Category: Άρθρα

H σφαγή των Αχλάουϊ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 'ΑΧΛΑΟΥΙ'

Η τελευταία ιστορία εκδίκησης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου εναντίον των αντικαθεστωτικών στην Αίγυπτο

 

Λίγες ώρες πριν ξημερώσει η 2η του Φλεβάρη, η Al Masry, ομάδα του Port Said, ενός λιμανιού στη βόρεια Αίγυπτο, κέρδιζε 3-1 την Al Ahly του Καΐρου, ομάδα-σύμβολο ολόκληρης της Αφρικής, την ώρα που ο διαιτητής σφύριζε τη λήξη του αγώνα. Δεν ήταν ότι όλα είχαν κυλήσει ως τότε 'ομαλά', σύμφωνα με την συνηθισμένη κανονικότητα ενός οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού αγώνα, όμως τα όσα επακολούθησαν μόλις ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα σχέδια σφαγής αντικαθεστωτικών της Αιγύπτου, από πλευράς του οργανωμένου πολιτικο/στρατιωτικο/αστυνομικού παρακρατικού συμπλέγματος που δεν έχασε ποτέ ουσιαστικά τον έλεγχο της χώρας κατά τους τελευταίους 16 εξεγερτικούς μήνες.

 

Εκατοντάδες αρχικά, και χιλιάδες λίγο αργότερα, 'οπαδοί' της γηπεδούχου Αλ Μάσρυ μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, τρέχοντας προς το πέταλο όπου βρίσκονταν περίπου 500 οπαδοί της 'φιλοξενούμενης' Αλ Αχλύ, οι επονομαζόμενοι 'Ultras Ahlawy'. Τα βίντεο που δείχνουν αυτήν την εισβολή1 δε διαφέρουν και πολύ από δεκάδες άλλα που όλοι έχουμε δει κατά καιρούς εδώ στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, σίγουρα όμως δε μπορούν να αποτυπώσουν τη θηριωδία που ακολούθησε: οι 'οπαδοί' της γηπεδούχου, ομάδας φιλικά προσκείμενης στο μουμπαρικό καθεστώς (το ποδόσφαιρο στην Αίγυπτο -οι κερκίδες των οπαδών, ακριβέστερα- όπως στην Κύπρο και σε πολλά άλλα μέρη, είναι έντονα πολιτικοποιημένες) δεν εισβάλλουν κρατώντας ξύλα, σίδερα, άντε και καπνογόνα, όπως είθισται να κρατούν οι 'συνηθισμένοι' χούλιγκανς. Κρατούν μαχαίρια και σπαθιά με τα οποία επιτίθενται λυσσαλέα εναντίον των φιλοξενούμενων οπαδών της Αλ Αχλύ. Όταν οι τελευταίοι υποχωρούν στα πάνω διαζώματα της κερκίδας τους, οι επιτιθέμενοι τους πετούν κυριολεκτικά κάτω, από τα 10 μέτρα. Πολλοί απ' όσους ψάχνουν τη σωτηρία στην έξοδο των θυρών της εξέδρας τους, ποδοπατιούνται μέχρι θανάτου…μικρή λεπτομέρεια:οι πόρτες είναι κλειδωμένες απ' έξω. Ομάδες ένοπλων 'οπαδών' περιμένουν έξω από το συγκεκριμένο πέταλο για να περιλάβουν όσους τυχόν πρόλαβαν να ξεφύγουν, ενώ κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν ακόμα και εκρήξεις στους εσωτερικούς διαδρόμους της κερκίδας που οδηγούσαν προς την έξοδο. Ο απολογισμός σκληρός: 79 νεκροί [ένας 14χρονος ανάμεσά τους] και πάνω από 1.000 τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σοβαρά, μέσα σε 30 λεπτά.

 

Γιατί λέμε ότι δεν επρόκειτο για ένα ακόμη επεισόδιο 'κλασσικής', ακραίας -έστω- οπαδικής βίας, αλλά για οργανωμένη σφαγή μάχιμων αντικαθεστωτικών; Ακολουθεί η παράθεση συγκεκριμένων γεγονότων για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του:

 

Η σφυρίχτρα του διαιτητή φαίνεται πως είχε μαγικές ιδιότητες: δεν έληξε απλά το ματς, αλλά κατάφερε να σβήσει και τα περισσότερα φώτα των μεγάλων προβολέων του γηπέδου, δίνοντας πλεονέκτημα στους επιτιθέμενους. Στα βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η στάση των ΜΑΤάδων που στέκονταν μπροστά από τις κερκίδες των γηπεδούχων, η οποία είναι 'τους αφήνουμε όλους να μπουν μέσα κανονικότατα'. Αργότερα έγινε γνωστό πως στην είσοδο των ίδιων κερκίδων δεν είχε πραγματοποιηθεί ο παραμικρός σωματικός 'έλεγχος ασφαλείας' που προβλέπεται στους αγώνες, ενώ μέσα βρίσκονταν τουλάχιστον 3.000 υπεράριθμοι οπαδοί (πάντα των γηπεδούχων), δηλαδή η αστυνομία επέτρεψε να βρίσκονται στις εξέδρες το λιγότερο 3.000 άνθρωποι παραπάνω απ' τη χωρητικότητα του γηπέδου. Τα αδέρφια Mohamed και Κarim Zekri, παίκτες της γηπεδούχου Al Masry, προσθέτουν στις 'περίεργες συμπτώσεις' εκείνης της νύχτας το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης, ο κυβερνήτης και ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας δεν παραβρέθηκαν στο στάδιο. Συμπληρώνοντας πως κάποιος που συνελήφθη αργότερα ομολογώντας τη συνέργειά του στη σφαγή, είπε πως υπήρχαν πέριξ και μέσα στο γήπεδο πάνω από 600 πληρωμένοι τραμπούκοι που όχι μόνο οπαδοί της γηπεδούχου δεν ήταν, αλλά κατάγονταν από άλλα μέρη, στρατολογημένοι από υψηλόβαθμα στελέχη του πρώην κόμματος του Μουμπάρακ (γι' αυτό και τα εισαγωγικά στη φράση 'οπαδοί της Al Masry' που χρησιμοποιήσαμε επανειλημμένα παραπάνω).

Αυτά ως προς τις αποδείξεις οργάνωσης του συμβάντος.

 

Τις επόμενες μέρες, το Κάιρο καιγόταν από χιλιάδες εξαγριωμένους διαδηλωτές, κυρίως οπαδούς, όχι μόνο της Αλ Αχλύ αλλά και της αιωνίου αντιπάλου της Ζάμαλεκ (σα να λέμε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός) και άλλων ομάδων της πρωτεύουσας που ενώθηκαν εναντίον της αστυνομίας και του στρατού, με νέους νεκρούς και τραυματίες από τις συκγρούσεις. Ακόμα και στο Πορτ Σάιντ, την πόλη της Αl Masry, έγιναν πορείες με όγκο πολύ μεγαλύτερο κι από τις πιο μεγάλες περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Οι παίκτες της Al Ahly εγκατέλειψαν εκείνο το βράδυ το γήπεδο με στρατιωτικό ελικόπτερο και οι περισσότεροι παράτησαν το ποδόσφαιρο, έχοντας δει ανθρώπους να ξεψυχάνε μέσα στα ίδια τους τα αποδυτήρια, όπου είχαν προσπαθήσει να βρουν καταφύγιο, όντας ήδη τραυματισμένοι. Η Al Masry τιμωρήθηκε με υποβιβασμό, ενώ το Μάρτη έγιναν 75 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων ήταν 9 μπάτσοι -οι 6 υψηλόβαθμοι αξιωματικοί- και 3 στελέχη της γηπεδούχου, αποδίδοντας στην αστυνομία καθαρά την ευθύνη για 'αμέλεια πρόβλεψης της σύγκρουσης μεταξύ οπαδών', σε μια τραγελαφική απόπειρα του στρατιωτικού καθεστώτος να συγκαλυφθεί η υψηλότατη προέλευση του σχεδίου σφαγής και να ερμηνευτούν όλα ως οπαδικά επεισόδια.

 

Και γιατί όμως κάποιοι οργανωμένοι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας αναφέρονται ως 'μάχιμοι αντικαθεστωτικοί';

 

Μια μεγάλη μερίδα οπαδών της Αλ Αχλύ, οι Ultras Ahlawy, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές φάσεις της συνεχιζόμενης αιγυπτιακής εξέγερσης με την εμπειρία τους στην αντιμετώπιση των μπάτσων στο δρόμο. Ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες γύρω από τις καθημερινές συγκρούσεις πέριξ της πλατείας Ταχρίρ, τόσο από ντόπιους όσο και από ξένους ανταποκριτές, που δεν στέκονται στην ουσιαστική σημασία και συμβολή που είχαν από την 1η μέρα αυτοί οι άνθρωποι τόσο στην πτώση του Μουμπάρακ όσο και στη διατήρηση της μαχητικότητας στους δρόμους -την ίδια ώρα που μεγάλο κομμάτι των αιγυπτίων είχαν υποκύψει στις 'σειρήνες' των εκλογικών κέντρων-τον Ιούνη, το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη2.

 

Ο 'Αθλητικός Σύλλογος Αλ Αχλύ', είχε ιδρυθεί το 1907 από συνδικάτα φτωχών φοιτητών και εργατών του Καΐρου, λειτουργώντας τότε ως σύνδεσμος συνάντησης αγωνιστών ενάντια στην αποικιοκρατία. Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μεγάλη ανώνυμη εταιρεία, όπως όλες οι επαγγελματικές ομάδες του κόσμου και έφτασε να αναφέρεται ως η 'ομάδα του αιώνα' για ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, με 122 κύπελλα στην τροπαιοθήκη της και περίπου 50 εκατομμύρια οπαδούς. Και να λοιπόν που 97 χρόνια μετά την ίδρυσή του, σε μια στιγμή απ' αυτές που η ιστορία μοιάζει να κλείνει πονηρά το μάτι σ' αυτούς και σ' αυτές που επιθυμούν να συμμετάσχουν ενεργά στη διαμόρφωσή της, ο σύλλογος του Καΐρου δικαίωσε τον ιστορικό/ιδρυτικό του ρόλο, λειτουργώντας ως βάση συσπείρωσης για πολύ κόσμο που στόχευσε στην -κατ' αρχήν- εκδίωξη ενός δικτάτορα και στη διατήρηση ενός μόνιμου πονοκεφάλου για το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνά έκτοτε.

 

Όσοι είχαν παρακολουθήσει από κάποια σχετική εγγύτητα τις πρώτες βδομάδες της αιγυπτιακής εξέγερσης, θα θυμούνται σίγουρα τα βίντεο από την ημέρα που ο Μουμπάρακ, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να πνίξει τους εξεγερμένους στο ίδιο τους το αίμα, έστειλε καταπάνω τους εκατοντάδες πληρωμένους φονιάδες πάνω σε καμήλες, άλογα και γαϊδούρια, οι οποίοι κρατώντας σπαθιά και χατζάρες επιτίθονταν μανιωδώς στο πλήθος προσπαθώντας να το διαλύσουν. Εκείνη τη μέρα, που έμεινε στην ιστορία ως 'The Camel Battle' η Ταχρίρ άντεξε χάρη στις γενναίες προσπάθειες των Ultras, των οπαδών -όχι μόνο της Al Ahly- που μαζί με άλλους ανθρώπους βγήκαν μπροστά και συγκρούστηκαν για ώρες με τους μισθοφόρους του καθεστώτος, προστάτεψαν τους τραυματίες και κράτησαν τελικά την πλατεία.

 

Το ημερολόγιο έγραφε 2 Φλεβάρη 2011 και φαίνεται πως το καθεστώς όχι μόνο δεν ξέχασε εκείνη την ημέρα αλλά την επέλεξε για να πάρει παραδειγματικά τη ρεβάνς από τους αντικαθεστωτικούς, 1 χρόνο αργότερα.

 

1 http://tinyurl.com/c9sgoo9

2 Περιγραφές από τα κατορθώματα των Ultras στο http://tinyurl.com/cqns6n4 στο http://tinyurl.com/ckqppc2 στο http://tinyurl.com/bopjolu και http://tinyurl.com/78akoy6 (Guardian)

 

Ο φασισμός στη Ρωσία

Φασισμός στη Ρωσία, μια αναπτυσσόμενη μάστιγα!
 Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης, η άνοδος του φασισμού στη Ρωσία πήρε τρομακτικές διαστάσεις και η απήχησή του κορυφωνόταν σε συνδυασμό με το μεγάλο κύμα ρατσισμού που απέφερε ο πόλεμος της Τσετσενίας αργότερα. Ο μεγαλύτερος αριθμός νεοναζί του κόσμου αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Ρωσία και οι εξτρεμιστικές ιδέες που προτάσσουν, βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος για την εδραίωσή τους. Ίσως να μπορούμε να το δούμε σαν αντιφατικό, το γεγονός ότι σε μία χώρα που σταμάτησε η ναζιστική απειλή με το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, τώρα το 60% του πληθυσμού της υποστηρίζει τη δράση των σκίνχεντς και πιστεύει πως κάνουν καλά τη “δουλειά” που δεν κάνει η αστυνομία.Στο έδαφός της βρίσκονται 50.000 ενεργοί φασίστες, τη στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο υπολογίζονται γύρω στους 70.000 συνολικά.
 Καθημερινά, εκατοντάδες ανήλικοι έφηβοι, ορκίζονται ισόβια αφοσίωση στο “Εθνικό λαϊκό κόμμα” της Ρωσίας και ετοιμάζονται για “τη ρώσικη, εθνική επανάσταση”. Ιδρυτής και ηγέτης του κόμματος είναι ο Αλεξάντρ Ιβάνοφ Σουκαρέφσκι ο οποίος μετά από τρία χρόνια φυλάκισης για τη δολοφονία ενός Ουζμπέκου, βγήκε ισχυριζόμενος πως η πράξη του “ήταν για καλό σκοπό” κι έγινε θρύλος. Στόχος του έγινε η χειραγώγηση της “εύκολης” νεολαίας στο δρόμο του φασισμού και ξεκίνησε να στρατολογεί κυρίως από προαστιακές και εργατικές περιοχές όπου ανθεί η ανεργία και η φτώχεια.
 Οι πιστοί του κόμματος, μαθαίνουν να τρομοκρατούν, να επιτίθενται, να δολοφονούν, να ξεχωρίζουν από την εμφάνιση μετανάστες (Εβραίους, Τσετσένους, Αρμένιους κ.ά.), να εκπαιδεύονται σε μάχες, να χρησιμοποιούν όπλα και γενικά να μετατρέπονται σε στρατιώτες της “ανώτερης φυλής”. Ζητούν εθνική κάθαρση, φυλετική καθαρότητα, υποστηρίζουν πως η δράση τους έχει να κάνει μόνο με “το καλό της Ρωσίας και του λαού της”, επιθυμούν “η σβάστικα να επιβληθεί στο Κρεμλίνο και θα κάνουν τα πάντα γι αυτό”, (από δήλωση ανήλικου νεοναζί, μέλος του κόμματος). Οι συμμορίες των ανήλικων (και ενήλικων) νεοναζί, κάνουν καθημερινά επιδείξεις δύναμης σε μέρη που η αστυνομία γνωρίζει καλά και κάνει πλάτες. Σχεδόν κάθε επίθεση, βιντεοσκοπείται και φέρει την υπογραφή τους για να τρομοκρατήσουν και να απειλήσουν τους “εχθρούς” τους. Όπου εχθροί τους είναι (πέρα από τους μετανάστες) και όλοι οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιφρονούντες, οι διαφορετικοί φυσιογνωμικά, πολιτικά και ιδεολογικά γενικότερα..
 Ένας από τους μεγαλύτερους σχηματισμούς νεοναζί είναι και η οργάνωση SS (σλαβική συμμαχία) με ηγέτη το Ντεμούσκιν, όπου τα μέλη της, πέρα από προκλητικές διαδηλώσεις μίσους στις πόλεις, ξυλοκοπούν ανελέητα και δολοφονούν καθημερινά μετανάστες και στοχοποιημένους ανθρώπους από τις λίστες τους. Υπάρχουν περίοδοι που τα περιστατικά των επιθέσεων φτάνουν ακραία νούμερα. Για παράδειγμα, μέσα σε τέσσερεις μήνες του 2008, καταγράφηκαν περίπου 211 φασιστικές επιθέσεις (σε δημόσιους χώρους) που είχαν ως αποτέλεσμα πολλούς τραυματίες και 53 νεκρούς.
 Κάθε χρόνο, στην επέτειο της γέννησης του χίτλερ (20 Απρίλη), εκατοντάδες φασιστοσυμμορίες “τιμούν την ημέρα” με πολυάριθμες επιθέσεις και δολοφονίες. Κυκλοφορούν παντού ψάχνοντας ποιον θα σκοτώσουν, εκβιάσουν, χτυπήσουν ή εξευτελίσουν δημόσια και φυσικά πάντα με την ανοχή της αστυνομίας και τη σιωπή των έντρομων πολιτών. Μετά από μια βίαιη επίθεση σε πανεπιστημιακή εστία που συνέβη αυτή τη μέρα, η διεύθυνση τις μέρες της επετείου κλειδώνει τους φοιτητές στους κοιτώνες και τους απαγορεύει την έξοδο εκτός αν υπογράψουν χαρτί που δηλώνει πως αν εξέλθουν, είναι υπεύθυνοι για την ασφάλειά τους και για ότι τους συμβεί. Ανάλογα μέτρα έχουν παρθεί στα περισσότερα πανεπιστήμια, καθώς επίσης πραγματοποιούνται και ασκήσεις ετοιμότητας ώστε να είναι οι φοιτητές σε θέση ν’ αντιδράσουν σωστά σε περίπτωση επίθεσης.
Όσοι δε συναινούν με τη δράση των φασιστών, συνήθως φοβούνται να μιλήσουν κι όσοι διαφωνούν ανοιχτά και δημόσια, συνήθως μπαίνουν στη “μαύρη λίστα” των νεοναζιστικών site. Το μεγαλύτερο ποσοστό του (ανένταχτου σε φασιστικές οργανώσεις) πληθυσμού όμως υποστηρίζει το “η Ρωσία στους Ρώσους” και θεωρεί τους μετανάστες υπεύθυνους για την ανεργία και την εγκληματικότητα.
 Οι δολοφονίες μεταναστών που διαδέχονται η μία την άλλη, τις περισσότερες φορές και εσκεμμένα φυσικά, δεν εξιχνιάζονται ή δε μαθαίνονται. Σπάνια θα συλληφθεί φασίστας και ακόμη πιο σπάνια θα του επιβληθεί μεγάλη ποινή. Η συνήθης κατηγορία που ίσως (και αν) τους βαρύνει είναι ο χουλιγκανισμός. Μόνο δύο φασιστικές ομάδες απασχόλησαν λίγο περισσότερο την αστυνομία, οι Schultz 88 και η Format 18 με πολλές και άγριες δολοφονίες κι επιθέσεις. Μια απίστευτα αποτρόπαιη ενέργεια ήταν και η δολοφονία ενός εννιάχρονου κοριτσιού από την κεντρική Ασία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 (Schultz 88). Τα (δυτικά και μη) Μμε φυσικά, διατηρούν πάντα το ρόλο της κρυφοπληγίτσας, προβάλλοντας ότι θέλουν και όπως το θέλουν, είτε πρόκειται για αποτρόπαιες δολοφονίες είτε για άλλα περιστατικά που προκαλούν οι φασίστες.
 Οι αντιφασιστικές ομάδες είναι πολλές αλλά ολιγομελείς και δρουν υπό το καθεστώς της ημιπαρανομίας. Ο αριθμός τους περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες τη στιγμή που οι φασίστες είναι χιλιάδες και είναι πραγματικά παντού. Έτσι, κάθε τους σύγκρουση με τους φασίστες σχεδόν πάντα είναι άνιση και έχει τραγικές απώλειες. Οι μπάτσοι προσπαθούν πάντα να εμποδίσουν κάθε αντιφασιστική διαδήλωση και στηρίζουν ανοιχτά τους ακροδεξιούς με κάθε τους ενέργεια. Το ίδιο φυσικά και η δικαστική εξουσία. (αλλά και που δε συμβαίνει αυτό;) Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Αλεξέι Ολεσίμοφ που συνελήφθη για χουλιγκανισμό με την κατηγορία συμμετοχής σε συμπλοκή έξω από κέντρο διασκέδασης, κάτι που δε συνέβη ποτέ. Οι εκπρόσωποι της Διεθνούς αμνηστίας και οι εργαζόμενοι του μαγαζιού δήλωναν πόσο ξεκάθαρο είναι ότι ο Αλεξέι διώκεται για την αντιφασιστική του δράση και τα λόγια τους έπεσαν στο κενό. Εν τέλει καταδικάστηκε σ’ ένα χρόνο φυλάκιση χωρίς αναστολή.
 Σ’ αυτή τη χώρα οι φασίστες είναι η μεγαλύτερη απειλή και τις επιθέσεις τους συνοδεύει η κοινωνική σιωπή. Η κοινωνία της Ρωσίας είναι δέσμια του ναζισμού και αυτά είναι μόνο λίγα σημεία της ομήρου πραγματικότητας σ’ ένα ολοένα και πολυπληθέστερο φασιστικό καθεστώς.

Ιδιωτικές φυλακές

America's prison exploitation
Ιδιωτικές φυλακές!
 
Εξ' ορισμού, οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν κατά βάση ιδιοκτησίες μεγαλοεταιριών και πολυεθνικών, οι οποίες συνάπτοντας συμφωνίες με την εκάστοτε κυβέρνηση, πληρώνονται (ημερησίως ή μηνιαίως) για κάθε έγκλειστο που κρατούν στα σωφρονιστικά τους κελιά. Το μοντέλο των ιδιωτικών φυλακών εφαρμόζεται και εξελίσσεται ραγδαία σε διάφορες χώρες (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία,Νότια Αφρική, Γαλλία κ.α.), την πρωτιά όμως κατέχει η Αμερική, όπου στηρίζει αδρά την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και ενισχύει διαρκώς αυτό το σύστημα ψηφίζοντας νέους νόμους που διευκολύνουν τον εγκλεισμό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη ιδιωτική φυλακή δημιουργήθηκε το 1852 στην Καλιφόρνια. Στη συνέχεια όμως μετά τον πολλαπλασιασμό των κρατουμένων κατά τη διάρκεια του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” από τον πρόεδρο Νίξον, πολλοί επενδυτές είδαν αρκετά προσοδοφόρα αυτή την επιχείρηση. Έτσι, το 1984 ιδρύεται από τη CCA, η πρώτη ιδιωτική φυλακή “¨νέου τύπου” με λειτουργική αυτονομία και πλέον μόνο στις Ηπα, υπάρχουν πάνω από 260 ιδιωτικές φυλακές που (μαζί με τις δημόσιες) εκμεταλλεύονται δύο εκατομμύρια κρατούμενους εξαναγκάζοντάς τους να δουλεύουν για ευτελείς αμοιβές. Οι κρατούμενοι των ιδιωτικών φυλακών, δουλεύουν καθημερινά 6 ώρες (ή και παραπάνω)για περίπου 20 δολλάρια το μήνα, ενώ στις ομοσπονδιακές φυλακές το μάξιμουμ μπορεί να φτάσει τα 300 δολλάρια το μήνα δουλεύοντας και υπερωρίες. Οι πάμπλουτοι μεγαλοκαρχαρίες, συνεχίζουν να πλουτίζουν μέσω της βιομηχανίας των φυλακών, έχοντας εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης που δε δύνανται να τους προκαλέσουν κανένα πρόβλημα για τον πολύ απλό λόγο ότι η επιλογή τη μη εργασίας ισούται με μακρόχρονη απομόνωση.

Τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America (CCA), ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, σχεδόν μονοπωλούν αυτό τον κλάδο με περίπου 264 φυλακές χωρητικότητας 99.000 κρεβατιών κρατουμένων. Άλλα παραδείγματα εταιριών που έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητές τους εντός των τοιχών είναι οι Revlon, Pierre Cardin, Ιntel, Motorola, Microsoft, Dell, Hewlett Packard, Boeing καθώς και εκατοντάδες άλλες, με τις Ηπα να ξαναγίνονται (εξαιτίας αυτού του καθεστώτος) ελκυστικές για επενδύσεις σε εργασία που προορίζονταν για τριτοκοσμικές χώρες. Κοινώς, διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν εκτός των συνόρων της Αμερικής μετακομίζουν ξανά στο αμερικανικό έδαφος, όπου τα ημερομίσθια των κρατουμένων είναι πολύ κατώτερα κι από αυτά των εργατών.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι επενδυτές δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν σε τέτοιο βαθμό από αυτή την επιχείρηση αν δεν είχαν και την ανάλογη πολιτική υποστήριξη (σαφώς με αμοιβαίο όφελος). Έτσι, συμμετέχοντας και χρηματοδοτώντας γενναιόδωρα το αμερικάνικο νομοθετικό συμβούλιο (ALEC), το αποτέλεσμα είναι ολοένα και αυστηρότερες ποινές σε όλο και περισσότερες πολιτείες και μια διαρκής αύξηση των συμβολαίων που συνάπτονται με το κράτος σχετικά με τις υλικές απολαβές που κερδίζουν για κάθε κρατούμενο.Η αύξηση των φυλακισμένων σημαίνει για τους μετόχους των εταιριών ακόμα μεγαλύτερη εργατική δύναμη, δισεκατομμύρια κέρδη το χρόνο και τη βιομηχανία των φυλακών να γίνεται μία από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις Ηπα με τους επενδυτές της να βρίσκονται στη Wall street.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι Ηπα με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των φυλακισμένων και γενικότερα έχουν το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων από κάθε άλλη χώρα. Η οργάνωση για τα δικαιώματα των κρατουμένων California prison focus, ισχυρίζεται πως καμία άλλη πολιτεία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς απ' τους πολίτες της.

Ο ρατσισμός και η παράνομη μετανάστευση παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σύνθεση του πληθυσμού των φυλακισμένων. Το ποσοστό των λευκών αμερικανών στις φυλακές είναι 2%, ενώ το ποσοστό των μαύρων αγγίζει το 16% και η θανατική ποινή εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ευκολία στους δεύτερους. Οι μετανάστες επίσης είναι στο στόχαστρο, αποτελώντας και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της φυλακής. Μέσα σε πέντε χρόνια ο αριθμός των διώξεων μεταναστών αυξήθηκε κατά 400% και οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι που ψηφίζονται με απίστευτη συχνότητα τινάζουν τα κέρδη των εταιριών στα ύψη, φυλακίζοντας εκατοντάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αυτονόητο είναι πως οι ιδιωτικές φυλακές ξοδεύουν εκατομμύρια δολλάρια στο lobbying με τους κρατικούς νομοθέτες, για την έγκριση αντιμεταναστευτικών νόμων που τους εξασφαλίζουν τη “σταθερή πελατεία” των αυξανόμενων έγκλειστων μεταναστών.

Η αύξηση των φυλακίσεων και η επιβολή μεγάλων ποινών ακόμα και για μικρά παραπτώματα, δεν άφησε ανεπηρέαστο το ποσοστό των ανηλίκων που στέλνονταν με ευκολία στα πειθαρχικά κελιά για ασήμαντες αφορμές. Τον Ιανουάριο του 2009, οι δικαστές της Πενσιλβάνια Μichael Conahan και Μark Ciavarella, παραδέχτηκαν στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σκράντον ότι από το 2003 ως το 2006 που “προσέφεραν τις υπηρεσίες” τους, εισέπρατταν χρήματα από δύο ιδιωτικές εταιρίες προστασίας ανηλίκων, τις PA Childcare και Western PA Childcare. Οι ιδιωτικές αυτές εταιρίες, κατέχουν κέντρα κράτησης και πληρώνονταν από τις τοπικές αρχές τα έξοδα φυλάκισης, ανάλογα πάντα με τον αριθμό των κρατουμένων τους. Άρα για άλλη μία φορά, όσο περισσότεροι φυλακισμένοι, τόσο μεγαλύτερα κέρδη για τις εταιρίες. Μέσα στο διάστημα αυτό, οι δύο δικαστές κατάφεραν να στείλουν στη φυλακή 1.000 ως 2.000 παιδιά με σκληρές ποινές.

Όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης, θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς τους μεγαλοεπενδυτές που ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερες από αυτές των δημόσιων φυλακών. Για εξοικονόμηση κέρδους γίνονται περικοπές σε ότι αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις βασικές ανάγκες των φυλακισμένων. Βασανισμοί, δολοφονίες, “αυτοκτονίες”, πειθαρχικά κελιά, χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων, εκμετάλλευση και βία απ' τους ανθρωποφύλακες είναι επίσης στοιχεία που δομούν τις συνθήκες λειτουργίας αυτών των φυλακών όπως και κάθε άλλης.

Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης, τείνουν ν' ακολουθούν ολοένα και περισσότερες χώρες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν ήδη 11 ιδιωτικές φυλακές με το 11% των κρατουμένων να βρίσκονται σ' αυτές, ενώ στην Αυστραλία το 17% των φυλακισμένων είναι στα ιδιωτικά κελιά. Στην Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα τέτοιου τύπου φυλακές, αλλά η κερδοσκοπια και τα συμφέροντα βείσκουν έδαφος να υφίστανται, στο σωφρονιστικό σύστημα (και όχι μόνο). Το επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει διαρκώς νέα πατήματα για να ξεχειλίζουν οι ήδη γεμάτες τσέπες και η εκμετάλλευση των κρατουμένων δεν σταματά εδώ..

Και στην Καβάλα και παντού, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές είναι εχθροί των κοινωνικών αγώνων.

Τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα φαινόμενο που ξυπνά αναμνήσεις από άλλους καιρούς. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς στο αστικό πολιτικό σκηνικό και με την προοπτική του κοινωνικού εκφασισμού να φαντάζει – κακά τα ψέματα – ολοένα και πιο πιθανή, δημιουργούνται ορισμένα θεσμικά σώματα, που έρχονται να καλύψουν το οργανωτικό κενό, να παράγουν μια καλύτερη δικτύωση αλλά και να χτίσουν ένα ακόμη πιο κοινωνικό προφίλ για την ακροδεξιά βία. Αναφερόμαστε στη δημιουργία των νέων ακροδεξιών πολιτοφυλακών που έγιναν ευρύτατα γνωστές στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσα από τις απειλές για οργανωμένη παρουσία στους δρόμους την 25η Μαρτίου με σκοπό την εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων και την αποτροπή επεισοδίων. Μετά από καταγγελίες και έναν σχετικό σάλο ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας τους, η οποία βέβαια ήταν προσωρινή.

Η πιο λάϊτ εκδοχή αυτής της ιστορίας ήταν η πρόταση του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων για τη δημιουργία της ελληνικής πολιτοφυλακής (Hellenicneighborhoodwatch) κατά τα πρότυπα μιας διεθνούς κίνησης ανάλογων δομών κατά τις οποίες, νόμιμοι πολίτες εξοπλίζονται και οργανώνονται ενάντια στους παράνομους, στους μη-πολίτες. Το ΕΚΕΟ είναι ΜΚΟ που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό/ στρατόκαυλο/ πυρηνικό φυσικό (χωρίς πλάκα) καθηγητή της Ευελπίδων, τον Θ. Λιόλιο (έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής). Ένας επιστημονικός φορέας που προωθεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και που απευθύνεται σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες ούτως ώστε να ενισχύσει το έργο τους. Αυτή η προσπάθεια υποτίθεται πως απευθυνόταν σε όλα τα φιλήσυχα κοινωνικά κομμάτια. Προφανώς και έπεσε στο κενό ως ασόβαρη, καθώς σε αυτή τη φάση δεν έχουν όλα τα κοινωνικά κομμάτια τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις και την ίδια ανάγκη για προστασία.

Η πιο οργανωμένη και ρεαλιστική εκδοχή είναι αυτή της πατριωτικής πολιτοφυλακής. Μέσω της συγχώνευσης δύο άλλων ΜΚΟ, της πατριωτικής πολιτοφυλακής και της ελληνικής οργάνωσης Χ (ναι καλά διαβάζετε, δεν πρόκειται βέβαια για τους γνωστούς Χήτες του Γρίβα αλλά μάλλον το έργο τους θα είναι ανάλογο) λειτουργεί πλέον θεσμικό σώμα το οποίο παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση, εξορμήσεις στα βουνά και εκπαίδευση με paintball για όσους ενδιαφέρονται. Δεν αφήνουν βέβαια περιθώρια για παρεξηγήσεις καθώς στην ιστοσελίδα τους κάνουν δημόσιο άνοιγμα σε όλα τα κομμάτια του εθνικιστικού χώρου. Υπεύθυνοι για αυτή την κίνηση είναι οι Γεώργιος Απέργης, Ελένη Σπανού, Βασίλειος Ζαφειρίου, Φίλιππος Μπουράτογλου, Γεώργιος Σαρρής. Ας υπάρχουν τα ονόματα μήπως και κανείς πέσει τυχαία πάνω τους. Έχει μάλιστα δηλωθεί προκλητικά πως αυτοί δεν έχουν σχέση με αληθινά όπλα, αλλά με κάποιο αντίτιμο μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί στα Βαλκάνια. Τα μπλόγκ τους περιλαμβάνουν την γνωστή ακροδεξιά αισθητική και επιχειρήματα του τύπου πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που οι λαθρομετανάστες ξεσηκωθούν ή να σταματήσουμε τους παρακρατικούς (sic) που κάνουν επεισόδια.. Μπορείτε πιστεύουμε να φανταστείτε εύκολα και τα υπόλοιπα..
Το συγκεκριμένο μοντέλο θυμίζει σε τεράστιο βαθμό τα τάγματα ασφαλείας που είχαν ιδρυθεί από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις την περίοδο της κατοχής για την αντιμετώπιση του αντάρτικου κομμουνιστικού κινήματος, και που μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛ.ΑΣ είχαν πάρει τα όπλα αυτά από το ελληνικό κράτος ούτως ώστε τα μέλη τους να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Ας το ανάγουμε στις σημερινές καταστάσεις για να δούμε πως και πάλι στοχεύουν στον εσωτερικό εχθρό, στα καταπιεσμένα στρώματα και τις εστίες οργανωμένης αντίστασης. Αν αυτή η ιστορία συνεχίσει να λειτουργεί και αρχίσει να παράγει σιγά σιγά έργο, θα είναι μια αναγνωρισμένη δομή η οποία θα μπορεί ενδεχομένως να συνδράμει στο κατασταλτικό έργο του κρατικού μηχανισμού στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρουν στο μέλλον τα όπλα, είτε επίσημα, είτε βέβαια ανεπίσημα. Όπως και να ‘χει, δουλέψει δε δουλέψει αυτή η προσπάθεια στο πεδίο της δημιουργίας ενός θεσμικού σώματος, η εκπαίδευση, η οργάνωση, οι “άκρες” και η δικτύωση μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών κύκλων θα μείνει.
Αυτή την προσπάθεια δε μπορούμε να τη δούμε αποκομμένα από τις πρόσφατες στρατηγικές που εφαρμόζει η χρυσή αυγή στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από τις εκστρατείες εκκαθάρισης, έχει βάλει μπροστά σχέδια προστασίας νόμιμων πολιτών. Για παράδειγμα καλεί συνταξιούχους που φοβούνται να βγάλουν τη σύνταξή τους από τα ATM της περιοχής να ζητήσουν τη βοήθειά της ώστε να τους περιφρουρεί. Καλεί επίσης όσους έχουν νοικάρηδες μετανάστες και απλήρωτα νοίκια, να φωνάξουν τα πρωτοπαλίκαρα της για να εισπράξουν εκ μέρους τους τα χρωστούμενα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Οι φάτσες που θα κάνουν τις παραπάνω δουλειές μάλλον δε θα είναι άλλες από αυτές που οργανώνονται στρατιωτικά, και πιθανότατα οι ομάδες πολιτοφυλακής θα εισπράξουν τη συμπάθεια που τα μέλη τους έχουν αποκομίσει από όλους αυτούς που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν για το έργο τους μέσα από το κόμμα τους.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καβάλας όπου μέσα στα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα μόρφωμα που απαρτίζεται από ακροδεξιούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και μπράβους το οποίο λέγεται πατριωτική κίνηση πολιτών Καβάλας. Είναι αρκετά συνεπείς απ' ότι φαίνεται στο κεντρικό τους σύνθημα, “όταν δεν είναι ικανή η πολιτεία αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες”. Κυριολεκτικά είναι σε θέση να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία περίπτωση μέλη τους έχουν βρεθεί στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος ανακρίνοντας προσαχθέντες γκραφιτάδες, σε μια άλλη αντιφασιστικής συγκέντρωσης, μέλος τους, γνωστός μπράβος της περιοχής, έχει βγει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας για να επιτεθεί σε συντρόφους, για να ακολουθήσουν μετά και οι ίδιοι οι μπάτσοι. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν δικτυώνονται με κάποια από τα παραπάνω εγχειρήματα, παρόλα αυτά είναι προφανές πως κινούνται αναλόγως, προχωρώντας και σε πιο στρατιωτικές μορφές δράσης.

Οι τελευταίες τους κινήσεις είναι οι εξής: κατά τις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε επίθεση με βαριοπούλες στο αυτόνομο στέκι Καβάλας με σκοπό τον εμπρησμό του ο οποίος δεν κατέστη βέβαια δυνατός, ενώ το βράδυ της 11ης Απριλίου μια ομάδα 8-10 ατόμων επιτέθηκε στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Έσπασαν την πόρτα και αφού μπήκαν μέσα έκαναν ζημίες στην κουζίνα και έριξαν τουλάχιστον 2 αυτοσχέδιες "χειροβομδίδες διασποράς" (κροτίδες με σιδερένιες μπίλιες). Η επίθεση κράτησε περίπου 1 λεπτό, ενώ μέσα ήταν 2 σύντροφοι. Αναγνωρίστηκε τουλάχιστον ένας από τους φασίστες, ο οποίος λέγεται Χρήστος Χατζηζιρλής, μέλος της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας την φάτσα του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε στη διπλανή φωτογραφία.

Δε θέλουμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο με ένα κλισέ του τύπου “θα τους τσακίσουμε”, ή με μια ρητορική ερώτηση για την οργάνωση της κινηματικής αυτοάμυνας, μάλλον θα υποβαθμίζαμε το ζήτημα. Θα κλείσουμε τονίζοντας το ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθούμε το βάρος αυτών των φαινομένων, το βαθμό διάχυσής τους μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και, από εκεί και έπειτα, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Παλιά Μαντάτα: Σχετικά με την ελληνικότητα της Θεσσαλονίκης

"…/ σιγά σιγά αδειάσανε οι δρόμοι και τα σπίτια, όμως ακόμη κάποιος έμεινε και τρέχει να προφτάσει/ και ρυθμικά χτυπήσανε μια μια οι ώρες και ανοίξανε πόρτες και παράθυρα με εξαίσιες αποκεφαλισμένες μορφές/ ύστερα ήρθανε τα λάβαρα, οι σημαίες και οι φανφάρες και οι τοίχοι γκρεμιστήκανε απ' τις άναρθρες κραυγές/ πτώματα ακέφαλα χορεύανε τρελά και τρέχανε σα μεθυσμένα όταν βαρούσανε οι καμπάνες/ τότε, θυμάσαι που μου λες: ετέλειωσεν ο πόλεμος/ Όμως ο πόλεμος δεν τέλειωσε ακόμα/ γιατί κανένας πόλεμος δεν τέλειωσε ποτέ."
απόσπασμα από το ποίημα "Ο Πόλεμος" του θεσσαλονικιού Μανόλη Αναγνωστάκη

Λέγεται συχνά ότι την ιστορία την γράφουν οι νικητές. Η πραγματικότητα αυτής της πόλης το επαληθεύει, καθώς οι ιστορίες με τις οποίες όλοι έχουν μεγαλώσει είναι οι ιστορίες από τη γωνία αυτών που επιβλήθηκαν. Τα τραγουδάκια στο σχολείο για την ξακουστή Μακεδονία που έδιωξε τους βάρβαρους και τώρα είναι ελεύθερη δεν είναι καθόλου αθώα. Είναι ανατριχιαστικά. Είναι η καθοδηγημένη εμπέδωση αυτής της θέσης του προνομιούχου, του κυρίαρχου, της εθνικιστικής ιδεολογίας που ήταν αναγκαία για την επιβολή αυτής της ελληνικότητας και όχι για την επαναφορά της όπως πολλοί υποστηρίζουν. Όμως υπάρχει και η ιστορία των από τα κάτω, την οποία θέλουμε να βοηθήσουμε να μην ξεχαστεί. Μια ιστορία που δεν είναι αφαιρετική, ούτως ώστε να φέρει την πραγματικότητα στα μέτρα της, είναι όμως ελλιπής καθώς δεν έμειναν και πολλοί για να την μοιραστούν. Μια ιστορία που μας βοηθά να αποδομήσουμε την κυρίαρχη εκδοχή της πραγματικότητας.

Από τα χρόνια της βυζαντινής αυτοκρατορίας η Θεσσαλονίκη αποτελούσε τον ορισμό της πολυεθνικής πόλης, ενώ προσήλκυε και πολλά μεταναστευτικά ρεύματα φτωχών αγροτών από όλη την αυτοκρατορία και τα Βαλκάνια. Από εκείνα κιόλας τα χρόνια πολλοί πόλεμοι έγιναν για τον έλεγχο αυτού του ξακουστού και δραστήριου λιμανιού της βαλκανικής. Μέχρι και την κατάκτηση της πόλης από τον ελληνικό στρατό το 1912, οι εθνικότητες σε αυτή, όπως και σε όλη την Μακεδονία αποτελούσαν ταξικές ταυτότητες, κατέτασσαν δηλαδή τους ανθρώπους της σε ομάδες διαφορετικών συμφερόντων όπως αυτά εξασφαλίζονταν αντίστοιχα από το πατριαρχείο, την υψηλή πύλη και τη βουλγαρική εξαρχία. Αυτοί ήταν και οι φορείς ισχύος της εποχής, που η εξουσία τους δεν ήταν μόνο θρησκευτική αλλά και κοσμική. Κατά την περίοδο της Οθωμανικής αυτοκρατορίας ο σουλτάνος είχε αναγνωρίσει τη δυναμική αυτών των πόλων και την είχε μάλιστα αξιοποιήσει. Χωρίζοντας τα εδάφη της αυτοκρατορίας ανά περιοχές θρησκευτικής επιρροής, είχε δομήσει ένα ιδιαίτερο καθεστώς αυτοδιοίκησης οπού ο εκάστοτε φορέας ισχύος ήταν επικεφαλής, κάνοντας το έργο του ελέγχου των δραστηριοτήτων, μιας τόσο πολυπολιτισμικής κοινωνικής βάσης απλωμένης σε μια τόσο μεγάλη έκταση, δυνατό. Αυτός ήταν ένας διαχωρισμός από τα πάνω ο οποίος, σαν τέτοιος, δεν όριζε εξ’ ολοκλήρου τις ζωές, τις σχέσεις και τις συνειδήσεις των από τα κάτω. Δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις που άνθρωποι άλλαζαν θρησκεία ούτως ώστε να έχουν διαφορετικά συμφέροντα, πράγμα που κάνει την επίκληση στην ελληνικότητα και την καθαρότητά της ακόμη πιο αβάσιμη.

Το γεγονός βέβαια ότι η πόλη αυτή λέγεται και αναγνωρίζεται ως ελληνική δεν οφείλεται μόνο στην στρατιωτική της κατάκτηση από το νεοσύστατο και υπερφιλόδοξο τότε ελληνικό κράτος κατά τους βαλκανικούς πολέμους, αλλά και σε μία σειρά καταστάσεων εθνικού κοσκινίσματος από τα πάνω και φαινομένων κοινωνικού κανιβαλισμού οπού το ένα πληθυσμιακό κομμάτι επιβαλλόταν δια της βίας πάνω στο άλλο. Για να λέγεται δηλαδή ο κάτοικος της Θεσσαλονίκης έλληνας, έπρεπε να εξαφανιστούν από την πόλη όλα αυτά τα κομμάτια που δεν είχαν σαν σημείο αναφοράς αυτή την εθνικότητα, δηλαδή αυτή την ταξική θέση.


Πρώτο χαρτί του ελληνικού κράτους και του εθνικισμού του, για την εξασφάλιση της κυριότητας πάνω στη Μακεδονία, ήταν ένα πρόγραμμα οργανωμένης τρομοκρατίας με επικεφαλής τον κρατικό υπάλληλο, ή αλλιώς πράκτορά του, Παύλο Μελά. Η οργάνωση συμμορίτικων ομάδων και η μίσθωση ήδη υπαρκτών με σκοπό τον αφανισμό των σλαβόφωνων πληθυσμών της Μακεδονίας είχε σαν στόχο την εξάλειψη της κοινωνικής βάσης του αντίστοιχου βουλγάρικου εθνικισμού αλλά και την κοινωνικοποίηση της μελλοντικής εθνικής ταυτότητας. Οι εθνικές συμμορίες συνεργάστηκαν σε πρώτη φάση με το κίνημα των Νεότουρκων, που αναπτύχθηκε μάλιστα στη Θεσσαλονίκη, με στόχο τον περιορισμό της βουλγάρικης επέκτασης, για να βρεθούν ύστερα απέναντι λόγω αντικρουόμενων συμφερόντων.


Όταν ο ελληνικός στρατός μπήκε στην Θεσσαλονίκη, καταγεγραμμένοι σαν έλληνες ήταν μόνο οι 40 από τις 158 χιλιάδες κόσμου. Στην Μακεδονική της περιφέρεια εκκενώθηκαν και καταστράφηκαν ολόκληρα χωριά με βουλγάρικο πληθυσμό ο οποίος σε πολλές περιπτώσεις σφάχτηκε. Βέβαια η υπόθεση της εθνικής κάθαρσης δεν τελείωνε εκεί.

Στο ιστορικό διάστημα που συνδέει τους βαλκανικούς πολέμους μέχρι και το τέλος του Α' παγκοσμίου πολέμου, ήταν η σειρά του ελληνικού πληθυσμού συμβάλλει σε αυτή την διαδικασία κάθαρσης. Προφανώς και αυτές οι τόσο γρήγορες μεταβολές και οι συνεχείς αιματηροί πόλεμοι, θα ανατάρασσαν τις κοινωνικές ισορροπίες, τόσο στο επίπεδο της επιβίωσης, της κατανομής του πλούτου και των παραγωγικών μέσων όσο και στο επίπεδο των ιδεολογικών και ηθικών σημείων αναφοράς. Έτσι ξεκίνησε μια σειρά άτυπων “εμφυλίων” πολεμικών καταστάσεων μεταξύ των αγροτών της Μακεδονικής περιφέρειας από τις οποίες συνολικά 140 χιλιάδες περίπου μουσουλμάνοι αναγκάστηκαν να μεταναστεύσουν στα εδάφη της οθωμανικής αυτοκρατορίας, αφού οι επιθέσεις σε βάρος τους, οι καταστροφές και οι λεηλασίες των περιουσιών τους, τους έκαναν το βίο αβίωτο. Χαρακτηριστικό είναι πως σημαντικό ρόλο σε αυτούς τους διωγμούς έπαιξαν κάποιοι άλλοι εκδιωγμένοι. Οι 20 χιλιάδες έλληνες μετανάστες από τη Θράκη. Ο επεκτατισμός των κρατών της ευρύτερης περιοχής και οι πολεμικές συρράξεις εσωτερικεύουν την βία στα κατώτερα κοινωνικά κομμάτια τα οποία οδηγούνται στην αλληλοεξόντωση για να εξασφαλίσουν, με απόλυτο και γρήγορο τρόπο την επιβίωσή τους. Μέσα στη Θεσσαλονίκη συνέβησαν ανάλογα φαινόμενα που οδήγησαν στη μετανάστευση άλλων 15 χιλιάδων μουσουλμάνων.

Μετά την αποτυχία της επεκτατικής εκστρατείας του ελληνικού κράτους στη Μ. Ασία, γνωστή σαν “καταστροφή”, συνέβη μία από τις πιο απολυταρχικές μεθόδους διαχείρισης πληθυσμών στην σύγχρονη ιστορία. Τα παζάρια για το επισφράγισμα της ειρήνης μεταξύ του ελληνικού και του τούρκικου κράτους επέφεραν την ανταλλαγή 1,5 εκατομμυρίου χριστιανών με μισό εκατομμύριο μουσουλμάνων. Πέρα από το γεγονός ότι με αυτό τον τρόπο το ελληνικό κράτος γέμισε με φθηνά εργατικά χέρια, κατάφερε να φτάσει ένα βήμα πιο κοντά στην εξασφάλιση του αδιαμφισβήτητου της εθνικής του κυριαρχίας πάνω στην τελευταία του ασφαλή κατάκτηση.

Μία κοινότητα έμενε μόνο, η εβραϊκή, η πολυπληθέστερη της πόλης. Να ξανατονίσουμε βέβαια ότι αυτή η λέξη, κοινότητα, είναι αρκετά σχετική καθώς συμπεριλάμβανε τόσο τους εμπόρους που οργάνωναν τα οικονομικά τους συμφέροντα και ασκούσαν ανάλογη πολιτική, όσο και τους φτωχότερους πληθυσμούς οι οποίοι φυσικά αποτελούσαν και την πλειοψηφία. Μετά την μεγάλη πυρκαγιά του ‘17 την οποία ο Βενιζέλος, ανοιχτά πολέμιος της εβραϊκής κοινότητας, χαρακτήρισε σαν θείο δώρο, ο εβραϊκός πληθυσμός της πόλης, αυτός που πλήγηκε περισσότερο, εκτοπίστηκε από το κέντρο μέσω της απαλλοτρίωσης των καμένων εδαφών από το ελληνικό κράτος. Πέρα από την οικονομική καταστροφή, ο εβραϊκός πληθυσμός έπρεπε να αντιμετωπίσει και την γκετοποίηση με τη μεταφορά του σε συγκεκριμένες γειτονιές. Μετά από αυτό ακολούθησαν περισσότερες από δέκα παρακρατικές και παραστρατιωτικές ομάδες όπως η τρία έψιλον, οι οποίες με τη συνδρομή της προπαγάνδας του τύπου και την πολιτική αναγνώριση με την οποία επιβραβεύτηκαν για το έργο τους μέσα στη βουλή συνέχισαν το έργο της περιθωριοποίησης. Αποκορύφωμα της δράσης τους η επίθεση 2000 ελλήνων φασιστών στο φτωχό εβραϊκό συνοικισμό Κάμπελ και ο εμπρησμός του το καλοκαίρι του 1931. Δύο χρόνια αργότερα, τον Απρίλη του '33 οι εβραίοι μαγαζάτορες έκλεισαν τα καταστήματα τους σε διαμαρτυρία προς τα αντισημιτικά μέτρα της ναζιστικής Γερμανίας και οι οργανωμένοι έλληνες φασίστες, έκαναν πορεία στην εμπορική συνοικία χαιρετώντας ναζιστικά και γεμίζοντας τους τοίχους με αγκυλωτούς σταυρούς. Η κάθαρση ολοκληρώθηκε κατά την γερμανική κατοχή με την γενοκτονία 55 χιλιάδων εβραίων που στάλθηκαν στα κρεματόρια του Άουσβιτς. Μια κίνηση που αντιμετώπισε μηδαμινή αντίσταση από τους παράγοντες της πολιτικής ζωής στον ελλαδικό χώρο.

Τα επιχειρήματα και οι πτυχές της ιστορίας αυτής της διαδικασίας ελληνοποίησης της Θεσσαλονίκης σε καμία περίπτωση δεν περιορίζονται σε όσα γράφονται σε αυτό το άρθρο. Αυτή η κάπως άγαρμπη σύνθεση των αιματηρών στιγμών της ιστορίας της έχει σαν σκοπό να μπουν ορισμένα επιχειρήματα στο τραπέζι, ανταγωνιστικά τόσο προς την εθνικιστική παπαγαλία που ξεδιπλώνεται από την ακροδεξιά μα και από ολόκληρο το φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής, όσο και προς τις φανταχτερές φιέστες και τα επιχειρηματικά σχέδια εμπνεύσεως του Μπουτάρη, του εκπροσώπου της επιχειρηματικής τάξης αυτής της πόλης. Σκοπός μας δεν είναι μια εύπεπτη περίληψη των γεγονότων αυτών και των καταστάσεων που τα παρήγαγαν. Θέλουμε να μοιραστούμε ορισμένα σημεία αναφοράς για την αυτομόρφωση και την ενίσχυση της συλλογικής μας μνήμης. Θέλουμε να εξωτερικεύσουμε την δικιά μας ερμηνεία στο στιχάκι “που έδιωξες τους βάρβαρους και 'λεύτερη είσαι τώρα”. Η ιστορία αυτής της πόλης μπορεί να είναι γραμμένη στα ελληνικά αλλά η πένα έχει βουτηχτεί στο αίμα χιλιάδων ανθρώπων που δε χωρούσαν στην ταυτότητα που τα νέα της αφεντικά ήρθαν για να επιβάλλουν.

Μίλησε κανείς για ανομία;

Δύο τρία στοιχεία παραπάνω, ορισμένοι λάθος επικοινωνιακοί χειρισμοί και να… Η αφρόκρεμα της κοινωνίας της Θεσσαλονίκης παίρνει το δρόμο για τα δικαστήρια. Η λεγόμενη μαφία του Θερμαϊκού δεν αποτελεί μια θλιβερή εξαίρεση διαφθοράς όπως πολλοί θέλουν να την παρουσιάσουν. Είναι μία καλύτερα οργανωμένη εκδοχή του εκβιασμού και της εκμετάλλευσης, μια ξεκάθαρη απόδειξη του ότι σε αυτό το μέρος της γης, όπως βέβαια και σε πάρα πολλά άλλα μέρη, ο νόμος δεν είναι μια ηθική σταθερά, αλλά ένα συμβόλαιο δύναμης. Ορίζει δηλαδή το ποιοι μπορούν να τον παραβαίνουν με μικρότερο κόστος. Γιατί το κόστος που πληρώνουν σε σχέση με αυτό που αντιστοιχεί σε όσους βρίσκονται σε δυσχερέστερη θέση απέναντι στο νόμο είναι πραγματικά μικρό. Μάλλον δεν αξίζει να πιαστούμε με ονόματα. Αν κάτι θα θέλαμε να μείνει, είναι οι “άκρες” αυτής της μαφίας, αυτού του συνόλου ανθρώπων που τους ένωσε το ασυγκράτητο πάθος τους για την τοκογλυφία, το πούλημα προστασίας, την επιχειρηματικότητα της νύχτας. Έχουμε και λέμε λοιπόν… Σώμα δίωξης οικονομικού εγκλήματος, ΕΡΤ3, Περιφέρεια Θεσσαλονίκης, alpha bank, τράπεζα Πειραιώς, πανελλήνια τράπεζα, φυλακές Κασσάνδρας, ΠΑΕ ΠΑΟΚ, ΛΑ.Ο.Σ και φυσικά πολλά και διάφορα γνωστά νυχτερινά κέντρα. Η δράση της μαφίας πλαισιωνόταν και από επώνυμους γιατρούς και δικηγόρους (πχ τον πρώην δικηγόρο του Γιοσάκη) όπως και πρώην αστυνομικούς. Λίγο αργότερα βγήκε στη φόρα και η “πνευματική” της σύνδεση με τον γέροντα Εφραίμ της Μονής Βατοπεδίου, αλλά και με το Μάκη Ψωμιάδη ο οποίος φρόντιζε να τους βρίσκει πελατεία. Αξίζει επίσης να αναφερθεί ότι υπάρχουν και άλλα παραδείγματα του τελευταίου καιρού που μας γλιτώνουν από τον κόπο να γεμίζουμε σελίδες με αναλύσεις και επιχειρήματα για το κρατικοποιημένο οργανωμένο έγκλημα στην Ελλάδα, όπως η περίπτωση του Τσοχατζόπουλου, η σπείρα στο ΙΚΑ Καλλιθέας, η περίπτωση ενός 55χρονου ιδιοκτήτη εταιρίας security που θεωρείται εγκέφαλος ενός δικτύου λαθρεμπορίας τσιγάρων και δηλώνει πρώην συνεργάτης της ΕΥΠ, η ηθική βλάβη απέναντι στο ελληνικό δημόσιο, όπως συγκεκριμένα χαρακτηρίστηκε – και με αυτό τον τρόπο βολεύτηκε στα δικονομικά αρχεία – η υπόθεση της siemens Ελλάδος και των ελληνικών ομολόγων και πάει λέγοντας. Μια θεσούλα στον κρατικό μηχανισμό και η δύναμη που αυτή σου εξασφαλίζει, ή τα κατάλληλα κονέ με μεγαλοαφεντικά και “τσαχπίνηδες” επιφανείς πολίτες, βοηθάνε λίγο παραπάνω αν θέλει κανείς να δραστηριοποιηθεί στο κερδοφόρο πεδίο της νύχτας.

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος (του Πολύκαρπου Γεωργιάδη)

«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και απορποσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”-μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δε μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!
Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

*η εικόνα είναι από συνάντηση του υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Ανάγκες και συνειδήσεις…

Η απεργία στη Χαλυβουργία συνεχίζεται. Ακόμη μιλάμε για εργάτες που έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, για έναν αγώνα κομβικής σημασίας μπροστά την επέλαση των αφεντικών, για την ανάγκη για αλληλεγγύη και για την καλύτερη οργάνωσή της, για την επανοικειοποίηση της έννοιας των κοινών, των πολιτικών πραγμάτων. Σίγουρα για όσους θέλουν και έχουν τη διάθεση να στηρίξουν τον αγώνα, ο καιρός είναι ακόμη κρίσιμος για να το κάνουν, αν βέβαια τα καταφέρουν. Ένας εργαζόμενος της Χαλυβουργίας είχε πει σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης πως οι χαλυβουργοί είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν και με το διάβολο για να νικήσουν, ενώ όλοι τους λένε πως έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους φίλους. Έχουμε όμως τις αμφιβολίες μας για αυτό. Στις 17/2, ένα τσούρμο χρυσαυγητών εμφανίζεται στις πύλες της χαλυβουργίας με τρόφιμα και ύφος ηρωικό. Όχι μόνο γίνεται δεκτή η ενίσχυσή τους, αλλά αφού πάρουν το μικρόφωνο και αραδιάσουν τις γνωστές τους εθνικιστικές αηδίες, ακούνε και το χειροκρότημα όπως και τις επευφημίες του προέδρου του σωματείου που λέει που τους στηρίζουν όλοι οι έλληνες. Λίγες μέρες μετά, μέσα στην κατακραυγή και σε μια ζούγκλα μαλλιών που έχουν πέσει από τους αλληλέγγυους, οι χαλυβουργοί βγάζουν μια ανακοίνωση για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι ακροδεξιοί που στηρίζουν ανοιχτά τα συμφέροντα των αφεντικών, που μέσω του ρατσιστικού τους λόγου έχουν στρώσει το ιδεολογικό χαλί για την εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση των, που έχουν βγάλει μέσω ενός πυρήνα τους στη Λάρισα επιθετικό λόγο απέναντι στη συγκεκριμένη απεργία, από πού κι' ως πού γίνονται αντιληπτοί σαν αλληλέγγυοι;

 

Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της coca cola 3Ε στη Θεσσαλονίκη προχωρούν σε μαχητική απεργία ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα όμως το εντοπίζουνε στο ότι το εργοστάσιο θα πάει στη Βουλγαρία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 90, πολλές επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στα ρημαγμένα Βαλκάνια για να βρουν τα αφεντικά φτηνότερο εργατικό δυναμικό, η επεκτάθηκαν για να συσσωρεύσουν πλούτο και από άλλες αγορές. Αντί όμως να μιλήσουν οι εργάτες ενάντια στα αφεντικά για αυτή τους την τακτική, αντί να αναλογιστούν το γιατί μεταφέρεται το εργοστάσιο και το πόση περισσότερη εκμετάλλευση θα αντιμετωπίσουν οι εκεί εργάτες, γεμίζουν την πόλη με γελοία επιχειρήματα του τύπου “η βουλγάρικη coca cola θα είναι κατώτερη ποιοτικά της ελληνικής”. Δε θα ζητήσουμε από έναν άνθρωπο, που από το πουθενά χάνει τη δουλειά του, να καταστρώσει ένα επαναστατικό σχέδιο, πόσο μάλλον εάν δεν έχει αναπτύξει μια κουλτούρα αγώνα γιατί δεν τον πολυέκαιγε ο κώλος του μέχρι τώρα. Όμως από αυτό μέχρι την ιδεολογική στροφή στον οικονομικό εθνικισμό υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα. Με ένα ερώτημα ξεκινάμε το συλλογισμό μας, ένα ερώτημα που θα θέλαμε να μοιραστούμε και με τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτά τα επιχειρήματα ποιους θα συγκινήσουν, ποιους θα θέλανε οι εργάτες να προσεγγίσουν τελικά;

 

Ένας 45χρονος, απολυμένος και άνεργος για κάποιους μήνες, μπουκάρει με ένα όπλο στο εργοστάσιο που δούλευε στην ΒιΠε Κομοτηνής και πυροβολεί το αφεντικό και έναν εργαζόμενο που ήταν μαζί του, ενώ κρατά 3 ομήρους για κάποιες ώρες θέλοντας με αυτό τον τρόπο να πάρει τη δουλειά του πίσω. Επιτέλους. Μια απάντηση στις ανισότητες, που η βιαιότητα της σοκάρει, μια ιστορία που θα απασχολήσει αρκετά μυαλά σε σχέση με το πως εξελίσσεται πλέον η κατάσταση. Όμως δε θα τρελαθούμε κιόλας, γιατί ούτε το πρώτο περιστατικό τέτοιου είδους είναι ούτε και το επίπεδο της βίας μπορεί να νοηθεί σαν ποιοτικό χαρακτηριστικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές που λένε ότι είναι “μαζί του” και πως έχει δίκιο επειδή είναι έλληνας άνεργος. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι τέτοια ακόμη που μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον μόνο επειδή είναι έλληνας. Δεν είναι λίγοι οι αγώνες των μεταναστών που περιθωριοποιήθηκαν, δεν είναι λίγη η βία εναντίον μεταναστών που γίνεται αντιληπτή σαν φυσιολογική, ούτε και είναι λίγο το βάρος που πέφτει παραπάνω στο έλληνας σε σχέση με το άνεργος. Η ταξική βία που είναι συσσωρευμένη μέσα σε όλους μας δε θα εξωτερικευτεί περασμένη μέσα από ένα συγκεκριμένο καλούπι, δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάει τα πράγματα προς το καλύτερο. Αν κάτι έχουμε να προτείνουμε, είναι μάτια αυτιά και μυαλά ανοιχτά για την βαθύτερη κατανόηση τέτοιων η ανάλογων περιστατικών, για τον εντοπισμό του πραγματικού στόχου.

Γεγονότα και σκέψεις από την εξέγερση της 12ης Φλεβάρη ’12

Ξεκινώντας έχει μια σημασία να παραθέσουμε, έστω και αναφορικά, τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, έναν απολογισμό των συγκρούσεων αλλά και των διώξεων που συνέβησαν εκείνη την ημέρα ψήφισης του “μνημονίου 2”. Σκοπός δεν είναι να εντυπωσιαστεί κανείς, αλλά να αντιληφθεί το πόσο διευρυμένες ήταν οι συγκρούσεις και το πώς αυτές εξαπλώθηκαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια.

Στην Αθήνα, μέσα σε μια τεράστια πορεία (οι εκτιμήσεις λένε για μισό εκατομμύριο κόσμου) ξεσπούσαν συγκρούσεις σε όλα τα σημεία της πόλης. Πυρπολήθηκαν συνολικά 47 κτήρια, δεκάδες μπάτσοι τραυματίστηκαν, πολυτελή μαγαζιά, τράπεζες και ένα οπλοπωλείο λεηλατήθηκαν συνθέτοντας ένα κλίμα εκρηκτικό, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη. Για 4 ημέρες η νομική σχολή τέλεσε υπό κατάληψη για να λειτουργήσει σαν ένα κέντρο αγώνα, με δυνατότητα περίθαλψης τραυματιών, ένα πραγματικό άσυλο που δεν εξασφαλίζεται από κανένα θεσμό παρά μόνο από την οργάνωση των συμμετεχόντων, που σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα το υπερασπίστηκαν συγκρουόμενοι με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το ΚΕΠ Χαλανδρίου, το δημαρχείο Αγ. Παρασκευής, έγιναν πολλές αυθόρμητες μεταμεσονύχτιες πορείες σε γειτονιές της πόλης. Μια ομάδα 16 ατόμων επιχείρησε να καταλάβει το δημαρχείο Αθηνών, όμως μετά από επέμβαση της αστυνομίας συνελήφθησαν όλοι. Το κατασταλτικό κλίμα ήταν εξίσου οξυμένο με προληπτικές προσαγωγές αγωνιστών κάτω από τα σπίτια τους, με δημοσιοποίηση φωτογραφιών από το δρόμο με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών από επίδοξους ρουφιάνους για τις διώξεις εξεγερμένων καθώς και φωτογραφιών και βίντεο από τη λεηλασία του οπλοπωλείου. Δημοσιοποιήθηκαν επίσης και φωτογραφίες συλληφθέντων από την πορεία, πριν καν οι τελευταίοι περάσουν από εισαγγελέα, δημιουργώντας ένα κλίμα που συνέβαλλε στην προφυλάκιση των συγκεκριμένων, αλλά και καλλιεργώντας μαζί με τα προηγούμενα την εμπέδωση ενός καθεστώτος πανοπτικού ελέγχου των δημόσεων δράσεων, την κοινωνική νομιμοποίηση της προληπτικής καταστολής. Στη Βόρεια Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές πόλεις, ενώ κατελήφθησαν ο κινηματογράφος Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη, η νομαρχία Καβάλας και η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης στην Κομοτηνή. Στο Αγρίνιο, μετά την πορεία στο κέντρο της πόλης, ομάδα 25 περίπου ατόμων κατευθύνθηκε στα γραφεία του υφυπουργού Μωραΐτη και τα κατέστρεψε πετώντας έπιπλα και άλλα αντικείμενα από το παράθυρο στο δρόμο. Την επόμενη μέρα, ομάδα 50 περίπου εξεγερμένων πραγματοποιεί επιθέσεις σε τράπεζες, ενεχυροδανειστήριο και τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην πλατεία δημοκρατίας. Ενώ καίγεται και η ελληνική σημαία στο κέντρο της πλατείας. Κατά την αποχώρηση τους προξενούνται φθορές στο ταχυδρομείο της πόλης, αυτοκίνητα των ΕΛ.ΤΑ. και σε κατάστημα ρούχων που ανήκει σε γνωστό φασιστοειδές που επανειλημμένα έχει συνδράμει τις αστυνομικές αρχές με πληροφορίες και όχι μόνο. Η επίθεση, λίγο αργότερα, των αστυνομικών δυνάμεων απαντήθηκε με πέτρες και βόμβες μολότοφ ενώ οδοφράγματα στήθηκαν ως την περιοχή του δημοτικού πάρκου Αγρινίου. Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν μια γενικευμένη αστυνομοκρατία στους δρόμους της πόλης και η έφοδος για έλεγχο σε σπίτι ενός συντρόφου που συνοδεύτηκε από ένα όργιο παραπληροφόρησης σε σχέση με τους λόγους και τα αποτελέσματα της εφόδου. Και στην Κρήτη τεταμένο το κλίμα. Στο Ηράκλειο σπάστηκαν τα δικαστήρια, κατέβηκαν κάμερες , κυνηγήθηκαν ασφαλίτες, και στην πλατεία Κορνάρου, μπροστά από τα γραφεία του ΛΑΟΣ και ορισμένες τράπεζες έγιναν επιθέσεις στους μπάτσους, όπως και σε ένα ασφαλίτικο τζιπάκι που εντοπίστηκε στην Έβανς. Στην πλατεία Ελευθερίας ο κόσμος μπήκε στα γραφεία του βουλευτή Κεγκέρογλου και ανέβασαν πανό για λίγη ώρα. Αμέσως μετά συνεχίστηκαν οι επιθέσεις στο πολιτικό γραφείο της Σκραφνάκη, πετάχτηκαν κάτω τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ και κάηκαν οι σημαίες τους. 2 ημέρες αργότερα κατά τη διάρκεια πορείας πάνω από 500 μαθητές πετούν πέτρες στην αστυνομία και στις τράπεζες ενώ προσπαθούν να εισβάλλουν στην Περιφέρεια Κρήτης και στο Δημαρχείο. Στα Χανιά πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην αντιπεριφέρεια οπού συντονίστηκαν δράσεις και στα πλαίσιά της λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός μέσω internet. Στο Ρέθυμνο έγινε κατάληψη στο δημαρχείο, όπως και στην αντιπεριφέρεια Λασιθίου, στην οποία μετά από γενική συνέλευση των εργαζομένων σε αυτή βγήκε ψήφισμα στήριξης. Στα Τρίκαλα σπάστηκαν 3 τράπεζες, για τις οποίες συνελήφθησαν 3 άτομα. Στην Άρτα πραγματοποιήθηκαν συνολικά 5 πορείες μέσα σε τρεις μέρες και το α/α μπλοκ πραγματοποίησε συμβολικές επιθέσεις με σκουπίδια σε πολιτικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στο Βόλο, σε μια πορεία τεράστια για τα δεδομένα της πόλης με συμμετοχή 4500 ανθρώπων, κάηκε ολοσχερώς ένα κατάστημα της eurobank και η εφορία, σπάστηκαν ορισμένα super market, πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο δημαρχείο η οποία όμως δεν κρατήθηκε, αφ' ενός γιατί έξω μαίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, αφ' ετέρου γιατί έγινε μία απόπειρα εμπρησμού ενώ κόσμος βρισκόταν μέσα, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια κατασταλτική κίνηση. 6 άτομα συνελήφθησαν. Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε πορεία 5000 ατόμων ενώ το βράδυ έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία. Κατάληψη έγινε και στο κτήριο Νομαρχίας Φθιώτιδας και Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος μετά από μεγάλη πορεία στο κέντρο της Λαμίας. Τέλος, κατάληψη πραγματοποιήθηκε και στο δημαρχείο Ρόδου.

Η συσσωρευμένη οργή του τελευταίου διαστήματος εκτονώθηκε μέσα σε μία ημέρα, δείχνοντας μια ξεκάθαρη αλλαγή των κοινωνικών αντανακλαστικών και της εξοικείωσης με τις συγκρουσιακές τακτικές. Όλοι περίμεναν πως θα έρθει μία τέτοια ημέρα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η εξέγερση απλώθηκε σε τόσες πόλεις χωρίς να προϋπάρχει κάποια οργανωτική προετοιμασία και χωρίς να συντονιστεί από κάποια επίδοξη πολιτική πρωτοπορία. Ούτε κατά τη διάρκειά της, ούτε και μετά σοκαρίστηκε κανείς πραγματικά από το επίπεδο της βιαιότητας. Ούτε καν όσοι και όσες αναμασάνε την προπαγάνδα που αναπαράγεται αδιάκοπα από τα μμε για μεροκαματιάρηδες που πάθανε ζημιά, για μικροεπιχειρηματίες που καταστράφηκαν, για την αίγλη και την αξιοπιστία της χώρας μας που υποβαθμίζονται. Τέτοιες κοινωνικές εκρήξεις είναι πλέον αναμενόμενες και υπολογίσιμες, και πώς να μην είναι άλλωστε όταν από το παράδειγμα της 12/2 φαίνεται το τι μπορεί να γίνει μόλις σε μια μέρα, από ένα τόσο μεγάλο πλήθος και με ένα τόσο θολό και ετεροκαθοριζόμενο πλην όμως συσπειρωτικό σημείο αναφοράς, την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών. Δεδομένου αυτού δε μας εκπλήσσει πως αυτή η κατάσταση δεν είχε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως για παράδειγμα ο Δεκέμβρης του '08. Εξ' άλλου δεν είχε προοπτικές, δεν είχε – κατά τα φαινόμενα – εφικτούς στόχους. Ήταν ένα φαινόμενο χαοτικό, μια ένδειξη για τις προοπτικές που ανοίγουν από εδώ και πέρα για την πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ήταν όντως μια εκτόνωση, χωρίς αυτό να μειώνει τη σημασία της για τις κινηματικές διεργασίες. Ήταν η κατάρριψη του επιχειρήματος “αφού με όλα αυτά τα σπασίματα και όλη αυτή την βία δεν αλλάζει κάτι”, ένα επιχείρημα που ακούγεται συνέχεια μέσα στα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι έχουν αλλάξει πολλά, και φαίνεται ότι είναι δυνατό να αλλάξουν πολλά περισσότερα. Ένα μεγάλο θετικό στοιχείο είναι η αποτυχία των εργατοπατεράδων της ΓΣΕΕ να περιφράξουν τις κινητοποιήσεις καθώς αυτή η έκρηξη συνέβη μετά την προγραμματισμένη διήμερη σαμποταριστική τους τελετουργία. Ο τρόπος τέλος με τον οποίο εξελίχθηκαν οι διώξεις και ξεδιπλώθηκε η καταστολή, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις εκτιμήσεις πως όλες αυτές οι τακτικές που εφαρμόζονται μέσα στα τελευταία χρόνια για τις διώξεις αγωνιστών του α/α χώρου είναι η βάση για τη δημιουργία ενός νέου κατασταλτικού δόγματος. Μιας πτυχής της πορείας για την επιβολή μιας ολοκληρωτικής, ή καλύτερα ολοκληρωμένης, δημοκρατίας για τη συντήρηση της τάξης των πραγμάτων και την επέκταση του ελέγχου της κυρίαρχης τάξης σε όλες τις πτυχές της ζωής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε εμείς.

Τσιπάκια ελέγχου σε εργαζομένους

“Είναι επιτακτική ανάγκη να μπει μια σειρά, για την ορθή λειτουργία του Δήμου, στο ωράριο των υπαλλήλων και αυτό πιστεύω πως θα γίνει με την απόκτηση μικροτσίπ που θα διαθέτει ο κάθε δημοτικός υπάλληλος. Πιστεύω πως με την προμήθεια τέτοιου υπερσύγχρονου μηχανήματος θα αντιμετωπιστεί το πρόβλημα με την προσέλευση και την αποχώρηση των υπαλλήλων του Δήμου Τρικκαίων στο σύνολο των υπηρεσιών”. Αυτά λέει ο αρμόδιος αντιδήμαρχος οικονομικών Γιώργος Στουρνάρας μιλώντας για την πρόσφατη απόφαση του δήμου να ξεκινήσει έρευνα για την αγορά ανάλογης τεχνολογίας.
Ο δήμος Τρικάλων έχει επενδύσει αρκετά στην τεχνολογική ανάπτυξη. Η πόλη αυτή είναι και η πρώτη “ηλεκτρονική πόλη” της Ελλάδας. Στην ιστοσελίδα του e-trikala διαβάσαμε: “Από το 2004, το γραφείο e-trikala, στα πλαίσια και σε συνεργασία με το Επιχειρησιακό πρόγραμμα «Κοινωνία της Πληροφορίας», αξιοποιεί τις νέες τεχνολογίες υλοποιώντας με επιτυχία διάφορα Δημοτικά έργα. Στις 8 Απριλίου 2008, ενώ έχοντας την απαιτούμενη εμπειρία, εξελίχθηκε σε Αναπτυξιακή Ανώνυμη Εταιρεία Ο.Τ.Α., με την επωνυμία e-Trikala Α.Ε., όπου το 99% του μετοχικού κεφαλαίου ανήκει στο Δήμο Τρικκαίων και το υπόλοιπο 1% στο Εμπορικό Επιμελητήριο Τρικάλων”. Αυτή η εταιρία παρέχει “υπηρεσίες” όπως δημόσιο δίκτυο internet, τηλε-εκπαίδευση και τηλε-ιατρική που ουσιαστικά αποσκοπούν στην εντατικοποίηση των ρυθμών εργασίας. Προσφέρουν επίσης και υπηρεσίες τηλε-δημοκρατίας προσφέροντας σε μοναχικούς ανθρώπους την μοναδική ευκαιρία να παρακολουθήσουν live αναμετάδοση του δημοτικού συμβουλίου. Εμετικό, έτσι;

Οι επενδύσεις όμως πρέπει να αποδίδουν, αλλιώς δε θα γινόντουσαν καν. Η τεχνολογικοποίηση της αγοράς και της παροχής υπηρεσιών επεκτείνεται και σε όλες τις εκφάνσεις της καθημερινής ζωής. Όταν το αφεντικό μιας επιχείρησης έχει στα χέρια του τις ανάλογες υποδομές θα τις χρησιμοποιήσει για το όφελος της επιχείρησης, το ιδιόκτητό του όφελος. Όταν λοιπόν ο δήμος έχει κάνει ένα πρώτο πετυχημένο βήμα μέσω της ανάπτυξης αυτών των υποδομών, για να γίνονται οι διαδικασίες που αφορούν αυτόν (και τις επιχειρήσεις εντός αυτού) πιο γρήγορα, μέσω της συντομότερης διευθέτισης των αναγκών των εργαζομένων, γιατί να μην κάνει ένα βήμα παραπέρα; Αφού έχει θέσει τους ρυθμούς εργασίας των εργαζομένων, γιατί να μην επενδύσει σε υποδομές που θα εξασφαλίσουν την πειθάρχισή τους ως προς τους ρυθμούς αυτούς; Και όποιος δεν είναι συνεπής χάνει τη δουλειά του. Δεν το παρουσιάζουμε με αυτή την απλότητα γιατί μας αφήνει αδιάφορους ή γιατί δε μας σοκάρει. Απεναντίας μας σηκώνεται η τρίχα, γιατί ότι εφαρμόζεται και πιάνει θα ξαναεφαρμοστεί. Αν λοιπόν πιάσει κάτι τέτοιο τόπο και δεν συναντήσει αντιδράσεις μπορούμε να περιμένουμε να το δούμε να εφαρμόζεται και αλλού. Το παρουσιάζουμε έτσι για να δείξουμε πόσο απλή και ανθρώπινη είναι η λογική του περάσματος στον ολοκληρωτισμό. Αυτός είναι ο καπιταλισμός, η κατεύθυνση προς τον απόλυτο έλεγχο της ανθρώπινης δραστηριότητας και την ιδεολογικοποίηση της τιμωρίας. Και η τεχνολογία, σαν βασικό εργαλείο για τη βελτιστοποίηση των αποδόσεων του κεφαλαίου, ήταν είναι και θα είναι ιδιοκτησία της κυρίαρχης τάξης. Αυτοί που φιλοδοξούν να μας επιβάλλουν αυτό τον δρόμο είναι αυτοί που εμπορεύονται τις ώρες μας.