Παλιά Μαντάτα: Σχετικά με την ελληνικότητα της Θεσσαλονίκης

"…/ σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει/ και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες και ανοίξανε πόρτες και παράθυρα με εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές/ ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες και οι φανφάρες και οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ' τις άναρθρες κραυγές/ πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες/ τότε, θυμάσαι που μου λες: ετέλειωσεν ο πόλεμος/ Όμως ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα/ γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ."
απόσπασμα από το ποίημα "Ο Πόλεμος" του θεσσαλονικιού Μανόλη Αναγνωστάκη

Λέγεται συχνά ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Η πραγματικότητα αυτής της πόλης το επαληθεύει, καθώς οι ιστορίες με τις οποίες όλοι έχουν μεγαλώσει είναι οι ιστορίες από τη γωνία αυτών που επιβλήθηκαν. Τα τραγουδάκια στο σχολείο για την ξακουστή Μακεδονία που έδιωξε τους βάρβαρους και τώρα είναι ελεύθερη δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι ανατριχιαστικά. Είναι η καθοδηγημένη εμπέδωση αυτής της θέσης του προνομιούχου, του κυρίαρχου, της εθνικιστικής ιδεολογίας που ήταν αναγκαία για την επιβολή αυτής της ελληνικότητας και όχι για την επαναφορά της όπως πολλοί υποστηρίζουν. Όμως υπάρχει και η ιστορία των από τα κάτω, την οποία θέλουμε να βοηθήσουμε να μην ξεχαστεί. Μια ιστορία που δεν είναι αφαιρετική, ούτως ώστε να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της, είναι όμως ελλιπής καθώς δεν έμειναν και πολλοί για να την μοιραστούν. Μια ιστορία που μας βοηθά να αποδομήσουμε την κυρίαρχη εκδοχή της πραγματικότητας.

Από τα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας η Θεσσαλονίκη αποτελούσε τον ορισμό της πολυεθνικής πόλης, ενώ προσήλκυε και πολλά μεταναστευτικά ρεύματα φτωχών αγροτών από όλη την αυτοκρατορία και τα Βαλκάνια. Από εκείνα κιόλας τα χρόνια πολλοί πόλεμοι έγιναν για τον έλεγχο αυτού του ξακουστού και δραστήριου λιμανιού της βαλκανικής. Μέχρι και την κατάκτηση της πόλης από τον ελληνικό στρατό το 1912, οι εθνικότητες σε αυτή, όπως και σε όλη την Μακεδονία αποτελούσαν ταξικές ταυτότητες, κατέτασσαν δηλαδή τους ανθρώπους της σε ομάδες διαφορετικών συμφερόντων όπως αυτά εξασφαλίζονταν αντίστοιχα από το πατριαρχείο, την υψηλή πύλη και τη βουλγαρική εξαρχία. Αυτοί ήταν και οι φορείς ισχύος της εποχής, που η εξουσία τους δεν ήταν μόνο θρησκευτική αλλά και κοσμική. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος είχε αναγνωρίσει τη δυναμική αυτών των πόλων και την είχε μάλιστα αξιοποιήσει. Χωρίζοντας τα εδάφη της αυτοκρατορίας ανά περιοχές θρησκευτικής επιρροής, είχε δομήσει ένα ιδιαίτερο καθεστώς αυτοδιοίκησης οπού ο εκάστοτε φορέας ισχύος ήταν επικεφαλής, κάνοντας το έργο του ελέγχου των δραστηριοτήτων, μιας τόσο πολυπολιτισμικής κοινωνικής βάσης απλωμένης σε μια τόσο μεγάλη έκταση, δυνατό. Αυτός ήταν ένας διαχωρισμός από τα πάνω ο οποίος, σαν τέτοιος, δεν όριζε εξ’ ολοκλήρου τις ζωές, τις σχέσεις και τις συνειδήσεις των από τα κάτω. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι άλλαζαν θρησκεία ούτως ώστε να έχουν διαφορετικά συμφέροντα, πράγμα που κάνει την επίκληση στην ελληνικότητα και την καθαρότητά της ακόμη πιο αβάσιμη.

Το γεγονός βέβαια ότι η πόλη αυτή λέγεται και αναγνωρίζεται ως ελληνική δεν οφείλεται μόνο στην στρατιωτική της κατάκτηση από το νεοσύστατο και υπερφιλόδοξο τότε ελληνικό κράτος κατά τους βαλκανικούς πολέμους, αλλά και σε μία σειρά καταστάσεων εθνικού κοσκινίσματος από τα πάνω και φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού οπού το ένα πληθυσμιακό κομμάτι επιβαλλόταν δια της βίας πάνω στο άλλο. Για να λέγεται δηλαδή ο κάτοικος της Θεσσαλονίκης έλληνας, έπρεπε να εξαφανιστούν από την πόλη όλα αυτά τα κομμάτια που δεν είχαν σαν σημείο αναφοράς αυτή την εθνικότητα, δηλαδή αυτή την ταξική θέση.


Πρώτο χαρτί του ελληνικού κράτους και του εθνικισμού του, για την εξασφάλιση της κυριότητας πάνω στη Μακεδονία, ήταν ένα πρόγραμμα οργανωμένης τρομοκρατίας με επικεφαλής τον κρατικό υπάλληλο, ή αλλιώς πράκτορά του, Παύλο Μελά. Η οργάνωση συμμορίτικων ομάδων και η μίσθωση ήδη υπαρκτών με σκοπό τον αφανισμό των σλαβόφωνων πληθυσμών της Μακεδονίας είχε σαν στόχο την εξάλειψη της κοινωνικής βάσης του αντίστοιχου βουλγάρικου εθνικισμού αλλά και την κοινωνικοποίηση της μελλοντικής εθνικής ταυτότητας. Οι εθνικές συμμορίες συνεργάστηκαν σε πρώτη φάση με το κίνημα των Νεότουρκων, που αναπτύχθηκε μάλιστα στη Θεσσαλονίκη, με στόχο τον περιορισμό της βουλγάρικης επέκτασης, για να βρεθούν ύστερα απέναντι λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων.


Όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στην Θεσσαλονίκη, καταγεγραμμένοι σαν έλληνες ήταν μόνο οι 40 από τις 158 χιλιάδες κόσμου. Στην Μακεδονική της περιφέρεια εκκενώθηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρα χωριά με βουλγάρικο πληθυσμό ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις σφάχτηκε. Βέβαια η υπόθεση της εθνικής κάθαρσης δεν τελείωνε εκεί.

Στο ιστορικό διάστημα που συνδέει τους βαλκανικούς πολέμους μέχρι και το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου, ήταν η σειρά του ελληνικού πληθυσμού συμβάλλει σε αυτή την διαδικασία κάθαρσης. Προφανώς και αυτές οι τόσο γρήγορες μεταβολές και οι συνεχείς αιματηροί πόλεμοι, θα ανατάρασσαν τις κοινωνικές ισορροπίες, τόσο στο επίπεδο της επιβίωσης, της κατανομής του πλούτου και των παραγωγικών μέσων όσο και στο επίπεδο των ιδεολογικών και ηθικών σημείων αναφοράς. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά άτυπων “εμφυλίων” πολεμικών καταστάσεων μεταξύ των αγροτών της Μακεδονικής περιφέρειας από τις οποίες συνολικά 140 χιλιάδες περίπου μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού οι επιθέσεις σε βάρος τους, οι καταστροφές και οι λεηλασίες των περιουσιών τους, τους έκαναν το βίο αβίωτο. Χαρακτηριστικό είναι πως σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους διωγμούς έπαιξαν κάποιοι άλλοι εκδιωγμένοι. Οι 20 χιλιάδες έλληνες μετανάστες από τη Θράκη. Ο επεκτατισμός των κρατών της ευρύτερης περιοχής και οι πολεμικές συρράξεις εσωτερικεύουν την βία στα κατώτερα κοινωνικά κομμάτια τα οποία οδηγούνται στην αλληλοεξόντωση για να εξασφαλίσουν, με απόλυτο και γρήγορο τρόπο την επιβίωσή τους. Μέσα στη Θεσσαλονίκη συνέβησαν ανάλογα φαινόμενα που οδήγησαν στη μετανάστευση άλλων 15 χιλιάδων μουσουλμάνων.

Μετά την αποτυχία της επεκτατικής εκστρατείας του ελληνικού κράτους στη Μ. Ασία, γνωστή σαν “καταστροφή”, συνέβη μία από τις πιο απολυταρχικές μεθόδους διαχείρισης πληθυσμών στην σύγχρονη ιστορία. Τα παζάρια για το επισφράγισμα της ειρήνης μεταξύ του ελληνικού και του τούρκικου κράτους επέφεραν την ανταλλαγή 1,5 εκατομμυρίου χριστιανών με μισό εκατομμύριο μουσουλμάνων. Πέρα από το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο το ελληνικό κράτος γέμισε με φθηνά εργατικά χέρια, κατάφερε να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην εξασφάλιση του αδιαμφισβήτητου της εθνικής του κυριαρχίας πάνω στην τελευταία του ασφαλή κατάκτηση.

Μία κοινότητα έμενε μόνο, η εβραϊκή, η πολυπληθέστερη της πόλης. Να ξανατονίσουμε βέβαια ότι αυτή η λέξη, κοινότητα, είναι αρκετά σχετική καθώς συμπεριλάμβανε τόσο τους εμπόρους που οργάνωναν τα οικονομικά τους συμφέροντα και ασκούσαν ανάλογη πολιτική, όσο και τους φτωχότερους πληθυσμούς οι οποίοι φυσικά αποτελούσαν και την πλειοψηφία. Μετά την μεγάλη πυρκαγιά του ‘17 την οποία ο Βενιζέλος, ανοιχτά πολέμιος της εβραϊκής κοινότητας, χαρακτήρισε σαν θείο δώρο, ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης, αυτός που πλήγηκε περισσότερο, εκτοπίστηκε από το κέντρο μέσω της απαλλοτρίωσης των καμένων εδαφών από το ελληνικό κράτος. Πέρα από την οικονομική καταστροφή, ο εβραϊκός πληθυσμός έπρεπε να αντιμετωπίσει και την γκετοποίηση με τη μεταφορά του σε συγκεκριμένες γειτονιές. Μετά από αυτό ακολούθησαν περισσότερες από δέκα παρακρατικές και παραστρατιωτικές ομάδες όπως η τρία έψιλον, οι οποίες με τη συνδρομή της προπαγάνδας του τύπου και την πολιτική αναγνώριση με την οποία επιβραβεύτηκαν για το έργο τους μέσα στη βουλή συνέχισαν το έργο της περιθωριοποίησης. Αποκορύφωμα της δράσης τους η επίθεση 2000 ελλήνων φασιστών στο φτωχό εβραϊκό συνοικισμό Κάμπελ και ο εμπρησμός του το καλοκαίρι του 1931. Δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του '33 οι εβραίοι μαγαζάτορες έκλεισαν τα καταστήματα τους σε διαμαρτυρία προς τα αντισημιτικά μέτρα της ναζιστικής Γερμανίας και οι οργανωμένοι έλληνες φασίστες, έκαναν πορεία στην εμπορική συνοικία χαιρετώντας ναζιστικά και γεμίζοντας τους τοίχους με αγκυλωτούς σταυρούς. Η κάθαρση ολοκληρώθηκε κατά την γερμανική κατοχή με την γενοκτονία 55 χιλιάδων εβραίων που στάλθηκαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Μια κίνηση που αντιμετώπισε μηδαμινή αντίσταση από τους παράγοντες της πολιτικής ζωής στον ελλαδικό χώρο.

Τα επιχειρήματα και οι πτυχές της ιστορίας αυτής της διαδικασίας ελληνοποίησης της Θεσσαλονίκης σε καμία περίπτωση δεν περιορίζονται σε όσα γράφονται σε αυτό το άρθρο. Αυτή η κάπως άγαρμπη σύνθεση των αιματηρών στιγμών της ιστορίας της έχει σαν σκοπό να μπουν ορισμένα επιχειρήματα στο τραπέζι, ανταγωνιστικά τόσο προς την εθνικιστική παπαγαλία που ξεδιπλώνεται από την ακροδεξιά μα και από ολόκληρο το φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής, όσο και προς τις φανταχτερές φιέστες και τα επιχειρηματικά σχέδια εμπνεύσεως του Μπουτάρη, του εκπροσώπου της επιχειρηματικής τάξης αυτής της πόλης. Σκοπός μας δεν είναι μια εύπεπτη περίληψη των γεγονότων αυτών και των καταστάσεων που τα παρήγαγαν. Θέλουμε να μοιραστούμε ορισμένα σημεία αναφοράς για την αυτομόρφωση και την ενίσχυση της συλλογικής μας μνήμης. Θέλουμε να εξωτερικεύσουμε την δικιά μας ερμηνεία στο στιχάκι “που έδιωξες τους βάρβαρους και 'λεύτερη είσαι τώρα”. Η ιστορία αυτής της πόλης μπορεί να είναι γραμμένη στα ελληνικά αλλά η πένα έχει βουτηχτεί στο αίμα χιλιάδων ανθρώπων που δε χωρούσαν στην ταυτότητα που τα νέα της αφεντικά ήρθαν για να επιβάλλουν.

Μίλησε κανείς για ανομία;

Δύο τρία στοιχεία παραπάνω, ορισμένοι λάθος επικοινωνιακοί χειρισμοί και να… Η αφρόκρεμα της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης παίρνει το δρόμο για τα δικαστήρια. Η λεγόμενη μαφία του Θερμαϊκού δεν αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση διαφθοράς όπως πολλοί θέλουν να την παρουσιάσουν. Είναι μία καλύτερα οργανωμένη εκδοχή του εκβιασμού και της εκμετάλλευσης, μια ξεκάθαρη απόδειξη του ότι σε αυτό το μέρος της γης, όπως βέβαια και σε πάρα πολλά άλλα μέρη, ο νόμος δεν είναι μια ηθική σταθερά, αλλά ένα συμβόλαιο δύναμης. Ορίζει δηλαδή το ποιοι μπορούν να τον παραβαίνουν με μικρότερο κόστος. Γιατί το κόστος που πληρώνουν σε σχέση με αυτό που αντιστοιχεί σε όσους βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση απέναντι στο νόμο είναι πραγματικά μικρό. Μάλλον δεν αξίζει να πιαστούμε με ονόματα. Αν κάτι θα θέλαμε να μείνει, είναι οι “άκρες” αυτής της μαφίας, αυτού του συνόλου ανθρώπων που τους ένωσε το ασυγκράτητο πάθος τους για την τοκογλυφία, το πούλημα προστασίας, την επιχειρηματικότητα της νύχτας. Έχουμε και λέμε λοιπόν… Σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος, ΕΡΤ3, Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, alpha bank, τράπεζα Πειραιώς, πανελλήνια τράπεζα, φυλακές Κασσάνδρας, ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ και φυσικά πολλά και διάφορα γνωστά νυχτερινά κέντρα. Η δράση της μαφίας πλαισιωνόταν και από επώνυμους γιατρούς και δικηγόρους (πχ τον πρώην δικηγόρο του Γιοσάκη) όπως και πρώην αστυνομικούς. Λίγο αργότερα βγήκε στη φόρα και η “πνευματική” της σύνδεση με τον γέροντα Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου, αλλά και με το Μάκη Ψωμιάδη ο οποίος φρόντιζε να τους βρίσκει πελατεία. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα του τελευταίου καιρού που μας γλιτώνουν από τον κόπο να γεμίζουμε σελίδες με αναλύσεις και επιχειρήματα για το κρατικοποιημένο οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα, όπως η περίπτωση του Τσοχατζόπουλου, η σπείρα στο ΙΚΑ Καλλιθέας, η περίπτωση ενός 55χρονου ιδιοκτήτη εταιρίας security που θεωρείται εγκέφαλος ενός δικτύου λαθρεμπορίας τσιγάρων και δηλώνει πρώην συνεργάτης της ΕΥΠ, η ηθική βλάβη απέναντι στο ελληνικό δημόσιο, όπως συγκεκριμένα χαρακτηρίστηκε – και με αυτό τον τρόπο βολεύτηκε στα δικονομικά αρχεία – η υπόθεση της siemens Ελλάδος και των ελληνικών ομολόγων και πάει λέγοντας. Μια θεσούλα στον κρατικό μηχανισμό και η δύναμη που αυτή σου εξασφαλίζει, ή τα κατάλληλα κονέ με μεγαλοαφεντικά και “τσαχπίνηδες” επιφανείς πολίτες, βοηθάνε λίγο παραπάνω αν θέλει κανείς να δραστηριοποιηθεί στο κερδοφόρο πεδίο της νύχτας.

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος (του Πολύκαρπου Γεωργιάδη)

«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και απορποσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”-μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δε μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!
Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

*η εικόνα είναι από συνάντηση του υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Ανάγκες και συνειδήσεις…

Η απεργία στη Χαλυβουργία συνεχίζεται. Ακόμη μιλάμε για εργάτες που έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, για έναν αγώνα κομβικής σημασίας μπροστά την επέλαση των αφεντικών, για την ανάγκη για αλληλεγγύη και για την καλύτερη οργάνωσή της, για την επανοικειοποίηση της έννοιας των κοινών, των πολιτικών πραγμάτων. Σίγουρα για όσους θέλουν και έχουν τη διάθεση να στηρίξουν τον αγώνα, ο καιρός είναι ακόμη κρίσιμος για να το κάνουν, αν βέβαια τα καταφέρουν. Ένας εργαζόμενος της Χαλυβουργίας είχε πει σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης πως οι χαλυβουργοί είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν και με το διάβολο για να νικήσουν, ενώ όλοι τους λένε πως έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους φίλους. Έχουμε όμως τις αμφιβολίες μας για αυτό. Στις 17/2, ένα τσούρμο χρυσαυγητών εμφανίζεται στις πύλες της χαλυβουργίας με τρόφιμα και ύφος ηρωικό. Όχι μόνο γίνεται δεκτή η ενίσχυσή τους, αλλά αφού πάρουν το μικρόφωνο και αραδιάσουν τις γνωστές τους εθνικιστικές αηδίες, ακούνε και το χειροκρότημα όπως και τις επευφημίες του προέδρου του σωματείου που λέει που τους στηρίζουν όλοι οι έλληνες. Λίγες μέρες μετά, μέσα στην κατακραυγή και σε μια ζούγκλα μαλλιών που έχουν πέσει από τους αλληλέγγυους, οι χαλυβουργοί βγάζουν μια ανακοίνωση για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι ακροδεξιοί που στηρίζουν ανοιχτά τα συμφέροντα των αφεντικών, που μέσω του ρατσιστικού τους λόγου έχουν στρώσει το ιδεολογικό χαλί για την εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση των, που έχουν βγάλει μέσω ενός πυρήνα τους στη Λάρισα επιθετικό λόγο απέναντι στη συγκεκριμένη απεργία, από πού κι' ως πού γίνονται αντιληπτοί σαν αλληλέγγυοι;

 

Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της coca cola 3Ε στη Θεσσαλονίκη προχωρούν σε μαχητική απεργία ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα όμως το εντοπίζουνε στο ότι το εργοστάσιο θα πάει στη Βουλγαρία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 90, πολλές επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στα ρημαγμένα Βαλκάνια για να βρουν τα αφεντικά φτηνότερο εργατικό δυναμικό, η επεκτάθηκαν για να συσσωρεύσουν πλούτο και από άλλες αγορές. Αντί όμως να μιλήσουν οι εργάτες ενάντια στα αφεντικά για αυτή τους την τακτική, αντί να αναλογιστούν το γιατί μεταφέρεται το εργοστάσιο και το πόση περισσότερη εκμετάλλευση θα αντιμετωπίσουν οι εκεί εργάτες, γεμίζουν την πόλη με γελοία επιχειρήματα του τύπου “η βουλγάρικη coca cola θα είναι κατώτερη ποιοτικά της ελληνικής”. Δε θα ζητήσουμε από έναν άνθρωπο, που από το πουθενά χάνει τη δουλειά του, να καταστρώσει ένα επαναστατικό σχέδιο, πόσο μάλλον εάν δεν έχει αναπτύξει μια κουλτούρα αγώνα γιατί δεν τον πολυέκαιγε ο κώλος του μέχρι τώρα. Όμως από αυτό μέχρι την ιδεολογική στροφή στον οικονομικό εθνικισμό υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα. Με ένα ερώτημα ξεκινάμε το συλλογισμό μας, ένα ερώτημα που θα θέλαμε να μοιραστούμε και με τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτά τα επιχειρήματα ποιους θα συγκινήσουν, ποιους θα θέλανε οι εργάτες να προσεγγίσουν τελικά;

 

Ένας 45χρονος, απολυμένος και άνεργος για κάποιους μήνες, μπουκάρει με ένα όπλο στο εργοστάσιο που δούλευε στην ΒιΠε Κομοτηνής και πυροβολεί το αφεντικό και έναν εργαζόμενο που ήταν μαζί του, ενώ κρατά 3 ομήρους για κάποιες ώρες θέλοντας με αυτό τον τρόπο να πάρει τη δουλειά του πίσω. Επιτέλους. Μια απάντηση στις ανισότητες, που η βιαιότητα της σοκάρει, μια ιστορία που θα απασχολήσει αρκετά μυαλά σε σχέση με το πως εξελίσσεται πλέον η κατάσταση. Όμως δε θα τρελαθούμε κιόλας, γιατί ούτε το πρώτο περιστατικό τέτοιου είδους είναι ούτε και το επίπεδο της βίας μπορεί να νοηθεί σαν ποιοτικό χαρακτηριστικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές που λένε ότι είναι “μαζί του” και πως έχει δίκιο επειδή είναι έλληνας άνεργος. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι τέτοια ακόμη που μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον μόνο επειδή είναι έλληνας. Δεν είναι λίγοι οι αγώνες των μεταναστών που περιθωριοποιήθηκαν, δεν είναι λίγη η βία εναντίον μεταναστών που γίνεται αντιληπτή σαν φυσιολογική, ούτε και είναι λίγο το βάρος που πέφτει παραπάνω στο έλληνας σε σχέση με το άνεργος. Η ταξική βία που είναι συσσωρευμένη μέσα σε όλους μας δε θα εξωτερικευτεί περασμένη μέσα από ένα συγκεκριμένο καλούπι, δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάει τα πράγματα προς το καλύτερο. Αν κάτι έχουμε να προτείνουμε, είναι μάτια αυτιά και μυαλά ανοιχτά για την βαθύτερη κατανόηση τέτοιων η ανάλογων περιστατικών, για τον εντοπισμό του πραγματικού στόχου.

Γεγονότα και σκέψεις από την εξέγερση της 12ης Φλεβάρη ’12

Ξεκινώντας έχει μια σημασία να παραθέσουμε, έστω και αναφορικά, τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, έναν απολογισμό των συγκρούσεων αλλά και των διώξεων που συνέβησαν εκείνη την ημέρα ψήφισης του “μνημονίου 2”. Σκοπός δεν είναι να εντυπωσιαστεί κανείς, αλλά να αντιληφθεί το πόσο διευρυμένες ήταν οι συγκρούσεις και το πώς αυτές εξαπλώθηκαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια.

Στην Αθήνα, μέσα σε μια τεράστια πορεία (οι εκτιμήσεις λένε για μισό εκατομμύριο κόσμου) ξεσπούσαν συγκρούσεις σε όλα τα σημεία της πόλης. Πυρπολήθηκαν συνολικά 47 κτήρια, δεκάδες μπάτσοι τραυματίστηκαν, πολυτελή μαγαζιά, τράπεζες και ένα οπλοπωλείο λεηλατήθηκαν συνθέτοντας ένα κλίμα εκρηκτικό, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη. Για 4 ημέρες η νομική σχολή τέλεσε υπό κατάληψη για να λειτουργήσει σαν ένα κέντρο αγώνα, με δυνατότητα περίθαλψης τραυματιών, ένα πραγματικό άσυλο που δεν εξασφαλίζεται από κανένα θεσμό παρά μόνο από την οργάνωση των συμμετεχόντων, που σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα το υπερασπίστηκαν συγκρουόμενοι με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το ΚΕΠ Χαλανδρίου, το δημαρχείο Αγ. Παρασκευής, έγιναν πολλές αυθόρμητες μεταμεσονύχτιες πορείες σε γειτονιές της πόλης. Μια ομάδα 16 ατόμων επιχείρησε να καταλάβει το δημαρχείο Αθηνών, όμως μετά από επέμβαση της αστυνομίας συνελήφθησαν όλοι. Το κατασταλτικό κλίμα ήταν εξίσου οξυμένο με προληπτικές προσαγωγές αγωνιστών κάτω από τα σπίτια τους, με δημοσιοποίηση φωτογραφιών από το δρόμο με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών από επίδοξους ρουφιάνους για τις διώξεις εξεγερμένων καθώς και φωτογραφιών και βίντεο από τη λεηλασία του οπλοπωλείου. Δημοσιοποιήθηκαν επίσης και φωτογραφίες συλληφθέντων από την πορεία, πριν καν οι τελευταίοι περάσουν από εισαγγελέα, δημιουργώντας ένα κλίμα που συνέβαλλε στην προφυλάκιση των συγκεκριμένων, αλλά και καλλιεργώντας μαζί με τα προηγούμενα την εμπέδωση ενός καθεστώτος πανοπτικού ελέγχου των δημόσεων δράσεων, την κοινωνική νομιμοποίηση της προληπτικής καταστολής. Στη Βόρεια Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές πόλεις, ενώ κατελήφθησαν ο κινηματογράφος Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη, η νομαρχία Καβάλας και η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης στην Κομοτηνή. Στο Αγρίνιο, μετά την πορεία στο κέντρο της πόλης, ομάδα 25 περίπου ατόμων κατευθύνθηκε στα γραφεία του υφυπουργού Μωραΐτη και τα κατέστρεψε πετώντας έπιπλα και άλλα αντικείμενα από το παράθυρο στο δρόμο. Την επόμενη μέρα, ομάδα 50 περίπου εξεγερμένων πραγματοποιεί επιθέσεις σε τράπεζες, ενεχυροδανειστήριο και τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην πλατεία δημοκρατίας. Ενώ καίγεται και η ελληνική σημαία στο κέντρο της πλατείας. Κατά την αποχώρηση τους προξενούνται φθορές στο ταχυδρομείο της πόλης, αυτοκίνητα των ΕΛ.ΤΑ. και σε κατάστημα ρούχων που ανήκει σε γνωστό φασιστοειδές που επανειλημμένα έχει συνδράμει τις αστυνομικές αρχές με πληροφορίες και όχι μόνο. Η επίθεση, λίγο αργότερα, των αστυνομικών δυνάμεων απαντήθηκε με πέτρες και βόμβες μολότοφ ενώ οδοφράγματα στήθηκαν ως την περιοχή του δημοτικού πάρκου Αγρινίου. Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν μια γενικευμένη αστυνομοκρατία στους δρόμους της πόλης και η έφοδος για έλεγχο σε σπίτι ενός συντρόφου που συνοδεύτηκε από ένα όργιο παραπληροφόρησης σε σχέση με τους λόγους και τα αποτελέσματα της εφόδου. Και στην Κρήτη τεταμένο το κλίμα. Στο Ηράκλειο σπάστηκαν τα δικαστήρια, κατέβηκαν κάμερες , κυνηγήθηκαν ασφαλίτες, και στην πλατεία Κορνάρου, μπροστά από τα γραφεία του ΛΑΟΣ και ορισμένες τράπεζες έγιναν επιθέσεις στους μπάτσους, όπως και σε ένα ασφαλίτικο τζιπάκι που εντοπίστηκε στην Έβανς. Στην πλατεία Ελευθερίας ο κόσμος μπήκε στα γραφεία του βουλευτή Κεγκέρογλου και ανέβασαν πανό για λίγη ώρα. Αμέσως μετά συνεχίστηκαν οι επιθέσεις στο πολιτικό γραφείο της Σκραφνάκη, πετάχτηκαν κάτω τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ και κάηκαν οι σημαίες τους. 2 ημέρες αργότερα κατά τη διάρκεια πορείας πάνω από 500 μαθητές πετούν πέτρες στην αστυνομία και στις τράπεζες ενώ προσπαθούν να εισβάλλουν στην Περιφέρεια Κρήτης και στο Δημαρχείο. Στα Χανιά πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην αντιπεριφέρεια οπού συντονίστηκαν δράσεις και στα πλαίσιά της λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός μέσω internet. Στο Ρέθυμνο έγινε κατάληψη στο δημαρχείο, όπως και στην αντιπεριφέρεια Λασιθίου, στην οποία μετά από γενική συνέλευση των εργαζομένων σε αυτή βγήκε ψήφισμα στήριξης. Στα Τρίκαλα σπάστηκαν 3 τράπεζες, για τις οποίες συνελήφθησαν 3 άτομα. Στην Άρτα πραγματοποιήθηκαν συνολικά 5 πορείες μέσα σε τρεις μέρες και το α/α μπλοκ πραγματοποίησε συμβολικές επιθέσεις με σκουπίδια σε πολιτικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στο Βόλο, σε μια πορεία τεράστια για τα δεδομένα της πόλης με συμμετοχή 4500 ανθρώπων, κάηκε ολοσχερώς ένα κατάστημα της eurobank και η εφορία, σπάστηκαν ορισμένα super market, πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο δημαρχείο η οποία όμως δεν κρατήθηκε, αφ' ενός γιατί έξω μαίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, αφ' ετέρου γιατί έγινε μία απόπειρα εμπρησμού ενώ κόσμος βρισκόταν μέσα, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια κατασταλτική κίνηση. 6 άτομα συνελήφθησαν. Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε πορεία 5000 ατόμων ενώ το βράδυ έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία. Κατάληψη έγινε και στο κτήριο Νομαρχίας Φθιώτιδας και Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος μετά από μεγάλη πορεία στο κέντρο της Λαμίας. Τέλος, κατάληψη πραγματοποιήθηκε και στο δημαρχείο Ρόδου.

Η συσσωρευμένη οργή του τελευταίου διαστήματος εκτονώθηκε μέσα σε μία ημέρα, δείχνοντας μια ξεκάθαρη αλλαγή των κοινωνικών αντανακλαστικών και της εξοικείωσης με τις συγκρουσιακές τακτικές. Όλοι περίμεναν πως θα έρθει μία τέτοια ημέρα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η εξέγερση απλώθηκε σε τόσες πόλεις χωρίς να προϋπάρχει κάποια οργανωτική προετοιμασία και χωρίς να συντονιστεί από κάποια επίδοξη πολιτική πρωτοπορία. Ούτε κατά τη διάρκειά της, ούτε και μετά σοκαρίστηκε κανείς πραγματικά από το επίπεδο της βιαιότητας. Ούτε καν όσοι και όσες αναμασάνε την προπαγάνδα που αναπαράγεται αδιάκοπα από τα μμε για μεροκαματιάρηδες που πάθανε ζημιά, για μικροεπιχειρηματίες που καταστράφηκαν, για την αίγλη και την αξιοπιστία της χώρας μας που υποβαθμίζονται. Τέτοιες κοινωνικές εκρήξεις είναι πλέον αναμενόμενες και υπολογίσιμες, και πώς να μην είναι άλλωστε όταν από το παράδειγμα της 12/2 φαίνεται το τι μπορεί να γίνει μόλις σε μια μέρα, από ένα τόσο μεγάλο πλήθος και με ένα τόσο θολό και ετεροκαθοριζόμενο πλην όμως συσπειρωτικό σημείο αναφοράς, την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών. Δεδομένου αυτού δε μας εκπλήσσει πως αυτή η κατάσταση δεν είχε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως για παράδειγμα ο Δεκέμβρης του '08. Εξ' άλλου δεν είχε προοπτικές, δεν είχε – κατά τα φαινόμενα – εφικτούς στόχους. Ήταν ένα φαινόμενο χαοτικό, μια ένδειξη για τις προοπτικές που ανοίγουν από εδώ και πέρα για την πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ήταν όντως μια εκτόνωση, χωρίς αυτό να μειώνει τη σημασία της για τις κινηματικές διεργασίες. Ήταν η κατάρριψη του επιχειρήματος “αφού με όλα αυτά τα σπασίματα και όλη αυτή την βία δεν αλλάζει κάτι”, ένα επιχείρημα που ακούγεται συνέχεια μέσα στα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι έχουν αλλάξει πολλά, και φαίνεται ότι είναι δυνατό να αλλάξουν πολλά περισσότερα. Ένα μεγάλο θετικό στοιχείο είναι η αποτυχία των εργατοπατεράδων της ΓΣΕΕ να περιφράξουν τις κινητοποιήσεις καθώς αυτή η έκρηξη συνέβη μετά την προγραμματισμένη διήμερη σαμποταριστική τους τελετουργία. Ο τρόπος τέλος με τον οποίο εξελίχθηκαν οι διώξεις και ξεδιπλώθηκε η καταστολή, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις εκτιμήσεις πως όλες αυτές οι τακτικές που εφαρμόζονται μέσα στα τελευταία χρόνια για τις διώξεις αγωνιστών του α/α χώρου είναι η βάση για τη δημιουργία ενός νέου κατασταλτικού δόγματος. Μιας πτυχής της πορείας για την επιβολή μιας ολοκληρωτικής, ή καλύτερα ολοκληρωμένης, δημοκρατίας για τη συντήρηση της τάξης των πραγμάτων και την επέκταση του ελέγχου της κυρίαρχης τάξης σε όλες τις πτυχές της ζωής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε εμείς.

Εξελίξεις από τον εμφύλιο στη Συρία…

  …σκέψεις για τη σχέση του κινήματος με τις αραβικές εξεγέρσεις

1.

Ζούμε αναμφίβολα την εποχή των συγκρούσεων. Αυτή τη στιγμή, ο πλανήτης ολόκληρος συγ-κλονίζεται καθημερινά από βίαιες μάχες κάθε μορφής: το θερινό φεστιβάλ καταστροφής στην αγγλία, τα αντάρτικα και οι εμφύλιοι πόλεμοι στην υποσαχάρια Αφρική, οι σφοδρές ταξικές συγκρούσεις σε μεγάλο φάσμα της ΝΑ Ασίας [ινδία, κίνα, ινδονησία, σρι λάνκα], ο διαρκής εξεγερτικός αναβρασμός και οι σταθερά δυναμικές αντιστάσεις στη Λατινική Αμερική, με τη χιλή να δείχνει το δρόμο, οι ασταμάτητες επιθέσεις εναντίον υποδομών της κυριαρχίας από αναρχικούς σχηματισμούς αντάρτικου πόλης και φυσικά, η ‘αραβική άνοιξη’ σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική συνθέτουν ένα μωσαϊκό σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου, ή μάλλον ένα σκηνικό περιφερειακών πόλεμων, με ολοένα αυξανόμενα τα χαρακτηριστικά της αλληλεπίδρασης αυτών των πόλεμων μεταξύ τους.

Σε αυτό το άρθρο, θα καταγράψουμε τις λιγοστές -γνωστές σε εμάς- εξελίξεις από τον εμφύλιο πόλεμο στη συρία και θα επιχειρήσουμε μερικά σχόλια εν είδει αυτο-κριτικής στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα [που δυστυχώς δεν είναι κίνημα, αλλά χώρος, όμως αυτή η ιστορία είναι άλλη και δεν θα την πιάσουμε εδώ], συγκρίνοντας τις αντιδράσεις που είχε ή δεν είχε στις περιπτώσεις της αυγουστιάτικης εξέγερσης στην αγγλία και της συνεχιζόμενης σφαγής των αντικαθεστωτικών στη συρία, και όχι μόνο εκεί.
Το άγριο αγγλικό τετραήμερο θα παρουσιαστεί σε επόμενο τεύχος ή σε ξεχωριστή έκδοση, μέσα από συνέντευξη με αγγλίδα συντρόφισσα που βίωσε τα γεγονότα δια ζώσης και επιλεγμένα κείμενα επί των γεγονότων.

2.

Στη συρία, η εμφυλιακή κατάσταση παρουσιάζει μια ανησυχητική στασιμότητα, ή καλύτερα μια επαναληπτικότητα που κολυμπάει στο αίμα διαδηλωτών, Στιγμιότυπο από την τεράστια διαδήλωση που έλαβε χώρα στην πόλη Χαμά στις 22 Ιούλη, λίγες μέρες πριν αρχίσει ο βομβαρδισμός της...καθώς κάθε Παρασκευή, καθιερωμένη πλέον ημέρα διαδηλώσεων σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, οι snipers του δικτάτορα Άσαντ εξασκούνται πάνω σε ανθρώπινους και άοπλους -εύκολους- στόχους σε διάφορες συριακές πόλεις. Η συντριπτική πλειονότητα των ειδήσεων αφορά σε (α) νέες κρατικές δολοφονίες, με τον αριθμό των νεκρών να έχει μάλλον ξεπεράσει τις 3.000 (ανάλογα με την πηγή) και τους συλληφθέντες/κρατούμενους από το ξέσπασμα των ταραχών να ανέρχεται σε περίπου 12.000 και (β) περισσότερες κρατικές δολοφονίες, συλλήψεις και βασανιστήρια, καθώς ολόκληρα προάστια πόλεων ή και οι ίδιες οι πόλεις, όπως η Χάμα, αποτελούν νόμιμο στόχο για τα τανκς, ακόμα και το ναυτικό του καθεστώτος (βομβαρδισμός της Λαττάκεια από θαλάσσης τον δεκαπενταύγουστο).

 Στις 22 Ιούλη κατέβηκαν στους δρόμους συνολικά 1.2 εκατομμύρια άνθρωποι για να διαδηλώσουν κατά της χούντας, οι 400.000 εκ των οποίων στη Χάμα. Λίγο αργότερα και αφού το καθεστώς την είχε ήδη αποκλείσει με εκατοντάδες τανκς, οι εξεγερμένοι έκαψαν και λεηλάτησαν τα δικαστήρια της πόλης. Η απάντηση ήταν μαζικές σφαγές και τυφλοί βομβαρδισμοί από παντού.

Στο http://tinyurl.com/3f2q5zz υπάρχει μαρτυρία από την τραγική κατάσταση πολιορκίας που βίωσαν οι κάτοικοι. Ακόμη και ο γενικός εισαγγελέας της πόλης παραιτήθηκε προβάλλοντας σε βίντεο την παραίτησή του, και κατήγγειλε πως τη μέρα της μεγάλης σφαγής, 31η Ιουλίου, εκτελέστηκαν από το καθεστώς 72 φυλακισμένοι διαδηλωτές και ακτιβιστές στις κεντρικές φυλακές της πόλης, την ώρα που στο κέντρο της δολοφονούνταν άλλοι 500, οι οποίοι θάβονταν μαζικά σε πάρκα. Η ταυτόχρονη, δε, ανακοίνωση της προσχώρησης του εισαγγελέα στην αντιπολίτευση, έχοντας πλέον και την εμπειρία της Λιβύης, απλά αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι τύποι σαν τους δικαστές και γενικότερα τους ανώτερους αξιωματούχους τέτοιων ή παραπλήσιων δημοκρατικών καθεστώτων, το μόνο που μπορούν να αλλάξουν, είναι αφεντικά.

Σε επίπεδο οργάνωσης της αντίστασης, ο απλός κόσμος, κυρίως νέοι άνθρωποι αηδιασμένοι από τη χούντα του καθεστώτος, χρησιμοποιούν σε διάφορες περιοχές τις «Επιτροπές Τοπικού Συντονισμού» προσπαθώντας να οργανώσουν την αυτοάμυνά τους απέναντι στη συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία του δικτάτορα. Όσο για τα «κεφάλια» της αντιπολίτευσης, αυτοί μετά από διάφορες συνεστιάσεις στην-ασφαλή γι’ αυτούς- Ιστανμπούλ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ανακοίνωσαν τη συγκρότηση του ‘Συριανού Εθνικού Συμβουλίου» με 120 μέλη από ένα φάσμα 44 οργανώσεων της αντιπολίτευσης και της «Γενικής Επιτροπής της Συριανής Επανάστασης». Οι πρώτες διακηρύξεις αυτών των οργάνων που μιλούν για ‘το όραμα της δημοκρατίας’, εννοώντας ‘με καπιταλισμό’ καθώς και η αναγνώριση από το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης -όργανο ηγεμονίας των δυτικών επάνω στη λιβυκή επανάσταση- στις 10 Οκτώβρη, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρερμηνείας περί του πραγματικού σκοπού αυτών των οργάνων: το καναλιζάρισμα της οργισμένης και γεμάτης αυταπάρνηση αντίστασης των ανθρώπων εναντίον του καθεστώτος, μέσα σε πλαίσια ελεγχόμενα από κάποια άλλη κυριαρχική δύναμη της περιοχής, είτε είναι οι ΗΠΑ, είτε κάποιος συνασπισμός δυνάμεων. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ρωσία, βασικότατος σύμμαχος του καθεστώτος, συνεχίζει να το προμηθεύει με όπλα και με πολύτιμο χρόνο, μέσω των διεθνών οργανισμών τύπου ΟΗΕ έτσι ώστε να ‘τελειώσει τη δουλειά’, ενώ το ιράν φημολογείται πως έχει διαθέσει ακόμα και τους περίφημους ‘φρουρούς της ισλαμικής επανάστασης’ στην υπηρεσία του Άσαντ.

Η ροή των πληροφοριών έρχεται με το σταγονόμετρο και σχεδόν αποκλειστικά από καθεστωτικά media.

3.

[Το σύνολο του πολιτικού φάσματος που αυτοπροσδιορίζεται ως ‘ριζοσπαστικό’, από την κοινοβουλευτική αριστερά μέχρι και όλες τις εκφάνσεις του α/α χώρου , διακηρύσσει πως η επανάσταση θα είναι ή διεθνής, ή τίποτα και προτάσσει την αλληλεγγύη ως το πιο ισχυρό όπλο των ‘από τα κάτω’. Λαμβάνοντας υπόψη τις αντανακλαστικές κινήσεις (και ακινησίες) των ομάδων που κινούνται στα πλαίσια του ευρύτερου α/α χώρου, σε σχέση με τα διεθνή συμβάντα που προαναφέρθηκαν, προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον όσο και ανησυχία, διαπιστώσεις που αφορούν σε ζητήματα όπως η αίσθηση ή απουσία της συνείδησης μια συλλογικής ταυτότητας στους κόλπους μας και η επιλογή (ή μη) της σύνδεσης με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια ανά τον κόσμο.]

Χωρίς άλλη καθυστέρηση, αν εξετάσουμε τις οργανωμένες κινήσεις αλληλεγγύης -κάθε μορφής- συγκρίνοντας τις περιπτώσεις αγγλίας και συρίας (αλλά και γενικότερα τα γεγονότα σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο), θα διαπιστώσουμε μια σοβαρή ανισορροπία τόσο στον αριθμό, όσο και στην αντανακλαστική ταχύτητα και πολυμορφία τους: όσον αφορά στο καυτό αγγλικό 4ήμερο, χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες για να κάνουν την εμφάνισή τους δεκάδες -στο σύνολο- πανό, αυτοκόλλητα και αφίσες αλληλεγγύης, σε γέφυρες, δρόμους και δημόσιους χώρους όλης της χώρας, από διάφορες ομάδες, καταλήψεις και συλλογικότητες.

Επίσης, στις 13 Σεπτέμβρη, οι «κύκλοι παραβατικών» ανέλαβαν την ευθύνη για 3πλό εμπρηστικό μπαράζ, όπου ο ένας στόχος ήταν μεγάλο κατάστημα της βρετανικής εταιρείας Mark’s & Spencer’s στο Ν. Ψυχικό, εταιρεία που ‘τιμήθηκε’ δεόντως από τους εξεγερμένους στην αγγλία, όπως αναφέρει το κείμενο.
Και για την εξέγερση εναντίον του δικτάτορα Άσαντ στη Συρία, που μετράει ήδη πάνω από 3.000 νεκρούς σε 7 μήνες; θα πρέπει κανείς να ψάξει αρκετά για να βρει κάποια σκόρπια κείμενα ορισμένων διεθνιστικών οργανώσεων και κάποια από ορισμένες σταθερές εκδόσεις εντύπων που προσπαθούν να ενημερώσουν για το ζήτημα. Επίσης πραγματοποιήθηκαν 2 μικρές πορείες σύρων αντικαθεστωτικών στο κέντρο της Αθήνας, το Μάη και τον Αύγουστο, με ελάχιστη συμμετοχή άλλων αλληλέγγυων, και άλλη μια μικρή από αυτόνομες ομάδες σε ένδειξη αλληλεγγύης με τις αραβικές εξεγέρσεις συνολικότερα. Με την καθεστωτική αριστερά δε θα ασχοληθούμε, καθώς αφενός την έχουμε γραμμένη, αφετέρου είναι έτσι κι αλλιώς δεμένη στο άρμα των ‘συντρόφων’ Chavez-Ahmadinejad-Putin και λοιπών οραματιστών της ελευθερίας και του κομμουνισμού.

Αυτές οι αντιδράσεις, σε συνδυασμό, φυσικά, με την καθημερινή μας εμπειρία, τις συζητήσεις και τις αγωνίες μέσα στους κόλπους του α/α χώρου, αποκαλύπτουν μια αρκετά ξεκάθαρη αδυναμία ή/και απροθυμία αντίληψης της σοβαρότητας των γεγονότων, των αιτιών και συνεπειών τους, του υπόβαθρου και των προεκτάσεων που αυτά έχουν και θα έχουν στο άμεσο μέλλον για όλους μας. Η δικαιολογία περί της απουσίας ολοκληρωμένης ενημέρωσης και ανεξάρτητης πληροφόρησης σχετικά με τα τεκταινόμενα στη συρία, δε μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επαρκής εξήγηση της αδράνειας, μολονότι η λογοκρισία, η ωμότητα και ο ολοκληρωτισμός του καθεστώτος, δεν αφήνουν πράγματι πολλά περιθώρια σφαιρικής ενημέρωσης. Κι αυτό γιατί η γενική εικόνα της κατάστασης είναι εντελώς ξεκάθαρη για όποιον ενδιαφέρεται να την δει, καθώς την αναμεταδίδουν ακόμη και τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια (όντας κατά βάση αμερικανόστροφα και εχθρικά προς τη ρωσία, αυτή τη στιγμή): ένας αδίστακτος χασάπης, γιος ενός άλλου ακόμη χειρότερου χασάπη, του Hafez Assad, ένα κόμμα-καθεστώς κρεατομηχανή 40+ ετών και ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων στους δρόμους, χριστιανών και μουσουλμάνων των περισσότερων δογμάτων, αλλά και άθεων, γενικότερα νέων ανθρώπων πάντως, οι οποίοι ζητούν την πτώση του καθεστώτος και τη λευτεριά. Ανθρώπων που πληρώνουν βαρύτατο το τίμημα της αντίστασής τους, κι ας έχουν αφεθεί εντελώς στην -δύσκολη- τύχη τους. Τα νούμερα δε τα ξαναγράφουμε, υπάρχουν παραπάνω. Προς τι λοιπόν αυτή η ένοχη σιωπή…;

Φαίνεται πως οι δεκαετίες μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας, η ολόψυχη και οριστική ένταξη του κοινωνικού σώματος στη δυτική φιλοσοφία του καταναλωτικού οργίου, του ‘τέλους των ιδεολογιών’, της διάλυσης των συλλογικών ταυτοτήτων αντίστασης, η εικόνα και το θέαμα, τα φοβικά σύνδρομα, η ισοπεδωτική επέλαση, εντέλει, της δυτικής κουλτούρας και ζωής, δεν περιορίστηκαν να επηρεάσουν ‘την κοινωνία’, έτσι απλά και γενικά, αλλά έχουν αφήσει βαθιά σημάδια επάνω στους ανατρεπτικούς κι επαναστατικούς κύκλους, στον καθένα από μας ξεχωριστά και σε όλους μαζί σαν χώρος, όσο κι αν ορισμένοι ακόμα νομίζουν πως επειδή βαφτιστήκαμε αναρχικοί ή επαναστάτες, λουστήκαμε με το μαγικό φίλτρο που προστατεύει από την αλλοτρίωση…

Αν κάποιος θεωρήσει ‘σκληρή’ ή άδικη αυτήν την αυτο-κριτική, ας αναλογιστεί τη συχνότητα και τη συνέπεια με την οποία πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης για οποιοδήποτε ζήτημα αφορά ανθρώπους που αγωνίζονται σε χώρες με κοινά πολιτιστικα χαρακτηριστικά με την ελλάδα, όπως είναι η ευρωπαϊκές χώρες και προσφάτως, η χιλή. Απ’ τη στιγμή που έχει γίνει σαφές από τα ίδια τα υποκείμενα της αλληλεγγύης πως ‘η αλληλεγγύη δεν σημαίνει απαραίτητα ταύτιση, αλλά μια αμφίδρομη εγγύτητα’, η άγνοια και η -σχεδόν- απαξίωση από μεγάλο μέρος του κινήματος για τα ηφαίστεια που εκρήγνυνται στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, δε μπορεί παρά να υποδηλώνει πως οι δυτικοί επαναστάτες ψάχνουν να βρουν τον αντικατοπτρισμό του αγωνιστικού τους εαυτού μονάχα σε ανθρώπους και κινήματα που έχουν περίπου το ίδιο χρώμα, και πάντως που μιλάνε σίγουρα παρόμοια γλώσσα και μοιράζονται τους ίδιους κώδικες και σύμβολα επικοινωνίας, ίσως εν τέλει κι αυτούς που κερδίζουν περισσότερη ώρα στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες των blogs.

Θα το πούμε πιο ωμά και απλά: μετά από δεκαετίες καταπίεσης, εκατομμύρια άνθρωποι αποφάσισαν να αγωνιστούν και να διώξουν τους δικτάτορες πάνω απ’ τα κεφάλια τους, δικτάτορες που υποστηρίζονται είτε από τις ΗΠΑ είτε από τη ρωσία, τις ατμομηχανές, δηλαδή, του κεφαλαίου, κι όλα αυτά στη γειτονιά μας, σε όλο το νοτιο-ανατολικό τόξο γύρω από τον ελλαδικό χώρο. Αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυταπάρνηση για τη λευτεριά τους, ματώνουν και βασανίζονται καθημερινά, πολλοί επικαλούνται το δικό τους θεό -όμως ΚΑΝΕΝΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ σε καμία απ’ αυτές τις χώρες- έχουν δημιουργήσει μια απο-σταθεροποίηση άνευ προηγουμένου στην περιοχή μέσω μιας αντίστασης που προέρχεται από τα κάτω κι όμως ‘εμείς’ επιλέγουμε να τους γράφουμε στ’ @@ μας. Κι ας πρόκειται για ανθρώπους ξεζουμισμένους ως εργάτες, γυναίκες ταπεινωμένες ως τέτοιες, πληθυσμούς που ζουν μια καθημερινή μιζέρια χωρίς προοπτική, δηλαδή συνθήκες -πλέον- εντελώς οικείες και σ’ εμάς. Πιθανότατα επειδή δεν έχουν αναφορές σε ‘αναρχίες’ και ‘κομμουνισμούς’ ως έννοιες, δεν ζωγραφίζουν αλφάδια και σφυροδρέπανα, μάλλον κιόλας επειδή προέρχονται από την ανατολή, κι εμείς παραμένουμε δυτικοί του κερατά, αλλά αυτό πολύ δύσκολα θα το παραδέχονταν αρκετοί από εμάς…

Όλα αυτά φυσικά και δε θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι ‘κακώς λαμβάνει χώρα η σύνδεση και η αλληλεγγύη με τη χιλή και την κάθε χιλή’. Επειδή όμως η κάθε συλλογική δράση και αδράνειά μας, η στρατηγική που χαράσσουμε εντέλει ως πολιτικός χώρος, έχει συνέπειες που θα τις βρίσκουμε μπροστά μας και αύριο, ας επανεξετάσουμε τώρα το πώς θέλουμε να αυτο-προσδιοριστούμε μέσα σε ένα σκηνικό παγκοσμιοποιημένου πολέμου εναντίον της κυριαρχίας, με ποιους αγώνες αισθανόμαστε κοντά και γιατί;

Γιατί αυτό το σχήμα δικτάτορες/καθεστώτα-μαριονέτες μεγαλοκαπιταλιστών VS από τα κάτω ακηδεμόνευτης -κατά κανόνα- αντίστασης ως το τέλος, με εμάς θεατές, πάει πολύ.
 

Τσιπάκια ελέγχου σε εργαζομένους

“Είναι επιτακτική ανάγκη να μπει μια σειρά, για την ορθή λειτουργία του Δήμου, στο ωράριο των υπαλλήλων και αυτό πιστεύω πως θα γίνει με την απόκτηση μικροτσίπ που θα διαθέτει ο κάθε δημοτικός υπάλληλος. Πιστεύω πως με την προμήθεια τέτοιου υπερσύγχρονου μηχανήματος θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με την προσέλευση και την αποχώρηση των υπαλλήλων του Δήμου Τρικκαίων στο σύνολο των υπηρεσιών”. Αυτά λέει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος οικονομικών Γιώργος Στουρνάρας μιλώντας για την πρόσφατη απόφαση του δήμου να ξεκινήσει έρευνα για την αγορά ανάλογης τεχνολογίας.
Ο δήμος Τρικάλων έχει επενδύσει αρκετά στην τεχνολογική ανάπτυξη. Η πόλη αυτή είναι και η πρώτη “ηλεκτρονική πόλη” της Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα του e-trikala διαβάσαμε: “Από το 2004, το γραφείο e-trikala, στα πλαίσια και σε συνεργασία με το Επιχειρησιακό πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες υλοποιώντας με επιτυχία διάφορα Δημοτικά έργα. Στις 8 Απριλίου 2008, ενώ έχοντας την απαιτούμενη εμπειρία, εξελίχθηκε σε Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταιρεία Ο.Τ.Α., με την επωνυμία e-Trikala Α.Ε., όπου το 99% του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει στο Δήμο Τρικκαίων και το υπόλοιπο 1% στο Εμπορικό Επιμελητήριο Τρικάλων”. Αυτή η εταιρία παρέχει “υπηρεσίες” όπως δημόσιο δίκτυο internet, τηλε-εκπαίδευση και τηλε-ιατρική που ουσιαστικά αποσκοπούν στην εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας. Προσφέρουν επίσης και υπηρεσίες τηλε-δημοκρατίας προσφέροντας σε μοναχικούς ανθρώπους την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν live αναμετάδοση του δημοτικού συμβουλίου. Εμετικό, έτσι;

Οι επενδύσεις όμως πρέπει να αποδίδουν, αλλιώς δε θα γινόντουσαν καν. Η τεχνολογικοποίηση της αγοράς και της παροχής υπηρεσιών επεκτείνεται και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Όταν το αφεντικό μιας επιχείρησης έχει στα χέρια του τις ανάλογες υποδομές θα τις χρησιμοποιήσει για το όφελος της επιχείρησης, το ιδιόκτητό του όφελος. Όταν λοιπόν ο δήμος έχει κάνει ένα πρώτο πετυχημένο βήμα μέσω της ανάπτυξης αυτών των υποδομών, για να γίνονται οι διαδικασίες που αφορούν αυτόν (και τις επιχειρήσεις εντός αυτού) πιο γρήγορα, μέσω της συντομότερης διευθέτισης των αναγκών των εργαζομένων, γιατί να μην κάνει ένα βήμα παραπέρα; Αφού έχει θέσει τους ρυθμούς εργασίας των εργαζομένων, γιατί να μην επενδύσει σε υποδομές που θα εξασφαλίσουν την πειθάρχισή τους ως προς τους ρυθμούς αυτούς; Και όποιος δεν είναι συνεπής χάνει τη δουλειά του. Δεν το παρουσιάζουμε με αυτή την απλότητα γιατί μας αφήνει αδιάφορους ή γιατί δε μας σοκάρει. Απεναντίας μας σηκώνεται η τρίχα, γιατί ότι εφαρμόζεται και πιάνει θα ξαναεφαρμοστεί. Αν λοιπόν πιάσει κάτι τέτοιο τόπο και δεν συναντήσει αντιδράσεις μπορούμε να περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται και αλλού. Το παρουσιάζουμε έτσι για να δείξουμε πόσο απλή και ανθρώπινη είναι η λογική του περάσματος στον ολοκληρωτισμό. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, η κατεύθυνση προς τον απόλυτο έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και την ιδεολογικοποίηση της τιμωρίας. Και η τεχνολογία, σαν βασικό εργαλείο για τη βελτιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου, ήταν είναι και θα είναι ιδιοκτησία της κυρίαρχης τάξης. Αυτοί που φιλοδοξούν να μας επιβάλλουν αυτό τον δρόμο είναι αυτοί που εμπορεύονται τις ώρες μας.

Νέα από τους αγώνες στα κάτεργα της δημοκρατίας (Ιούνης-Ιούλης-Αύγουστος)

Όσο οι κυρίαρχοι φοβούνται για τη σταθερότητα του σαθρού τους συστήματος, τόσο θα πασχίζουν να έχουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και τόσο περισσότερο κόσμο θα κλείνουν στις φυλακές. Τίποτα όμως δεν τελειώνει εκεί. Οι αγώνες των κρατουμένων μας γεμίζουν δύναμη καθώς δείχνουν ότι ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες η ζωή δε σταματά και πως το πάθος για την ελευθερία, κάνει τα αδύνατα, δυνατά. Σε αυτή τη στήλη γίνεται αναφορά σε όλους τους αγώνες των κρατουμένων, από τις εξεγέρσεις μέχρι και την παραγωγή γραπτού και δημόσιου λόγου, όπως και σε όλα τα περιστατικά βίας των ανθρωποφυλάκων που στοχεύουν στο να ισοπεδώσουν τη νοητική και σωματική ακεραιότητα των εγκλείστων. Οι επιστολές των κρατουμένων όπως και οι διευθύνσεις τους για επικοινωνία μπορούν να βρεθούν στον ιστιοχώρο του περιοδικού.

 

Ιούλης



11/7 Δημοσιεύεται κείμενο για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων που έγιναν την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου 28/6 «σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για την κατοχή της χώρας από το μεγάλο κεφάλαιο, και για την κοινοβουλευτική χούντα που μας κυβερνά. Αυτή η κίνηση γίνεται επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.» Το κείμενο συνυπογράφουν κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, κρατούμενοι από τη ΣΤ› πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού, από τη Δ1 πτέρυγα των φυλακών Δομοκού και από τις φυλακές Ιωαννίνων, Αυλώνας, Ναυπλίου, Κέρκυρας, και Άμφισσας. Συγκεκριμένα εκατοντάδες κρατούμενοι αποφασίσανε να παραμείνουν έξω από τα κελιά κατά το μεσημεριανό κλείσιμο (φυλακές Κορυδαλλού, Διαβατών, Δομοκού) ή προέβησαν σε αποχή συσσιτίου (φυλακές Τρικάλων, Λάρισας, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Αυλώνας, Μαλανδρίνου, Διαβατών, και Κασσάνδρας Θεσσαλονίκης).

15/7 Με αφορμή την απαγόρευση του απόπλου του στολίσκου FREE GAZA (με σκοπό την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στη λωρίδα της Γάζας), οι πολιτικοί κρατούμενοι: Π. Γεωργιάδης, Μ. Τραϊκάπης, Α. Κόσσυβας, Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Π. Ρούπα, Δ. Κουφοντίνας, Γ. Δημητράκης, Σ. Σεϊσίδης, Κ. Σακκάς, Ν. Καρακατσάνη, και Σ. Αντωνίου δημοσιεύουν κείμενο αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και τους χιλιάδες παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους που ξεκίνησαν απεργία πείνας στις ισραηλινές φυλακές στις 3 Ιουλίου, καταδικάζοντας παράλληλα την αυταρχική στάση και το δόγμα καταστολής των κυβερνήσεων. Την ίδια ημέρα κάποιοι κρατούμενοι της Ε2 πτέρυγας της φυλακής γρεβενών, καταγγέλουν, με κείμενό τους, τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Από την απουσία γιατρού στις φυλακές, και το εκδικητικό κόψιμο αδειών και αναστολών από την εισαγγελέα Α. Μπακαλόνη, έως την αδιάφορη και προσβλητική συμπεριφορά αρκετών δεσμοφυλάκων και τη μείωση και ποιοτική υποβάθμιση του συσσιτίου. Ως «ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας», προχώρησαν σε μονοήμερη αποχή συσσιτίου.

16/7 Ο Θ. Μαυρόπουλος, και τα μέλη της «Σ.Π.Φ» δημοσιεύουν κείμενο αλληλεγγύης στους αναρχικούς επαναστάτες Constantino Ragusa, Silvia Guerrini και Billy Bernasconi, ενόψει της δίκης τους στις 19/7. Οι 3 σύντροφοι συνελήφθησαν 15 Απριλίου 2010 κοντά στη Ζυρίχη και κατηγορούνται για την κατοχή ενός εκρηκτικού μηχανισμού και μιας προκήρυξης που αναφερόταν στο κέντρο ερευνών νανοτεχνολογίας της I.B.M. Στέλνουν επίσης τους θερμούς τους χαιρετισμούς και στο Marco Camenisch που βρίσκεται στις ελβετικές φυλακές για την πολύμορφη ανατρεπτική του δράση.
20/7 Αφέθηκε οριστικά ελεύθερος ο Βασίλης Ξηρός από τις Αγροτικές φυλακές Χαλκιδικής.

21/7 Ο Θ. Μαυρόπουλος δημοσιεύει από την Α’ πτέρυγα των φυλακών κορυδαλλού, κείμενο σχετικά με την υπόθεσή του, αναλύοντας παράλληλα τη συνειδητή του επιλογή της επαναστατικής παρανομίας, και την επαναστατική δράση. «Ο τρόπος που θα επιλέξει ο καθένας να αγωνιστεί είναι ατομική επιλογή κι ευθύνη. Ξεκινώντας λοιπόν από το άτομο αρκεί μόνο να συλλογικοποιηθεί η κοινή επιθμία για αγώνα ενάντια στην εξουσία. Σίγουρα οι πολιτικές ισορροπίες παιζουν ρόλο, σημασία όμως έχει και η προσπάθεια ανατροπής τους προς το καλύτερο.» Στον επίλογο της επιστολής του αρνείται τη συμμετοχή του στην ε.ο. «Σ.Π.Φ» και στέλνει την αλληλεγγύη του στα μέλη της οργάνωσης και σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους.

24/7 Ένα χρόνο μετά τη γέννηση του μικρού Βίκτωρα – Λάμπρου Μαζιώτη Ρούπα οι κρατούμενοι των φυλακών Λάρισας Σπύρος Σ. και Ντάνυ Κ. αποστέλλουν ευχές και χαιρετισμούς. « …Σου ευχόμαστε μία ζωή γεμάτη ελευθερία, υγεία, αξιοπρέπεια, δύναμη και κάθε επιθυμία σου να γίνει πραγματικότητα! Λευτεριά στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Π. Ρούπα, Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη! Η αλληλεγγύη είαι το όπλο μας».

Αύγουστος

3/8 Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά διοργανώθηκε στην Ικαρία, έκθεση με τα έργα του Χριστόδουλου Ξηρού, κατασκευασμένα στην απομόνωση της ειδικής πτέρυγας των Φυλακών Κορυδαλλού. Ρολόγια, μοντέλα καραβιών και τα περίφημα «Ξηρόμετρα», δημιουργίες από τα πιο απίθανα υλικά, ρετάλια από δέρμα, οδοντογλυφίδες, μανταλάκια, κουτιά από αναψυκτικά κ.α. Η έκθεση φέτος έγινε 6-20/8 στην Ακαμάτρα.

10/8 Ανακοινώνεται από αλληλέγγυο κόσμο πως μεταφέρθηκε στις φυλακές Γρεβενών με πειθαρχική μεταγωγή από τις φυλακές της Κέρκυρας, ο σύντροφος Γ. Πολύδωρος. Στην αρχή οι ανθρωποφύλακες των φυλακών Γρεβενών, αποπειράθηκαν να του κάνουν σωματικό έλεγχο, ενώ ο σύντροφος ήταν ακόμη σιδηροδέσμιος. Ο ίδιος αντιστάθηκε και του χρέωσαν νέο πειθαρχικό παράπτωμα για απείθεια. Μετά από παρέμβαση τόσο του ίδιου, όσο και κρατουμένων της πτέρυγας Ε2 (όπου κρατείται ο σύντροφος Χ. Τσάκαλος) , η υπηρεσία και ο αρχιφύλακας Γ. Ραμογιάννης δεσμεύτηκαν να τον μεταφέρουν μετά τη λήξη της πειθαρχικής ποινής (πέντε μέρες), στη συγκεκριμένη ακτίνα.

14/8 Η Μ.Οικονόμου και ο Α. Κοσσυβας δημοσιεύουν ξεχωριστά κείμενα για την νέα δίωξη τους. Χαρακτηριτικά η Μ. Οικονόμου αναφέρει. (“Αν η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας στην ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας είναι για γέλια, η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας της ΕΤΕ Σχηματαρίου είναι για κλάματα.”). Στις 23/8 οι σύντροφοι πέρασαν ανακριτή στην Θήβα και τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι για τις νέες κατηγορίες.

24/8 Η Καρυδάκη Α.(φοιτήτρια νομικής στο Μόναχο) καταγγέλει με ανοιχτή επιστολή κατάχρηση εξουσίας σε βάρος του πατέρα της, Καρυδάκη Σ., που βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Κορίνθου. Ο ίδιος υποφέρει από καρκίνο που πλέον παρουσιάζει μεταστάσεις. «…παρεδωσε όλα τα ιατρικά του χαρτιά στην κ. Ζαφειρακη, την καινουρια διευθύντρια των φυλακών Κορινθου, ωστε εκεινη να τα προωθησει στους αρμοδιους και να του δωσει τον αριθμο πρωτοκολλου. Η κ. Ζαφειρακη ομως, δειχνοντας πρωτοφανη αδιαφορια, καθυστερoυσε αρχικα να προωθησει τα εγγραφα αυτα, δινοντας του την εξηγηση οτι επιθυμει πρωτα να τα μελετησει….Η κ. Ζ. δε σταματησε μονο σε αυτο. Στις 16 Αυγουστου 2011 η διευθυντρια σταματησε την εκπαιδευτικη αδεια που ειχε δοθει στον πατερα μου, χωρις μαλιστα να του δωσει καποια σαφη εξηγηση για τους λογους που την οδηγησαν σε αυτην της την αποφαση.Η κ. Ζαφειρακη κανει καταχρηση της εξουσιας…»

Σεπτέμβρης

2/9 Ο Χ. Κολεντίνης δημοσιεύει κείμενο σχετικά με την προφυλάκιση και τη βίαιη σύλληψή του στις 9/7 στη γωνία των οδών Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Ο ξυλοδαρμός που υπέστη κατά τη διάρκεια της σύλληψής του είχε ως αποτέλεσμα βαθύ κρανιοεγκεφαλικό κάταγμα, σχισιμο και κάκωση στο γόνατο, κάκωση στην ωμοπλάτη και στη συνέχεια τη δημιουργία νεφρικής ανεπάρκειας από τα χτυπήματα στα πλευρά και τα νεφρά. Προφυλακίστηκε χωρίς στοιχεία και ανακρίθηκε όντας στο νοσοκομείο, περιφρουρούμενος και σε άσχημη κατάσταση. Του απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες: Κατοχή και χρήση εκρηκτικών υλών, διατάραξη κοινής ειρήνης, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής. «..Αρνήθηκα να υπογράψω το χαρτί με τις κατηγορίες διότι είναι ψευδείς και στηρίζονται στη κατάθεση ενός ψευδομάρτυρα ματατζή με σκοπό τη προφυλάκισή μου και τη δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού μου.» Αναφέρεται επίσης στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, την κρατική καταστολή και τον ταξικό πόλεμο και τάσσεται «..συνειδητά ως αναρχικός ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε τι που υποβιβάζει την αξιοπρέπειά μας».

8/9 Δημοσιεύεται πολιτική επιστολή του Π. Μασούρα από την Α2 πτέρυγα της φυλακής Γρεβενών στην οποία κάνει λόγο για την υπόθεσή του και τις παροντικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, καθώς και για τις συνθήκες κράτησής του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας γρεβενών. «.Το γεγονός ότι το καθεστώς μου επιβάλλει μια φυλακή μέσα στην φυλακή και μια ποινή μέσα στην ποινή δεν στέκεται ικανή συνθήκη για να με γονατίσει…! Για μένα δεν είναι δυσβάσταχτη η ποινή, ούτε τα κάγκελα της φυλακής. Δυσβάσταχτη είναι η υποχώρηση και η υποταγή που συνοδεύουν τα κάγκελα της ψυχής.Ο αγώνας συνεχίζεται.»

11/9 Το συμβούλιο πλημμελειοδικών της Αθήνας αποφάσισε την εξακολούθηση κράτησης των Τσιλιανίδη,Φεσσά,Δημτσιάδη,Τζίφκα για την υπόθεση του Βύρωνα.(οι σύντροφοι είχαν περάσει στις 29/06 για το 6μηνο). Στις 12/7 καλούνται να παραστούν στην Θεσσαλονίκη για την υπόθεση εμρησμού οχήματος της Δ.Ε.Η.(όπου είχε συλληφθεί ο σύντροφος Γ.Σκουλούδης στις 13/10/10).

13/9 απο τα 2 μέλη της «Σ.Π.Φ» Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού όπου περιγράφουν την συμπεριφορά των σωφρονιστικών καθαρμάτων των φυλακών Δομοκού, με επικεφαλή τον αρχιφύλακα Χ. Κλιάρη, στην άρνηση των πρώτων να υποβληθούν στην διαδικασία του σωματικού ελέγχου. ’’ Εκεί ένας νεαρός υπάλληλος δείχνοντας ότι αυτή η δουλειά δεν τον χάλασε ακόμα, αρνείται να συμμετάσχει σ’ αυτήν την διαδικασία κι αφού το λέει στον Κλιάρη αποχωρεί από το δωμάτιο. Αυτό βέβαια δεν πτόησε καθόλου τον άνανδρο Κλιάρη που με την συνδρομή τριών άλλων ανθρωποφυλάκων με πετάνε στον πάγκο και με ακινητοποιούνε για να μου βάλουν χειροπέδες. Αφού τις βάζουν καταφέρνω να τις βγάλω και να τους σπρώξω, αλλά αυτοί οι άνανδροι έρχονται ξανά όλοι μαζί και ακινητοποιώντας με μου τις ξαναβάζουν πιο σφιχτά. Με πετάνε στον πάγκο κι αρχίζουν να μου σκίζουν τη μπλούζα και το παντελόνι. Εκεί γεμάτος χαρά ο ξεφτίλας αρχιφύλακας Κλιάρης τραβάει το μποξεράκι αφήνοτάς με γυμνό και βρίζοντάς με συνέχεια λέγοντας : «Ρε πούστη εγώ κάνω κουμάντο εδώ’’ .Την ίδια μέρα δημοσιεύεται κείμενο υπογεγραμμένο από 275 κρατούμενους της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού, καταδικάζοντας και τις άθλιες συνθήκες κράτησης των φυλακών.“οι κομμένες άδειες και οι αναστολές, τα εκδικητικά πειθαρχικά, η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το άθλιο φαγητό και πολλά άλλα, κάνουν αυτή τη στιγμή τις φυλακές ένα καζάνι που βράζει. Αυτό που συνέβη στο Δομοκό ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αρχιφύλακα Κλιάρη εσύ και τα πατσαβούρια σου μαζέψτε τα ξερά σας, γιατί θα σας τα κόψουμε από τη ρίζα. Φυλακή είναι και γυρίζει. Κι αν « έχουν γνώση οι φύλακες» έχουν γνώση και οι κρατούμενοι.” Επίσης προχώρισαν σε τρίωρη στάση, αρνούμενοι να μπουν στα κελιά το μεσημέρι. Την επόμενη ημέρα ο Σ. Νιγδέλης απο την φυλακή γρεβενών, με κείμενό του, στέλνει την αλληλεγγύη του στους 2 κρατούμενους και χαιρετισμούς στον Β. Πάλλη.

Στις 16/9 ο σύντροφος Ρ. Συριανός, με κείμενό του, στέλνει τους αλληλέγγυους χαιρετισμούς του στους 2 κρατούμενους αναφέρωντας. “Αυτό που έχει σημασία, αυτό που πρέπει να θυμάται τόσο το κάθαρμα Κλιάρης όσο και κάθε εντολοδόχος του, είναι πως η μνήμη δεν είναι σκουπίδι ούτε η αλληλεγγύη απλά τσιτάτο σε τοίχους και πως έχει ο καιρός γυρίσματα…” Την ίδια μέρα 34 κρατούμενοι απο τις φυλακές Ιωαννίνων δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού, δημοσιεύοντας κείμενο σχετικά με το γεγονός.

Επίσης τη Δευτέρα 19/9 53 κρατούμενοι από την Α1 πτέρυγα Τρικάλων, και 57 κρατούμενοι από την Α2 πτέρυγα Γρεβενών απέχουν συμβολικά από το συσσίτιο “..σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κρατούμενους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού καθώς και σε κάθε κρατούμενο που έχει πέσει θύμα βασανισμού από τους δειλούς ανθρωποφύλακες”.

Στις 26/9 Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τις φυλακές Δομοκού απο 130 συντρόφους με αφορμή τα γεγονότα που συνέβησαν.Η συγκέντρωση κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, και υπήρχε μικροφωνική. Υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία και με τους δύο συντρόφους καθώς και με τον κρατουμενο Η. Καραντουμάν.

14/9 Οι πολιτικοί κρατούμενοι: Αντωνίου Σ.,Γεωργιάδης Π., Γουρνάς Κ.,Καραγιαννίδης Γ.,Καρακατσάνη Ν.,Κόσσυβας Α.,Μαζιώτης Ν., Ρούπα Π., Σακκάς Κ., Τραικάπης Μ., Φεσσάς Δ. Στέλνουν ανοιχτή επιστολή αλληλεγγύης στην αγωνίστρια Gulaferit Unsal. Από τις 26 Αυγούστου η τουρκάλα αγωνίστρια Gulaferit Unsal ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας τη μη έκδοσή της στις γερμανικές αρχές, όπως αποφάσισε το συμβούλιο εφετών Θεσσαλονίκης. Η Gulaferit κατηγορείται από τους γερμανούς ως μέλος της κομμουνιστικής οργάνωσης DHKP/C και θεωρείται βέβαιο πως θα παραδοθεί στο τουρκικό κράτος. Η Gulaferit είχε αναπτύξει πλούσια δράση στο τουρκικό εργατικό κίνημα, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικάτου BEMSEM και το 1995 φυλακίστηκε μαζί με τον σύζυγό της. Συμμετείχε στη μεγάλη απεργία πείνας των κρατουμένων το 1996 και αποφυλακίστηκε το 1997, συνεχίζοντας τη δράση της στο εργατικό κίνημα. Το 1999 διέφυγε στην Γερμανία ζητώντας πολιτικό άσυλο, αλλά επέστρεψε 2 χρόνια αργότερα στην Τουρκία, όπου ο άντρας της ξαναφυλακίστηκε(2000-2008). Όταν πέρυσι ξαναφυλακίστηκε ο άντρας της η Gulaferit κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνελήφθηκε από την αντιτρομοκρατική στις 7 Ιουλίου 2011”.

 16/9 Ο Τ. Σπυρόπουλος συνελήφθη στο σπίτι του στην Αχαϊα στις 5/12/2010. Στο κείμενό του ( “Περί τρομοκρατίας, κάνναβης και άλλων μυθευμάτων”) καταργεί με επιχειρήματα όλα όσα του προσάπτουν και δηλώνει αναρχικός.

17/9 Πυκνώνουν οι φωνές διαμαρτυρίας που καταφέρνουν να σπάσουν την απομόνωση του στρατόπεδου συγκέντρωσης μεταναστών στο Φυλάκιο του Έβρου. Αυτή τη μέρα κατάφεραν να διοχετεύσουν ένα γράμμα διαμαρτυρίας που έφτασε στη δημοσίευση.»Εμείς, οι κρατούμενοι στο Φυλάκιο, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας από έξω. Δεν έχουμε πρόσβαση στα άλλα κελιά, δεν έχουμε καθαρό αέρα, το νερό είναι βρώμικο, το φαγητό φτάνει ίσα-ίσα για να επιβιώσουμε, δεν μπορούμε να βγαίνουμε έξω. Όταν κάποιος είναι άρρωστος, δεν μπορούμε να πάμε στο γιατρό για βοήθεια. Ξανά και ξανά, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, καθώς οι τουαλέτες είναι βρώμικες. Θέλουμε να φύγουμε από αυτή τη φυλακή. Η αστυνομία μας χτυπάει ξανά και ξανά, στα χέρια μας, στα πόδια μας, μας βρίζουν ασταμάτητα. Κανείς δεν απαντάει στο ερώτημά μας για το τι θα γίνει στο μέλλον. Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που έχουν τρελαθεί, και ακόμα δεν μπορούν να φύγουν.”

21/9 Δημοσιεύεται γράμμα από τις φυλακές Λάρισας από το Χ. Στρατηγόπουλο στο οποίο καταγγέλει τη μεθόδευση των διωκτικών αρχών εναντίον του και εναντίον του Α. Μπονάνο, και αναφέρεται εκτενώς στην υπόθεσή του και την τροπή που πήρε όντας ήδη φυλακισμένος. “..Στις 7 Ιουλίου 2011, μου επιδόθηκε εδώ στις φυλακές Λάρισας, όπου είμαι κρατούμενος και καταδικασμένος για ληστεία σε τράπεζα, ένα νέο ένταλμα κράτησης με την κατηγορία μιας άλλης ληστείας σε μια τράπεζα της Κεφαλονιάς που έγινε τον Ιούλιο του 2009….! ….Είναι σε τελική ανάλυση, περισσότερο από σαφές ότι η καινούρια απόπειρα εμπλοκής, είτε η δική μου είτε του Μπονάνο στη συγκεκριμένη υπόθεση, στηρίζεται αποκλειστικά στο συλλογισμό των διωκτικών αρχών ότι αφού αποδεδειγμένα διαπράξαμε μια ληστεία τράπεζας στα Τρίκαλα, τότε σίγουρα έχουμε διαπράξει και άλλες, χωρίς όμως να διαθέτουν τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία σε βάρος μας.”

25/9 Οι κρατούμενοι στη φυλακή κορίνθου απείχαν από το συσσίτιο διαμαρτυρόμενοι για την κακή και ελλιπή ποσότητα του φαγητού καθώς και για την ελάχιστη θέρμανση, την έλλειψη φαρμάκων, και γενικότερα τις δυσκολες συνθήκες διαβίωσης. Στις φυλακές Κορίνθου, οι κρατούμενοι θα συνέχιζαν την αποχή από το συσσίτιο και την επομένη, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς των ανθρωποφυλάκων.

26/9 Οι Α. Κόσσυβας, Μ. Τραϊκάπης, Μ. Οικονόμου, Β. Πολυκρέτης τοποθετούνται με κείμενο εν όψει του δικαστηρίου στις 18/10/2011 που τους κατηγορεί για την υπόθεση της ληστείας της εθνικής τράπεζας των Ψαχνών Ευβοίας. Θίγουν, πέρα από την υπόθεσή τους, το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης, του καπιταλισμού, του μνημονίου και της κρατικής καταστολής “. Χτυπώντας εμάς επιδιώκουν να σπείρουν το φόβο σε όσους ήδη σκέφτονται και είναι έτοιμοι να πράξουν…! Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας είχαμε πει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως θύματα ακριβώς γιατί θεωρούμε πως ο πόλεμος βρίσκεται σε όξυνση και ο καθένας μας πρέπει να πάρει θέση μέσα σ’ αυτόν. Αιχμάλωτοι πολέμου ή θύματα της καταστολής;.. Να μιλήσουμε για την αναγκαιότητα οργάνωσής μας και για τη δυνατότητα μιας επαναστατικής προοπτικής σαν αυτή που θα δώσει την οριστική έξοδο από την κρίση, σαν αυτή που θα οριστικοποιήσει το τέλος του αβάσταχτου καπιταλιστικού κόσμου.”

 

Να μην ζήσουμε σαν κυνηγημένα ζώα! – συζήτηση με μικροπωλήτες από την Θεσσαλονίκη-

Το βράδυ πριν από την πορεία της δεθ, είδαμε ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων να συζητάει καθιστός στο γρασίδι. Ήταν όλοι τους μετανάστες μικροπωλητές. Πλησιάσαμε και μάθαμε πως συζητούσαν για το πως θα κατέβουν, οργανωμένοι σε διακριτό μπλόκ, στην διαδήλωση. Ο τρόπος τους αλλά και το ζήτημά τους μας ώθησαν να τους πλησιάσουμε λίγο καλύτερα για να δούμε αν θέλουν να συζητήσουν μαζί μας. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στον ελλαδικό χώρο θεωρούμε αναγκαίο το να χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τους μετανάστες γιατί μπαίνουν αυτόματα στο στόχαστρο, λόγω της θέσης τους. Δε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες γενοκτονιών χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι, ούτε και θέλουμε όμως να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς μέσα και σχέσεις, ανάλυση και λόγο, πρόσβαση στην πληροφορία. Εμείς αυτά τα έχουμε ακόμη και όταν δεν ξέρουμε πως να τα διαχειριστούμε, ή δεν έχει παρουσιαστεί η αναγκαιότητα για κάτι τέτοιο. Εξίσου σημαντικό φαίνεται το να ξέρουμε πως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, για να βρούμε κοινούς τόπους επικοινωνίας και για καταφέρουμε να συσχετιστούμε μαζί τους σε επίπεδο καθημερινότητας. Στον κόσμο των αφεντικών, είμαστε όλοι ξένοι, αλλά και αποξενωμένοι. Ας μην αρκεστούμε στο να αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι έναν απρόσωπο παράγοντα στις αναλύσεις μας.

Πείτε μας λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις σας μέχρι τώρα, και για τη φύση της δουλειάς που κάνετε.

Τον τελευταίο καιρό, εδώ και τρείς με πέντε μήνες, πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, γιατί ασκούσαν πολύ πίεση στους ανθρώπους μας. Ερχόντουσαν άνθρωποι με στολές, δημοτική αστυνομία ή από κάποιο τομέα του δήμου, δεν ξέρουμε με σιγουριά, αλλά λέγανε πως είναι αστυνομία. Δεν καταλαβαίναμε γιατί, αλλά αν μια φορά μας πάρουν τα πράγματα είναι δύσκολο να βρούμε άλλα, πολλές φορές δεν έχουμε λεφτά, οπότε για εμάς αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Μετά πήγαμε στο δημαρχείο και μιλήσαμε με το δήμαρχο για το πρόβλημά μας. Του είπαμε δυο πράγματα, να μας δώσει άδεια και να σταματήσουν οι επιδρομές της δημοτικής αστυνομίας. Να μας δώσει χώρο να κάνουμε τη δουλειά μας και εφόσον θέλει να του καταβάλουμε κάποιον φόρο. Θα τον δίνουμε, κανένα πρόβλημα. Θέλουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά με ωραίο τρόπο, χωρίς να ενοχλούμε κανένα, χωρίς να μας ενοχλούν κι’ εμάς, με ειρηνικό τρόπο. Τότε ο δήμαρχος μας είπε πως πρέπει να κάνουν ακόμη μία συνεδρίαση και πως μετά θα μας ενημέρωνε, αλλά δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση. Όταν πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα στην αριστοτέλους, όλοι οι αστυνομικοί είπανε πως δεν κάνανε οι ίδιοι αυτές τις επιχειρήσεις, δε μας πήραν τα πράγματα. Αυτό είναι δουλειά ενός άλλου τμήματος. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσαν, τον δήμο ή κάτι άλλο. Ξαναγυρίσαμε τότε στα πόστα μας και για 10 με 15 ημέρες δεν έκαναν κάποια κίνηση. Μετά ξαναπροσπάθησαν να μας πάρουν τα πράγματα. Συνέχεια το ίδιο πράγμα, δεν αλλάζει τίποτα. Μετά από αυτό καλέσαμε όλους τους μπαγκλαντεσιανούς που κάνουν αυτή τη δουλειά για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δε θέλουμε να μαλώνουμε, δε θέλουμε να μπλεχτούμε στο έγκλημα, δε θέλουμε να κάνουμε άσχημα πράγματα στο μέρος που μένουμε. Θέλουμε όλα να είναι καθαρά. Γιατί ψάχνουμε για δουλειά και είναι πολύ δύσκολο να βρούμε.

Χρειαζόμαστε λεφτά για την καθημερινότητά μας. Χρειζόμαστε το πολύ δεκαπέντε με είκοσι ευρώ την ημέρα (σ.σ. Όχι ανά άτομο, αλλά ανά ομάδα ατόμων). Πληρώνουμε νοίκι, ρεύμα και νερό, χρειαζόμαστε λεφτά για φαΐ, για καφέ, κάρτες για τα κινητά μας, κάρτες για να τηλεφωνούμε στις οικογένειές μας. Αν δεν κάνουμε κάτι, πού θα βρούμε τα χρήματα για να ζήσουμε; Δε θέλουμε να μπλεχτούμε με το έγκλημα, θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό. Γυρνάμε σπίτι με το μεροκάματο, μαγειρεύουμε, βάζουμε λίγα λεφτά στην άκρη για τους λογαριασμούς. Ειδάλλως, δεν έχουμε τίποτα Τα πράγματα που πουλάμε, τα αγοράζουμε με λεφτά από την τσέπη μας. Κάθε εβδομάδα κρατάμε και λίγα από τα έσοδα για να αγοράζουμε πράγματα. Όταν μας παίρνουνε τα πράγματα, δανειζόμαστε λεφτά από φίλους και αγοράζουμε ξανά. Όταν πουλάμε επιστρέφουμε τα χρήματα στους φίλους μας, δεν κρατάμε στην τσέπη. Καμιά φορά δεν έχουμε να φάμε. Μια φορά που μας πήραν όλα τα πράγματα τρελαθήκαμε, τι να κάνουμε, τι θα φάμε, τι θα γίνει την επόμενη μέρα.

Είστε όλοι εσείς που οργανώνεστε άτομα τις ίδιας εθνικότητας; Έχετε σχέσεις και με άλλους εργάτες άλλων εθνικοτήτων;

Ένα κομμάτι είμαστε από το μπαγκλαντές, έχουμε όμως και άλλους ανθρώπους, έχουμε σενεγαλέγους, νιγηριανούς, έλληνες, μερικές ελληνικές οργανώσεις. Μιλάμε όλοι για το τι μπορούμε να κάνουμε, για τις αντιδράσεις μας. Αποφασίζουμε μετά από συζήτηση για τον καλύτερο τρόπο. Θέλουμε να είμαστε ειρηνικοί, αυτό είναι όλο.

Έχετε σκεφτεί τρόπους για να αντιμετωπίσετε τα νέα σώματα ιδιωτικής αστυνομίας που θα ασχολούνται αποκλειστικά μαζί σας*;
 
Όχι, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα περιμένοντας οτι θα δούμε αποτέλεσμα, περιμένουμε να αλλάξει κάτι από αυτούς. Όταν ο δήμος μας έπαιρνε τα πράγματα, ποτέ δε γίναμε βίαιοι, ποτέ δεν οργιζόμασταν μαζί τους. Ήμασταν πάντοτε ήσυχοι και τους ζητούσαμε συγνώμη. Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, γι’ αυτό τα κάνουμε αυτά. Ποτέ δεν συμπεριφερθήκαμε άσχημα μπροστά τους.

Σε περιπτώσεις που η αστυνομία σας κυνηγάει τι αντιδράσεις έχετε αντιμετωπίσει από τον κόσμο της πόλης;

Πολλοί άνθρωποι μας στηρίζουν. Είναι ήσυχοι, η κατάσταση είναι πολύ άσχημη, έχουν οικονομικά προβλήματα, πολιτικά προβλήματα, παντού υπάρχουν προβλήματα, γι’ αυτό και κανείς δε μας στηρίζει δυναμικά. Αλλά μας στηρίζουν, όλοι ξέρουν πως δεν έχουμε κλέψει αυτά τα πράγματα, δεν παρανομούμε, δεν ληστεύουμε, δεν βγάζουμε μαχαίρια σε κόσμο…

Ε, όχι και όλοι, πολλοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι λένε έξω στους δρόμους πως οι μετανάστες είναι το πρόβλημα.

Ναι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε, όλες αυτές οι κουβέντες δεν είναι αλήθεια. Οι μετανάστες εδώ δεν κάνουμε ποτέ άσχημα πράγματα. Ποιο είναι το νόημα σε κάτι τέτοιο, ερχόμαστε εδώ για να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες. Γιατί να μπλεχτούμε με το έγκλημα; Αν αυτή ήταν η πρόθεσή μας, γιατί να έρθουμε τόσο μακρυά, από το Μπανγκλαντές και την Ινδία; Θα μπορούσαμε να τα κάνουμε και στις χώρες μας αυτά. Δε θα ερχόμασταν μέχρι εδώ ενώ θέλουμε να βοηθήσουμε τις οικογένειές μας. Δεν θέλει και πολύ σκέψη.

Είστε ενήμεροι για τα γεγονότα της ηγουμενίτσας; Τι πιστεύετε για όλα αυτά;

Δεν έχουμε ιδέα για αυτά τα γεγονότα, ξέρουμε μόνο πως εκεί έχουνε μεγάλο πρόβλημα. Ακούμε πως πολλοί μετανάστες φεύγουν από αυτή την πόλη, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται.

Τι σημασία πιστεύετε ότι έχουν για τη διαμόρφωση του ρατσιστικού περιβάλλοντος οι πολιτικές της ευρώπης, οι φιλοδοξίες των ντόπιων αφεντικών για φθηνούς εργάτες και η συντηρητική κοινωνική αντίληψη για το ζήτημα της μετανάστευσης.

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς πιστεύουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Εδώ είναι μια πύλη στην Ευρώπη για όσους αποφασίζουν να συνεχίσουν για το εσωτερικό της, δε θέλουν να μείνουν στην ελλάδα. Για να πάει κανείς αγγλία, γερμανία, γαλλία πρέπει να περάσει από εδώ. Αλλιώς πρέπει να βγάλει βίζα και λίγες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Για αυτό όλοι προσπαθούν να έρθουν με τον παράνομο τρόπο, που κοστίζει και πολύ. Πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν τόσα λεφτά για να έρθουν εδώ και δε βρίσκουν τίποτα, όλα είναι κατεστραμμένα, όλα έχουν τελειώσει. Μερικοί άνθρωποι πουλάνε τα πάντα για να έρθουν εδώ, τα χάνουν όλα. Και για ποια δουλειά μιλάμε… Αν ερχόμασταν εδώ και μας δίναν δουλειά, ακόμη και με χαμηλό μισθό, θα το καταλαβαίναμε. Δε βλέπουμε όμως τίποτα, δε μας λένε τίποτα, ακόμη και αυτούς που βρίσκουν μια δουλειά μετά δεν τους δίνουν σίγουρα άλλη. Δεν ξέρουμε τι κάνουν μαζί μας. Μας θέλουν εδώ, ή θέλουν να μας δώσουν την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε. Δεν ξέρουμε για αυτά τα πράγματα.

Αν η κυβέρνηση δε θέλει να είμαστε σε αυτή την κατάσταση ας μας δώσει χαρτιά για να μπορούμε να δουλεύουμε, ή να πάμε αλλού και να δουλέψουμε και να έχουμε καλύτερες ζωές. Αλλά με αυτή την κατάσταση θα χάσουμε τα πάντα, θα χάσουμε την ενέργειά μας. Εγώ είμαι τριάντα χρονών και είμαι άνεργος. Σε δέκα χρόνια από τώρα, δε θα μπορώ πια να δουλέψω σκληρά, οπότε τι θα κάνω τότε με τη ζωή μου αν δεν βάλω στην άκρη τώρα κάποια πράγματα. Καταλαβαίνεις; Αυτά είναι τα χρόνια για να δουλέψουμε. Και τι κάνουμε εδώ; Χάνουμε τα χρόνια μας και δε θα μας τα ξαναδώσει κανείς πίσω, για όλη μας τη ζωή. Καμιά φορά σκεφτόμαστε, για ποιο λόγο είμαστε εδώ; Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει, τι επιφυλάσσει για εμάς το μέλλον; Είμαστε πολύ μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολες οι ζωές μας. Η αστυνομία δε μας ενοχλεί για άλλα πράγματα, σου είπα και προηγουμένως, δε μπλεκόμαστε με το έγκλημα.

Εάν όμως αντί για την αστυνομία έρθουν οι φασίστες και αρχίσουν να σας χτυπάνε; Αυτός είναι ο τρόπος δράσης τους.

Αυτό θα είναι πολύ άσχημο. Γιατί χτυπάνε τους μετανάστες; Ποιο είναι το νόημα. Δε χρησιμοποιούν βαθιά τη γνώση τους. Τι κάνουμε εμείς εδώ; Οι έλληνες δεν έχουνε πάει σε άλλη χώρα; Στην αυστραλία, τη γερμανία, στην υπόλοιπη ευρώπη;

Σε εκείνες τις χώρες οι έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο ρατσιστικό κλίμα που υπάρχει και εδώ πέρα.

Ξέρω πως πολλοί έλληνες τώρα ζούνε σε άλλες χώρες, και σε εκείνες τις κυβερνήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα. Γιατί να υπάρχει πρόβλημα εδώ; Να προχωρούμε όλοι μαζί, κανένα πρόβλημα. Άσπροι, μαύροι, δεν έχει σημασία. Μπορώ να γίνω ο καλύτερός σου φίλος. Αν οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι, πρέπει να το στηρίζουμε. Μαζί να βρίσκουμε το τι είναι σωστό και τί λάθος. Αν θες να κάνεις κάτι καλό, να τα πούμε, κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι κακό, δεν έχει σημασία από πού είναι. Όποιος κάνει κάποιο έγκλημα πρέπει να τιμωρείται από την κυβέρνηση.

Καταλαβαίνω τι λες, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτής της λογικής. Πολλοί άνθρωποι που πολεμάνε ενάντιον όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά συνολικά αυτών που έχουν δύναμη, πολλές φορές επιλέγουν παράνομους τρόπους. Είναι δύσκολο να ορίσεις το τι είναι το έγκλημα. Εάν οι πλούσιοι το ορίζουν, τότε δεν είναι το συμφέρον των φτωχών.

Περιμένουμε να αλλάξουν οι καιροί, να αλλάξουν τα πράγματα για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε.

* αντιγράφουμε από καθεστωτικό:

Ιδιώτες διώκτες του παραεμπορίου θα μπορούν να προσλαμβάνουν τα επιμελητήρια, με νομοθετική ρύθμιση που θα προωθήσει σύντομα ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως δεσμεύτηκε ο ίδιος σε σύσκεψη για την καταπολέμηση του παραεμπορίου. Οι ιδιώτες αυτοί θα έχουν και εκτελεστική εξουσία. Δηλαδή, θα μπορούν να καταστρέφουν επιτόπου προϊόντα του παραεμπορίου, με τη χρήση ειδικού σπρέι, στη διάρκεια των ελέγχων που θα κάνουν, και ήδη ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, Μιχάλης Ζορπίδης, είπε ότι προγραμματίζουν να προσλάβουν 5-6 άτομα γι’ αυτή τη δουλειά).

Και σήμερα και για πάντα: Ούτε μια ώρα στο στρατό!

“Γιατί σε αυτή την χώρα όποιο παιδί γεννηθεί αγόρι από την στιγμή της γέννησης του, κουβαλάει μαζί του μια βαριά καταδίκη, που παύει, μόνο αν δεν εκτελεστεί μέχρι τα 50 χρόνια της ηλικίας του. Την καταδίκη να εξανδραποδιστεί, να γίνει, δηλαδή δούλος, χωρίς κανένα δικαίωμα, στην υπηρεσία των επαγγελματιών δολοφόνων …”

Ένα σύντομο ιστορικό

Η ιστορία της στράτευσης στο ελληνικό κράτος αρχίζει το 1825 όταν η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την εφαρμογή υποχρεωτικής κληρωτής στράτευσης με τριετή θητεία, κατά την οποία επιλεγόταν μέσω κλήρωσης ένας ανά 100 άντρες ηλικίας 18 με 30. Η καθολική υποχρεωτική εισήχθηκε από την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.

Οι πρώτοι που πλήρωσαν την άρνηση τους να υποταχθούν στον στρατό, για θρησκευτικούς λόγους ήταν μάρτυρες του Ιεχωβά, με γνωστές τις περιπτώσεις του Γ. Τσούκαρη το 1945 στην Λάρισα και του Γ. Ορφανίδη στο Ναύπλιο που εκτελέστηκαν. Το 1977 θα έρθει η πρώτη νομοθετική ρύθμιση που αφορά την άοπλη θητεία για λόγους θρησκεύματος.

 Οι δημόσιες αρνήσεις για πολιτικούς λόγους αυτή την φορά, θα αργήσουν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80: Οι Μ. Μαραγκάκης το Μάρτη του 1987 είναι ο πρώτος που θα κάνει δημόσια την δήλωση για την άρνηση του να πάει στο στρατό ενώ ένα μήνα μετά θα ακολουθήσει και ο Θ. Μακρής οι οποίοι και φυλακίζονται. Μετά όμως από ένα σκληρό αγώνα με απεργίες πείνας που συνοδευόταν από ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, νέες δημόσιες αρνήσεις στράτευσης, το ‘88 θα επέλθει η τροποποίηση του νόμου του ‘77 ώστε να περιλαμβάνει και άτομα που θέλανε άοπλη θητεία.

 Το 1990 όμως η ολική άρνηση στράτευσης, η μη-αποδοχή και της άοπλης θητείας, του 19χρόνου τότε Νίκου Μαζιώτη έρχεται να ταράξει τα νερά. Αρχίζει ένας νέος κύκλος συλλήψεων και φυλακίσεων (οι επόμενες υποθέσεις είναι του Π. Ναθαναήλ και του Ν. Καρανίκα) ο οποίος θα λήξει το ‘97 με την νομική αναγνώριση των αντιρρησιών συνείδησης και την καθιέρωση την δυνατότητα εναλλακτικής θητείας.
 
Αν αυτοί που δεν πάνε στον στρατό λέγονται ανυπότακτοι, αυτοί που πάνε πως λέγονται;

Κοιτάζοντας τα νούμερα των αντιρρησιών συνείδησης, χωρίς να υπολογίζονται όσοι έφυγαν στο εξωτερικό ή πήραν γιώτα πέντε, και τα χρόνια που πέρασε κόσμος στην φυλακή για την υπόθεση αυτή μπορούμε να βγάλουμε ένα αρκετά ασφαλές συμπέρασμα πως η επιβολή της στράτευσης δεν σταμάτησε ποτέ να είναι σημαντική για το ελληνικό κράτος.

Μπορούμε να κατανοήσουμε όσους επιλέγουν να μην πάνε στο στρατό για λόγους θρησκευτικούς ή για να μην χαλάσουν την ροή της ζωής τους ή ακόμα να κάνουνε καριέρα. Η θέση μας όμως στο ζήτημα είναι διαφορετική:

 Αντιλαμβανόμαστε τον κοινωνικό πόλεμο που έχουν ανοίξει τα αφεντικά εναντίον όλων μας και έχουμε ταχθεί στο κομμάτι όσων εχθρεύονται, ότι και όποιον προσπαθεί να ασκήσει εξουσία και να καταπιέσει τις ζωές μας. Η άρνηση στράτευσης λοιπόν, είναι μια συνειδητή επιλογή σε αυτό το πλαίσιο.

Αρνούμαστε να γίνουμε κομμάτι ενός μηχανισμού που δρα ανά την υφήλιο (Αφγανιστάν, Κόσσοβο, Σομαλία κτλ. ) προστατεύοντας και προωθώντας τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των αφεντικών. Αρνούμαστε να δεχτούμε έστω και για λίγο την πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε όσους φοράνε χακί: από την εθνικιστική προπαγάνδα για τους υπόλοιπους βαλκάνιους μέχρι και την πλαστή εικόνα του αγοριού-που-γίνεται-άντρας στο στρατό. Αρνούμαστε να διαθέσουμε εθελούσια τους εαυτούς μας σε μια πραγματικότητα επιβολής, ιεραρχίας και εκμηδένισης των προσωπικοτήτων μας.
Προτιμάμε να αφιερώσουμε τον χρόνο αυτό συνεχίζοντας τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Αντί να μάθουμε να είμαστε εν δυνάμει βίαιοι για το “υπεράσπιση” του ελληνικού κράτους και των συμφερόντων των εξουσιαστών, προτιμάμε να χτίσουμε εκείνους τους κοινούς τόπους και να μάθουμε καλύτερους τρόπους ώστε να επιστρέφουμε την βία που μας ασκούν καθημερινά.

Στεκόμαστε δίπλα σε όσους είτε με δημόσια άρνηση είτε με άλλους τρόπους (ανυποταξία-τρελόχαρτο) επιλέγουν να μην περάσουν ούτε μια ώρα στο στρατό!

 

Στις 22 Σεπτέμβρη δικάστηκε η έφεση του ολικού αρνητή στράτευσης Βαγγέλη Μιχαλόπουλου στο στρατοδικείο του Ρουφ στην Αθήνα, ο οποίος είχε πρωτόδικα καταδικαστεί σε 8μήνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για την άρνηση του,
Την ίδια μέρα στην Θεσσαλονίκη και σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Μιχαλόπουλο, επιλέχθηκε να σταλεί  “ένα συμβολικό μήνυμα παρεμβαίνοντας με μπογιές, τρικάκια και γράφοντας συνθήματα στο στρατιωτικό πρατήριο στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη …”