Tag: καταστολή

Ενόψει της πορείας στις 28/9/12, κείμενο αλληλεγγύης με την κατάληψη Δέλτα

Η κατάληψη Δέλτα είναι κομμάτι και της δικιάς μας ιστορίας καθώς σαν δομή δημιουργηθήκαμε μέσα σε αυτό το χώρο. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να μείνουμε απαθείς γιατί ακόμη και αν τα τελευταία χρόνια δε στεγαζόμασταν πολιτικά εντός της, θα ήμασταν ανεύθυνοι απέναντι στους ίδιους εμάς πρώτα απ’ όλα, γιατί θα ήταν σα να ξεχνάμε τις συντροφικές σχέσεις που αναπτύξαμε, τις φιλίες, τις δραστηριότητες και την καθημερινότητά μας εκεί μέσα με όρους που δε θα μπορούσαν να τεθούν σε κανένα άλλο πεδίο σε αυτή την εποχή και εντός αυτών των συνόρων. Κατ’ επέκταση, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε την δυνατότητα να βρίσκονται μαζί υποκείμενα με τέτοιους όρους, η καθημερινότητά τους να μπορεί να ταυτιστεί με ποικίλους αγώνες και διαδικασίες αλληλεγγύης και αυτομόρφωσης, είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε και χώρους σαν αυτούς, τόσο κατά τη διάρκεια τις ακμής τους, όσο και στις δύσκολές τους στιγμές. Προς το παρόν, όλα αυτά τα εγχειρήματα, οι σχέσεις και οι δομές που απαρτίζουν τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο αποτελούν μία πιθανότητα ανατροπής του υπάρχοντος και αυτοθέσμισης των ζωών μας. Δεν χρειάζεται λοιπόν να έχει κανείς θερμές συντροφικές σχέσεις με ένα εγχείρημα ή να είναι ένα σημείο αναφοράς του για να το υπερασπιστεί, χρειάζεται μόνο να κατανοεί το διακύβευμα αυτών των κατασταλτικών κινήσεων και να μοιράζεται την εκτίμηση πως οι σχέσεις μας θα ανθίσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μοιραζόμαστε τις ευθύνες και τους καρπούς των ζωών μας.

Η επίθεση στην κατάληψη Δέλτα βέβαια δεν ήρθε από το πουθενά. Μέσα στο καλκαίρι είχαμε διαδοχικές κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Επιγραμματικά απαραθέτουμε ημερομηνίες και γεγονότα. 11 Ιούλη, εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο. 13 Ιούλη, εμπρησμός της κατάληψης Δράκα στην Κέρκυρα, 7 Αυγούστου, εμπρησμός οχήματος έξω από την κατάληψη Πατησίων & Σκαραμαγκά. 18 Αυγούστου, αστυνομική εκκένωση της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης έπειτα από εντολή του πρώην “συνήγορου του πολίτη”, νυν συνήγορου των “προστατών του πολίτη”-δημάρχου Καμίνη. 6 και 13 Σεπτέμβρη, διαδοχικοί εμπρησμοί του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού του πανεπιστημίου Ρεθύμνου.

Στην επιχείρηση για την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα ωστόσο, η αστυνομία εισήγαγε νέα δεδομένα στις πρακτικές της ενάντια σε εγχειρήματα τέτοιας φύσης. Αρχικά το θέαμα που παρήγαγαν ήταν ανάλογο του επιπέδου της βίας και της οργάνωσης που χαρακτήρισε την έφοδό τους. Οι πάνοπλοι εκαμίτες που μαζί με τους ματατζήδες κατέστρεψαν μέρος των υποδομών της κατάληψης και συνέλαβαν τους καταληψίες προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης με την ευθύνη της ίδιας της αστυνομίας. Ένας μετανάστης καταληψίας που συνελήφθη κατηγορήθηκε για κατοχή πλαστών εγγράφων και για αυτό κρατείται στα μπουντρούμια μεταγωγών και πρόκειται να απελαθεί, τη στιγμή που με έγγραφο της Interpol αποδεικνύεται πως το διαβατήριό του είναι καθ’ όλα νόμιμο ενώ ο διευθυντής του τμήματος μεταγωγών παραδέχεται στους δικηγόρους πως πρέπει να φέρει εις πέρας την κατ’ουσίαν παράνομη απέλαση καθώς δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από «ψηλά». Τέλος η επιχείρηση τέθηκε σαν παράδειγμα αποφασιστικότητας της κυβέρνησης για την πάταξη της ανομίας από τον μετριοπαθή εθνικιστή Θ. Πλεύρη σε τηλεοπτικό παράθυρο, ενώ η ακραία εθνικιστική τηλεπερσόνα του Κασιδιάρη πρότεινε στον αέρα την ανάλογη αντιμετώπιση των καταλήψεων Βίλλα Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη, με το πρόσχημα ότι η οργανωμένη τους αντίσταση στον επελαύνοντα εκφασισμό των γειτονιών του κέντρου της Αθήνας αποτελεί εγκληματική δράση. Ο δημόσιος χαρακτήρας αυτού του διαλόγου μεταξύ ΝΔ και ΧΑ μας κάνει να εκτιμήσουμε διαφορετικά τις πληροφορίες που κυκλοφορούν στην πόλη οτι η ΧΑ πρόκειται να μεταφέρει τα γραφεία της απέναντι από το αστυνομικό τμήμα στην οδό Δωδεκανήσου, μόλις ένα οικοδομικό τετράγωνο από την κατάληψη Δέλτα.

Πηγαίνοντας λίγο πίσω στο χρόνο, έχει σημασία να αναφέρουμε κάποια σημεία της ιστορίας του κτηρίου της Δέλτα ώστε να γίνει αντιληπτή η αντιμετώπιση που τύγχανε το κτήριο από τις εκάστοτε ηγεσίες του ΤΕΙ.

«Οι εργαζόμενοι του άλλοτε ξενοδοχείου Δέλτα προέβησαν σε κατάληψη του κτηρίου όταν η διοίκηση του είχε κηρύξει τη διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης. Μετά από αγώνα, κέρδισαν κάποιες θέσεις εργασίας στο υπηρεσιακό προσωπικό του ΤΕΙ. Εν συνεχεία κατά την περίοδο που το κτήριο λειτουργούσε σαν εστίες, ο φοιτητικός σύλλογος οικότροφων Πράξη είχε προβεί σε κατάληψη του κτηρίου το 2004 με τα εξής αιτήματα: εισδοχή φοιτητών, άμεση συντήρηση των δωματίων και εγκαταστάσεων (υδραυλικά, αποχέτευση, θέρμανση, βάψιμο) και επιτροπή διαφάνειας για τους εισαχθέντες, καθότι τα αρχιλαμόγια της διοίκησης στέγαζαν στις τότε εστίες κατά συρροή τους κομματικά προσφιλείς τους.

Το ΤΕΙ αδιαφορώντας για τα αιτήματα των οικότροφων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας μεθοδικά έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και στους ήδη διαμένοντες υποσχέθηκε να δώσει ένα επίδομα στέγασης έως ότου συντηρηθεί η εστία. Το επίδομα τελικά τους δόθηκε μερικώς και το κτήριο ουδέποτε επισκευάστηκε. Εγκαταλείφθηκε με τις βρύσες να τρέχουν και τα φώτα να καίνε, ένα ατέλειωτο σκουπιδαριό το οποίο εμείς καθαρίσαμε, επισκευάσαμε και συντηρήσαμε.
Από το 2005 έως το 2007 το κτήριο παρέμεινε εγκαταλελειμμένο από το ΤΕΙ. Το 2007 μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το νόμο πλαίσιο και έπειτα από μαζικές συνελεύσεις αποφασίστηκε από αγωνιζόμενους φοιτητές και άτομα από τον ελευθεριακό και αναρχικό χώρο η επαναλειτουργία του κτηρίου μέσω μιας κατάληψης η οποία θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα, δηλαδή δε θα στέγαζε μόνο τις ανάγκες των συμμετεχόντων αλλά και τις επιθυμίες τους.»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο που μοιράστηκε σε παρέμβαση στο ΤΕΙ στις 25/9/12 που ενημερώνει για τις δραστηριότητες της κατάληψης και αποκαθιστά την αλήθεια σε σχέση με τους λόγους που έγινε η επιχείρηση ενάντια στις συκοφαντίες της ηγεσίας του ΤΕΙ και των εκπροσώπων της. Περιγράφει βέβαια και το ποιόν αυτών των καθαρμάτων.

«Πρόκειται για μια σειρά διοικητικών συμβουλίων, καθηγητάδων και κομματικών παρατάξεων που εξαπάτησαν, κορόιδεψαν και έκλεψαν φοιτητές, εργαζόμενους και κοινωνία.

Ο Ιωάννης Τσίτσης, Γενικός Γραμματέας του ΑΤΕΙΘ, κατέθεσε ψευδώς στο δικαστήριο πως οι καταληψίες παρακωλύσαμε υπηρεσίες του ΤΕΙ που λειτουργούσαν στη Δέλτα το 2007, οπού και εκτέθηκε από δικηγόρο, ενώ το κτήριο ήταν έρημο επί τρία χρόνια. Επίσης λένε πως ήθελαν να μας βγάλουν έξω και να μετατρέψουν το κτήριο σε εστίες, ενώ οι ίδιοι πρίν από ένα χρόνο το έβαλαν σε πλειστηριασμό…

Οι σχέσεις της διοίκησης-καθηγητάδων του ΑΤΕΙΘ με τη ΝΔ και τη ΔΑΠ είναι γνωστές και έχουν μακρά ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για μία κομματική κλίκα όπου οι μέν (διοίκηση- καθηγητές) εξασφαλίζουν την εκλογική παραμονή τους συνεργαζόμενοι με τους δε (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) οι οποίοι τους ψηφίζουν, με τους δεύτερους να χαίρουν προνομιακής μεταχείρησης από τους καθηγητές. Ένα δείγμα από τα άπλυτα τους που βγήκαν στη φόρα είναι τα εξής:

Το 2004 πέταξαν έξω τους φοιτητές από τις εστίες με σκοπό να τις ιδιωτικοποιήσουν, αργότερα έγιναν γνωστές συνομιλίες του πρώην προέδρου του ΤΕΙ, Ιωαννίδη Στυλιανού με υψηλόβαθμα στελέχη της ΔΑΠ με τους οποίους διαπραγματευόταν την επανεκλογή του, τάζοντας ότι θα τους περάσει μαθήματα και θα τους δώσει θέσεις εργασίας και μεταπτυχιακά αλλά και μοιράζοντας απειλές σε αυτούς που δεν τον στήριζαν.
Στη συνέχεια ένα άλλο σκάνδαλο με εμπλεκόμενο τον υπεύθυνο της σχολής της Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και καθηγητή Αθανάσιο Χατζηγκάιδα έφτασε μέχρι τα κανάλια, παρόλα αυτά ο ίδιος παραμένει μέχρι και σήμερα στη θέση του. Ο Θανάσης Χατζηγκάιδας χρησιμοποιώντας χώρους της σχολής της Ηλεκτρονικής, έβαζε φοιτητές να μετατρέπουν πλακέτες για “φρουτάκια” και τα πουλούσε σε μαγαζιά με παράνομο ηλεκτρονικό τζόγο.

Ο τωρινός πρόεδρος του ΑΤΕΙΘ, Κωνσταντίνος Βαρσαμίδης ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο για την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου χρησιμοποιώντας μια στρατιά από ΔΑΠίτες και μπράβους προκειμένου να προστατέψει την εκλογική διαδικασία, τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν κινητοποιήσεις από την πανεπιστημιακή και φοιτητική κοινότητα για την ακύρωση επί του πρακτέου του συγκεκριμένου νόμου.

Επιπλέον εντύπωση μας προκαλεί πως όλη αυτή η συνομοταξία της ρεμούλας, βγαίνει με θράσος και κατηγορεί όλους εμάς τους καταληψίες, δηλώνοντας πως έχουμε διαπράξει ζημιές 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, ζημιές τις οποίες καλούταν από τους εστιακούς φοιτητές 7 χρόνια πριν να επιδιορθώσουν. Όλοι αυτοί οι ταληράδες κόρακες μυρίστηκανότι μπορεί και να κονομήσουν από αυτή την ιστορία εκκένωσης της κατάληψης Δέλτα, αλλά εμείς είμαστε εδώ για να τους χαλάσουμε τα σχέδια.»

Έτσι και εμείς δε θα μπορούσαμε παρά να στηρίξουμε την πορεία που καλείται από συλλογικότητες και συνελεύσεις της πόλης, στις 28/9, 17:00 στην Καμάρα. Στην εκκένωση, στις διώξειις αλλά και απέναντι στο ΑΤΕΙΘ και τη δικογραφία που μαγειρεύει θα είμαστε εκεί τόσο για να στηρίξουμε τους καταληψίες όσο και για να υπερασπιστούμε τη συλλογική μας πολιτική παρουσία σε αυτή την πόλη.

Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Ο παραπάνω χάρτης χωροθετεί τις 30 μεγαλύτερες παραγκουπόλεις(“mega–slums”), χωρίς ωστόσο να αποτυπώνονται σε αυτόν το σύνολο των παραγκουπόλεων παγκοσμίως ο αριθμός των οποίων αγγίζει τις 250.000. Το μέγεθος των κύκλων και γκρίζοι τονισμοί προσδιορίζουν τον αριθμό των κατοίκων των παραγκουπόλεων σε εκατομμύρια.
 
Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Μια χωρική αποτύπωση της εκμετάλλευσης

Άλλη μια παγκοσμιοποιημένη κρίση ξεσπά, άλλος ένας κύκλος αποδοχής και κερδοφορίας κλείνει για το κεφάλαιο, ενώ παράλληλα ανοίγει άλλος ένας κύκλος αίματος για όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Ανά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, τα κοινωνικά αδιέξοδα, που προέκυπταν από την υπερσυσσώρευση πλούτου όπως αυτή οργανωνόταν από τους ισχυρούς, καλύπτονταν από την απόλυτη καταπίεση ή και την εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών. Αυτή γινότανε δυνατή με τρόπους ανάλογους των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας και εξόντωσης), γενοκτονίες, γκέτο, σφαγές στις παραγκουπόλεις, ρατσιμός και υποτίμηση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ανοιχτές, κλειστές και αόρατες φυλακές ορθώνονται παντού, για να περιορίσουν τους εκμεταλλεύσιμους και να εξοντώσουν αυτούς που “περισσεύουν”. Οι στρατηγικές διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι σταθερά ο ίδιος για τους ισχυρούς, που προσπαθούν διαχρονικά να προσαρμόσουν τις διεργασίες τις κοινωνικής ζωής στα δικά τους μέτρα. Αφού η ζωή δε φτάνει για όλους, να ξεμπερδεύουνε με κάποιους για να διατηρήσουνε την ειρήνη με τους υπόλοιπους. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες από τις εκφάνσεις των κοινωνικών ανισοτήτων και της βίαιης, ολοκληρωτικής διαχείρησής τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στο χώρο και την πολεοδομία μέσα από το φαινόμενο των παραγκουπόλεων. Σκοπός μας δεν είναι να οριστεί μια γενική και απόλυτη κατάσταση σε σχέση με το πως διαμορφώνονται οι παραγκουπόλεις. Παρόλο που το φαινόμενο αυτό φαίνεται πως εξαπλώνεται καθολικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αφού φιλτραριστεί από την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου τα οποία συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα κάθε φορά.

Ιστορικά – κοινωνικά στοιχεία του φαινομένου των παραγκουπόλεων
 
Μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι πόλεις αποτελούν το δομικό στοιχείο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το κυρίαρχο σύστημα. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και ιεραρχικό το οποίο βασίζεται σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις. Ο παραγόμενος χώρος των πόλεων φέρει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτός που τα αναπαράγει εκ νέου. Καθώς η πόλη αποτελεί την χωρική προβολή των κοινωνικών διεργασιών, οι τόποι που αναδύονται εμφανίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται σε τόπους έντονων κοινωνικών αντιστάσεων και συγκρούσεων.

Οι πόλεις είναι οι πρωταγωνιστές χωρικής οργάνωσης του κυρίαρχου συστήματος και ως τέτοιοι συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως. Τόσο τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και οι πόλεις της περιφέρειας αυξάνουν και θα συνεχίζουν να αυξάνουν τον πληθυσμό τους σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό της υπαίθρου ο οποίος συνεχώς συρρικνώνεται. Οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών είναι αυτές που προβλέπεται πως θα απορροφήσουν το 95% της μελλοντικής αύξησης του αστικού πληθυσμού.[1] Στις πόλεις αυτές εμφανίζεται μια εντινόμενη αστικοποίηση, κυρίως από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, η οποία δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ταυτόχρονη εκβιομηχανοποίηση τους αλλά ούτε και με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η κρίση του '70 και η οικονομική αναδιάρθρωση, υπο τη μορφή προγράμματων διαρθρωτικής προσαρμογής (SAP) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τη δεκαετία του '80, εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού να μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου προς αναζήτηση εργασίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού στράφηκε προς τη μαύρη εργασία προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, κάτι που όμως πολλές φορές αδυνατούσε και αδυνατεί να εξασφαλίσει. Ο πληθυσμός αυτός εγκαστάθηκε μαζικά σε αυτοσχέδια καταλύματα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, κυρίως στα όρια των πόλεων, δημιουργώντας τις παραγκουπόλεις. Σε αυτές πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες απαντώνται πολλές φορές και κατώτερα κοινωνικά στρώματα προερχόμενα από την πόλη τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα αυξανόμενα ενοίκια και στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι παραπάνω μαζί με διάφορες εθνοτικές μειονότητες και πρόσφυγες λόγω πολέμων συνθέτουν το σύνολο των κατοίκων των παραγκουπόλεων. Αυτοί κατά βάση απασχολούνται σε κλάδους της παραοικονομίας. Πλανόδιοι έμποροι, επιστάτριες, φορτοεκφορτωτές, οικιακές βοηθοί και τόσοι ακόμη συγκροτούν τις στρατιές εργασίας της παραοικονομίας των κρατών αυτών που μάλιστα αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η Τζακάρτα, το Λάγος, η Ντάκα, το Καρατσί, το Ρίο ντε Ζανέϊρο, το Καράκας, η Λίμα, το Νέο Μεξικό, το Κάϊρο είναι κάποιες από τις πόλεις όπου εμφανίζεται οι σύγχρονες παραγκουπόλεις. Μάλιστα σε ορισμένες πόλεις όπως το Ναϊρόμπι και το Μουμπάι, περίπου οι μισοί από τους κατοίκους ζουν σε παραγκόσπιτα. Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το φαινόμενο δεν απουσιάζει και από τις δυτικές μητροπόλεις όπου το ποσοστό του αστικού πληθυσμού που ζει σε παραγκουπόλεις στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει το 6%[2]. 

Οι παραγκουπόλεις – ως συνθήκη – δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάδυσης και εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.Από τα τέλη του 17ου αιώνα, περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ανόδου του πρώιμου καπιταλισμού, κάνουν την εμφάνισή τους γειτονιές -στις τότε αναπτυσσόμενες πόλεις της δύσης- όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες άνθρωποι, οι οποίοι εξαναγκασμένα έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας για εργατικά χέρια. Τότε συναντούμε για πρώτη φορά τα slums, περιοχές του Λονδίνου που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων γειτονιών.

Τα σύγχρονα σε εμάς slums είναι οι favelas του Ριο ντε Τζανέιρο, οι callampas της Χιλής, οι ranchitos της Βενεζουέλα, οι limonadas της Γουατεμάλα, οι «πόλεις των θαυμάτων» της Ουρουγουάη, τα «σπίτια των μαγισσών» της Αργεντινής και τόσες άλλες. Αυτά συνήθως θα τα συναντήσουμε στις παρυφές των πόλεων, σε απόκρημνες πλαγιές ή σε όχθες ποταμών, κοντά σε διυλιστήρια ή σε χημικά εργοστάσια, στα όρια αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων και πιο σπάνια μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αποτελούνται από πρόχειρες κατασκευές χωρίς αποχετευτικό και υδροδοτικό σύστημα, χωρίς ηλεκτρισμό ή καθαρό νερό. Το μέγιστο των ορόφων φτάνει τους τρεις (αν και σπάνια), με την πυκνότητα του πληθυσμού να είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και ο ζωτικός χώρος να συρρικνώνεται στο ελάχιστο. Τα όρια των παραγκουπόλεων πολλές φορές χαράσσονται, είτε από προϋπάρχουσες υποδομές των πόλεων (π.χ. σιδηροδρομικές γραμμές) είτε με νέες υλικές περιφράξεις όπου σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικές/ κρατικές αρχές επιλέγουν να ανορθώσουν (βλέπε το παράδειγμα του Ρίο όπου λόγω των ολυμπιακών αγώνων του 2012 το κράτος σηκώνει τείχους σε 14 faveles). Σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιλογή είναι ξεκάθαρη: η γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Ο χωρικός και συμβολικός αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κομμάτι της πόλης. Η καταστολή παίρνει λοιπόν σάρκα και οστά μέσα από την πολεοδομία κάνοντας έτσι δυνατό τον έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών προκρίνοντας , και με αυτόν τον τρόπο, την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.

Μέσα όμως από αυτές τις σκοτεινές πλευρές των πόλεων, εκεί όπου τα έργα του Ντίκενς αναβιώνουν ξανά ακόμα πιο σκληρά και ανελέητα, αναδύονται αντιστάσεις οι οποίες κάποιες φορές μετατρέπονται σε αυθόρμητες εξεγέρσεις, ενώ άλλες φορές οργανώνονται αρνούμενες μαζικά τις κατεδαφίσεις ή και διεκδικώντας γη όπου θα μπορέσουν να στεγάσουν τους εαυτούς τους και τις ανάγκες τους στηριζόμενες στις δικές τους δυναμικές και δυνατότητες μέσω συλλογικών διαδικασιών.[3] 


Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο

“Ποια είναι η αποστολή σου, μαυροφόρε; Να μπουκάρεις στη φαβέλα και να σπείρεις πτώματα στο χώμα.” [4]

Στη Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, έχουν αναδυθεί κοινωνικά μορφώματα[5] τα οποία διεκδικούν καλύτερες ή και διαφορετικές συνθήκες στέγασης. Τα κοινωνικά αυτά μορφώματα ποικίλουν και ως προς τα ιδεολιγικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κάποια επιλέγουν την απο τα μέσα επιρροή της κρατικής πολιτικής για τις διεκδικήσεις τους, κάποιοι καταλαμβάνουν μεγάλα κομμάτια γής και κτίρια μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας τα ως πίεση έτσι ώστε το κράτος να αναλάβει την αξιοπρεπή στέγασή τους, κάποια προτάσσουν την αυτοδιαχείριση μέσα στις κοινότητες αγώνα διεκδικώντας μια ποιοτικά διαφορετική αυτοστέγαση. Η σημαντική διαφοροποίηση αυτών των μορφωμάτων είναι ξεκάθαρα η στάση/ ή και αντίσταση απέναντι στο κράτος. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως κυριαρχεί μια σχέση υποτέλειας των κινημάτων αυτών με την οικονομική και πολιτική εξουσία θέτοντας έτσι όρια στη σύγκρουση τους, αδυνατώντας/μη επιθυμώντας να περάσουν στην αντίπερα όχθη και να έρθουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι τρόποι οργάνωσης των μορφωμάτων αυτών τα οποία κατα κύριο λόγο προτάσσουν τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη, κάτι που εκλίππει σχεδόν ολοκληρωτικά απο τις σημερινές μητροπόλεις.

Το 2014 και το 2016 θα φιλοξενηθούν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου και οι ολυμπιακοί αγώνες. Οι ολυμπιακοί αγώνες συμπυκνώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα, εκτός από τις διάφορες ντοπαρισμένες εθνικές υπερηφάνειες και ενότητες ανά τον κόσμο, όλες τις εφαρμοσμένες (αλλά και σε πειραματικό στάδιο) αξίες του λευκού και του μαύρου καπιταλισμού. Εντατική εκμετάλλευση των “εργατών της ολυμπιάδας”, εργατικά ατυχήματα, δοκιμές των νέων μορφών ντόπας, μίζα και επένδυση, θέαμα, διαφήμιση, έλεγχος και καταστολή αλλά και νέοι ορίζοντες στις “business as usual” των αφεντικών. Όποια μορφή και αν παίρνουν αυτές οι μπίζνες, σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της παραοικονομίας. Στο Ρίο τα αφεντικά έχουν και την “τύχη” να προηγείται η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Μουντιάλ πριν από αυτή των ολυμπιακών αγώνων, κάτι που τους δίνει επιπλέον χρόνο για σχέδια.

Ένα από τα πρώτα κύρια στοιχήματα των διοργανωτών είναι να πειστεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν με την απαραίτητη ασφάλεια, κάτι που θα προσελκύσει φυσικά “φίλαθλους” τουρίστες στο να επισκεφτούν τη μισή αλήθεια της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, αυτήν που καταναλώνεται σαν προϊόν, υπηρεσία ή θέαμα. Η άλλη μισή, αυτή των παραγκουπόλεων (φαβέλες) στη μία πλευρά της πόλης, όπου έχει απωθηθεί και στριμωχτεί το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού, πρέπει να κρυφτεί ή να πάρει και αυτή τη μορφή θεάματος εκ τους ασφαλούς (ίσως μέσα από ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε μια από τις ψηλές πλαγιές του Ρίο). Για καιρό τώρα οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Ρίο πραγματοποιούν έναν πόλεμο ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την εγκληματικότητα με όσο γίνεται πιο πειστικές (άρα αιματηρές) εισβολές στις παραγκουπόλεις. Δεν είναι όμως μόνο η αίσθηση της “ασφάλειας” που επιδιώκουν.

Χρόνια τώρα η δουλειά του κράτους και της αστυνομίας του Ρίο σε ό,τι αφορά τις φαβέλες είναι να ελέγχει και να διαχειρίζεται αυτό το εν δυνάμει ανεξέλεγκτο κομμάτι του πληθυσμού που ζει σε άθλιες συνθήκες. Ένας αποδοτικός τρόπος είναι να φροντίζουν για την ισχυρή παρουσία των ναρκωτικών και των όπλων. Έτσι στήνονται συμμμορίες γύρω από τη διακίνησή τους και γύρω από τον έλεγχο περιοχών μέσα στις φαβέλες. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εποπτεύει και να ρυθμίζει όλη αυτήν τη συμπεριφορά εισπράτοντας φυσικά και τους κατάλληλους “φόρους”. Αυτήν τη δουλειά την κάνει κυρίως με το πιο πειστικό μέσο, την ένοπλη βία, αφήνωντας μετά από τις επεμβάσεις της στις φαβέλες δεκάδες νεκρούς με το πρόσχημα του εμπορίου των ναρκωτικών ή της αντίστασης. Αυτές ήταν πάντα οι συνηθισμένες μπίζνες των αφεντικών στις παραγκουπόλεις, αυτός είναι ο περίφημος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να μαστίζουν τα κατώτερα στρώματα. Τώρα όμως παίρνει και άλλη μορφή.

Οι νέοι ορίζοντες για επενδύσεις που ανοίγονται με αφορμή το μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες έχουν να κάνουν με το πού είναι χτισμένες κάποιες από αυτές τις παραγκουπόλεις. Είναι σε περιοχές “φιλέτα”, σε πλαγιές πανέμορφες δίπλα και μέσα στο τροπικό δάσος, με σπάνια θέα στους ωκεανούς. Εδώ και καιρό, αυτός ο πόλεμος που βαφτίστηκε “πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο” μαίνεται πιο σκληρός από ποτέ, τα θύματα (κυρίως άμαχος πληθυσμός) πολλαπλασιάζονται και οι αστυνομικές δυνάμεις λειτουργούν με τρόπο εξόφθαλμα αντισυνταγματικό, ακόμα και για τους δικούς τους όρους. Μόνο στην επιχείρηση στις φαβέλες του Αλεμάου στα τέλη του 2010 για την ανακατάληψη της περιοχής από τους έμπορους ναρκωτικών σκοτώθηκαν πάνω από 45 άτομα (χωρίς να συμμετέχουν όλοι στις συγκρούσεις), ενώ από 2008 μέχρι το 2010 ο αριθμός των νεκρών από τον εσωτερικό αυτό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις φτωχογειτονιές είναι πάνω από 1500. Ο πληθυσμός των παραγκουπόλεων δέχεται μία βίαιη σταδιακή έξωση με στόχο τον εξευγενισμό των περιοχών υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, για να αξιοποιηθούν αργότερα εμπορικά και να κατοικηθούν από τις ανώτερες τάξεις. Αυτό που συμβαίνει στον απόηχο της προετοιμασίας των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι μια μορφή γενοκτονίας που υπόκεινται οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, μια αιματηρή διαχείριση κομματιών του φτωχού πληθυσμού που περισσεύουν από τα σχέδια των επενδυτών, ένα σπρώξιμο προς τα μέσα κατοίκων για να χωρέσουν και άλλα οικονομικά θαύματα στην “πόλη των θαυμάτων”. Και γίνεται με όλα τα μέσα: όπλα, εξώσεις, εκφοβισμούς, εκκενώσεις κατειλημμένων περιοχών και κτηρίων, κόψιμο ηλεκτροδότησης, τείχη που περιορίζουν την περαιτέρω επέκταση μιας φαβέλας και άλλα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεργοί στην ίδια επιχείρηση, οι διάφορες ΜΚΟ που εμφανίζονται και δραστηριοποιούνται στις περιοχές, με κοινωνικό προφίλ εξ αριστερών, οι οποίες εκτός από τη δουλειά της σκούπας που καλύπτει τα ίχνη της αιματοχυσίας έχουν και το ρόλο της χαρτογράφησης της περιοχής και των κατοίκων, το ρόλο του μόνιμου ρουφιάνου. Ο πολιτιστικός όμιλος Afroreggae που προωθεί την ένταξη και την κοινωνική δικαιοσύνη κλπ κλπ και συμμετείχε σε ρόλο διαμεσολαβητή στις συγκρούσεις του Αλεμάου είναι μία από αυτές.

Οι εκκενώσεις παραγκουπόλεων εν όψει των αγώνων δε είναι φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στο Ρίο φυσικά. Στο Σάο Πάολο (συνδιοργανώτρια πόλη του μουντιάλ) επίσης πραγματοποιείται εκδίωξη κατοίκων φτωχογειτονιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σφαγή στο Πινεϊρίνιο το Γενάρη, όπου περίπου 2.000 μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας, υπό την κάλυψη δύο στρατιωτικών ελικοπτέρων και με τη χρήση τεθωρακισμένων αρμάτων κατέλαβαν ένα οικόπεδο 1.380.000 τ.μ. που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο για οικονομικά εγκλήματα και διαφθορά Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta, αφήνοντας πίσω τους αγνώστου αριθμού νεκρούς και τραυματίες. Στρατιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται και  στις φαβέλες του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων

Οι όροι κάθαρσης του συγκεντρωμένου πληθυσμού στο Αθηναϊκό κέντρο

Η περιοχή οπού βρίσκεται τεχνηέντως συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού της Αθήνας. Αφ' ενός η μαύρη εργασία δεσμεύει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους εκεί πέρα, καθώς είναι ο μόνος κλάδος που πλέον μπορεί να τους απορροφήσει ενώ ταυτόχρονα κάτι τέτοιο να είναι προς το συμφέρον των νόμιμων και παράνομων αφεντικών. Εδώ και καιρό, παράλληλα με την προπαγάνδα για το αδιαχώρητο του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει την βίαιη πραγματικότητα σαν ένα αποτέλεσμα από κάποιον εξωγενή, κάποιον ξένο παράγοντα και όχι σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, οργανώνονται αγοραπωλησίες από μεγαλοεργολάβους που αποκτούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα για να αναπλάσουν στα μέτρα τους την πόλη. Έχουμε αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα στο τεύχος 6 των μαντάτων, εξετάζοντας την διαχείριση του σε σχέση με τον παράγοντα της άκρας δεξιάς. Επίσης στο επόμενο από αυτό τεύχος, του Ιούνη του '11, υπάρχει ένα άρθρο ανάλυσης του οικονομικό-πολιτικού διακυβεύματος της εκκαθάρισης του κέντρου. Παραπέμπουμε σε αυτά τα δύο άρθρα για να εξετάσουμε στη συνέχεια τη νομική κάλυψη για τις επιχειρήσεις εκτόπισης των μεταναστών από τις πρόσκαιρες κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα της Βραζιλίας, όπου και οι παραγκουπόλεις αποτελούν μία λύση, κατά κάποιο τρόπο, που έχει βρεθεί από τους φτωχούς για να καλύψουν τουλάχιστον την ανάγκη τους για στέγαση, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν κελιά επί πληρωμή. Μιλάμε για τα “σπίτια τρώγλες” όπως έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά από τα ΜΜΕ. Μιλάμε για διαμερίσματα που νοικιάζονται κατά κεφαλή και με ημερήσια ταρίφα σε μετανάστες. Αντί βέβαια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τη βαναυσότητα αυτού του εκβιασμού, περιστρέφεται γύρω από τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά τα σπίτια που προφανώς και είναι ανάλογες της υποτίμησης που έχουν υποστεί οι μετανάστες.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν τρόπο στέγασης που ορίζεται ολοκληρωτικά από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι μετανάστες και μετανάστριες, μη έχοντας χρόνο να εγκατασταθούν σε μια πραγματικότητα και να βρουν μία γωνία απ' όπου και θα ζήσουν, οδηγούνται στην πιο εφήμερη των λύσεων. Το στήσιμο μιας παράγκας μπορεί στη Βραζιλία να οριστεί σαν ένα κομμάτι μιας κάποιας “λαϊκής κουλτούρας”, που είναι δηλαδή κάτι το κοινωνικό, κάτι αυστηρά ταξικά προσδιορισμένο και τέλος κάτι το διαφυλετικό καθώς είναι κοινό κτήμα τόσο βραζιλιάνων όσο και μεταναστών φτωχών. Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο αναφορικά με τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του αλλά και το συμφέρον όσων στεγάζονται με αυτό τον τρόπο. Αρχικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό, καθώς αφορά μόνο όσους εξαιρούνται από την έννοια του “λαού”, και δη του ελληνικού, που επικαλείται τόσο η χρυσή αυγή όσο και ο σύριζα και όλο το υπόλοιπο φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής. Επιπλέον αυτά τα κοινωνικά κομμάτια δεν είχαν την ευκαιρία να ριζώσουν, ας πούμε, σε μια γειτονιά, όπως συνέβαινε με τους μετανάστες των παλαιότερων κοινωνικών κρίσεων. Αν οι παραγκουπόλεις χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια και ορισμένα παρατημένα στρέμματα γης για να αναπτυχθούν, αυτά στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Έτσι οι μετανάστες, αντί να χτίσουν ένα κατάλυμα, οδηγούνται από το ένα σπίτι στο άλλο για να καταλήξουν σιγά σιγά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για αυτή την τελευταία μετάβαση λοιπόν ψηφίζεται ένας νόμος που καθιστά τα σπίτια τρώγλες παράνομα, λόγω του ότι αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία σαν εστίες μόλυνσης. Για την ώρα δεν έχει εφαρμοστεί ευρύτερα, παρά μόνο με έναν θεαματικό τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε και μια επιχείρηση που στήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη 33 μεταναστών που πήγαν για απέλαση και ενός Έλληνα μεσάζοντα που εισέπραττε την ημερήσια ταρίφα. Για την επιχείρηση συνεργάστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ο Δήμος Αθηναίων και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ο πόλεμος αυτός όμως μπαίνει με πολλούς τρόπους στην καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Μια άλλη πτυχή της συγκεκριμένης διαχείρισης είναι ένα ναρκωτικό που ονομάζεται σίσα. Είναι ένα φτηνό ναρκωτικό, που μπορεί κάποιος που θα αποκτήσει τις γνώσεις και το κίνητρο του εθισμού να το παρασκευάσει μόνος του από απορρυπαντικό και υγρό μπαταρίας. Η τακτική του χρήση μπορεί να διαλύσει ένα νεαρό σώμα μέσα σε τρεις μήνες. Απ' ότι μαθαίνουμε το συγκεκριμένο ναρκωτικό κάνει θραύση στους έφηβους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αυτό το ναρκωτικό εμφανίζεται με παραπλήσιες συνταγές παρασκευής και διάφορες παραλλαγές ονόματος σε παραγκουπόλεις σε όλον τον κόσμο. Δε θεωρούμε πως κατά τύχη είχαν παντού την ιδέα να μπλέξουν αυτά τα υλικά και να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Δεν θα ανακαλύψουμε όμως και μια καταστροφική παγκόσμια συνωμοσία, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Εμείς κρατάμε τα σωματικά αποτελέσματα και την πολιτική αποτελεσματικότητα της διάδοσης της χρήσης του και το πικρό συναίσθημα που συνοδεύει τη σκέψη ότι για ορισμένες μερίδες του νέου πληθυσμού, κάτι τέτοιο αποτελεί μια από τις ελάχιστες -για κάποιους ίσως και τη μοναδική- διέξοδο από ένα καθεστώς καθημερινής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.


[1]    Ο εκφυλισμός των πόλεων και το άτυπο προλεταριάτο, Mike Davis, (2004)

[2] Όπως προκύπτει από την έρευνα thechallengeofslums του UN–Habitat (2003)

[3]              Στις αγροτικές κοινότητες της Βραζιλίας έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο από πρακτικές αυτοκατασκευής, το λεγόμενο mutirao, στις οποίες ολόκληρη η κοινότητα συμμετέχει καθώς προγραμματίζει και εκτελεί σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες του καθένα και της καθεμιάς στόχους που αποφασίζονται κοινά. Αυτή η πρακτική μεταφέρθηκε, σε διάφορες περιπτώσεις, και στις πόλεις όταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων ξεκίνησαν να διεκδικούν την εκ νέου στέγασή τους.

[4]    Στίχοι που τραγουδιούνται από το Τάγμα Ειδικών Επίχειρήσεων (BOPE) στο Ρίο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

[5]    Ένα πολυ γνωστό το MTST (Movimento dos Trabajadores sem Teto, κίνημα των εργατών χωρίς στέγη) που δραστηριοποιείται σε Σάο Πάολο, Νορντέστε, Ρίο ντε Τζανέιρο.

Γεγονότα και σκέψεις από την εξέγερση της 12ης Φλεβάρη ’12

Ξεκινώντας έχει μια σημασία να παραθέσουμε, έστω και αναφορικά, τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, έναν απολογισμό των συγκρούσεων αλλά και των διώξεων που συνέβησαν εκείνη την ημέρα ψήφισης του “μνημονίου 2”. Σκοπός δεν είναι να εντυπωσιαστεί κανείς, αλλά να αντιληφθεί το πόσο διευρυμένες ήταν οι συγκρούσεις και το πώς αυτές εξαπλώθηκαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια.

Στην Αθήνα, μέσα σε μια τεράστια πορεία (οι εκτιμήσεις λένε για μισό εκατομμύριο κόσμου) ξεσπούσαν συγκρούσεις σε όλα τα σημεία της πόλης. Πυρπολήθηκαν συνολικά 47 κτήρια, δεκάδες μπάτσοι τραυματίστηκαν, πολυτελή μαγαζιά, τράπεζες και ένα οπλοπωλείο λεηλατήθηκαν συνθέτοντας ένα κλίμα εκρηκτικό, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη. Για 4 ημέρες η νομική σχολή τέλεσε υπό κατάληψη για να λειτουργήσει σαν ένα κέντρο αγώνα, με δυνατότητα περίθαλψης τραυματιών, ένα πραγματικό άσυλο που δεν εξασφαλίζεται από κανένα θεσμό παρά μόνο από την οργάνωση των συμμετεχόντων, που σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα το υπερασπίστηκαν συγκρουόμενοι με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το ΚΕΠ Χαλανδρίου, το δημαρχείο Αγ. Παρασκευής, έγιναν πολλές αυθόρμητες μεταμεσονύχτιες πορείες σε γειτονιές της πόλης. Μια ομάδα 16 ατόμων επιχείρησε να καταλάβει το δημαρχείο Αθηνών, όμως μετά από επέμβαση της αστυνομίας συνελήφθησαν όλοι. Το κατασταλτικό κλίμα ήταν εξίσου οξυμένο με προληπτικές προσαγωγές αγωνιστών κάτω από τα σπίτια τους, με δημοσιοποίηση φωτογραφιών από το δρόμο με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών από επίδοξους ρουφιάνους για τις διώξεις εξεγερμένων καθώς και φωτογραφιών και βίντεο από τη λεηλασία του οπλοπωλείου. Δημοσιοποιήθηκαν επίσης και φωτογραφίες συλληφθέντων από την πορεία, πριν καν οι τελευταίοι περάσουν από εισαγγελέα, δημιουργώντας ένα κλίμα που συνέβαλλε στην προφυλάκιση των συγκεκριμένων, αλλά και καλλιεργώντας μαζί με τα προηγούμενα την εμπέδωση ενός καθεστώτος πανοπτικού ελέγχου των δημόσεων δράσεων, την κοινωνική νομιμοποίηση της προληπτικής καταστολής. Στη Βόρεια Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές πόλεις, ενώ κατελήφθησαν ο κινηματογράφος Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη, η νομαρχία Καβάλας και η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης στην Κομοτηνή. Στο Αγρίνιο, μετά την πορεία στο κέντρο της πόλης, ομάδα 25 περίπου ατόμων κατευθύνθηκε στα γραφεία του υφυπουργού Μωραΐτη και τα κατέστρεψε πετώντας έπιπλα και άλλα αντικείμενα από το παράθυρο στο δρόμο. Την επόμενη μέρα, ομάδα 50 περίπου εξεγερμένων πραγματοποιεί επιθέσεις σε τράπεζες, ενεχυροδανειστήριο και τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην πλατεία δημοκρατίας. Ενώ καίγεται και η ελληνική σημαία στο κέντρο της πλατείας. Κατά την αποχώρηση τους προξενούνται φθορές στο ταχυδρομείο της πόλης, αυτοκίνητα των ΕΛ.ΤΑ. και σε κατάστημα ρούχων που ανήκει σε γνωστό φασιστοειδές που επανειλημμένα έχει συνδράμει τις αστυνομικές αρχές με πληροφορίες και όχι μόνο. Η επίθεση, λίγο αργότερα, των αστυνομικών δυνάμεων απαντήθηκε με πέτρες και βόμβες μολότοφ ενώ οδοφράγματα στήθηκαν ως την περιοχή του δημοτικού πάρκου Αγρινίου. Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν μια γενικευμένη αστυνομοκρατία στους δρόμους της πόλης και η έφοδος για έλεγχο σε σπίτι ενός συντρόφου που συνοδεύτηκε από ένα όργιο παραπληροφόρησης σε σχέση με τους λόγους και τα αποτελέσματα της εφόδου. Και στην Κρήτη τεταμένο το κλίμα. Στο Ηράκλειο σπάστηκαν τα δικαστήρια, κατέβηκαν κάμερες , κυνηγήθηκαν ασφαλίτες, και στην πλατεία Κορνάρου, μπροστά από τα γραφεία του ΛΑΟΣ και ορισμένες τράπεζες έγιναν επιθέσεις στους μπάτσους, όπως και σε ένα ασφαλίτικο τζιπάκι που εντοπίστηκε στην Έβανς. Στην πλατεία Ελευθερίας ο κόσμος μπήκε στα γραφεία του βουλευτή Κεγκέρογλου και ανέβασαν πανό για λίγη ώρα. Αμέσως μετά συνεχίστηκαν οι επιθέσεις στο πολιτικό γραφείο της Σκραφνάκη, πετάχτηκαν κάτω τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ και κάηκαν οι σημαίες τους. 2 ημέρες αργότερα κατά τη διάρκεια πορείας πάνω από 500 μαθητές πετούν πέτρες στην αστυνομία και στις τράπεζες ενώ προσπαθούν να εισβάλλουν στην Περιφέρεια Κρήτης και στο Δημαρχείο. Στα Χανιά πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην αντιπεριφέρεια οπού συντονίστηκαν δράσεις και στα πλαίσιά της λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός μέσω internet. Στο Ρέθυμνο έγινε κατάληψη στο δημαρχείο, όπως και στην αντιπεριφέρεια Λασιθίου, στην οποία μετά από γενική συνέλευση των εργαζομένων σε αυτή βγήκε ψήφισμα στήριξης. Στα Τρίκαλα σπάστηκαν 3 τράπεζες, για τις οποίες συνελήφθησαν 3 άτομα. Στην Άρτα πραγματοποιήθηκαν συνολικά 5 πορείες μέσα σε τρεις μέρες και το α/α μπλοκ πραγματοποίησε συμβολικές επιθέσεις με σκουπίδια σε πολιτικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στο Βόλο, σε μια πορεία τεράστια για τα δεδομένα της πόλης με συμμετοχή 4500 ανθρώπων, κάηκε ολοσχερώς ένα κατάστημα της eurobank και η εφορία, σπάστηκαν ορισμένα super market, πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο δημαρχείο η οποία όμως δεν κρατήθηκε, αφ' ενός γιατί έξω μαίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, αφ' ετέρου γιατί έγινε μία απόπειρα εμπρησμού ενώ κόσμος βρισκόταν μέσα, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια κατασταλτική κίνηση. 6 άτομα συνελήφθησαν. Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε πορεία 5000 ατόμων ενώ το βράδυ έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία. Κατάληψη έγινε και στο κτήριο Νομαρχίας Φθιώτιδας και Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος μετά από μεγάλη πορεία στο κέντρο της Λαμίας. Τέλος, κατάληψη πραγματοποιήθηκε και στο δημαρχείο Ρόδου.

Η συσσωρευμένη οργή του τελευταίου διαστήματος εκτονώθηκε μέσα σε μία ημέρα, δείχνοντας μια ξεκάθαρη αλλαγή των κοινωνικών αντανακλαστικών και της εξοικείωσης με τις συγκρουσιακές τακτικές. Όλοι περίμεναν πως θα έρθει μία τέτοια ημέρα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η εξέγερση απλώθηκε σε τόσες πόλεις χωρίς να προϋπάρχει κάποια οργανωτική προετοιμασία και χωρίς να συντονιστεί από κάποια επίδοξη πολιτική πρωτοπορία. Ούτε κατά τη διάρκειά της, ούτε και μετά σοκαρίστηκε κανείς πραγματικά από το επίπεδο της βιαιότητας. Ούτε καν όσοι και όσες αναμασάνε την προπαγάνδα που αναπαράγεται αδιάκοπα από τα μμε για μεροκαματιάρηδες που πάθανε ζημιά, για μικροεπιχειρηματίες που καταστράφηκαν, για την αίγλη και την αξιοπιστία της χώρας μας που υποβαθμίζονται. Τέτοιες κοινωνικές εκρήξεις είναι πλέον αναμενόμενες και υπολογίσιμες, και πώς να μην είναι άλλωστε όταν από το παράδειγμα της 12/2 φαίνεται το τι μπορεί να γίνει μόλις σε μια μέρα, από ένα τόσο μεγάλο πλήθος και με ένα τόσο θολό και ετεροκαθοριζόμενο πλην όμως συσπειρωτικό σημείο αναφοράς, την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών. Δεδομένου αυτού δε μας εκπλήσσει πως αυτή η κατάσταση δεν είχε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως για παράδειγμα ο Δεκέμβρης του '08. Εξ' άλλου δεν είχε προοπτικές, δεν είχε – κατά τα φαινόμενα – εφικτούς στόχους. Ήταν ένα φαινόμενο χαοτικό, μια ένδειξη για τις προοπτικές που ανοίγουν από εδώ και πέρα για την πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ήταν όντως μια εκτόνωση, χωρίς αυτό να μειώνει τη σημασία της για τις κινηματικές διεργασίες. Ήταν η κατάρριψη του επιχειρήματος “αφού με όλα αυτά τα σπασίματα και όλη αυτή την βία δεν αλλάζει κάτι”, ένα επιχείρημα που ακούγεται συνέχεια μέσα στα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι έχουν αλλάξει πολλά, και φαίνεται ότι είναι δυνατό να αλλάξουν πολλά περισσότερα. Ένα μεγάλο θετικό στοιχείο είναι η αποτυχία των εργατοπατεράδων της ΓΣΕΕ να περιφράξουν τις κινητοποιήσεις καθώς αυτή η έκρηξη συνέβη μετά την προγραμματισμένη διήμερη σαμποταριστική τους τελετουργία. Ο τρόπος τέλος με τον οποίο εξελίχθηκαν οι διώξεις και ξεδιπλώθηκε η καταστολή, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις εκτιμήσεις πως όλες αυτές οι τακτικές που εφαρμόζονται μέσα στα τελευταία χρόνια για τις διώξεις αγωνιστών του α/α χώρου είναι η βάση για τη δημιουργία ενός νέου κατασταλτικού δόγματος. Μιας πτυχής της πορείας για την επιβολή μιας ολοκληρωτικής, ή καλύτερα ολοκληρωμένης, δημοκρατίας για τη συντήρηση της τάξης των πραγμάτων και την επέκταση του ελέγχου της κυρίαρχης τάξης σε όλες τις πτυχές της ζωής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε εμείς.

Τσιπάκια ελέγχου σε εργαζομένους

“Είναι επιτακτική ανάγκη να μπει μια σειρά, για την ορθή λειτουργία του Δήμου, στο ωράριο των υπαλλήλων και αυτό πιστεύω πως θα γίνει με την απόκτηση μικροτσίπ που θα διαθέτει ο κάθε δημοτικός υπάλληλος. Πιστεύω πως με την προμήθεια τέτοιου υπερσύγχρονου μηχανήματος θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με την προσέλευση και την αποχώρηση των υπαλλήλων του Δήμου Τρικκαίων στο σύνολο των υπηρεσιών”. Αυτά λέει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος οικονομικών Γιώργος Στουρνάρας μιλώντας για την πρόσφατη απόφαση του δήμου να ξεκινήσει έρευνα για την αγορά ανάλογης τεχνολογίας.
Ο δήμος Τρικάλων έχει επενδύσει αρκετά στην τεχνολογική ανάπτυξη. Η πόλη αυτή είναι και η πρώτη “ηλεκτρονική πόλη” της Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα του e-trikala διαβάσαμε: “Από το 2004, το γραφείο e-trikala, στα πλαίσια και σε συνεργασία με το Επιχειρησιακό πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες υλοποιώντας με επιτυχία διάφορα Δημοτικά έργα. Στις 8 Απριλίου 2008, ενώ έχοντας την απαιτούμενη εμπειρία, εξελίχθηκε σε Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταιρεία Ο.Τ.Α., με την επωνυμία e-Trikala Α.Ε., όπου το 99% του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει στο Δήμο Τρικκαίων και το υπόλοιπο 1% στο Εμπορικό Επιμελητήριο Τρικάλων”. Αυτή η εταιρία παρέχει “υπηρεσίες” όπως δημόσιο δίκτυο internet, τηλε-εκπαίδευση και τηλε-ιατρική που ουσιαστικά αποσκοπούν στην εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας. Προσφέρουν επίσης και υπηρεσίες τηλε-δημοκρατίας προσφέροντας σε μοναχικούς ανθρώπους την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν live αναμετάδοση του δημοτικού συμβουλίου. Εμετικό, έτσι;

Οι επενδύσεις όμως πρέπει να αποδίδουν, αλλιώς δε θα γινόντουσαν καν. Η τεχνολογικοποίηση της αγοράς και της παροχής υπηρεσιών επεκτείνεται και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Όταν το αφεντικό μιας επιχείρησης έχει στα χέρια του τις ανάλογες υποδομές θα τις χρησιμοποιήσει για το όφελος της επιχείρησης, το ιδιόκτητό του όφελος. Όταν λοιπόν ο δήμος έχει κάνει ένα πρώτο πετυχημένο βήμα μέσω της ανάπτυξης αυτών των υποδομών, για να γίνονται οι διαδικασίες που αφορούν αυτόν (και τις επιχειρήσεις εντός αυτού) πιο γρήγορα, μέσω της συντομότερης διευθέτισης των αναγκών των εργαζομένων, γιατί να μην κάνει ένα βήμα παραπέρα; Αφού έχει θέσει τους ρυθμούς εργασίας των εργαζομένων, γιατί να μην επενδύσει σε υποδομές που θα εξασφαλίσουν την πειθάρχισή τους ως προς τους ρυθμούς αυτούς; Και όποιος δεν είναι συνεπής χάνει τη δουλειά του. Δεν το παρουσιάζουμε με αυτή την απλότητα γιατί μας αφήνει αδιάφορους ή γιατί δε μας σοκάρει. Απεναντίας μας σηκώνεται η τρίχα, γιατί ότι εφαρμόζεται και πιάνει θα ξαναεφαρμοστεί. Αν λοιπόν πιάσει κάτι τέτοιο τόπο και δεν συναντήσει αντιδράσεις μπορούμε να περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται και αλλού. Το παρουσιάζουμε έτσι για να δείξουμε πόσο απλή και ανθρώπινη είναι η λογική του περάσματος στον ολοκληρωτισμό. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, η κατεύθυνση προς τον απόλυτο έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και την ιδεολογικοποίηση της τιμωρίας. Και η τεχνολογία, σαν βασικό εργαλείο για τη βελτιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου, ήταν είναι και θα είναι ιδιοκτησία της κυρίαρχης τάξης. Αυτοί που φιλοδοξούν να μας επιβάλλουν αυτό τον δρόμο είναι αυτοί που εμπορεύονται τις ώρες μας.

Αλληλεγγύη στους αναρχικούς καταληψίες της Ζαϊμη 11!

[singlepic id=16 w=320 h=240 float=center]

Στις 5/5 και με αφορμή το τραγικό γεγονός με τους 3 νεκρούς εργαζόμενους στην Marfin, οι μπάτσοι εν μέσω ενός κατασταλτικού οργίου στα Εξάρχεια πραγματοποιούν επίθεση στο κατηλειμένο κτήριο στην οδό Ζαϊμη 11.

Η πρόφαση που χρησιμοποιήθηκε ήταν η αναζήτηση στοιχείων για τον εμπρησμό της Marfin. Συλλαμβάνονται 11 άτομα με κατηγορίες πλημμεληματικού χαρακτήρα. Οι μπάτσοι σπάζουν ό,τι βρουν μέσα στο κτήριο και βάζουν φωτιά στο αρχείο εντύπου υλικού η οποία ευτυχώς δεν εξαπλώθηκε. Mετά από άλλες δυο εισβολές των μπάτσων το κτήριο σφραγίζεται.

Ο χώρος αυτός είχε κατηληφθεί από την Ανοιχτή Συνέλευση Αναρχικών για Ενιαίο Πολυμορφικό Κίνημα τον περασμένο Μάη, με την πεποίθηση της ανάγκης ύπαρξης χώρων πολιτικής και κοινωνικής ζύμωσης, ιδεών και δράσεων.

Οι καταλήψεις, τα σπίτια μας, αποτελούν χώρους κοινωνικούς, όπου ο κόσμος γνωρίζεται, συνάπτει σχέσεις, αποκτά αδιαμεσολάβητες γνώσεις, ζυμώνεται πολιτικά και μαθαίνει να οργανώνεται χωρίς αρχηγούς. Όλα αυτά χωρίς την επιθυμία για κέρδος και μακριά από την βλακώδη κυρίαρχη αντίληψη περί ιδιοκτησίας που κρατά χώρους, όπως και τους δικούς μας, πριν τους καταλάβουμε, αχρησιμοποίητους και νεκρούς.

Δε σταματάμε εδώ…έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Στις 5 Μάη, περίπου 300.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας και πολλών ακόμη πόλεων, με αρκετά άγριες διαθέσεις εναντίον πολιτικών, μεγαλοκαρχαριών και αστυνομικών, αντιλαμβανόμενοι πως το πανηγύρι της ‘ισχυρής ελλάδας’ τελείωσε και ο λογαριασμός θα πληρωθεί από τους ίδιους. Ειδικότερα στην Αθήνα, το κοινοβούλιο πολιορκήθηκε για ώρες, με εφόδους που γίνονταν με τα χέρια, με πέτρες, μολότοφ ή ό,τι έβρισκε ο καθένας πρόχειρο, όμως τα σκυλιά του Χρυσοχοΐδη απέτρεψαν την πραγμάτωση του λαϊκού αιτήματος “να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή” και γι’ αυτήν τους την αφοσίωση επιβραβεύθηκαν με μανιασμένες επιθέσεις απ’ το πλήθος.

Πάνω ακριβώς στην κορύφωση των ταραχών, σκάει και η πασίγνωστη πια τραγική είδηση για το θάνατο της Παρακευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη, των τριών υπαλλήλων στη Marfin Bank της Σταδίου. Παγωμάρα, αμηχανία και αδυναμία να γίνει αρχικά πιστευτό το γεγονός, είναι οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους. Στις παρακάτω παραγράφους θα προσπαθήσουμε χωρίς φόβο να αναφερθούμε στις βασικότερες πτυχές αυτής της ιστορίας, με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας και εσάς που διαβάζετε, αλλά και μένος ενάντια σε όσους επιχειρούν ακόμη να κάνουν πολιτική πάνω σε αυτό το συμβάν, απ’ όπου και αν προέρχονται. Continue reading Δε σταματάμε εδώ…έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Αφίσα σχετικά με την υπόθεση των πυρήνων της φωτιάς.

ΑΡΝΟΥΜΑΣΤΕ ΝΑ ΖΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΦΟΒΟ

Αυτή η υπόθεση:

…Ξεκινά με πρόφαση την υποτιθέμενη εξάρθρωση της οργάνωσης «συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς» από το Σεπτέμβρη του 2009 και συνεχίζεται έως τώρα με 4 προφυλακίσεις, θεαματικές συλλήψεις και με την έκδοση 16 έως τώρα επίσημων και πολλών άλλων ανεπίσημων ενταλμάτων σύλληψης για άτομα που αρνούνται να παραδώσουν τις ζωές τους σε μια δικαιοσύνη που υπόσχεται προφυλακίσεις, και καταζητούνται έκτοτε. Διώκεται ένας ολόκληρος κοινωνικός κύκλος με στόχο την αναγωγή των σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ φίλων και συντρόφων, σε νομικά ατράνταχτο κριτήριο ενοχής. Όλα τα άτομα που πιθανόν έχουν περάσει από ένα σπίτι συγκροτούν ένα μακρύ κατάλογο υποψήφιων ενόχων.

…Δε βασίζεται παρά μόνο φαινομενικά, στη γραφειοκρατική αστική νομιμότητα. Το “περί δικαίου αίσθημα” πάει περίπατο , αφού τα ΜΜΕ πασχίζουν να πείσουν ότι το σύνολο της κοινωνίας απειλείται από αδίστακτους τρομοκράτες, οπότε όλα επιτρέπονται.

…Εξυπηρετεί πολιτικές σκοπιμότητες, δημιουργεί την εντύπωση
“παραγωγής έργου κατά της τρομοκρατίας” για να συμβάλλει στην αύξηση του
κύρους των εκάστοτε κυριάρχων.

…Δε σταματά μόνο σε όσους επιλέγουν την ένοπλη δράση. Είναι ένα ξεκάθαρο μήνυμα τρόμου προς όσους διαρκώς επιλέγουν  την πραγμάτωση των επιθυμιών τους, την κοινωνικοποίηση των αρνήσεών τους, την αντίσταση στη γενικευμένη αποχαύνωση και την ιδιώτευση. Προς όλους μας.

ΕΧΘΡΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ

Γιατί βλέπουμε ξεκάθαρα πόσο απολυταρχικά διαχειρίζεται την σε βάρος της αμφισβήτηση, πόσο
υποβαθμίζει την επιθυμία για ελευθερία, πώς απονοηματοδοτεί τους κοινωνικούς αγώνες, πώς
προσπαθεί να οριοθετήσει τις ζωές μας χτυπώντας τις σχέσεις μας. Βλέπουμε τα λυσσασμένα σκυλιά της που περιπολούν, παρακολουθούν, ρουφιανεύουν, δίνουν διαλέξεις και επιτίθενται σε όποιον σηκώνει τα μάτια του από το έδαφος.

Η κυριαρχία οχυρώνεται με όποιον τρόπο μπορεί καθώς γίνεται ολοένα και πιο ευάλωτη.
Προετοιμάζει το έδαφος για την αντιμετώπιση των μικρών και μεγάλων συγκρούσεων που έρχονται.

Έχουμε πόλεμο με αυτά τα καθάρματα και χρειαζόμαστε ο ένας τον άλλο.

Λευτεριά στους 3 προφυλακισμένους
Αλληλεγγύη με όλους όσους διώκονται για την
υποτιθέμενη συμμετοχή τους στην οργάνωση
«συνωμοσία πυρήνων της φωτιάς».

Σημεία και τέρατα της δημοκρατίας.

Ι. Ως τον φετινό δεκέμβρη

Αρχικά θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε  γεγονότα τα οποία θεωρούμε μαρτυρούν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος καθώς και την μεταστροφή της κυρίαρχης ρητορείας σχετικά με την καταστολή. Όλη η ιστορία ξεκινάει μετά την εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, όπου για ακόμα μια φορά  επανανοηματοδοτείται  έναν “αγαπημένο” του εσωτερικό εχθρό: τον πολιτικό χώρο  που για χάρη ευκολίας θα ονομάσουμε αναρχικό-αντιεξουσιαστικό, παρόλο που είναι κάτι το πολύμορφο και αποτελείται από ανθρώπους με πολύ διαφορετική σκέψη και πρακτικές .
Αρχίζει ένα παιχνίδι που οι όροι του είναι μεταβλητοί: εναλλάσσονται ανάμεσα στο θεαματικό και στο πραγματικό . Την κήρυξη των “μεταδεκεμβριανών εχθροπραξιών” έκαναν χέρι-χέρι με την λίγο πολύ γνωστή μπουρδολογία τους οι πρώην εισαγγελέας Σανιδάς  και υπουργός Μαρκογιαννάκης: δήθεν θα μπουν στα “κρησφύγετα των αναρχικών” τις καταλήψεις και άλλους ελεύθερους χώρους .

Ταυτόχρονα αρχίζει και ένας ιδεολογικός πόλεμος από τα ΜΜΕ: συνδέονται πράξεις αντιβίας όπως οι εμπρηστικές επιθέσεις σε  τράπεζες με άσχετα γεγονότα όπως τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μπράβων τις νύχτας, οι καταλήψεις δε, παρουσιάζονται σαν μέρη σκοτεινά και κακόφημα όπου μέρα-νύχτα αδίστακτοι τρομοκράτες πουλάνε ναρκωτικά και όπλα.
Παράλληλα δράση αναλαμβάνει ένας άλλος βραχίονας του κράτικου μηχανισμού, οι φασίστες: επιθέσεις διαφορετικής βαρύτητας έγιναν σε όλη την διάρκεια του περασμένου χρόνου και πιο συγκεκριμένα,
στην Αθήνα επιθέσεις δέχτηκαν, η κατάληψη «Αντί-Info Cafe», το στέκι μεταναστών, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου,η κατάληψη Πραπούλου, η κατάληψη Λέλας καραγιάννη, η  κατάληψη του Βοτανικού Κήπου, ο αυτοδιαχειριζόμενος αγρός στο πάρκο Τρίτση και  δύο φορές η Βίλλα Αμαλίας, στην Πάτρα η κατάληψη  «ΠΡΟΚΑΤ 35», στην Θεσσαλονίκη το αριστερό στεκι «Σφεντόνα», η κατάληψη Υφανετ, ο ανοιχτός κοινωνικός χώρος δυτικών συνοικιών, το στεκι Buena Ventura και δύο φορές το Ράδιο Revolt, στα Χανιά η κατάληψη Rosa Nera και το Στέκι μεταναστών και τέλος στην Ρόδο ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος του Παλιού Κυλικείου. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν είναι διαφορετικοί: από βόμβες μεγάλης ισχύος μέχρι και χειροβομβίδα σε μια περίπτωση, από μολότοφ μέχρι  επιθέσεις από ομάδες βλαμμένων.

Στην συνέχεια έχουμε το φιάσκο του Χαλανδρίου με τα γεγονότα να είναι και εκεί λίγο πολύ γνωστά: Η αντιτρομοκρατική πραγματοποιεί εισβολή σε σπίτι και στην συνέχεια συλλαμβάνει 5 άτομα και προφυλακίζει τα 3. Κανιβαλισμός και τρομολαγνεία από τα Μ.Μ.Ε. , απειλές προς κάθε κατεύθυνση για επιπλέον συλλήψεις . Το κράτος αρχίζει να χρησιμοποιεί το βαρύ νομικό του οπλοστάσιο και εκδίδει επιπλέον εντάλματα ενώ η δικαστικός που έχει αναλάβει την υπόθεση, αναπαράγει αυτούσια την αστυνομική προπαγάνδα, μιλώντας για 50 άτομα “που θα συλληφθούν αργά ή γρήγορα”. Το κριτήριο της αθωότητας έχει πάψει πλέον να ισχύει: σε δηλώσεις του, εκπρόσωπος του υπουργείου Προ.ΠΟ.  αφού καλεί τα άτομα που καταζητούνται με τα παραπάνω εντάλματα να παραδοθούν, λέει πως είναι δουλειά κάθε υπόπτου να αποδείξει την μη-ενοχή του .

Εδώ αξίζει να σταθούμε σε δυο σημεία. Πρώτα στην σύλληψη  22χρονής μετά από πάρτυ στην κατάληψη Σκαραμαγκά όπου τα παπαγαλάκια της ασφάλειας ανάμεσα σε ένα όργιο πληροφοριών για την προσωπική της ζωή καθώς και την εκ των προτέρων καταδίκη της, πρόλαβαν να μιλήσουν για πληθώρα στοιχείων, τα οποία στοιχεία σύντομα μεταμορφώθηκαν σε ένα κηροπήγιο. Εν τέλει κανείς δεν είδε  το κηροπήγιο και η κοπέλα αφέθηκε ελεύθερη…
Δεύτερον στην σύλληψη 26χρονού στις 31 Δεκέμβρη λόγω εντάλματος που υποτίθεται είχε εκδοθεί  μαζί με άλλα εννέα πριν από ενάμιση μήνα. Το τραγελαφικό είναι ότι μέχρι τότε είχε παρουσιαστεί δύο φορές  σε ΑΤ για παλιότερη υπόθεση του, χωρίς να του γίνει καμία νύξη για το ένταλμα. Το στοιχείο για αυτόν ήταν ένα δακτυλικό αποτύπωμα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή . Και αυτός αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων ενώ από την δεύτερη κιόλας μέρα της ταλαιπωρίας του , αστυνομικοί είχαν ενημερώσει πως γνωρίζουν πως δεν έχει σχέση.

Οι πρωτοτυπίες όμως δεν σταματούν εκεί! Στις 26/10 επικηρύσσονται με το χρηματικό ποσό των εξακοσίων χιλιάδων ευρώ οι αδερφοί Σευσίδη και ο Γ. Τσιρώνης για την συμμετοχή τους υποτίθεται,  σε μια ομάδα κατασκεύασμα των ΜΜΕ τους “ληστές με τα μαύρα”. Γρήγορα βέβαια γίνεται κατανοητός ο πραγματικός λόγος της επικήρυξης: “κύκλοι από το υπουργείο” αφήνουν να γίνει κατανοητό πως τους “χρεώνουν” συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Προκειμένου βέβαια να μην χαθεί το δημοκρατικό προσωπείο του κράτους λίγες μέρες μετά επικηρύσσονται και οι “άγνωστοι” που επιτέθηκαν στην Κ. Κούνεβα. Συνεχίζοντας στον τομέα της δικαστικής καταστολής, φαίνεται πως της μόδας εκτός από τις προσπάθειες για φυσική εξόντωση, τώρα προσπαθείτε και η οικονομική.  Στο ηράκλειο κατά την διάρκεια της πορείας για το Πολυτεχνείο οι μπάτσοι συνέλαβαν 4 άτομα και ενώ δεν προέκυψε  κάποιο στοιχείο εις βάρος τους τους επιβλήθηκε συνολικά εγγύηση 22 χιλιάδων ευρώ. Αντίστοιχα σε 11 από τα άτομα που είχαν συλληφθεί, όταν τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. εισέβαλαν  στο στέκι Ρεσάλτο, επιβλήθηκε εγγύηση 51.000 ευρώ!

ΙΙ. Δεκέμβριος 2009
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ενώ στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έγιναν πορείες, τα σκυλιά του κράτους φρόντισαν να κάνουν ¨σωστά ¨ την δουλειά τους εντείνοντας για άλλη μια φορά την καταστολή. Όλων των λογιών τα κομματόσκυλα, όλοι οι δούλοι κονδυλοφόροι της ηλιθιότητας αλλά ακόμη και διανοούμενοι πανεπιστημιακοί βγήκαν να μας μιλήσουν για το ΤΙ μπορεί να σήμαινε ο Δεκέμβρης το 2008, ΤΙ μπορεί να άφησε αυτή η εξέγερση, για τον «κοινωνικό εκβαρβαρισμό», την «διάλυση του κοινωνικού ιστού», όμως πάνω απ’ όλα βγήκαν να πούνε την αποψάρα τους για τον Δεκέμβρη του 2009, να κάνουν την σύγκριση των δύο και να επαινέσουν το έργο της ΕΛΑΣ για το ξύλο και τις συλλήψεις.
Στην Αθήνα ήδη από τις 5 Δεκέμβρη ο Χρυσοχοίδης και τα πιστά σκυλιά του έδειξαν τις διαθέσεις τους για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το βράδυ λοιπόν της ίδιας μέρας τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αυτοδιαχειροζόμενο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ σπάζοντας τζάμια σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και συλλαμβάνουν 22 άτομα αποδίδοντας τους σωρό πλημμελημάτων και κακουργημάτων. Έπειτα από αυτήν την ενέργεια αλληλέγγυοι πραγματοποιούν πορεία προς το Κερατσίνι, όπου γίνεται και κατάληψη του δημαρχείου. Λίγη ώρα νωρίτερα είχαν γίνει συγκρούσεις με τους μπάτσους που παρέμεναν κλεισμένοι στο χώρο του στεκιού. Λίγες ώρες αργότερα η ΕΛΑΣ εισβάλει στο χώρο του δημαρχείου και συλλαμβάνει και εκεί 41 άτομα αποδίδοντας πλημμελήματα.

Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας γίνεται καταπάτηση του ασύλου στην Θεσσαλονίκη, όταν ματατζήδες εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο της πολυτεχνικής σχολής στο ΑΠΘ, οπού κόσμος βρισκόταν συγκεντρωμένος και  συνέλαβαν 7 άτομα εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν. Το παραπάνω σκηνικό που διαδραματίστηκε στο πολυτεχνείο ήταν σίγουρα μία κίνηση η οποία δεν μας εξέπληξε καθόλου… Ο επίγονος του Παπαδόπουλου, Μιχάλης Χρυσοχοίδης δεν χρειαζόταν να βγάλει τα τανκς αφού ήδη έχει στρατό κατοχής στους δρόμους! Η καταπάτηση ασύλου (η οποία δεν έγινε μία μόνο φορά εκείνες τις μέρες αφού ματατζήδες και δελτάδες μπαινόβγαιναν κάνοντας βόλτες στο προαύλιο) και οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν αφορμή αρχικά κάποια επεισόδια ή συγκρούσεις. Κόσμος ο οποίος απλά καθόταν στα σκαλιά του πανεπιστημίου από τις κατειλημμένες σχολές βρέθηκε να τρέχει όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο χώρο. Η «ρίζα του κακού» η οποία κάθε φορά διαφημίζεται από Μ.Μ.Ε και πολιτικούς για τους «αλήτες», «κουκουλοφόρους» που κάνουνε φασαρίες μέσα από τα πανεπιστήμια, είναι και το καλοφτιαγμένο σχέδιο του Χρυσοχοϊδη  έτσι ώστε τέτοιου είδους φασιστικές ενέργειες, όπως η καταπάτηση ασύλου, να μην προκαλεί καμία κοινωνική αντίδραση.

6 Δεκέμβρη και το πανηγύρι της χαρτογράφησης αρχίζει…

Ο αριθμός των προσαγωγών στην Αθήνα είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, το φακέλωμα που είχε γίνει το 1995 με τα 500 περίπου άτομα που είχαν οδηγηθεί στη ΓΑΔΑ όταν πάλι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο πολυτεχνείο, ενισχύθηκε κατά πολύ, αφού ο αριθμός στις 6 Δεκέμβρη φτάνει σχεδόν στα 1000 άτομα ενώ οι συλλήψεις με αυτούς των προηγούμενων ημερών στα Εξάρχεια, στο Κερατσίνι και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ρεσάλτο φτάνει συνολικά τα 76 άτομα. Στην Θεσσαλονίκη και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη οι μπάτσοι εγκλώβισαν πολύ κόσμο στα γύρω στενά της πλατείας Αντιγονιδών και έπειτα πραγματοποίησαν προσαγωγές και συλλήψεις αφού όμως κάνανε κατανομή από μολότοφ και μάσκες σε όποιον απλά έβρισκαν μπροστά τους. Συνολικά γίνανε 104 προσαγωγές και υπήρχαν 9 συλληφθέντες εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν.
Συλλήψεις όμως υπήρχαν και σε μικρότερες πόλεις αλλά και σε νησιά. Στη Ρόδο  γίνανε 2 συλλήψεις, στα Χανιά 5 (οι 4 ανήλικοι), ενώ στο Ηράκλειο υπήρχαν 6 συλληφθέντες για πλημμελήματα,. Στο Ηράκλειο την ημέρα της πορείας και καθώς μια ομάδα ατόμων από την κατάληψη Ευαγγελισμού κατευθυνόταν στην προσυγκέντρωση της πορείας, διμοιρίες των ΜΑΤ και ασφαλίτες έκαναν έλεγχο στα άτομα και πραγματοποίησαν εκεί τις 4 από τις 6 συλλήψεις. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρισκόταν και ο Ridvan Celik, τον οποίο το τούρκικο κράτος τον διέγραψε από πολίτη του το 2002 επειδή για 11 χρόνια ήταν ανυπότακτος αφού επέλεξε να αυτοεξοριστεί στην Ελλάδα όταν η χώρα του, του ζήτησε να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ . Κρατήθηκε στη Γ.Α.Δ. Ηρακλείου ως τις 24/12 και μεταφέρθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη ώστε να δρομολογηθεί η απέλαση του στην Τουρκία, το οποίο υπάρχει μεγάλη περίπτωση να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. O Celik έκανε νέα αίτηση πολιτικού ασύλου με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της απέλασης να «παγώσουν», αλλά χωρίς να λήξει η υπόθεση του.

Στα Γιάννενα μετά το τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε βιτρίνες και ανάφτηκαν φωτιές σε κάδους, οι μπάτσοι απάντησαν με πολλά χημικά, προσήγαγαν 39 και συνέλαβαν 1 άτομο για πλημμέλημα. Την ίδια μέρα στα Γιάννενα και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη, σε ακόμα μία προσπάθεια στοχοποίησης στεκιών και κατειλημμένων χώρων, μπάτσοι εισβάλουν από την πίσω πόρτα της πολυκατοικίας, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων, τραμπουκίζοντας τους πάντες για να πραγματοποιήσει έλεγχο.
Στο Αγρίνιο δυναμική ήταν η παρουσία των διαδηλωτών όταν πετάχτηκαν μολότοφ, σπαστήκαν τράπεζες αλλά και ένα αυτοκίνητο της ομάδας ΟΠΚΕ ενώ δυναμική πορεία με συγκρούσεις έγινε και στην Κόρινθο.
Οι προσαγωγές και οι συλλήψεις οι οποίες αναγράφονται παραπάνω αναφορικά δεν ήταν σαφώς οι μόνες που γίνανε στην Ελλάδα. Το «έργο» που παρήγαγε ο χρυσοχοίδης και τα «κομάντο» του, από την καταπάτηση ασύλου, τους ξυλοδαρμούς, τις μπούκες της ΕΛΑΣ σε αντιεξουσιαστικά στέκια, τις χιλιάδες προσαγωγές και εκατοντάδες συλλήψεις μας επιβεβαιώνει απλά πως η «προστασία» για την οποία μιλάνε δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνό νταβατζηλίκι…

ΙΙΙ.  Αντιεξέγερση.

Με αυτό τον όρο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική -επικοινωνιακή και επιχειρησιακή- που στηρίζεται σε μία στρατηγική η οποία έχει σαν στόχο την καταστολή αλλά κυρίως την πρόληψη ανεξέλεγκτων καταστάσεων, όχι μόνο αστυνομικά αλλά και κοινωνικά.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός (α/α) χώρος είναι ο βασικός εχθρός του κράτους. Αποτελεί όμως έναν αστάθμητο παράγοντα δημιουργίας κοινωνικών καταστάσεων που μπορούν να συμβάλλουν στη γέννηση κάποιου αρνητικού για την εξουσία κλίματος και που, λόγω της κοινωνικής απεύθυνσης που έχει χτίσει ο χώρος, είναι εύκολο να διαχυθεί και σε περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Για αυτό και μπαίνει στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής. Επιπλέον οι ανοιχτές δομές και η συλλογική εμπειρία λειτουργούν ως εργαλεία για την εξέλιξη και την κοινωνικοποίηση αντικανονικών, για την κυριαρχία, ιδεών και πρακτικών ενώ παράλληλα αφήνουν περιθώρια στα άτομα για την ανάπτυξη νέων.
Όπως το αντιλαμβανόμαστε, σκοπός αυτής της πολιτικής είναι ο α/α χώρος να αφομοιωθεί με τη μορφή ενός αναγνωρισμένου πολιτικού ρεύματος, προβλέψιμου και ελεγχόμενου, που θα περιορίζεται μόνο στο να αναπαράγει τον κυρίαρχο Πολιτικό λόγο, αντί να αποτελεί ένα δίκτυο σχέσεων και ένα πεδίο ανταλλαγής ανατρεπτικών γνώσεων και ιδεών. Με λίγα λόγια, να κάνει τον α/α χώρο ένα μη κίνημα, κάτι αμετάβλητο.
Το κόστος που θα επέφερε στην εξουσία μια ενδεχόμενη επανάληψη του πολιτικού κλίματος της περυσινής χρονιάς θα ήταν τεράστιο. Έτσι, από την εξέγερση του Δεκέμβρη και μετά, παράλληλα με την ένταση της ενεργητικότητας των αντιστάσεων, γίνονται διαρκώς προσπάθειες για την αδρανοποίηση τους. Αυτές οι προσπάθειες κορυφώνονται κατά το διάστημα πριν από τις πορείες και τις εκδηλώσεις του φετινού Δεκέμβρη. Υπολογίζοντας τα, καλώς ή κακώς, επετειακά κοινωνικά αντανακλαστικά, το υπουργείο “προστασίας του πολίτη” διαχειρίζεται με τον πλέον τρομοκρατικό τρόπο την καταστολή των δημόσιων δράσεων προβαίνοντας σε  πρωτόγνωρο αριθμό «προληπτικών προσαγωγών» και προχωρώντας σε πολλές συλλήψεις, ακόμα και μέσα στο άσυλο το οποίο παραβιάστηκε αρκετές φορές και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος. Η δικαστική εξουσία μπαίνει στο παιχνίδι με πολλές προφυλακίσεις από τις πορείες της 6/12, με τη βαριά παραδειγματική ποινή του Ηλία Νικολάου και αφού έχουν προηγηθεί οι προφυλακίσεις για την υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου». Η αντιτρομοκρατική συνεχίζει το ανθρωποκυνηγητό και επαναλαμβάνει τη συνταγή της γιάφκας  στον κοινωνικό χώρο “Ρεσάλτο” στο Κερατσίνι. Οι παρακρατικοί, τέλος, συνεχίζουν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» με βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις.
Το ζήτημα, σε πρώτο επίπεδο, ήταν απ’ ότι φάνηκε να εκλείψουν οι πιο βίαιες πρακτικές από τους δρόμους της πόλης και τις καθημερινότητές μας. Τα κατασκευασμένα εντάλματα και οι επικηρύξεις δημιουργούν τη θεαματική εικόνα του τρομοκράτη σε βάρος όχι απλά του α/α χώρου αλλά συγκεκριμένων ατόμων διαχωρίζοντάς τα έντεχνα,     σε επικοινωνιακό επίπεδο, από το ευρύτερο σύνολό τους, και προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το συνειδησιακό τους επίπεδο στα μάτια των θεατών. Όλα, για λόγους παραδειγματισμού των υπολοίπων, «εξόντωσης» των ίδιων μέσω της φυλάκισης, της διαρκούς καταδίωξης και της τεράστιας ψυχολογικής πίεσης που κάτι τέτοιο δημιουργεί, και τέλος, της κοινωνικής απομόνωσης ακόμα και στους ίδιους τους κύκλους τους, την εσωτερική περιθωριοποίησή τους με άλλα λόγια.

Οι διαχωρισμοί που προωθούνται από την «αντιεξουσιαστική εξουσία» εξυπηρετούν ακριβώς το τελευταίο: οι σοβαροί και ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές, λένε, δε γίνεται να έχουν σχέση με τους «ψυχικά διαταραγμένους ταραξίες – χουλιγκάνους – συμμορίτες», δημιουργώντας έτσι απλά ταυτότητες εύκολα χειραγωγήσιμες και ξεκάθαρα φορτισμένες. Οι πρώτοι, φιλαράκια και ομοϊδεάτες του Χρυσοχοϊδη σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούν ένα σεβαστό και αξιόλογο κομμάτι της κοινωνίας άρα και έναν εν δυνάμει συνομιλητή (το σύστημα χρειάζεται πάντα έναν συνομιλητή, ακόμα και φαινομενικά εχθρικό, κι αυτό έγινε φανερό τις μέρες του Δεκέμβρη ‘08 όταν  οι πανικόβλητοι αρμόδιοι δεν έβρισκαν κανέναν να διαπραγματευτούν μαζί του τη λήξη του χάους) ενώ οι δεύτεροι είναι τα μιάσματα που πρέπει να παταχθούν, σαν ένα βήμα για την ανάκαμψη της χώρας. Συμβολοποιούνται έτσι ο «καλός» και ο «κακός» αναρχικός, για να γίνει το πέρασμα -στα μυαλά μας πλέον- στο βλακώδες μα και επικίνδυνο δίπολο του «σωστού» και του «λάθους» (ή και αντίστροφα, στην αναλογία) αναρχικού. Κάτι τέτοιο στοχεύει στην υπονόμευση της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων που επιλέγουν να αγωνίζονται, στενεύοντας τα περιθώρια ανάπτυξης σχέσεων καθώς ο καθένας ξαναμπαίνει στη θέση του, και ανάγοντας  τις τάσεις, σε φράξιες, από τις οποίες θα επιβιώσουν κοινωνικά μόνο αυτές που κινούνται μέσα στα «επιτρεπτά» από την εξουσία όρια.

Εκεί είναι που που βάζει η εξουσία το απόλυτο κριτήριο διαχωρισμού, ιδεολογικού και κατασταλτικού χαρακτήρα, μεταξύ αυτών που την αμφισβητούν: στη βία. Όποιος ρητά και συνειδητά έχει αποκηρύξει τη βία σαν μέσο αγώνα ενάντια στο άδικο, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικών -ατομικών και συλλογικών- δεν έχει τίποτα να φοβάται (καθώς αντίστοιχα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και το καθεστώς από αυτόν). Αυτός ο διαχωρισμός, σίγουρα δεν είναι καινούριος, φαίνεται όμως τελευταία, πως τέμνει κάθετα ολόκληρη την αντίληψη και την τακτική των αρχών απέναντι στα κομμάτια που της αντιτίθενται. Ουρλιάζει η δημοκρατία σε όλους τους τόνους, προς κάθε κατεύθυνση και χρησιμοποιώντας όλα της τα παρακλάδια (ΠΟΑΣΥ, ΠΟΣΔΕΠ κ.ο.κ.): ΟΧΙ  ΑΛΛΗ ΒΙΑ! «Διαμαρτυρηθείτε, διαδηλώστε, διεκδικήστε, αλλά όπως σας υπαγορεύουμε εμείς,αυστηρά»…
Δεν είναι ζήτημα του δήθεν «ανθρωπιστικού-φιλειρηνικού» χαρακτήρα του καθεστώτος. Είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για τη διατήρηση της θέσης τους. Αλίμονο, να μη χαθεί το μονοπώλιο της βίας απ’ τους κρατιστές. Να μην αντιληφθεί ο καθένας μας τη δύναμη που πηγάζει από μέσα του, να παρέμβει δυναμικά στα πράγματα. Να μη χάσουν οι αστυνομικοί τελείως το ηθικό και την ψυχραιμία τους. Να μην ξεφύγουν οι ζωντανοί άνθρωποι απ’ τους προκαθορισμένους φορείς αντιπροσώπευσης και εκτόνωσης της διαμαρτυρίας τους.

Το “σύστημα”, στον 21ο αιώνα, διαθέτει χιλιάδες παραλλαγές και προσωπεία, ενίοτε έχει εσωτερικευτεί και χωνευτεί βαθιά μέσα μας, και γι’ αυτό το λόγο η πολυμορφία απ’ την πλευρά μας (στις δράσεις και το λόγο μας, στην ίδια μας την ύπαρξη εν τέλει) είναι επιθυμία ζωτική. Όταν, όμως, μιλάμε για το δρόμο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, μία είναι η γλώσσα που το φοβίζει και ξεγυμνώνει τις αδυναμίες του τόσο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό όσο και σε εμάς. Κι αυτή, είναι η γλώσσα της πέτρας και της φωτιάς.

Σχετικά με τους νέους Power Rangers της ΕΛ.ΑΣ.

lego1Μετά την εξέγερση του Δεκέμβρη, η πρώην κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας φάνηκενα ανησυχεί για την έκταση των γεγονότων και των δράσεων από τον χώρο των αντιεξουσιαστών που όλο και ενισχύονταν. Έτσι στα πλαίσια μιας κοινωνίας που θέλει να χαρακτηρίζεται από τον εφησυχασμό, την τάξη και την ασφάλεια, η κυβέρνηση φρόντισε για τα παραπάνω με την σύσταση μιας νέας ομάδας στο σώμα της ελληνικής αστυνομίας.
Ένα κράτος «σάπιο», όπως έχει αποδειχτεί έπειτα από συνεχή οικονομικά και πολιτικά σκάνδαλα, ακόμη και έπειτα από δολοφονία 15χρονου την οποία διέπραξε μπάτσος στο κέντρο της Αθήνας και συγκλόνισε παγκοσμίως την ¨κοινή γνώμη¨, έρχεται να δώσει λύση για να «ξαναμπεί η τάξη» με τη νεοσύστατη ομάδα «Δέλτα», (Δύναμη Ελέγχου Ταχείας Ανταπόκρισης).
Η εν λόγω ομάδα συγκροτήθηκε με πρωτοβουλία του Γενικού Αστυνομικού Διευθυντή Αττικής Γιάννη Ραχωβίτσα (που πρόσφατα προήχθη υπαρχηγός της ΕΛΑΣ) και έκανε την εμφάνιση της κάπου στις αρχές Μαρτίου, όταν και άρχισε η εκπαίδευση της. Αρχικά αποτελούνταν από 330 άτομα και στο πλαίσιο των μέτρων που είχε ανακοινώσει  ο πρώην αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών Χρήστος Μαρκογιαννάκης για την θωράκιση
των μεγάλων αστικών κέντρων κατά της εγκληματικότητας περιλαμβάνονται οι περιπολίες με μηχανές μικρού κυβισμού, στις οποίες επιβαίνουν 2 άτομα και θα δρούνε, έπειτα από δήλωσή του, μέσα στα πρώτα 5 λεπτά από την στιγμή που θα λαμβάνουν το σήμα καταγγελίας… Continue reading Σχετικά με τους νέους Power Rangers της ΕΛ.ΑΣ.

Ησυχία,τάξη και ανασφάλεια…

Ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα που μας ξαναφύσηξε -έπειτα από αρκετά χρόνια- το “σοσιαλιστικό αεράκι” !! Τα υπουργεία μοιράστηκαν. Υπουργοί, υφυπουργοί πήραν τις θέσεις τους, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος, όλα καλά και εύκολα( γι’΄ αυτούς) αφού φρόντισαν για άλλη μια φορά να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Η διαφορά που παρουσιάστηκε (ή θα παρουσιαστεί) στη ζωή μας με την “πράσινη δημοκρατία”, μηδενική. Το μόνο πράγμα που άλλαξε από την πρώτη στιγμή το Μπατσοκ  ήταν τον όνομα ενός υπουργείου. Το Υπουργείο Εσωτερικών μετονομάστηκε σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη(τι λεε ρε παιδί μου) και υπουργός αυτού  βαφτίζεται ο βραβευμένος από την CIA  Μιχάλης Χρυσοχοίδης.
Στα πλαίσια της “ανάπτυξης”  και φυσικά πάνω απ΄ όλα της ¨προστασίας του πολίτη ¨ ο Χρυσοχοίδης αποφάσισε πως καλό θα ήταν να εγκατασταθούν στα Εξάρχεια στρατιές από πράσινους μπάτσους.(αυτό εννοούσε ο Γιωργάκης το βλακόμουτρο προεκλογικά, όταν μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη). Continue reading Ησυχία,τάξη και ανασφάλεια…