Το πρώτο video, φτιαγμένο από την ομάδα Διακόπτες, ακολουθεί την μεγάλη πορεία για τις καταλήψεις και ενάντια στην καταστολή, που έγινε στην Αθήνα στις 12 του Γενάρη.
Πορεία Αλληλεγγύης στις Καταλήψεις 12/01/13
Το δεύτερο, μια δουλειά από αναρχικούς και αντεξουσιαστές στο Ηράκλειο Κρήτης, μιλάει λιτά αλλά πολύ περιεκτικά για τις καταλήψεις.
…σκέψεις για τη σχέση του κινήματος με τις αραβικές εξεγέρσεις
1.
Ζούμε αναμφίβολα την εποχή των συγκρούσεων. Αυτή τη στιγμή, ο πλανήτης ολόκληρος συγ-κλονίζεται καθημερινά από βίαιες μάχες κάθε μορφής: το θερινό φεστιβάλ καταστροφής στην αγγλία, τα αντάρτικα και οι εμφύλιοι πόλεμοι στην υποσαχάρια Αφρική, οι σφοδρές ταξικές συγκρούσεις σε μεγάλο φάσμα της ΝΑ Ασίας [ινδία, κίνα, ινδονησία, σρι λάνκα], ο διαρκής εξεγερτικός αναβρασμός και οι σταθερά δυναμικές αντιστάσεις στη Λατινική Αμερική, με τη χιλή να δείχνει το δρόμο, οι ασταμάτητες επιθέσεις εναντίον υποδομών της κυριαρχίας από αναρχικούς σχηματισμούς αντάρτικου πόλης και φυσικά, η ‘αραβική άνοιξη’ σε Μέση Ανατολή και Βόρειο Αφρική συνθέτουν ένα μωσαϊκό σύγχρονου παγκόσμιου πολέμου, ή μάλλον ένα σκηνικό περιφερειακών πόλεμων, με ολοένα αυξανόμενα τα χαρακτηριστικά της αλληλεπίδρασης αυτών των πόλεμων μεταξύ τους.
Σε αυτό το άρθρο, θα καταγράψουμε τις λιγοστές -γνωστές σε εμάς- εξελίξεις από τον εμφύλιο πόλεμο στη συρία και θα επιχειρήσουμε μερικά σχόλια εν είδει αυτο-κριτικής στο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό/ελευθεριακό κίνημα [που δυστυχώς δεν είναι κίνημα, αλλά χώρος, όμως αυτή η ιστορία είναι άλλη και δεν θα την πιάσουμε εδώ], συγκρίνοντας τις αντιδράσεις που είχε ή δεν είχε στις περιπτώσεις της αυγουστιάτικης εξέγερσης στην αγγλία και της συνεχιζόμενης σφαγής των αντικαθεστωτικών στη συρία, και όχι μόνο εκεί.
Το άγριο αγγλικό τετραήμερο θα παρουσιαστεί σε επόμενο τεύχος ή σε ξεχωριστή έκδοση, μέσα από συνέντευξη με αγγλίδα συντρόφισσα που βίωσε τα γεγονότα δια ζώσης και επιλεγμένα κείμενα επί των γεγονότων.
2.
Στη συρία, η εμφυλιακή κατάσταση παρουσιάζει μια ανησυχητική στασιμότητα, ή καλύτερα μια επαναληπτικότητα που κολυμπάει στο αίμα διαδηλωτών, 
καθώς κάθε Παρασκευή, καθιερωμένη πλέον ημέρα διαδηλώσεων σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο, οι snipers του δικτάτορα Άσαντ εξασκούνται πάνω σε ανθρώπινους και άοπλους -εύκολους- στόχους σε διάφορες συριακές πόλεις. Η συντριπτική πλειονότητα των ειδήσεων αφορά σε (α) νέες κρατικές δολοφονίες, με τον αριθμό των νεκρών να έχει μάλλον ξεπεράσει τις 3.000 (ανάλογα με την πηγή) και τους συλληφθέντες/κρατούμενους από το ξέσπασμα των ταραχών να ανέρχεται σε περίπου 12.000 και (β) περισσότερες κρατικές δολοφονίες, συλλήψεις και βασανιστήρια, καθώς ολόκληρα προάστια πόλεων ή και οι ίδιες οι πόλεις, όπως η Χάμα, αποτελούν νόμιμο στόχο για τα τανκς, ακόμα και το ναυτικό του καθεστώτος (βομβαρδισμός της Λαττάκεια από θαλάσσης τον δεκαπενταύγουστο).
Στις 22 Ιούλη κατέβηκαν στους δρόμους συνολικά 1.2 εκατομμύρια άνθρωποι για να διαδηλώσουν κατά της χούντας, οι 400.000 εκ των οποίων στη Χάμα. Λίγο αργότερα και αφού το καθεστώς την είχε ήδη αποκλείσει με εκατοντάδες τανκς, οι εξεγερμένοι έκαψαν και λεηλάτησαν τα δικαστήρια της πόλης. Η απάντηση ήταν μαζικές σφαγές και τυφλοί βομβαρδισμοί από παντού.
Στο http://tinyurl.com/3f2q5zz υπάρχει μαρτυρία από την τραγική κατάσταση πολιορκίας που βίωσαν οι κάτοικοι. Ακόμη και ο γενικός εισαγγελέας της πόλης παραιτήθηκε προβάλλοντας σε βίντεο την παραίτησή του, και κατήγγειλε πως τη μέρα της μεγάλης σφαγής, 31η Ιουλίου, εκτελέστηκαν από το καθεστώς 72 φυλακισμένοι διαδηλωτές και ακτιβιστές στις κεντρικές φυλακές της πόλης, την ώρα που στο κέντρο της δολοφονούνταν άλλοι 500, οι οποίοι θάβονταν μαζικά σε πάρκα. Η ταυτόχρονη, δε, ανακοίνωση της προσχώρησης του εισαγγελέα στην αντιπολίτευση, έχοντας πλέον και την εμπειρία της Λιβύης, απλά αποδεικνύει για άλλη μια φορά ότι τύποι σαν τους δικαστές και γενικότερα τους ανώτερους αξιωματούχους τέτοιων ή παραπλήσιων δημοκρατικών καθεστώτων, το μόνο που μπορούν να αλλάξουν, είναι αφεντικά.
Σε επίπεδο οργάνωσης της αντίστασης, ο απλός κόσμος, κυρίως νέοι άνθρωποι αηδιασμένοι από τη χούντα του καθεστώτος, χρησιμοποιούν σε διάφορες περιοχές τις «Επιτροπές Τοπικού Συντονισμού» προσπαθώντας να οργανώσουν την αυτοάμυνά τους απέναντι στη συντριπτική στρατιωτική υπεροπλία του δικτάτορα. Όσο για τα «κεφάλια» της αντιπολίτευσης, αυτοί μετά από διάφορες συνεστιάσεις στην-ασφαλή γι’ αυτούς- Ιστανμπούλ τον Ιούλιο και τον Αύγουστο, ανακοίνωσαν τη συγκρότηση του ‘Συριανού Εθνικού Συμβουλίου» με 120 μέλη από ένα φάσμα 44 οργανώσεων της αντιπολίτευσης και της «Γενικής Επιτροπής της Συριανής Επανάστασης». Οι πρώτες διακηρύξεις αυτών των οργάνων που μιλούν για ‘το όραμα της δημοκρατίας’, εννοώντας ‘με καπιταλισμό’ καθώς και η αναγνώριση από το Εθνικό Μεταβατικό Συμβούλιο της Λιβύης -όργανο ηγεμονίας των δυτικών επάνω στη λιβυκή επανάσταση- στις 10 Οκτώβρη, δεν αφήνουν και πολλά περιθώρια παρερμηνείας περί του πραγματικού σκοπού αυτών των οργάνων: το καναλιζάρισμα της οργισμένης και γεμάτης αυταπάρνηση αντίστασης των ανθρώπων εναντίον του καθεστώτος, μέσα σε πλαίσια ελεγχόμενα από κάποια άλλη κυριαρχική δύναμη της περιοχής, είτε είναι οι ΗΠΑ, είτε κάποιος συνασπισμός δυνάμεων. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ρωσία, βασικότατος σύμμαχος του καθεστώτος, συνεχίζει να το προμηθεύει με όπλα και με πολύτιμο χρόνο, μέσω των διεθνών οργανισμών τύπου ΟΗΕ έτσι ώστε να ‘τελειώσει τη δουλειά’, ενώ το ιράν φημολογείται πως έχει διαθέσει ακόμα και τους περίφημους ‘φρουρούς της ισλαμικής επανάστασης’ στην υπηρεσία του Άσαντ.
Η ροή των πληροφοριών έρχεται με το σταγονόμετρο και σχεδόν αποκλειστικά από καθεστωτικά media.
3.
[Το σύνολο του πολιτικού φάσματος που αυτοπροσδιορίζεται ως ‘ριζοσπαστικό’, από την κοινοβουλευτική αριστερά μέχρι και όλες τις εκφάνσεις του α/α χώρου , διακηρύσσει πως η επανάσταση θα είναι ή διεθνής, ή τίποτα και προτάσσει την αλληλεγγύη ως το πιο ισχυρό όπλο των ‘από τα κάτω’. Λαμβάνοντας υπόψη τις αντανακλαστικές κινήσεις (και ακινησίες) των ομάδων που κινούνται στα πλαίσια του ευρύτερου α/α χώρου, σε σχέση με τα διεθνή συμβάντα που προαναφέρθηκαν, προκύπτουν ορισμένα συμπεράσματα που παρουσιάζουν ενδιαφέρον όσο και ανησυχία, διαπιστώσεις που αφορούν σε ζητήματα όπως η αίσθηση ή απουσία της συνείδησης μια συλλογικής ταυτότητας στους κόλπους μας και η επιλογή (ή μη) της σύνδεσης με άλλα αγωνιζόμενα κομμάτια ανά τον κόσμο.]
Χωρίς άλλη καθυστέρηση, αν εξετάσουμε τις οργανωμένες κινήσεις αλληλεγγύης -κάθε μορφής- συγκρίνοντας τις περιπτώσεις αγγλίας και συρίας (αλλά και γενικότερα τα γεγονότα σε ολόκληρο τον αραβικό κόσμο), θα διαπιστώσουμε μια σοβαρή ανισορροπία τόσο στον αριθμό, όσο και στην αντανακλαστική ταχύτητα και πολυμορφία τους: όσον αφορά στο καυτό αγγλικό 4ήμερο, χρειάστηκαν μόνο λίγες ώρες για να κάνουν την εμφάνισή τους δεκάδες -στο σύνολο- πανό, αυτοκόλλητα και αφίσες αλληλεγγύης, σε γέφυρες, δρόμους και δημόσιους χώρους όλης της χώρας, από διάφορες ομάδες, καταλήψεις και συλλογικότητες.
Επίσης, στις 13 Σεπτέμβρη, οι «κύκλοι παραβατικών» ανέλαβαν την ευθύνη για 3πλό εμπρηστικό μπαράζ, όπου ο ένας στόχος ήταν μεγάλο κατάστημα της βρετανικής εταιρείας Mark’s & Spencer’s στο Ν. Ψυχικό, εταιρεία που ‘τιμήθηκε’ δεόντως από τους εξεγερμένους στην αγγλία, όπως αναφέρει το κείμενο.
Και για την εξέγερση εναντίον του δικτάτορα Άσαντ στη Συρία, που μετράει ήδη πάνω από 3.000 νεκρούς σε 7 μήνες; θα πρέπει κανείς να ψάξει αρκετά για να βρει κάποια σκόρπια κείμενα ορισμένων διεθνιστικών οργανώσεων και κάποια από ορισμένες σταθερές εκδόσεις εντύπων που προσπαθούν να ενημερώσουν για το ζήτημα. Επίσης πραγματοποιήθηκαν 2 μικρές πορείες σύρων αντικαθεστωτικών στο κέντρο της Αθήνας, το Μάη και τον Αύγουστο, με ελάχιστη συμμετοχή άλλων αλληλέγγυων, και άλλη μια μικρή από αυτόνομες ομάδες σε ένδειξη αλληλεγγύης με τις αραβικές εξεγέρσεις συνολικότερα. Με την καθεστωτική αριστερά δε θα ασχοληθούμε, καθώς αφενός την έχουμε γραμμένη, αφετέρου είναι έτσι κι αλλιώς δεμένη στο άρμα των ‘συντρόφων’ Chavez-Ahmadinejad-Putin και λοιπών οραματιστών της ελευθερίας και του κομμουνισμού.
Αυτές οι αντιδράσεις, σε συνδυασμό, φυσικά, με την καθημερινή μας εμπειρία, τις συζητήσεις και τις αγωνίες μέσα στους κόλπους του α/α χώρου, αποκαλύπτουν μια αρκετά ξεκάθαρη αδυναμία ή/και απροθυμία αντίληψης της σοβαρότητας των γεγονότων, των αιτιών και συνεπειών τους, του υπόβαθρου και των προεκτάσεων που αυτά έχουν και θα έχουν στο άμεσο μέλλον για όλους μας. Η δικαιολογία περί της απουσίας ολοκληρωμένης ενημέρωσης και ανεξάρτητης πληροφόρησης σχετικά με τα τεκταινόμενα στη συρία, δε μπορεί να είναι σε καμία περίπτωση επαρκής εξήγηση της αδράνειας, μολονότι η λογοκρισία, η ωμότητα και ο ολοκληρωτισμός του καθεστώτος, δεν αφήνουν πράγματι πολλά περιθώρια σφαιρικής ενημέρωσης. Κι αυτό γιατί η γενική εικόνα της κατάστασης είναι εντελώς ξεκάθαρη για όποιον ενδιαφέρεται να την δει, καθώς την αναμεταδίδουν ακόμη και τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια (όντας κατά βάση αμερικανόστροφα και εχθρικά προς τη ρωσία, αυτή τη στιγμή): ένας αδίστακτος χασάπης, γιος ενός άλλου ακόμη χειρότερου χασάπη, του Hafez Assad, ένα κόμμα-καθεστώς κρεατομηχανή 40+ ετών και ένα τεράστιο πλήθος ανθρώπων στους δρόμους, χριστιανών και μουσουλμάνων των περισσότερων δογμάτων, αλλά και άθεων, γενικότερα νέων ανθρώπων πάντως, οι οποίοι ζητούν την πτώση του καθεστώτος και τη λευτεριά. Ανθρώπων που πληρώνουν βαρύτατο το τίμημα της αντίστασής τους, κι ας έχουν αφεθεί εντελώς στην -δύσκολη- τύχη τους. Τα νούμερα δε τα ξαναγράφουμε, υπάρχουν παραπάνω. Προς τι λοιπόν αυτή η ένοχη σιωπή…;
Φαίνεται πως οι δεκαετίες μετάλλαξης της ελληνικής κοινωνίας, η ολόψυχη και οριστική ένταξη του κοινωνικού σώματος στη δυτική φιλοσοφία του καταναλωτικού οργίου, του ‘τέλους των ιδεολογιών’, της διάλυσης των συλλογικών ταυτοτήτων αντίστασης, η εικόνα και το θέαμα, τα φοβικά σύνδρομα, η ισοπεδωτική επέλαση, εντέλει, της δυτικής κουλτούρας και ζωής, δεν περιορίστηκαν να επηρεάσουν ‘την κοινωνία’, έτσι απλά και γενικά, αλλά έχουν αφήσει βαθιά σημάδια επάνω στους ανατρεπτικούς κι επαναστατικούς κύκλους, στον καθένα από μας ξεχωριστά και σε όλους μαζί σαν χώρος, όσο κι αν ορισμένοι ακόμα νομίζουν πως επειδή βαφτιστήκαμε αναρχικοί ή επαναστάτες, λουστήκαμε με το μαγικό φίλτρο που προστατεύει από την αλλοτρίωση…
Αν κάποιος θεωρήσει ‘σκληρή’ ή άδικη αυτήν την αυτο-κριτική, ας αναλογιστεί τη συχνότητα και τη συνέπεια με την οποία πραγματοποιούνται κινήσεις αλληλεγγύης για οποιοδήποτε ζήτημα αφορά ανθρώπους που αγωνίζονται σε χώρες με κοινά πολιτιστικα χαρακτηριστικά με την ελλάδα, όπως είναι η ευρωπαϊκές χώρες και προσφάτως, η χιλή. Απ’ τη στιγμή που έχει γίνει σαφές από τα ίδια τα υποκείμενα της αλληλεγγύης πως ‘η αλληλεγγύη δεν σημαίνει απαραίτητα ταύτιση, αλλά μια αμφίδρομη εγγύτητα’, η άγνοια και η -σχεδόν- απαξίωση από μεγάλο μέρος του κινήματος για τα ηφαίστεια που εκρήγνυνται στη Μέση Ανατολή και τη Βόρειο Αφρική, δε μπορεί παρά να υποδηλώνει πως οι δυτικοί επαναστάτες ψάχνουν να βρουν τον αντικατοπτρισμό του αγωνιστικού τους εαυτού μονάχα σε ανθρώπους και κινήματα που έχουν περίπου το ίδιο χρώμα, και πάντως που μιλάνε σίγουρα παρόμοια γλώσσα και μοιράζονται τους ίδιους κώδικες και σύμβολα επικοινωνίας, ίσως εν τέλει κι αυτούς που κερδίζουν περισσότερη ώρα στα δελτία ειδήσεων και στις ιστοσελίδες των blogs.
Θα το πούμε πιο ωμά και απλά: μετά από δεκαετίες καταπίεσης, εκατομμύρια άνθρωποι αποφάσισαν να αγωνιστούν και να διώξουν τους δικτάτορες πάνω απ’ τα κεφάλια τους, δικτάτορες που υποστηρίζονται είτε από τις ΗΠΑ είτε από τη ρωσία, τις ατμομηχανές, δηλαδή, του κεφαλαίου, κι όλα αυτά στη γειτονιά μας, σε όλο το νοτιο-ανατολικό τόξο γύρω από τον ελλαδικό χώρο. Αυτοί οι άνθρωποι αγωνίζονται με αυταπάρνηση για τη λευτεριά τους, ματώνουν και βασανίζονται καθημερινά, πολλοί επικαλούνται το δικό τους θεό -όμως ΚΑΝΕΝΑ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟ ΣΥΛΛΟΓΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ ΔΕΝ ΚΥΡΙΑΡΧΕΙ σε καμία απ’ αυτές τις χώρες- έχουν δημιουργήσει μια απο-σταθεροποίηση άνευ προηγουμένου στην περιοχή μέσω μιας αντίστασης που προέρχεται από τα κάτω κι όμως ‘εμείς’ επιλέγουμε να τους γράφουμε στ’ @@ μας. Κι ας πρόκειται για ανθρώπους ξεζουμισμένους ως εργάτες, γυναίκες ταπεινωμένες ως τέτοιες, πληθυσμούς που ζουν μια καθημερινή μιζέρια χωρίς προοπτική, δηλαδή συνθήκες -πλέον- εντελώς οικείες και σ’ εμάς. Πιθανότατα επειδή δεν έχουν αναφορές σε ‘αναρχίες’ και ‘κομμουνισμούς’ ως έννοιες, δεν ζωγραφίζουν αλφάδια και σφυροδρέπανα, μάλλον κιόλας επειδή προέρχονται από την ανατολή, κι εμείς παραμένουμε δυτικοί του κερατά, αλλά αυτό πολύ δύσκολα θα το παραδέχονταν αρκετοί από εμάς…
Όλα αυτά φυσικά και δε θα μπορούσαν να σημαίνουν ότι ‘κακώς λαμβάνει χώρα η σύνδεση και η αλληλεγγύη με τη χιλή και την κάθε χιλή’. Επειδή όμως η κάθε συλλογική δράση και αδράνειά μας, η στρατηγική που χαράσσουμε εντέλει ως πολιτικός χώρος, έχει συνέπειες που θα τις βρίσκουμε μπροστά μας και αύριο, ας επανεξετάσουμε τώρα το πώς θέλουμε να αυτο-προσδιοριστούμε μέσα σε ένα σκηνικό παγκοσμιοποιημένου πολέμου εναντίον της κυριαρχίας, με ποιους αγώνες αισθανόμαστε κοντά και γιατί;
Γιατί αυτό το σχήμα δικτάτορες/καθεστώτα-μαριονέτες μεγαλοκαπιταλιστών VS από τα κάτω ακηδεμόνευτης -κατά κανόνα- αντίστασης ως το τέλος, με εμάς θεατές, πάει πολύ.
“Είναι επιτακτική ανάγκη να μπει μια σειρά, για την ορθή λειτουργία του Δήμου, στο ωράριο των υπαλλήλων και αυτό πιστεύω πως θα γίνει με την 
απόκτηση μικροτσίπ που θα διαθέτει ο κάθε δημοτικός υπάλληλος. Πιστεύω πως με την προμήθεια τέτοιου υπερσύγχρονου μηχανήματος θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με την προσέλευση και την αποχώρηση των υπαλλήλων του Δήμου Τρικκαίων στο σύνολο των υπηρεσιών”. Αυτά λέει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος οικονομικών Γιώργος Στουρνάρας μιλώντας για την πρόσφατη απόφαση του δήμου να ξεκινήσει έρευνα για την αγορά ανάλογης τεχνολογίας.
Ο δήμος Τρικάλων έχει επενδύσει αρκετά στην τεχνολογική ανάπτυξη. Η πόλη αυτή είναι και η πρώτη “ηλεκτρονική πόλη” της Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα του e-trikala διαβάσαμε: “Από το 2004, το γραφείο e-trikala, στα πλαίσια και σε συνεργασία με το Επιχειρησιακό πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες υλοποιώντας με επιτυχία διάφορα Δημοτικά έργα. Στις 8 Απριλίου 2008, ενώ έχοντας την απαιτούμενη εμπειρία, εξελίχθηκε σε Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταιρεία Ο.Τ.Α., με την επωνυμία e-Trikala Α.Ε., όπου το 99% του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει στο Δήμο Τρικκαίων και το υπόλοιπο 1% στο Εμπορικό Επιμελητήριο Τρικάλων”. Αυτή η εταιρία παρέχει “υπηρεσίες” όπως δημόσιο δίκτυο internet, τηλε-εκπαίδευση και τηλε-ιατρική που ουσιαστικά αποσκοπούν στην εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας. Προσφέρουν επίσης και υπηρεσίες τηλε-δημοκρατίας προσφέροντας σε μοναχικούς ανθρώπους την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν live αναμετάδοση του δημοτικού συμβουλίου. Εμετικό, έτσι;
Οι επενδύσεις όμως πρέπει να αποδίδουν, αλλιώς δε θα γινόντουσαν καν. Η τεχνολογικοποίηση της αγοράς και της παροχής υπηρεσιών επεκτείνεται και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Όταν το αφεντικό μιας επιχείρησης έχει στα χέρια του τις ανάλογες υποδομές θα τις χρησιμοποιήσει για το όφελος της επιχείρησης, το ιδιόκτητό του όφελος. Όταν λοιπόν ο δήμος έχει κάνει ένα πρώτο πετυχημένο βήμα μέσω της ανάπτυξης αυτών των υποδομών, για να γίνονται οι διαδικασίες που αφορούν αυτόν (και τις επιχειρήσεις εντός αυτού) πιο γρήγορα, μέσω της συντομότερης διευθέτισης των αναγκών των εργαζομένων, γιατί να μην κάνει ένα βήμα παραπέρα; Αφού έχει θέσει τους ρυθμούς εργασίας των εργαζομένων, γιατί να μην επενδύσει σε υποδομές που θα εξασφαλίσουν την πειθάρχισή τους ως προς τους ρυθμούς αυτούς; Και όποιος δεν είναι συνεπής χάνει τη δουλειά του. Δεν το παρουσιάζουμε με αυτή την απλότητα γιατί μας αφήνει αδιάφορους ή γιατί δε μας σοκάρει. Απεναντίας μας σηκώνεται η τρίχα, γιατί ότι εφαρμόζεται και πιάνει θα ξαναεφαρμοστεί. Αν λοιπόν πιάσει κάτι τέτοιο τόπο και δεν συναντήσει αντιδράσεις μπορούμε να περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται και αλλού. Το παρουσιάζουμε έτσι για να δείξουμε πόσο απλή και ανθρώπινη είναι η λογική του περάσματος στον ολοκληρωτισμό. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, η κατεύθυνση προς τον απόλυτο έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και την ιδεολογικοποίηση της τιμωρίας. Και η τεχνολογία, σαν βασικό εργαλείο για τη βελτιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου, ήταν είναι και θα είναι ιδιοκτησία της κυρίαρχης τάξης. Αυτοί που φιλοδοξούν να μας επιβάλλουν αυτό τον δρόμο είναι αυτοί που εμπορεύονται τις ώρες μας.
Όσο οι κυρίαρχοι φοβούνται για τη σταθερότητα του σαθρού τους συστήματος, τόσο θα πασχίζουν να έχουν τον ολοκληρωτικό έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και τόσο περισσότερο κόσμο θα κλείνουν στις φυλακές. Τίποτα όμως δεν τελειώνει εκεί. Οι αγώνες των κρατουμένων μας γεμίζουν δύναμη καθώς δείχνουν ότι ακόμα και κάτω από τις πιο αντίξοες συνθήκες η ζωή δε σταματά και πως το πάθος για την ελευθερία, κάνει τα αδύνατα, δυνατά. Σε αυτή τη στήλη γίνεται αναφορά σε όλους τους αγώνες των κρατουμένων, από τις εξεγέρσεις μέχρι και την παραγωγή γραπτού και δημόσιου λόγου, όπως και σε όλα τα περιστατικά βίας των ανθρωποφυλάκων που στοχεύουν στο να ισοπεδώσουν τη νοητική και σωματική ακεραιότητα των εγκλείστων. Οι επιστολές των κρατουμένων όπως και οι διευθύνσεις τους για επικοινωνία μπορούν να βρεθούν στον ιστιοχώρο του περιοδικού.
Ιούλης
11/7 Δημοσιεύεται κείμενο για τις κινητοποιήσεις των κρατουμένων που έγιναν την ημέρα ψήφισης του μεσοπρόθεσμου 28/6 «σε ένδειξη διαμαρτυρίας για το οικονομικό και πολιτικό αδιέξοδο που βρίσκεται η ελληνική κοινωνία, για την κατοχή της χώρας από το μεγάλο κεφάλαιο, και για την κοινοβουλευτική χούντα που μας κυβερνά. Αυτή η κίνηση γίνεται επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης με όσους αγωνίζονται στους δρόμους και τις πλατείες των ελληνικών πόλεων.» Το κείμενο συνυπογράφουν κρατούμενες των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού, κρατούμενοι από τη ΣΤ› πτέρυγα των αντρικών φυλακών Κορυδαλλού, από τη Δ1 πτέρυγα των φυλακών Δομοκού και από τις φυλακές Ιωαννίνων, Αυλώνας, Ναυπλίου, Κέρκυρας, και Άμφισσας. Συγκεκριμένα εκατοντάδες κρατούμενοι αποφασίσανε να παραμείνουν έξω από τα κελιά κατά το μεσημεριανό κλείσιμο (φυλακές Κορυδαλλού, Διαβατών, Δομοκού) ή προέβησαν σε αποχή συσσιτίου (φυλακές Τρικάλων, Λάρισας, Γρεβενών, Ιωαννίνων, Αυλώνας, Μαλανδρίνου, Διαβατών, και Κασσάνδρας Θεσσαλονίκης).
15/7 Με αφορμή την απαγόρευση του απόπλου του στολίσκου FREE GAZA (με σκοπό την προσφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στη λωρίδα της Γάζας), οι πολιτικοί κρατούμενοι: Π. Γεωργιάδης, Μ. Τραϊκάπης, Α. Κόσσυβας, Ν. Μαζιώτης, Κ. Γουρνάς, Π. Ρούπα, Δ. Κουφοντίνας, Γ. Δημητράκης, Σ. Σεϊσίδης, Κ. Σακκάς, Ν. Καρακατσάνη, και Σ. Αντωνίου δημοσιεύουν κείμενο αλληλεγγύης στον παλαιστινιακό λαό και τους χιλιάδες παλαιστίνιους πολιτικούς κρατούμενους που ξεκίνησαν απεργία πείνας στις ισραηλινές φυλακές στις 3 Ιουλίου, καταδικάζοντας παράλληλα την αυταρχική στάση και το δόγμα καταστολής των κυβερνήσεων. Την ίδια ημέρα κάποιοι κρατούμενοι της Ε2 πτέρυγας της φυλακής γρεβενών, καταγγέλουν, με κείμενό τους, τις απάνθρωπες συνθήκες διαβίωσης. Από την απουσία γιατρού στις φυλακές, και το εκδικητικό κόψιμο αδειών και αναστολών από την εισαγγελέα Α. Μπακαλόνη, έως την αδιάφορη και προσβλητική συμπεριφορά αρκετών δεσμοφυλάκων και τη μείωση και ποιοτική υποβάθμιση του συσσιτίου. Ως «ελάχιστη ένδειξη διαμαρτυρίας», προχώρησαν σε μονοήμερη αποχή συσσιτίου.
16/7 Ο Θ. Μαυρόπουλος, και τα μέλη της «Σ.Π.Φ» δημοσιεύουν κείμενο αλληλεγγύης στους αναρχικούς επαναστάτες Constantino Ragusa, Silvia Guerrini και Billy Bernasconi, ενόψει της δίκης τους στις 19/7. Οι 3 σύντροφοι συνελήφθησαν 15 Απριλίου 2010 κοντά στη Ζυρίχη και κατηγορούνται για την κατοχή ενός εκρηκτικού μηχανισμού και μιας προκήρυξης που αναφερόταν στο κέντρο ερευνών νανοτεχνολογίας της I.B.M. Στέλνουν επίσης τους θερμούς τους χαιρετισμούς και στο Marco Camenisch που βρίσκεται στις ελβετικές φυλακές για την πολύμορφη ανατρεπτική του δράση.
20/7 Αφέθηκε οριστικά ελεύθερος ο Βασίλης Ξηρός από τις Αγροτικές φυλακές Χαλκιδικής.
21/7 Ο Θ. Μαυρόπουλος δημοσιεύει από την Α’ πτέρυγα των φυλακών κορυδαλλού, κείμενο σχετικά με την υπόθεσή του, αναλύοντας παράλληλα τη συνειδητή του επιλογή της επαναστατικής παρανομίας, και την επαναστατική δράση. «Ο τρόπος που θα επιλέξει ο καθένας να αγωνιστεί είναι ατομική επιλογή κι ευθύνη. Ξεκινώντας λοιπόν από το άτομο αρκεί μόνο να συλλογικοποιηθεί η κοινή επιθμία για αγώνα ενάντια στην εξουσία. Σίγουρα οι πολιτικές ισορροπίες παιζουν ρόλο, σημασία όμως έχει και η προσπάθεια ανατροπής τους προς το καλύτερο.» Στον επίλογο της επιστολής του αρνείται τη συμμετοχή του στην ε.ο. «Σ.Π.Φ» και στέλνει την αλληλεγγύη του στα μέλη της οργάνωσης και σε όλους τους πολιτικούς κρατούμενους.
24/7 Ένα χρόνο μετά τη γέννηση του μικρού Βίκτωρα – Λάμπρου Μαζιώτη Ρούπα οι κρατούμενοι των φυλακών Λάρισας Σπύρος Σ. και Ντάνυ Κ. αποστέλλουν ευχές και χαιρετισμούς. « …Σου ευχόμαστε μία ζωή γεμάτη ελευθερία, υγεία, αξιοπρέπεια, δύναμη και κάθε επιθυμία σου να γίνει πραγματικότητα! Λευτεριά στα μέλη του Επαναστατικού Αγώνα, Π. Ρούπα, Κ. Γουρνά, Ν. Μαζιώτη! Η αλληλεγγύη είαι το όπλο μας».
Αύγουστος
3/8 Για πέμπτη συνεχόμενη χρονιά διοργανώθηκε στην Ικαρία, έκθεση με τα έργα του Χριστόδουλου Ξηρού, κατασκευασμένα στην απομόνωση της ειδικής πτέρυγας των Φυλακών Κορυδαλλού. Ρολόγια, μοντέλα καραβιών και τα περίφημα «Ξηρόμετρα», δημιουργίες από τα πιο απίθανα υλικά, ρετάλια από δέρμα, οδοντογλυφίδες, μανταλάκια, κουτιά από αναψυκτικά κ.α. Η έκθεση φέτος έγινε 6-20/8 στην Ακαμάτρα.
10/8 Ανακοινώνεται από αλληλέγγυο κόσμο πως μεταφέρθηκε στις φυλακές Γρεβενών με πειθαρχική μεταγωγή από τις φυλακές της Κέρκυρας, ο σύντροφος Γ. Πολύδωρος. Στην αρχή οι ανθρωποφύλακες των φυλακών Γρεβενών, αποπειράθηκαν να του κάνουν σωματικό έλεγχο, ενώ ο σύντροφος ήταν ακόμη σιδηροδέσμιος. Ο ίδιος αντιστάθηκε και του χρέωσαν νέο πειθαρχικό παράπτωμα για απείθεια. Μετά από παρέμβαση τόσο του ίδιου, όσο και κρατουμένων της πτέρυγας Ε2 (όπου κρατείται ο σύντροφος Χ. Τσάκαλος) , η υπηρεσία και ο αρχιφύλακας Γ. Ραμογιάννης δεσμεύτηκαν να τον μεταφέρουν μετά τη λήξη της πειθαρχικής ποινής (πέντε μέρες), στη συγκεκριμένη ακτίνα.
14/8 Η Μ.Οικονόμου και ο Α. Κοσσυβας δημοσιεύουν ξεχωριστά κείμενα για την νέα δίωξη τους. Χαρακτηριτικά η Μ. Οικονόμου αναφέρει. (“Αν η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας στην ΕΤΕ Ψαχνών Ευβοίας είναι για γέλια, η δικογραφία που σχηματίστηκε για την υπόθεση της ληστείας της ΕΤΕ Σχηματαρίου είναι για κλάματα.”). Στις 23/8 οι σύντροφοι πέρασαν ανακριτή στην Θήβα και τους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι για τις νέες κατηγορίες.
24/8 Η Καρυδάκη Α.(φοιτήτρια νομικής στο Μόναχο) καταγγέλει με ανοιχτή επιστολή κατάχρηση εξουσίας σε βάρος του πατέρα της, Καρυδάκη Σ., που βρίσκεται κρατούμενος στις φυλακές Κορίνθου. Ο ίδιος υποφέρει από καρκίνο που πλέον παρουσιάζει μεταστάσεις. «…παρεδωσε όλα τα ιατρικά του χαρτιά στην κ. Ζαφειρακη, την καινουρια διευθύντρια των φυλακών Κορινθου, ωστε εκεινη να τα προωθησει στους αρμοδιους και να του δωσει τον αριθμο πρωτοκολλου. Η κ. Ζαφειρακη ομως, δειχνοντας πρωτοφανη αδιαφορια, καθυστερoυσε αρχικα να προωθησει τα εγγραφα αυτα, δινοντας του την εξηγηση οτι επιθυμει πρωτα να τα μελετησει….Η κ. Ζ. δε σταματησε μονο σε αυτο. Στις 16 Αυγουστου 2011 η διευθυντρια σταματησε την εκπαιδευτικη αδεια που ειχε δοθει στον πατερα μου, χωρις μαλιστα να του δωσει καποια σαφη εξηγηση για τους λογους που την οδηγησαν σε αυτην της την αποφαση.Η κ. Ζαφειρακη κανει καταχρηση της εξουσιας…»
Σεπτέμβρης
2/9 Ο Χ. Κολεντίνης δημοσιεύει κείμενο σχετικά με την προφυλάκιση και τη βίαιη σύλληψή του στις 9/7 στη γωνία των οδών Μπουμπουλίνας και Τοσίτσα. Ο ξυλοδαρμός που υπέστη κατά τη διάρκεια της σύλληψής του είχε ως αποτέλεσμα βαθύ κρανιοεγκεφαλικό κάταγμα, σχισιμο και κάκωση στο γόνατο, κάκωση στην ωμοπλάτη και στη συνέχεια τη δημιουργία νεφρικής ανεπάρκειας από τα χτυπήματα στα πλευρά και τα νεφρά. Προφυλακίστηκε χωρίς στοιχεία και ανακρίθηκε όντας στο νοσοκομείο, περιφρουρούμενος και σε άσχημη κατάσταση. Του απαγγέλθηκαν οι κατηγορίες: Κατοχή και χρήση εκρηκτικών υλών, διατάραξη κοινής ειρήνης, εξύβριση και αντίσταση κατά της αρχής. «..Αρνήθηκα να υπογράψω το χαρτί με τις κατηγορίες διότι είναι ψευδείς και στηρίζονται στη κατάθεση ενός ψευδομάρτυρα ματατζή με σκοπό τη προφυλάκισή μου και τη δικαιολόγηση του ξυλοδαρμού μου.» Αναφέρεται επίσης στις κοινωνικές συνθήκες της εποχής, την κρατική καταστολή και τον ταξικό πόλεμο και τάσσεται «..συνειδητά ως αναρχικός ενάντια σε κράτος και κεφάλαιο, ενάντια σε κάθε τι που υποβιβάζει την αξιοπρέπειά μας».
8/9 Δημοσιεύεται πολιτική επιστολή του Π. Μασούρα από την Α2 πτέρυγα της φυλακής Γρεβενών στην οποία κάνει λόγο για την υπόθεσή του και τις παροντικές κοινωνικοπολιτικές συνθήκες, καθώς και για τις συνθήκες κράτησής του στις φυλακές υψίστης ασφαλείας γρεβενών. «.Το γεγονός ότι το καθεστώς μου επιβάλλει μια φυλακή μέσα στην φυλακή και μια ποινή μέσα στην ποινή δεν στέκεται ικανή συνθήκη για να με γονατίσει…! Για μένα δεν είναι δυσβάσταχτη η ποινή, ούτε τα κάγκελα της φυλακής. Δυσβάσταχτη είναι η υποχώρηση και η υποταγή που συνοδεύουν τα κάγκελα της ψυχής.Ο αγώνας συνεχίζεται.»
11/9 Το συμβούλιο πλημμελειοδικών της Αθήνας αποφάσισε την εξακολούθηση κράτησης των Τσιλιανίδη,Φεσσά,Δημτσιάδη,Τζίφκα για την υπόθεση του Βύρωνα.(οι σύντροφοι είχαν περάσει στις 29/06 για το 6μηνο). Στις 12/7 καλούνται να παραστούν στην Θεσσαλονίκη για την υπόθεση εμρησμού οχήματος της Δ.Ε.Η.(όπου είχε συλληφθεί ο σύντροφος Γ.Σκουλούδης στις 13/10/10).
13/9 απο τα 2 μέλη της «Σ.Π.Φ» Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού όπου περιγράφουν την συμπεριφορά των σωφρονιστικών καθαρμάτων των φυλακών Δομοκού, με επικεφαλή τον αρχιφύλακα Χ. Κλιάρη, στην άρνηση των πρώτων να υποβληθούν στην διαδικασία του σωματικού ελέγχου. ’’ Εκεί ένας νεαρός υπάλληλος δείχνοντας ότι αυτή η δουλειά δεν τον χάλασε ακόμα, αρνείται να συμμετάσχει σ’ αυτήν την διαδικασία κι αφού το λέει στον Κλιάρη αποχωρεί από το δωμάτιο. Αυτό βέβαια δεν πτόησε καθόλου τον άνανδρο Κλιάρη που με την συνδρομή τριών άλλων ανθρωποφυλάκων με πετάνε στον πάγκο και με ακινητοποιούνε για να μου βάλουν χειροπέδες. Αφού τις βάζουν καταφέρνω να τις βγάλω και να τους σπρώξω, αλλά αυτοί οι άνανδροι έρχονται ξανά όλοι μαζί και ακινητοποιώντας με μου τις ξαναβάζουν πιο σφιχτά. Με πετάνε στον πάγκο κι αρχίζουν να μου σκίζουν τη μπλούζα και το παντελόνι. Εκεί γεμάτος χαρά ο ξεφτίλας αρχιφύλακας Κλιάρης τραβάει το μποξεράκι αφήνοτάς με γυμνό και βρίζοντάς με συνέχεια λέγοντας : «Ρε πούστη εγώ κάνω κουμάντο εδώ’’ .Την ίδια μέρα δημοσιεύεται κείμενο υπογεγραμμένο από 275 κρατούμενους της Α’ πτέρυγας Κορυδαλλού, σε ένδειξη αλληλεγγύης στους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού, καταδικάζοντας και τις άθλιες συνθήκες κράτησης των φυλακών.“οι κομμένες άδειες και οι αναστολές, τα εκδικητικά πειθαρχικά, η έλλειψη ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης, το άθλιο φαγητό και πολλά άλλα, κάνουν αυτή τη στιγμή τις φυλακές ένα καζάνι που βράζει. Αυτό που συνέβη στο Δομοκό ρίχνει περισσότερο λάδι στη φωτιά. Αρχιφύλακα Κλιάρη εσύ και τα πατσαβούρια σου μαζέψτε τα ξερά σας, γιατί θα σας τα κόψουμε από τη ρίζα. Φυλακή είναι και γυρίζει. Κι αν « έχουν γνώση οι φύλακες» έχουν γνώση και οι κρατούμενοι.” Επίσης προχώρισαν σε τρίωρη στάση, αρνούμενοι να μπουν στα κελιά το μεσημέρι. Την επόμενη ημέρα ο Σ. Νιγδέλης απο την φυλακή γρεβενών, με κείμενό του, στέλνει την αλληλεγγύη του στους 2 κρατούμενους και χαιρετισμούς στον Β. Πάλλη.
Στις 16/9 ο σύντροφος Ρ. Συριανός, με κείμενό του, στέλνει τους αλληλέγγυους χαιρετισμούς του στους 2 κρατούμενους αναφέρωντας. “Αυτό που έχει σημασία, αυτό που πρέπει να θυμάται τόσο το κάθαρμα Κλιάρης όσο και κάθε εντολοδόχος του, είναι πως η μνήμη δεν είναι σκουπίδι ούτε η αλληλεγγύη απλά τσιτάτο σε τοίχους και πως έχει ο καιρός γυρίσματα…” Την ίδια μέρα 34 κρατούμενοι απο τις φυλακές Ιωαννίνων δηλώνουν την αλληλεγγύη τους στους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού, δημοσιεύοντας κείμενο σχετικά με το γεγονός.
Επίσης τη Δευτέρα 19/9 53 κρατούμενοι από την Α1 πτέρυγα Τρικάλων, και 57 κρατούμενοι από την Α2 πτέρυγα Γρεβενών απέχουν συμβολικά από το συσσίτιο “..σε ένδειξη αλληλεγγύης στους κρατούμενους Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού καθώς και σε κάθε κρατούμενο που έχει πέσει θύμα βασανισμού από τους δειλούς ανθρωποφύλακες”.
Στις 26/9 Πραγματοποιήθηκε συγκέντρωση αλληλεγγύης έξω από τις φυλακές Δομοκού απο 130 συντρόφους με αφορμή τα γεγονότα που συνέβησαν.Η συγκέντρωση κράτησε περίπου μιάμιση ώρα, και υπήρχε μικροφωνική. Υπήρξε τηλεφωνική επικοινωνία και με τους δύο συντρόφους καθώς και με τον κρατουμενο Η. Καραντουμάν.
14/9 Οι πολιτικοί κρατούμενοι: Αντωνίου Σ.,Γεωργιάδης Π., Γουρνάς Κ.,Καραγιαννίδης Γ.,Καρακατσάνη Ν.,Κόσσυβας Α.,Μαζιώτης Ν., Ρούπα Π., Σακκάς Κ., Τραικάπης Μ., Φεσσάς Δ. Στέλνουν ανοιχτή επιστολή αλληλεγγύης στην αγωνίστρια Gulaferit Unsal. Από τις 26 Αυγούστου η τουρκάλα αγωνίστρια Gulaferit Unsal ξεκίνησε απεργία πείνας διεκδικώντας τη μη έκδοσή της στις γερμανικές αρχές, όπως αποφάσισε το συμβούλιο εφετών Θεσσαλονίκης. Η Gulaferit κατηγορείται από τους γερμανούς ως μέλος της κομμουνιστικής οργάνωσης DHKP/C και θεωρείται βέβαιο πως θα παραδοθεί στο τουρκικό κράτος. Η Gulaferit είχε αναπτύξει πλούσια δράση στο τουρκικό εργατικό κίνημα, υπήρξε ιδρυτικό μέλος του δημοσιοϋπαλληλικού συνδικάτου BEMSEM και το 1995 φυλακίστηκε μαζί με τον σύζυγό της. Συμμετείχε στη μεγάλη απεργία πείνας των κρατουμένων το 1996 και αποφυλακίστηκε το 1997, συνεχίζοντας τη δράση της στο εργατικό κίνημα. Το 1999 διέφυγε στην Γερμανία ζητώντας πολιτικό άσυλο, αλλά επέστρεψε 2 χρόνια αργότερα στην Τουρκία, όπου ο άντρας της ξαναφυλακίστηκε(2000-2008). Όταν πέρυσι ξαναφυλακίστηκε ο άντρας της η Gulaferit κατέφυγε στην Θεσσαλονίκη, όπου και συνελήφθηκε από την αντιτρομοκρατική στις 7 Ιουλίου 2011”.
16/9 Ο Τ. Σπυρόπουλος συνελήφθη στο σπίτι του στην Αχαϊα στις 5/12/2010. Στο κείμενό του ( “Περί τρομοκρατίας, κάνναβης και άλλων μυθευμάτων”) καταργεί με επιχειρήματα όλα όσα του προσάπτουν και δηλώνει αναρχικός.
17/9 Πυκνώνουν οι φωνές διαμαρτυρίας που καταφέρνουν να σπάσουν την απομόνωση του στρατόπεδου συγκέντρωσης μεταναστών στο Φυλάκιο του Έβρου. Αυτή τη μέρα κατάφεραν να διοχετεύσουν ένα γράμμα διαμαρτυρίας που έφτασε στη δημοσίευση.»Εμείς, οι κρατούμενοι στο Φυλάκιο, χρειαζόμαστε τη βοήθειά σας από έξω. Δεν έχουμε πρόσβαση στα άλλα κελιά, δεν έχουμε καθαρό αέρα, το νερό είναι βρώμικο, το φαγητό φτάνει ίσα-ίσα για να επιβιώσουμε, δεν μπορούμε να βγαίνουμε έξω. Όταν κάποιος είναι άρρωστος, δεν μπορούμε να πάμε στο γιατρό για βοήθεια. Ξανά και ξανά, οι άνθρωποι αρρωσταίνουν, καθώς οι τουαλέτες είναι βρώμικες. Θέλουμε να φύγουμε από αυτή τη φυλακή. Η αστυνομία μας χτυπάει ξανά και ξανά, στα χέρια μας, στα πόδια μας, μας βρίζουν ασταμάτητα. Κανείς δεν απαντάει στο ερώτημά μας για το τι θα γίνει στο μέλλον. Υπάρχουν ακόμη και άνθρωποι που έχουν τρελαθεί, και ακόμα δεν μπορούν να φύγουν.”
21/9 Δημοσιεύεται γράμμα από τις φυλακές Λάρισας από το Χ. Στρατηγόπουλο στο οποίο καταγγέλει τη μεθόδευση των διωκτικών αρχών εναντίον του και εναντίον του Α. Μπονάνο, και αναφέρεται εκτενώς στην υπόθεσή του και την τροπή που πήρε όντας ήδη φυλακισμένος. “..Στις 7 Ιουλίου 2011, μου επιδόθηκε εδώ στις φυλακές Λάρισας, όπου είμαι κρατούμενος και καταδικασμένος για ληστεία σε τράπεζα, ένα νέο ένταλμα κράτησης με την κατηγορία μιας άλλης ληστείας σε μια τράπεζα της Κεφαλονιάς που έγινε τον Ιούλιο του 2009….! ….Είναι σε τελική ανάλυση, περισσότερο από σαφές ότι η καινούρια απόπειρα εμπλοκής, είτε η δική μου είτε του Μπονάνο στη συγκεκριμένη υπόθεση, στηρίζεται αποκλειστικά στο συλλογισμό των διωκτικών αρχών ότι αφού αποδεδειγμένα διαπράξαμε μια ληστεία τράπεζας στα Τρίκαλα, τότε σίγουρα έχουμε διαπράξει και άλλες, χωρίς όμως να διαθέτουν τα απαραίτητα αποδεικτικά στοιχεία σε βάρος μας.”
25/9 Οι κρατούμενοι στη φυλακή κορίνθου απείχαν από το συσσίτιο διαμαρτυρόμενοι για την κακή και ελλιπή ποσότητα του φαγητού καθώς και για την ελάχιστη θέρμανση, την έλλειψη φαρμάκων, και γενικότερα τις δυσκολες συνθήκες διαβίωσης. Στις φυλακές Κορίνθου, οι κρατούμενοι θα συνέχιζαν την αποχή από το συσσίτιο και την επομένη, παρά τις απειλές και τους εκβιασμούς των ανθρωποφυλάκων.
26/9 Οι Α. Κόσσυβας, Μ. Τραϊκάπης, Μ. Οικονόμου, Β. Πολυκρέτης τοποθετούνται με κείμενο εν όψει του δικαστηρίου στις 18/10/2011 που τους κατηγορεί για την υπόθεση της ληστείας της εθνικής τράπεζας των Ψαχνών Ευβοίας. Θίγουν, πέρα από την υπόθεσή τους, το φαινόμενο της οικονομικής κρίσης, του καπιταλισμού, του μνημονίου και της κρατικής καταστολής “. Χτυπώντας εμάς επιδιώκουν να σπείρουν το φόβο σε όσους ήδη σκέφτονται και είναι έτοιμοι να πράξουν…! Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής μας είχαμε πει ότι δεν αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας ως θύματα ακριβώς γιατί θεωρούμε πως ο πόλεμος βρίσκεται σε όξυνση και ο καθένας μας πρέπει να πάρει θέση μέσα σ’ αυτόν. Αιχμάλωτοι πολέμου ή θύματα της καταστολής;.. Να μιλήσουμε για την αναγκαιότητα οργάνωσής μας και για τη δυνατότητα μιας επαναστατικής προοπτικής σαν αυτή που θα δώσει την οριστική έξοδο από την κρίση, σαν αυτή που θα οριστικοποιήσει το τέλος του αβάσταχτου καπιταλιστικού κόσμου.”
Το βράδυ πριν από την πορεία της δεθ, είδαμε ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων να συζητάει καθιστός στο γρασίδι. Ήταν όλοι τους μετανάστες μικροπωλητές. Πλησιάσαμε και μάθαμε πως συζητούσαν για το πως θα κατέβουν, οργανωμένοι σε διακριτό μπλόκ, στην διαδήλωση. Ο τρόπος τους αλλά και το ζήτημά τους μας ώθησαν να τους πλησιάσουμε λίγο καλύτερα για να δούμε αν θέλουν να συζητήσουν μαζί μας. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στον 
ελλαδικό χώρο θεωρούμε αναγκαίο το να χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τους μετανάστες γιατί μπαίνουν αυτόματα στο στόχαστρο, λόγω της θέσης τους. Δε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες γενοκτονιών χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι, ούτε και θέλουμε όμως να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς μέσα και σχέσεις, ανάλυση και λόγο, πρόσβαση στην πληροφορία. Εμείς αυτά τα έχουμε ακόμη και όταν δεν ξέρουμε πως να τα διαχειριστούμε, ή δεν έχει παρουσιαστεί η αναγκαιότητα για κάτι τέτοιο. Εξίσου σημαντικό φαίνεται το να ξέρουμε πως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, για να βρούμε κοινούς τόπους επικοινωνίας και για καταφέρουμε να συσχετιστούμε μαζί τους σε επίπεδο καθημερινότητας. Στον κόσμο των αφεντικών, είμαστε όλοι ξένοι, αλλά και αποξενωμένοι. Ας μην αρκεστούμε στο να αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι έναν απρόσωπο παράγοντα στις αναλύσεις μας.
Πείτε μας λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις σας μέχρι τώρα, και για τη φύση της δουλειάς που κάνετε.
Τον τελευταίο καιρό, εδώ και τρείς με πέντε μήνες, πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, γιατί ασκούσαν πολύ πίεση στους ανθρώπους μας. Ερχόντουσαν άνθρωποι με στολές, δημοτική αστυνομία ή από κάποιο τομέα του δήμου, δεν ξέρουμε με σιγουριά, αλλά λέγανε πως είναι αστυνομία. Δεν καταλαβαίναμε γιατί, αλλά αν μια φορά μας πάρουν τα πράγματα είναι δύσκολο να βρούμε άλλα, πολλές φορές δεν έχουμε λεφτά, οπότε για εμάς αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Μετά πήγαμε στο δημαρχείο και μιλήσαμε με το δήμαρχο για το πρόβλημά μας. Του είπαμε δυο πράγματα, να μας δώσει άδεια και να σταματήσουν οι επιδρομές της δημοτικής αστυνομίας. Να μας δώσει χώρο να κάνουμε τη δουλειά μας και εφόσον θέλει να του καταβάλουμε κάποιον φόρο. Θα τον δίνουμε, κανένα πρόβλημα. Θέλουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά με ωραίο τρόπο, χωρίς να ενοχλούμε κανένα, χωρίς να μας ενοχλούν κι’ εμάς, με ειρηνικό τρόπο. Τότε ο δήμαρχος μας είπε πως πρέπει να κάνουν ακόμη μία συνεδρίαση και πως μετά θα μας ενημέρωνε, αλλά δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση. Όταν πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα στην αριστοτέλους, όλοι οι αστυνομικοί είπανε πως δεν κάνανε οι ίδιοι αυτές τις επιχειρήσεις, δε μας πήραν τα πράγματα. Αυτό είναι δουλειά ενός άλλου τμήματος. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσαν, τον δήμο ή κάτι άλλο. Ξαναγυρίσαμε τότε στα πόστα μας και για 10 με 15 ημέρες δεν έκαναν κάποια κίνηση. Μετά ξαναπροσπάθησαν να μας πάρουν τα πράγματα. Συνέχεια το ίδιο πράγμα, δεν αλλάζει τίποτα. Μετά από αυτό καλέσαμε όλους τους μπαγκλαντεσιανούς που κάνουν αυτή τη δουλειά για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δε θέλουμε να μαλώνουμε, δε θέλουμε να μπλεχτούμε στο έγκλημα, δε θέλουμε να κάνουμε άσχημα πράγματα στο μέρος που μένουμε. Θέλουμε όλα να είναι καθαρά. Γιατί ψάχνουμε για δουλειά και είναι πολύ δύσκολο να βρούμε.
Χρειαζόμαστε λεφτά για την καθημερινότητά μας. Χρειζόμαστε το πολύ δεκαπέντε με είκοσι ευρώ την ημέρα (σ.σ. Όχι ανά άτομο, αλλά ανά ομάδα ατόμων). Πληρώνουμε νοίκι, ρεύμα και νερό, χρειαζόμαστε λεφτά για φαΐ, για καφέ, κάρτες για τα κινητά μας, κάρτες για να τηλεφωνούμε στις οικογένειές μας. Αν δεν κάνουμε κάτι, πού θα βρούμε τα χρήματα για να ζήσουμε; Δε θέλουμε να μπλεχτούμε με το έγκλημα, θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό. Γυρνάμε σπίτι με το μεροκάματο, μαγειρεύουμε, βάζουμε λίγα λεφτά στην άκρη για τους λογαριασμούς. Ειδάλλως, δεν έχουμε τίποτα Τα πράγματα που πουλάμε, τα αγοράζουμε με λεφτά από την τσέπη μας. Κάθε εβδομάδα κρατάμε και λίγα από τα έσοδα για να αγοράζουμε πράγματα. Όταν μας παίρνουνε τα πράγματα, δανειζόμαστε λεφτά από φίλους και αγοράζουμε ξανά. Όταν πουλάμε επιστρέφουμε τα χρήματα στους φίλους μας, δεν κρατάμε στην τσέπη. Καμιά φορά δεν έχουμε να φάμε. Μια φορά που μας πήραν όλα τα πράγματα τρελαθήκαμε, τι να κάνουμε, τι θα φάμε, τι θα γίνει την επόμενη μέρα.
Είστε όλοι εσείς που οργανώνεστε άτομα τις ίδιας εθνικότητας; Έχετε σχέσεις και με άλλους εργάτες άλλων εθνικοτήτων;
Ένα κομμάτι είμαστε από το μπαγκλαντές, έχουμε όμως και άλλους ανθρώπους, έχουμε σενεγαλέγους, νιγηριανούς, έλληνες, μερικές ελληνικές οργανώσεις. Μιλάμε όλοι για το τι μπορούμε να κάνουμε, για τις αντιδράσεις μας. Αποφασίζουμε μετά από συζήτηση για τον καλύτερο τρόπο. Θέλουμε να είμαστε ειρηνικοί, αυτό είναι όλο.
Έχετε σκεφτεί τρόπους για να αντιμετωπίσετε τα νέα σώματα ιδιωτικής αστυνομίας που θα ασχολούνται αποκλειστικά μαζί σας*;
Όχι, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα περιμένοντας οτι θα δούμε αποτέλεσμα, περιμένουμε να αλλάξει κάτι από αυτούς. Όταν ο δήμος μας έπαιρνε τα πράγματα, ποτέ δε γίναμε βίαιοι, ποτέ δεν οργιζόμασταν μαζί τους. Ήμασταν πάντοτε ήσυχοι και τους ζητούσαμε συγνώμη. Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, γι’ αυτό τα κάνουμε αυτά. Ποτέ δεν συμπεριφερθήκαμε άσχημα μπροστά τους.
Σε περιπτώσεις που η αστυνομία σας κυνηγάει τι αντιδράσεις έχετε αντιμετωπίσει από τον κόσμο της πόλης;
Πολλοί άνθρωποι μας στηρίζουν. Είναι ήσυχοι, η κατάσταση είναι πολύ άσχημη, έχουν οικονομικά προβλήματα, πολιτικά προβλήματα, παντού υπάρχουν προβλήματα, γι’ αυτό και κανείς δε μας στηρίζει δυναμικά. Αλλά μας στηρίζουν, όλοι ξέρουν πως δεν έχουμε κλέψει αυτά τα πράγματα, δεν παρανομούμε, δεν ληστεύουμε, δεν βγάζουμε μαχαίρια σε κόσμο…
Ε, όχι και όλοι, πολλοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι λένε έξω στους δρόμους πως οι μετανάστες είναι το πρόβλημα.
Ναι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε, όλες αυτές οι κουβέντες δεν είναι αλήθεια. Οι μετανάστες εδώ δεν κάνουμε ποτέ άσχημα πράγματα. Ποιο είναι το νόημα σε κάτι τέτοιο, ερχόμαστε εδώ για να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες. Γιατί να μπλεχτούμε με το έγκλημα; Αν αυτή ήταν η πρόθεσή μας, γιατί να έρθουμε τόσο μακρυά, από το Μπανγκλαντές και την Ινδία; Θα μπορούσαμε να τα κάνουμε και στις χώρες μας αυτά. Δε θα ερχόμασταν μέχρι εδώ ενώ θέλουμε να βοηθήσουμε τις οικογένειές μας. Δεν θέλει και πολύ σκέψη.
Είστε ενήμεροι για τα γεγονότα της ηγουμενίτσας; Τι πιστεύετε για όλα αυτά;
Δεν έχουμε ιδέα για αυτά τα γεγονότα, ξέρουμε μόνο πως εκεί έχουνε μεγάλο πρόβλημα. Ακούμε πως πολλοί μετανάστες φεύγουν από αυτή την πόλη, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται.
Τι σημασία πιστεύετε ότι έχουν για τη διαμόρφωση του ρατσιστικού περιβάλλοντος οι πολιτικές της ευρώπης, οι φιλοδοξίες των ντόπιων αφεντικών για φθηνούς εργάτες και η συντηρητική κοινωνική αντίληψη για το ζήτημα της μετανάστευσης.
Δεν ξέρουμε τι ακριβώς πιστεύουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Εδώ είναι μια πύλη στην Ευρώπη για όσους αποφασίζουν να συνεχίσουν για το εσωτερικό της, δε θέλουν να μείνουν στην ελλάδα. Για να πάει κανείς αγγλία, γερμανία, γαλλία πρέπει να περάσει από εδώ. Αλλιώς πρέπει να βγάλει βίζα και λίγες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Για αυτό όλοι προσπαθούν να έρθουν με τον παράνομο τρόπο, που κοστίζει και πολύ. Πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν τόσα λεφτά για να έρθουν εδώ και δε βρίσκουν τίποτα, όλα είναι κατεστραμμένα, όλα έχουν τελειώσει. Μερικοί άνθρωποι πουλάνε τα πάντα για να έρθουν εδώ, τα χάνουν όλα. Και για ποια δουλειά μιλάμε… Αν ερχόμασταν εδώ και μας δίναν δουλειά, ακόμη και με χαμηλό μισθό, θα το καταλαβαίναμε. Δε βλέπουμε όμως τίποτα, δε μας λένε τίποτα, ακόμη και αυτούς που βρίσκουν μια δουλειά μετά δεν τους δίνουν σίγουρα άλλη. Δεν ξέρουμε τι κάνουν μαζί μας. Μας θέλουν εδώ, ή θέλουν να μας δώσουν την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε. Δεν ξέρουμε για αυτά τα πράγματα.
Αν η κυβέρνηση δε θέλει να είμαστε σε αυτή την κατάσταση ας μας δώσει χαρτιά για να μπορούμε να δουλεύουμε, ή να πάμε αλλού και να δουλέψουμε και να έχουμε καλύτερες ζωές. Αλλά με αυτή την κατάσταση θα χάσουμε τα πάντα, θα χάσουμε την ενέργειά μας. Εγώ είμαι τριάντα χρονών και είμαι άνεργος. Σε δέκα χρόνια από τώρα, δε θα μπορώ πια να δουλέψω σκληρά, οπότε τι θα κάνω τότε με τη ζωή μου αν δεν βάλω στην άκρη τώρα κάποια πράγματα. Καταλαβαίνεις; Αυτά είναι τα χρόνια για να δουλέψουμε. Και τι κάνουμε εδώ; Χάνουμε τα χρόνια μας και δε θα μας τα ξαναδώσει κανείς πίσω, για όλη μας τη ζωή. Καμιά φορά σκεφτόμαστε, για ποιο λόγο είμαστε εδώ; Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει, τι επιφυλάσσει για εμάς το μέλλον; Είμαστε πολύ μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολες οι ζωές μας. Η αστυνομία δε μας ενοχλεί για άλλα πράγματα, σου είπα και προηγουμένως, δε μπλεκόμαστε με το έγκλημα.
Εάν όμως αντί για την αστυνομία έρθουν οι φασίστες και αρχίσουν να σας χτυπάνε; Αυτός είναι ο τρόπος δράσης τους.
Αυτό θα είναι πολύ άσχημο. Γιατί χτυπάνε τους μετανάστες; Ποιο είναι το νόημα. Δε χρησιμοποιούν βαθιά τη γνώση τους. Τι κάνουμε εμείς εδώ; Οι έλληνες δεν έχουνε πάει σε άλλη χώρα; Στην αυστραλία, τη γερμανία, στην υπόλοιπη ευρώπη;
Σε εκείνες τις χώρες οι έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο ρατσιστικό κλίμα που υπάρχει και εδώ πέρα.
Ξέρω πως πολλοί έλληνες τώρα ζούνε σε άλλες χώρες, και σε εκείνες τις κυβερνήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα. Γιατί να υπάρχει πρόβλημα εδώ; Να προχωρούμε όλοι μαζί, κανένα πρόβλημα. Άσπροι, μαύροι, δεν έχει σημασία. Μπορώ να γίνω ο καλύτερός σου φίλος. Αν οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι, πρέπει να το στηρίζουμε. Μαζί να βρίσκουμε το τι είναι σωστό και τί λάθος. Αν θες να κάνεις κάτι καλό, να τα πούμε, κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι κακό, δεν έχει σημασία από πού είναι. Όποιος κάνει κάποιο έγκλημα πρέπει να τιμωρείται από την κυβέρνηση.
Καταλαβαίνω τι λες, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτής της λογικής. Πολλοί άνθρωποι που πολεμάνε ενάντιον όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά συνολικά αυτών που έχουν δύναμη, πολλές φορές επιλέγουν παράνομους τρόπους. Είναι δύσκολο να ορίσεις το τι είναι το έγκλημα. Εάν οι πλούσιοι το ορίζουν, τότε δεν είναι το συμφέρον των φτωχών.
Περιμένουμε να αλλάξουν οι καιροί, να αλλάξουν τα πράγματα για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε.
|
* αντιγράφουμε από καθεστωτικό: Ιδιώτες διώκτες του παραεμπορίου θα μπορούν να προσλαμβάνουν τα επιμελητήρια, με νομοθετική ρύθμιση που θα προωθήσει σύντομα ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως δεσμεύτηκε ο ίδιος σε σύσκεψη για την καταπολέμηση του παραεμπορίου. Οι ιδιώτες αυτοί θα έχουν και εκτελεστική εξουσία. Δηλαδή, θα μπορούν να καταστρέφουν επιτόπου προϊόντα του παραεμπορίου, με τη χρήση ειδικού σπρέι, στη διάρκεια των ελέγχων που θα κάνουν, και ήδη ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, Μιχάλης Ζορπίδης, είπε ότι προγραμματίζουν να προσλάβουν 5-6 άτομα γι’ αυτή τη δουλειά).
|
“Γιατί σε αυτή την χώρα όποιο παιδί γεννηθεί αγόρι από την στιγμή της γέννησης του, κουβαλάει μαζί του μια βαριά καταδίκη, που παύει, μόνο αν δεν εκτελεστεί μέχρι τα 50 χρόνια της ηλικίας του. Την καταδίκη να εξανδραποδιστεί, να γίνει, δηλαδή δούλος, χωρίς κανένα δικαίωμα, στην υπηρεσία των επαγγελματιών δολοφόνων …”
Ένα σύντομο ιστορικό
Η ιστορία της στράτευσης στο ελληνικό κράτος αρχίζει το 1825 όταν η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την εφαρμογή υποχρεωτικής κληρωτής στράτευσης με τριετή θητεία, κατά την οποία επιλεγόταν μέσω κλήρωσης ένας ανά 100 άντρες ηλικίας 18 με 30. Η καθολική υποχρεωτική εισήχθηκε από την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
Οι πρώτοι που πλήρωσαν την άρνηση τους να υποταχθούν στον στρατό, για θρησκευτικούς λόγους ήταν μάρτυρες του Ιεχωβά, με γνωστές τις περιπτώσεις του Γ. Τσούκαρη το 1945 στην Λάρισα και του Γ. Ορφανίδη στο Ναύπλιο που εκτελέστηκαν. Το 1977 θα έρθει η πρώτη νομοθετική ρύθμιση που αφορά την άοπλη θητεία για λόγους θρησκεύματος.
Οι δημόσιες αρνήσεις για πολιτικούς λόγους αυτή την φορά, θα αργήσουν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80: Οι Μ. Μαραγκάκης το Μάρτη του 1987 είναι ο πρώτος που θα κάνει δημόσια την δήλωση για την άρνηση του να πάει στο στρατό ενώ ένα μήνα μετά θα ακολουθήσει και ο Θ. Μακρής οι οποίοι και φυλακίζονται. Μετά όμως από ένα σκληρό αγώνα με απεργίες πείνας που συνοδευόταν από ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, νέες δημόσιες αρνήσεις στράτευσης, το ‘88 θα επέλθει η τροποποίηση του νόμου του ‘77 ώστε να περιλαμβάνει και άτομα που θέλανε άοπλη θητεία.
Το 1990 όμως η ολική άρνηση στράτευσης, η μη-αποδοχή και της άοπλης θητείας, του 19χρόνου τότε Νίκου Μαζιώτη έρχεται να ταράξει τα νερά. Αρχίζει ένας νέος κύκλος συλλήψεων και φυλακίσεων (οι επόμενες υποθέσεις είναι του Π. Ναθαναήλ και του Ν. Καρανίκα) ο οποίος θα λήξει το ‘97 με την νομική αναγνώριση των αντιρρησιών συνείδησης και την καθιέρωση την δυνατότητα εναλλακτικής θητείας.
Αν αυτοί που δεν πάνε στον στρατό λέγονται ανυπότακτοι, αυτοί που πάνε πως λέγονται;
Κοιτάζοντας τα νούμερα των αντιρρησιών συνείδησης, χωρίς να υπολογίζονται όσοι έφυγαν στο εξωτερικό ή πήραν γιώτα πέντε, και τα χρόνια που πέρασε κόσμος στην φυλακή για την υπόθεση αυτή μπορούμε να βγάλουμε ένα αρκετά ασφαλές συμπέρασμα πως η επιβολή της στράτευσης δεν σταμάτησε ποτέ να είναι σημαντική για το ελληνικό κράτος.
Μπορούμε να κατανοήσουμε όσους επιλέγουν να μην πάνε στο στρατό για λόγους θρησκευτικούς ή για να μην χαλάσουν την ροή της ζωής τους ή ακόμα να κάνουνε καριέρα. Η θέση μας όμως στο ζήτημα είναι διαφορετική:
Αντιλαμβανόμαστε τον κοινωνικό πόλεμο που έχουν ανοίξει τα αφεντικά εναντίον όλων μας και έχουμε ταχθεί στο κομμάτι όσων εχθρεύονται, ότι και όποιον προσπαθεί να ασκήσει εξουσία και να καταπιέσει τις ζωές μας. Η άρνηση στράτευσης λοιπόν, είναι μια συνειδητή επιλογή σε αυτό το πλαίσιο.
Αρνούμαστε να γίνουμε κομμάτι ενός μηχανισμού που δρα ανά την υφήλιο (Αφγανιστάν, Κόσσοβο, Σομαλία κτλ. ) προστατεύοντας και προωθώντας τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των αφεντικών. Αρνούμαστε να δεχτούμε έστω και για λίγο την πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε όσους φοράνε χακί: από την εθνικιστική προπαγάνδα για τους υπόλοιπους βαλκάνιους μέχρι και την πλαστή εικόνα του αγοριού-που-γίνεται-άντρας στο στρατό. Αρνούμαστε να διαθέσουμε εθελούσια τους εαυτούς μας σε μια πραγματικότητα επιβολής, ιεραρχίας και εκμηδένισης των προσωπικοτήτων μας.
Προτιμάμε να αφιερώσουμε τον χρόνο αυτό συνεχίζοντας τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Αντί να μάθουμε να είμαστε εν δυνάμει βίαιοι για το “υπεράσπιση” του ελληνικού κράτους και των συμφερόντων των εξουσιαστών, προτιμάμε να χτίσουμε εκείνους τους κοινούς τόπους και να μάθουμε καλύτερους τρόπους ώστε να επιστρέφουμε την βία που μας ασκούν καθημερινά.
Στεκόμαστε δίπλα σε όσους είτε με δημόσια άρνηση είτε με άλλους τρόπους (ανυποταξία-τρελόχαρτο) επιλέγουν να μην περάσουν ούτε μια ώρα στο στρατό!
| Στις 22 Σεπτέμβρη δικάστηκε η έφεση του ολικού αρνητή στράτευσης Βαγγέλη Μιχαλόπουλου στο στρατοδικείο του Ρουφ στην Αθήνα, ο οποίος είχε πρωτόδικα καταδικαστεί σε 8μήνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για την άρνηση του, Την ίδια μέρα στην Θεσσαλονίκη και σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Μιχαλόπουλο, επιλέχθηκε να σταλεί “ένα συμβολικό μήνυμα παρεμβαίνοντας με μπογιές, τρικάκια και γράφοντας συνθήματα στο στρατιωτικό πρατήριο στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη …” |
Είμαστε από αυτούς που φλερτάρουν με την ιδέα της από-αστικοποίησης. Αν μείνουμε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα για πάντα, λίγες πιθανότητες υπάρχουν για να οργανώσουμε τις ζωές μας αυτόνομα. Θα είμαστε καταδικασμένοι είτε να πουλάμε την εργασία μας στα αφεντικά για να βγάλουμε τα προς το ζην (ή μήπως προς το καταναλώνειν;), είτε, στο ενδεχόμενο μιας κατάστασης εργατικής χειραφέτησης συνεπαγόμενης της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής, να διεκπεραιώνουμε αυτά τα προϊόντα που τα μέσα παραγωγής είναι σχεδιασμένα να παράγουν ώστε να τα προμηθεύουμε στις αγορές. Η από-αστικοποίηση, για να συμβεί με ανατρεπτικούς όρους είναι αναγκαίο να ξεφύγει από το ζυγό της αγοράς και του κεφαλαίου. Αυτονομία εκτός του αστικού τοπίου (και όχι μόνο εκεί) θα υπάρξει, μόνο στην περίπτωση που οι κοινωνικές σχέσεις και οι διαδικασίες κοινωνικής αναπαραγωγής κομμουνιστικοποιηθούν, ούτως ώστε να αλλάξει το περιεχόμενο και η φύση της παραγωγής αλλά και των κοινωνικών αναγκών.
Ωστόσο, δεν είμαστε από αυτούς που έχουν βάλει σαν προτεραιότητα την δραστηριοποίηση εκτός αστικού τοπίου γιατί, καλώς ή κακώς, έχουμε σε μεγάλο βαθμό συσχετιστεί έντονα με αστικούς αγώνες και αντίστοιχους κοινωνικούς κύκλους. Αναγνωρίζουμε επίσης το γεγονός οτι οι (συνειδητές ή ασυνείδητες) στιγμές συστημικών αρνήσεων από πλευράς των προλετάριων, ή αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που προλεταριοποιούνται, αποτελούν μια εύφλεκτη ύλη που απειλεί τα ανάκτορα και την ακριβή επίπλωση των γραφειοκρατών.
Ας περάσουμε στο κυρίως θέμα. Τέλη Αυγούστου ανακοινώθηκε κυβερνητικό σχέδιο για την παραχώρηση γαιών από όλη την ελλαδική επικράτεια που ανήκουν στο δημόσιο, σε ακτήμονες, άνεργους, νέους και επαγγελματίες αγρότες. Τι έγινε; έχουμε μια αναβίωση του κοινωνικού κράτους έτσι στα ξαφνικά; Μπα..
1ον: Αμφιβάλλουμε για το άν πραγματικά οι αστοί μπερδεύουν τη λέξη παραχώρηση με τη λέξη ενοικίαση. Για αυτούς αρκεί να βάλλουν το χέρι στην τσέπη τους και να μετρήσουν τα κέρδη που συνοδεύουν την κάθε τους απόφαση, για να αντιληφθούν τη διαφορά. Η λέξη παραχώρηση χρησιμοποιείται σαν ξερό θέαμα. Ουσιαστικά μιλάμε για ενοικίαση γαιών με πενταετή και εικοσιπενταετή συμβόλαια, προφανώς με παραγωγικά κριτήρια. Μιλάμε δηλαδή για ασφαλή κρατικά έσοδα.
2ον: Αυτές οι γαίες προορίζονται αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς. Όλα καλά εδώ; Μια λίγο πιο προσεκτική ματιά φανερώνει πως λόγω της ενοικίασης αυτών των γαιών οι εκάστοτε αγρότες είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν τους νόμους της αγοράς, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν τουλάχιστον το ποσό μίσθωσης των γαιών που τους αντιστοιχούν. Δεν είμαστε αυτή τη στιγμή σε θέση να γνωρίζουμε γα τι ποσά μιλάμε. Παρόλα αυτά δεν μπορεί ένα σύνολο ανθρώπων να πει πως θα πάει να στήσει μια κοινότητα σε μια τέτοια γαία και να καλύπτει όλες του τις ανάγκες χωρίς ουσιαστικά να εργάζεται για κανέναν έμπορα ή καταναλωτή από τη στιγμή που η βασική ανάγκη θα μετριέται σε ευρώ (ή μήπως δραχμές;). Με άλλα λόγια, το αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς σημαίνει στην ουσία για την τροφοδότηση της εγχώριας αγοράς και των εξαγωγών, να ρέει το χρήμα στο αυλάκι για χάρη του συμφέροντος των αφεντικ… συγνώμη, του εθνικού συμφέροντος.
3ον: Θα επιμείνουμε λιγάκι στο ζήτημα της στήριξης ανέργων. Αυτός ο σχεδιασμός δεν είναι για να τους προσφέρει μια ευκαιρία λόγω της κυβερνητικής κοινωνικής ευαισθησίας, είναι για να τους τοποθετήσει εκεί που δε θα ενοχλούν. Κάθε κυβερνήτης που σέβεται την κυριαρχία της τάξης του, σε καμία περίπτωση δεν θέλει άνεργους μέσα στα πόδια του σε καιρούς κρίσης και μπροστά σε ενδεχόμενα κοινωνικών εκρήξεων. Επιπλέον, θα επενδύσει στον ιδιόκτητο -και σε καμία περίπτωση κοινωνικό- φυσικό πλούτο της επικράτειάς του.
Άντε, θυμηθήκαμε και τον καραγκιόζη τον Σαββόπουλο μέρες που είναι, που έλεγε να στείλουμε τους μετανάστες στα νησιά να τα καλλιεργήσουν. Κάτι ήξερε, υπήρξε άλλωστε ποτέ δημοκρατία χωρίς είλωτες;
Σεπτέμβρης
5/9: Θανάσιμα τραυματίστηκε ο ηλεκτροσυγκολλητής Αλμπάνι Ισμαήλ που εργάζονταν σε Εταιρία Μεταλλικών Κατασκευών όταν υπέστη ηλεκτροπληξία.
9/9: Τον θάνατο βρήκε ο 47χρονος εργάτης Σπύρος Αχτίπης, πατέρας ενός παιδιού,όταν έπεσε από από στέγη ύψους 9 περίπου μέτρων κατά τη διάρκεια εργασιών στο εργοστάσιο της εταιρίας παραγωγής αλατιού ΚΑΛΑΣ στο Μεσολόγγι.
18/9: Όροφος οικοδομής υπό ανέγερση κατέρρευσε στην Κηφισιά στην Αθήνα, με αποτέλεσμα τον τραυματισμό αλλά και τον εγκλωβισμό για μικρό χρονικό διάστημα 5 οικοδόμων, Ελλήνων και Αλβανών. Μετά τον απεγκλωβισμό του από την πυροσβεστική μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο του Ερυθρού σταυρού.
21/9: Τραυματίστηκε εργάτης στην “Σωληνουργία Κορίνθου” στη Θίσβη Βοιωτίας, όταν μεγάλη σωλήνα ξέφυγε κατά την παραγωγική διαδικασία και χτύπησε τον εργάτη από πίσω και στα πόδια.
Οκτώμβρης
12/10: Κρεμάστρα (!) καρφώθηκε στο μάτι μιας εργαζόμενης σε κατάστημα ρούχων στο Αγρίνιο, όσο μετέφερε ρούχα. Ευτυχώς οι γιατροί, αφού έβγαλαν την κρεμάστρα, διαπίστωσαν πως η γυναίκα δεν υπέστη κάποια μόνιμη βλάβη.
25/10: Το δεξί του χέρι έχασε ο 28χρονος Τριαντάφυλλος Ζάρας, που δούλευε στην εταιρεία εξορύξεων «ΕΛΜΙΝ» στα μεταλλεία Οίτης: Δούλευε στην βραδινή βάρδια και περίπου και γύρω στις 4.30 τα ξημερώματα, την ώρα που έκανε εργασία γόμωσης εκρηκτικών, αποκολλήθηκε βράχος και τον χτύπησε με αποτέλεσμα να υποστεί πολλαπλά συντριπτικά κατάγματα στο μηρό του δεξιού του ποδιού καθώς και οι γιατροί χρειάστηκε να του ακρωτηριάσουν το δεξί χέρι από τον καρπό. Στην ιδιοκτησία της ΕΛΜΙΝ συμμετέχει και ο εφοπλιστής Ι. Βαρδινογιάννης.
26/10: Ελαφριά τραυματίστηκε 36χρονος λιμενεργάτης στο λιμάνι του Ρεθύμνου, κατά τη διαδικασία φορτοεκφόρτωσης φορτηγού πλοίου.
Νοέμβρης
15/11: Τη ζωή του έχασε ένας 56χρονος εργάτης από τη Αλβανία, κατά την εκτέλεση εργασιών σε σπίτι στο Μάζι Κόνιτσας στα Ιωαννίνα όταν έπεσε από σκαλωσιά ύψους 6 μέτρων.
16/11: 42χρόνος εργαζόμενος σε γκαράζ στην Κομοτηνή, τραυματίστηκε πολύ σοβαρά όταν καταπλακώθηκε από άξονα φορτηγού την ώρα που προσπαθούσε να το ανυψώσει. Μεταφέρθηκε σε νοσοκομείο με σοβαρό κίνδυνο για την ζωή του, αλλά δεν έχουμε καταφέρει να μάθουμε νεότερες πληροφορίες για την κατάσταση της υγείας του.
15-18-19/11: Απανωτά τα ατυχήματα στις ναυτηγοεπισκευαστικές στο Πέραμα και στην Δραπετσώνα: Στις 15 στην δραπετσώνα έσπασε το χέρι του όταν τον χτύπησε λαμαρίνα εργάτης κατά την διάρκεια επισκευών στο πλοίο “ΨΑΡΑ – ΓΚΛΟΡΙ”.
Στις 18 τραυματίστηκε πολύ σοβαρά ο 41χρονος συνάδελφος Γιάννης Καραγιάννης μέλος του συνεργείου «Ηλεκτροϋδραυλική» το οποίο είχε αναλάβει εργασίες στο υπό κατασκευή πλοίο «ΚΥΒΕΛΗ» στο καρνάγιο ΨΑΡΡΟΣ στο Πέραμα όταν έπεσε από μεγάλο ύψος. Την αμέσως επόμενη μέρα τραυματίστηκε και άλλος εργαζόμενος όταν τον στρίμωξε καπάκι αμπαριού σε επισκευαζόμενο πλοίο της ναυτηλιακής MSC.
25/11: Πολύ κοντά στο να πεθάνει έφτασε 55χρόνος εργαζόμενος στην αποκομιδή απορριμάτων στο δήμο Χολαργού. Έπεσε από εν κινήσει απορριμματοφόρο με αποτέλεσμα να χτυπήσει πολύ σοβαρά το στήθος και το κεφάλι του. Στο νοσοκομείο για κάποια λεπτά της ώρας χάθηκαν οι παλμοί του αλλά σώθηκε χάρη στις προσπάθειες των γιατρών.
29/11: Τη ζωή του έχασε ένας 52χρονος εργαζόμενος σε τεχνική εταιρεία της Αθήνας, που έπεσε από ύψος 3 μέτρων. Ο άτυχος άνδρας βρισκόταν στον 1ο όροφο οικοδομής, στην οποία δεν υπήρχε προστατευτικό κιγκλίδωμα.
Δεκέμβρης
2/12: Ακόμα ένα θανατηφόρο “ατύχημα”: Ο 53χρονος οικοδόμος Shkurta Jani, τραυματίστηκε θανάσιμα όταν κατά τη διάρκεια εργασιών σε θεμέλια μάντρας, έπεσε σε ράμπα διπλανής οικοδομής.
6/12: Την ζωή του από πτώση έχασε ο 30χρόνος εναερίτης Γιώργος Καφάτος, όταν έσπασε κολόνα της ΔΕΗ στην οποία εκτελούσε εργασίες συντήρησης. Το περιστατικό συνέβη στο Γάζι στην Κρήτη και ο άτυχος εργάτης δούλευε σε εργολαβικό συνεργείο.
Την ίδια μέρα σκοτώθηκε και ο Ιωάννης Τερψίδης, 45 ετών που εργαζόταν ως οδηγός φορτηγού, σε αποθήκη της τεχνικής εταιρείας «ΕΘΝΟΚΑΤ ΑΕ» όταν ανατράπηκε το γερανοφόρο όχημα που οδηγούσε.
18/12: Τραυματίστηκε ελαφρά μετανάστης λιμενεργάτης στο λιμάνι της Θεσσαλονίκης, κατά την προσπάθεια πρόσδεσης στην προβλήτα του φορτηγού πλοίου “Boxylady”, σημαίας Μάλτας, όταν τον χτύπησε κάβος στο στήθος.
19/12: Τραγικό θάνατο βρήκε ένας 42χρονος εργαζόμενος σε βιομηχανία χάρτου στο Κορωπί εχθές, όταν κατά τη διάρκεια χειρισμού ανυψωτικού μηχανήματος, έχασε τον έλεγχο του κλαρκ, με αποτέλεσμα την πτώση του οχήματος από ράμπα ύψους περίπου ενός μέτρου.
22/12: Εργατικό “δυστύχημα” συνέβη στον Αστακό σε κτίριο υπό κατασκευή.
Ο οικοδόμος, προσπαθώντας να στήσει την σκαλωσιά σε όροφο κτιρίου, έπεσε από αυτή με αποτέλεσμα να τραυματιστεί σοβαρά και λίγες ώρες μετά να αφήσει την τελευταία του πνοή στο νοσοκομείο του Ρίου.
27/12: Συμβασιούχος εργαζόμενος στην καθαριότητα του δήμου Καλαμπάκας, έπεσε από το απορριμματοφόρο με αποτέλεσμα κρανιοεγκεφαλικές κακώσεις και εσωτερικά αιματώματα. Το κανονικό του πόστο δεν ήταν αυτό και βρέθηκε στο απορριμματοφόρο πρώτη φορά εκείνη την ημέρα προκειμένου να αντικαταστήσει συνάδελφο του.
Ιούλης
1/7: Ένταση στα εξάρχεια. Πέσιμο έγινε σε δελτάδες επί της σόλωνος ή επί της ακαδημίας κατά τις βραδυνές ώρες και πέσαν αρκετές κρότου λάμψης.Λίγο αργότερα ομάδα συντρόφων επιτέθηκε με πέτρες στα ματ επί της οδού ναυαρίνου οι οποίοι απάντησαν αμέσως με ρίψη χειροβομβίδων κρότου λάμψης και δακρυγόνα. Λίγο αργότερα κόσμος απο τις καφετέριες και το παρακείμενο πάρκο πήρε στο κυνηγι 4 μηχανές δελτάδων στην οδό κωλέττη. Παρ’ ολα αυτα, άλλες 4 μηχανες διας περασαν κ αυτες αμεσως μετα απο την κωλλετη πηγαίνοντας με χιλια μεσα σε στενο κ με κινδυνο να πατησουν κοσμο και εκτοξεύοντας κρότου λάμψης.
5/7: Κατάληψη της ισπανικής πρεσβείας με απαίτηση την παρέμβαση της ισπανικής κυβέρνησης για την άρση της απαγόρευσης του απόπλου των καραβιών για την Γάζα.
7/7: Η ομάδα « Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο- Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς- Επαναστατικές Ομάδες Διασποράς Τρόμου-Πυρήνας Εμπρηστικών Καταστροφών» αναλαμβάνει την εύθηνη για τον εμπρησμό, με αυτοσχέδιους εμπρηστικούς μηχανισμούς, 4 οχημάτων της δημοτικής αστυνομίας στο Άλσος Νέας Σμύρνης. Στο κείμενο της ανάληψης γίνεται λόγος για τον τρόπο με τον οποίο έγινε η δράση καθώς και για τον ρόλο που επιτελούν τα σώματα ασφαλείας, κρατικά ή μη. Εξηγούν το σκεπτικό τους πάνω στην σύσταση μιας νέας Συνομωσίας της οποίας είναι μέρος και αυτοί και αφιερώνουν την δράση στον αναρχικό Θ. Μαυρόπουλο.
– Ανάληψη ευθύνης από το «Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο- Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς Επαναστατικές Ομάδες Διασποράς Τρόμου-Πυρήνας Ανώμαλων – Αιρετικών» για τον εμπρησμό του αυτοκινήτου του δημάρχου Παπάγου, Β. Ξύδη, τα ξημερώματα δευτέρας 4/7.
11/7 Θεαματική η ενέργεια των αγανακτισμένων στη Βέροια εις βάρος του Θανάση Γικόνογλου, βουλευτή ΠΑΣΟΚ Ημαθίας. Έπληξαν την εικόνα του βουλευτή και όχι τον ίδιο. Άγνωστοι, έλουσαν κυριολεκτικά με περιττώματα το αυτοκίνητό του και η εικόνα που προέκυψε ήταν αποκρουστική.
13/7: Η ομάδα «Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο-Συνομωσία Πυρήνων της Φωτιάς-Πυρήνας Luciano Tortuga», αναλαμβάνει την ευθύνη για τον εμπρησμό 12 οχημάτων του Ο.Τ.Ε που βρίσκονταν σε υπαίθριο πάρκινγκ στο Μαρούσι στη συμβολή των οδών Χατζηαντωνίου και Διονύσου. Αφιερώνουν τη δράση στο Θ. Μαυρόπουλο. Στο κείμενό τους αναφέρονται στην πολύμορφη επαναστατική δράση, στη διαμόρφωση επαναστατικής συνείδησης μέσω των αγώνων και στην αποδοχή τους στην πρόταση της «ε.ο. ΣΠΦ» για την έμπρακτη συνέχισή της.
Σεπτέμβρης
9/9: Δημοσιεύεται ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στην εμπορική τράπεζα στην οδό Ολυμπιάδος Θεσσαλονίκης, από την ομάδα « Διεθνής Επαναστατική Θεώρηση». Η επίθεση έγινε εν όψει της Δεθ και της εντεινόμενης αστυνομοκρατίας στην πόλη εκείνες τις μέρες. Η δράση αφιερώθηκε σε όλους τους φυλακισμένους αγωνιστές και τους αξιοπρεπείς ποινικούς κρατούμενους.
13/9: Αναλαμβάνει την ευθύνη η ομάδα «κύκλοι παραβατικών» για το εμπρηστικό μπαράζ στις 9/9 και 13/9 στην αντιπροσωπεία της scoda στη Λεωφόρο Μεσογείων και στα καταστήματα mark’s and spencer’s και Benetton που στεγάζονται κοντά στο τμήμα του Ν. Ψυχικού.
20/9: Η «Αναρχοκομμουνιστική Ομάδα Ξάνθης Φορτινο Σαμάνο» επιτίθεται στην ιδιωτική λέσχη του επιχειρηματία Χούτου που με σικέ διαγωνισμούς έχει αναλάβει εδώ και χρόνια τη σίτιση των φοιτητών σε πολλά πανεπιστήμια της χώρας. Η δράση έγινε ενάντια στην εκπαιδευτική κρίση και το ξεπούλημα της δημόσιας παιδείας.
21/9: Δημοσιεύεται ανάληψη ευθύνης για την επίθεση στις 19/9 στην Αγροτική Τράπεζα, στην οδό Παπάφη στην Τούμπα, από την ομάδα «Ανυπότακτοι Πυρήνες Αλληλεγγύης / Διεθνές Επαναστατικό Μέτωπο / Άτυπη Αναρχική Ομοσπονδία». Η ενέργεια έγινε σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Γ. Τσάκαλο και Π. Αργυρού για τη βίαιη επίθεση που δέχτηκαν στις φυλακές Δομοκού με πρωτοστάτη τον βασανιστή Κλιάρη, όταν αρνήθηκαν να περάσουν την εξευτελιστική διαδικασία του σωματικού ελέγχου.
(παρά μονάχα θάλασσα και αφεντικά στο πιάτο)
Μια μικρή εξιστόρηση της σημασίας που έχει η Δ.Ε.Θ. για την εξουσία.
Η Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης ιδρύθηκε το 1925 και άνοιξε τις πύλες της έναν χρόνο αργότερα. Ο εμπνευστής της, Ν.Γερμανός, οραματιστής της ελεύθερης αγοράς, ήθελε να τραβήξει την προσοχή του ξένου Κεφαλαίου στην Ελλάδα που τον καιρό εκείνο είχε μόλις βγει από αλλεπάλληλους επεκτατικούς πολέμους και πλήρωνε το τίμημα της αποτυχημένης Μικρασιατικής Εκστρατείας του Βενιζέλου.
Όπως είναι φυσικό, μια οικονομία κατεστραμμένη όπως η μεταπολεμική Ελλάδα, αποτέλεσε πόλο έλξης για το κεφάλαιο (ντόπιο και ξένο) που βρήκε ανοιχτές τις αγκάλες της τοπικής εξουσίας, ούτως ώστε να λεηλατήσει φυσικούς πόρους και εργατικό δυναμικό. Αυτό που αποτέλεσε η Δ.Ε.Θ την δεδομένη χρονική στιγμή και για δεκαετίες αργότερα, ήταν ένα μεγάλο παζάρι του καπιταλισμού, ώστε να μοστράρει τα νέα του προϊόντα, αλλά και μια ευκαιρία για τους κεφαλαιοκράτες να συνευρεθούν και να υπογράψουν συμφωνίες εκατομμυρίων. Κάθε εμπορική καινοτομία, κάθε νέα εφεύρεση της αγοράς προβαλλόταν σε πρώτη θέα στην Δ.Ε.Θ. ως «άλλο ένα επίτευγμα της επιστήμης» που θα έκανε τη ζωή των ανθρώπων «ευκολότερη και πιο ευχάριστη», όπως το πρώτο τρακτέρ και η πρώτη εκπομπή τηλεοπτικού σήματος, και βέβαια, την τσέπη των αφεντικών να ξεχειλίζει από δολάρια, λίρες φράγκα και δραχμές. Όσο για τους εργαζόμενους σε αυτήν; Ίσως να ήταν σκόπιμο να γραφτεί ένας κατάλογος με όλα τα «εργατικά ατυχήματα» που έχουν συμβεί από το 1926 έως σήμερα τις 15 αυτές ημέρες της Έκθεσης, αλλά λόγω έλλειψης χώρου δεν θα το αποτολμήσουμε.
Πολιτικά, τώρα, η Έκθεση έχει σταθεί δίκοπο μαχαίρι στα χέρια της εξουσίας. Η δημιουργία της και μόνο είχε δώσει τεράστιο πολιτικό κύρος στον «εθνάρχη» Βενιζέλο, αφού θεωρούνταν ως ένα γεγονός που έβαζε την Ελλάδα και κυρίως την ήδη εμπορική μεγαλούπολη Θεσσαλονίκη ακόμη βαθύτερα στον εμπορικό καπιταλιστικό χάρτη. Ο Βενιζέλος μάλιστα ήταν αυτός που καθιέρωσε και τον θεσμό της ετήσιας ομιλίας του Πρωθυπουργού στην Δ.Ε.Θ., μετά Βαΐων και κλάδων, με αφετηρία το 1928 . Ένας άλλος «εθνάρχης», ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, χρησιμοποίησε την πρώτη εκπομπή τηλεοπτικού σήματος για το πολιτικό του όφελος το 1960, με το περίφημο διάγγελμά του προς τον λαό της Β. Ελλάδος, μερικά μόλις λεπτά μετά την (υποτυπώδη έστω) ύπαρξη ελληνικής τηλεόρασης, κάνοντας έτσι όσο το δυνατόν πιο ξεκάθαρο το για ποιον δούλευε εν τέλει αυτή η εμπορική και βιομηχανική πρόοδος που ευαγγελιζόταν με την Δ.Ε.Θ. Δεκατέσσερα χρόνια μετά θα επέστρεφε ως εθνοσωτήρας την ημέρα των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. από την «εξορία» που ο ίδιος είχε θέσει τον εαυτό του στα σαλόνια της Ευρώπης, με ένα νέο «διάγγελμα».
Άλλα παιχνίδια της εξουσίας με γήπεδο την Δ.Ε.Θ. ήταν οι πολιτικές ομιλίες του «Σοσιαλιστή» Α. Παπανδρέου το 1985, αλλά και του γιου του, του πολυαγαπημένου μας Γιωργάκη 14 χρόνια μετά, απ’ όπου και διαβεβαίωνε άπαντες πως «λεφτά υπάρχουν», ξεχνώντας βέβαια να αναφέρει, για ποιους, από ποιους και σε ποιους. Τόσο γι’ αυτόν, όσο και για τον προκάτοχό του Κωστάκη, η ομιλίες τους στην Δ.Ε.Θ. δεν θα είναι ιδιαίτερα επικερδείς, αφού ο μεν Παπανδρέου διαψεύστηκε για τους πολιτικαντισμούς του από την ημέρα που ανέλαβε την Πρωθυπουργία, ο δε Καραμανλής είδε την δημοτικότητά του να εξατμίζεται μέσω των λάθος χειρισμών του στην συγκεκριμένη ομιλία. Βλέπουμε λοιπόν πως για την εξουσία του κεφαλαίου η Δ.Ε.Θ. είναι ένα εξαιρετικό πανηγύρι γνωριμιών κι συναλλαγών, ενώ για την εκάστοτε πολιτική σκηνή είναι κυρίως ένας στίβος εξουσιαστικής διαμάχης.
Ενώ η μπίζνα πάει σύννεφο και δουλειές εκατομμυρίων βρίσκουν αφετηρία στην Δ.Ε.Θ., η πολιτική ηγεσία την χρησιμοποιεί για να βγάλει τα συμπεράσματά της, να επαναπροσδιορίσει την εικόνα της και να βγει κερδισμένη από το σούσουρο.όχι πάντα με την ίδια επιτυχία βέβαια.
Δ.Ε.Θ. και ριζοσπαστικό κίνημα
Είδαμε λοιπόν τη σημασία που έχει η Δ.Ε.Θ. για την πολιτική και την οικονομική εξουσία, ας εξετάσουμε τώρα την αντίπαλη πλευρά. Πως έχει διαχειριστεί το ριζοσπαστικό κίνημα όλα αυτά τα χρόνια την ύπαρξη της και τι έχει ή δεν έχει καταφέρει.
Σίγουρα κανένας ριζοσπάστης (αναρχικός, αντιεξουσιαστής, κομμουνιστής) δεν μπορεί να ξεχάσει τα εγκαίνια της Δ.Ε.Θ. το 1967, μερικούς μόλις μήνες μετά το πραξικόπημα, όταν μια ομάδα αντιστασιακών, που κατάφερε να μην γίνει αντιληπτή από τους μπάτσους κατά ην διάρκεια της τελετής, έκοψε την παροχή ηλεκτρικού ρεύματος και η αίθουσα βυθίστηκε στο σκοτάδι.
Η πράξη αυτή του άμεσου σαμποτάζ έχει μείνει χαραγμένη στην μνήμη του ριζοσπαστικού κινήματος γιατί αποτελεί μια από τις πιο δυναμικές πράξεις αντίστασης με το υπάρχον, στα πλαίσια της Δ.Ε.Θ. Οι σαμποτέρ στόχευαν όχι μόνο τους χουντικούς αντιπροσώπους, αλλά πολύ περισσότερο στην σχέση πολιτικής εκμετάλλευσης του πανηγυριού αυτού που ήθελε να κληρονομήσει η δικτατορία από τους προγόνους της, προς όφελός της. Ήθελαν να καταδείξουν ότι δεν υπήρχε περίπτωση το καθεστώς να αποκομίσει μια περίοδο κοινωνικής συναίνεσης μέσω της αυτοπροβολής του στην Δ.Ε.Θ.
Η αλήθεια είναι ότι η μέρα των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. έχει πλέον πάρει τον χαρακτήρα της επετειακής μάζωξης όλων των πολιτικών φορέων σε μια διαμαρτυρία που σπάνια ξεφεύγει από την κλίμακα της ειρηνικής πορείας. Μπορεί στο παρελθόν κάποια δυναμικά κομμάτια του ριζοσπαστικού κινήματος να έχουν έρθει σε σύγκρουση με τις δυνάμεις καταστολής την ώρα της πορείας αλλά σπάνια αυτό έχει οδηγήσει σε κάτι βαθύτερο το οποίο να είναι ικανό να διαταράξει τις κοινωνικές σχέσεις. Παρ’ όλα αυτά και με τις τελευταίες κοινωνικές αναταραχές, η φετινή Δ.Ε.Θ. αποτέλεσε για αρκετό κόσμο ένα έδαφος ριζοσπαστικοποίησης. Κομμάτια της κοινωνίας με συντηρητικά χαρακτηριστικά, όπως οι ταξιτζήδες, κατέβηκαν στον δρόμο με συγκρουσιακές διαθέσεις, όπου και ζυμώθηκαν με κάποια εξεγερσιακά κομμάτια της πορείας στην πράξη. Επιπλέον, τα μεγαλόπνοα σχέδια των αγανακτισμένων για αποκλεισμό της Δ.Ε.Θ. μπορεί να εξανεμιστήκαν επί του πρακτέου από την έλλειψη κόσμου και την καταστολή, όμως έδωσαν ενδείξεις πως υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι σκέφτηκαν με χαρακτηριστικά ανταγωνιστικά προς τους φορείς της εξουσίας.
Φυσικά, δεν έλειψαν και τα κομμάτια εκείνα του κόσμου που ξεπέρασαν κάθε όριο συντήρησης ως προς τις κινήσεις τους, όπως αυτά των φοιτητικών συλλόγων και διάφορων αριστερών οργανώσεων με ιδιαίτερα επαναστατικό λόγο, αλλά δυστυχώς με πολύ φτωχικές διαθέσεις ως προς την δράση. Και είναι άξιο να απορεί κανείς πως ένα εν δυνάμει ριζοσπαστικό κομμάτι, αυτό της φοιτητικής νεολαίας, το οποίο μάλιστα αυτόν τον καιρό είναι κι στο στόχαστρο πολιτικών παιχνιδιών, σέρνεται τόσο εύκολα στον δρόμο της συντήρησης επί του πρακτέου.
Η στρατηγική καταστολής και η σημασία της
Την ημέρα των εγκαινίων της Δ.Ε.Θ. η πόλη μοιάζει να περιέρχεται σε ένα άτυπο καθεστώς πολιορκίας. Μπάτσοι καταφθάνουν, από την πρωτεύουσα κυρίως, πολλαπλασιάζοντας έτσι τις δυνάμεις καταστολής στην πόλη, ενώ τα ειδικά κλιμάκια όλων των υπηρεσιών πάνε κι έρχονται ανάλογα με την αποστολή τους. Η Δ.Ε.Θ. περικυκλώνεται από τους φρουρούς σαν άλλες Βερσαλλίες που ετοιμάζονται να δεχτούν την επίθεση του λαού ενώ τα καθεστωτικά ΜΜΕ δημιουργούν μέρες πριν το γνωστό κλίμα τρομοϋστερίας. Το μήνυμα είναι σαφές: καθίστε φρόνιμοι σπίτι σας, διαφορετικά θα βρεθείτε αντιμέτωποι με τον νόμο. Μπατσοπερίπολοι κάνουν προληπτικές προσαγωγές και μπουκάρουν σε σπίτια ατόμων χωρίς δικαιολογία. Ακόμη και η ίδια η μορφολογία της Δ.Ε.Θ., ενός χώρου περιφραγμένου και αυστηρά φυλασσόμενου, έρχεται για να ολοκληρώσει την όλη εικόνα.
Η Διεθνής Έκθεση αποτελεί ένα φρούριο του κεφαλαίου και της εξουσίας και πρέπει να περιφρουρηθεί με κάθε μέσο. Και επειδή για αυτό το φρούριο οι 15 αυτές μέρες είναι ημέρες έκτακτης ανάγκης, το άτυπο στρατιωτικοδημοκρατικό καθεστώς νομιμοποιείται. Αλλά νομιμοποιείται σε όλες του τις εκφάνσεις. Έτσι από την καθημερινότητα του μπάτσου στην γωνία περνάμε στην εικόνα του μπάτσου κάτω από το σπίτι, πίσω από την κουρτίνα, κάτω από το γραφείο, δίπλα στο κομοδίνο… Τις ημέρες αυτές όλοι είναι ύποπτοι και εν δυνάμει τρομοκράτες.
Το θέμα είναι για πόσο καιρό ακόμη η εξουσία θα παίζει το παιχνίδι της «οχυρωμένης πόλης» μόνο τις 15 αυτές μέρες. Πότε θα δούμε την αστυνομοκρατία να μετατρέπεται σε δημοκρατική στρατοκρατία και με επίσημο βούλευμα. Σίγουρα η αρχή θα γίνει όταν κάποιοι από τους φόβους τους, που τους οδηγούν σε αυτήν την κατάσταση, θα αρχίσουν να γίνονται πραγματικότητα. Όταν το μαστίγιο θα βρει κόκκαλο και η τσακισμένη πλάτη θα ανασηκωθεί, να είμαστε σίγουροι και έτοιμοι για την ανταλλαγή του μαστιγίου με τη διόπτρα του πυροβόλου. Γιατί αυτή η ανταλλαγή θα γίνει με την ίδια ευκολία που το καρότο που κρεμόταν στην μπροστινή πλευρά εξαφανίστηκε.
Το θέμα είναι: εμείς ακόμη θα σκύβουμε το κεφάλι;
