…σκέψεις για τη σχέση του κινήματος με τις αραβικές εξεγέρσεις
1.
Ζούμε αναμφίβολα την εποχή των συγκρούσεων. Αυτή τη στιγμή, ο πλανήτης ολόκληρος συγ-κλονίζεται καθημερινά από βίαιες μάχες κάθε μορφής: το θερινό φεστιβάλ καταστροφής στην αγγλία, τα αντάρτικα και οι εμφύλιοι πόλεμοι στην υποσαχάρια Αφρική, οι σφοδρές ταξικές συγκρούσεις σε μεγάλο φάσμα της ΝΑ Ασίας [ινδία, κίνα, ινδονησία, σρι λάνκα], ο διαρκής εξεγερτικός αναβρασμός και οι σταθερά δυναμικές αντιστάσεις στη Λατινική Αμερική, με τη χιλή να δείχνει το δρόμο, οι ασταμάτητες επιθέσεις εναντίον υποδομών της κυριαρχίας από αναρχικούς σχηματισμούς αντάρτικου πόλης και φυσικά, η ‘αραβική άνοιξη’ σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική συνθέτουν ένα μωσαϊκό σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου, ή μάλλον ένα σκηνικό περιφερειακών πόλεμων, με ολοένα αυξανόμενα τα χαρακτηριστικά της αλληλεπίδρασης αυτών των πόλεμων μεταξύ τους.
Σε αυτό το άρθρο, θα καταγράψουμε τις λιγοστές -γνωστές σε εμάς- εξελίξεις από τον εμφύλιο πόλεμο στη συρία και θα επιχειρήσουμε μερικά σχόλια εν είδει αυτο-κριτικής στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα [που δυστυχώς δεν είναι κίνημα, αλλά χώρος, όμως αυτή η ιστορία είναι άλλη και δεν θα την πιάσουμε εδώ], συγκρίνοντας τις αντιδράσεις που είχε ή δεν είχε στις περιπτώσεις της αυγουστιάτικης εξέγερσης στην αγγλία και της συνεχιζόμενης σφαγής των αντικαθεστωτικών στη συρία, και όχι μόνο εκεί.
Το άγριο αγγλικό τετραήμερο θα παρουσιαστεί σε επόμενο τεύχος ή σε ξεχωριστή έκδοση, μέσα από συνέντευξη με αγγλίδα συντρόφισσα που βίωσε τα γεγονότα δια ζώσης και επιλεγμένα κείμενα επί των γεγονότων.
2.
Στη συρία, η εμφυλιακή κατάσταση παρουσιάζει μια ανησυχητική στασιμότητα, ή καλύτερα μια επαναληπτικότητα που κολυμπάει στο αίμα διαδηλωτών, 
καθώς κάθε Παρασκευή, καθιερωμένη πλέον ημέρα διαδηλώσεων σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, οι snipers του δικτάτορα Άσαντ εξασκούνται πάνω σε ανθρώπινους και άοπλους -εύκολους- στόχους σε διάφορες συριακές πόλεις. Η συντριπτική πλειονότητα των ειδήσεων αφορά σε (α) νέες κρατικές δολοφονίες, με τον αριθμό των νεκρών να έχει μάλλον ξεπεράσει τις 3.000 (ανάλογα με την πηγή) και τους συλληφθέντες/κρατούμενους από το ξέσπασμα των ταραχών να ανέρχεται σε περίπου 12.000 και (β) περισσότερες κρατικές δολοφονίες, συλλήψεις και βασανιστήρια, καθώς ολόκληρα προάστια πόλεων ή και οι ίδιες οι πόλεις, όπως η Χάμα, αποτελούν νόμιμο στόχο για τα τανκς, ακόμα και το ναυτικό του καθεστώτος (βομβαρδισμός της Λαττάκεια από θαλάσσης τον δεκαπενταύγουστο).
Στις 22 Ιούλη κατέβηκαν στους δρόμους συνολικά 1.2 εκατομμύρια άνθρωποι για να διαδηλώσουν κατά της χούντας, οι 400.000 εκ των οποίων στη Χάμα. Λίγο αργότερα και αφού το καθεστώς την είχε ήδη αποκλείσει με εκατοντάδες τανκς, οι εξεγερμένοι έκαψαν και λεηλάτησαν τα δικαστήρια της πόλης. Η απάντηση ήταν μαζικές σφαγές και τυφλοί βομβαρδισμοί από παντού.
Στο http://tinyurl.com/3f2q5zz υπάρχει μαρτυρία από την τραγική κατάσταση πολιορκίας που βίωσαν οι κάτοικοι. Ακόμη και ο γενικός εισαγγελέας της πόλης παραιτήθηκε προβάλλοντας σε βίντεο την παραίτησή του, και κατήγγειλε πως τη μέρα της μεγάλης σφαγής, 31η Ιουλίου, εκτελέστηκαν από το καθεστώς 72 φυλακισμένοι διαδηλωτές και ακτιβιστές στις κεντρικές φυλακές της πόλης, την ώρα που στο κέντρο της δολοφονούνταν άλλοι 500, οι οποίοι θάβονταν μαζικά σε πάρκα. Η ταυτόχρονη, δε, ανακοίνωση της προσχώρησης του εισαγγελέα στην αντιπολίτευση, έχοντας πλέον και την εμπειρία της Λιβύης, απλά αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι τύποι σαν τους δικαστές και γενικότερα τους ανώτερους αξιωματούχους τέτοιων ή παραπλήσιων δημοκρατικών καθεστώτων, το μόνο που μπορούν να αλλάξουν, είναι αφεντικά.
Σε επίπεδο οργάνωσης της αντίστασης, ο απλός κόσμος, κυρίως νέοι άνθρωποι αηδιασμένοι από τη χούντα του καθεστώτος, χρησιμοποιούν σε διάφορες περιοχές τις «Επιτροπές Τοπικού Συντονισμού» προσπαθώντας να οργανώσουν την αυτοάμυνά τους απέναντι στη συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία του δικτάτορα. Όσο για τα «κεφάλια» της αντιπολίτευσης, αυτοί μετά από διάφορες συνεστιάσεις στην-ασφαλή γι’ αυτούς- Ιστανμπούλ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ανακοίνωσαν τη συγκρότηση του ‘Συριανού Εθνικού Συμβουλίου» με 120 μέλη από ένα φάσμα 44 οργανώσεων της αντιπολίτευσης και της «Γενικής Επιτροπής της Συριανής Επανάστασης». Οι πρώτες διακηρύξεις αυτών των οργάνων που μιλούν για ‘το όραμα της δημοκρατίας’, εννοώντας ‘με καπιταλισμό’ καθώς και η αναγνώριση από το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης -όργανο ηγεμονίας των δυτικών επάνω στη λιβυκή επανάσταση- στις 10 Οκτώβρη, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρερμηνείας περί του πραγματικού σκοπού αυτών των οργάνων: το καναλιζάρισμα της οργισμένης και γεμάτης αυταπάρνηση αντίστασης των ανθρώπων εναντίον του καθεστώτος, μέσα σε πλαίσια ελεγχόμενα από κάποια άλλη κυριαρχική δύναμη της περιοχής, είτε είναι οι ΗΠΑ, είτε κάποιος συνασπισμός δυνάμεων. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ρωσία, βασικότατος σύμμαχος του καθεστώτος, συνεχίζει να το προμηθεύει με όπλα και με πολύτιμο χρόνο, μέσω των διεθνών οργανισμών τύπου ΟΗΕ έτσι ώστε να ‘τελειώσει τη δουλειά’, ενώ το ιράν φημολογείται πως έχει διαθέσει ακόμα και τους περίφημους ‘φρουρούς της ισλαμικής επανάστασης’ στην υπηρεσία του Άσαντ.
Η ροή των πληροφοριών έρχεται με το σταγονόμετρο και σχεδόν αποκλειστικά από καθεστωτικά media.
3.
[Το σύνολο του πολιτικού φάσματος που αυτοπροσδιορίζεται ως ‘ριζοσπαστικό’, από την κοινοβουλευτική αριστερά μέχρι και όλες τις εκφάνσεις του α/α χώρου , διακηρύσσει πως η επανάσταση θα είναι ή διεθνής, ή τίποτα και προτάσσει την αλληλεγγύη ως το πιο ισχυρό όπλο των ‘από τα κάτω’. Λαμβάνοντας υπόψη τις αντανακλαστικές κινήσεις (και ακινησίες) των ομάδων που κινούνται στα πλαίσια του ευρύτερου α/α χώρου, σε σχέση με τα διεθνή συμβάντα που προαναφέρθηκαν, προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον όσο και ανησυχία, διαπιστώσεις που αφορούν σε ζητήματα όπως η αίσθηση ή απουσία της συνείδησης μια συλλογικής ταυτότητας στους κόλπους μας και η επιλογή (ή μη) της σύνδεσης με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια ανά τον κόσμο.]
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, αν εξετάσουμε τις οργανωμένες κινήσεις αλληλεγγύης -κάθε μορφής- συγκρίνοντας τις περιπτώσεις αγγλίας και συρίας (αλλά και γενικότερα τα γεγονότα σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο), θα διαπιστώσουμε μια σοβαρή ανισορροπία τόσο στον αριθμό, όσο και στην αντανακλαστική ταχύτητα και πολυμορφία τους: όσον αφορά στο καυτό αγγλικό 4ήμερο, χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες για να κάνουν την εμφάνισή τους δεκάδες -στο σύνολο- πανό, αυτοκόλλητα και αφίσες αλληλεγγύης, σε γέφυρες, δρόμους και δημόσιους χώρους όλης της χώρας, από διάφορες ομάδες, καταλήψεις και συλλογικότητες.
Επίσης, στις 13 Σεπτέμβρη, οι «κύκλοι παραβατικών» ανέλαβαν την ευθύνη για 3πλό εμπρηστικό μπαράζ, όπου ο ένας στόχος ήταν μεγάλο κατάστημα της βρετανικής εταιρείας Mark’s & Spencer’s στο Ν. Ψυχικό, εταιρεία που ‘τιμήθηκε’ δεόντως από τους εξεγερμένους στην αγγλία, όπως αναφέρει το κείμενο.
Και για την εξέγερση εναντίον του δικτάτορα Άσαντ στη Συρία, που μετράει ήδη πάνω από 3.000 νεκρούς σε 7 μήνες; θα πρέπει κανείς να ψάξει αρκετά για να βρει κάποια σκόρπια κείμενα ορισμένων διεθνιστικών οργανώσεων και κάποια από ορισμένες σταθερές εκδόσεις εντύπων που προσπαθούν να ενημερώσουν για το ζήτημα. Επίσης πραγματοποιήθηκαν 2 μικρές πορείες σύρων αντικαθεστωτικών στο κέντρο της Αθήνας, το Μάη και τον Αύγουστο, με ελάχιστη συμμετοχή άλλων αλληλέγγυων, και άλλη μια μικρή από αυτόνομες ομάδες σε ένδειξη αλληλεγγύης με τις αραβικές εξεγέρσεις συνολικότερα. Με την καθεστωτική αριστερά δε θα ασχοληθούμε, καθώς αφενός την έχουμε γραμμένη, αφετέρου είναι έτσι κι αλλιώς δεμένη στο άρμα των ‘συντρόφων’ Chavez-Ahmadinejad-Putin και λοιπών οραματιστών της ελευθερίας και του κομμουνισμού.
Αυτές οι αντιδράσεις, σε συνδυασμό, φυσικά, με την καθημερινή μας εμπειρία, τις συζητήσεις και τις αγωνίες μέσα στους κόλπους του α/α χώρου, αποκαλύπτουν μια αρκετά ξεκάθαρη αδυναμία ή/και απροθυμία αντίληψης της σοβαρότητας των γεγονότων, των αιτιών και συνεπειών τους, του υπόβαθρου και των προεκτάσεων που αυτά έχουν και θα έχουν στο άμεσο μέλλον για όλους μας. Η δικαιολογία περί της απουσίας ολοκληρωμένης ενημέρωσης και ανεξάρτητης πληροφόρησης σχετικά με τα τεκταινόμενα στη συρία, δε μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επαρκής εξήγηση της αδράνειας, μολονότι η λογοκρισία, η ωμότητα και ο ολοκληρωτισμός του καθεστώτος, δεν αφήνουν πράγματι πολλά περιθώρια σφαιρικής ενημέρωσης. Κι αυτό γιατί η γενική εικόνα της κατάστασης είναι εντελώς ξεκάθαρη για όποιον ενδιαφέρεται να την δει, καθώς την αναμεταδίδουν ακόμη και τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια (όντας κατά βάση αμερικανόστροφα και εχθρικά προς τη ρωσία, αυτή τη στιγμή): ένας αδίστακτος χασάπης, γιος ενός άλλου ακόμη χειρότερου χασάπη, του Hafez Assad, ένα κόμμα-καθεστώς κρεατομηχανή 40+ ετών και ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων στους δρόμους, χριστιανών και μουσουλμάνων των περισσότερων δογμάτων, αλλά και άθεων, γενικότερα νέων ανθρώπων πάντως, οι οποίοι ζητούν την πτώση του καθεστώτος και τη λευτεριά. Ανθρώπων που πληρώνουν βαρύτατο το τίμημα της αντίστασής τους, κι ας έχουν αφεθεί εντελώς στην -δύσκολη- τύχη τους. Τα νούμερα δε τα ξαναγράφουμε, υπάρχουν παραπάνω. Προς τι λοιπόν αυτή η ένοχη σιωπή…;
Φαίνεται πως οι δεκαετίες μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας, η ολόψυχη και οριστική ένταξη του κοινωνικού σώματος στη δυτική φιλοσοφία του καταναλωτικού οργίου, του ‘τέλους των ιδεολογιών’, της διάλυσης των συλλογικών ταυτοτήτων αντίστασης, η εικόνα και το θέαμα, τα φοβικά σύνδρομα, η ισοπεδωτική επέλαση, εντέλει, της δυτικής κουλτούρας και ζωής, δεν περιορίστηκαν να επηρεάσουν ‘την κοινωνία’, έτσι απλά και γενικά, αλλά έχουν αφήσει βαθιά σημάδια επάνω στους ανατρεπτικούς κι επαναστατικούς κύκλους, στον καθένα από μας ξεχωριστά και σε όλους μαζί σαν χώρος, όσο κι αν ορισμένοι ακόμα νομίζουν πως επειδή βαφτιστήκαμε αναρχικοί ή επαναστάτες, λουστήκαμε με το μαγικό φίλτρο που προστατεύει από την αλλοτρίωση…
Αν κάποιος θεωρήσει ‘σκληρή’ ή άδικη αυτήν την αυτο-κριτική, ας αναλογιστεί τη συχνότητα και τη συνέπεια με την οποία πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης για οποιοδήποτε ζήτημα αφορά ανθρώπους που αγωνίζονται σε χώρες με κοινά πολιτιστικα χαρακτηριστικά με την ελλάδα, όπως είναι η ευρωπαϊκές χώρες και προσφάτως, η χιλή. Απ’ τη στιγμή που έχει γίνει σαφές από τα ίδια τα υποκείμενα της αλληλεγγύης πως ‘η αλληλεγγύη δεν σημαίνει απαραίτητα ταύτιση, αλλά μια αμφίδρομη εγγύτητα’, η άγνοια και η -σχεδόν- απαξίωση από μεγάλο μέρος του κινήματος για τα ηφαίστεια που εκρήγνυνται στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, δε μπορεί παρά να υποδηλώνει πως οι δυτικοί επαναστάτες ψάχνουν να βρουν τον αντικατοπτρισμό του αγωνιστικού τους εαυτού μονάχα σε ανθρώπους και κινήματα που έχουν περίπου το ίδιο χρώμα, και πάντως που μιλάνε σίγουρα παρόμοια γλώσσα και μοιράζονται τους ίδιους κώδικες και σύμβολα επικοινωνίας, ίσως εν τέλει κι αυτούς που κερδίζουν περισσότερη ώρα στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες των blogs.
Θα το πούμε πιο ωμά και απλά: μετά από δεκαετίες καταπίεσης, εκατομμύρια άνθρωποι αποφάσισαν να αγωνιστούν και να διώξουν τους δικτάτορες πάνω απ’ τα κεφάλια τους, δικτάτορες που υποστηρίζονται είτε από τις ΗΠΑ είτε από τη ρωσία, τις ατμομηχανές, δηλαδή, του κεφαλαίου, κι όλα αυτά στη γειτονιά μας, σε όλο το νοτιο-ανατολικό τόξο γύρω από τον ελλαδικό χώρο. Αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυταπάρνηση για τη λευτεριά τους, ματώνουν και βασανίζονται καθημερινά, πολλοί επικαλούνται το δικό τους θεό -όμως ΚΑΝΕΝΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ σε καμία απ’ αυτές τις χώρες- έχουν δημιουργήσει μια απο-σταθεροποίηση άνευ προηγουμένου στην περιοχή μέσω μιας αντίστασης που προέρχεται από τα κάτω κι όμως ‘εμείς’ επιλέγουμε να τους γράφουμε στ’ @@ μας. Κι ας πρόκειται για ανθρώπους ξεζουμισμένους ως εργάτες, γυναίκες ταπεινωμένες ως τέτοιες, πληθυσμούς που ζουν μια καθημερινή μιζέρια χωρίς προοπτική, δηλαδή συνθήκες -πλέον- εντελώς οικείες και σ’ εμάς. Πιθανότατα επειδή δεν έχουν αναφορές σε ‘αναρχίες’ και ‘κομμουνισμούς’ ως έννοιες, δεν ζωγραφίζουν αλφάδια και σφυροδρέπανα, μάλλον κιόλας επειδή προέρχονται από την ανατολή, κι εμείς παραμένουμε δυτικοί του κερατά, αλλά αυτό πολύ δύσκολα θα το παραδέχονταν αρκετοί από εμάς…
Όλα αυτά φυσικά και δε θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι ‘κακώς λαμβάνει χώρα η σύνδεση και η αλληλεγγύη με τη χιλή και την κάθε χιλή’. Επειδή όμως η κάθε συλλογική δράση και αδράνειά μας, η στρατηγική που χαράσσουμε εντέλει ως πολιτικός χώρος, έχει συνέπειες που θα τις βρίσκουμε μπροστά μας και αύριο, ας επανεξετάσουμε τώρα το πώς θέλουμε να αυτο-προσδιοριστούμε μέσα σε ένα σκηνικό παγκοσμιοποιημένου πολέμου εναντίον της κυριαρχίας, με ποιους αγώνες αισθανόμαστε κοντά και γιατί;
Γιατί αυτό το σχήμα δικτάτορες/καθεστώτα-μαριονέτες μεγαλοκαπιταλιστών VS από τα κάτω ακηδεμόνευτης -κατά κανόνα- αντίστασης ως το τέλος, με εμάς θεατές, πάει πολύ.