Category: Πολιτική Ανάλυση

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της δουλειάς που είχε γίνει για την ανοιχτή συζήτηση “δράσεις και δομές για την οργάνωση της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”, που έλαβε μέρος στις 31/3/2012 στη θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τη συνέλευση για την προώθηση της αλληλεγγύης και το ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης φυλακισμένων αγωνιστών.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού.

Η εσωτερική αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση των τρόπων διαχείρησης κρίσεων από την πλευρά της ενωμένης (σίγουρα ως προς αυτό το θέμα) ευρώπης. Ένα από τα σημεία τομής για την εξέλιξή της είναι τα λεγόμενα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Ας σταθούμε λίγο στην κοινωνική σημασία αυτών των δομών[1].

Η ουσιαστική λειτουργία τους είναι να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους που περισσεύουν, αυτούς που δεν είναι σε αυτή τη συγκυρία εκμεταλεύσιμοι και που η παρουσία τους εντός του κοινωνικού πεδίου είναι πλέον ζημιογόνα για την τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι για να οδηγηθεί κάποιος μετανάστης εκεί δεν είναι απαραίτητο να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αρκεί το γεγονός οτι είναι μετανάστης, δηλαδή παράνομος[2], τόσο σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική, όσο και με τις ανάλογες νομικές της προεκτάσεις. Αυτό είναι ένα αρκετά κατατοπιστικό μέτρο για να αντιληφθεί κανείς την ακραία υποτίμηση, όχι μόνο της εργατικής δύναμης αλλά και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων που απαρτίζουν το κατώτατο κοινωνικό στρώμα. Δεν γίνεται κάποια επένδυση για τη συντήρηση αυτού του στρώματος μέχρι κάποιον καιρό που θα είναι και πάλι εκμεταλλεύσιμα, δεν προβλέπεται κάποιο είδος νομικής τιμωρίας εφ’όσον δεν υπάρχει κάποιο έγκλημα να τους βαραίνει, ούτε και προβλέπεται η κοινωνική (άρα και εργατική) πειθάρχισή τους μέσα στο περιβάλλον του εγκλεισμού. Αυτοί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για να συγκεντρώνουν και να εξοντώνουν αυτούς και αυτές που βρίσκονται πιο κάτω απ’όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όχι μέσα στις φυλακές.

Πρίν από τη δημιουργία των πιο σύγχρονων από αυτούς τους χώρους, ικανών να “φιλοξενήσουν” χιλιάδες άτομα, χρησιμοποιούνταν πρόχειρες αποθήκες, αστυνομικά τμήματα και ενίοτε φυλακές. Οι τελευταίοι όμως χώροι δεν αποτελούσαν μια ασφαλή επιλογή σε σχέση με τη διαχείριση του ζητήματος. Αρχικά υπήρχε ένα νομικό πρόβλημα, το οτι δεν κατηγορούνταν για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό θα εξελίσονταν σε κοινωνικό ζήτημα μέσα στις φυλακές, όχι μόνο λόγω της συμφόρησης που θα προέκυπτε, αν όλοι οι προς απέλαση μετανάστες στοιβάζονταν εκεί μέσα , και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε λιγότερο ή περισσότερο βίαιες και εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά και λόγω του πολιτικού διακυβεύματος μιας τέτοιας διαχείρισης. Όσο πιο προφανής και βίαιη είναι η, ούτως ή άλλως βασισμένη στην αδικία και τις ανισότητες, πραγματικότητα του εγκλεισμού τόσο διευρύνονται τα πεδία της πιθανής ριζοσπαστικοποίησης των έγκλειστων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για τους προς απέλαση μετανάστες προβλέπεται λοιπόν διαφορετικός χώρος, αποστέρηση της επαφής με οποιαδήποτε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και άν αυτά τα κομμάτια είναι παραβατικά. Η διαφορά είναι όπως προαναφέρθηκε πως οι μετανάστες δεν είναι παραβατικά αλλά εξ’ορισμού παράνομα κοινωνικά υποκείμενα. Η βία που εμπεριέχεται σε αυτό τον ταξικό διαχωρισμό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση για την αγορά πλωτών φυλακών αποκλειστικά για τον εγκλεισμό μεταναστών. Με τον εγκλεισμό σε αυτές τους αποστερείται ακόμα και η δυνατότητα να μπορούν να πατήσουν γή. Ο ξεχωριστός χώρος διευκολύνει την αναδίπλωση της βίας, είτε αυτή είναι άμεση είτε στις περισσότερες περιπτώσεις έμμεση. Το σωματικό βασανιστήριο του να ζείς στοιβαγμένος σε άθλιους χώρους σε πολλές περιπτώσεις με φαί που δεν είναι αρκετό, ο εγκεφαλικός πόλεμος του να μη γνωρίζεις πότε και αν ποτέ θα βγείς από εκεί μέσα, η ρευστότητα που δημιουργείται από τη συνεχή εναλλαγή κόσμου με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κενό στο πεδίο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, η αδυναμία επικοινωνίας με κάποιον δικηγόρο είναι πράγματα που οδηγούν σε αυτοκτονίες και θανάτους. Μα το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της συνολικής υποτίμησης της ζωής οι αγώνες που ξεσπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάν απαρατήρητοι και ξεχνιούνται.

Η διαφορά της σχέσης με το χρόνο που επιβάλλεται στους παράνομους σε σύγκριση με τους παραβατικούς είναι επίσης τεράστια. Οι παραβατικοί είχαν το περιθώριο συνδιαλλαγής με την κυρίαρχη ηθική και τις κανονικές ροές της κοινωνικής ζωής αλλά λόγω της μη συμβατικής τους συμπεριφοράς τιμωρούνται και το παρόν τους εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού σωφρονισμού, με την προοπτική να πειθαρχήσουν, να ζήσουν ένα ομαλό μέλλον. Οι παράνομοι δεν είχαν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, ή αυτό ήταν τουλάχιστον περιορισμένο μέχρι τη στιγμή που η εκμετάλλευσή τους θα έπαυε να είναι προσοδοφόρα. Ήρθαν σαν αιχμάλωτοι του πολέμου που διεξάγει ο πρώτος κόσμος, αναγκασμένοι να επιβιώσουν, μεταφερόμενοι από το δουλεμπόριο των μαφιών. Το παρελθόν τους έχει σβηστεί και δεν έχει σημασία. Το παρόν τους είναι ένα καθεστώς απόλυτης βίας και απομόνωσης εις βάρος τους. Η μοναδική προοπτική που ενυπάρχει στον εγκλεισμό τους είναι αυτή της απέλασης που ισοδυναμεί με την εξόντωσή τους. Δεν υπάρχει κάποιο υποσχόμενο μέλλον που θα λειτουργήσει σαν δέλεαρ για την πειθάρχισή και την ένταξή τους, καθώς η τελευταία κοστίζει ακριβά για την ευρώπη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

Το στοιχείο της μαζικότητας

“Δύο νέα μεγάλα κέντρα κράτησης (ΚΕΠΥ) μεταναστών στην Αττική, πέραν των προεπιλεγέντων που περιέχονται ρητά σε νόμο, επιδιώκει να συγκροτήσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυβέρνηση. […]. Οι έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, που συνδέονται με την απειλή αποβολής από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης Σένγκεν και τη δέσμευση των προεγκεκριμένων πιστώσεων ύψους 230 εκατομμυρίων ευρώ για τη μεταναστευτική διαχείριση, θα τεθούν σε διακυβερνητική διαβούλευση. […] Οι δύο μεγάλοι χώροι εκτιμάται από τους αρμοδίους ότι πρέπει να βρίσκονται στην Αττικοβοιωτία και να είναι χωρητικότητας περίπου 5-6 χιλιάδων ατόμων (σ.σ.*ο καθένας), ώστε να προσφέρουν πραγματική αποσυμφόρηση στην πρωτεύουσα και να διευκολύνουν όσους δικαιούνται προστασίας και ασύλου. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να έχουν υποδομές για μακροχρόνια παραμονή (τουλάχιστον έξι μηνών) όπως προβλέπει ο νόμος. Παραλλήλως πρέπει να λειτουργεί το πρόγραμμα επιστροφών τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ατόμων ετησίως. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι θα έχει νόημα η δουλειά των κέντρων πρώτης υποδοχής. «Είμαστε σε προχωρημένη σχεδιαστική φάση για τα κέντρα, καθώς έχουν οριστεί οι τεχνικές προδιαγραφές και οι ανάγκες σε προσωπικό» λέει η διευθύντρια της υπηρεσίας, κ. Σταυροπούλου. Κάθε κέντρο, που θα έχει χωρητικότητα 250 ατόμων, πρέπει να εκκαθαρίζει πέντε χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο. Περίπου τριάντα υπάλληλοι θα χρειαστούν για τη στελέχωση των 16 κέντρων. […] Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ένας χώρος που προοριζόταν για κέντρο στην Θράκη πυρπολήθηκε από αγνώστους. Προ ημερών ο αρμόδιος υπουργός, Χρ. Παπουτσής, εξήρε τη στάση του δημάρχου Ηγουμενίτσας, που επιδιώκει τη δημιουργία κέντρου στην περιοχή του προκειμένου να ρυθμιστεί η εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.”[3]

Άλλοι 14 χώροι συγκέντρωσης σε Λακωνία, Χίο, Σάμο, Αμυγδαλέζα, Ελληνικό, στη μονάδα πέτρου ράλλη, Ασπρόπυργο, Ροδόπη, Έβρο, Θεσπρωτία, Αιτωλοακαρνανία και Ορεστιάδα.

Οι φυλακίσεις των παράνομων δεν είναι μεμονωμένες αλλά μαζικές. Οι παραβατικοί δικάζονται και τιμωρούνται σαν άτομα, ενώ οι παράνομοι εξοντώνονται σαν μέρη ενός ενιαίου κοινωνικού κομματιού για το οποίο οργανώνεται και μια ενιαία διαχείρηση στο εγγύς μέλλον. Μια καταστροφική διαχείρηση. Οι ρυθμοί αποσυμφόρησης του αθηναϊκού κέντρου όπως αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα είναι ενδεικτικοί της εντατικοποίησης για την “επίλυση” του ζητήματος. Αν υπολογίσουμε πως μόνο αυτά τα δύο νέα κέντρα κράτησης θα εξυπηρετούν στη συγκέντρωση, άρα ενδεχομένως και την εξόντωση, τουλάχιστον 20.000 ανθρώπων το χρόνο, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να φανταστούμε από τι είδους και έντασης αστυνομικών και παρακρατικών πογκρόμ θα συνοδεύονται προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δίδαγμα: δίδαγμα τρόμου προς τον μεταναστευτικό πλυθησμό και προς κάθε έναν και μία που θα σταθεί δίπλα τους και δίδαγμα στάσης προς όλα τα κοινωνικά κομμάτια στα οποία βρίσκει απήχηση η ρατσιστική ρητορεία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα το οτι η διαχείρηση με αντικείμενο μάζες και όχι άτομα, ωριμάζει και αναβαθμίζεται από κάθε άποψη.


Οι επενδύσεις δε γίνονται χωρίς προοπτική

Η συγκεκριμένη διαχείριση ωστόσο δεν οργανώνεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα, δε θα σταματήσει να ισχύει μόλις γενικά η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα “ξεμπλέξει” με το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα μείνει σαν οργανωτική και ιδεολογική παρακαταθήκη ώστε να εφαρμοστεί μελλοντικά στο ενδεχόμενο που οι διάσπαρτες μοριακές αρνήσεις και αντιστάσεις συλλογικοποιηθούν και κινηθούν σαν ουσιαστικές απειλές απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και δε θα υπάρχει μόνο η εμπειρία, θα υπάρχουν και οι χώροι. Τα άδεια μπουντρούμια, θα είναι σε θέση να “βολέψουν” έως και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, να στηρίξουν υλικά τις πολιτικές διώξεις του μέλλοντος. Τα ΚΕΠΥ είναι μέρος της προετοιμασίας για έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το ζήτημα των σχέσεων με τους έγκλειστους στα ΚΕΠΥ

Το να μην αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των σύγχρονων “στρατοπέδων” συγκέντρωσης σαν ένα ζήτημα αναβαθμισμένου εγκλεισμού είναι λάθος. Η οργανική και όχι απλά ιδεολογική σύνδεση του αναρχικού χώρου με την αγωνιστική πραγματικότητα των φυλακών προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τον εγκλεισμό αρκετών συντρόφων και συντροφισσών μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι συντροφικές σχέσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την καθολική κοινωνική απομόνωση των έγκλειστων, και για την ανταπόκριση σε αυτές τις σχέσεις έχουν μέσα στα τελευταία χρόνια δημιουργηθεί δομές σχέσεων και υποδομές υλικής στήριξης για την προώθηση των αγώνων εντός των τειχών. Δεν προέκυψαν από κάποια αφηρημένη ιδεολογία, ή κάποιο φιλανθρωπικό βίτσιο αλλά από το γεγονός οτι μοιραζόμαστε έναν αγώνα και μια, τουλάχιστον στοιχειώδη, συλλογική υπόσταση.

Οι διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες είναι σχεδόν απόλυτα περιθωριοποιημένες. Κατά βάση έχει προκύψει ένα μεγάλο κενό δεσμών με άλλα κοινωνικά κομμάτια αλλά και οι συντροφικοί δεσμοί μεταξύ τους δε μπορούν σε περιπτώσεις εγκλεισμού να οργανωθούν υλικά λόγω της έλλειψης δυνατότητας που προκύπτει από την ταξική τους θέση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Αυτή η έλλειψη σχέσεων με τις κοινότητές τους είναι μια αντικειμενική συνθήκη που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις και στην μή επαρκή ενασχόληση σε κάποιες άλλες, από μέρος μας και ως προς το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης[4]. Αυτή η έλλειψη σχέσεων, αυτές οι αποστάσεις, όταν γίνονται παραδοχές και ιδεολογικοποιούνται δεν απέχουν και πολύ από αυτή την κατάσταση που ονομάζουμε ρατσισμό.

Είναι επιτακτικό το να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με τους αγώνες που ξεσπάνε σε αυτά τα μπουντρούμια, όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικής καθαρότητας, μα για λόγους κινηματικής αυτοπροστασίας. Όσο δύσκολο και να είναι, όσο πίσω και αν είμαστε ήδη. Η κυριαρχία αρπάζει έδαφος ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα αλλού, ενώ το βίωμα αυτής της συνθήκης δε μπορεί καλά καλά να μας επικοινωνηθεί σαν βίωμα, παρά μόνο σαν εικόνα, σαν ένα στατιστικό, σαν μιά αέρινη καταγγελία. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή που οι πρακτικές κοινωνικής διαίρεσης των απο τα κάτω απολυταρχικοποιούνται, μια στιγμή που εδραιώνονται οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός οτι, κατα τα φαινόμενα, θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι το μόνο σημείο στο οποίο θα βγούμε χαμένοι. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι το αν θα λειτουργήσουμε σα να παρακολουθούμε τη μεταχείρηση που ασκείται στους Άλλους αντί να επιδιώξουμε να μοιραστούμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων, ακόμα και αυτών που ξεσπούν στις πιό σκοτεινές γωνίες αυτού του κόσμου.


υποσημειώσεις:

[1] Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται η αναδρομή στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τους ή η εκτενέστερη ανάλυση τους στη βάση της σύγχρονης ιστορικής συγκυρίας. Αντιθέτως τα δύο παραπάνω κρίνονται απαραίτητα για τη βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος. Μια ολοκληρωμένη ανάλυση που συνέβαλλε στο να γεννηθούν αυτές οι σκέψεις υπάρχει στη μπροσούρα από την εκδήλωση της αντιφασιτιστικής συνέλευσης Antifa*Lab “τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως αυτό που πραγματικά είναι: στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης”, μέσα στην οποία πολλές καταστάσεις που εδώ παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, εκεί αναλύονται εκτενώς.

[2] Οι μόνες περιπτώσεις που ενδέχεται να εξαιρούνται είναι αυτές μεταναστών που προέρχονται από μικρομεσαίες και ανώτερες τάξεις, έχουν την εκπαίδευση, τα προσόντα και, ενδεχομένως, την ιδεολογία ενός αφεντικού, τα άτομα δηλαδή που είναι αρκετά πειθαρχημένα και έχουν τις ανάλογες δυνατότητες ώστε να αναλάβουν μια θέση λειτουργική και όχι έναν ρόλο αναλώσιμο.

[3] 20/11/11, Γιώργος Μαρνέλλος, Ελευθεροτυπία

[4] ΄Ενας άλλος παράγοντας βέβαια είναι και η ανεπάρκεια της θεωρητικής ανάλυσης και της διορατικότητάς μας αλλά ενδεχομένως αυτή η συζήτηση να χρειάζεται να γίνει σε πολλές βάσεις και όχι μόνο σε αυτή του παρόντος κειμένου.

Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Ο παραπάνω χάρτης χωροθετεί τις 30 μεγαλύτερες παραγκουπόλεις(“mega–slums”), χωρίς ωστόσο να αποτυπώνονται σε αυτόν το σύνολο των παραγκουπόλεων παγκοσμίως ο αριθμός των οποίων αγγίζει τις 250.000. Το μέγεθος των κύκλων και γκρίζοι τονισμοί προσδιορίζουν τον αριθμό των κατοίκων των παραγκουπόλεων σε εκατομμύρια.
 
Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Μια χωρική αποτύπωση της εκμετάλλευσης

Άλλη μια παγκοσμιοποιημένη κρίση ξεσπά, άλλος ένας κύκλος αποδοχής και κερδοφορίας κλείνει για το κεφάλαιο, ενώ παράλληλα ανοίγει άλλος ένας κύκλος αίματος για όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Ανά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, τα κοινωνικά αδιέξοδα, που προέκυπταν από την υπερσυσσώρευση πλούτου όπως αυτή οργανωνόταν από τους ισχυρούς, καλύπτονταν από την απόλυτη καταπίεση ή και την εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών. Αυτή γινότανε δυνατή με τρόπους ανάλογους των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας και εξόντωσης), γενοκτονίες, γκέτο, σφαγές στις παραγκουπόλεις, ρατσιμός και υποτίμηση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ανοιχτές, κλειστές και αόρατες φυλακές ορθώνονται παντού, για να περιορίσουν τους εκμεταλλεύσιμους και να εξοντώσουν αυτούς που “περισσεύουν”. Οι στρατηγικές διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι σταθερά ο ίδιος για τους ισχυρούς, που προσπαθούν διαχρονικά να προσαρμόσουν τις διεργασίες τις κοινωνικής ζωής στα δικά τους μέτρα. Αφού η ζωή δε φτάνει για όλους, να ξεμπερδεύουνε με κάποιους για να διατηρήσουνε την ειρήνη με τους υπόλοιπους. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες από τις εκφάνσεις των κοινωνικών ανισοτήτων και της βίαιης, ολοκληρωτικής διαχείρησής τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στο χώρο και την πολεοδομία μέσα από το φαινόμενο των παραγκουπόλεων. Σκοπός μας δεν είναι να οριστεί μια γενική και απόλυτη κατάσταση σε σχέση με το πως διαμορφώνονται οι παραγκουπόλεις. Παρόλο που το φαινόμενο αυτό φαίνεται πως εξαπλώνεται καθολικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αφού φιλτραριστεί από την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου τα οποία συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα κάθε φορά.

Ιστορικά – κοινωνικά στοιχεία του φαινομένου των παραγκουπόλεων
 
Μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι πόλεις αποτελούν το δομικό στοιχείο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το κυρίαρχο σύστημα. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και ιεραρχικό το οποίο βασίζεται σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις. Ο παραγόμενος χώρος των πόλεων φέρει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτός που τα αναπαράγει εκ νέου. Καθώς η πόλη αποτελεί την χωρική προβολή των κοινωνικών διεργασιών, οι τόποι που αναδύονται εμφανίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται σε τόπους έντονων κοινωνικών αντιστάσεων και συγκρούσεων.

Οι πόλεις είναι οι πρωταγωνιστές χωρικής οργάνωσης του κυρίαρχου συστήματος και ως τέτοιοι συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως. Τόσο τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και οι πόλεις της περιφέρειας αυξάνουν και θα συνεχίζουν να αυξάνουν τον πληθυσμό τους σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό της υπαίθρου ο οποίος συνεχώς συρρικνώνεται. Οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών είναι αυτές που προβλέπεται πως θα απορροφήσουν το 95% της μελλοντικής αύξησης του αστικού πληθυσμού.[1] Στις πόλεις αυτές εμφανίζεται μια εντινόμενη αστικοποίηση, κυρίως από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, η οποία δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ταυτόχρονη εκβιομηχανοποίηση τους αλλά ούτε και με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η κρίση του '70 και η οικονομική αναδιάρθρωση, υπο τη μορφή προγράμματων διαρθρωτικής προσαρμογής (SAP) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τη δεκαετία του '80, εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού να μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου προς αναζήτηση εργασίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού στράφηκε προς τη μαύρη εργασία προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, κάτι που όμως πολλές φορές αδυνατούσε και αδυνατεί να εξασφαλίσει. Ο πληθυσμός αυτός εγκαστάθηκε μαζικά σε αυτοσχέδια καταλύματα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, κυρίως στα όρια των πόλεων, δημιουργώντας τις παραγκουπόλεις. Σε αυτές πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες απαντώνται πολλές φορές και κατώτερα κοινωνικά στρώματα προερχόμενα από την πόλη τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα αυξανόμενα ενοίκια και στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι παραπάνω μαζί με διάφορες εθνοτικές μειονότητες και πρόσφυγες λόγω πολέμων συνθέτουν το σύνολο των κατοίκων των παραγκουπόλεων. Αυτοί κατά βάση απασχολούνται σε κλάδους της παραοικονομίας. Πλανόδιοι έμποροι, επιστάτριες, φορτοεκφορτωτές, οικιακές βοηθοί και τόσοι ακόμη συγκροτούν τις στρατιές εργασίας της παραοικονομίας των κρατών αυτών που μάλιστα αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η Τζακάρτα, το Λάγος, η Ντάκα, το Καρατσί, το Ρίο ντε Ζανέϊρο, το Καράκας, η Λίμα, το Νέο Μεξικό, το Κάϊρο είναι κάποιες από τις πόλεις όπου εμφανίζεται οι σύγχρονες παραγκουπόλεις. Μάλιστα σε ορισμένες πόλεις όπως το Ναϊρόμπι και το Μουμπάι, περίπου οι μισοί από τους κατοίκους ζουν σε παραγκόσπιτα. Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το φαινόμενο δεν απουσιάζει και από τις δυτικές μητροπόλεις όπου το ποσοστό του αστικού πληθυσμού που ζει σε παραγκουπόλεις στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει το 6%[2]. 

Οι παραγκουπόλεις – ως συνθήκη – δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάδυσης και εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.Από τα τέλη του 17ου αιώνα, περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ανόδου του πρώιμου καπιταλισμού, κάνουν την εμφάνισή τους γειτονιές -στις τότε αναπτυσσόμενες πόλεις της δύσης- όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες άνθρωποι, οι οποίοι εξαναγκασμένα έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας για εργατικά χέρια. Τότε συναντούμε για πρώτη φορά τα slums, περιοχές του Λονδίνου που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων γειτονιών.

Τα σύγχρονα σε εμάς slums είναι οι favelas του Ριο ντε Τζανέιρο, οι callampas της Χιλής, οι ranchitos της Βενεζουέλα, οι limonadas της Γουατεμάλα, οι «πόλεις των θαυμάτων» της Ουρουγουάη, τα «σπίτια των μαγισσών» της Αργεντινής και τόσες άλλες. Αυτά συνήθως θα τα συναντήσουμε στις παρυφές των πόλεων, σε απόκρημνες πλαγιές ή σε όχθες ποταμών, κοντά σε διυλιστήρια ή σε χημικά εργοστάσια, στα όρια αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων και πιο σπάνια μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αποτελούνται από πρόχειρες κατασκευές χωρίς αποχετευτικό και υδροδοτικό σύστημα, χωρίς ηλεκτρισμό ή καθαρό νερό. Το μέγιστο των ορόφων φτάνει τους τρεις (αν και σπάνια), με την πυκνότητα του πληθυσμού να είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και ο ζωτικός χώρος να συρρικνώνεται στο ελάχιστο. Τα όρια των παραγκουπόλεων πολλές φορές χαράσσονται, είτε από προϋπάρχουσες υποδομές των πόλεων (π.χ. σιδηροδρομικές γραμμές) είτε με νέες υλικές περιφράξεις όπου σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικές/ κρατικές αρχές επιλέγουν να ανορθώσουν (βλέπε το παράδειγμα του Ρίο όπου λόγω των ολυμπιακών αγώνων του 2012 το κράτος σηκώνει τείχους σε 14 faveles). Σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιλογή είναι ξεκάθαρη: η γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Ο χωρικός και συμβολικός αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κομμάτι της πόλης. Η καταστολή παίρνει λοιπόν σάρκα και οστά μέσα από την πολεοδομία κάνοντας έτσι δυνατό τον έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών προκρίνοντας , και με αυτόν τον τρόπο, την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.

Μέσα όμως από αυτές τις σκοτεινές πλευρές των πόλεων, εκεί όπου τα έργα του Ντίκενς αναβιώνουν ξανά ακόμα πιο σκληρά και ανελέητα, αναδύονται αντιστάσεις οι οποίες κάποιες φορές μετατρέπονται σε αυθόρμητες εξεγέρσεις, ενώ άλλες φορές οργανώνονται αρνούμενες μαζικά τις κατεδαφίσεις ή και διεκδικώντας γη όπου θα μπορέσουν να στεγάσουν τους εαυτούς τους και τις ανάγκες τους στηριζόμενες στις δικές τους δυναμικές και δυνατότητες μέσω συλλογικών διαδικασιών.[3] 


Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο

“Ποια είναι η αποστολή σου, μαυροφόρε; Να μπουκάρεις στη φαβέλα και να σπείρεις πτώματα στο χώμα.” [4]

Στη Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, έχουν αναδυθεί κοινωνικά μορφώματα[5] τα οποία διεκδικούν καλύτερες ή και διαφορετικές συνθήκες στέγασης. Τα κοινωνικά αυτά μορφώματα ποικίλουν και ως προς τα ιδεολιγικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κάποια επιλέγουν την απο τα μέσα επιρροή της κρατικής πολιτικής για τις διεκδικήσεις τους, κάποιοι καταλαμβάνουν μεγάλα κομμάτια γής και κτίρια μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας τα ως πίεση έτσι ώστε το κράτος να αναλάβει την αξιοπρεπή στέγασή τους, κάποια προτάσσουν την αυτοδιαχείριση μέσα στις κοινότητες αγώνα διεκδικώντας μια ποιοτικά διαφορετική αυτοστέγαση. Η σημαντική διαφοροποίηση αυτών των μορφωμάτων είναι ξεκάθαρα η στάση/ ή και αντίσταση απέναντι στο κράτος. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως κυριαρχεί μια σχέση υποτέλειας των κινημάτων αυτών με την οικονομική και πολιτική εξουσία θέτοντας έτσι όρια στη σύγκρουση τους, αδυνατώντας/μη επιθυμώντας να περάσουν στην αντίπερα όχθη και να έρθουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι τρόποι οργάνωσης των μορφωμάτων αυτών τα οποία κατα κύριο λόγο προτάσσουν τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη, κάτι που εκλίππει σχεδόν ολοκληρωτικά απο τις σημερινές μητροπόλεις.

Το 2014 και το 2016 θα φιλοξενηθούν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου και οι ολυμπιακοί αγώνες. Οι ολυμπιακοί αγώνες συμπυκνώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα, εκτός από τις διάφορες ντοπαρισμένες εθνικές υπερηφάνειες και ενότητες ανά τον κόσμο, όλες τις εφαρμοσμένες (αλλά και σε πειραματικό στάδιο) αξίες του λευκού και του μαύρου καπιταλισμού. Εντατική εκμετάλλευση των “εργατών της ολυμπιάδας”, εργατικά ατυχήματα, δοκιμές των νέων μορφών ντόπας, μίζα και επένδυση, θέαμα, διαφήμιση, έλεγχος και καταστολή αλλά και νέοι ορίζοντες στις “business as usual” των αφεντικών. Όποια μορφή και αν παίρνουν αυτές οι μπίζνες, σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της παραοικονομίας. Στο Ρίο τα αφεντικά έχουν και την “τύχη” να προηγείται η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Μουντιάλ πριν από αυτή των ολυμπιακών αγώνων, κάτι που τους δίνει επιπλέον χρόνο για σχέδια.

Ένα από τα πρώτα κύρια στοιχήματα των διοργανωτών είναι να πειστεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν με την απαραίτητη ασφάλεια, κάτι που θα προσελκύσει φυσικά “φίλαθλους” τουρίστες στο να επισκεφτούν τη μισή αλήθεια της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, αυτήν που καταναλώνεται σαν προϊόν, υπηρεσία ή θέαμα. Η άλλη μισή, αυτή των παραγκουπόλεων (φαβέλες) στη μία πλευρά της πόλης, όπου έχει απωθηθεί και στριμωχτεί το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού, πρέπει να κρυφτεί ή να πάρει και αυτή τη μορφή θεάματος εκ τους ασφαλούς (ίσως μέσα από ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε μια από τις ψηλές πλαγιές του Ρίο). Για καιρό τώρα οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Ρίο πραγματοποιούν έναν πόλεμο ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την εγκληματικότητα με όσο γίνεται πιο πειστικές (άρα αιματηρές) εισβολές στις παραγκουπόλεις. Δεν είναι όμως μόνο η αίσθηση της “ασφάλειας” που επιδιώκουν.

Χρόνια τώρα η δουλειά του κράτους και της αστυνομίας του Ρίο σε ό,τι αφορά τις φαβέλες είναι να ελέγχει και να διαχειρίζεται αυτό το εν δυνάμει ανεξέλεγκτο κομμάτι του πληθυσμού που ζει σε άθλιες συνθήκες. Ένας αποδοτικός τρόπος είναι να φροντίζουν για την ισχυρή παρουσία των ναρκωτικών και των όπλων. Έτσι στήνονται συμμμορίες γύρω από τη διακίνησή τους και γύρω από τον έλεγχο περιοχών μέσα στις φαβέλες. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εποπτεύει και να ρυθμίζει όλη αυτήν τη συμπεριφορά εισπράτοντας φυσικά και τους κατάλληλους “φόρους”. Αυτήν τη δουλειά την κάνει κυρίως με το πιο πειστικό μέσο, την ένοπλη βία, αφήνωντας μετά από τις επεμβάσεις της στις φαβέλες δεκάδες νεκρούς με το πρόσχημα του εμπορίου των ναρκωτικών ή της αντίστασης. Αυτές ήταν πάντα οι συνηθισμένες μπίζνες των αφεντικών στις παραγκουπόλεις, αυτός είναι ο περίφημος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να μαστίζουν τα κατώτερα στρώματα. Τώρα όμως παίρνει και άλλη μορφή.

Οι νέοι ορίζοντες για επενδύσεις που ανοίγονται με αφορμή το μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες έχουν να κάνουν με το πού είναι χτισμένες κάποιες από αυτές τις παραγκουπόλεις. Είναι σε περιοχές “φιλέτα”, σε πλαγιές πανέμορφες δίπλα και μέσα στο τροπικό δάσος, με σπάνια θέα στους ωκεανούς. Εδώ και καιρό, αυτός ο πόλεμος που βαφτίστηκε “πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο” μαίνεται πιο σκληρός από ποτέ, τα θύματα (κυρίως άμαχος πληθυσμός) πολλαπλασιάζονται και οι αστυνομικές δυνάμεις λειτουργούν με τρόπο εξόφθαλμα αντισυνταγματικό, ακόμα και για τους δικούς τους όρους. Μόνο στην επιχείρηση στις φαβέλες του Αλεμάου στα τέλη του 2010 για την ανακατάληψη της περιοχής από τους έμπορους ναρκωτικών σκοτώθηκαν πάνω από 45 άτομα (χωρίς να συμμετέχουν όλοι στις συγκρούσεις), ενώ από 2008 μέχρι το 2010 ο αριθμός των νεκρών από τον εσωτερικό αυτό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις φτωχογειτονιές είναι πάνω από 1500. Ο πληθυσμός των παραγκουπόλεων δέχεται μία βίαιη σταδιακή έξωση με στόχο τον εξευγενισμό των περιοχών υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, για να αξιοποιηθούν αργότερα εμπορικά και να κατοικηθούν από τις ανώτερες τάξεις. Αυτό που συμβαίνει στον απόηχο της προετοιμασίας των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι μια μορφή γενοκτονίας που υπόκεινται οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, μια αιματηρή διαχείριση κομματιών του φτωχού πληθυσμού που περισσεύουν από τα σχέδια των επενδυτών, ένα σπρώξιμο προς τα μέσα κατοίκων για να χωρέσουν και άλλα οικονομικά θαύματα στην “πόλη των θαυμάτων”. Και γίνεται με όλα τα μέσα: όπλα, εξώσεις, εκφοβισμούς, εκκενώσεις κατειλημμένων περιοχών και κτηρίων, κόψιμο ηλεκτροδότησης, τείχη που περιορίζουν την περαιτέρω επέκταση μιας φαβέλας και άλλα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεργοί στην ίδια επιχείρηση, οι διάφορες ΜΚΟ που εμφανίζονται και δραστηριοποιούνται στις περιοχές, με κοινωνικό προφίλ εξ αριστερών, οι οποίες εκτός από τη δουλειά της σκούπας που καλύπτει τα ίχνη της αιματοχυσίας έχουν και το ρόλο της χαρτογράφησης της περιοχής και των κατοίκων, το ρόλο του μόνιμου ρουφιάνου. Ο πολιτιστικός όμιλος Afroreggae που προωθεί την ένταξη και την κοινωνική δικαιοσύνη κλπ κλπ και συμμετείχε σε ρόλο διαμεσολαβητή στις συγκρούσεις του Αλεμάου είναι μία από αυτές.

Οι εκκενώσεις παραγκουπόλεων εν όψει των αγώνων δε είναι φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στο Ρίο φυσικά. Στο Σάο Πάολο (συνδιοργανώτρια πόλη του μουντιάλ) επίσης πραγματοποιείται εκδίωξη κατοίκων φτωχογειτονιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σφαγή στο Πινεϊρίνιο το Γενάρη, όπου περίπου 2.000 μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας, υπό την κάλυψη δύο στρατιωτικών ελικοπτέρων και με τη χρήση τεθωρακισμένων αρμάτων κατέλαβαν ένα οικόπεδο 1.380.000 τ.μ. που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο για οικονομικά εγκλήματα και διαφθορά Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta, αφήνοντας πίσω τους αγνώστου αριθμού νεκρούς και τραυματίες. Στρατιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται και  στις φαβέλες του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων

Οι όροι κάθαρσης του συγκεντρωμένου πληθυσμού στο Αθηναϊκό κέντρο

Η περιοχή οπού βρίσκεται τεχνηέντως συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού της Αθήνας. Αφ' ενός η μαύρη εργασία δεσμεύει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους εκεί πέρα, καθώς είναι ο μόνος κλάδος που πλέον μπορεί να τους απορροφήσει ενώ ταυτόχρονα κάτι τέτοιο να είναι προς το συμφέρον των νόμιμων και παράνομων αφεντικών. Εδώ και καιρό, παράλληλα με την προπαγάνδα για το αδιαχώρητο του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει την βίαιη πραγματικότητα σαν ένα αποτέλεσμα από κάποιον εξωγενή, κάποιον ξένο παράγοντα και όχι σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, οργανώνονται αγοραπωλησίες από μεγαλοεργολάβους που αποκτούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα για να αναπλάσουν στα μέτρα τους την πόλη. Έχουμε αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα στο τεύχος 6 των μαντάτων, εξετάζοντας την διαχείριση του σε σχέση με τον παράγοντα της άκρας δεξιάς. Επίσης στο επόμενο από αυτό τεύχος, του Ιούνη του '11, υπάρχει ένα άρθρο ανάλυσης του οικονομικό-πολιτικού διακυβεύματος της εκκαθάρισης του κέντρου. Παραπέμπουμε σε αυτά τα δύο άρθρα για να εξετάσουμε στη συνέχεια τη νομική κάλυψη για τις επιχειρήσεις εκτόπισης των μεταναστών από τις πρόσκαιρες κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα της Βραζιλίας, όπου και οι παραγκουπόλεις αποτελούν μία λύση, κατά κάποιο τρόπο, που έχει βρεθεί από τους φτωχούς για να καλύψουν τουλάχιστον την ανάγκη τους για στέγαση, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν κελιά επί πληρωμή. Μιλάμε για τα “σπίτια τρώγλες” όπως έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά από τα ΜΜΕ. Μιλάμε για διαμερίσματα που νοικιάζονται κατά κεφαλή και με ημερήσια ταρίφα σε μετανάστες. Αντί βέβαια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τη βαναυσότητα αυτού του εκβιασμού, περιστρέφεται γύρω από τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά τα σπίτια που προφανώς και είναι ανάλογες της υποτίμησης που έχουν υποστεί οι μετανάστες.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν τρόπο στέγασης που ορίζεται ολοκληρωτικά από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι μετανάστες και μετανάστριες, μη έχοντας χρόνο να εγκατασταθούν σε μια πραγματικότητα και να βρουν μία γωνία απ' όπου και θα ζήσουν, οδηγούνται στην πιο εφήμερη των λύσεων. Το στήσιμο μιας παράγκας μπορεί στη Βραζιλία να οριστεί σαν ένα κομμάτι μιας κάποιας “λαϊκής κουλτούρας”, που είναι δηλαδή κάτι το κοινωνικό, κάτι αυστηρά ταξικά προσδιορισμένο και τέλος κάτι το διαφυλετικό καθώς είναι κοινό κτήμα τόσο βραζιλιάνων όσο και μεταναστών φτωχών. Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο αναφορικά με τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του αλλά και το συμφέρον όσων στεγάζονται με αυτό τον τρόπο. Αρχικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό, καθώς αφορά μόνο όσους εξαιρούνται από την έννοια του “λαού”, και δη του ελληνικού, που επικαλείται τόσο η χρυσή αυγή όσο και ο σύριζα και όλο το υπόλοιπο φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής. Επιπλέον αυτά τα κοινωνικά κομμάτια δεν είχαν την ευκαιρία να ριζώσουν, ας πούμε, σε μια γειτονιά, όπως συνέβαινε με τους μετανάστες των παλαιότερων κοινωνικών κρίσεων. Αν οι παραγκουπόλεις χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια και ορισμένα παρατημένα στρέμματα γης για να αναπτυχθούν, αυτά στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Έτσι οι μετανάστες, αντί να χτίσουν ένα κατάλυμα, οδηγούνται από το ένα σπίτι στο άλλο για να καταλήξουν σιγά σιγά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για αυτή την τελευταία μετάβαση λοιπόν ψηφίζεται ένας νόμος που καθιστά τα σπίτια τρώγλες παράνομα, λόγω του ότι αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία σαν εστίες μόλυνσης. Για την ώρα δεν έχει εφαρμοστεί ευρύτερα, παρά μόνο με έναν θεαματικό τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε και μια επιχείρηση που στήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη 33 μεταναστών που πήγαν για απέλαση και ενός Έλληνα μεσάζοντα που εισέπραττε την ημερήσια ταρίφα. Για την επιχείρηση συνεργάστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ο Δήμος Αθηναίων και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ο πόλεμος αυτός όμως μπαίνει με πολλούς τρόπους στην καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Μια άλλη πτυχή της συγκεκριμένης διαχείρισης είναι ένα ναρκωτικό που ονομάζεται σίσα. Είναι ένα φτηνό ναρκωτικό, που μπορεί κάποιος που θα αποκτήσει τις γνώσεις και το κίνητρο του εθισμού να το παρασκευάσει μόνος του από απορρυπαντικό και υγρό μπαταρίας. Η τακτική του χρήση μπορεί να διαλύσει ένα νεαρό σώμα μέσα σε τρεις μήνες. Απ' ότι μαθαίνουμε το συγκεκριμένο ναρκωτικό κάνει θραύση στους έφηβους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αυτό το ναρκωτικό εμφανίζεται με παραπλήσιες συνταγές παρασκευής και διάφορες παραλλαγές ονόματος σε παραγκουπόλεις σε όλον τον κόσμο. Δε θεωρούμε πως κατά τύχη είχαν παντού την ιδέα να μπλέξουν αυτά τα υλικά και να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Δεν θα ανακαλύψουμε όμως και μια καταστροφική παγκόσμια συνωμοσία, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Εμείς κρατάμε τα σωματικά αποτελέσματα και την πολιτική αποτελεσματικότητα της διάδοσης της χρήσης του και το πικρό συναίσθημα που συνοδεύει τη σκέψη ότι για ορισμένες μερίδες του νέου πληθυσμού, κάτι τέτοιο αποτελεί μια από τις ελάχιστες -για κάποιους ίσως και τη μοναδική- διέξοδο από ένα καθεστώς καθημερινής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.


[1]    Ο εκφυλισμός των πόλεων και το άτυπο προλεταριάτο, Mike Davis, (2004)

[2] Όπως προκύπτει από την έρευνα thechallengeofslums του UN–Habitat (2003)

[3]              Στις αγροτικές κοινότητες της Βραζιλίας έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο από πρακτικές αυτοκατασκευής, το λεγόμενο mutirao, στις οποίες ολόκληρη η κοινότητα συμμετέχει καθώς προγραμματίζει και εκτελεί σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες του καθένα και της καθεμιάς στόχους που αποφασίζονται κοινά. Αυτή η πρακτική μεταφέρθηκε, σε διάφορες περιπτώσεις, και στις πόλεις όταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων ξεκίνησαν να διεκδικούν την εκ νέου στέγασή τους.

[4]    Στίχοι που τραγουδιούνται από το Τάγμα Ειδικών Επίχειρήσεων (BOPE) στο Ρίο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

[5]    Ένα πολυ γνωστό το MTST (Movimento dos Trabajadores sem Teto, κίνημα των εργατών χωρίς στέγη) που δραστηριοποιείται σε Σάο Πάολο, Νορντέστε, Ρίο ντε Τζανέιρο.

4σέλιδο .pdf σχετικά με τον κοινωνικό πόλεμο στην Αγγλία (στα αγγλικά)

 

Ένα ενδιαφέρον 4σέλιδο σε .pdf σχετικά με την όξυνση των επιθέσεων σε στόχους της κυριαρχίας στην Αγγλία τους τελευταίους μήνες, το κύμα καταστολής εναντίον καταλήψεων και στεκιών και τις δράσεις αλληλεγγύης προς αγωνιστές σε όλον τον κόσμο

 

από το site/περιοδικό 325.nostate.net

dark-nights-11

Δε σταματάμε εδώ…έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Στις 5 Μάη, περίπου 300.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας και πολλών ακόμη πόλεων, με αρκετά άγριες διαθέσεις εναντίον πολιτικών, μεγαλοκαρχαριών και αστυνομικών, αντιλαμβανόμενοι πως το πανηγύρι της ‘ισχυρής ελλάδας’ τελείωσε και ο λογαριασμός θα πληρωθεί από τους ίδιους. Ειδικότερα στην Αθήνα, το κοινοβούλιο πολιορκήθηκε για ώρες, με εφόδους που γίνονταν με τα χέρια, με πέτρες, μολότοφ ή ό,τι έβρισκε ο καθένας πρόχειρο, όμως τα σκυλιά του Χρυσοχοΐδη απέτρεψαν την πραγμάτωση του λαϊκού αιτήματος “να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή” και γι’ αυτήν τους την αφοσίωση επιβραβεύθηκαν με μανιασμένες επιθέσεις απ’ το πλήθος.

Πάνω ακριβώς στην κορύφωση των ταραχών, σκάει και η πασίγνωστη πια τραγική είδηση για το θάνατο της Παρακευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη, των τριών υπαλλήλων στη Marfin Bank της Σταδίου. Παγωμάρα, αμηχανία και αδυναμία να γίνει αρχικά πιστευτό το γεγονός, είναι οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους. Στις παρακάτω παραγράφους θα προσπαθήσουμε χωρίς φόβο να αναφερθούμε στις βασικότερες πτυχές αυτής της ιστορίας, με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας και εσάς που διαβάζετε, αλλά και μένος ενάντια σε όσους επιχειρούν ακόμη να κάνουν πολιτική πάνω σε αυτό το συμβάν, απ’ όπου και αν προέρχονται. Continue reading Δε σταματάμε εδώ…έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Στην τηλεοπτική δημοκρατία οι αγωνιζόμενοι δεν είναι πια ύποπτοι. Είναι ένοχοι!

Τις τελευταίες μέρες είμαστε όλοι μάρτυρες ενός ακόμα σκηνικού τηλεκανιβαλισμού, με τίτλο ‘εξάρθρωση του Επαναστατικού Αγώνα’. Τα ξημερώματα του Σαββάτου 10 Απριλίου, η αντιτρομοκρατική , σε μια ακόμη κίνηση εντυπωσιασμού, συλλαμβάνει συνολικά 6 άτομα, όλα γνωστά για τη δραστηριοποίησή τους στον ευρύτερο αναρχικό/αντιεξουσιαστικό χώρο, ενώ φημολογούνται και νέα εντάλματα.

Τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ σκηνοθέτησαν και οι ρουφιάνοι των ΜΜΕ εκτέλεσαν ένα σκηνικό που θα ζήλευε και το χόλυγουντ: αρχικά δίνονται στη δημοσιότητα ονόματα συντρόφων που τελικά δεν είχαν προσαχθεί καν, τα σπίτια όλων των συλληφθέντων αναβαθμίζονται σε ‘γιάφκες’, γίνεται εισβολή στο σπίτι του ενός συλληφθέντα με βαριοπούλες και κρότου λάμψης ενώ υπήρχαν τα κλειδιά, γράφονται σε blogs εμετικά σχόλια για την εμφάνιση της (εγκύου) Π. Ρούπα , ο Νίκος Μαζιώτης προβιβάζεται ως ‘αρχηγός’ από κει που αναφερόταν ως ‘μειωμένης αντίληψης άτομο’, ενώ τα ‘αδιάσειστα στοιχεία’ που αναφέρουν οι επαγγελματίες ψεύτες είναι κάτι σκουριασμένες σφαίρες 5ετίας που δεν είναι καν από καλάσνικοφ, μαρτυρίες πως ο αρχηγός της αντιτρομοκρατικής παρακολουθεί τον Σταθόπουλο να πυροβολεί στον Υμηττό αλλά μετά δεν ξέρουν πού είναι η γιάφκα, μερικές καλαμωτές περιφράξεις που φτάνουν να γεμίζουν ολόκληρα 4λεπτα ρεπορτάζ, εικόνες ποδηλάτων και καφετιέρων ως ‘εργαλεία που μπορούν να χρησιμοποιηθουν για την κατασκευή εκρηκτικών’, ψεύτικες συνομιλίες που τους εμφανίζουν να γελάνε με το θάνατο του 15χρονου αφγανού και φτάνουν ως τα πρωτοσέλιδα, την ίδια ώρα που πολιτικά κείμενα και βιβλία προβάλλονται ως αποδεικτικά στοιχεία συμμετοχής σε ένοπλη οργάνωση, ενώ τα τελευταία κατορθώματα των μάγων της είδησης συμπεριλαμβάνουν αυτοκίνητα-κινητές γιάφκες και οπαδούς της ΑΕΚ να φέρονται ως μέλη της τρομοκρατικής οργάνωσης ‘συνωμοσία πυρήνων των βεγγαλικών’ και πολλά πολλά ακόμη που δεν έχουν επακριβώς καταγραφεί γιατί προσπαθούμε να βλέπουμε όσο λιγότερη τηλεόραση γίνεται.
Continue reading Στην τηλεοπτική δημοκρατία οι αγωνιζόμενοι δεν είναι πια ύποπτοι. Είναι ένοχοι!

Σημεία και τέρατα της δημοκρατίας.

Ι. Ως τον φετινό δεκέμβρη

Αρχικά θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε  γεγονότα τα οποία θεωρούμε μαρτυρούν την αλλαγή του πολιτικού κλίματος καθώς και την μεταστροφή της κυρίαρχης ρητορείας σχετικά με την καταστολή. Όλη η ιστορία ξεκινάει μετά την εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, όπου για ακόμα μια φορά  επανανοηματοδοτείται  έναν “αγαπημένο” του εσωτερικό εχθρό: τον πολιτικό χώρο  που για χάρη ευκολίας θα ονομάσουμε αναρχικό-αντιεξουσιαστικό, παρόλο που είναι κάτι το πολύμορφο και αποτελείται από ανθρώπους με πολύ διαφορετική σκέψη και πρακτικές .
Αρχίζει ένα παιχνίδι που οι όροι του είναι μεταβλητοί: εναλλάσσονται ανάμεσα στο θεαματικό και στο πραγματικό . Την κήρυξη των “μεταδεκεμβριανών εχθροπραξιών” έκαναν χέρι-χέρι με την λίγο πολύ γνωστή μπουρδολογία τους οι πρώην εισαγγελέας Σανιδάς  και υπουργός Μαρκογιαννάκης: δήθεν θα μπουν στα “κρησφύγετα των αναρχικών” τις καταλήψεις και άλλους ελεύθερους χώρους .

Ταυτόχρονα αρχίζει και ένας ιδεολογικός πόλεμος από τα ΜΜΕ: συνδέονται πράξεις αντιβίας όπως οι εμπρηστικές επιθέσεις σε  τράπεζες με άσχετα γεγονότα όπως τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μπράβων τις νύχτας, οι καταλήψεις δε, παρουσιάζονται σαν μέρη σκοτεινά και κακόφημα όπου μέρα-νύχτα αδίστακτοι τρομοκράτες πουλάνε ναρκωτικά και όπλα.
Παράλληλα δράση αναλαμβάνει ένας άλλος βραχίονας του κράτικου μηχανισμού, οι φασίστες: επιθέσεις διαφορετικής βαρύτητας έγιναν σε όλη την διάρκεια του περασμένου χρόνου και πιο συγκεκριμένα,
στην Αθήνα επιθέσεις δέχτηκαν, η κατάληψη «Αντί-Info Cafe», το στέκι μεταναστών, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου,η κατάληψη Πραπούλου, η κατάληψη Λέλας καραγιάννη, η  κατάληψη του Βοτανικού Κήπου, ο αυτοδιαχειριζόμενος αγρός στο πάρκο Τρίτση και  δύο φορές η Βίλλα Αμαλίας, στην Πάτρα η κατάληψη  «ΠΡΟΚΑΤ 35», στην Θεσσαλονίκη το αριστερό στεκι «Σφεντόνα», η κατάληψη Υφανετ, ο ανοιχτός κοινωνικός χώρος δυτικών συνοικιών, το στεκι Buena Ventura και δύο φορές το Ράδιο Revolt, στα Χανιά η κατάληψη Rosa Nera και το Στέκι μεταναστών και τέλος στην Ρόδο ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος του Παλιού Κυλικείου. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν είναι διαφορετικοί: από βόμβες μεγάλης ισχύος μέχρι και χειροβομβίδα σε μια περίπτωση, από μολότοφ μέχρι  επιθέσεις από ομάδες βλαμμένων.

Στην συνέχεια έχουμε το φιάσκο του Χαλανδρίου με τα γεγονότα να είναι και εκεί λίγο πολύ γνωστά: Η αντιτρομοκρατική πραγματοποιεί εισβολή σε σπίτι και στην συνέχεια συλλαμβάνει 5 άτομα και προφυλακίζει τα 3. Κανιβαλισμός και τρομολαγνεία από τα Μ.Μ.Ε. , απειλές προς κάθε κατεύθυνση για επιπλέον συλλήψεις . Το κράτος αρχίζει να χρησιμοποιεί το βαρύ νομικό του οπλοστάσιο και εκδίδει επιπλέον εντάλματα ενώ η δικαστικός που έχει αναλάβει την υπόθεση, αναπαράγει αυτούσια την αστυνομική προπαγάνδα, μιλώντας για 50 άτομα “που θα συλληφθούν αργά ή γρήγορα”. Το κριτήριο της αθωότητας έχει πάψει πλέον να ισχύει: σε δηλώσεις του, εκπρόσωπος του υπουργείου Προ.ΠΟ.  αφού καλεί τα άτομα που καταζητούνται με τα παραπάνω εντάλματα να παραδοθούν, λέει πως είναι δουλειά κάθε υπόπτου να αποδείξει την μη-ενοχή του .

Εδώ αξίζει να σταθούμε σε δυο σημεία. Πρώτα στην σύλληψη  22χρονής μετά από πάρτυ στην κατάληψη Σκαραμαγκά όπου τα παπαγαλάκια της ασφάλειας ανάμεσα σε ένα όργιο πληροφοριών για την προσωπική της ζωή καθώς και την εκ των προτέρων καταδίκη της, πρόλαβαν να μιλήσουν για πληθώρα στοιχείων, τα οποία στοιχεία σύντομα μεταμορφώθηκαν σε ένα κηροπήγιο. Εν τέλει κανείς δεν είδε  το κηροπήγιο και η κοπέλα αφέθηκε ελεύθερη…
Δεύτερον στην σύλληψη 26χρονού στις 31 Δεκέμβρη λόγω εντάλματος που υποτίθεται είχε εκδοθεί  μαζί με άλλα εννέα πριν από ενάμιση μήνα. Το τραγελαφικό είναι ότι μέχρι τότε είχε παρουσιαστεί δύο φορές  σε ΑΤ για παλιότερη υπόθεση του, χωρίς να του γίνει καμία νύξη για το ένταλμα. Το στοιχείο για αυτόν ήταν ένα δακτυλικό αποτύπωμα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή . Και αυτός αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων ενώ από την δεύτερη κιόλας μέρα της ταλαιπωρίας του , αστυνομικοί είχαν ενημερώσει πως γνωρίζουν πως δεν έχει σχέση.

Οι πρωτοτυπίες όμως δεν σταματούν εκεί! Στις 26/10 επικηρύσσονται με το χρηματικό ποσό των εξακοσίων χιλιάδων ευρώ οι αδερφοί Σευσίδη και ο Γ. Τσιρώνης για την συμμετοχή τους υποτίθεται,  σε μια ομάδα κατασκεύασμα των ΜΜΕ τους “ληστές με τα μαύρα”. Γρήγορα βέβαια γίνεται κατανοητός ο πραγματικός λόγος της επικήρυξης: “κύκλοι από το υπουργείο” αφήνουν να γίνει κατανοητό πως τους “χρεώνουν” συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Προκειμένου βέβαια να μην χαθεί το δημοκρατικό προσωπείο του κράτους λίγες μέρες μετά επικηρύσσονται και οι “άγνωστοι” που επιτέθηκαν στην Κ. Κούνεβα. Συνεχίζοντας στον τομέα της δικαστικής καταστολής, φαίνεται πως της μόδας εκτός από τις προσπάθειες για φυσική εξόντωση, τώρα προσπαθείτε και η οικονομική.  Στο ηράκλειο κατά την διάρκεια της πορείας για το Πολυτεχνείο οι μπάτσοι συνέλαβαν 4 άτομα και ενώ δεν προέκυψε  κάποιο στοιχείο εις βάρος τους τους επιβλήθηκε συνολικά εγγύηση 22 χιλιάδων ευρώ. Αντίστοιχα σε 11 από τα άτομα που είχαν συλληφθεί, όταν τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. εισέβαλαν  στο στέκι Ρεσάλτο, επιβλήθηκε εγγύηση 51.000 ευρώ!

ΙΙ. Δεκέμβριος 2009
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ενώ στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έγιναν πορείες, τα σκυλιά του κράτους φρόντισαν να κάνουν ¨σωστά ¨ την δουλειά τους εντείνοντας για άλλη μια φορά την καταστολή. Όλων των λογιών τα κομματόσκυλα, όλοι οι δούλοι κονδυλοφόροι της ηλιθιότητας αλλά ακόμη και διανοούμενοι πανεπιστημιακοί βγήκαν να μας μιλήσουν για το ΤΙ μπορεί να σήμαινε ο Δεκέμβρης το 2008, ΤΙ μπορεί να άφησε αυτή η εξέγερση, για τον «κοινωνικό εκβαρβαρισμό», την «διάλυση του κοινωνικού ιστού», όμως πάνω απ’ όλα βγήκαν να πούνε την αποψάρα τους για τον Δεκέμβρη του 2009, να κάνουν την σύγκριση των δύο και να επαινέσουν το έργο της ΕΛΑΣ για το ξύλο και τις συλλήψεις.
Στην Αθήνα ήδη από τις 5 Δεκέμβρη ο Χρυσοχοίδης και τα πιστά σκυλιά του έδειξαν τις διαθέσεις τους για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το βράδυ λοιπόν της ίδιας μέρας τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αυτοδιαχειροζόμενο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ σπάζοντας τζάμια σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και συλλαμβάνουν 22 άτομα αποδίδοντας τους σωρό πλημμελημάτων και κακουργημάτων. Έπειτα από αυτήν την ενέργεια αλληλέγγυοι πραγματοποιούν πορεία προς το Κερατσίνι, όπου γίνεται και κατάληψη του δημαρχείου. Λίγη ώρα νωρίτερα είχαν γίνει συγκρούσεις με τους μπάτσους που παρέμεναν κλεισμένοι στο χώρο του στεκιού. Λίγες ώρες αργότερα η ΕΛΑΣ εισβάλει στο χώρο του δημαρχείου και συλλαμβάνει και εκεί 41 άτομα αποδίδοντας πλημμελήματα.

Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας γίνεται καταπάτηση του ασύλου στην Θεσσαλονίκη, όταν ματατζήδες εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο της πολυτεχνικής σχολής στο ΑΠΘ, οπού κόσμος βρισκόταν συγκεντρωμένος και  συνέλαβαν 7 άτομα εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν. Το παραπάνω σκηνικό που διαδραματίστηκε στο πολυτεχνείο ήταν σίγουρα μία κίνηση η οποία δεν μας εξέπληξε καθόλου… Ο επίγονος του Παπαδόπουλου, Μιχάλης Χρυσοχοίδης δεν χρειαζόταν να βγάλει τα τανκς αφού ήδη έχει στρατό κατοχής στους δρόμους! Η καταπάτηση ασύλου (η οποία δεν έγινε μία μόνο φορά εκείνες τις μέρες αφού ματατζήδες και δελτάδες μπαινόβγαιναν κάνοντας βόλτες στο προαύλιο) και οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν αφορμή αρχικά κάποια επεισόδια ή συγκρούσεις. Κόσμος ο οποίος απλά καθόταν στα σκαλιά του πανεπιστημίου από τις κατειλημμένες σχολές βρέθηκε να τρέχει όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο χώρο. Η «ρίζα του κακού» η οποία κάθε φορά διαφημίζεται από Μ.Μ.Ε και πολιτικούς για τους «αλήτες», «κουκουλοφόρους» που κάνουνε φασαρίες μέσα από τα πανεπιστήμια, είναι και το καλοφτιαγμένο σχέδιο του Χρυσοχοϊδη  έτσι ώστε τέτοιου είδους φασιστικές ενέργειες, όπως η καταπάτηση ασύλου, να μην προκαλεί καμία κοινωνική αντίδραση.

6 Δεκέμβρη και το πανηγύρι της χαρτογράφησης αρχίζει…

Ο αριθμός των προσαγωγών στην Αθήνα είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, το φακέλωμα που είχε γίνει το 1995 με τα 500 περίπου άτομα που είχαν οδηγηθεί στη ΓΑΔΑ όταν πάλι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο πολυτεχνείο, ενισχύθηκε κατά πολύ, αφού ο αριθμός στις 6 Δεκέμβρη φτάνει σχεδόν στα 1000 άτομα ενώ οι συλλήψεις με αυτούς των προηγούμενων ημερών στα Εξάρχεια, στο Κερατσίνι και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ρεσάλτο φτάνει συνολικά τα 76 άτομα. Στην Θεσσαλονίκη και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη οι μπάτσοι εγκλώβισαν πολύ κόσμο στα γύρω στενά της πλατείας Αντιγονιδών και έπειτα πραγματοποίησαν προσαγωγές και συλλήψεις αφού όμως κάνανε κατανομή από μολότοφ και μάσκες σε όποιον απλά έβρισκαν μπροστά τους. Συνολικά γίνανε 104 προσαγωγές και υπήρχαν 9 συλληφθέντες εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν.
Συλλήψεις όμως υπήρχαν και σε μικρότερες πόλεις αλλά και σε νησιά. Στη Ρόδο  γίνανε 2 συλλήψεις, στα Χανιά 5 (οι 4 ανήλικοι), ενώ στο Ηράκλειο υπήρχαν 6 συλληφθέντες για πλημμελήματα,. Στο Ηράκλειο την ημέρα της πορείας και καθώς μια ομάδα ατόμων από την κατάληψη Ευαγγελισμού κατευθυνόταν στην προσυγκέντρωση της πορείας, διμοιρίες των ΜΑΤ και ασφαλίτες έκαναν έλεγχο στα άτομα και πραγματοποίησαν εκεί τις 4 από τις 6 συλλήψεις. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρισκόταν και ο Ridvan Celik, τον οποίο το τούρκικο κράτος τον διέγραψε από πολίτη του το 2002 επειδή για 11 χρόνια ήταν ανυπότακτος αφού επέλεξε να αυτοεξοριστεί στην Ελλάδα όταν η χώρα του, του ζήτησε να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ . Κρατήθηκε στη Γ.Α.Δ. Ηρακλείου ως τις 24/12 και μεταφέρθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη ώστε να δρομολογηθεί η απέλαση του στην Τουρκία, το οποίο υπάρχει μεγάλη περίπτωση να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. O Celik έκανε νέα αίτηση πολιτικού ασύλου με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της απέλασης να «παγώσουν», αλλά χωρίς να λήξει η υπόθεση του.

Στα Γιάννενα μετά το τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε βιτρίνες και ανάφτηκαν φωτιές σε κάδους, οι μπάτσοι απάντησαν με πολλά χημικά, προσήγαγαν 39 και συνέλαβαν 1 άτομο για πλημμέλημα. Την ίδια μέρα στα Γιάννενα και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη, σε ακόμα μία προσπάθεια στοχοποίησης στεκιών και κατειλημμένων χώρων, μπάτσοι εισβάλουν από την πίσω πόρτα της πολυκατοικίας, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων, τραμπουκίζοντας τους πάντες για να πραγματοποιήσει έλεγχο.
Στο Αγρίνιο δυναμική ήταν η παρουσία των διαδηλωτών όταν πετάχτηκαν μολότοφ, σπαστήκαν τράπεζες αλλά και ένα αυτοκίνητο της ομάδας ΟΠΚΕ ενώ δυναμική πορεία με συγκρούσεις έγινε και στην Κόρινθο.
Οι προσαγωγές και οι συλλήψεις οι οποίες αναγράφονται παραπάνω αναφορικά δεν ήταν σαφώς οι μόνες που γίνανε στην Ελλάδα. Το «έργο» που παρήγαγε ο χρυσοχοίδης και τα «κομάντο» του, από την καταπάτηση ασύλου, τους ξυλοδαρμούς, τις μπούκες της ΕΛΑΣ σε αντιεξουσιαστικά στέκια, τις χιλιάδες προσαγωγές και εκατοντάδες συλλήψεις μας επιβεβαιώνει απλά πως η «προστασία» για την οποία μιλάνε δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνό νταβατζηλίκι…

ΙΙΙ.  Αντιεξέγερση.

Με αυτό τον όρο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική -επικοινωνιακή και επιχειρησιακή- που στηρίζεται σε μία στρατηγική η οποία έχει σαν στόχο την καταστολή αλλά κυρίως την πρόληψη ανεξέλεγκτων καταστάσεων, όχι μόνο αστυνομικά αλλά και κοινωνικά.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός (α/α) χώρος είναι ο βασικός εχθρός του κράτους. Αποτελεί όμως έναν αστάθμητο παράγοντα δημιουργίας κοινωνικών καταστάσεων που μπορούν να συμβάλλουν στη γέννηση κάποιου αρνητικού για την εξουσία κλίματος και που, λόγω της κοινωνικής απεύθυνσης που έχει χτίσει ο χώρος, είναι εύκολο να διαχυθεί και σε περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Για αυτό και μπαίνει στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής. Επιπλέον οι ανοιχτές δομές και η συλλογική εμπειρία λειτουργούν ως εργαλεία για την εξέλιξη και την κοινωνικοποίηση αντικανονικών, για την κυριαρχία, ιδεών και πρακτικών ενώ παράλληλα αφήνουν περιθώρια στα άτομα για την ανάπτυξη νέων.
Όπως το αντιλαμβανόμαστε, σκοπός αυτής της πολιτικής είναι ο α/α χώρος να αφομοιωθεί με τη μορφή ενός αναγνωρισμένου πολιτικού ρεύματος, προβλέψιμου και ελεγχόμενου, που θα περιορίζεται μόνο στο να αναπαράγει τον κυρίαρχο Πολιτικό λόγο, αντί να αποτελεί ένα δίκτυο σχέσεων και ένα πεδίο ανταλλαγής ανατρεπτικών γνώσεων και ιδεών. Με λίγα λόγια, να κάνει τον α/α χώρο ένα μη κίνημα, κάτι αμετάβλητο.
Το κόστος που θα επέφερε στην εξουσία μια ενδεχόμενη επανάληψη του πολιτικού κλίματος της περυσινής χρονιάς θα ήταν τεράστιο. Έτσι, από την εξέγερση του Δεκέμβρη και μετά, παράλληλα με την ένταση της ενεργητικότητας των αντιστάσεων, γίνονται διαρκώς προσπάθειες για την αδρανοποίηση τους. Αυτές οι προσπάθειες κορυφώνονται κατά το διάστημα πριν από τις πορείες και τις εκδηλώσεις του φετινού Δεκέμβρη. Υπολογίζοντας τα, καλώς ή κακώς, επετειακά κοινωνικά αντανακλαστικά, το υπουργείο “προστασίας του πολίτη” διαχειρίζεται με τον πλέον τρομοκρατικό τρόπο την καταστολή των δημόσιων δράσεων προβαίνοντας σε  πρωτόγνωρο αριθμό «προληπτικών προσαγωγών» και προχωρώντας σε πολλές συλλήψεις, ακόμα και μέσα στο άσυλο το οποίο παραβιάστηκε αρκετές φορές και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος. Η δικαστική εξουσία μπαίνει στο παιχνίδι με πολλές προφυλακίσεις από τις πορείες της 6/12, με τη βαριά παραδειγματική ποινή του Ηλία Νικολάου και αφού έχουν προηγηθεί οι προφυλακίσεις για την υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου». Η αντιτρομοκρατική συνεχίζει το ανθρωποκυνηγητό και επαναλαμβάνει τη συνταγή της γιάφκας  στον κοινωνικό χώρο “Ρεσάλτο” στο Κερατσίνι. Οι παρακρατικοί, τέλος, συνεχίζουν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» με βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις.
Το ζήτημα, σε πρώτο επίπεδο, ήταν απ’ ότι φάνηκε να εκλείψουν οι πιο βίαιες πρακτικές από τους δρόμους της πόλης και τις καθημερινότητές μας. Τα κατασκευασμένα εντάλματα και οι επικηρύξεις δημιουργούν τη θεαματική εικόνα του τρομοκράτη σε βάρος όχι απλά του α/α χώρου αλλά συγκεκριμένων ατόμων διαχωρίζοντάς τα έντεχνα,     σε επικοινωνιακό επίπεδο, από το ευρύτερο σύνολό τους, και προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το συνειδησιακό τους επίπεδο στα μάτια των θεατών. Όλα, για λόγους παραδειγματισμού των υπολοίπων, «εξόντωσης» των ίδιων μέσω της φυλάκισης, της διαρκούς καταδίωξης και της τεράστιας ψυχολογικής πίεσης που κάτι τέτοιο δημιουργεί, και τέλος, της κοινωνικής απομόνωσης ακόμα και στους ίδιους τους κύκλους τους, την εσωτερική περιθωριοποίησή τους με άλλα λόγια.

Οι διαχωρισμοί που προωθούνται από την «αντιεξουσιαστική εξουσία» εξυπηρετούν ακριβώς το τελευταίο: οι σοβαροί και ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές, λένε, δε γίνεται να έχουν σχέση με τους «ψυχικά διαταραγμένους ταραξίες – χουλιγκάνους – συμμορίτες», δημιουργώντας έτσι απλά ταυτότητες εύκολα χειραγωγήσιμες και ξεκάθαρα φορτισμένες. Οι πρώτοι, φιλαράκια και ομοϊδεάτες του Χρυσοχοϊδη σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούν ένα σεβαστό και αξιόλογο κομμάτι της κοινωνίας άρα και έναν εν δυνάμει συνομιλητή (το σύστημα χρειάζεται πάντα έναν συνομιλητή, ακόμα και φαινομενικά εχθρικό, κι αυτό έγινε φανερό τις μέρες του Δεκέμβρη ‘08 όταν  οι πανικόβλητοι αρμόδιοι δεν έβρισκαν κανέναν να διαπραγματευτούν μαζί του τη λήξη του χάους) ενώ οι δεύτεροι είναι τα μιάσματα που πρέπει να παταχθούν, σαν ένα βήμα για την ανάκαμψη της χώρας. Συμβολοποιούνται έτσι ο «καλός» και ο «κακός» αναρχικός, για να γίνει το πέρασμα -στα μυαλά μας πλέον- στο βλακώδες μα και επικίνδυνο δίπολο του «σωστού» και του «λάθους» (ή και αντίστροφα, στην αναλογία) αναρχικού. Κάτι τέτοιο στοχεύει στην υπονόμευση της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων που επιλέγουν να αγωνίζονται, στενεύοντας τα περιθώρια ανάπτυξης σχέσεων καθώς ο καθένας ξαναμπαίνει στη θέση του, και ανάγοντας  τις τάσεις, σε φράξιες, από τις οποίες θα επιβιώσουν κοινωνικά μόνο αυτές που κινούνται μέσα στα «επιτρεπτά» από την εξουσία όρια.

Εκεί είναι που που βάζει η εξουσία το απόλυτο κριτήριο διαχωρισμού, ιδεολογικού και κατασταλτικού χαρακτήρα, μεταξύ αυτών που την αμφισβητούν: στη βία. Όποιος ρητά και συνειδητά έχει αποκηρύξει τη βία σαν μέσο αγώνα ενάντια στο άδικο, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικών -ατομικών και συλλογικών- δεν έχει τίποτα να φοβάται (καθώς αντίστοιχα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και το καθεστώς από αυτόν). Αυτός ο διαχωρισμός, σίγουρα δεν είναι καινούριος, φαίνεται όμως τελευταία, πως τέμνει κάθετα ολόκληρη την αντίληψη και την τακτική των αρχών απέναντι στα κομμάτια που της αντιτίθενται. Ουρλιάζει η δημοκρατία σε όλους τους τόνους, προς κάθε κατεύθυνση και χρησιμοποιώντας όλα της τα παρακλάδια (ΠΟΑΣΥ, ΠΟΣΔΕΠ κ.ο.κ.): ΟΧΙ  ΑΛΛΗ ΒΙΑ! «Διαμαρτυρηθείτε, διαδηλώστε, διεκδικήστε, αλλά όπως σας υπαγορεύουμε εμείς,αυστηρά»…
Δεν είναι ζήτημα του δήθεν «ανθρωπιστικού-φιλειρηνικού» χαρακτήρα του καθεστώτος. Είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για τη διατήρηση της θέσης τους. Αλίμονο, να μη χαθεί το μονοπώλιο της βίας απ’ τους κρατιστές. Να μην αντιληφθεί ο καθένας μας τη δύναμη που πηγάζει από μέσα του, να παρέμβει δυναμικά στα πράγματα. Να μη χάσουν οι αστυνομικοί τελείως το ηθικό και την ψυχραιμία τους. Να μην ξεφύγουν οι ζωντανοί άνθρωποι απ’ τους προκαθορισμένους φορείς αντιπροσώπευσης και εκτόνωσης της διαμαρτυρίας τους.

Το “σύστημα”, στον 21ο αιώνα, διαθέτει χιλιάδες παραλλαγές και προσωπεία, ενίοτε έχει εσωτερικευτεί και χωνευτεί βαθιά μέσα μας, και γι’ αυτό το λόγο η πολυμορφία απ’ την πλευρά μας (στις δράσεις και το λόγο μας, στην ίδια μας την ύπαρξη εν τέλει) είναι επιθυμία ζωτική. Όταν, όμως, μιλάμε για το δρόμο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, μία είναι η γλώσσα που το φοβίζει και ξεγυμνώνει τις αδυναμίες του τόσο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό όσο και σε εμάς. Κι αυτή, είναι η γλώσσα της πέτρας και της φωτιάς.

Ησυχία,τάξη και ανασφάλεια…

Ένας μήνας έχει περάσει από την ημέρα που μας ξαναφύσηξε -έπειτα από αρκετά χρόνια- το “σοσιαλιστικό αεράκι” !! Τα υπουργεία μοιράστηκαν. Υπουργοί, υφυπουργοί πήραν τις θέσεις τους, κανείς δεν έμεινε παραπονεμένος, όλα καλά και εύκολα( γι’΄ αυτούς) αφού φρόντισαν για άλλη μια φορά να έχουν και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. Η διαφορά που παρουσιάστηκε (ή θα παρουσιαστεί) στη ζωή μας με την “πράσινη δημοκρατία”, μηδενική. Το μόνο πράγμα που άλλαξε από την πρώτη στιγμή το Μπατσοκ  ήταν τον όνομα ενός υπουργείου. Το Υπουργείο Εσωτερικών μετονομάστηκε σε Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη(τι λεε ρε παιδί μου) και υπουργός αυτού  βαφτίζεται ο βραβευμένος από την CIA  Μιχάλης Χρυσοχοίδης.
Στα πλαίσια της “ανάπτυξης”  και φυσικά πάνω απ΄ όλα της ¨προστασίας του πολίτη ¨ ο Χρυσοχοίδης αποφάσισε πως καλό θα ήταν να εγκατασταθούν στα Εξάρχεια στρατιές από πράσινους μπάτσους.(αυτό εννοούσε ο Γιωργάκης το βλακόμουτρο προεκλογικά, όταν μιλούσε για πράσινη ανάπτυξη). Continue reading Ησυχία,τάξη και ανασφάλεια…

Η φύση του κράτους είναι να δολοφονεί είτε με μπλε είτε με πράσινες κουκούλες…

Στις 26 Σεπτέμβρη το κράτος δια χειρός αστυνομίας δολοφονεί για ακόμη μια φορά. Ο άτυχος  μετανάστης Μοχάμεντ Καμραν Αντιφ ενώ βρίσκεται στην κατοικία την οποία διατηρούσε μαζί με άλλους πακιστανούς εργάτες, δέχεται την εισβολή μπάτσων που  ξυλοκοπούν τόσο αυτόν όσο και τους συγκατοίκους του, ενώ στην συνέχεια  οδηγείτε στο Α.Τ. Νικαίας ως ύποπτος για τον ξυλοδαρμό ανηλίκου από τον οποίο δεν αναγνωρίζεται ποτέ , εκεί τα βασανιστήρια συνεχίζονται, οι μπάτσοι τον κρατούν δεμένο πισθάγκωνα και τον χτυπούν με γκλόμπ  καθώς και του κάνουν ηλεκτροσόκ με καλώδια στα χεριά και στα γόνατα. Στην συνέχεια και εφόσον  η μήνυση εναντίον του δεν ευσταθεί  τον αφήνουν ελεύθερο, ενώ αναγκάζουν τον αδελφό του να υπογράψει ότι τον παρέλαβε υγιή.  Λίγες μέρες αργότερα υποκύπτει στα τραύματα του, στο διάστημα που μεσολάβησε ο Μοχάμεντ καμραν υποφέρει από τους πόνους αλλά παρά ταύτα οι συγγενείς του δεν τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο φοβούμενοι  άλλη μια πιθανή σύλληψη ίσως και απέλαση μιας και δεν είχαν χαρτιά. Έτσι αντιλαμβανόμαστε την βαρβαρότητα του πρόσφατου δόγματος «δημοκρατία και πυγμή» της νέας ¨σοσιαλιστικής¨ κρατικής διαχείρισης. Continue reading Η φύση του κράτους είναι να δολοφονεί είτε με μπλε είτε με πράσινες κουκούλες…

Έργα και ημέρες στα “χρόνια του σοσιαλισμού”… ή μια μικρή ιστορική αναδρομή για όσους έχουν ακόμα αυταπάτες…

Το ξεγκάστρωμα της κάλπης της 4ης Οκτώβρη, (απ)έδειξε ότι 5,5 χρόνια χωρίς “σοσιαλισμό” ήταν τελικά πολλά για τον “κυρίαρχο ελληνικό λαό”. Ο οποίος με 3 εκ. ψήφους και κάτι ψιλά (εκεί εξαντλείται και η κυριαρχία του) έδωσε στο ΠΑΣΟΚ το δικαίωμα εξουσίας. Το πείραμα “ας φέρουμε τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες στην κυβέρνηση μπας και γίνουμε Ευρώπη” τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, για να ξανάρθει η ΠΑΣΟΚάρα που κατέχει την απόλυτη τεχνοτροπία στο αθόρυβο μασούλημα, καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να τους βολέψει σχεδόν όλους και σαν κερασάκι στην τούρτα φέρνει σε κάποιους (ομολογουμένως πραγματικά ηλίθιους) και μια εσάνς αντιδικτατορικού αγώνα. Continue reading Έργα και ημέρες στα “χρόνια του σοσιαλισμού”… ή μια μικρή ιστορική αναδρομή για όσους έχουν ακόμα αυταπάτες…

Μιλάτε; Σας ακούμε!

Για άλλη μια φορά το ελληνικό κράτος έρχεται να μας σώσει από τη μόνιμη απειλή των “ψυχοπαθών τρομοκρατών” και του ανεξέλεγκτου εγκλήματος, επιβάλλοντας την τάξη και καθησυχάζοντάς μας. Με
ποιόν τρόπο; Με περισσότερο έλεγχο φυσικά…
Ακολουθώντας τους δρόμους που έχουν χαράξει άλλα “προηγμένα” ευρωπαικά κράτη, έρχεται και στην Ελλάδα το σχέδιο για την κατάργηση της ανωνυμίας των καρτοκινητών τηλεφώνων. Από εδώ και στο εξής,
σύμφωνα με τους κρατικούς σχεδιασμούς, οι κάρτες sim θα αντιστοιχούνται με τα στοιχεία των χρηστών. Οι
νέες καρτες που θα αγοράζονται, θα ενεργοποιούνται σε εξουσιοδοτημένα καταστήματα μετά από μια
διαδικασία ταυτοποίησης, ενώ για τις ήδη ενεργές sim υπάρχει διορία μέχρι τις 30 ιουνίου του 2010 ώστε
να ταυτοποιηθούν, ειδάλλως θα καταργηθούν. Βέβαια μέχρι τώρα έχουν προκύψει διάφορα νομοθετικά
κολλήματα, όσον αφορά την εφαρμογή αυτών των μέτρων. Continue reading Μιλάτε; Σας ακούμε!