Tag: κρατικη δολοφονία

Μέρος 1ο: “Να μη συνηθήσουμε τον θάνατο”;

 

Ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κοινωνικές εκδηλώσεις που ήρθαν σα συνέχεια της αυτοκτονίας του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος την 4/4/12. Ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος στο χώρο της αριστεράς, αφού χάνει τη σύνταξή του αφαιρεί τη ζωή του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος: “επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμ ουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου. πειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλλην ας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου." Η πράξη του αυτή χαρακτηρίστηκε ως πολιτική δολοφονία από διάφορους πολιτικούς χώρους.Ανάλογο περιστατικό σημειώθηκε την 21/4/12 στη Σταυρούπολη Ξάνθης οπού κρεμάστηκε ο 42χρονος εκπαιδευτικός Σάββας Μετοικίδης, επίσης πολιτικοποιημένος, δίνοντας μια ανάλογη χροιά στην πράξη του.


Τον Σεπτέμβρη του '11, ένας 55χρονος αυτοπυρπολήθηκε για δεύτερη φορά στη ζωή του έξω από τράπεζα της θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικών προβλημάτων, χωρίς ωστόσο να χάσει τη ζωή του καθώς μια περιπολίας ΔΙΑΣ έσβησε τη φωτιά. Προέβη σε αυτή την πράξη ζητώ ντας από την τράπεζα να του διαγράψει τα χρέη.

Υπήρξαν επίσης δεκάδες άλλα περιστατικ ά αυτοκτονιών μέσα στους τελευταίους μήνες, όπως μια 90χρονη μητέρα και ο 60χρονος και για πολλά χρόνια άνεργος γιός της που για οικονομικούς λόγους πέσαν στο κενό από το μπαλκόνι τους στην πλατεία βάθης. Μια 32χρονη μητέρα που κρεμάστηκε μέσα στο ΑΤ Πάτρας οπού κρατούνταν επειδή πιαστεί να κλέβει 3 μπλουζάκια. Μια 18χρονη που μετά το πέρας των πανελληνίων δεν άντεξε το άγχος. Ένα ζευγάρι απολυμένων από τον ΟΕΚ που απείλησαν να πηδήξουν από το κτήριο λόγω της απόλυσής τους αλλά τελικά δεν το έπραξαν. Ένας 70χρονος, έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, δίνοντας τραγικό τέλος στη ζωή του, όταν δικαστικός επιμελητής πήγε να του παραδώσει έγγραφο για έξωση. Πραγματικά δε θα είχε νόημα να παραθέσουμε μια θάλασσα πληροφοριών για τις υπόλοιπες αυτοκτονίες ή απόπειρες που έχουν γίνει μέσα στο τελευταίο διάστημα. Τα παραπάνω αναφέρονται ενδεικτικά.

Ένα ακόμα σημείο που θα σταθούμε είναι το περιστατικό που συνέβη στην περιοχή της Παιανίας οπού ένας 24χρονος αφού έδιωξε δύο ληστές από το σπίτι του, τους κατεδίωξε με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να πέσει νεκρός. Το γεγονός οτι οι ληστές ήταν Αλβανοί δημιούργ ησε μια ξενοφοβική έκρηξη κατά την οποία κάτοικοι της περιοχής αλλά και οργανωμένοι χρυσαυγίτες έσπευσαν να στηρίξουν πολιτικά την πράξη του και να τον εκθειάσουν μέσα στα δικαστήρια, τη στιγμή βέβαια που ο ίδιος τους άδειασε λέγοντας πως δεν προτείνει την αυτοδικία και πως έχει μετανοιώσει για αυτή την εξέλιξη, πως τον βαραίνουν τύψεις και τέλος ζητά από την οικογένεια του νεκρού να τον συγχωρήσει.
Αρχικά να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δε μας καλύπτει η ανάλυση που λέει οτι τα δύο αρχικά περιστατικά είναι πολιτικές δολοφονίες. Πρώτα απ' όλα, τα διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα περιστατικά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό αλλά και παλιότερα. Γιατί ακριβώς η πεποίθησή μας είναι οτι τον θάνατο, και συγκεκριμένα αυτόν που επιβάλλεται, τον έχουμε συνηθήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούριο, είναι κάτι που έχει κουρνιάσει στις συνειδήσεις των “νόμιμων” κατοίκων αυτής της χώρας από τα χρόνια που τα όπλα τους “εκπυσοκροτούσαν” πάνω στα σώματα μεταναστών που κλέβαν καρπούζια, που τα κεφάλια των τελευταίων έλιωναν κάτω από αρβύλες ένστολων στην Ηγουμενίτσα, από τις σφαίρες που πέφταν στα ελληνοαλβανικά σύνορα, τις βυθισμένες βάρκες σε όλο το Αιγαίο, τα “παράνομα” πτώματα που ξεβράζει ο Έβρος, την “κατα λάθος” δολοφονία του Nicola Todi από μπάτσους που ψάχνοντας κάποιους ληστές, είπαν να τον πυροβολήσουν γιατί ήταν αλβανός και, τί το διάολο, αυτός έπρεπε να το είχε κάνει.Φαίνεται ξεκάθαρα και από τα κοινωνικά αντανακλαστικά κατά το περιστατικό της Παιανίας, τα οποία δεν αποτέλεσαν ένα στιγμιαίο ξέσπασμα από τα πουθενά, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της επι χρόνια αναπτυσσόμενης συλλογικής ταυτότητας του ανώτερου έλληνα.

Της υποκειμενικότητας αυτής που εκτός των άλλων δεν την αγγίζουν ούτε οι θάνατοι των άστεγων από το κρύο του χειμώνα στους δρόμους των πόλεων, ούτε και τα εκατοντάδες εργατικά “ατυχήματα” που γίνονται κάθε χρόνο. Αυτό που αλλάζει όμως, είναι το οτι ο θάνατος πλαταίνει ταξικά. Δεν είναι μόνο ο θάνατος των Άλλων, που χωνεύεται εύκολα. Είναι ο επιβεβλημένος θάνατος που έχει αρχίσει να επελαύνει και που η μόνη διάκριση που κάνει είναι η δυνατότητα ενός ανθρώπου να επιβιώσει. Μια κατάσταση που επιμελλώς κρύβεται στις βαθύτερες σκέψεις του ατόμου, το χαρακτηριστικό εκείνο της κοινωνικής μηχανικής που κανέναν δεν προβληματίζει εάν δεν τον αφορά.

Όντως η αυτοκτονία του Χριστούλα είχε μια ειδοποιό διαφορά από τα υπόλοιπα περιστατικά. Δεν έγινε πίσω από κλεισμένες πόρτες ή μακριά από βλέμματα, δεν έγινε στο σπίτι ή στο γραφείο της δουλειάς. Έγινε σε έναν δημόσιο χώρο, που έχει ούτως ή άλλως φορτιστεί πολιτικά λόγω των δραστηριοτήτων του κινήματος των αγανακτισμένων και των συγκρούσεων που συχνα συμβαίνουν εκεί. Ο λόγος που εξέφρασε ο Χριστούλας, άγγιξε πολλούς ανθρώπους, εν μέρει γιατί προσδοκούσε σε συγκεκριμένα κοινωνικά αν τανακλαστικά, εν μέρει γιατί ήταν έλληνας. Το δεύτερο για την ώρα δε θα το σχολιάσουμε καθόλου. Όσον αφορά το πρώτο, αναφερόμαστε στη σημασία της αυτοχειρίας του Tarek al-Tayeb Mohamed Bouaziz, του 26χρονου μικροπωλητή που έβαλε φωτιά στο σώμα του εκκινώντας την διεθνοποιημένη επαναστατική διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης. Η πολιτική σημασία μιας τέτοιας πράξης αυτοχειρίας, αλλάζει από κοινωνία σε κοινωνία. Η σημασία του θανάτου δεν είναι ίδια παντού. Από τα λόγια του ίδιου του Χριστούλα, αλλά και από όλες τις ομάδες και οργανώσεις που τοποθετήθηκαν πάνω στο γεγονός, είναι ξεκάθαρη η εκτίμηση πως η συγκεκριμένη πράξη θα λειτουργούσε ανάλογα, πως θα πυροδοτούσε μια εξέγερση. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν ο Χριστούλας αυτοκτονεί όπως κάνουν τόσοι άλλοι και για τόσους διαφορετικούς λόγους; Μόνο επειδή ο ίδιος, όπως και συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να επιφορτίσουν αυτή την πράξη και να της δώσουν μια εξεγερτική κατεύθυνση; Είναι και αυτός ένας παράγοντας αναγκαίος αλλά όχι αρκετός για να καταστεί ένα τέτοιο γεγονός κοινωνικό.

Θεωρούμε λοιπόν πως οι πράξεις αυτοχειρίας δεν είναι πολιτικές δολοφονίες, ένα αίτιο που μπορεί να οδηγήσει σε μία εξέγερση, αλλά το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Είναι ένα φαινόμενο με πολιτική σημασία αλλά δεν μπορεί να επικοινωνηθεί κοινωνικά σαν, και να αποτελέσει μία πράξη αντίστασης. Για άλλους είναι μια ελπίδα εξέγερσης, για άλλους ένα χαρτί για να ξεμπλέξουν από κάποια χρέη ή να μη χάσουν τη δουλειά τους, για άλλους το κομβικό σημείο στο οποίο λυγίζουν κάτω από την πίεση της επιβίωσης, μή έχοντας τη δύναμη, τις γνώσεις και τις σχέσεις για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν με άλλο τρόπο. Δεν αποζητούμε μή αλλοτριωμένους μάρτυρες, απλά προσπαθούμε να επισημάνουμε πως εδώ, η μαρτυρικότητα, είναι απλά μια εικονική απομίμηση αυτού που μπορεί να είναι λόγου χάρη στον Αραβικό κόσμο. Εδώ δεν υπάρχουν μάρτυρες και δε φαίνεται να χρειάζονται. Δε θέλουμε να υποτιμήσουμε αλλά ούτε και να υπερτιμήσουμε κανένα θάνατο. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να αναλογιστούμε το τι σημαίνει κοινωνικά ο θάνατος, το πόσο στενά συνδεδεμένα είναι τα περιστατικά αυτοχειρίας με τη σχέση της μισθωτής εργασίας και σε ποιούς πρόκειται να επιβληθεί σαν πραγματικότητα στο εγγύς μέλλον.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες σχέσεις με τον θάνατο. Στις 24/5/12, ο Φραγκίσκος Π έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να επανασυνδέσει το κομμένου του ρεύμα. Ο απολυμένος τεχνικός ανελκυστήρων ανέβηκε στην κολώνα της ΔΕΗ έξω από το σπίτι του με ένα κλειδί και στην προσπάθειά του να επανασυνδέσει το ρεύμα στο σπίτι τον χτύπησαν 20.000 Volt. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά το σώμα του δεν άντεξε. Όπως αναφέρει η κατάληψη σινιάλο στο blog της, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Αιγάλεω: “Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έκανε ένα “απονεννοημένο διάβημα" αλλά για έναν άνθρωπο που έκανε μια κίνηση αντίστασης κάπου ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση. Αυτό ερμηνεύει και τα τραγικά λάθη του εγχειρήματός του. Από τη μια η αδικία και η απάθεια που την υποδαυλίζει και από την άλλη αυτό το ακατανίκητο αίσθημα φυσικού δικαίου και η οργή που του δίνει φωνή. Θα ρωτήσει κανείς πού είναι οι αγανακτισμένοι γείτονες, πού είναι η επίθεση στη ΔΕΗ, στην αστυνομία, στο Δημαρχείο… Προς το παρόν μια βουβή γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στη μοιρολατρία και την αβίωτη υπομονή." Ας κρατήσουμε την αντίθεση μεταξύ των αντιδράσεων της γειτονιάς του Αιγάλεω και αυτής της Παιανίας.
 
Για τέλος, ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Αλεξανδρούπολη, οπού ένας 60χρονος απείλησε με τσεκούρι τους υπαλλήλους της τοπικής εταιρίας ύδρευσης που πήγαν να μετρήσουν το ρολόι του. Όταν αργότερα κατεύθασαν αστυνομικοί για να χειριστούν την κατάσταση, ο 60χρονος κλείστηκε στο σπίτι του και όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω αυτός χτύπησε έναν από αυτούς με το τσεκούρι στο κεφάλι, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι αστυνομικοί να τον πυροβολήσουν στα πόδια. Κανείς εν τέλει δεν πέθανε, χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη βία που ασκήθηκε. Δεν πήγε να παίξει ο 60χρονος, ούτε αρκέστηκε βέβαια σε κάποιον συμβολισμό. Πήγε να σκοτώσει.
 
Ο επιβεβλημένος θάνατος είναι παντού, γενιέται μέσα από τη διαρθρωτική βία του καπιταλισμού, και σιγά σιγά γενικεύεται με χαοτικό τρόπο. Στο επόμενο άρθρο θα καταπιαστούμε με την πρόσφατη εξέλιξη των μεθόδων που χρησιμοποιεί τόσο το επίσημο κράτος, όσο και συγκεκριμένα η ακροδεξιά του πτέρυγα για να καναλιζάρει αυτή τη δυναμική προς μια συντηρητική κατεύθυνση, ένα σύγχρονο κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Ο παραπάνω χάρτης χωροθετεί τις 30 μεγαλύτερες παραγκουπόλεις(“mega–slums”), χωρίς ωστόσο να αποτυπώνονται σε αυτόν το σύνολο των παραγκουπόλεων παγκοσμίως ο αριθμός των οποίων αγγίζει τις 250.000. Το μέγεθος των κύκλων και γκρίζοι τονισμοί προσδιορίζουν τον αριθμό των κατοίκων των παραγκουπόλεων σε εκατομμύρια.
 
Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Μια χωρική αποτύπωση της εκμετάλλευσης

Άλλη μια παγκοσμιοποιημένη κρίση ξεσπά, άλλος ένας κύκλος αποδοχής και κερδοφορίας κλείνει για το κεφάλαιο, ενώ παράλληλα ανοίγει άλλος ένας κύκλος αίματος για όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Ανά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, τα κοινωνικά αδιέξοδα, που προέκυπταν από την υπερσυσσώρευση πλούτου όπως αυτή οργανωνόταν από τους ισχυρούς, καλύπτονταν από την απόλυτη καταπίεση ή και την εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών. Αυτή γινότανε δυνατή με τρόπους ανάλογους των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας και εξόντωσης), γενοκτονίες, γκέτο, σφαγές στις παραγκουπόλεις, ρατσιμός και υποτίμηση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ανοιχτές, κλειστές και αόρατες φυλακές ορθώνονται παντού, για να περιορίσουν τους εκμεταλλεύσιμους και να εξοντώσουν αυτούς που “περισσεύουν”. Οι στρατηγικές διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι σταθερά ο ίδιος για τους ισχυρούς, που προσπαθούν διαχρονικά να προσαρμόσουν τις διεργασίες τις κοινωνικής ζωής στα δικά τους μέτρα. Αφού η ζωή δε φτάνει για όλους, να ξεμπερδεύουνε με κάποιους για να διατηρήσουνε την ειρήνη με τους υπόλοιπους. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες από τις εκφάνσεις των κοινωνικών ανισοτήτων και της βίαιης, ολοκληρωτικής διαχείρησής τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στο χώρο και την πολεοδομία μέσα από το φαινόμενο των παραγκουπόλεων. Σκοπός μας δεν είναι να οριστεί μια γενική και απόλυτη κατάσταση σε σχέση με το πως διαμορφώνονται οι παραγκουπόλεις. Παρόλο που το φαινόμενο αυτό φαίνεται πως εξαπλώνεται καθολικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αφού φιλτραριστεί από την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου τα οποία συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα κάθε φορά.

Ιστορικά – κοινωνικά στοιχεία του φαινομένου των παραγκουπόλεων
 
Μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι πόλεις αποτελούν το δομικό στοιχείο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το κυρίαρχο σύστημα. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και ιεραρχικό το οποίο βασίζεται σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις. Ο παραγόμενος χώρος των πόλεων φέρει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτός που τα αναπαράγει εκ νέου. Καθώς η πόλη αποτελεί την χωρική προβολή των κοινωνικών διεργασιών, οι τόποι που αναδύονται εμφανίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται σε τόπους έντονων κοινωνικών αντιστάσεων και συγκρούσεων.

Οι πόλεις είναι οι πρωταγωνιστές χωρικής οργάνωσης του κυρίαρχου συστήματος και ως τέτοιοι συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως. Τόσο τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και οι πόλεις της περιφέρειας αυξάνουν και θα συνεχίζουν να αυξάνουν τον πληθυσμό τους σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό της υπαίθρου ο οποίος συνεχώς συρρικνώνεται. Οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών είναι αυτές που προβλέπεται πως θα απορροφήσουν το 95% της μελλοντικής αύξησης του αστικού πληθυσμού.[1] Στις πόλεις αυτές εμφανίζεται μια εντινόμενη αστικοποίηση, κυρίως από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, η οποία δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ταυτόχρονη εκβιομηχανοποίηση τους αλλά ούτε και με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η κρίση του '70 και η οικονομική αναδιάρθρωση, υπο τη μορφή προγράμματων διαρθρωτικής προσαρμογής (SAP) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τη δεκαετία του '80, εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού να μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου προς αναζήτηση εργασίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού στράφηκε προς τη μαύρη εργασία προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, κάτι που όμως πολλές φορές αδυνατούσε και αδυνατεί να εξασφαλίσει. Ο πληθυσμός αυτός εγκαστάθηκε μαζικά σε αυτοσχέδια καταλύματα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, κυρίως στα όρια των πόλεων, δημιουργώντας τις παραγκουπόλεις. Σε αυτές πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες απαντώνται πολλές φορές και κατώτερα κοινωνικά στρώματα προερχόμενα από την πόλη τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα αυξανόμενα ενοίκια και στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι παραπάνω μαζί με διάφορες εθνοτικές μειονότητες και πρόσφυγες λόγω πολέμων συνθέτουν το σύνολο των κατοίκων των παραγκουπόλεων. Αυτοί κατά βάση απασχολούνται σε κλάδους της παραοικονομίας. Πλανόδιοι έμποροι, επιστάτριες, φορτοεκφορτωτές, οικιακές βοηθοί και τόσοι ακόμη συγκροτούν τις στρατιές εργασίας της παραοικονομίας των κρατών αυτών που μάλιστα αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η Τζακάρτα, το Λάγος, η Ντάκα, το Καρατσί, το Ρίο ντε Ζανέϊρο, το Καράκας, η Λίμα, το Νέο Μεξικό, το Κάϊρο είναι κάποιες από τις πόλεις όπου εμφανίζεται οι σύγχρονες παραγκουπόλεις. Μάλιστα σε ορισμένες πόλεις όπως το Ναϊρόμπι και το Μουμπάι, περίπου οι μισοί από τους κατοίκους ζουν σε παραγκόσπιτα. Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το φαινόμενο δεν απουσιάζει και από τις δυτικές μητροπόλεις όπου το ποσοστό του αστικού πληθυσμού που ζει σε παραγκουπόλεις στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει το 6%[2]. 

Οι παραγκουπόλεις – ως συνθήκη – δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάδυσης και εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.Από τα τέλη του 17ου αιώνα, περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ανόδου του πρώιμου καπιταλισμού, κάνουν την εμφάνισή τους γειτονιές -στις τότε αναπτυσσόμενες πόλεις της δύσης- όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες άνθρωποι, οι οποίοι εξαναγκασμένα έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας για εργατικά χέρια. Τότε συναντούμε για πρώτη φορά τα slums, περιοχές του Λονδίνου που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων γειτονιών.

Τα σύγχρονα σε εμάς slums είναι οι favelas του Ριο ντε Τζανέιρο, οι callampas της Χιλής, οι ranchitos της Βενεζουέλα, οι limonadas της Γουατεμάλα, οι «πόλεις των θαυμάτων» της Ουρουγουάη, τα «σπίτια των μαγισσών» της Αργεντινής και τόσες άλλες. Αυτά συνήθως θα τα συναντήσουμε στις παρυφές των πόλεων, σε απόκρημνες πλαγιές ή σε όχθες ποταμών, κοντά σε διυλιστήρια ή σε χημικά εργοστάσια, στα όρια αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων και πιο σπάνια μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αποτελούνται από πρόχειρες κατασκευές χωρίς αποχετευτικό και υδροδοτικό σύστημα, χωρίς ηλεκτρισμό ή καθαρό νερό. Το μέγιστο των ορόφων φτάνει τους τρεις (αν και σπάνια), με την πυκνότητα του πληθυσμού να είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και ο ζωτικός χώρος να συρρικνώνεται στο ελάχιστο. Τα όρια των παραγκουπόλεων πολλές φορές χαράσσονται, είτε από προϋπάρχουσες υποδομές των πόλεων (π.χ. σιδηροδρομικές γραμμές) είτε με νέες υλικές περιφράξεις όπου σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικές/ κρατικές αρχές επιλέγουν να ανορθώσουν (βλέπε το παράδειγμα του Ρίο όπου λόγω των ολυμπιακών αγώνων του 2012 το κράτος σηκώνει τείχους σε 14 faveles). Σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιλογή είναι ξεκάθαρη: η γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Ο χωρικός και συμβολικός αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κομμάτι της πόλης. Η καταστολή παίρνει λοιπόν σάρκα και οστά μέσα από την πολεοδομία κάνοντας έτσι δυνατό τον έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών προκρίνοντας , και με αυτόν τον τρόπο, την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.

Μέσα όμως από αυτές τις σκοτεινές πλευρές των πόλεων, εκεί όπου τα έργα του Ντίκενς αναβιώνουν ξανά ακόμα πιο σκληρά και ανελέητα, αναδύονται αντιστάσεις οι οποίες κάποιες φορές μετατρέπονται σε αυθόρμητες εξεγέρσεις, ενώ άλλες φορές οργανώνονται αρνούμενες μαζικά τις κατεδαφίσεις ή και διεκδικώντας γη όπου θα μπορέσουν να στεγάσουν τους εαυτούς τους και τις ανάγκες τους στηριζόμενες στις δικές τους δυναμικές και δυνατότητες μέσω συλλογικών διαδικασιών.[3] 


Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο

“Ποια είναι η αποστολή σου, μαυροφόρε; Να μπουκάρεις στη φαβέλα και να σπείρεις πτώματα στο χώμα.” [4]

Στη Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, έχουν αναδυθεί κοινωνικά μορφώματα[5] τα οποία διεκδικούν καλύτερες ή και διαφορετικές συνθήκες στέγασης. Τα κοινωνικά αυτά μορφώματα ποικίλουν και ως προς τα ιδεολιγικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κάποια επιλέγουν την απο τα μέσα επιρροή της κρατικής πολιτικής για τις διεκδικήσεις τους, κάποιοι καταλαμβάνουν μεγάλα κομμάτια γής και κτίρια μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας τα ως πίεση έτσι ώστε το κράτος να αναλάβει την αξιοπρεπή στέγασή τους, κάποια προτάσσουν την αυτοδιαχείριση μέσα στις κοινότητες αγώνα διεκδικώντας μια ποιοτικά διαφορετική αυτοστέγαση. Η σημαντική διαφοροποίηση αυτών των μορφωμάτων είναι ξεκάθαρα η στάση/ ή και αντίσταση απέναντι στο κράτος. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως κυριαρχεί μια σχέση υποτέλειας των κινημάτων αυτών με την οικονομική και πολιτική εξουσία θέτοντας έτσι όρια στη σύγκρουση τους, αδυνατώντας/μη επιθυμώντας να περάσουν στην αντίπερα όχθη και να έρθουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι τρόποι οργάνωσης των μορφωμάτων αυτών τα οποία κατα κύριο λόγο προτάσσουν τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη, κάτι που εκλίππει σχεδόν ολοκληρωτικά απο τις σημερινές μητροπόλεις.

Το 2014 και το 2016 θα φιλοξενηθούν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου και οι ολυμπιακοί αγώνες. Οι ολυμπιακοί αγώνες συμπυκνώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα, εκτός από τις διάφορες ντοπαρισμένες εθνικές υπερηφάνειες και ενότητες ανά τον κόσμο, όλες τις εφαρμοσμένες (αλλά και σε πειραματικό στάδιο) αξίες του λευκού και του μαύρου καπιταλισμού. Εντατική εκμετάλλευση των “εργατών της ολυμπιάδας”, εργατικά ατυχήματα, δοκιμές των νέων μορφών ντόπας, μίζα και επένδυση, θέαμα, διαφήμιση, έλεγχος και καταστολή αλλά και νέοι ορίζοντες στις “business as usual” των αφεντικών. Όποια μορφή και αν παίρνουν αυτές οι μπίζνες, σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της παραοικονομίας. Στο Ρίο τα αφεντικά έχουν και την “τύχη” να προηγείται η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Μουντιάλ πριν από αυτή των ολυμπιακών αγώνων, κάτι που τους δίνει επιπλέον χρόνο για σχέδια.

Ένα από τα πρώτα κύρια στοιχήματα των διοργανωτών είναι να πειστεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν με την απαραίτητη ασφάλεια, κάτι που θα προσελκύσει φυσικά “φίλαθλους” τουρίστες στο να επισκεφτούν τη μισή αλήθεια της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, αυτήν που καταναλώνεται σαν προϊόν, υπηρεσία ή θέαμα. Η άλλη μισή, αυτή των παραγκουπόλεων (φαβέλες) στη μία πλευρά της πόλης, όπου έχει απωθηθεί και στριμωχτεί το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού, πρέπει να κρυφτεί ή να πάρει και αυτή τη μορφή θεάματος εκ τους ασφαλούς (ίσως μέσα από ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε μια από τις ψηλές πλαγιές του Ρίο). Για καιρό τώρα οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Ρίο πραγματοποιούν έναν πόλεμο ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την εγκληματικότητα με όσο γίνεται πιο πειστικές (άρα αιματηρές) εισβολές στις παραγκουπόλεις. Δεν είναι όμως μόνο η αίσθηση της “ασφάλειας” που επιδιώκουν.

Χρόνια τώρα η δουλειά του κράτους και της αστυνομίας του Ρίο σε ό,τι αφορά τις φαβέλες είναι να ελέγχει και να διαχειρίζεται αυτό το εν δυνάμει ανεξέλεγκτο κομμάτι του πληθυσμού που ζει σε άθλιες συνθήκες. Ένας αποδοτικός τρόπος είναι να φροντίζουν για την ισχυρή παρουσία των ναρκωτικών και των όπλων. Έτσι στήνονται συμμμορίες γύρω από τη διακίνησή τους και γύρω από τον έλεγχο περιοχών μέσα στις φαβέλες. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εποπτεύει και να ρυθμίζει όλη αυτήν τη συμπεριφορά εισπράτοντας φυσικά και τους κατάλληλους “φόρους”. Αυτήν τη δουλειά την κάνει κυρίως με το πιο πειστικό μέσο, την ένοπλη βία, αφήνωντας μετά από τις επεμβάσεις της στις φαβέλες δεκάδες νεκρούς με το πρόσχημα του εμπορίου των ναρκωτικών ή της αντίστασης. Αυτές ήταν πάντα οι συνηθισμένες μπίζνες των αφεντικών στις παραγκουπόλεις, αυτός είναι ο περίφημος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να μαστίζουν τα κατώτερα στρώματα. Τώρα όμως παίρνει και άλλη μορφή.

Οι νέοι ορίζοντες για επενδύσεις που ανοίγονται με αφορμή το μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες έχουν να κάνουν με το πού είναι χτισμένες κάποιες από αυτές τις παραγκουπόλεις. Είναι σε περιοχές “φιλέτα”, σε πλαγιές πανέμορφες δίπλα και μέσα στο τροπικό δάσος, με σπάνια θέα στους ωκεανούς. Εδώ και καιρό, αυτός ο πόλεμος που βαφτίστηκε “πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο” μαίνεται πιο σκληρός από ποτέ, τα θύματα (κυρίως άμαχος πληθυσμός) πολλαπλασιάζονται και οι αστυνομικές δυνάμεις λειτουργούν με τρόπο εξόφθαλμα αντισυνταγματικό, ακόμα και για τους δικούς τους όρους. Μόνο στην επιχείρηση στις φαβέλες του Αλεμάου στα τέλη του 2010 για την ανακατάληψη της περιοχής από τους έμπορους ναρκωτικών σκοτώθηκαν πάνω από 45 άτομα (χωρίς να συμμετέχουν όλοι στις συγκρούσεις), ενώ από 2008 μέχρι το 2010 ο αριθμός των νεκρών από τον εσωτερικό αυτό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις φτωχογειτονιές είναι πάνω από 1500. Ο πληθυσμός των παραγκουπόλεων δέχεται μία βίαιη σταδιακή έξωση με στόχο τον εξευγενισμό των περιοχών υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, για να αξιοποιηθούν αργότερα εμπορικά και να κατοικηθούν από τις ανώτερες τάξεις. Αυτό που συμβαίνει στον απόηχο της προετοιμασίας των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι μια μορφή γενοκτονίας που υπόκεινται οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, μια αιματηρή διαχείριση κομματιών του φτωχού πληθυσμού που περισσεύουν από τα σχέδια των επενδυτών, ένα σπρώξιμο προς τα μέσα κατοίκων για να χωρέσουν και άλλα οικονομικά θαύματα στην “πόλη των θαυμάτων”. Και γίνεται με όλα τα μέσα: όπλα, εξώσεις, εκφοβισμούς, εκκενώσεις κατειλημμένων περιοχών και κτηρίων, κόψιμο ηλεκτροδότησης, τείχη που περιορίζουν την περαιτέρω επέκταση μιας φαβέλας και άλλα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεργοί στην ίδια επιχείρηση, οι διάφορες ΜΚΟ που εμφανίζονται και δραστηριοποιούνται στις περιοχές, με κοινωνικό προφίλ εξ αριστερών, οι οποίες εκτός από τη δουλειά της σκούπας που καλύπτει τα ίχνη της αιματοχυσίας έχουν και το ρόλο της χαρτογράφησης της περιοχής και των κατοίκων, το ρόλο του μόνιμου ρουφιάνου. Ο πολιτιστικός όμιλος Afroreggae που προωθεί την ένταξη και την κοινωνική δικαιοσύνη κλπ κλπ και συμμετείχε σε ρόλο διαμεσολαβητή στις συγκρούσεις του Αλεμάου είναι μία από αυτές.

Οι εκκενώσεις παραγκουπόλεων εν όψει των αγώνων δε είναι φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στο Ρίο φυσικά. Στο Σάο Πάολο (συνδιοργανώτρια πόλη του μουντιάλ) επίσης πραγματοποιείται εκδίωξη κατοίκων φτωχογειτονιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σφαγή στο Πινεϊρίνιο το Γενάρη, όπου περίπου 2.000 μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας, υπό την κάλυψη δύο στρατιωτικών ελικοπτέρων και με τη χρήση τεθωρακισμένων αρμάτων κατέλαβαν ένα οικόπεδο 1.380.000 τ.μ. που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο για οικονομικά εγκλήματα και διαφθορά Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta, αφήνοντας πίσω τους αγνώστου αριθμού νεκρούς και τραυματίες. Στρατιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται και  στις φαβέλες του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων

Οι όροι κάθαρσης του συγκεντρωμένου πληθυσμού στο Αθηναϊκό κέντρο

Η περιοχή οπού βρίσκεται τεχνηέντως συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού της Αθήνας. Αφ' ενός η μαύρη εργασία δεσμεύει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους εκεί πέρα, καθώς είναι ο μόνος κλάδος που πλέον μπορεί να τους απορροφήσει ενώ ταυτόχρονα κάτι τέτοιο να είναι προς το συμφέρον των νόμιμων και παράνομων αφεντικών. Εδώ και καιρό, παράλληλα με την προπαγάνδα για το αδιαχώρητο του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει την βίαιη πραγματικότητα σαν ένα αποτέλεσμα από κάποιον εξωγενή, κάποιον ξένο παράγοντα και όχι σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, οργανώνονται αγοραπωλησίες από μεγαλοεργολάβους που αποκτούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα για να αναπλάσουν στα μέτρα τους την πόλη. Έχουμε αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα στο τεύχος 6 των μαντάτων, εξετάζοντας την διαχείριση του σε σχέση με τον παράγοντα της άκρας δεξιάς. Επίσης στο επόμενο από αυτό τεύχος, του Ιούνη του '11, υπάρχει ένα άρθρο ανάλυσης του οικονομικό-πολιτικού διακυβεύματος της εκκαθάρισης του κέντρου. Παραπέμπουμε σε αυτά τα δύο άρθρα για να εξετάσουμε στη συνέχεια τη νομική κάλυψη για τις επιχειρήσεις εκτόπισης των μεταναστών από τις πρόσκαιρες κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα της Βραζιλίας, όπου και οι παραγκουπόλεις αποτελούν μία λύση, κατά κάποιο τρόπο, που έχει βρεθεί από τους φτωχούς για να καλύψουν τουλάχιστον την ανάγκη τους για στέγαση, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν κελιά επί πληρωμή. Μιλάμε για τα “σπίτια τρώγλες” όπως έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά από τα ΜΜΕ. Μιλάμε για διαμερίσματα που νοικιάζονται κατά κεφαλή και με ημερήσια ταρίφα σε μετανάστες. Αντί βέβαια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τη βαναυσότητα αυτού του εκβιασμού, περιστρέφεται γύρω από τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά τα σπίτια που προφανώς και είναι ανάλογες της υποτίμησης που έχουν υποστεί οι μετανάστες.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν τρόπο στέγασης που ορίζεται ολοκληρωτικά από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι μετανάστες και μετανάστριες, μη έχοντας χρόνο να εγκατασταθούν σε μια πραγματικότητα και να βρουν μία γωνία απ' όπου και θα ζήσουν, οδηγούνται στην πιο εφήμερη των λύσεων. Το στήσιμο μιας παράγκας μπορεί στη Βραζιλία να οριστεί σαν ένα κομμάτι μιας κάποιας “λαϊκής κουλτούρας”, που είναι δηλαδή κάτι το κοινωνικό, κάτι αυστηρά ταξικά προσδιορισμένο και τέλος κάτι το διαφυλετικό καθώς είναι κοινό κτήμα τόσο βραζιλιάνων όσο και μεταναστών φτωχών. Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο αναφορικά με τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του αλλά και το συμφέρον όσων στεγάζονται με αυτό τον τρόπο. Αρχικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό, καθώς αφορά μόνο όσους εξαιρούνται από την έννοια του “λαού”, και δη του ελληνικού, που επικαλείται τόσο η χρυσή αυγή όσο και ο σύριζα και όλο το υπόλοιπο φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής. Επιπλέον αυτά τα κοινωνικά κομμάτια δεν είχαν την ευκαιρία να ριζώσουν, ας πούμε, σε μια γειτονιά, όπως συνέβαινε με τους μετανάστες των παλαιότερων κοινωνικών κρίσεων. Αν οι παραγκουπόλεις χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια και ορισμένα παρατημένα στρέμματα γης για να αναπτυχθούν, αυτά στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Έτσι οι μετανάστες, αντί να χτίσουν ένα κατάλυμα, οδηγούνται από το ένα σπίτι στο άλλο για να καταλήξουν σιγά σιγά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για αυτή την τελευταία μετάβαση λοιπόν ψηφίζεται ένας νόμος που καθιστά τα σπίτια τρώγλες παράνομα, λόγω του ότι αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία σαν εστίες μόλυνσης. Για την ώρα δεν έχει εφαρμοστεί ευρύτερα, παρά μόνο με έναν θεαματικό τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε και μια επιχείρηση που στήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη 33 μεταναστών που πήγαν για απέλαση και ενός Έλληνα μεσάζοντα που εισέπραττε την ημερήσια ταρίφα. Για την επιχείρηση συνεργάστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ο Δήμος Αθηναίων και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ο πόλεμος αυτός όμως μπαίνει με πολλούς τρόπους στην καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Μια άλλη πτυχή της συγκεκριμένης διαχείρισης είναι ένα ναρκωτικό που ονομάζεται σίσα. Είναι ένα φτηνό ναρκωτικό, που μπορεί κάποιος που θα αποκτήσει τις γνώσεις και το κίνητρο του εθισμού να το παρασκευάσει μόνος του από απορρυπαντικό και υγρό μπαταρίας. Η τακτική του χρήση μπορεί να διαλύσει ένα νεαρό σώμα μέσα σε τρεις μήνες. Απ' ότι μαθαίνουμε το συγκεκριμένο ναρκωτικό κάνει θραύση στους έφηβους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αυτό το ναρκωτικό εμφανίζεται με παραπλήσιες συνταγές παρασκευής και διάφορες παραλλαγές ονόματος σε παραγκουπόλεις σε όλον τον κόσμο. Δε θεωρούμε πως κατά τύχη είχαν παντού την ιδέα να μπλέξουν αυτά τα υλικά και να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Δεν θα ανακαλύψουμε όμως και μια καταστροφική παγκόσμια συνωμοσία, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Εμείς κρατάμε τα σωματικά αποτελέσματα και την πολιτική αποτελεσματικότητα της διάδοσης της χρήσης του και το πικρό συναίσθημα που συνοδεύει τη σκέψη ότι για ορισμένες μερίδες του νέου πληθυσμού, κάτι τέτοιο αποτελεί μια από τις ελάχιστες -για κάποιους ίσως και τη μοναδική- διέξοδο από ένα καθεστώς καθημερινής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.


[1]    Ο εκφυλισμός των πόλεων και το άτυπο προλεταριάτο, Mike Davis, (2004)

[2] Όπως προκύπτει από την έρευνα thechallengeofslums του UN–Habitat (2003)

[3]              Στις αγροτικές κοινότητες της Βραζιλίας έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο από πρακτικές αυτοκατασκευής, το λεγόμενο mutirao, στις οποίες ολόκληρη η κοινότητα συμμετέχει καθώς προγραμματίζει και εκτελεί σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες του καθένα και της καθεμιάς στόχους που αποφασίζονται κοινά. Αυτή η πρακτική μεταφέρθηκε, σε διάφορες περιπτώσεις, και στις πόλεις όταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων ξεκίνησαν να διεκδικούν την εκ νέου στέγασή τους.

[4]    Στίχοι που τραγουδιούνται από το Τάγμα Ειδικών Επίχειρήσεων (BOPE) στο Ρίο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

[5]    Ένα πολυ γνωστό το MTST (Movimento dos Trabajadores sem Teto, κίνημα των εργατών χωρίς στέγη) που δραστηριοποιείται σε Σάο Πάολο, Νορντέστε, Ρίο ντε Τζανέιρο.

Σημεία και τέρατα της δημοκρατίας.

Ι. Ως τον φετινό δεκέμβρη

Αρχικά θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε  γεγονότα τα οποία θεωρούμε μαρτυρούν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος καθώς και την μεταστροφή της κυρίαρχης ρητορείας σχετικά με την καταστολή. Όλη η ιστορία ξεκινάει μετά την εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, όπου για ακόμα μια φορά  επανανοηματοδοτείται  έναν “αγαπημένο” του εσωτερικό εχθρό: τον πολιτικό χώρο  που για χάρη ευκολίας θα ονομάσουμε αναρχικό-αντιεξουσιαστικό, παρόλο που είναι κάτι το πολύμορφο και αποτελείται από ανθρώπους με πολύ διαφορετική σκέψη και πρακτικές .
Αρχίζει ένα παιχνίδι που οι όροι του είναι μεταβλητοί: εναλλάσσονται ανάμεσα στο θεαματικό και στο πραγματικό . Την κήρυξη των “μεταδεκεμβριανών εχθροπραξιών” έκαναν χέρι-χέρι με την λίγο πολύ γνωστή μπουρδολογία τους οι πρώην εισαγγελέας Σανιδάς  και υπουργός Μαρκογιαννάκης: δήθεν θα μπουν στα “κρησφύγετα των αναρχικών” τις καταλήψεις και άλλους ελεύθερους χώρους .

Ταυτόχρονα αρχίζει και ένας ιδεολογικός πόλεμος από τα ΜΜΕ: συνδέονται πράξεις αντιβίας όπως οι εμπρηστικές επιθέσεις σε  τράπεζες με άσχετα γεγονότα όπως τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μπράβων τις νύχτας, οι καταλήψεις δε, παρουσιάζονται σαν μέρη σκοτεινά και κακόφημα όπου μέρα-νύχτα αδίστακτοι τρομοκράτες πουλάνε ναρκωτικά και όπλα.
Παράλληλα δράση αναλαμβάνει ένας άλλος βραχίονας του κράτικου μηχανισμού, οι φασίστες: επιθέσεις διαφορετικής βαρύτητας έγιναν σε όλη την διάρκεια του περασμένου χρόνου και πιο συγκεκριμένα,
στην Αθήνα επιθέσεις δέχτηκαν, η κατάληψη «Αντί-Info Cafe», το στέκι μεταναστών, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου,η κατάληψη Πραπούλου, η κατάληψη Λέλας καραγιάννη, η  κατάληψη του Βοτανικού Κήπου, ο αυτοδιαχειριζόμενος αγρός στο πάρκο Τρίτση και  δύο φορές η Βίλλα Αμαλίας, στην Πάτρα η κατάληψη  «ΠΡΟΚΑΤ 35», στην Θεσσαλονίκη το αριστερό στεκι «Σφεντόνα», η κατάληψη Υφανετ, ο ανοιχτός κοινωνικός χώρος δυτικών συνοικιών, το στεκι Buena Ventura και δύο φορές το Ράδιο Revolt, στα Χανιά η κατάληψη Rosa Nera και το Στέκι μεταναστών και τέλος στην Ρόδο ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος του Παλιού Κυλικείου. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν είναι διαφορετικοί: από βόμβες μεγάλης ισχύος μέχρι και χειροβομβίδα σε μια περίπτωση, από μολότοφ μέχρι  επιθέσεις από ομάδες βλαμμένων.

Στην συνέχεια έχουμε το φιάσκο του Χαλανδρίου με τα γεγονότα να είναι και εκεί λίγο πολύ γνωστά: Η αντιτρομοκρατική πραγματοποιεί εισβολή σε σπίτι και στην συνέχεια συλλαμβάνει 5 άτομα και προφυλακίζει τα 3. Κανιβαλισμός και τρομολαγνεία από τα Μ.Μ.Ε. , απειλές προς κάθε κατεύθυνση για επιπλέον συλλήψεις . Το κράτος αρχίζει να χρησιμοποιεί το βαρύ νομικό του οπλοστάσιο και εκδίδει επιπλέον εντάλματα ενώ η δικαστικός που έχει αναλάβει την υπόθεση, αναπαράγει αυτούσια την αστυνομική προπαγάνδα, μιλώντας για 50 άτομα “που θα συλληφθούν αργά ή γρήγορα”. Το κριτήριο της αθωότητας έχει πάψει πλέον να ισχύει: σε δηλώσεις του, εκπρόσωπος του υπουργείου Προ.ΠΟ.  αφού καλεί τα άτομα που καταζητούνται με τα παραπάνω εντάλματα να παραδοθούν, λέει πως είναι δουλειά κάθε υπόπτου να αποδείξει την μη-ενοχή του .

Εδώ αξίζει να σταθούμε σε δυο σημεία. Πρώτα στην σύλληψη  22χρονής μετά από πάρτυ στην κατάληψη Σκαραμαγκά όπου τα παπαγαλάκια της ασφάλειας ανάμεσα σε ένα όργιο πληροφοριών για την προσωπική της ζωή καθώς και την εκ των προτέρων καταδίκη της, πρόλαβαν να μιλήσουν για πληθώρα στοιχείων, τα οποία στοιχεία σύντομα μεταμορφώθηκαν σε ένα κηροπήγιο. Εν τέλει κανείς δεν είδε  το κηροπήγιο και η κοπέλα αφέθηκε ελεύθερη…
Δεύτερον στην σύλληψη 26χρονού στις 31 Δεκέμβρη λόγω εντάλματος που υποτίθεται είχε εκδοθεί  μαζί με άλλα εννέα πριν από ενάμιση μήνα. Το τραγελαφικό είναι ότι μέχρι τότε είχε παρουσιαστεί δύο φορές  σε ΑΤ για παλιότερη υπόθεση του, χωρίς να του γίνει καμία νύξη για το ένταλμα. Το στοιχείο για αυτόν ήταν ένα δακτυλικό αποτύπωμα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή . Και αυτός αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων ενώ από την δεύτερη κιόλας μέρα της ταλαιπωρίας του , αστυνομικοί είχαν ενημερώσει πως γνωρίζουν πως δεν έχει σχέση.

Οι πρωτοτυπίες όμως δεν σταματούν εκεί! Στις 26/10 επικηρύσσονται με το χρηματικό ποσό των εξακοσίων χιλιάδων ευρώ οι αδερφοί Σευσίδη και ο Γ. Τσιρώνης για την συμμετοχή τους υποτίθεται,  σε μια ομάδα κατασκεύασμα των ΜΜΕ τους “ληστές με τα μαύρα”. Γρήγορα βέβαια γίνεται κατανοητός ο πραγματικός λόγος της επικήρυξης: “κύκλοι από το υπουργείο” αφήνουν να γίνει κατανοητό πως τους “χρεώνουν” συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Προκειμένου βέβαια να μην χαθεί το δημοκρατικό προσωπείο του κράτους λίγες μέρες μετά επικηρύσσονται και οι “άγνωστοι” που επιτέθηκαν στην Κ. Κούνεβα. Συνεχίζοντας στον τομέα της δικαστικής καταστολής, φαίνεται πως της μόδας εκτός από τις προσπάθειες για φυσική εξόντωση, τώρα προσπαθείτε και η οικονομική.  Στο ηράκλειο κατά την διάρκεια της πορείας για το Πολυτεχνείο οι μπάτσοι συνέλαβαν 4 άτομα και ενώ δεν προέκυψε  κάποιο στοιχείο εις βάρος τους τους επιβλήθηκε συνολικά εγγύηση 22 χιλιάδων ευρώ. Αντίστοιχα σε 11 από τα άτομα που είχαν συλληφθεί, όταν τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. εισέβαλαν  στο στέκι Ρεσάλτο, επιβλήθηκε εγγύηση 51.000 ευρώ!

ΙΙ. Δεκέμβριος 2009
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ενώ στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έγιναν πορείες, τα σκυλιά του κράτους φρόντισαν να κάνουν ¨σωστά ¨ την δουλειά τους εντείνοντας για άλλη μια φορά την καταστολή. Όλων των λογιών τα κομματόσκυλα, όλοι οι δούλοι κονδυλοφόροι της ηλιθιότητας αλλά ακόμη και διανοούμενοι πανεπιστημιακοί βγήκαν να μας μιλήσουν για το ΤΙ μπορεί να σήμαινε ο Δεκέμβρης το 2008, ΤΙ μπορεί να άφησε αυτή η εξέγερση, για τον «κοινωνικό εκβαρβαρισμό», την «διάλυση του κοινωνικού ιστού», όμως πάνω απ’ όλα βγήκαν να πούνε την αποψάρα τους για τον Δεκέμβρη του 2009, να κάνουν την σύγκριση των δύο και να επαινέσουν το έργο της ΕΛΑΣ για το ξύλο και τις συλλήψεις.
Στην Αθήνα ήδη από τις 5 Δεκέμβρη ο Χρυσοχοίδης και τα πιστά σκυλιά του έδειξαν τις διαθέσεις τους για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το βράδυ λοιπόν της ίδιας μέρας τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αυτοδιαχειροζόμενο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ σπάζοντας τζάμια σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και συλλαμβάνουν 22 άτομα αποδίδοντας τους σωρό πλημμελημάτων και κακουργημάτων. Έπειτα από αυτήν την ενέργεια αλληλέγγυοι πραγματοποιούν πορεία προς το Κερατσίνι, όπου γίνεται και κατάληψη του δημαρχείου. Λίγη ώρα νωρίτερα είχαν γίνει συγκρούσεις με τους μπάτσους που παρέμεναν κλεισμένοι στο χώρο του στεκιού. Λίγες ώρες αργότερα η ΕΛΑΣ εισβάλει στο χώρο του δημαρχείου και συλλαμβάνει και εκεί 41 άτομα αποδίδοντας πλημμελήματα.

Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας γίνεται καταπάτηση του ασύλου στην Θεσσαλονίκη, όταν ματατζήδες εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο της πολυτεχνικής σχολής στο ΑΠΘ, οπού κόσμος βρισκόταν συγκεντρωμένος και  συνέλαβαν 7 άτομα εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν. Το παραπάνω σκηνικό που διαδραματίστηκε στο πολυτεχνείο ήταν σίγουρα μία κίνηση η οποία δεν μας εξέπληξε καθόλου… Ο επίγονος του Παπαδόπουλου, Μιχάλης Χρυσοχοίδης δεν χρειαζόταν να βγάλει τα τανκς αφού ήδη έχει στρατό κατοχής στους δρόμους! Η καταπάτηση ασύλου (η οποία δεν έγινε μία μόνο φορά εκείνες τις μέρες αφού ματατζήδες και δελτάδες μπαινόβγαιναν κάνοντας βόλτες στο προαύλιο) και οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν αφορμή αρχικά κάποια επεισόδια ή συγκρούσεις. Κόσμος ο οποίος απλά καθόταν στα σκαλιά του πανεπιστημίου από τις κατειλημμένες σχολές βρέθηκε να τρέχει όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο χώρο. Η «ρίζα του κακού» η οποία κάθε φορά διαφημίζεται από Μ.Μ.Ε και πολιτικούς για τους «αλήτες», «κουκουλοφόρους» που κάνουνε φασαρίες μέσα από τα πανεπιστήμια, είναι και το καλοφτιαγμένο σχέδιο του Χρυσοχοϊδη  έτσι ώστε τέτοιου είδους φασιστικές ενέργειες, όπως η καταπάτηση ασύλου, να μην προκαλεί καμία κοινωνική αντίδραση.

6 Δεκέμβρη και το πανηγύρι της χαρτογράφησης αρχίζει…

Ο αριθμός των προσαγωγών στην Αθήνα είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, το φακέλωμα που είχε γίνει το 1995 με τα 500 περίπου άτομα που είχαν οδηγηθεί στη ΓΑΔΑ όταν πάλι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο πολυτεχνείο, ενισχύθηκε κατά πολύ, αφού ο αριθμός στις 6 Δεκέμβρη φτάνει σχεδόν στα 1000 άτομα ενώ οι συλλήψεις με αυτούς των προηγούμενων ημερών στα Εξάρχεια, στο Κερατσίνι και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ρεσάλτο φτάνει συνολικά τα 76 άτομα. Στην Θεσσαλονίκη και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη οι μπάτσοι εγκλώβισαν πολύ κόσμο στα γύρω στενά της πλατείας Αντιγονιδών και έπειτα πραγματοποίησαν προσαγωγές και συλλήψεις αφού όμως κάνανε κατανομή από μολότοφ και μάσκες σε όποιον απλά έβρισκαν μπροστά τους. Συνολικά γίνανε 104 προσαγωγές και υπήρχαν 9 συλληφθέντες εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν.
Συλλήψεις όμως υπήρχαν και σε μικρότερες πόλεις αλλά και σε νησιά. Στη Ρόδο  γίνανε 2 συλλήψεις, στα Χανιά 5 (οι 4 ανήλικοι), ενώ στο Ηράκλειο υπήρχαν 6 συλληφθέντες για πλημμελήματα,. Στο Ηράκλειο την ημέρα της πορείας και καθώς μια ομάδα ατόμων από την κατάληψη Ευαγγελισμού κατευθυνόταν στην προσυγκέντρωση της πορείας, διμοιρίες των ΜΑΤ και ασφαλίτες έκαναν έλεγχο στα άτομα και πραγματοποίησαν εκεί τις 4 από τις 6 συλλήψεις. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρισκόταν και ο Ridvan Celik, τον οποίο το τούρκικο κράτος τον διέγραψε από πολίτη του το 2002 επειδή για 11 χρόνια ήταν ανυπότακτος αφού επέλεξε να αυτοεξοριστεί στην Ελλάδα όταν η χώρα του, του ζήτησε να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ . Κρατήθηκε στη Γ.Α.Δ. Ηρακλείου ως τις 24/12 και μεταφέρθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη ώστε να δρομολογηθεί η απέλαση του στην Τουρκία, το οποίο υπάρχει μεγάλη περίπτωση να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. O Celik έκανε νέα αίτηση πολιτικού ασύλου με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της απέλασης να «παγώσουν», αλλά χωρίς να λήξει η υπόθεση του.

Στα Γιάννενα μετά το τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε βιτρίνες και ανάφτηκαν φωτιές σε κάδους, οι μπάτσοι απάντησαν με πολλά χημικά, προσήγαγαν 39 και συνέλαβαν 1 άτομο για πλημμέλημα. Την ίδια μέρα στα Γιάννενα και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη, σε ακόμα μία προσπάθεια στοχοποίησης στεκιών και κατειλημμένων χώρων, μπάτσοι εισβάλουν από την πίσω πόρτα της πολυκατοικίας, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων, τραμπουκίζοντας τους πάντες για να πραγματοποιήσει έλεγχο.
Στο Αγρίνιο δυναμική ήταν η παρουσία των διαδηλωτών όταν πετάχτηκαν μολότοφ, σπαστήκαν τράπεζες αλλά και ένα αυτοκίνητο της ομάδας ΟΠΚΕ ενώ δυναμική πορεία με συγκρούσεις έγινε και στην Κόρινθο.
Οι προσαγωγές και οι συλλήψεις οι οποίες αναγράφονται παραπάνω αναφορικά δεν ήταν σαφώς οι μόνες που γίνανε στην Ελλάδα. Το «έργο» που παρήγαγε ο χρυσοχοίδης και τα «κομάντο» του, από την καταπάτηση ασύλου, τους ξυλοδαρμούς, τις μπούκες της ΕΛΑΣ σε αντιεξουσιαστικά στέκια, τις χιλιάδες προσαγωγές και εκατοντάδες συλλήψεις μας επιβεβαιώνει απλά πως η «προστασία» για την οποία μιλάνε δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνό νταβατζηλίκι…

ΙΙΙ.  Αντιεξέγερση.

Με αυτό τον όρο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική -επικοινωνιακή και επιχειρησιακή- που στηρίζεται σε μία στρατηγική η οποία έχει σαν στόχο την καταστολή αλλά κυρίως την πρόληψη ανεξέλεγκτων καταστάσεων, όχι μόνο αστυνομικά αλλά και κοινωνικά.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός (α/α) χώρος είναι ο βασικός εχθρός του κράτους. Αποτελεί όμως έναν αστάθμητο παράγοντα δημιουργίας κοινωνικών καταστάσεων που μπορούν να συμβάλλουν στη γέννηση κάποιου αρνητικού για την εξουσία κλίματος και που, λόγω της κοινωνικής απεύθυνσης που έχει χτίσει ο χώρος, είναι εύκολο να διαχυθεί και σε περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Για αυτό και μπαίνει στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής. Επιπλέον οι ανοιχτές δομές και η συλλογική εμπειρία λειτουργούν ως εργαλεία για την εξέλιξη και την κοινωνικοποίηση αντικανονικών, για την κυριαρχία, ιδεών και πρακτικών ενώ παράλληλα αφήνουν περιθώρια στα άτομα για την ανάπτυξη νέων.
Όπως το αντιλαμβανόμαστε, σκοπός αυτής της πολιτικής είναι ο α/α χώρος να αφομοιωθεί με τη μορφή ενός αναγνωρισμένου πολιτικού ρεύματος, προβλέψιμου και ελεγχόμενου, που θα περιορίζεται μόνο στο να αναπαράγει τον κυρίαρχο Πολιτικό λόγο, αντί να αποτελεί ένα δίκτυο σχέσεων και ένα πεδίο ανταλλαγής ανατρεπτικών γνώσεων και ιδεών. Με λίγα λόγια, να κάνει τον α/α χώρο ένα μη κίνημα, κάτι αμετάβλητο.
Το κόστος που θα επέφερε στην εξουσία μια ενδεχόμενη επανάληψη του πολιτικού κλίματος της περυσινής χρονιάς θα ήταν τεράστιο. Έτσι, από την εξέγερση του Δεκέμβρη και μετά, παράλληλα με την ένταση της ενεργητικότητας των αντιστάσεων, γίνονται διαρκώς προσπάθειες για την αδρανοποίηση τους. Αυτές οι προσπάθειες κορυφώνονται κατά το διάστημα πριν από τις πορείες και τις εκδηλώσεις του φετινού Δεκέμβρη. Υπολογίζοντας τα, καλώς ή κακώς, επετειακά κοινωνικά αντανακλαστικά, το υπουργείο “προστασίας του πολίτη” διαχειρίζεται με τον πλέον τρομοκρατικό τρόπο την καταστολή των δημόσιων δράσεων προβαίνοντας σε  πρωτόγνωρο αριθμό «προληπτικών προσαγωγών» και προχωρώντας σε πολλές συλλήψεις, ακόμα και μέσα στο άσυλο το οποίο παραβιάστηκε αρκετές φορές και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος. Η δικαστική εξουσία μπαίνει στο παιχνίδι με πολλές προφυλακίσεις από τις πορείες της 6/12, με τη βαριά παραδειγματική ποινή του Ηλία Νικολάου και αφού έχουν προηγηθεί οι προφυλακίσεις για την υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου». Η αντιτρομοκρατική συνεχίζει το ανθρωποκυνηγητό και επαναλαμβάνει τη συνταγή της γιάφκας  στον κοινωνικό χώρο “Ρεσάλτο” στο Κερατσίνι. Οι παρακρατικοί, τέλος, συνεχίζουν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» με βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις.
Το ζήτημα, σε πρώτο επίπεδο, ήταν απ’ ότι φάνηκε να εκλείψουν οι πιο βίαιες πρακτικές από τους δρόμους της πόλης και τις καθημερινότητές μας. Τα κατασκευασμένα εντάλματα και οι επικηρύξεις δημιουργούν τη θεαματική εικόνα του τρομοκράτη σε βάρος όχι απλά του α/α χώρου αλλά συγκεκριμένων ατόμων διαχωρίζοντάς τα έντεχνα,     σε επικοινωνιακό επίπεδο, από το ευρύτερο σύνολό τους, και προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το συνειδησιακό τους επίπεδο στα μάτια των θεατών. Όλα, για λόγους παραδειγματισμού των υπολοίπων, «εξόντωσης» των ίδιων μέσω της φυλάκισης, της διαρκούς καταδίωξης και της τεράστιας ψυχολογικής πίεσης που κάτι τέτοιο δημιουργεί, και τέλος, της κοινωνικής απομόνωσης ακόμα και στους ίδιους τους κύκλους τους, την εσωτερική περιθωριοποίησή τους με άλλα λόγια.

Οι διαχωρισμοί που προωθούνται από την «αντιεξουσιαστική εξουσία» εξυπηρετούν ακριβώς το τελευταίο: οι σοβαροί και ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές, λένε, δε γίνεται να έχουν σχέση με τους «ψυχικά διαταραγμένους ταραξίες – χουλιγκάνους – συμμορίτες», δημιουργώντας έτσι απλά ταυτότητες εύκολα χειραγωγήσιμες και ξεκάθαρα φορτισμένες. Οι πρώτοι, φιλαράκια και ομοϊδεάτες του Χρυσοχοϊδη σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούν ένα σεβαστό και αξιόλογο κομμάτι της κοινωνίας άρα και έναν εν δυνάμει συνομιλητή (το σύστημα χρειάζεται πάντα έναν συνομιλητή, ακόμα και φαινομενικά εχθρικό, κι αυτό έγινε φανερό τις μέρες του Δεκέμβρη ‘08 όταν  οι πανικόβλητοι αρμόδιοι δεν έβρισκαν κανέναν να διαπραγματευτούν μαζί του τη λήξη του χάους) ενώ οι δεύτεροι είναι τα μιάσματα που πρέπει να παταχθούν, σαν ένα βήμα για την ανάκαμψη της χώρας. Συμβολοποιούνται έτσι ο «καλός» και ο «κακός» αναρχικός, για να γίνει το πέρασμα -στα μυαλά μας πλέον- στο βλακώδες μα και επικίνδυνο δίπολο του «σωστού» και του «λάθους» (ή και αντίστροφα, στην αναλογία) αναρχικού. Κάτι τέτοιο στοχεύει στην υπονόμευση της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων που επιλέγουν να αγωνίζονται, στενεύοντας τα περιθώρια ανάπτυξης σχέσεων καθώς ο καθένας ξαναμπαίνει στη θέση του, και ανάγοντας  τις τάσεις, σε φράξιες, από τις οποίες θα επιβιώσουν κοινωνικά μόνο αυτές που κινούνται μέσα στα «επιτρεπτά» από την εξουσία όρια.

Εκεί είναι που που βάζει η εξουσία το απόλυτο κριτήριο διαχωρισμού, ιδεολογικού και κατασταλτικού χαρακτήρα, μεταξύ αυτών που την αμφισβητούν: στη βία. Όποιος ρητά και συνειδητά έχει αποκηρύξει τη βία σαν μέσο αγώνα ενάντια στο άδικο, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικών -ατομικών και συλλογικών- δεν έχει τίποτα να φοβάται (καθώς αντίστοιχα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και το καθεστώς από αυτόν). Αυτός ο διαχωρισμός, σίγουρα δεν είναι καινούριος, φαίνεται όμως τελευταία, πως τέμνει κάθετα ολόκληρη την αντίληψη και την τακτική των αρχών απέναντι στα κομμάτια που της αντιτίθενται. Ουρλιάζει η δημοκρατία σε όλους τους τόνους, προς κάθε κατεύθυνση και χρησιμοποιώντας όλα της τα παρακλάδια (ΠΟΑΣΥ, ΠΟΣΔΕΠ κ.ο.κ.): ΟΧΙ  ΑΛΛΗ ΒΙΑ! «Διαμαρτυρηθείτε, διαδηλώστε, διεκδικήστε, αλλά όπως σας υπαγορεύουμε εμείς,αυστηρά»…
Δεν είναι ζήτημα του δήθεν «ανθρωπιστικού-φιλειρηνικού» χαρακτήρα του καθεστώτος. Είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για τη διατήρηση της θέσης τους. Αλίμονο, να μη χαθεί το μονοπώλιο της βίας απ’ τους κρατιστές. Να μην αντιληφθεί ο καθένας μας τη δύναμη που πηγάζει από μέσα του, να παρέμβει δυναμικά στα πράγματα. Να μη χάσουν οι αστυνομικοί τελείως το ηθικό και την ψυχραιμία τους. Να μην ξεφύγουν οι ζωντανοί άνθρωποι απ’ τους προκαθορισμένους φορείς αντιπροσώπευσης και εκτόνωσης της διαμαρτυρίας τους.

Το “σύστημα”, στον 21ο αιώνα, διαθέτει χιλιάδες παραλλαγές και προσωπεία, ενίοτε έχει εσωτερικευτεί και χωνευτεί βαθιά μέσα μας, και γι’ αυτό το λόγο η πολυμορφία απ’ την πλευρά μας (στις δράσεις και το λόγο μας, στην ίδια μας την ύπαρξη εν τέλει) είναι επιθυμία ζωτική. Όταν, όμως, μιλάμε για το δρόμο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, μία είναι η γλώσσα που το φοβίζει και ξεγυμνώνει τις αδυναμίες του τόσο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό όσο και σε εμάς. Κι αυτή, είναι η γλώσσα της πέτρας και της φωτιάς.

Για τον όχι-και-τόσο τυχαίο θάνατο μιας κρατούμενης και τα σύγχρονα κολαστήρια.

thiva-fireΟι περσινές  κινητοποιήσεις των φυλακισμένων και συγκεκριμένα η μαζική απεργία πείνας στην οποία προχώρησαν απέκτησαν ιδιαίτερα κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτό οφείλεται στο δίκαιο των αιτημάτων τους, τα οποία αν και στοιχειώδη ήταν και αναγκαία για την κάπως πιο ανθρώπινη διαβίωση τους μέσα στα κρατικά κολαστήρια, αλλά και στην στήριξη που συνάντησαν από πολλούς πολιτικούς χώρους, τα μέσα προπαγάνδισης των οποίων βοήθησαν στον μεταξύ τους συντονισμό και έδωσαν ένα πάτημα για απεύθυνση στο σύνολο ουσιαστικά της κοινωνίας. Σημαντική ήταν και η πίεση που ασκήθηκε σε πολιτικό επίπεδο μέσω των πορειών έξω από τις φυλακές και το ξεκάθαρο συναίσθημα αλληλεγγύης που ήταν το ίδιο ισχυρό τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών.
Continue reading Για τον όχι-και-τόσο τυχαίο θάνατο μιας κρατούμενης και τα σύγχρονα κολαστήρια.