Tag: εθνικισμός

Με τη ραγδαία πολιτικοποίηση που συμβαίνει την τελευταία περίοδο, με όλο και περισσότερο
κόσμο να παίρνει θέση απέναντι ή δίπλα στα πράγματα που συμβαίνουν και στις πολιτικές που
αναπτύσσονται, καλούνται όλοι να τοποθετηθούν πάνω στο καυτό ζήτημα της διαχείρησης του
μεταναστευτικού πληθυσμού. Στο προηγούμενο άρθρο, μέρος 1ο: “να μη συνηθίσουμε το θάνατο";,
καταπιαστήκαμε με την εξοικείωση με το θάνατο που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ελληνική
κοινωνία, εδώ και δεκαετίες, και τον Λόγο που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξη του αντίθετου.
Εδώ λοιπόν, μετά από ένα σκοτεινό καλοκαίρι γεμάτο εθνικιστικές επιθέσεις και καμπάνιες, θα
μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ένα ευρύ κομμάτι του κοινωνικού συνόλου
επανασυγκροτείται πάνω σε ένα κοινό στόχο και μία ενιαία ταυτότητα, την κάθαρση της χώρας που
επιβάλλεται από τους προνομιούχους της κατοίκους, τους νόμιμους, και κατ'επέκταση το πεδίο που
έχει ανοιχτεί για την πρωτοπορία που θα οργανώσει αυτή την κίνηση. Με άλλα λόγια, για αυτό που
πολύ χοντρικά ονομάζεται άνοδος του φασισμού.

Δε θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε από τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Αν κάτι τέτοιο
συμβαίνει, οφείλεται αφ'ενός στην αφέλεια και το ρομαντισμό που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει
πλατιά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος και αφ'ετέρου στην πρόχειρη ή και άστοχη
ανάγνωση τόσο της εγχώριας ιστορίας όσο και του πρόσφατου παρελθόντος, που ήταν γεμάτο με
δείγματα αυτού που τώρα γιγαντώνεται. Θεωρούμε βέβαια πως είναι λάθος να εξετάζουμε την
πραγματικότητα ορίζοντας σαν άξονα την πολιτική και το ποιόν της νέας εθνικιστικής
πρωτοπορίας. Προφανώς και πολλά μπορούν να ειπωθούν – και έχουν ειπωθεί- για το ιδεολογικό
υπόβαθρο της χρυσής αυγής, για την οργανική της σύνδεση με την εθνική υπηρεσία πληροφοριών
και την αστυνομία, για τα νταραβέρια της με τις εγχώριες μαφίες. Για τους ψηφοφόρους της αυτά
δεν αποτελούν απ'ότι φαίνεται και πολύ αποτρεπτικά στοιχεία. Το ζητούμενο είναι να
κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους για τους οποίους αυτό το κόμμα έχει πιάσει, τους λόγους για
τους οποίους ο νεοελληνικός βούρκος αποτελεί ένα ευνοϊκό και γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση
του εθνικιστικού κόμματος και το πώς η στρατηγική αυτής της πρωτοπορίας δε διαμορφώνεται
τόσο για να προκαλέσει καταστάσεις, όσο για δημιουργήσει ένα προστατευτικό περιβάλλον σαν
ομπρέλα που να καλύπτει τις στιγμές έξαρσης της εθνικιστικής υπερηφάνειας. Στην πλειονότητα
των περιπτώσεων, όσον αφορά τους υποστηρικτές του εθνικισμού, δεν έχουμε να κάνουμε με
παραπλανημένα υποκείμενα, αλλά με μάζες που θέλουν μέσα στις δύσκολες στιγμές να
ακολουθήσουν κάποιον δυνατό. Για αυτό και η ανάλυσή μας είναι τέτοια, επειδή δεν κινούμαστε
μαζί, αλλά τους βλέπουμε να παίρνουν θέση απέναντι από εκεί που εμείς στεκόμαστε.

Ξεκινώντας με το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ας πάμε σε αυτά που συνέβησαν στην Κόρινθο
την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου. Τότε λοιπόν εφαρμόστηκε ένα πειραματικό σχέδιο όπου με
πλήρη μυστικότητα αναδιαμορφώθηκε μέρος ενός στρατιωτικού στρατοπέδου και μέσα σε μία
νύχτα μεταφέρθηκαν εκεί από την Αθήνα 400 προς απέλαση μετανάστες.“Βρισκόμαστε σε πόλεμο
και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται” έλεγε ο δήμαρχος Κορίνθου Α. Πνευματικός, όταν κλήθηκε να
εξηγήσει την απόφασή του να κόψει το νερό και να εμποδίσει τη συγκομιδή σκουπιδιών στο
στρατόπεδο μέσα στον καύσωνα. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, η ευκολία με την οποία
αντιμετώπισε τους κρατούμενους σαν κάτι το αναλώσιμο στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης με τους
ανώτερούς του και βέβαια η υποστήριξη που απήλαυσε από την τοπική κοινωνία που έδινε παρόν
για να διαμαρτυρηθεί έξω από το στρατόπεδο. Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο καθένας το
πως έχει εμπεδωθεί ο θάνατος των άλλων σαν προοπτική. Η ουσία αυτού του γεγονότος δεν
αναδείχθηκε, επισκιαζόμενη από το φαντασμαγορικό σόου της χρυσής αυγής που συγκρούστηκε με
την αστυνομία μπροστά στις κάμερες την ημέρα, ενώ το βράδυ έκανε τις κανονισιές της με στρατό
και αστυνομία εντός του στρατοπέδου, σύμφωνα με δημόσιο κείμενο ενός φαντάρου στο
indymedia. Όταν λοιπόν οργανώθηκε μια κρατική επιχείρηση για την απέλαση των μεταναστών, η
κοινωνική παρέμβαση φλέρταρε με την εξόντωσή τους.

Τον Ιούνη, η αστυνομία, το ΣΔΟΕ και διάφοροι άλλοι κρατικοί φορείς έκαναν έφοδο σε
“παράνομες” βιοτεχνίες ρούχων στην Αθήνα που λειτουργούσαν σαν κάτεργα, καθώς τα αφεντικά
κρατούσαν μετανάστες κλειδωμένους σε υπόγειους χώρους, να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια για
ψίχουλα και -προφανώς- ανασφάλιστοι, ενώ με τις μηχανές να δουλεύουν σχεδόν σε 24ωρη βάση
τα αφεντικά γεύονταν τους καρπούς της επικερδούς αυτής επιχείρησης. Από τους 88 εργάτες οι 60
πήγαν για απέλαση. Αυτή είναι απλά μια αρκετά οργανωμένη εκδοχή της ρατσιστικής
εκμετάλλευσης που ρίχνει τα μεροκάματα. Και όταν προκύπτει μια κρατική παρέμβαση, οι
μετανάστες είναι εντελώς αβοήθητοι απέναντι σε θεσμούς που έχουν ξεκάθαρα διαμορφωθεί όχι
για να διώκουν γενικά τους μετανάστες, αλλά υπολογίζοντας τους σαν ένα φθηνό και ευέλικτο
εργατικό δυναμικό με ημερομηνία λήξης και προστατεύοντας τους εκμεταλλευτές τους. Δε θα
μπορούσε αυτό να αποδειχθεί πιο ξεκάθαρα παρά από το πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στη
Σαλαμίνα. Ένας φούρναρης αποσχολούσε -με τους γνωστούς όρους- έναν αιγύπτιο εργάτη. Ενώ
λοιπόν τον είχε απλήρωτο, σύμφωνα με τον ίδιο τον μετανάστη, υποπτευόταν οτι τον έκλεβε. Ο
φούρναρης, μαζί με τον γιό και δυό φίλους τους, χτύπησαν τον μετανάστη, τον μετέφεραν σε έναν
στάβλο οπού τον αλυσόδεσαν και τον βασάνισαν με τρόπους που μάλλον δεν είναι σκόπιμο να
αναφέρουμε, ενώ απείλησαν και τη ζωή του. Ο αιγύπτιος Ουαλίντ Μοχάμετ Τάλεπ, παρέμεινε σε
αυτή την ιδιότυπη φυλακή του αφεντικού του για ένα 24ωρο, κατάφερε να δραπετεύσει και
βρέθηκε αλυσοδεμένος και παραμορφωμένος από το ξύλο. Τότε συνελήφθη και απειλείται με
απέλαση ενώ το αφεντικό, που δεν έχει νόημα να τον χαρακτηρήσουμε παραπάνω, αφέθηκε
-προφανώς- ελεύθερος. Η αντίδραση της αιγυπτιακής κοινότητας που προσέδωσε δημοσιότητα στο
θέμα, ανάγκασε τους κρατικούς μηχανισμούς να βάλουν λουκέτο στο φούρνο με την αιτιολόγηση
της παράνομης απασχόλησης εργάτη για δώσουν ένα τέλος στην υπόθεση. Ο βασικός ρόλος των
θεσμών είναι να στηρίζουν τους ισχυρότερους σε βάρος των ασθενέστερων, πράγμα που φαίνεται
και εδώ καθώς για την απαγωγή και τα βασανιστήρια που έκανε το αφεντικό, μάλλον στην πούδρα
τον έχουνε. Και αφεντικά σαν και το παραπάνω, σε όλες τις γωνιές της ελλάδας φαίνεται να το
εχουν εμπεδώσει για τα καλά. Όπως και να έχει, στα χαρτιά θα μείνει οτι τον απασχολούσε
παράνομα, όχι το οτι αποπειράθηκε έως και να τον σκοτώσει. Και δε χρειάζεται να πάμε πολλά
χρόνια πίσω, να θυμηθούμε αυτά που έχουν γίνει στη μανωλάδα, αφεντικά να σέρνουν μετανάστες
εργάτες από αμάξια.

Τον περασμένο Ιούλη στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου ο 28χρονος εργάτης από το Πακιστάν Μπασίρ
Τζαχανγκίρ, αντί να εισπράξει τα δεδουλευμένα που του χρώσταγε το αφεντικό, δέχθηκε επίθεση
με καραμπίνα. Κρατήθηκε όμηρος για 4 ημέρες, απέδρασε και απευθύνθηκε στην αστυνομία η
οποία φυσικά κάλυψε το αφεντικό. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων οτι θα μπορούσε να τεθεί ένας
αντίλογος που να βασίζεται στο οτι ουκ ολίγες φορές, μετανάστες εργάτες έχουν επιτεθεί στα
αφεντικά τους λόγω οικονομικών διαφορών. Σε ορισμένα τέτοια περιστατικά έχουμε αναφερθεί στο
παρελθόν και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας πως η βία που ασκείται σε αυτές τις
περιπτώσεις δε μπορεί να συγκρίνεται με αυτή των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά πιάνουν το όπλο,
το κάνουν για να επιβληθούν και αυτό το αντιλαμβανόμαστε σαν μια κίνηση εξαρχής εχθρική
απέναντι και σε εμάς. Όταν το πιάνει ένας εκμεταλευόμενος οι όροι αλλάζουν. Το όπλο και η
ταξική του θέση δε θα καθαγιάσουν την πράξη και τα κίνητρά του, αλλά σίγουρα, μια τέτοια πράξη
δεν μας είναι εχθρική. Αυτοί είναι και οι όροι του ταξικού πολέμου. Και είμαστε βέβαιοι πως στην
πραγματικότητα συμβαίνουν αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά βίας που δεν ακούγονται, που
ψιθυρίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Η στρατιωτικοποίηση τέλος που χαρακτηρίζει τον ακροδεξιό χώρο δεν περιορίζεται στα λεγόμενα
“τάγματα εφόδου” της χρυσής αυγής, όμως κανείς δε μιλάει για αυτό. Οι 600 επιθέσεις που έγιναν
στην αθήνα αυτό το καλοκαίρι δεν είναι μόνο από αυτούς. Το πρόταγμα της κάθαρσης έχει
απήχηση και αυτοί που γοητεύονται από την ευκολία του να σκοτώσεις κάποιον τον οποίο κανείς
δε θα ψάξει, και που μάλλον για τον οποίο κανείς δε θα σε συλλάβει δεν είναι λίγοι. Ο ακροδεξιός
χώρος, είναι ευέλικτος, και απ'ότι φαίνεται έχει πρόσβαση σε όπλα. Κανείς δε μίλησε ξεκάθαρα για
τον 38χρονο που πέθανε στο γύθειο όταν έσκασε αυτοσχέδια βόμβα στα χέρια του, με ποιά
ακροδεξιά οργάνωση είχε σχέσεις, που πήγαινε να βάλει τη βόμβα, για που προορίζονταν τα υλικά
για άλλες 60 βόμβες τα όπλα και οι ασύρματοι που βρέθηκαν σε σπίτι 34χρονου συνεργού του, τι
έγινε εν τέλει με τον τελευταίο που αφέθηκε ελεύθερος με τα τόσα πράγματα που βρέθηκαν στο
σπίτι του; Κανείς δε μιλάει ανοιχτά για τις οργανωμένες εθνικιστικές πολιτοφυλακές για τις οποίες
έχουμε γράψει, για το βαθύ παρακράτος που ονομάζεται πατριωτική κίνηση Καβάλας, για τους
πρόσφατους νέους συλληφθέντες στο βόλο που κουβαλούσαν εξοπλισμό μάχης μαζί τους. Από τους
τελευταίους μάλιστα, ο ένας πήγε να το πάρει πάνω του και να αθωώσει τους υπόλοιπους
(σύμφωνα βέβαια με την ρουφιανοφυλλάδα του Παπαχελά) λέγοντας δημόσια πως σκόπευε να
κάψει ένα τζαμί και πως γενικότερα κάνει θελήματα γιοα τη χρυσή αυγή με αντάλαγμα ορισμένα
μεροκάματα σε αγροτικές εργασίες – η παράδοση των πελατειακών σχέσεων δε φαίνεται να αλλάζει
ποτέ και πουθενά -. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν πολύ καλά το που έχουν φτάσει τα
πράγματα, ούτε και αυτοί που έχουν πληροφορίες τις οποίες δεν τις ανοίγουν. Ο θάνατος λοιπόν,
πλαταίνει, αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο που
διεξάγεται. Και η πληροφορία στον πόλεμο είναι όπλο, ενώ το μυστικό είναι προϋπόθεση.

Ακόμα και όλοι αυτοί που ζητάνε να φυλακιστούν οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ξέρουν πολύ καλά τι ζητάνε. Δε θα μιλήσουν ανοιχτά για αυτό. Αυτό όμως δε σημαίνει το οτι ο
θάνατος των άλλων θα είναι σα να μη συνέβη ποτέ. Και αυτό θα το δείξει η ιστορία.

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της δουλειάς που είχε γίνει για την ανοιχτή συζήτηση “δράσεις και δομές για την οργάνωση της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”, που έλαβε μέρος στις 31/3/2012 στη θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τη συνέλευση για την προώθηση της αλληλεγγύης και το ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης φυλακισμένων αγωνιστών.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού.

Η εσωτερική αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση των τρόπων διαχείρησης κρίσεων από την πλευρά της ενωμένης (σίγουρα ως προς αυτό το θέμα) ευρώπης. Ένα από τα σημεία τομής για την εξέλιξή της είναι τα λεγόμενα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Ας σταθούμε λίγο στην κοινωνική σημασία αυτών των δομών[1].

Η ουσιαστική λειτουργία τους είναι να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους που περισσεύουν, αυτούς που δεν είναι σε αυτή τη συγκυρία εκμεταλεύσιμοι και που η παρουσία τους εντός του κοινωνικού πεδίου είναι πλέον ζημιογόνα για την τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι για να οδηγηθεί κάποιος μετανάστης εκεί δεν είναι απαραίτητο να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αρκεί το γεγονός οτι είναι μετανάστης, δηλαδή παράνομος[2], τόσο σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική, όσο και με τις ανάλογες νομικές της προεκτάσεις. Αυτό είναι ένα αρκετά κατατοπιστικό μέτρο για να αντιληφθεί κανείς την ακραία υποτίμηση, όχι μόνο της εργατικής δύναμης αλλά και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων που απαρτίζουν το κατώτατο κοινωνικό στρώμα. Δεν γίνεται κάποια επένδυση για τη συντήρηση αυτού του στρώματος μέχρι κάποιον καιρό που θα είναι και πάλι εκμεταλλεύσιμα, δεν προβλέπεται κάποιο είδος νομικής τιμωρίας εφ’όσον δεν υπάρχει κάποιο έγκλημα να τους βαραίνει, ούτε και προβλέπεται η κοινωνική (άρα και εργατική) πειθάρχισή τους μέσα στο περιβάλλον του εγκλεισμού. Αυτοί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για να συγκεντρώνουν και να εξοντώνουν αυτούς και αυτές που βρίσκονται πιο κάτω απ’όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όχι μέσα στις φυλακές.

Πρίν από τη δημιουργία των πιο σύγχρονων από αυτούς τους χώρους, ικανών να “φιλοξενήσουν” χιλιάδες άτομα, χρησιμοποιούνταν πρόχειρες αποθήκες, αστυνομικά τμήματα και ενίοτε φυλακές. Οι τελευταίοι όμως χώροι δεν αποτελούσαν μια ασφαλή επιλογή σε σχέση με τη διαχείριση του ζητήματος. Αρχικά υπήρχε ένα νομικό πρόβλημα, το οτι δεν κατηγορούνταν για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό θα εξελίσονταν σε κοινωνικό ζήτημα μέσα στις φυλακές, όχι μόνο λόγω της συμφόρησης που θα προέκυπτε, αν όλοι οι προς απέλαση μετανάστες στοιβάζονταν εκεί μέσα , και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε λιγότερο ή περισσότερο βίαιες και εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά και λόγω του πολιτικού διακυβεύματος μιας τέτοιας διαχείρισης. Όσο πιο προφανής και βίαιη είναι η, ούτως ή άλλως βασισμένη στην αδικία και τις ανισότητες, πραγματικότητα του εγκλεισμού τόσο διευρύνονται τα πεδία της πιθανής ριζοσπαστικοποίησης των έγκλειστων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για τους προς απέλαση μετανάστες προβλέπεται λοιπόν διαφορετικός χώρος, αποστέρηση της επαφής με οποιαδήποτε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και άν αυτά τα κομμάτια είναι παραβατικά. Η διαφορά είναι όπως προαναφέρθηκε πως οι μετανάστες δεν είναι παραβατικά αλλά εξ’ορισμού παράνομα κοινωνικά υποκείμενα. Η βία που εμπεριέχεται σε αυτό τον ταξικό διαχωρισμό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση για την αγορά πλωτών φυλακών αποκλειστικά για τον εγκλεισμό μεταναστών. Με τον εγκλεισμό σε αυτές τους αποστερείται ακόμα και η δυνατότητα να μπορούν να πατήσουν γή. Ο ξεχωριστός χώρος διευκολύνει την αναδίπλωση της βίας, είτε αυτή είναι άμεση είτε στις περισσότερες περιπτώσεις έμμεση. Το σωματικό βασανιστήριο του να ζείς στοιβαγμένος σε άθλιους χώρους σε πολλές περιπτώσεις με φαί που δεν είναι αρκετό, ο εγκεφαλικός πόλεμος του να μη γνωρίζεις πότε και αν ποτέ θα βγείς από εκεί μέσα, η ρευστότητα που δημιουργείται από τη συνεχή εναλλαγή κόσμου με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κενό στο πεδίο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, η αδυναμία επικοινωνίας με κάποιον δικηγόρο είναι πράγματα που οδηγούν σε αυτοκτονίες και θανάτους. Μα το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της συνολικής υποτίμησης της ζωής οι αγώνες που ξεσπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάν απαρατήρητοι και ξεχνιούνται.

Η διαφορά της σχέσης με το χρόνο που επιβάλλεται στους παράνομους σε σύγκριση με τους παραβατικούς είναι επίσης τεράστια. Οι παραβατικοί είχαν το περιθώριο συνδιαλλαγής με την κυρίαρχη ηθική και τις κανονικές ροές της κοινωνικής ζωής αλλά λόγω της μη συμβατικής τους συμπεριφοράς τιμωρούνται και το παρόν τους εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού σωφρονισμού, με την προοπτική να πειθαρχήσουν, να ζήσουν ένα ομαλό μέλλον. Οι παράνομοι δεν είχαν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, ή αυτό ήταν τουλάχιστον περιορισμένο μέχρι τη στιγμή που η εκμετάλλευσή τους θα έπαυε να είναι προσοδοφόρα. Ήρθαν σαν αιχμάλωτοι του πολέμου που διεξάγει ο πρώτος κόσμος, αναγκασμένοι να επιβιώσουν, μεταφερόμενοι από το δουλεμπόριο των μαφιών. Το παρελθόν τους έχει σβηστεί και δεν έχει σημασία. Το παρόν τους είναι ένα καθεστώς απόλυτης βίας και απομόνωσης εις βάρος τους. Η μοναδική προοπτική που ενυπάρχει στον εγκλεισμό τους είναι αυτή της απέλασης που ισοδυναμεί με την εξόντωσή τους. Δεν υπάρχει κάποιο υποσχόμενο μέλλον που θα λειτουργήσει σαν δέλεαρ για την πειθάρχισή και την ένταξή τους, καθώς η τελευταία κοστίζει ακριβά για την ευρώπη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

Το στοιχείο της μαζικότητας

“Δύο νέα μεγάλα κέντρα κράτησης (ΚΕΠΥ) μεταναστών στην Αττική, πέραν των προεπιλεγέντων που περιέχονται ρητά σε νόμο, επιδιώκει να συγκροτήσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυβέρνηση. […]. Οι έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, που συνδέονται με την απειλή αποβολής από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης Σένγκεν και τη δέσμευση των προεγκεκριμένων πιστώσεων ύψους 230 εκατομμυρίων ευρώ για τη μεταναστευτική διαχείριση, θα τεθούν σε διακυβερνητική διαβούλευση. […] Οι δύο μεγάλοι χώροι εκτιμάται από τους αρμοδίους ότι πρέπει να βρίσκονται στην Αττικοβοιωτία και να είναι χωρητικότητας περίπου 5-6 χιλιάδων ατόμων (σ.σ.*ο καθένας), ώστε να προσφέρουν πραγματική αποσυμφόρηση στην πρωτεύουσα και να διευκολύνουν όσους δικαιούνται προστασίας και ασύλου. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να έχουν υποδομές για μακροχρόνια παραμονή (τουλάχιστον έξι μηνών) όπως προβλέπει ο νόμος. Παραλλήλως πρέπει να λειτουργεί το πρόγραμμα επιστροφών τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ατόμων ετησίως. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι θα έχει νόημα η δουλειά των κέντρων πρώτης υποδοχής. «Είμαστε σε προχωρημένη σχεδιαστική φάση για τα κέντρα, καθώς έχουν οριστεί οι τεχνικές προδιαγραφές και οι ανάγκες σε προσωπικό» λέει η διευθύντρια της υπηρεσίας, κ. Σταυροπούλου. Κάθε κέντρο, που θα έχει χωρητικότητα 250 ατόμων, πρέπει να εκκαθαρίζει πέντε χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο. Περίπου τριάντα υπάλληλοι θα χρειαστούν για τη στελέχωση των 16 κέντρων. […] Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ένας χώρος που προοριζόταν για κέντρο στην Θράκη πυρπολήθηκε από αγνώστους. Προ ημερών ο αρμόδιος υπουργός, Χρ. Παπουτσής, εξήρε τη στάση του δημάρχου Ηγουμενίτσας, που επιδιώκει τη δημιουργία κέντρου στην περιοχή του προκειμένου να ρυθμιστεί η εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.”[3]

Άλλοι 14 χώροι συγκέντρωσης σε Λακωνία, Χίο, Σάμο, Αμυγδαλέζα, Ελληνικό, στη μονάδα πέτρου ράλλη, Ασπρόπυργο, Ροδόπη, Έβρο, Θεσπρωτία, Αιτωλοακαρνανία και Ορεστιάδα.

Οι φυλακίσεις των παράνομων δεν είναι μεμονωμένες αλλά μαζικές. Οι παραβατικοί δικάζονται και τιμωρούνται σαν άτομα, ενώ οι παράνομοι εξοντώνονται σαν μέρη ενός ενιαίου κοινωνικού κομματιού για το οποίο οργανώνεται και μια ενιαία διαχείρηση στο εγγύς μέλλον. Μια καταστροφική διαχείρηση. Οι ρυθμοί αποσυμφόρησης του αθηναϊκού κέντρου όπως αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα είναι ενδεικτικοί της εντατικοποίησης για την “επίλυση” του ζητήματος. Αν υπολογίσουμε πως μόνο αυτά τα δύο νέα κέντρα κράτησης θα εξυπηρετούν στη συγκέντρωση, άρα ενδεχομένως και την εξόντωση, τουλάχιστον 20.000 ανθρώπων το χρόνο, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να φανταστούμε από τι είδους και έντασης αστυνομικών και παρακρατικών πογκρόμ θα συνοδεύονται προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δίδαγμα: δίδαγμα τρόμου προς τον μεταναστευτικό πλυθησμό και προς κάθε έναν και μία που θα σταθεί δίπλα τους και δίδαγμα στάσης προς όλα τα κοινωνικά κομμάτια στα οποία βρίσκει απήχηση η ρατσιστική ρητορεία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα το οτι η διαχείρηση με αντικείμενο μάζες και όχι άτομα, ωριμάζει και αναβαθμίζεται από κάθε άποψη.

Οι επενδύσεις δε γίνονται χωρίς προοπτική

Η συγκεκριμένη διαχείριση ωστόσο δεν οργανώνεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα, δε θα σταματήσει να ισχύει μόλις γενικά η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα “ξεμπλέξει” με το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα μείνει σαν οργανωτική και ιδεολογική παρακαταθήκη ώστε να εφαρμοστεί μελλοντικά στο ενδεχόμενο που οι διάσπαρτες μοριακές αρνήσεις και αντιστάσεις συλλογικοποιηθούν και κινηθούν σαν ουσιαστικές απειλές απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και δε θα υπάρχει μόνο η εμπειρία, θα υπάρχουν και οι χώροι. Τα άδεια μπουντρούμια, θα είναι σε θέση να “βολέψουν” έως και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, να στηρίξουν υλικά τις πολιτικές διώξεις του μέλλοντος. Τα ΚΕΠΥ είναι μέρος της προετοιμασίας για έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το ζήτημα των σχέσεων με τους έγκλειστους στα ΚΕΠΥ

Το να μην αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των σύγχρονων “στρατοπέδων” συγκέντρωσης σαν ένα ζήτημα αναβαθμισμένου εγκλεισμού είναι λάθος. Η οργανική και όχι απλά ιδεολογική σύνδεση του αναρχικού χώρου με την αγωνιστική πραγματικότητα των φυλακών προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τον εγκλεισμό αρκετών συντρόφων και συντροφισσών μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι συντροφικές σχέσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την καθολική κοινωνική απομόνωση των έγκλειστων, και για την ανταπόκριση σε αυτές τις σχέσεις έχουν μέσα στα τελευταία χρόνια δημιουργηθεί δομές σχέσεων και υποδομές υλικής στήριξης για την προώθηση των αγώνων εντός των τειχών. Δεν προέκυψαν από κάποια αφηρημένη ιδεολογία, ή κάποιο φιλανθρωπικό βίτσιο αλλά από το γεγονός οτι μοιραζόμαστε έναν αγώνα και μια, τουλάχιστον στοιχειώδη, συλλογική υπόσταση.

Οι διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες είναι σχεδόν απόλυτα περιθωριοποιημένες. Κατά βάση έχει προκύψει ένα μεγάλο κενό δεσμών με άλλα κοινωνικά κομμάτια αλλά και οι συντροφικοί δεσμοί μεταξύ τους δε μπορούν σε περιπτώσεις εγκλεισμού να οργανωθούν υλικά λόγω της έλλειψης δυνατότητας που προκύπτει από την ταξική τους θέση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Αυτή η έλλειψη σχέσεων με τις κοινότητές τους είναι μια αντικειμενική συνθήκη που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις και στην μή επαρκή ενασχόληση σε κάποιες άλλες, από μέρος μας και ως προς το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης[4]. Αυτή η έλλειψη σχέσεων, αυτές οι αποστάσεις, όταν γίνονται παραδοχές και ιδεολογικοποιούνται δεν απέχουν και πολύ από αυτή την κατάσταση που ονομάζουμε ρατσισμό.

Είναι επιτακτικό το να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με τους αγώνες που ξεσπάνε σε αυτά τα μπουντρούμια, όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικής καθαρότητας, μα για λόγους κινηματικής αυτοπροστασίας. Όσο δύσκολο και να είναι, όσο πίσω και αν είμαστε ήδη. Η κυριαρχία αρπάζει έδαφος ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα αλλού, ενώ το βίωμα αυτής της συνθήκης δε μπορεί καλά καλά να μας επικοινωνηθεί σαν βίωμα, παρά μόνο σαν εικόνα, σαν ένα στατιστικό, σαν μιά αέρινη καταγγελία. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή που οι πρακτικές κοινωνικής διαίρεσης των απο τα κάτω απολυταρχικοποιούνται, μια στιγμή που εδραιώνονται οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός οτι, κατα τα φαινόμενα, θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι το μόνο σημείο στο οποίο θα βγούμε χαμένοι. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι το αν θα λειτουργήσουμε σα να παρακολουθούμε τη μεταχείρηση που ασκείται στους Άλλους αντί να επιδιώξουμε να μοιραστούμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων, ακόμα και αυτών που ξεσπούν στις πιό σκοτεινές γωνίες αυτού του κόσμου.

υποσημειώσεις:

[1] Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται η αναδρομή στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τους ή η εκτενέστερη ανάλυση τους στη βάση της σύγχρονης ιστορικής συγκυρίας. Αντιθέτως τα δύο παραπάνω κρίνονται απαραίτητα για τη βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος. Μια ολοκληρωμένη ανάλυση που συνέβαλλε στο να γεννηθούν αυτές οι σκέψεις υπάρχει στη μπροσούρα από την εκδήλωση της αντιφασιτιστικής συνέλευσης Antifa*Lab “τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως αυτό που πραγματικά είναι: στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης”, μέσα στην οποία πολλές καταστάσεις που εδώ παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, εκεί αναλύονται εκτενώς.

[2] Οι μόνες περιπτώσεις που ενδέχεται να εξαιρούνται είναι αυτές μεταναστών που προέρχονται από μικρομεσαίες και ανώτερες τάξεις, έχουν την εκπαίδευση, τα προσόντα και, ενδεχομένως, την ιδεολογία ενός αφεντικού, τα άτομα δηλαδή που είναι αρκετά πειθαρχημένα και έχουν τις ανάλογες δυνατότητες ώστε να αναλάβουν μια θέση λειτουργική και όχι έναν ρόλο αναλώσιμο.

[3] 20/11/11, Γιώργος Μαρνέλλος, Ελευθεροτυπία

[4] ΄Ενας άλλος παράγοντας βέβαια είναι και η ανεπάρκεια της θεωρητικής ανάλυσης και της διορατικότητάς μας αλλά ενδεχομένως αυτή η συζήτηση να χρειάζεται να γίνει σε πολλές βάσεις και όχι μόνο σε αυτή του παρόντος κειμένου.

Auschwitz

Τον Ιούνιο του 1940 κοντά στην κωμόπολη Όσβιετσιμ της Πολωνίας, χτίστηκε ένα από μεγαλύτερα στρατόπεδα συγκέντρωσης-εξόντωσης της ναζιστικής γερμανίας, κατόπιν εντολής του Χάινριχ Χίμλερ, δηλαδή ενός απ’ τους γνωστότερους εθνικοσοσιαλιστές πολιτικούς-δολοφόνους της Γερμανίας. Αποτελούνταν από τρία κύρια στρατόπεδα : το Άουσβιτς Ι που ήταν το κυρίως στρατόπεδο συγκέντρωσης και το διοικητικό κέντρο όλου του στρατοπέδου, το Άουσβιτς ΙΙ (ή Μπίρκεναου) που ήταν αποκλειστικά μέρος εξόντωσης και το Άουσβιτς ΙΙΙ (ή Μόνοβιτς) που ήταν το στρατόπεδο εργασίας. Εκτός από τα κύρια, διέθετε ακόμα τριανταεννιά δευτερεύοντα στρατόπεδα και η συνολική του έκταση έφτασε τα 40 km². Το Άουσβιτς λειτούργησε για πέντε ολόκληρα χρόνια υπό τη διαχείριση των SS, ως μία εφιαλτική φυλακή αποτρόπαιων μαζικών εκτελέσεων και απάνθρωπων βασανιστηρίων.

Όλη αυτή η καταστροφή ήταν μέρος ενός εξωφρενικού ναζιστικού σχεδίου που ξεκίνησε να υλοποιείται μετά την άνοδο του Εθνικοσοσιαλιστικού κόμματος του Αδόλφου Χίτλερ στην εξουσία το 1933 και συνεχίστηκε κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Ο όρος Ναζιστική Γερμανία ή Τρίτο Ράιχ , (επίσημο όνομα: Γερμανική Αυτοκρατορία) αναφέρεται στην περίοδο εκέινη της εξουσίας του Χίτλερ και του ναζιστικού κόμματος από το 1933 ως το 1945. Η ιδεολογία του Χίτλερ ήταν αλληλένδετη με την “ευγονική”, ένα γερμανικό κίνημα που στηρίζεται στο έργο «Άδεια Καταστροφής της Ζωής που Δεν Αξίζει να Ζει». Η “γερμανική εταιρία ευγονικής” που ιδρύθηκε από τον Άλφρεντ Πλετς το 1904, υποστήριζε πως “οι άχρηστοι άνθρωποι πρέπει να πεθάνουν”, γιατί είναι “υποδεέστεροι από τα ζώα” και “άχρηστο σώμα στην κοινωνία” και ζητούσε τη νομιμοποίηση του θανάτου τους, της εξόντωσής τους.

Ο χίτλερ θεώρησε πως οι εβραίοι πρέπει να αφανιστούν από τη Γερμανία γιατί εμπόδιζαν την άνοδο και την εξέλιξή της, καθώς επίσης και από όλα τα κατεχόμενα εδάφη και πως αυτό μπορούσε να επιτευχθεί με “μαζική εξόντωση”. Εκτός αυτού πέραν της “άρειας φυλής”, η ναζιστική θεωρία υποστηρίζει πως εκτός απ’ τους υπόλοιπους κατώτερους λαούς, υπάρχει και η κατηγορία των ανθρώπων “που δεν θα έπρεπε να υπάρχουν”, στην οποία άνηκαν όχι μόνο οι εβραίοι, αλλά και οι αθίγγανοι, οι κομμουνιστές και οι πολιτικά ακτιβιστές, οι διανοητές, οι ομοφυλόφιλοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες και κληρονομικές ασθένειες, οι ψυχικά ασθενείς, οι εγκληματίες και αυτοί που είχαν χαρακτηριστεί ¨εχθροί του κράτους”, τα μέλη διαφορετικών θρησκευτικών ομάδων και διαφορετικού χρώματος και γενικότερα όσοι φυσικά δεν άνηκαν στην “άρεια φυλή”, την “ανώτερη” φυλή που ήθελε να εδραιώσει και ο Χίτλερ.

Λίγο καιρό αφότου ο Χίτλερ ανέβηκε στην εξουσία ξεκίνησε ο σταδιακά αυξανόμενος πόλεμος ενάντια στους εβραίους με πρώτο χτύπημα ένα μονοήμερο μποϋκοτάζ των εβραικών επιχειρήσεων (1/4/1933)υπό την καθοδήγηση του Γιούλιους Στράιχερ και των Ταγμάτων εφόδου, και εν συνεχεία ψήφιση μιας σειράς ρατσιστικών νόμων όπως το “Νόμο για την Αποκατάσταση του Επαγγελματικού Δημόσιου Τομέα” (7/4/1933) όπου όλοι οι εβραίοι υπάλληλοι του δημόσιου τομέα απολύθηκαν αμέσως και τους “Νόμους της Νυρεμβέργης” (1935) όπου απαγορεύτηκε στους εβραίους να παντρεύονται μη εβραίους και αφαιρέθηκε απ’ όλους η γερμανική υπηκοότητα και τα βασικά πολιτικά τους δικαιώματα. Όπως το δικαίωμα της ψήφου. Ο επίσημος τίτλος που τους αποδόθηκε έπειτα από αυτά, ήταν “υποκείμενα του κράτους”. Το 1936 απαγορεύτηκε στους εβραίους να ασκούν οποιοδήποτε εξειδικευμένο επάγγελμα και το 1938 απαγορέυτηκε στα παιδιά των εβραίων να πηγαίνουν σε κανονικά σχολεία. Η πολιτική της “Αρειοποίησης” που ξεκίνησε να εφαρμόζεται το 1937 είχε ως αποτέλεσμα μέσα σε δύο χρόνια να καταρρεύσουν οικονομικά ή να πουληθούν στη ναζιστική κυβέρνηση όλες οι εβραικές εταιρίες. Το 1942 στη διάσκεψη της Βάνζεε, οι ναζί αποφάσισαν πως η “τελική λύση του εβραϊκού ζητήματος” (die Endlösung der Judenfrage) όπως ονομάστηκε, προέβλεπε τη δολοφονία του 64% των Εβραίων της Ευρώπης. Ποσοστό που ισοδυναμεί με το 35% του πληθυσμού των εβραίων παγκοσμίως.

Στο άουσβιτς εκτοπίστηκαν περισσότεροι από 1.300.000 άνθρωποι εκ των οποίων τουλάχιστον 1.100.00 έχασαν τη ζωή τους. Κάποιες άλλες εκτιμήσεις στηρίζουν πως μόνο στο άουσβιτς ΙΙ (Μπίρκεναου) οι άνθρωποι που εξοντώθηκαν ήταν περίπου 1.500.000. Κατά την οικοδόμηση αυτού του δεύτερου στρατοπέδου εξόντωσης που απείχε περίπου 1.200 μέτρα από το πρώτο, οι ναζί ανάγκασαν τους κατοίκους του κοντινού χωριού Μπρζενζίνκα να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους, ώστε εν συνεχεία να βάλουν τους κρατούμενους των στρατοπέδων να τα χρησιμοποιήσουν ως οικοδομικά υλικά. Το άουσβιτς περιβαλλόταν και διαχωριζόταν με ηλεκτροφόρο συρματόπλεγμα και αρχικά δημιουργήθηκε για να γίνει στρατόπεδο εργασίας των αιχμαλώτων πολέμου και των φυλακισμένων από τους SS κάτι που άλλαξε πολύ σύντομα, μετατρέποντας το μέρος αποκλειστικά σε στρατόπεδο εξόντωσης.

Η περιοχή των στρατοπέδων ήταν εύκολα προσβάσιμη με το σιδηρόδρομο, κατά συνέπεια οι περισσότεροι κρατούμενοι μεταφέρθηκαν εκεί με τραίνα, στοιβαγμένοι για μέρες σε βαγόνια ζώων μέχρι τον τελικό προορισμό. Κατά την άφιξή τους γινόταν διαλογή για το ποιοι είναι κατάλληλοι να εργαστούν και όσοι δεν ήταν τους εκτελούσαν, αλλά και αυτή η διαδικασία δε γινόταν πάντα. Συχνά στέλνονταν για εκτέλεση αμέσως μόλις έφταναν. Οι ναζί αρχικά δολοφονούσαν μαζικά τους κρατούμενους και έπειτα τους πυροβολούσαν αφού τους έβαζαν να στέκονται σε ευθεία γραμμή. Όταν η διαδικασία τους φάνηκε πολυδάπανη και χρονοβόρα δοκίμασαν τη χρήση δυναμίτη που ως αποτέλεσμα είχε τον ακρωτηριασμό των ανθρώπων και όχι το θάνατό τους. Έτσι, τον Οκτώβρη του 1941, δοκίμασαν να διοχετεύσουν τα καυσαέρια ενός στρατιωτικού οχήματος μέσα σε φορτηγά, μετατρέποντάς τα σε κινητούς θαλάμους αερίων (gaswagen) και σκοτώνοντας τους επιβαίνοντες κρατούμενους. Η εξέλιξη αυτού του τρόπου εξόντωσης ήταν η κατασκευή των θαλάμων αερίων.

Η εξόντωση στους θαλάμους γινόταν αρχικά με μονοξείδιο του άνθρακα που γρήγορα αντικαταστάθηκε από το δηλητηριώδες χημικό αέριο “zyklon b” (δηλαδή “κυκλώνας β”) το οποίο αρχικά χρησιμοποιούνταν ως εντομοκτόνο αλλά όταν ερχόταν σε επαφή με τον ατμοσφαιρικό αέρα απελευθέρωνε υδροκυάνιο. Ο λόγος της αντικατάστασης του μονοξειδίου του άνθρακα με αυτό ήταν εξαιτίας της βραδύτητάς του πρώτου να επιφέρει το θάνατο. Για να πείσουν τους κρατούμενους να μπουν στους θαλάμους χωρίς να πανικοβληθούν και χωρίς να προβάλλουν αντίσταση, χρησιμοποιούσαν την ψευδή δικαιολογία ότι τους πάνε για ντους. Έπειτα, αφού γέμιζαν το θάλαμο με κρατούμενους, σφράγιζαν τις πόρτες (που έκλειναν αεροστεγώς) και διοχέτευαν το αέριο μέσω αεραγωγών. Όσοι στέκονταν κοντά στους αεραγωγούς πέθαιναν αμέσως, αλλά και απ’ τους υπόλοιπους, μέσα στα επόμενα είκοσι λεπτά από τη ρίψη του αερίου δεν επιβίωνε κανείς. Άλλοι τρόποι εξόντωσης ήταν ο απαγχονισμός, τα βασανιστήρια για ιατρικά πειράματα, η θανατηφόρα ένεση καθώς επίσης και ο θάνατος που επερχόταν από ασθένειες και ασιτία.

Επίσης υπήρχαν άνθρωποι που δεν κατάφερναν να επιβιώσουν από την εξαντλητική εργασία που τους επέβαλλαν,καθώς η εκμετάλλευση των κρατουμένων με την καταναγκαστική εργασία παράλληλα με την κακοποίησή τους ώστε να πιέζονται για καλύτερη απόδοση, απέφερε κέρδη στα SS και σε γερμανικές επιχειρήσεις. Μία εταιρεία για την οποία εξαναγκάστηκαν να δουλεύουν σκληρά ήταν η IG Farben (“Κοινοπραξία Βιομηχανιών Βαφικών Υλών”) , παράγοντας συνθετική βενζίνη ή συνθετικά ελαστικά. Η εταιρία αυτή ήταν επίσης κάτοχος του copyright για το εντομοκτόνο “zyklon b” που χρησιμοποιήθηκε στους θαλάμους αερίων. Για αυτή την εταιρία οι κρατούμενοι του άουσβιτς έχτισαν ένα βιομηχανικό συγκρότημα τέτοιων διαστάσεων, ώστε “κατανάλωνε για τη λειτουργία του περίπου όση ηλεκτρική ενέργεια χρειαζόταν η πόλη του Βερολίνου.” Το συγκρότημα πήρε το όνομα Buna, του συνθετικού καουτσούκ που κατασκευαζόταν σ’ αυτό. Περισσότεροι από 25.000 κρατούμενοι πέθαναν κατά τη διάρκεια κατασκευής του, ενώ κατά τη λειτουργία του απασχολούσε περίπου 85.000 κρατούμενους. Η κοινοπραξία αυτή, μέλη της οποίας ήταν εταιρίες όπως η Bayer και η krupp, διαλύθηκε μετά το τέλος του πολέμου,λόγω της συνεργασίας της με το ναζιστικό καθεστώς. Άλλη εταιρία που επωφελήθηκε και είχε τις εγκαταστάσεις της κοντά στα στρατόπεδα ήταν η krupp, που κατασκεύαζε τραίνα, φορτηγά, μηχανές και όπλα. Η krupp χρησιμοποίησε περίπου 70.000 ανθρώπους σαν σκλάβους για να δουλεύουν προς όφελός της. Επίσης είναι η εταιρία που εκτός από πλυντήρια, τραίνα και μηχανές του καφέ, κατασκεύασε τους δολοφονικούς θαλάμους αερίων.

Η λίστα των εταιριών που συνεργάστηκαν με τους ναζί για να εκμεταλλευτούν με τη σειρά τους τους κρατούμενους των στρατοπέδων είναι μεγάλη. Κι όλες αυτές οι εταιρίες ευθύνονται εν τέλει για το θάνατο χιλιάδων ανθρώπων καθώς και για το βασανισμό τους μέσω της σκληρής καταναγκαστικής εργασίας. Η εταιρία “J.A. Topf und s¨οhne” κατασκεύασε και συντηρούσε τους αποτεφρωτήρες των στρατοπέδων! Ένα άλλο παράδειγμα είναι η opel που κατασκεύασε τουλάχιστον το μισό αριθμό απ’ όλα τα φορτηγά καμιόνια του χίτλερ, δηλαδή του ναζιστικού στρατού, καθώς και κάποια από τ’ αεροπλάνα του. To ίδιο και η Ford που κατασκεύασε 100-120.000 φορτηγά των ναζι μόνο το 1942, με τον ιδρυτή της να είναι απ’ τους μεγαλύτερους οπαδούς του Χίτλερ και η volkswagen που χρησιμοποίησε περίπου 20.000 κρατούμενους ως εργατικό προσωπικό. H “daimler-chrysler” από την άλλη, εξανάγκαζε τοπικούς εργάτες μαζί και σοβιετικούς και γάλλους αιχμαλώτους πολέμου, να ζουν σε άθλιες συνθήκες και να δουλεύουν πολύ σκληρά για το συμφέρον της, με αποτέλεσμα κάποιοι απ’ τους σοβιετικούς εργάτες να προβούν σε αποχή από τη δουλεία και σε απεργία. Η αντίδραση της εν λόγω εταιρίας ήταν να τους στείλει στα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Εξακολούθησε με την πολιτική αυτή στέλνοντας εργάτες στα στρατόπεδα και απασχολώντας παράλληλα χιλιάδες εκ των κρατουμένων στα εργοστάσιά της.

Ο Ρούντολφ Φραντς Φέρντιναντ Ες, διοικητής του άουσβιτς και υπεύθυνος για τη χρήση του “zyklon b” ως την πιο “αποτελεσματική και οικονομική” μέθοδο εξόντωσης, παραδέχτηκε πως οι εταιρίες προσέγγιζαν μόνες τους τις διοικήσεις των στρατοπέδων προκειμένου να έχουν δωρεάν εργατικά χέρια. Ο Ες ήταν από τους μεγαλύτερους παράγοντες που συντέλεσαν στο να γίνει το άουσβιτς το γνωστότερο και χειρότερο στρατόπεδο συγκέντρωσης της ναζιστικής γερμανίας. Έχτισε θαλάμους 10 φορές μεγαλύτερους απ’ τους μέχρι τότε υπάρχοντες ώστε να χωρούν 2.000 άτομα αντί για 200 και τελειοποίησε τεχνικές εξόντωσης επεκτείνοντας παράλληλα το στρατόπεδο.

Στη δίκη του μετά από χρόνια η απάθειά του ήταν αξιοσημείωτη και όταν κατηγορήθηκε για τη δολοφονία τρεισήμιση εκατομμυρίων ανθρώπων απάντησε: “Όχι, ήταν μόνο δυόμισι εκατομμύρια. Οι υπόλοιποι πέθαναν από αρρώστιες και ασιτία.”

 

Ένας ακόμη “κάτοικος” του Άουσβιτς που οδήγησε χιλιάδες ανθρώπους στο θάνατο διά βασανισμού ήταν ο στρατιωτικός γιατρός Γιόζεφ Μένγκελε,  γνωστός και ως “άγγελος του θανάτου” που έγινε γνωστός για τα σαδιστικά του πειράματα και τις απάνθρωπες πράξεις του στα σώματα των κρατουμένων. Ένας από τους στόχους του Μένγκελε ήταν να καταφέρει να παράξει “φυλετικά αγνά” μωρά κι ένας άλλος να διερευνήσει τις αντοχές του ανθρώπινου σώματος στον πόνο, την πίεση, τη θερμοκρασία κ.ά. Για να μπορέσει να κάνει νεκροψία στα θύματά του και να επιβεβαιώσει τα πειράματά του, τα σκότωνε με ενέσεις φαινόλης.Επίσης, ο ίδιος ήταν και ο υπεύθυνος της διαλογής των νεοαφιχθέντων κρατουμένων για το ποιοι ήταν ικανοί να δουλέψουν ή αλλιώς να θανατωθούν άμεσα. Ένας άλλος “γιατρός” και καθηγητής, ο Δρ Κλάουμπεργκ εφάρμοζε πειράματα στειρώσεων στις γυναίκες του στρατοπέδου (είχε δοκιμαστεί στείρωση μέχρι και με τη χρήση ακτίνων χ).

Θύματα του Ολοκαυτώματος υπήρξαν πάνω από 6.000.000 άνθρωποι. Κάποιες εκτιμήσεις φτάνουν τα 11.000.000. “Με τον όρο Ολοκαύτωμα περιγράφεται ο συστηματικός διωγμός και η γενοκτονία με την υποκίνηση του κράτους διαφόρων εθνικών, θρησκευτικών, κοινωνικών και πολιτικών ομάδων κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου από την Ναζιστική Γερμανία και τους συνεργάτες τους.”   Το ολοκαύτωμα εξαπλώθηκε σ’ όλα τα κατεχόμενα εδάφη των ναζί, περιοχές που σήμερα αποτελούν 35 ευρωπαϊκές χώρες. Στην Κεντρική και Ανατολική Ευρώπη μέχρι το 1939 ζούσαν περισσότεροι από 7 εκατομμύρια εβραίοι. Εκεί δολοφονήθηκαν 5 εκατομμύρια εκ των οποίων 3 εκατομμύρια στην Πολωνία. Η ποινή που επέβαλλαν οι Γερμανοί σ΄όσους έκρυβαν Εβραίους ήταν θάνατος, παρόλα αυτά υπήρξαν Πολωνοί που έσωσαν ζωές διακινδυνεύοντας τη δική τους και των οικογενειών τους. Δε γινόντουσαν εξαιρέσεις στις δολοφονίες ούτε διακρίσεις στα βασανιστήρια. Εκατοντάδες χιλιάδες ψυχικά ασθενείς και ανάπηροι εξοντώθηκαν με την αιτιολόγηση των ναζί πως “είναι βάρος στην κοινωνία”και προσβολή στο ιδεώδες της “αρίας φυλής”, γύρω στα 400.000 άτομα στειρώθηκαν υποχρεωτικά επειδή έπασχαν από ψυχικές ασθένειες ή αναπηρίες που πιστεύονταν πως είναι κληρονομικές, και περίπου 200.000 άνθρωποι θανατώθηκαν από το πρόγραμμα Ευθανασίας Τ-4.

Από τους φυλακισμένους του Άουσβιτς, περίπου 700 προσπάθησαν ν’ αποδράσουν και περίπου 300 τα κατάφεραν. Μία γνωστή μαζική απόδραση έγινε στις 7 Οκτωβρίου 1944. Oι κρατούμενοι του Ειδικού αποσπάσματος που ήταν απομονωμένοι από τους υπόλοιπους επαναστάτησαν και γυναίκες κρατούμενες μετέφεραν κρυφά εκρηκτικά από βιομηχανικές εγκαταστάσεις του στρατοπέδου με τα οποία κατάφεραν να αντινάξουν τμήμα του κρεματορίου 4 και να επιχειρήσουν να φύγουν. Η μαζική διαφυγή των 250 κρατουμένων είχε άδοξο τέλος γιατί συνελήφθησαν και εκτελέστηκαν. Δύο κρατούμενοι που είχαν καταφέρει να δραπετεύσουν από το στρατόπεδο (ο Ρούντολφ Βρμπα και ο Άλφρεντ Βέτσλερ) παρέδωσαν στους συμμάχους το 1944 χάρτες με λεπτομέρειες και ακριβείς πληροφορίες για τα στρατόπεδα του Άουσβιτς και ο Βίτολντ Πιλέτσκι που ήταν ο μοναδικός άνθρωπος που φυλακίστηκε εθελοντικά στο άουσβιτς, έστελνε συχνά κρυφές αναφορές απ’ το εσωτερικό.

Οι δολοφονίες των ναζιστών έπαψαν να συμβαίνουν μόνο όταν ήρθε το τέλος του πολέμου, που εισέβαλλαν οι Συμμαχικές δυνάμεις και τους ανάγκασαν να παραιτηθούν (Μάιος 1945). Οι γερμανοί τότε προσπάθησαν να καταστρέψουν ότι μπορούσαν από τα πεδία της φρίκης (πχ ανατινάζοντας θαλάμους αερίων) για να μην φανερωθούν οι πράξεις τους και ανάγκασαν τους κρατούμενους σε εξαντλητικές πορείες μέσα στο χιόνι ώστε να μεταφερθούν στους σιδηρόδρομους και από εκεί σε άλλα στρατόπεδα. Αυτές ονομάστηκαν “πορείες θανάτου” γιατί οι κρατούμενοι ήταν ήδη πολύ αδύναμοι και διένυαν αποστάσεις δεκάδων χιλιομέτρων με την ασιτία και το κρύο να θερίζουν. Όσοι μάλιστα καθυστερούσαν και δεν μπορούσαν να περπατήσουν γρήγορα, εκτελούνταν επιτόπου. Η μεγαλύτερη “πορεία θανάτου” έγινε τον Ιανουάριο του 1945. Εννέα μέρες πριν φτάσουν οι Σοβιετικοί στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, οι Ναζί ανάγκασαν 60.000 κρατούμενους να περπατήσουν εξήντα χιλιόμετρα (ως το Βόντισλαβ) για να τους στοιβάξουν στα τρένα. Περίπου 15.000 άνθρωποι πέθαναν καθ’ οδόν. Το Άουσβιτς Μόνοβιτς κατελήφθη το μεσημέρι της 27 Ιανουαρίου 1945 από το συνταγματάρχη Πάβελ Κουρότσκιν και την 60ή στρατιά.

Τα περισσότερα από τα στρατόπεδα που κατέλαβαν οι σοβιετικοί ήταν ήδη άδεια με τους κρατούμενους να έχουν μεταφερθεί ήδη με πορείες θανάτου απ’ τις οποίες γλίτωσαν μόνο κάποιες χιλιάδες άνθρωποι. ¨Όμως, σ’ ένα άλλο στρατόπεδο το Μπέργκεν-Μπέλζεν, που απελευθέρωσαν Αμερικάνοι και Βρετανοί στις 15 Απριλίου, βρέθηκαν 60.000 κρατούμενοι εκ των οποίων οι 10.000 πέθαναν λίγο καιρό μετά από την απελευθέρωση εξαιτίας του υποσιτισμού και των ασθενειών.

Οι “δίκες του άουσβιτς” έγιναν μέσα στη δεκαετία του ’60, αλλά από τους 8.000 που υπηρέτησαν στο Άουσβιτς μόνο οι 800 κατηγορήθηκαν και μόνο οι 40 απ’ αυτούς βρέθηκαν εν τέλει υπόλογοι ενώπιον του δικαστηρίου. Ο Ρούντολφ Ες συνελήφθη το 1946 από βρετανούς, παραδόθηκε στην Πολωνία, καταδικάστηκε σε θάνατο και στις 16 Απριλίου απαγχονίστηκε μπροστά απ’ το Άουσβιτς και την είσοδο της πρώην κατοικίας του.

Μπορεί να μη μάθουμε ποτέ τον ακριβή αριθμό των θυμάτων του ναζιστικού καθεστώτος. Όμως θύματα των φασιστών υπάρχουν ακόμη, υπάρχουν κάθε μέρα. Αυτό είναι ένα μεγάλο μέρος της πολιτικής του εθνικισμού και των εθνοκαθάρσεων και αυτά τα αποτελέσματα όταν δόθηκε εξουσία, όταν δόθηκε έδαφος να εδραιωθούν και να εξαπλωθούν. Αυτό το κείμενο είναι μικρό για να χωρέσει τη φρικαλεότητα εκείνης της περιόδου και ν’ αναλύσει όλα τα περιστατικά. Από τα πογκρόμ στους εβραίους και τις παγίδες στους κομμουνιστές με στημένες εκρήξεις μέχρι..το ολοκαύτωμα. Ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα στην ανθρώπινη ιστορία. Μόνο που το έγκλημα δεν ήταν ένα. Μόνο που όταν μιλάμε για φασίστες δεν μιλάμε για ανθρώπους. Και η βόμβα πήρε καιρό να κατασκευαστεί, αλλά όταν έσκασε ήταν πια αργά. Κάποια λάθη δεν πρέπει να επαναλαμβάνονται.