Ενόψει της πορείας στις 28/9/12, κείμενο αλληλεγγύης με την κατάληψη Δέλτα

Η κατάληψη Δέλτα είναι κομμάτι και της δικιάς μας ιστορίας καθώς σαν δομή δημιουργηθήκαμε μέσα σε αυτό το χώρο. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να μείνουμε απαθείς γιατί ακόμη και αν τα τελευταία χρόνια δε στεγαζόμασταν πολιτικά εντός της, θα ήμασταν ανεύθυνοι απέναντι στους ίδιους εμάς πρώτα απ’ όλα, γιατί θα ήταν σα να ξεχνάμε τις συντροφικές σχέσεις που αναπτύξαμε, τις φιλίες, τις δραστηριότητες και την καθημερινότητά μας εκεί μέσα με όρους που δε θα μπορούσαν να τεθούν σε κανένα άλλο πεδίο σε αυτή την εποχή και εντός αυτών των συνόρων. Κατ’ επέκταση, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε την δυνατότητα να βρίσκονται μαζί υποκείμενα με τέτοιους όρους, η καθημερινότητά τους να μπορεί να ταυτιστεί με ποικίλους αγώνες και διαδικασίες αλληλεγγύης και αυτομόρφωσης, είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε και χώρους σαν αυτούς, τόσο κατά τη διάρκεια τις ακμής τους, όσο και στις δύσκολές τους στιγμές. Προς το παρόν, όλα αυτά τα εγχειρήματα, οι σχέσεις και οι δομές που απαρτίζουν τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο αποτελούν μία πιθανότητα ανατροπής του υπάρχοντος και αυτοθέσμισης των ζωών μας. Δεν χρειάζεται λοιπόν να έχει κανείς θερμές συντροφικές σχέσεις με ένα εγχείρημα ή να είναι ένα σημείο αναφοράς του για να το υπερασπιστεί, χρειάζεται μόνο να κατανοεί το διακύβευμα αυτών των κατασταλτικών κινήσεων και να μοιράζεται την εκτίμηση πως οι σχέσεις μας θα ανθίσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μοιραζόμαστε τις ευθύνες και τους καρπούς των ζωών μας.

Η επίθεση στην κατάληψη Δέλτα βέβαια δεν ήρθε από το πουθενά. Μέσα στο καλκαίρι είχαμε διαδοχικές κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Επιγραμματικά απαραθέτουμε ημερομηνίες και γεγονότα. 11 Ιούλη, εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο. 13 Ιούλη, εμπρησμός της κατάληψης Δράκα στην Κέρκυρα, 7 Αυγούστου, εμπρησμός οχήματος έξω από την κατάληψη Πατησίων & Σκαραμαγκά. 18 Αυγούστου, αστυνομική εκκένωση της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης έπειτα από εντολή του πρώην “συνήγορου του πολίτη”, νυν συνήγορου των “προστατών του πολίτη”-δημάρχου Καμίνη. 6 και 13 Σεπτέμβρη, διαδοχικοί εμπρησμοί του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού του πανεπιστημίου Ρεθύμνου.

Στην επιχείρηση για την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα ωστόσο, η αστυνομία εισήγαγε νέα δεδομένα στις πρακτικές της ενάντια σε εγχειρήματα τέτοιας φύσης. Αρχικά το θέαμα που παρήγαγαν ήταν ανάλογο του επιπέδου της βίας και της οργάνωσης που χαρακτήρισε την έφοδό τους. Οι πάνοπλοι εκαμίτες που μαζί με τους ματατζήδες κατέστρεψαν μέρος των υποδομών της κατάληψης και συνέλαβαν τους καταληψίες προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης με την ευθύνη της ίδιας της αστυνομίας. Ένας μετανάστης καταληψίας που συνελήφθη κατηγορήθηκε για κατοχή πλαστών εγγράφων και για αυτό κρατείται στα μπουντρούμια μεταγωγών και πρόκειται να απελαθεί, τη στιγμή που με έγγραφο της Interpol αποδεικνύεται πως το διαβατήριό του είναι καθ’ όλα νόμιμο ενώ ο διευθυντής του τμήματος μεταγωγών παραδέχεται στους δικηγόρους πως πρέπει να φέρει εις πέρας την κατ’ουσίαν παράνομη απέλαση καθώς δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από «ψηλά». Τέλος η επιχείρηση τέθηκε σαν παράδειγμα αποφασιστικότητας της κυβέρνησης για την πάταξη της ανομίας από τον μετριοπαθή εθνικιστή Θ. Πλεύρη σε τηλεοπτικό παράθυρο, ενώ η ακραία εθνικιστική τηλεπερσόνα του Κασιδιάρη πρότεινε στον αέρα την ανάλογη αντιμετώπιση των καταλήψεων Βίλλα Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη, με το πρόσχημα ότι η οργανωμένη τους αντίσταση στον επελαύνοντα εκφασισμό των γειτονιών του κέντρου της Αθήνας αποτελεί εγκληματική δράση. Ο δημόσιος χαρακτήρας αυτού του διαλόγου μεταξύ ΝΔ και ΧΑ μας κάνει να εκτιμήσουμε διαφορετικά τις πληροφορίες που κυκλοφορούν στην πόλη οτι η ΧΑ πρόκειται να μεταφέρει τα γραφεία της απέναντι από το αστυνομικό τμήμα στην οδό Δωδεκανήσου, μόλις ένα οικοδομικό τετράγωνο από την κατάληψη Δέλτα.

Πηγαίνοντας λίγο πίσω στο χρόνο, έχει σημασία να αναφέρουμε κάποια σημεία της ιστορίας του κτηρίου της Δέλτα ώστε να γίνει αντιληπτή η αντιμετώπιση που τύγχανε το κτήριο από τις εκάστοτε ηγεσίες του ΤΕΙ.

«Οι εργαζόμενοι του άλλοτε ξενοδοχείου Δέλτα προέβησαν σε κατάληψη του κτηρίου όταν η διοίκηση του είχε κηρύξει τη διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης. Μετά από αγώνα, κέρδισαν κάποιες θέσεις εργασίας στο υπηρεσιακό προσωπικό του ΤΕΙ. Εν συνεχεία κατά την περίοδο που το κτήριο λειτουργούσε σαν εστίες, ο φοιτητικός σύλλογος οικότροφων Πράξη είχε προβεί σε κατάληψη του κτηρίου το 2004 με τα εξής αιτήματα: εισδοχή φοιτητών, άμεση συντήρηση των δωματίων και εγκαταστάσεων (υδραυλικά, αποχέτευση, θέρμανση, βάψιμο) και επιτροπή διαφάνειας για τους εισαχθέντες, καθότι τα αρχιλαμόγια της διοίκησης στέγαζαν στις τότε εστίες κατά συρροή τους κομματικά προσφιλείς τους.

Το ΤΕΙ αδιαφορώντας για τα αιτήματα των οικότροφων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας μεθοδικά έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και στους ήδη διαμένοντες υποσχέθηκε να δώσει ένα επίδομα στέγασης έως ότου συντηρηθεί η εστία. Το επίδομα τελικά τους δόθηκε μερικώς και το κτήριο ουδέποτε επισκευάστηκε. Εγκαταλείφθηκε με τις βρύσες να τρέχουν και τα φώτα να καίνε, ένα ατέλειωτο σκουπιδαριό το οποίο εμείς καθαρίσαμε, επισκευάσαμε και συντηρήσαμε.
Από το 2005 έως το 2007 το κτήριο παρέμεινε εγκαταλελειμμένο από το ΤΕΙ. Το 2007 μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το νόμο πλαίσιο και έπειτα από μαζικές συνελεύσεις αποφασίστηκε από αγωνιζόμενους φοιτητές και άτομα από τον ελευθεριακό και αναρχικό χώρο η επαναλειτουργία του κτηρίου μέσω μιας κατάληψης η οποία θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα, δηλαδή δε θα στέγαζε μόνο τις ανάγκες των συμμετεχόντων αλλά και τις επιθυμίες τους.»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο που μοιράστηκε σε παρέμβαση στο ΤΕΙ στις 25/9/12 που ενημερώνει για τις δραστηριότητες της κατάληψης και αποκαθιστά την αλήθεια σε σχέση με τους λόγους που έγινε η επιχείρηση ενάντια στις συκοφαντίες της ηγεσίας του ΤΕΙ και των εκπροσώπων της. Περιγράφει βέβαια και το ποιόν αυτών των καθαρμάτων.

«Πρόκειται για μια σειρά διοικητικών συμβουλίων, καθηγητάδων και κομματικών παρατάξεων που εξαπάτησαν, κορόιδεψαν και έκλεψαν φοιτητές, εργαζόμενους και κοινωνία.

Ο Ιωάννης Τσίτσης, Γενικός Γραμματέας του ΑΤΕΙΘ, κατέθεσε ψευδώς στο δικαστήριο πως οι καταληψίες παρακωλύσαμε υπηρεσίες του ΤΕΙ που λειτουργούσαν στη Δέλτα το 2007, οπού και εκτέθηκε από δικηγόρο, ενώ το κτήριο ήταν έρημο επί τρία χρόνια. Επίσης λένε πως ήθελαν να μας βγάλουν έξω και να μετατρέψουν το κτήριο σε εστίες, ενώ οι ίδιοι πρίν από ένα χρόνο το έβαλαν σε πλειστηριασμό…

Οι σχέσεις της διοίκησης-καθηγητάδων του ΑΤΕΙΘ με τη ΝΔ και τη ΔΑΠ είναι γνωστές και έχουν μακρά ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για μία κομματική κλίκα όπου οι μέν (διοίκηση- καθηγητές) εξασφαλίζουν την εκλογική παραμονή τους συνεργαζόμενοι με τους δε (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) οι οποίοι τους ψηφίζουν, με τους δεύτερους να χαίρουν προνομιακής μεταχείρησης από τους καθηγητές. Ένα δείγμα από τα άπλυτα τους που βγήκαν στη φόρα είναι τα εξής:

Το 2004 πέταξαν έξω τους φοιτητές από τις εστίες με σκοπό να τις ιδιωτικοποιήσουν, αργότερα έγιναν γνωστές συνομιλίες του πρώην προέδρου του ΤΕΙ, Ιωαννίδη Στυλιανού με υψηλόβαθμα στελέχη της ΔΑΠ με τους οποίους διαπραγματευόταν την επανεκλογή του, τάζοντας ότι θα τους περάσει μαθήματα και θα τους δώσει θέσεις εργασίας και μεταπτυχιακά αλλά και μοιράζοντας απειλές σε αυτούς που δεν τον στήριζαν.
Στη συνέχεια ένα άλλο σκάνδαλο με εμπλεκόμενο τον υπεύθυνο της σχολής της Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και καθηγητή Αθανάσιο Χατζηγκάιδα έφτασε μέχρι τα κανάλια, παρόλα αυτά ο ίδιος παραμένει μέχρι και σήμερα στη θέση του. Ο Θανάσης Χατζηγκάιδας χρησιμοποιώντας χώρους της σχολής της Ηλεκτρονικής, έβαζε φοιτητές να μετατρέπουν πλακέτες για “φρουτάκια” και τα πουλούσε σε μαγαζιά με παράνομο ηλεκτρονικό τζόγο.

Ο τωρινός πρόεδρος του ΑΤΕΙΘ, Κωνσταντίνος Βαρσαμίδης ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο για την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου χρησιμοποιώντας μια στρατιά από ΔΑΠίτες και μπράβους προκειμένου να προστατέψει την εκλογική διαδικασία, τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν κινητοποιήσεις από την πανεπιστημιακή και φοιτητική κοινότητα για την ακύρωση επί του πρακτέου του συγκεκριμένου νόμου.

Επιπλέον εντύπωση μας προκαλεί πως όλη αυτή η συνομοταξία της ρεμούλας, βγαίνει με θράσος και κατηγορεί όλους εμάς τους καταληψίες, δηλώνοντας πως έχουμε διαπράξει ζημιές 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, ζημιές τις οποίες καλούταν από τους εστιακούς φοιτητές 7 χρόνια πριν να επιδιορθώσουν. Όλοι αυτοί οι ταληράδες κόρακες μυρίστηκανότι μπορεί και να κονομήσουν από αυτή την ιστορία εκκένωσης της κατάληψης Δέλτα, αλλά εμείς είμαστε εδώ για να τους χαλάσουμε τα σχέδια.»

Έτσι και εμείς δε θα μπορούσαμε παρά να στηρίξουμε την πορεία που καλείται από συλλογικότητες και συνελεύσεις της πόλης, στις 28/9, 17:00 στην Καμάρα. Στην εκκένωση, στις διώξειις αλλά και απέναντι στο ΑΤΕΙΘ και τη δικογραφία που μαγειρεύει θα είμαστε εκεί τόσο για να στηρίξουμε τους καταληψίες όσο και για να υπερασπιστούμε τη συλλογική μας πολιτική παρουσία σε αυτή την πόλη.

Μέρος 1ο: “Να μη συνηθήσουμε τον θάνατο”;

 

Ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κοινωνικές εκδηλώσεις που ήρθαν σα συνέχεια της αυτοκτονίας του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος την 4/4/12. Ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος στο χώρο της αριστεράς, αφού χάνει τη σύνταξή του αφαιρεί τη ζωή του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος: “επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμ ουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου. πειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλλην ας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου." Η πράξη του αυτή χαρακτηρίστηκε ως πολιτική δολοφονία από διάφορους πολιτικούς χώρους.Ανάλογο περιστατικό σημειώθηκε την 21/4/12 στη Σταυρούπολη Ξάνθης οπού κρεμάστηκε ο 42χρονος εκπαιδευτικός Σάββας Μετοικίδης, επίσης πολιτικοποιημένος, δίνοντας μια ανάλογη χροιά στην πράξη του.


Τον Σεπτέμβρη του '11, ένας 55χρονος αυτοπυρπολήθηκε για δεύτερη φορά στη ζωή του έξω από τράπεζα της θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικών προβλημάτων, χωρίς ωστόσο να χάσει τη ζωή του καθώς μια περιπολίας ΔΙΑΣ έσβησε τη φωτιά. Προέβη σε αυτή την πράξη ζητώ ντας από την τράπεζα να του διαγράψει τα χρέη.

Υπήρξαν επίσης δεκάδες άλλα περιστατικ ά αυτοκτονιών μέσα στους τελευταίους μήνες, όπως μια 90χρονη μητέρα και ο 60χρονος και για πολλά χρόνια άνεργος γιός της που για οικονομικούς λόγους πέσαν στο κενό από το μπαλκόνι τους στην πλατεία βάθης. Μια 32χρονη μητέρα που κρεμάστηκε μέσα στο ΑΤ Πάτρας οπού κρατούνταν επειδή πιαστεί να κλέβει 3 μπλουζάκια. Μια 18χρονη που μετά το πέρας των πανελληνίων δεν άντεξε το άγχος. Ένα ζευγάρι απολυμένων από τον ΟΕΚ που απείλησαν να πηδήξουν από το κτήριο λόγω της απόλυσής τους αλλά τελικά δεν το έπραξαν. Ένας 70χρονος, έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, δίνοντας τραγικό τέλος στη ζωή του, όταν δικαστικός επιμελητής πήγε να του παραδώσει έγγραφο για έξωση. Πραγματικά δε θα είχε νόημα να παραθέσουμε μια θάλασσα πληροφοριών για τις υπόλοιπες αυτοκτονίες ή απόπειρες που έχουν γίνει μέσα στο τελευταίο διάστημα. Τα παραπάνω αναφέρονται ενδεικτικά.

Ένα ακόμα σημείο που θα σταθούμε είναι το περιστατικό που συνέβη στην περιοχή της Παιανίας οπού ένας 24χρονος αφού έδιωξε δύο ληστές από το σπίτι του, τους κατεδίωξε με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να πέσει νεκρός. Το γεγονός οτι οι ληστές ήταν Αλβανοί δημιούργ ησε μια ξενοφοβική έκρηξη κατά την οποία κάτοικοι της περιοχής αλλά και οργανωμένοι χρυσαυγίτες έσπευσαν να στηρίξουν πολιτικά την πράξη του και να τον εκθειάσουν μέσα στα δικαστήρια, τη στιγμή βέβαια που ο ίδιος τους άδειασε λέγοντας πως δεν προτείνει την αυτοδικία και πως έχει μετανοιώσει για αυτή την εξέλιξη, πως τον βαραίνουν τύψεις και τέλος ζητά από την οικογένεια του νεκρού να τον συγχωρήσει.
Αρχικά να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δε μας καλύπτει η ανάλυση που λέει οτι τα δύο αρχικά περιστατικά είναι πολιτικές δολοφονίες. Πρώτα απ' όλα, τα διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα περιστατικά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό αλλά και παλιότερα. Γιατί ακριβώς η πεποίθησή μας είναι οτι τον θάνατο, και συγκεκριμένα αυτόν που επιβάλλεται, τον έχουμε συνηθήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούριο, είναι κάτι που έχει κουρνιάσει στις συνειδήσεις των “νόμιμων” κατοίκων αυτής της χώρας από τα χρόνια που τα όπλα τους “εκπυσοκροτούσαν” πάνω στα σώματα μεταναστών που κλέβαν καρπούζια, που τα κεφάλια των τελευταίων έλιωναν κάτω από αρβύλες ένστολων στην Ηγουμενίτσα, από τις σφαίρες που πέφταν στα ελληνοαλβανικά σύνορα, τις βυθισμένες βάρκες σε όλο το Αιγαίο, τα “παράνομα” πτώματα που ξεβράζει ο Έβρος, την “κατα λάθος” δολοφονία του Nicola Todi από μπάτσους που ψάχνοντας κάποιους ληστές, είπαν να τον πυροβολήσουν γιατί ήταν αλβανός και, τί το διάολο, αυτός έπρεπε να το είχε κάνει.Φαίνεται ξεκάθαρα και από τα κοινωνικά αντανακλαστικά κατά το περιστατικό της Παιανίας, τα οποία δεν αποτέλεσαν ένα στιγμιαίο ξέσπασμα από τα πουθενά, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της επι χρόνια αναπτυσσόμενης συλλογικής ταυτότητας του ανώτερου έλληνα.

Της υποκειμενικότητας αυτής που εκτός των άλλων δεν την αγγίζουν ούτε οι θάνατοι των άστεγων από το κρύο του χειμώνα στους δρόμους των πόλεων, ούτε και τα εκατοντάδες εργατικά “ατυχήματα” που γίνονται κάθε χρόνο. Αυτό που αλλάζει όμως, είναι το οτι ο θάνατος πλαταίνει ταξικά. Δεν είναι μόνο ο θάνατος των Άλλων, που χωνεύεται εύκολα. Είναι ο επιβεβλημένος θάνατος που έχει αρχίσει να επελαύνει και που η μόνη διάκριση που κάνει είναι η δυνατότητα ενός ανθρώπου να επιβιώσει. Μια κατάσταση που επιμελλώς κρύβεται στις βαθύτερες σκέψεις του ατόμου, το χαρακτηριστικό εκείνο της κοινωνικής μηχανικής που κανέναν δεν προβληματίζει εάν δεν τον αφορά.

Όντως η αυτοκτονία του Χριστούλα είχε μια ειδοποιό διαφορά από τα υπόλοιπα περιστατικά. Δεν έγινε πίσω από κλεισμένες πόρτες ή μακριά από βλέμματα, δεν έγινε στο σπίτι ή στο γραφείο της δουλειάς. Έγινε σε έναν δημόσιο χώρο, που έχει ούτως ή άλλως φορτιστεί πολιτικά λόγω των δραστηριοτήτων του κινήματος των αγανακτισμένων και των συγκρούσεων που συχνα συμβαίνουν εκεί. Ο λόγος που εξέφρασε ο Χριστούλας, άγγιξε πολλούς ανθρώπους, εν μέρει γιατί προσδοκούσε σε συγκεκριμένα κοινωνικά αν τανακλαστικά, εν μέρει γιατί ήταν έλληνας. Το δεύτερο για την ώρα δε θα το σχολιάσουμε καθόλου. Όσον αφορά το πρώτο, αναφερόμαστε στη σημασία της αυτοχειρίας του Tarek al-Tayeb Mohamed Bouaziz, του 26χρονου μικροπωλητή που έβαλε φωτιά στο σώμα του εκκινώντας την διεθνοποιημένη επαναστατική διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης. Η πολιτική σημασία μιας τέτοιας πράξης αυτοχειρίας, αλλάζει από κοινωνία σε κοινωνία. Η σημασία του θανάτου δεν είναι ίδια παντού. Από τα λόγια του ίδιου του Χριστούλα, αλλά και από όλες τις ομάδες και οργανώσεις που τοποθετήθηκαν πάνω στο γεγονός, είναι ξεκάθαρη η εκτίμηση πως η συγκεκριμένη πράξη θα λειτουργούσε ανάλογα, πως θα πυροδοτούσε μια εξέγερση. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν ο Χριστούλας αυτοκτονεί όπως κάνουν τόσοι άλλοι και για τόσους διαφορετικούς λόγους; Μόνο επειδή ο ίδιος, όπως και συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να επιφορτίσουν αυτή την πράξη και να της δώσουν μια εξεγερτική κατεύθυνση; Είναι και αυτός ένας παράγοντας αναγκαίος αλλά όχι αρκετός για να καταστεί ένα τέτοιο γεγονός κοινωνικό.

Θεωρούμε λοιπόν πως οι πράξεις αυτοχειρίας δεν είναι πολιτικές δολοφονίες, ένα αίτιο που μπορεί να οδηγήσει σε μία εξέγερση, αλλά το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Είναι ένα φαινόμενο με πολιτική σημασία αλλά δεν μπορεί να επικοινωνηθεί κοινωνικά σαν, και να αποτελέσει μία πράξη αντίστασης. Για άλλους είναι μια ελπίδα εξέγερσης, για άλλους ένα χαρτί για να ξεμπλέξουν από κάποια χρέη ή να μη χάσουν τη δουλειά τους, για άλλους το κομβικό σημείο στο οποίο λυγίζουν κάτω από την πίεση της επιβίωσης, μή έχοντας τη δύναμη, τις γνώσεις και τις σχέσεις για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν με άλλο τρόπο. Δεν αποζητούμε μή αλλοτριωμένους μάρτυρες, απλά προσπαθούμε να επισημάνουμε πως εδώ, η μαρτυρικότητα, είναι απλά μια εικονική απομίμηση αυτού που μπορεί να είναι λόγου χάρη στον Αραβικό κόσμο. Εδώ δεν υπάρχουν μάρτυρες και δε φαίνεται να χρειάζονται. Δε θέλουμε να υποτιμήσουμε αλλά ούτε και να υπερτιμήσουμε κανένα θάνατο. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να αναλογιστούμε το τι σημαίνει κοινωνικά ο θάνατος, το πόσο στενά συνδεδεμένα είναι τα περιστατικά αυτοχειρίας με τη σχέση της μισθωτής εργασίας και σε ποιούς πρόκειται να επιβληθεί σαν πραγματικότητα στο εγγύς μέλλον.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες σχέσεις με τον θάνατο. Στις 24/5/12, ο Φραγκίσκος Π έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να επανασυνδέσει το κομμένου του ρεύμα. Ο απολυμένος τεχνικός ανελκυστήρων ανέβηκε στην κολώνα της ΔΕΗ έξω από το σπίτι του με ένα κλειδί και στην προσπάθειά του να επανασυνδέσει το ρεύμα στο σπίτι τον χτύπησαν 20.000 Volt. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά το σώμα του δεν άντεξε. Όπως αναφέρει η κατάληψη σινιάλο στο blog της, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Αιγάλεω: “Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έκανε ένα “απονεννοημένο διάβημα" αλλά για έναν άνθρωπο που έκανε μια κίνηση αντίστασης κάπου ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση. Αυτό ερμηνεύει και τα τραγικά λάθη του εγχειρήματός του. Από τη μια η αδικία και η απάθεια που την υποδαυλίζει και από την άλλη αυτό το ακατανίκητο αίσθημα φυσικού δικαίου και η οργή που του δίνει φωνή. Θα ρωτήσει κανείς πού είναι οι αγανακτισμένοι γείτονες, πού είναι η επίθεση στη ΔΕΗ, στην αστυνομία, στο Δημαρχείο… Προς το παρόν μια βουβή γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στη μοιρολατρία και την αβίωτη υπομονή." Ας κρατήσουμε την αντίθεση μεταξύ των αντιδράσεων της γειτονιάς του Αιγάλεω και αυτής της Παιανίας.
 
Για τέλος, ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Αλεξανδρούπολη, οπού ένας 60χρονος απείλησε με τσεκούρι τους υπαλλήλους της τοπικής εταιρίας ύδρευσης που πήγαν να μετρήσουν το ρολόι του. Όταν αργότερα κατεύθασαν αστυνομικοί για να χειριστούν την κατάσταση, ο 60χρονος κλείστηκε στο σπίτι του και όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω αυτός χτύπησε έναν από αυτούς με το τσεκούρι στο κεφάλι, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι αστυνομικοί να τον πυροβολήσουν στα πόδια. Κανείς εν τέλει δεν πέθανε, χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη βία που ασκήθηκε. Δεν πήγε να παίξει ο 60χρονος, ούτε αρκέστηκε βέβαια σε κάποιον συμβολισμό. Πήγε να σκοτώσει.
 
Ο επιβεβλημένος θάνατος είναι παντού, γενιέται μέσα από τη διαρθρωτική βία του καπιταλισμού, και σιγά σιγά γενικεύεται με χαοτικό τρόπο. Στο επόμενο άρθρο θα καταπιαστούμε με την πρόσφατη εξέλιξη των μεθόδων που χρησιμοποιεί τόσο το επίσημο κράτος, όσο και συγκεκριμένα η ακροδεξιά του πτέρυγα για να καναλιζάρει αυτή τη δυναμική προς μια συντηρητική κατεύθυνση, ένα σύγχρονο κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Διώξεις Αγωνιστών Διεθνώς

ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝΕ, ΛΟΙΠΟΝ…

και δεν είναι ότι κατέφτασαν προσφάτως, ούτε πως υπάρχει περίπτωση να τελειώσουν, πριν σβήσουμε πρώτα εμείς από το χάρτη τα αφεντικά και τους δυνάστες μας. Είναι όμως που η ολοένα μεγαλύτερη ένταση της καταστολής και των βασανιστηρίων τους εναντίον μας, δε μπορεί παρά να αποτελεί σημείο αιχμής του λόγου και της δράσης μας, μόνιμη επανεκκίνηση των εχθροπραξιών μας εναντίον τους. Οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι αντιστεκόμενοι άνθρωποι εν γένει που διώκονται ή δέχονται την καταστολή με κάθε τρόπο, από τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας μέχρι τη φυσική εξόντωση είναι για μας, πέρα από πεδίο ανάδειξης της απανθρωπιάς του συστήματος, υπαρκτές και υλικές αποτυπώσεις του κοινωνικού πολέμου που διαδραματίζεται όλο και πιο έντονα, απ' άκρη σ' άκρη της γης.

 

O Λουσιάνο Πιτρονέλλο, ο 23χρονος αναρχικός που βρίσκεται προφυλακισμένος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας του Σαντιάγο της Χιλής εδώ και κάποιους μήνες, κατηγορούμενος για βομβιστική επίθεση σε τράπεζα την 1η Ιούνη του 2011, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 15 ετών, όπως πρότεινε ο εισαγγελέας, με το δικαστήριο να έχει προγραμματιστεί μέσα στον Απρίλη.Ο Λουσιάνο, έχει αναλάβει με γράμμα του [στα ελληνικά στο http://tinyurl.com/77f79sr] την ευθύνη για τη βόμβα η οποία έσκασε στα χέρια του τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Στους 10 μήνες από τη γνωστοποίηση του συμβάντος, η υπόθεσή του έχει επικοινωνηθεί πολύμορφα μέσα από διάφορα κείμενα, αφίσες και εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης σε αρκετές χώρες -κυρίως της Λατινικής Αμερικής- αλλά και δεκάδες επιθετικά χτυπήματα εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων τα οποία του έχουν αφιερωθεί. Η 20η Μάρτη, μάλιστα, ήταν ημέρα παγκοσμίου καλέσματος για δράσεις αλληλεγγύης ενόψει της δίκης του. Στα τέλη Μάρτη ο Luciano Pitronello προχώρησε σε μερική αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης με την απεργία πείνας των Juan Vega, Freddy Fuentevilla και Marcelo Villaroel, των 3 κατηγορουμένων για την 'υπόθεση Security'.

 

Οι 3 τελευταίοι, άκουσαν τον εισαγγελέα να προτείνει ποινές εναντίον τους από 40 έως 60 χρόνια -δηλαδή ουσιαστικά ισόβια- χρεώνοντάς τους από 1 έως 3 ληστείες τραπεζών στη μία εκ των οποίων σκοτώθηκε από τα πυρά των ληστών ένας μπάτσος-φύλακας της τράπεζας. Οι 3 σύντροφοι, είχαν συλληφθεί πολλούς μήνες μετά τις ληστείες για τις οποίες τους κατηγορούν, αρνούμενοι τη συμμετοχή τους, ενώ στα χρόνια κατά τα οποία βρίσκονται στα χέρια των διωκτικών και σωφρονιστικών μηχανισμών έχουν υποστεί πολλά βασανιστήρια, απομονώσεις και μεταγωγές, παραμένοντας όμως με σταθερό το ηθικό τους. Στο τεύχος 11 και στο […] του site του εντύπου υπάρχει εκτενέστερη αναφορά στην υπόθεσή τους. Οι Βέγα, Φουεντεβίγια και Βιγιαροέλ προχώρησαν σε απεργία πείνας στα τέλη Φλεβάρη καταγγέλλοντας τις συνθήκες κράτησής και τις διώξεις εναντίον τους, σ' ένα διάστημα που επίσης είχαν πραγματοποιηθεί παγκόσμια καλέσματα αλληλεγγύης.

 

Στις 14-22 Μάη δικάζονται με τον αντι-τρομοκρατικό νόμο 6 σύντροφοι στη Γαλλία. Η ιστορία τους ξεκινά το Γενάρη του ’08 καθώς πηγαίναν σε διαδήλωση μπροστά απ’ το κέντρο κράτησης μεταναστών της Vincennes με αυτοσχέδια καπνογόνα και μεταλλικά αιχμηρά αντικείμενα για σκάσιμο λάστιχων, τα οποία μετατράπηκαν απ’ τη δικαιοσύνη και τα μίντια σε «βόμβα από καρφιά». Μερικές μέρες αργότερα, η Ινές ( Ίζα) κι ο Φρανκ (Φαρίντ) συνελήφθησαν στη διάρκεια τελωνειακού ελέγχου για κατοχή εγχειριδίων που εξηγούσαν τεχνικές σαμποτάζ καθώς κι ενός σχεδιαγράμματος μιας φυλακής ανηλίκων και σκόνης χλωρικών αλάτων. Η αντιτρομοκρατική άρπαξε την υπόθεση. Οι μπάτσοι ισχυρίζονται ότι το DNA της Ίζα αντιστοιχεί σε ένα από τα πέντε ίχνη DNA που βρέθηκαν σε μια τσάντα που περιείχε μπουκάλια με βενζίνη, κι η οποία βρέθηκε κάτω από ένα όχημα-γερανό της αστυνομίας την περίοδο ανάμεσα στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του ’07. Αμέσως οι δυο αυτές υποθέσεις ενώθηκαν σ’ έναν ενιαίο φάκελο, που βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία των εισαγγελέων της αντιτρομοκρατικής. Η αστυνομία ερευνά τον περίγυρο των συλληφθέντων και άτομα που είναι φακελωμένα ως «αναρχο-αυτόνομοι» επιχειρώντας να βρει ποιοι κρύβονται πίσω από τα υπόλοιπα ίχνη DNA. Ο Ζαβιέ (Χουάν), αδερφός της Ίζα κι έπειτα ο Νταμιέν (που είχε συλληφθεί με τον Ιβάν και τον Μπρούνο) φυλακίσθηκαν για αρκετούς μήνες καθότι τα προφίλ του DNA τους αντιστοιχούσαν επίσης στα ίχνη που είχαν βρεθεί κάτω από το όχημα της αστυνομίας. Τον Ιούνη του 2010, ο Χουάν είχε προσαχθεί για μια σειρά από εμπρησμούς σε ηλεκτρικούς πίνακες ελέγχου της φωτεινής σηματοδότησης που ανήκαν στην κρατική εταιρεία εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου, SNCF . Οι εμπρησμοί παρέλυσαν ένα τμήμα του δικτύου το 2006 στη διάρκεια του κινήματος “CPE”, του γνωστού κινήματος κατά του συμβολαίου πρώτης πρόσληψης στη Γαλλία. Σύμφωνα με την αστυνομία και πάλι, το DNA του έχει βρεθεί στο σημείο μιας απόπειρας σαμποτάζ.

Η Ίζα, ο Χουάν, οι Νταμιέν, Ιβάν, Φαρίντ κι ο Μπρούνο έχουν προφυλακισθεί ο καθένας από 5 εώς 13 μήνες στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας κι εξακολουθούν να βρίσκονται υπό δικαστικό έλεγχο μέχρι τη δίκη.

 

O Walter Bond [ή Abdul Haqq], μέλος του ALF, καταδικάστηκε σε 12.5 χρόνια κάθειρξης, έχοντας αναλάβει την ευθύνη για 3 εμπρησμούς που προξένησαν μεγάλες ζημιές σε 2 εργοστάσια επεξεργασίας δερμάτων από ζώα στο Denver, και ενός πολυτελούς ρεστωράν στο Salt Lake City των ΗΠΑ. Το μικρό μα ενδιαφέρον κείμενο της 'απολογίας' του στο δικαστήριο μπορεί να βρεθεί στα ελληνικά στο http://tinyurl.com/cbfbq87

 

Το βράδυ της 29ης Μάρτη, ξεκίνησε μια ακόμη κατασταλτική επιχείρηση εναντίον αναρχικών συντρόφων στην Ιταλία. Οι μπάτσοι 3 διαφορετικών ειδικών αντικατασταλτικών μονάδων -η Ιταλία διαθέτει διαχρονικά ποικιλία στην καταστολή- εισέβαλαν σε σπίτια στις πόλεις Πίζα, Κιέτι, Μπρέσια, Γένοβα, Κατάνια, Ραβέννα και αλλού, κατάσχοντας τα παγκοσμίως αγαπημένα πια είδη των απανταχού εισαγγελέων: υπολογιστές, τηλέφωνα, μπροσούρες, χειρόγραφα, έντυπα και γράμματα πολιτικών κρατουμένων. Κάποιοι συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν, σε κάποιους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι και κατ’ οίκον περιορισμός, ενώ τελικά 4 αναρχικοί σύντροφοι κατηγορήθηκαν, μεταξύ άλλων, για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης ανατρεπτικής φύσεως». Η Tomo, μια εκ των συλληφθέντων, αναφέρει στο γράμμα της [ολόκληρο στο http://tinyurl.com/c26wk6c] πως η επίθεση αυτή σχετίζεται και στοχεύει άμεσα εναντίον του ιταλικού site αντιπληροφόρησης Parole Armate, του οποίου αποτελεί μέλος και των σχέσεων του site με το culmine.noblogs.org πολύγλωσσου site αντιπληροφόρησης. Οι διαχειριστικές ομάδες αμφότερων των ιστότοπων κοινοποίησαν ότι οι βάσεις δεδομένων και τα e-mail τους βρίσκονται στα χέρια των ιταλών μπάτσων, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να ανιχνεύσουν κάθε επαφή και μήνυμα που έχει σταλεί από/προς τα συγκεκριμένα site, μέσω του ρουφιανοπρογράμματος 'Spytech Spyagent Software', καλώντας όποιον διατηρούσε επαφή με τα παλιά e-mails να τη σταματήσει άμεσα.

 

Οι κατηγορίες και οι διώξεις αγωνιστών για 'σύσταση εγκληματικής οργάνωσης' οι οποίες βασίζονται σε δραστηριότητες που αφορούν δομές αντιπληροφόρησης, δείχνουν ξεκάθαρα 2 πράγματα: ένα, πως βρισκόμαστε ήδη σε καθεστώς ενός νέου τύπου ολοκληρωτισμού, που συνδυάζει πανάρχαιες κατασταλτικές λογικές όπως η φίμωση και οι φρονηματικές διώξεις, με διαρκώς εξελισσόμενα νομικά οπλοστάσια, σχεδιασμένα να απενεργοποιούν ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ανατρεπτικό. Και δύο, πως σε καιρούς έντονης δυσκινησίας του καπιταλιστικού συστήματος ως προς την αναπαραγωγή του εαυτού του -όπως η εποχή μας- τα εγχειρήματα και οι δομές αντιπληροφόρησης που φέρνουν νοητά κοντά συντρόφους από κάθε μεριά του πλανήτη δικτυώνοντάς τους και διαχέουν κάθε είδηση που αφορά σε ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες παγκοσμίως, από τις μάχες των ινδονήσιων, περουβιανών, φιλιππινέζων αγροτών για τη γη τους ενάντια στις πολυεθνικές, μέχρι τον αγώνα ενάντια στα τρένα TAV στην Ιταλία και τις συνεχείς συγκρούσεις στη Χιλή, αποτελούν πραγματικά απειλή για την κυριαρχία.

Πως όταν η δημόσια σφαίρα -είτε πρόκειται για το δρόμο, είτε για το διαδίκτυο- κατακλύζεται από κάθε είδους καλέσματα για συμμετοχή στον κοινωνικό πόλεμο, για αυτο-οργάνωση και έμπρακτη αλληλεγγύη, αντί να πλημμυρίζει από σκουπίδια όπως η τηλεόραση ή ακόμη και το σύνολο των καθεστωτικών blogs, τότε οι λέξεις μπορούν, δύνανται να σκίσουν σαν τις σφαίρες και το μελάνι να τρέξει σαν το ποτάμι που θα παρασύρει τα αφεντικά και τα τσιράκια τους μια για πάντα στο βόθρο της ιστορίας…

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 'ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ' ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΑ SITE ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ PAROLE ARMATE ΚΑΙ CULMINE

H σφαγή των Αχλάουϊ

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 'ΑΧΛΑΟΥΙ'

Η τελευταία ιστορία εκδίκησης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου εναντίον των αντικαθεστωτικών στην Αίγυπτο

 

Λίγες ώρες πριν ξημερώσει η 2η του Φλεβάρη, η Al Masry, ομάδα του Port Said, ενός λιμανιού στη βόρεια Αίγυπτο, κέρδιζε 3-1 την Al Ahly του Καΐρου, ομάδα-σύμβολο ολόκληρης της Αφρικής, την ώρα που ο διαιτητής σφύριζε τη λήξη του αγώνα. Δεν ήταν ότι όλα είχαν κυλήσει ως τότε 'ομαλά', σύμφωνα με την συνηθισμένη κανονικότητα ενός οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού αγώνα, όμως τα όσα επακολούθησαν μόλις ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα σχέδια σφαγής αντικαθεστωτικών της Αιγύπτου, από πλευράς του οργανωμένου πολιτικο/στρατιωτικο/αστυνομικού παρακρατικού συμπλέγματος που δεν έχασε ποτέ ουσιαστικά τον έλεγχο της χώρας κατά τους τελευταίους 16 εξεγερτικούς μήνες.

 

Εκατοντάδες αρχικά, και χιλιάδες λίγο αργότερα, 'οπαδοί' της γηπεδούχου Αλ Μάσρυ μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, τρέχοντας προς το πέταλο όπου βρίσκονταν περίπου 500 οπαδοί της 'φιλοξενούμενης' Αλ Αχλύ, οι επονομαζόμενοι 'Ultras Ahlawy'. Τα βίντεο που δείχνουν αυτήν την εισβολή1 δε διαφέρουν και πολύ από δεκάδες άλλα που όλοι έχουμε δει κατά καιρούς εδώ στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, σίγουρα όμως δε μπορούν να αποτυπώσουν τη θηριωδία που ακολούθησε: οι 'οπαδοί' της γηπεδούχου, ομάδας φιλικά προσκείμενης στο μουμπαρικό καθεστώς (το ποδόσφαιρο στην Αίγυπτο -οι κερκίδες των οπαδών, ακριβέστερα- όπως στην Κύπρο και σε πολλά άλλα μέρη, είναι έντονα πολιτικοποιημένες) δεν εισβάλλουν κρατώντας ξύλα, σίδερα, άντε και καπνογόνα, όπως είθισται να κρατούν οι 'συνηθισμένοι' χούλιγκανς. Κρατούν μαχαίρια και σπαθιά με τα οποία επιτίθενται λυσσαλέα εναντίον των φιλοξενούμενων οπαδών της Αλ Αχλύ. Όταν οι τελευταίοι υποχωρούν στα πάνω διαζώματα της κερκίδας τους, οι επιτιθέμενοι τους πετούν κυριολεκτικά κάτω, από τα 10 μέτρα. Πολλοί απ' όσους ψάχνουν τη σωτηρία στην έξοδο των θυρών της εξέδρας τους, ποδοπατιούνται μέχρι θανάτου…μικρή λεπτομέρεια:οι πόρτες είναι κλειδωμένες απ' έξω. Ομάδες ένοπλων 'οπαδών' περιμένουν έξω από το συγκεκριμένο πέταλο για να περιλάβουν όσους τυχόν πρόλαβαν να ξεφύγουν, ενώ κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν ακόμα και εκρήξεις στους εσωτερικούς διαδρόμους της κερκίδας που οδηγούσαν προς την έξοδο. Ο απολογισμός σκληρός: 79 νεκροί [ένας 14χρονος ανάμεσά τους] και πάνω από 1.000 τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σοβαρά, μέσα σε 30 λεπτά.

 

Γιατί λέμε ότι δεν επρόκειτο για ένα ακόμη επεισόδιο 'κλασσικής', ακραίας -έστω- οπαδικής βίας, αλλά για οργανωμένη σφαγή μάχιμων αντικαθεστωτικών; Ακολουθεί η παράθεση συγκεκριμένων γεγονότων για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του:

 

Η σφυρίχτρα του διαιτητή φαίνεται πως είχε μαγικές ιδιότητες: δεν έληξε απλά το ματς, αλλά κατάφερε να σβήσει και τα περισσότερα φώτα των μεγάλων προβολέων του γηπέδου, δίνοντας πλεονέκτημα στους επιτιθέμενους. Στα βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η στάση των ΜΑΤάδων που στέκονταν μπροστά από τις κερκίδες των γηπεδούχων, η οποία είναι 'τους αφήνουμε όλους να μπουν μέσα κανονικότατα'. Αργότερα έγινε γνωστό πως στην είσοδο των ίδιων κερκίδων δεν είχε πραγματοποιηθεί ο παραμικρός σωματικός 'έλεγχος ασφαλείας' που προβλέπεται στους αγώνες, ενώ μέσα βρίσκονταν τουλάχιστον 3.000 υπεράριθμοι οπαδοί (πάντα των γηπεδούχων), δηλαδή η αστυνομία επέτρεψε να βρίσκονται στις εξέδρες το λιγότερο 3.000 άνθρωποι παραπάνω απ' τη χωρητικότητα του γηπέδου. Τα αδέρφια Mohamed και Κarim Zekri, παίκτες της γηπεδούχου Al Masry, προσθέτουν στις 'περίεργες συμπτώσεις' εκείνης της νύχτας το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης, ο κυβερνήτης και ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας δεν παραβρέθηκαν στο στάδιο. Συμπληρώνοντας πως κάποιος που συνελήφθη αργότερα ομολογώντας τη συνέργειά του στη σφαγή, είπε πως υπήρχαν πέριξ και μέσα στο γήπεδο πάνω από 600 πληρωμένοι τραμπούκοι που όχι μόνο οπαδοί της γηπεδούχου δεν ήταν, αλλά κατάγονταν από άλλα μέρη, στρατολογημένοι από υψηλόβαθμα στελέχη του πρώην κόμματος του Μουμπάρακ (γι' αυτό και τα εισαγωγικά στη φράση 'οπαδοί της Al Masry' που χρησιμοποιήσαμε επανειλημμένα παραπάνω).

Αυτά ως προς τις αποδείξεις οργάνωσης του συμβάντος.

 

Τις επόμενες μέρες, το Κάιρο καιγόταν από χιλιάδες εξαγριωμένους διαδηλωτές, κυρίως οπαδούς, όχι μόνο της Αλ Αχλύ αλλά και της αιωνίου αντιπάλου της Ζάμαλεκ (σα να λέμε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός) και άλλων ομάδων της πρωτεύουσας που ενώθηκαν εναντίον της αστυνομίας και του στρατού, με νέους νεκρούς και τραυματίες από τις συκγρούσεις. Ακόμα και στο Πορτ Σάιντ, την πόλη της Αl Masry, έγιναν πορείες με όγκο πολύ μεγαλύτερο κι από τις πιο μεγάλες περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Οι παίκτες της Al Ahly εγκατέλειψαν εκείνο το βράδυ το γήπεδο με στρατιωτικό ελικόπτερο και οι περισσότεροι παράτησαν το ποδόσφαιρο, έχοντας δει ανθρώπους να ξεψυχάνε μέσα στα ίδια τους τα αποδυτήρια, όπου είχαν προσπαθήσει να βρουν καταφύγιο, όντας ήδη τραυματισμένοι. Η Al Masry τιμωρήθηκε με υποβιβασμό, ενώ το Μάρτη έγιναν 75 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων ήταν 9 μπάτσοι -οι 6 υψηλόβαθμοι αξιωματικοί- και 3 στελέχη της γηπεδούχου, αποδίδοντας στην αστυνομία καθαρά την ευθύνη για 'αμέλεια πρόβλεψης της σύγκρουσης μεταξύ οπαδών', σε μια τραγελαφική απόπειρα του στρατιωτικού καθεστώτος να συγκαλυφθεί η υψηλότατη προέλευση του σχεδίου σφαγής και να ερμηνευτούν όλα ως οπαδικά επεισόδια.

 

Και γιατί όμως κάποιοι οργανωμένοι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας αναφέρονται ως 'μάχιμοι αντικαθεστωτικοί';

 

Μια μεγάλη μερίδα οπαδών της Αλ Αχλύ, οι Ultras Ahlawy, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές φάσεις της συνεχιζόμενης αιγυπτιακής εξέγερσης με την εμπειρία τους στην αντιμετώπιση των μπάτσων στο δρόμο. Ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες γύρω από τις καθημερινές συγκρούσεις πέριξ της πλατείας Ταχρίρ, τόσο από ντόπιους όσο και από ξένους ανταποκριτές, που δεν στέκονται στην ουσιαστική σημασία και συμβολή που είχαν από την 1η μέρα αυτοί οι άνθρωποι τόσο στην πτώση του Μουμπάρακ όσο και στη διατήρηση της μαχητικότητας στους δρόμους -την ίδια ώρα που μεγάλο κομμάτι των αιγυπτίων είχαν υποκύψει στις 'σειρήνες' των εκλογικών κέντρων-τον Ιούνη, το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη2.

 

Ο 'Αθλητικός Σύλλογος Αλ Αχλύ', είχε ιδρυθεί το 1907 από συνδικάτα φτωχών φοιτητών και εργατών του Καΐρου, λειτουργώντας τότε ως σύνδεσμος συνάντησης αγωνιστών ενάντια στην αποικιοκρατία. Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μεγάλη ανώνυμη εταιρεία, όπως όλες οι επαγγελματικές ομάδες του κόσμου και έφτασε να αναφέρεται ως η 'ομάδα του αιώνα' για ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, με 122 κύπελλα στην τροπαιοθήκη της και περίπου 50 εκατομμύρια οπαδούς. Και να λοιπόν που 97 χρόνια μετά την ίδρυσή του, σε μια στιγμή απ' αυτές που η ιστορία μοιάζει να κλείνει πονηρά το μάτι σ' αυτούς και σ' αυτές που επιθυμούν να συμμετάσχουν ενεργά στη διαμόρφωσή της, ο σύλλογος του Καΐρου δικαίωσε τον ιστορικό/ιδρυτικό του ρόλο, λειτουργώντας ως βάση συσπείρωσης για πολύ κόσμο που στόχευσε στην -κατ' αρχήν- εκδίωξη ενός δικτάτορα και στη διατήρηση ενός μόνιμου πονοκεφάλου για το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνά έκτοτε.

 

Όσοι είχαν παρακολουθήσει από κάποια σχετική εγγύτητα τις πρώτες βδομάδες της αιγυπτιακής εξέγερσης, θα θυμούνται σίγουρα τα βίντεο από την ημέρα που ο Μουμπάρακ, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να πνίξει τους εξεγερμένους στο ίδιο τους το αίμα, έστειλε καταπάνω τους εκατοντάδες πληρωμένους φονιάδες πάνω σε καμήλες, άλογα και γαϊδούρια, οι οποίοι κρατώντας σπαθιά και χατζάρες επιτίθονταν μανιωδώς στο πλήθος προσπαθώντας να το διαλύσουν. Εκείνη τη μέρα, που έμεινε στην ιστορία ως 'The Camel Battle' η Ταχρίρ άντεξε χάρη στις γενναίες προσπάθειες των Ultras, των οπαδών -όχι μόνο της Al Ahly- που μαζί με άλλους ανθρώπους βγήκαν μπροστά και συγκρούστηκαν για ώρες με τους μισθοφόρους του καθεστώτος, προστάτεψαν τους τραυματίες και κράτησαν τελικά την πλατεία.

 

Το ημερολόγιο έγραφε 2 Φλεβάρη 2011 και φαίνεται πως το καθεστώς όχι μόνο δεν ξέχασε εκείνη την ημέρα αλλά την επέλεξε για να πάρει παραδειγματικά τη ρεβάνς από τους αντικαθεστωτικούς, 1 χρόνο αργότερα.

 

1 http://tinyurl.com/c9sgoo9

2 Περιγραφές από τα κατορθώματα των Ultras στο http://tinyurl.com/cqns6n4 στο http://tinyurl.com/ckqppc2 στο http://tinyurl.com/bopjolu και http://tinyurl.com/78akoy6 (Guardian)

 

Ο φασισμός στη Ρωσία

Φασισμός στη Ρωσία, μια αναπτυσσόμενη μάστιγα!
 Μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής ένωσης, η άνοδος του φασισμού στη Ρωσία πήρε τρομακτικές διαστάσεις και η απήχησή του κορυφωνόταν σε συνδυασμό με το μεγάλο κύμα ρατσισμού που απέφερε ο πόλεμος της Τσετσενίας αργότερα. Ο μεγαλύτερος αριθμός νεοναζί του κόσμου αυτή τη στιγμή βρίσκεται στη Ρωσία και οι εξτρεμιστικές ιδέες που προτάσσουν, βρίσκουν ολοένα και μεγαλύτερο έδαφος για την εδραίωσή τους. Ίσως να μπορούμε να το δούμε σαν αντιφατικό, το γεγονός ότι σε μία χώρα που σταμάτησε η ναζιστική απειλή με το θάνατο εκατομμυρίων ανθρώπων, τώρα το 60% του πληθυσμού της υποστηρίζει τη δράση των σκίνχεντς και πιστεύει πως κάνουν καλά τη “δουλειά” που δεν κάνει η αστυνομία.Στο έδαφός της βρίσκονται 50.000 ενεργοί φασίστες, τη στιγμή που στον υπόλοιπο κόσμο υπολογίζονται γύρω στους 70.000 συνολικά.
 Καθημερινά, εκατοντάδες ανήλικοι έφηβοι, ορκίζονται ισόβια αφοσίωση στο “Εθνικό λαϊκό κόμμα” της Ρωσίας και ετοιμάζονται για “τη ρώσικη, εθνική επανάσταση”. Ιδρυτής και ηγέτης του κόμματος είναι ο Αλεξάντρ Ιβάνοφ Σουκαρέφσκι ο οποίος μετά από τρία χρόνια φυλάκισης για τη δολοφονία ενός Ουζμπέκου, βγήκε ισχυριζόμενος πως η πράξη του “ήταν για καλό σκοπό” κι έγινε θρύλος. Στόχος του έγινε η χειραγώγηση της “εύκολης” νεολαίας στο δρόμο του φασισμού και ξεκίνησε να στρατολογεί κυρίως από προαστιακές και εργατικές περιοχές όπου ανθεί η ανεργία και η φτώχεια.
 Οι πιστοί του κόμματος, μαθαίνουν να τρομοκρατούν, να επιτίθενται, να δολοφονούν, να ξεχωρίζουν από την εμφάνιση μετανάστες (Εβραίους, Τσετσένους, Αρμένιους κ.ά.), να εκπαιδεύονται σε μάχες, να χρησιμοποιούν όπλα και γενικά να μετατρέπονται σε στρατιώτες της “ανώτερης φυλής”. Ζητούν εθνική κάθαρση, φυλετική καθαρότητα, υποστηρίζουν πως η δράση τους έχει να κάνει μόνο με “το καλό της Ρωσίας και του λαού της”, επιθυμούν “η σβάστικα να επιβληθεί στο Κρεμλίνο και θα κάνουν τα πάντα γι αυτό”, (από δήλωση ανήλικου νεοναζί, μέλος του κόμματος). Οι συμμορίες των ανήλικων (και ενήλικων) νεοναζί, κάνουν καθημερινά επιδείξεις δύναμης σε μέρη που η αστυνομία γνωρίζει καλά και κάνει πλάτες. Σχεδόν κάθε επίθεση, βιντεοσκοπείται και φέρει την υπογραφή τους για να τρομοκρατήσουν και να απειλήσουν τους “εχθρούς” τους. Όπου εχθροί τους είναι (πέρα από τους μετανάστες) και όλοι οι ομοφυλόφιλοι, οι αντιφρονούντες, οι διαφορετικοί φυσιογνωμικά, πολιτικά και ιδεολογικά γενικότερα..
 Ένας από τους μεγαλύτερους σχηματισμούς νεοναζί είναι και η οργάνωση SS (σλαβική συμμαχία) με ηγέτη το Ντεμούσκιν, όπου τα μέλη της, πέρα από προκλητικές διαδηλώσεις μίσους στις πόλεις, ξυλοκοπούν ανελέητα και δολοφονούν καθημερινά μετανάστες και στοχοποιημένους ανθρώπους από τις λίστες τους. Υπάρχουν περίοδοι που τα περιστατικά των επιθέσεων φτάνουν ακραία νούμερα. Για παράδειγμα, μέσα σε τέσσερεις μήνες του 2008, καταγράφηκαν περίπου 211 φασιστικές επιθέσεις (σε δημόσιους χώρους) που είχαν ως αποτέλεσμα πολλούς τραυματίες και 53 νεκρούς.
 Κάθε χρόνο, στην επέτειο της γέννησης του χίτλερ (20 Απρίλη), εκατοντάδες φασιστοσυμμορίες “τιμούν την ημέρα” με πολυάριθμες επιθέσεις και δολοφονίες. Κυκλοφορούν παντού ψάχνοντας ποιον θα σκοτώσουν, εκβιάσουν, χτυπήσουν ή εξευτελίσουν δημόσια και φυσικά πάντα με την ανοχή της αστυνομίας και τη σιωπή των έντρομων πολιτών. Μετά από μια βίαιη επίθεση σε πανεπιστημιακή εστία που συνέβη αυτή τη μέρα, η διεύθυνση τις μέρες της επετείου κλειδώνει τους φοιτητές στους κοιτώνες και τους απαγορεύει την έξοδο εκτός αν υπογράψουν χαρτί που δηλώνει πως αν εξέλθουν, είναι υπεύθυνοι για την ασφάλειά τους και για ότι τους συμβεί. Ανάλογα μέτρα έχουν παρθεί στα περισσότερα πανεπιστήμια, καθώς επίσης πραγματοποιούνται και ασκήσεις ετοιμότητας ώστε να είναι οι φοιτητές σε θέση ν’ αντιδράσουν σωστά σε περίπτωση επίθεσης.
Όσοι δε συναινούν με τη δράση των φασιστών, συνήθως φοβούνται να μιλήσουν κι όσοι διαφωνούν ανοιχτά και δημόσια, συνήθως μπαίνουν στη “μαύρη λίστα” των νεοναζιστικών site. Το μεγαλύτερο ποσοστό του (ανένταχτου σε φασιστικές οργανώσεις) πληθυσμού όμως υποστηρίζει το “η Ρωσία στους Ρώσους” και θεωρεί τους μετανάστες υπεύθυνους για την ανεργία και την εγκληματικότητα.
 Οι δολοφονίες μεταναστών που διαδέχονται η μία την άλλη, τις περισσότερες φορές και εσκεμμένα φυσικά, δεν εξιχνιάζονται ή δε μαθαίνονται. Σπάνια θα συλληφθεί φασίστας και ακόμη πιο σπάνια θα του επιβληθεί μεγάλη ποινή. Η συνήθης κατηγορία που ίσως (και αν) τους βαρύνει είναι ο χουλιγκανισμός. Μόνο δύο φασιστικές ομάδες απασχόλησαν λίγο περισσότερο την αστυνομία, οι Schultz 88 και η Format 18 με πολλές και άγριες δολοφονίες κι επιθέσεις. Μια απίστευτα αποτρόπαιη ενέργεια ήταν και η δολοφονία ενός εννιάχρονου κοριτσιού από την κεντρική Ασία στα τέλη της δεκαετίας του ’90 (Schultz 88). Τα (δυτικά και μη) Μμε φυσικά, διατηρούν πάντα το ρόλο της κρυφοπληγίτσας, προβάλλοντας ότι θέλουν και όπως το θέλουν, είτε πρόκειται για αποτρόπαιες δολοφονίες είτε για άλλα περιστατικά που προκαλούν οι φασίστες.
 Οι αντιφασιστικές ομάδες είναι πολλές αλλά ολιγομελείς και δρουν υπό το καθεστώς της ημιπαρανομίας. Ο αριθμός τους περιορίζεται σε μερικές εκατοντάδες τη στιγμή που οι φασίστες είναι χιλιάδες και είναι πραγματικά παντού. Έτσι, κάθε τους σύγκρουση με τους φασίστες σχεδόν πάντα είναι άνιση και έχει τραγικές απώλειες. Οι μπάτσοι προσπαθούν πάντα να εμποδίσουν κάθε αντιφασιστική διαδήλωση και στηρίζουν ανοιχτά τους ακροδεξιούς με κάθε τους ενέργεια. Το ίδιο φυσικά και η δικαστική εξουσία. (αλλά και που δε συμβαίνει αυτό;) Χαρακτηριστικό παράδειγμα η περίπτωση του Αλεξέι Ολεσίμοφ που συνελήφθη για χουλιγκανισμό με την κατηγορία συμμετοχής σε συμπλοκή έξω από κέντρο διασκέδασης, κάτι που δε συνέβη ποτέ. Οι εκπρόσωποι της Διεθνούς αμνηστίας και οι εργαζόμενοι του μαγαζιού δήλωναν πόσο ξεκάθαρο είναι ότι ο Αλεξέι διώκεται για την αντιφασιστική του δράση και τα λόγια τους έπεσαν στο κενό. Εν τέλει καταδικάστηκε σ’ ένα χρόνο φυλάκιση χωρίς αναστολή.
 Σ’ αυτή τη χώρα οι φασίστες είναι η μεγαλύτερη απειλή και τις επιθέσεις τους συνοδεύει η κοινωνική σιωπή. Η κοινωνία της Ρωσίας είναι δέσμια του ναζισμού και αυτά είναι μόνο λίγα σημεία της ομήρου πραγματικότητας σ’ ένα ολοένα και πολυπληθέστερο φασιστικό καθεστώς.

Ιδιωτικές φυλακές

America's prison exploitation
Ιδιωτικές φυλακές!
 
Εξ' ορισμού, οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν κατά βάση ιδιοκτησίες μεγαλοεταιριών και πολυεθνικών, οι οποίες συνάπτοντας συμφωνίες με την εκάστοτε κυβέρνηση, πληρώνονται (ημερησίως ή μηνιαίως) για κάθε έγκλειστο που κρατούν στα σωφρονιστικά τους κελιά. Το μοντέλο των ιδιωτικών φυλακών εφαρμόζεται και εξελίσσεται ραγδαία σε διάφορες χώρες (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία,Νότια Αφρική, Γαλλία κ.α.), την πρωτιά όμως κατέχει η Αμερική, όπου στηρίζει αδρά την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και ενισχύει διαρκώς αυτό το σύστημα ψηφίζοντας νέους νόμους που διευκολύνουν τον εγκλεισμό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη ιδιωτική φυλακή δημιουργήθηκε το 1852 στην Καλιφόρνια. Στη συνέχεια όμως μετά τον πολλαπλασιασμό των κρατουμένων κατά τη διάρκεια του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” από τον πρόεδρο Νίξον, πολλοί επενδυτές είδαν αρκετά προσοδοφόρα αυτή την επιχείρηση. Έτσι, το 1984 ιδρύεται από τη CCA, η πρώτη ιδιωτική φυλακή “¨νέου τύπου” με λειτουργική αυτονομία και πλέον μόνο στις Ηπα, υπάρχουν πάνω από 260 ιδιωτικές φυλακές που (μαζί με τις δημόσιες) εκμεταλλεύονται δύο εκατομμύρια κρατούμενους εξαναγκάζοντάς τους να δουλεύουν για ευτελείς αμοιβές. Οι κρατούμενοι των ιδιωτικών φυλακών, δουλεύουν καθημερινά 6 ώρες (ή και παραπάνω)για περίπου 20 δολλάρια το μήνα, ενώ στις ομοσπονδιακές φυλακές το μάξιμουμ μπορεί να φτάσει τα 300 δολλάρια το μήνα δουλεύοντας και υπερωρίες. Οι πάμπλουτοι μεγαλοκαρχαρίες, συνεχίζουν να πλουτίζουν μέσω της βιομηχανίας των φυλακών, έχοντας εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης που δε δύνανται να τους προκαλέσουν κανένα πρόβλημα για τον πολύ απλό λόγο ότι η επιλογή τη μη εργασίας ισούται με μακρόχρονη απομόνωση.

Τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America (CCA), ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, σχεδόν μονοπωλούν αυτό τον κλάδο με περίπου 264 φυλακές χωρητικότητας 99.000 κρεβατιών κρατουμένων. Άλλα παραδείγματα εταιριών που έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητές τους εντός των τοιχών είναι οι Revlon, Pierre Cardin, Ιntel, Motorola, Microsoft, Dell, Hewlett Packard, Boeing καθώς και εκατοντάδες άλλες, με τις Ηπα να ξαναγίνονται (εξαιτίας αυτού του καθεστώτος) ελκυστικές για επενδύσεις σε εργασία που προορίζονταν για τριτοκοσμικές χώρες. Κοινώς, διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν εκτός των συνόρων της Αμερικής μετακομίζουν ξανά στο αμερικανικό έδαφος, όπου τα ημερομίσθια των κρατουμένων είναι πολύ κατώτερα κι από αυτά των εργατών.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι επενδυτές δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν σε τέτοιο βαθμό από αυτή την επιχείρηση αν δεν είχαν και την ανάλογη πολιτική υποστήριξη (σαφώς με αμοιβαίο όφελος). Έτσι, συμμετέχοντας και χρηματοδοτώντας γενναιόδωρα το αμερικάνικο νομοθετικό συμβούλιο (ALEC), το αποτέλεσμα είναι ολοένα και αυστηρότερες ποινές σε όλο και περισσότερες πολιτείες και μια διαρκής αύξηση των συμβολαίων που συνάπτονται με το κράτος σχετικά με τις υλικές απολαβές που κερδίζουν για κάθε κρατούμενο.Η αύξηση των φυλακισμένων σημαίνει για τους μετόχους των εταιριών ακόμα μεγαλύτερη εργατική δύναμη, δισεκατομμύρια κέρδη το χρόνο και τη βιομηχανία των φυλακών να γίνεται μία από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις Ηπα με τους επενδυτές της να βρίσκονται στη Wall street.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι Ηπα με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των φυλακισμένων και γενικότερα έχουν το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων από κάθε άλλη χώρα. Η οργάνωση για τα δικαιώματα των κρατουμένων California prison focus, ισχυρίζεται πως καμία άλλη πολιτεία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς απ' τους πολίτες της.

Ο ρατσισμός και η παράνομη μετανάστευση παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σύνθεση του πληθυσμού των φυλακισμένων. Το ποσοστό των λευκών αμερικανών στις φυλακές είναι 2%, ενώ το ποσοστό των μαύρων αγγίζει το 16% και η θανατική ποινή εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ευκολία στους δεύτερους. Οι μετανάστες επίσης είναι στο στόχαστρο, αποτελώντας και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της φυλακής. Μέσα σε πέντε χρόνια ο αριθμός των διώξεων μεταναστών αυξήθηκε κατά 400% και οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι που ψηφίζονται με απίστευτη συχνότητα τινάζουν τα κέρδη των εταιριών στα ύψη, φυλακίζοντας εκατοντάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αυτονόητο είναι πως οι ιδιωτικές φυλακές ξοδεύουν εκατομμύρια δολλάρια στο lobbying με τους κρατικούς νομοθέτες, για την έγκριση αντιμεταναστευτικών νόμων που τους εξασφαλίζουν τη “σταθερή πελατεία” των αυξανόμενων έγκλειστων μεταναστών.

Η αύξηση των φυλακίσεων και η επιβολή μεγάλων ποινών ακόμα και για μικρά παραπτώματα, δεν άφησε ανεπηρέαστο το ποσοστό των ανηλίκων που στέλνονταν με ευκολία στα πειθαρχικά κελιά για ασήμαντες αφορμές. Τον Ιανουάριο του 2009, οι δικαστές της Πενσιλβάνια Μichael Conahan και Μark Ciavarella, παραδέχτηκαν στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σκράντον ότι από το 2003 ως το 2006 που “προσέφεραν τις υπηρεσίες” τους, εισέπρατταν χρήματα από δύο ιδιωτικές εταιρίες προστασίας ανηλίκων, τις PA Childcare και Western PA Childcare. Οι ιδιωτικές αυτές εταιρίες, κατέχουν κέντρα κράτησης και πληρώνονταν από τις τοπικές αρχές τα έξοδα φυλάκισης, ανάλογα πάντα με τον αριθμό των κρατουμένων τους. Άρα για άλλη μία φορά, όσο περισσότεροι φυλακισμένοι, τόσο μεγαλύτερα κέρδη για τις εταιρίες. Μέσα στο διάστημα αυτό, οι δύο δικαστές κατάφεραν να στείλουν στη φυλακή 1.000 ως 2.000 παιδιά με σκληρές ποινές.

Όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης, θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς τους μεγαλοεπενδυτές που ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερες από αυτές των δημόσιων φυλακών. Για εξοικονόμηση κέρδους γίνονται περικοπές σε ότι αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις βασικές ανάγκες των φυλακισμένων. Βασανισμοί, δολοφονίες, “αυτοκτονίες”, πειθαρχικά κελιά, χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων, εκμετάλλευση και βία απ' τους ανθρωποφύλακες είναι επίσης στοιχεία που δομούν τις συνθήκες λειτουργίας αυτών των φυλακών όπως και κάθε άλλης.

Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης, τείνουν ν' ακολουθούν ολοένα και περισσότερες χώρες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν ήδη 11 ιδιωτικές φυλακές με το 11% των κρατουμένων να βρίσκονται σ' αυτές, ενώ στην Αυστραλία το 17% των φυλακισμένων είναι στα ιδιωτικά κελιά. Στην Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα τέτοιου τύπου φυλακές, αλλά η κερδοσκοπια και τα συμφέροντα βείσκουν έδαφος να υφίστανται, στο σωφρονιστικό σύστημα (και όχι μόνο). Το επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει διαρκώς νέα πατήματα για να ξεχειλίζουν οι ήδη γεμάτες τσέπες και η εκμετάλλευση των κρατουμένων δεν σταματά εδώ..

Ζωή και Θάνατος πίσω απ’ τα σίδερα Στις Φυλακές Όλου του Κόσμου Απρίλης-Ιούνης 2011

Δεύτερη μαζική απόδραση κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι Ταλιμπάν, μετά απ' αυτή του Ιούνη του 2008 όταν είχαν απελευθερωθεί 870 κρατούμενοι. Τουλάχιστον 475 άτομα που κρατούνταν σε φυλακή της επαρχίας Κανταχάρ στο Αφγανιστάν, κατάφεραν να αποδράσουν τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Απρίλη χρησιμοποιώντας ένα τούνελ μήκους 350 μέτρων, το οποίο πέρασε κάτω από την κεντρική λεωφόρο, τα σημεία ελέγχου, τους τοίχους και τα συρματοπλέγματα φυλακής. Η όλη επιχείρηση άρχισε πριν από πέντε μήνες και από το σύνολο των κρατούμενων που απελευθερώθηκαν μόνο 3-4 άτομα γνώριζαν το σχέδιο. Ομάδα ανταρτών άνοιξε το τούνελ χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα σκαπτικό μηχάνημα αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των κατοχικών δυνάμεων. Από την στιγμή που το τούνελ έφτασε στην φυλακή, η εσωτερική ομάδα ξεκλείδωσε τα κελιά με την βοήθεια αντιγράφων των κλειδιών που είχαν προμηθευτεί πρωτύτερα και άρχισε να απομακρύνει ανά πεντάδες τους φυλακισμένους. Έως τις 3.30 το πρωί και μετά από τεσσερισήμισι ώρες δράσης όλοι οι κρατούμενοι ήταν εκτός φυλακής και με αυτοκίνητα που είχαν οργανώσει από πριν όλοι μεταφέρθηκαν σε ασφαλή σημεία. Την όλη επιχείρηση υποστήριξε ομάδα ενόπλων Ταλιμπάν, που όμως δεν χρειάστηκε να επέμβει αφού κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. 

Λίγο αργότερα, στις 28 Απρίλη, περίπου 800 κρατούμενοι κατάφεραν να αποδράσουν από δύο φυλακές στις πόλεις Casserine και Gafsa της Τυνησίας. Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε φωτιά σε δυο κελιά, ενώ στη φυλακή της Gafsa οι δεσμοφύλακες απεργούσαν. Την επόμενη μέρα συνελήφθησαν 130 από τους δραπέτες. Στο διάστημα που διήρκεσε η μεγάλη τυνησιακή εξέγερση, περίπου 11.000 φυλακισμένοι -σχεδόν το άθροισμα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές- βρήκαν την ευκαιρία να αποδράσουν. Απ' αυτούς συνελήφθησαν μερικές εκατοντάδες, ενώ άλλοι 2.000 περίπου παραδόθηκαν μόνοι τους, μετά από προειδοποίηση του υπουργείου δικαιοσύνης ότι δυσχεραίνουν την θέση τους.
 

Μία απ' τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Μπαράκ Ομπάμ(ι)α ήταν το οριστικό κλείσιμο της φυλακής του Γκουαντάναμο. Τόσο αληθινή ήταν η δέσμευσή του που πρόσφατα υπέγραψε διάταγμα με το οποίο μπορούν να κρατηθούν για αόριστο χρονικό διάστημα -δηλαδή ακόμη και για πάντα- χωρίς δίκη, συγκεκριμένοι κρατούμενοι. Με βάση αυτό το χαρτί, αρκετοί μεταφέρθηκαν σε άλλη πτέρυγα, με ακόμη χειρότερες συνθήκες κράτησης και 15 από αυτούς ξεκίνησαν απεργία πείνας. Τελικά η απεργία σταμάτησε έπειτα από ένα μήνα, αφού οι φύλακες βελτίωσαν την ποιότητα του φαγητού, τους επέτρεπαν περισσότερο χρόνο προαυλισμού και τη δυνατότητα να προσεύχονται μαζί. Ωστόσο, έχει καταγγελθεί πολλές φορές η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης, που διεθνώς θεωρείται βασανιστήριο, πρακτική στην οποία προβαίνουν συχνά οι ανθρωποφύλακες για να αντιμετωπίσουν αρκετές από τις περιπτώσεις απεργιών πείνας σ' αυτό το κολαστήριο των ΗΠΑ. Η φωτογραφία είναι από το επίσημο site του Πενταγώνου. Εξέγερση ξέσπασε και στο Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων της κοινότητας DeKalb στην Georgia των ΗΠΑ, στις 26 Μάη. Για τη λήξη της, που προκάλεσε τον τραυματισμό 5 ανηλίκων επενέβησαν τα SWAT, τα περίφημα αμερικάνικα ΕΚΑΜ, αφού ήδη είχαν τραυματιστεί 5 φύλακες.

Τριάντα τρεις κρατούμενοι ξεσηκώθηκαν στις φυλακές Bogambara της Sri Lanka, ανεβαίνοντας στην οροφή, ενώ 195 που αντιμετωπίζουν ισόβια κάθειρξη και βαριές ποινές, προχώρησαν σε απεργία πείνας απαιτώντας μείωση των ποινών τους. Κρατούμενοι σε ακόμη 2 φυλακές της χώρας ξεσηκώθηκαν επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης. Οι 33 προκάλεσαν φθορές σε εγκαταστάσεις της φυλακής. Στη Μαλαισία, οργισμένοι τρόφιμοι πυρπόλησαν ένα κέντρο αποτοξίνωσης από ναρκωτικά-όπου άνθρωποι στέλνονται και κρατούνται με τη βία από το κράτος- καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεών του, στις αρχές Ιούνη. Πάνω στην αναταραχή κατάφεραν να αποδράσουν 43 από αυτούς, οι 38 όμως συνελήφθησαν λίγες ώρες αργότερα. Τα κέντρα κράτησης-αποτοξίνωσης-φυλακές χαρακτηρίζονται από αξιωματούχους της Μαλαισίας ως -τι πρωτότυπο-'υπερπληθυσμένες και απάνθρωπες, πραγματικές ωρολογιακές βόμβες'. Χαρακτηριστικά, ήταν η δεύτερη εξέγερση στο συγκεκριμένο κέντρο έπειτα από το 1999, ενώ τον Απρίλη είχαν αποδράσει πυρπολώντας παρόμοια εγκατάσταση στην ίδια περιοχή 109 'παράνομοι' μετανάστες.

Όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτό το έντυπο, η κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις φυλακές των χωρών της Λατινικής Αμερικής, είναι το λιγότερο, εκρηκτική. Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεκαετιών έχουν γεμίσει τα 'σωφρονιστικά ιδρύματα' με χιλιάδες χιλιάδων φτωχοδιαβόλους και παραβατικούς, οι οποίοι προσπαθώντας να επιβιώσουν γίνονται πιόνια των πανίσχυρων μαφιόζικων ναρκο-καρτέλ. Τα τελευταία χρόνια, είναι κυριολεκτικά δεκάδες οι περιπτώσεις πυρκαγιών σε τέτοια κάτεργα, όπου έχουν καεί ζωντανοί εκατοντάδες άνθρωποι -με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη φωτιά στο San Miguel της Χιλής το Δεκέμβρη, με 81 νεκρούς- περιπτώσεις που θα ήταν αφελές να χαρακτηρίσουμε 'ατυχήματα', αφού μάλλον πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης αυτών που 'περισσεύουν κοινωνικά'. (παραδείγματα)
Στη Βενεζουέλα, στα μέσα Ιούνη, έπεσαν νεκροί 19 κρατούμενοι στη φυλακή Rodeo I, χωρίς περαιτέρω εξήγηση από το κράτος πέραν του ότι έγινε κάποια 'εσωτερική σύγκρουση' μεταξύ των κρατουμένων και λίγες ώρες αργότερα άλλοι 4 κρατούμενοι σκοτώθηκαν υπό εξίσου αδιευκρίνιστες συνθήκες σε άλλη φυλακή της χώρας. Η πρώτη φυλακή, χωρητικότητας 750 ατόμων, 'φιλοξενεί' 3.600 κρατούμενους.
Λίγες μέρες αργότερα, το κράτος συνέθεσε μια κατασταλτική υπερπαραγωγή που συμπεριελάμβανε 3.500 εθνοφρουρούς, 400 στρατιώτες επίλεκτου παραστρατιωτικού σώματος αλεξιπτωτιστών και 6 τεθωρακισμένα οχήματα που περικύκλωσαν τη φυλακή και εκτόξευαν συνεχώς δακρυγόνα, καθώς η προηγούμενη προσπάθεια αφοπλισμού των κρατουμένων από ΕΚΑΜίτες κατέληξε στο θάνατο 2 εξ αυτών και ενός κρατουμένου, ενώ τραυματίστηκαν ακόμη 20 ΕΚΑΜίτες, πριν καταληφθεί η φυλακή από τους κρατούμενους. Στο τέλος της τρίτης μέρας ξέσπασε μεγάλη φωτιά. Οι αξιωματούχοι αρνούνταν να δώσουν πληροφορίες για την κατάσταση στις φυλακές, αναφέροντας μόνο ότι η πυρκαγιά οφείλεται σε βραχυκύκλωμα και ότι συνολικά 2.500 κρατούμενοι είχαν μεταφερθεί αλλού εγκαίρως, ενώ οι συγγενείς των κρατουμένων κρέμονταν κυριολεκτικά από δέντρα σε παραπλήσιους λόφους για να δουν με κιάλια την εξέλιξη της κατάστασης και υποστήριζαν ότι σύμφωνα με δικούς τους ανθρώπους μέσα στη φυλακή που είχαν κινητά, η φωτιά ξέσπασε από τους στρατό-μπατσους. Η εξέγερση είχε ήδη εξαπλωθεί και στη φυλακή Rodeo II. Ο υπουργός εσωτερικών δήλωσε ότι κάποιοι ηγέτες της εξέγερσης-μαφιόζοι, εκτέλεσαν κρατούμενους που επιθυμούσαν να παραδοθούν, η πληροφορία όμως δεν έχει διασταυρωθεί. Λίγες μέρες αργότερα κρατούμενοι της φυλακής La Planta ξεκίνησαν απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους εξεγερμένους των φυλακών Rodeo. Οι ανθρωποφύλακες απειλήθηκαν από τους κρατούμενους και έσπευσαν να εκκενώσουν το χώρο. Στη φυλακή Rodeo II, στα τέλη Απρίλη, οι κρατούμενοι είχαν πάρει ομήρους 21 ανθρωποφύλακες και τον διευθυντή της φυλακής, καθώς ένας κρατούμενος είχε σημάδια φυματίωσης και οι ίδιοι φοβούνταν για ξέσπασμα επιδημίας, παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες τους για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Στις φυλακές της Βενεζουέλας, χωρητικότητας 12.500 ανθρώπων, βρίσκονται στοιβαγμένοι 48.000 άνθρωποι, σε προφανώς ελεεινές συνθήκες, οι περισσότεροι υπόδικοι. Μόνο πέρυσι χάθηκαν 467 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 1.000 για διάφορους λόγους. Εκπρόσωπος ΜΚΟ με αρμοδιότητα τις βενεζουελάνικες φυλακές υποστηρίζει ότι κάποιες μαφίες έχουν κάνει 'άτυπη' συμφωνία με τις αρχές να στραγγαλίζουν τους αντιπάλους τους, αντί να τους μαχαιρώνουν ή πυροβολούν, έτσι ώστε να καταγράφονται οι θάνατοι σαν αυτοκτονίες.

Δεκάδες ήταν τους τελευταίους μήνες οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πείνας σε πολλές φυλακές του κόσμου. 200 κρατούμενοι ανακοίνωσαν 28ήμερη απεργία πείνας σε φυλακές του Trinidad&Tobago στις 20 Ιούνη, ενώ σε ανάλογη κινητοποίηση προέβησαν φυλακισμένοι στη Hindalga της Ινδίας. Απεργία πείνας ξεκίνησαν στις 11 Ιούνη περίπου 500 αυτόχθονες ινδιάνοι στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas. Εξέγερση με έναν νεκρό κρατούμενο και 3 τραυματίες έγινε στον Κανκούν του Μεξικό, άλλοι 3 τραυματίστηκαν στη φυλακή Avenal της California, 25 μπάτσοι τραυματίες ήταν ο απολογισμός της έρευνας για ναρκωτικά σε φυλακή της Ταϊλάνδης, 6 δεσμοφύλακες πάρθηκαν όμηροι 38 κρατουμένων σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Αργεντινής, στις αρχές Ιούνη. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ταραχές και οι αγώνες προέκυψαν εξαιτίας των άθλιων συνθηκών κράτησης, (φαγητό, συμπεριφορά ανθρωποφυλάκων, υπερπληθυσμός) και της πολύ αργής διαδικασίας διεξαγωγής των δικαστηρίων.

H Patricia Heras, μια 35χρονη ισπανίδα, είναι το πιο πρόσφατο θύμα των μπατσο-δικαστικών σκευωριών στην ισπανία. Η Patricia κρεμάστηκε μέσα στο σπίτι της στη Βαρκελώνη, λίγο πριν επιστρέψει στις φυλακές Wad-Ras όπου εξέτιε εδώ και έξι μήνες ποινή τριών ετών για την υπόθεση που έγινε γνωστή ως «4F»: το 2006 γίνεται ένα πάρτυ 1.500 ατόμων σε ένα κατειλημμένο κτίριο. Για απροσδιόριστο λόγο ξεκινούν αψιμαχίες με μπάτσους που έχουν καταφτάσει, με αποτέλεσμα ένας ασφαλίτης να φάει στο κεφάλι μια πήλινη γλάστρα και να μείνει έκτοτε τετραπληγικός. Οι μπάτσοι κάνουν συλλήψεις στο σωρό από περαστικούς, θαμώνες και νοσοκομεία, ανάμεσα στους οποίους και η Patricia, -η οποία κατήγγειλε όπως και άλλοι κατηγορούμενοι, σκληρά βασανιστήρια με αποτέλεσμα να παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία- με το σύντροφό της, πιθανότατα λόγω της 'εναλλακτικής' τους εμφάνισης, την ώρα που βρίσκονταν στο θάλαμο αναμονής του νοσοκομείου, την οποία κατηγορούν όχι για τη γλάστρα, καθώς η αρχική αστυνομική έκθεση είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί, αλλά για ρίψη αντικειμένου, γενικώς, και την καταδικάζουν σε 3 χρόνια φυλάκισης. Η ποιήτρια, μουσικός και φιλόλογος Patricia αφαίρεσε μόνη της τη ζωή της στις 27 Απρίλη 2011.

 

Ζωή και Θάνατος Πίσω απ’ τα Σίδερα στις Φυλακές Όλου του Κόσμου Γενάρης-Απρίλης 2012

Γενάρης-Απρίλης 2012

Τη νύχτα της 14ης Φλεβάρη ξεσπάει πυρκαγιά στην 'αγροτική φυλακή Κομαγιάγουα' στις Ονδούρες. Μια παμπάλαια εγκατάσταση συνολικής χωρητικότητας 400 ατόμων, χωρισμένη σε 12 μέρη σαν στρατώνας, όπου οι 856 στοιβαγμένοι κρατούμενοι καλλιεργούσαν καλαμπόκι για λογαριασμό της μαφίας του κρατικού μηχανισμού. Υπόδικοι, οι περισσότεροι, κάποιοι εξ' αυτών μονάχα λόγω των τατουάζ που έχουν πάνω στο σώμα τους, τα οποία τους καθιστούν ύποπτους για συμμετοχή σε συμμορίες. Οι αρχές απέδωσαν τη φωτιά σε κάποιο βραχυκύκλωμα, ανώνυμες μαρτυρίες φυλακισμένων, ωστόσο, μιλάνε για οργανωμένο σχέδιο σφαγής. Οι 12 δεσμοφύλακες της βάρδιας εμποδίζουν για μισή ώρα τους πυροσβέστες να μπουν μέσα στη φυλακή ενώ παράλληλα πυροβολούν στον αέρα και αφήνουν τους θαλάμους κλειδωμένους, αιτιολογώντας τη στάση τους με το επιχείρημα πως νόμιζαν, αρχικά, ότι πρόκειται για εξέγερση κρατουμένων. Οι πυροσβέστες δηλώνουν επίσης πως 'δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό γιατί δε βρίσκαμε ούτε τα κλειδιά των θαλάμων, ούτε τους δεσμοφύλακες που τα κρατούσαν'. Οι φλόγες τυλίγουν ταχύτατα μεγάλο μέρος της φυλακής. Αρκετοί κρατούμενοι σκαρφαλώνουν στους τοίχους και προσπαθούν να δραπετεύσουν ανοίγοντας την αλουμινένια οροφή. Ελάχιστοι τα καταφέρνουν, οι περισσότεροι βρίσκουν τραγικό θάνατο κολλημένοι πάνω στο μέταλλο. Κάποιοι άλλοι καταφεύγουν στην απελπισία τους προς τα ντους αλλά καίγονται όλοι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε σημείο που να μην αναγνωρίζονται οι σωροί τους. Ο απολογισμός τρομερός: 360 άνθρωποι νεκροί, πολλοί τραυματίες, η φονικότερη καταγεγραμμένη πυρκαγιά σε φυλακή, παγκοσμίως. Ανάμεσα στους νεκρούς, σύζυγοι κρατουμένων που βρίσκονταν για επισκεπτήριο.

Είναι η 4η πυρκαγιά σε φυλακή στις Ονδούρες που αφήνει πάνω από 70 νεκρούς από το 1994 και η πολλοστή σε φυλακές της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής με τέτοια αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια [όπως αυτή στο San Miguel στη Χιλή πριν 1,5 χρόνο για την οποία γράφαμε στο τεύχος 6]. "Η υφιστάμενη αποσύνθεση στα κρατικά σώματα ασφαλείας, η λεηλασία των οπλοστασίων, το λαθρεμπόριο όπλων από τις ΗΠΑ, η στρατιωτικοποίηση των καρτέλ ναρκωτικών, οι ανεξέλεγκτες συμμορίες («μάρας», παιδιά του νεοφιλελευθερισμού) συνθέτουν αυτό το κοκτέιλ βίας, που συνθλίβει το λαό της Ονδούρας" αναφέρει σε ανακοίνωσή της με αφορμή το συμβάν η 'Ονδουριανή Μαύρη Αδερφική Οργάνωση' (OFRANEH)1. Οι άνθρωποι που κατοικούν στις Ονδούρες, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Νικαράγουα, τη Γουατεμάλα, τη Μπελίς, εκείνο το κομμάτι γης δηλαδή που ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική, είχαν την 'τύχη' να θεωρείται ο τόπος τους ως η 'πίσω αυλή' των πανίσχυρων ΗΠΑ. Δεκάδες πραξικοπήματα, καθεστώτα μαριονέτες, εκμετάλλευση μεσαιωνικού τύπου στις μπανανοφυτείες2, κρατικές/παρα-κρατικές και κάθε είδους μαφίες3, τόσο σκληρές που θα έκαναν τις ντόπιες εδώ να 'ντραπούν', έχουν υπάρξει τα βασικά εργαλεία με τα οποία η υπερδύναμη έχει εξασφαλίσει τόσα χρόνια τη λεηλασία των εδαφών και των ζωών αυτών των ανθρώπων, σε συνεργασία φυσικά με τους εκάστοτε στρατιωτικούς της κάθε χώρας κι αυτούς που δε διστάζουν να παίξουν τα πειθήνια σκυλιά των ισχυρών με αντάλλαγμα ένα ξεροκόμματο. Η τωρινή κυβέρνηση του εθνικιστή Πορφίριο Λόμπο είναι ουσιαστικός καρπός του τελευταίου πραξικοπήματος που συνέβη στις Ονδούρες το 2009 εναντίον του εκλεγμένου Σελάγια, ο οποίος ηγείτο κυβέρνησης αριστερού συνασπισμού.
Λίγες βδομάδες αργότερα, σημειώθηκε και νέα πυρκαγιά στη φυλακή Σαν Πέδρο Σούλα της Ονδούρας με 13 κρατούμενους νεκρούς. Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές όλου του πλανήτη, είναι ως γνωστόν αισχρές, σχεδόν παντού. Οι επαναλαμβανόμενες 'συμπτωματικές' πυρκαγιές, όμως, σε συγκεκριμένα μέρη, δείχνουν πως μάλλον δεν πρόκειται για 'ατυχήματα', μα για μια -παλιά μα όλο και πιο επίκαιρη καταπώς φαίνεται- μέθοδο διαχείρισης υπεράριθμων πληθυσμών-μη εκμεταλλεύσιμων απ' τους πλούσιους, των 'κοινωνικών απόβλητων' που δεν υπάρχει πια περίπτωση να απορροφηθούν με κάποιο τρόπο στην διαδικασία παραγωγής χρηματικής υπεραξίας: pile and burn.

Τα καθεστώτα πλήρους απομόνωσης, τα βασανιστήρια και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές της California, όπου 80.000 κοινωνικοί κρατούμενοι βιώνουν καθεστώς καθολικής αισθητηριακής απομόνωσης (μόνοι τους για 23 ώρες τη μέρα, 'προαυλισμός' 1 ώρα σε χώρους 3×4 με κλουβί από πάνω) έχουν οδηγήσει χιλιάδες κρατούμενους σε επαναλαμβανόμενες κυλιόμενες απεργίες πείνας τον τελευταίο χρόνο, τη ροή των οποίων έχουμε καταγράψει στα προηγούμενα τεύχη. Κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες απεργίες στη φυλακή Corcoran, στα τέλη Φλεβάρη, βρέθηκε νεκρός στο κελί του ο Christian Alexander Gomez, 27 ετών. Ο Gomez αντιμετώπιζε σύμφωνα με την οικογένειά του προβλήματα υγείας (υψηλή πίεση, θυρεοειδή, νεφρά) τα οποία είχαν παραμεληθεί εντελώς στη φυλακή και είχε συμπληρώσει ήδη μια εβδομάδα απεργίας πείνας. O Gomez είχε φάει ισόβια για ανθρωποκτονία και απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, χωρίς να τον έχει αναγνωρίσει κανένας μάρτυρας. Κατάσταση εξαιρετικά διαδεδομένη αν είσαι μαύρος ή λατινογενής -όπως ο Gomez- στα δικαστήρια των ΗΠΑ, τα οποία έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση να καταδικάζουν ανθρώπους των παραπάνω πληθυσμιακών ομάδων σε ποσοστά εντελώς δυσανάλογα του συνολικού πληθυσμού. Ενδεικτικά, το 40% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ είναι μαύροι, τη στιγμή που το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού είναι 10%. Οπότε 2 ερμηνείες θα μπορούσε κανείς να δώσει γι' αυτήν την πραγματικότητα: ή ότι πέραν των λευκών (ανδρών, ακόμα περισσότερο) οι υπόλοιπες πληθυσμιακές ομάδες και κυρίως μαύροι και λατίνοι εξωθούνται στην παραβατικότητα λόγω του πολύμορφου και πολυεπίπεδου κοινωνικού αποκλεισμού που βιώνουν, ταυτόχρονα με τη ρατσιστική αντιμετώπισή τους από τους δικαστές ή ότι απλά, 'έχουν το έγκλημα στο αίμα τους'… Οι ΗΠΑ, άλλωστε, πέραν όλων των άλλων τομέων πρωτοπορίας, είναι και η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό φυλακισμένων ανθρώπων επί του συνολικού πληθυσμού, με 2.300.000 κρατούμενους, περίπου 800 για κάθε 100.000, με τη Ρωσία να ακολουθεί από κοντά.
Μεγάλα κράτη, μεγάλη ανάγκη για βίαιη καταστολή.

Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές των πρώην σοβιετικών κρατών της Κεντρικής Ασίας [Καζακστάν, Κυργιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.α.] είναι από καιρό περιβόητες για την αθλιότητά τους. Είναι συχνές οι απεργίες πείνας όπως και οι αυτοτραυματισμοί/αυτο-ακρωτηριασμοί που πραγματοποιούν οι κρατούμενοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στις 16 Γενάρη οι κρατούμενοι μιας φυλακής στο Κιργιστάν δέχθηκαν την επίθεση μπάτσων και δεσμοφυλάκων ενώ είχαν ξεκινήσει μια ακόμα απεργία, με αποτέλεσμα ένας 25χρονος, ο Νουρμπέκ Αλιμπάεφ να σκοτωθεί κατά τις συγκρούσεις. Το κράτος παρουσίασε τα γεγονότα ως αντίδραση των φίλων ενός μαφιόζου και αποφάσισε να σκληρύνει ακόμη περισσότερο τη στάση του εναντίον των κρατουμένων. Η απάντηση ήταν μια μαζική αλλά σύντομη απεργία πείνας 7.000 κρατουμένων, με πολιτικό αίτημα την απομάκρυνση του διευθυντή του σωφρονιστικού συστήματος και φυσικά τη βελτίωση των συνθηκών, όπως να μην τους ταΐζουν σάπια ληγμένα φαγητά, να σταματήσουν οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια, να υπάρχουν καρτοτηλέφωνα [δεν υπάρχουν] για την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, καινούρια σεντόνια, επισκεπτήρια. Η απεργία -η οποία πλαισιώθηκε από κάποιες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στις οποίες συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες-συγγενείς των κρατουμένων- έληξε 10 μέρες αργότερα και αφού 1.200 κρατούμενοι είχαν ήδη ράψει τα χείλη τους μεταξύ τους, σε μια ακόμα διαμαρτυρία ενάντια στην αναγκαστική σίτιση που χρησιμοποιούσαν ως τακτική οι ανθρωποφύλακες. Οι 250 κρατούμενες της μοναδικής φυλακής για γυναίκες στη χώρα, συνέχιζαν ακόμη. Video από τις κινητοποιήσεις στις ειδυλλιακές Κυργυζιανές φυλακές στο http://tinyurl.com/bovsmv7

 

Στην επαρχία Trang της Ταϊλάνδης 700 κρατούμενοι εξεγέρθηκαν καίγοντας στρώματα και σπάζοντας τη φυλακή στα τέλη Γενάρη, απαιτώντας την απομάκρυνση ενός συγκεκριμένου σαδιστή ανθρωποφύλακα. Τελικά μπάτσοι με τουφέκια έζωσαν το μέρος και κατέστειλαν την εξέγερση χωρίς να είναι γνωστά περαιτέρω στοιχεία. Στη γειτονική Σρι Λάνκα, στα τέλη Γενάρη, πραγματοποιήθηκε πολυήμερη εξέγερση σε φυλακές της πρωτεύουσας Κολόμπο, χωρίς όμως και πάλι να γίνουν γνωστές πολλές λεπτομέρειες. Το σίγουρο είναι ότι οι κρατούμενοι εξεγέρθηκαν βίαια εναντίον νέων κανονισμών που επιχείρησε να περάσει η διεύθυνση της φυλακής, οι οποίοι θα έκαναν τις ήδη άθλιες συνθήκες, χειρότερες. Αρκετά κτίσματα της φυλακής πυρπολήθηκαν ενώ κάποιοι από τους κρατούμενους είχαν βγει στην ταράτσα κρατώντας πανό, στην προσπάθειά τους να σπάσουν τα τείχη της σιωπής γύρω από την κατάστασή τους. Οι δεσμοφύλακες απάντησαν με σφαίρες τραυματίζοντας συνολικά 26 άτομα, έχοντας και οι ίδιοι 5 τραυματίες, ενώ υπήρξαν φήμες για 3 νεκρούς φυλακισμένους.

Το Γενάρη ξεκίνησε η λειτουργία του Caricole, ενός νέου κλειστού κέντρου κράτησης στο Steenokkerzeel του Βελγίου, χωροθετημένου στο τέρμα της πίστας του αεροδρομίου. Σκοπός του, ο εγκλεισμός των πιο απείθαρχων μεταναστών που το κράτος θέλει να απελάσει, ένα μέσο πίεσης για να αποτρέψει και να καταστείλει τις εξεγέρσεις μέσα στα διάφορα κέντρα κράτησης. Η έναρξη λειτουργίας του καθυστέρησε για πάνω από ένα χρόνο, πιθανότατα χάρη στους αγώνες και στα σαμποτάζ που πραγματοποιήθηκαν όσο ήταν ακόμα εργοτάξιο.
Τους προηγούμενους μήνες είχαν πραγματοποιηθεί συγκεντρώσεις έξω απ' το συγκεκριμένο χώρο που κατέληξαν σε βανδαλισμούς μέσα κι έξω από το κέντρο, καθώς και αποδράσεις. Έτσι, οι αρχές ετοίμασαν μια στρατιά από μπάτσους πεζούς και έφιππους, πυροσβεστικά οχήματα καθώς και μια απόφαση για απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης(!) σκοπεύοντας να θάψουν τις αντιδράσεις για το ζήτημα, στα πλαίσια της συνολικότερης "σκλήρυνσης της στάσης τους τόσο όσον αφορά στην πολιτική ασύλου, όσο και στη μεταναστευτική πολιτική". Τελικά αυτό που κατάφεραν οι αρχές ήταν να διαχυθεί η διαδήλωση μέσα στις Βρυξέλλες, ενώ την επομένη έγινε επίθεση με πέτρες και καπνογόνα στο Κέντρο Αλλοδαπών, ένα τεράστιο κτίριο στην καρδιά της βελγικής πρωτεύουσας [γραφειοκρατικό κέντρο της διοικητικής δομής ολόκληρης της Ε.Ε., για να μην ξεχνιόμαστε] από την οποία προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές. Τα δύο τελευταία χρόνια ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή αυτού του κέντρου είχε ακολουθήσει, έτσι κι αλλιώς, και αυτό το μονοπάτι. Οι κατασκευαστές του κέντρου, Besix και Valens, υπήρξαν πολλές φορές στόχος άμεσων δράσεων, σαμποτάζ και εμπρησμών, όπως και άλλες επιχειρήσεις που βγάζουν κέρδη εκμεταλλευόμενες αυτά τα κέντρα, οι ISS Cleaning, Sodexo, Post Bank, Dalkia ή ακόμα οι οργανισμοί που χειρίζονται όλη τη γραφειοκρατία όπως οι δημοτικές διοικητικές υπηρεσίες.

Συνεχίζοντας με τα καλά μαντάτα, ευχόμαστε καλή λευτεριά στους 20 περίπου μετανάστες που κατάφεραν να δραπετεύσουν από κέντρο κράτησης στο Τορίνο της Ιταλίας ανήμερα τα Χριστούγεννα, εκμεταλλευόμενοι το γιορτινό τραπέζι στο οποίο ήταν στημένοι οι περισσότεροι δεσμοφύλακες, στρατιωτικοί και μέλη του Ερυθρού Σταυρού. Οι λίγοι που είχαν απομείνει βάρδια τρόμαξαν από τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που σκαρφάλωναν τα τείχη και κλείστηκαν στα φυλάκιά τους. Τις αμέσως προηγούμενες μέρες είχαν προκληθεί ταραχές μέσα στο κέντρο με αρκετούς μετανάστες σοβαρά τραυματίες, ταραχές που προκάλεσαν διάφορες φθορές στα κελιά και τα συστήματα ασφαλείας, οι οποίες είχαν μείνει αδιόρθωτες λόγω των εορτών.

Στο προηγούμενο τεύχος [10] είχαμε αναφερθεί σε κάποιες από τις απεργίες πείνας που κάνουν παλαιστίνιοι κρατούμενοι, καταγγέλλοντας τις πρακτικές που εφαρμόζει εναντίον τους το κράτος του Ισραήλ, πρακτικές που δύσκολα εντοπίζονται οπουδήποτε αλλού στον κόσμο [όπως επ' αόριστον κράτηση χωρίς απαγγελία κατηγοριών κ.ά.]. Στα μέσα Απρίλη λοιπόν, ξεκίνησαν επ' αόριστον απεργία πείνας άλλοι 1.600 παλαιστίνιοι κρατούμενοι, τα αιτήματα των οποίων μπορούν να βρεθούν αναλυτικά στο http://tinyurl.com/cm84s5b

Ο 25χρονος κρατούμενος Patricio Barros Cisneros ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από 10 δεσμοφύλακες στις 29 Ιανουαρίου στις φυλακές του Μπουένος Άυρες στην Αργεντινή, επειδή ανταπέδωσε ένα ειρωνικό σχόλιο που του έκανε δεσμοφύλακας λίγο πριν δεχθεί επισκεπτήριο από τη σύντροφό του. Η διοίκηση των φυλακών επιχείρησε φυσικά να συγκαλύψει το γεγονός, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό, καθώς οι δεσμοφύλακες είχαν το θράσος να πάρουν τόσο βάναυσα τη ζωή αυτού του ανθρώπου μπροστά στα μάτια αρκετών άλλων κρατουμένων, που συνέβαλαν στη γνωστοποίηση των πραγματικών γεγονότων γύρω απ' το συμβάν.

Τέλος, η φωτιά που είχε καταστρέψει μέρος της φυλακής Fleury-Merogis στο Παρίσι στις 2 Γενάρη και συγκεκριμένα κομμάτι των εγκαταστάσεων όπου εργάζονται οι κρατούμενοι, ήταν τελικά σχεδιασμένη ενέργεια και όχι ατύχημα όπως είχε εκτιμηθεί αρχικά, καθώς ανιχνεύτηκαν ίχνη εύφλεκτου υλικού, χωρίς κάποιος, ωστόσο, να έχει αναλάβει ως τώρα την ευθύνη.

1.πηγή: http://tinyurl.com/c8oaxpb [contrainfo.espiv.net]

2. από τα 2 τελευταία χαρακτηριστικά προέρχεται και ο όρος "μπανανίες" περιγράφοντας την κατάσταση σε αυτές ακριβώς τις χώρες.

3.όπως οι περιβόητες 'Maras' με τα 65.000 μέλη, ένα φαινόμενο που χρίζει σελίδες αναλύσεων.

Και στην Καβάλα και παντού, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές είναι εχθροί των κοινωνικών αγώνων.

Τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα φαινόμενο που ξυπνά αναμνήσεις από άλλους καιρούς. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς στο αστικό πολιτικό σκηνικό και με την προοπτική του κοινωνικού εκφασισμού να φαντάζει – κακά τα ψέματα – ολοένα και πιο πιθανή, δημιουργούνται ορισμένα θεσμικά σώματα, που έρχονται να καλύψουν το οργανωτικό κενό, να παράγουν μια καλύτερη δικτύωση αλλά και να χτίσουν ένα ακόμη πιο κοινωνικό προφίλ για την ακροδεξιά βία. Αναφερόμαστε στη δημιουργία των νέων ακροδεξιών πολιτοφυλακών που έγιναν ευρύτατα γνωστές στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσα από τις απειλές για οργανωμένη παρουσία στους δρόμους την 25η Μαρτίου με σκοπό την εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων και την αποτροπή επεισοδίων. Μετά από καταγγελίες και έναν σχετικό σάλο ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας τους, η οποία βέβαια ήταν προσωρινή.

Η πιο λάϊτ εκδοχή αυτής της ιστορίας ήταν η πρόταση του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων για τη δημιουργία της ελληνικής πολιτοφυλακής (Hellenicneighborhoodwatch) κατά τα πρότυπα μιας διεθνούς κίνησης ανάλογων δομών κατά τις οποίες, νόμιμοι πολίτες εξοπλίζονται και οργανώνονται ενάντια στους παράνομους, στους μη-πολίτες. Το ΕΚΕΟ είναι ΜΚΟ που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό/ στρατόκαυλο/ πυρηνικό φυσικό (χωρίς πλάκα) καθηγητή της Ευελπίδων, τον Θ. Λιόλιο (έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής). Ένας επιστημονικός φορέας που προωθεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και που απευθύνεται σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες ούτως ώστε να ενισχύσει το έργο τους. Αυτή η προσπάθεια υποτίθεται πως απευθυνόταν σε όλα τα φιλήσυχα κοινωνικά κομμάτια. Προφανώς και έπεσε στο κενό ως ασόβαρη, καθώς σε αυτή τη φάση δεν έχουν όλα τα κοινωνικά κομμάτια τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις και την ίδια ανάγκη για προστασία.

Η πιο οργανωμένη και ρεαλιστική εκδοχή είναι αυτή της πατριωτικής πολιτοφυλακής. Μέσω της συγχώνευσης δύο άλλων ΜΚΟ, της πατριωτικής πολιτοφυλακής και της ελληνικής οργάνωσης Χ (ναι καλά διαβάζετε, δεν πρόκειται βέβαια για τους γνωστούς Χήτες του Γρίβα αλλά μάλλον το έργο τους θα είναι ανάλογο) λειτουργεί πλέον θεσμικό σώμα το οποίο παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση, εξορμήσεις στα βουνά και εκπαίδευση με paintball για όσους ενδιαφέρονται. Δεν αφήνουν βέβαια περιθώρια για παρεξηγήσεις καθώς στην ιστοσελίδα τους κάνουν δημόσιο άνοιγμα σε όλα τα κομμάτια του εθνικιστικού χώρου. Υπεύθυνοι για αυτή την κίνηση είναι οι Γεώργιος Απέργης, Ελένη Σπανού, Βασίλειος Ζαφειρίου, Φίλιππος Μπουράτογλου, Γεώργιος Σαρρής. Ας υπάρχουν τα ονόματα μήπως και κανείς πέσει τυχαία πάνω τους. Έχει μάλιστα δηλωθεί προκλητικά πως αυτοί δεν έχουν σχέση με αληθινά όπλα, αλλά με κάποιο αντίτιμο μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί στα Βαλκάνια. Τα μπλόγκ τους περιλαμβάνουν την γνωστή ακροδεξιά αισθητική και επιχειρήματα του τύπου πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που οι λαθρομετανάστες ξεσηκωθούν ή να σταματήσουμε τους παρακρατικούς (sic) που κάνουν επεισόδια.. Μπορείτε πιστεύουμε να φανταστείτε εύκολα και τα υπόλοιπα..
Το συγκεκριμένο μοντέλο θυμίζει σε τεράστιο βαθμό τα τάγματα ασφαλείας που είχαν ιδρυθεί από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις την περίοδο της κατοχής για την αντιμετώπιση του αντάρτικου κομμουνιστικού κινήματος, και που μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛ.ΑΣ είχαν πάρει τα όπλα αυτά από το ελληνικό κράτος ούτως ώστε τα μέλη τους να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Ας το ανάγουμε στις σημερινές καταστάσεις για να δούμε πως και πάλι στοχεύουν στον εσωτερικό εχθρό, στα καταπιεσμένα στρώματα και τις εστίες οργανωμένης αντίστασης. Αν αυτή η ιστορία συνεχίσει να λειτουργεί και αρχίσει να παράγει σιγά σιγά έργο, θα είναι μια αναγνωρισμένη δομή η οποία θα μπορεί ενδεχομένως να συνδράμει στο κατασταλτικό έργο του κρατικού μηχανισμού στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρουν στο μέλλον τα όπλα, είτε επίσημα, είτε βέβαια ανεπίσημα. Όπως και να ‘χει, δουλέψει δε δουλέψει αυτή η προσπάθεια στο πεδίο της δημιουργίας ενός θεσμικού σώματος, η εκπαίδευση, η οργάνωση, οι “άκρες” και η δικτύωση μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών κύκλων θα μείνει.
Αυτή την προσπάθεια δε μπορούμε να τη δούμε αποκομμένα από τις πρόσφατες στρατηγικές που εφαρμόζει η χρυσή αυγή στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από τις εκστρατείες εκκαθάρισης, έχει βάλει μπροστά σχέδια προστασίας νόμιμων πολιτών. Για παράδειγμα καλεί συνταξιούχους που φοβούνται να βγάλουν τη σύνταξή τους από τα ATM της περιοχής να ζητήσουν τη βοήθειά της ώστε να τους περιφρουρεί. Καλεί επίσης όσους έχουν νοικάρηδες μετανάστες και απλήρωτα νοίκια, να φωνάξουν τα πρωτοπαλίκαρα της για να εισπράξουν εκ μέρους τους τα χρωστούμενα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Οι φάτσες που θα κάνουν τις παραπάνω δουλειές μάλλον δε θα είναι άλλες από αυτές που οργανώνονται στρατιωτικά, και πιθανότατα οι ομάδες πολιτοφυλακής θα εισπράξουν τη συμπάθεια που τα μέλη τους έχουν αποκομίσει από όλους αυτούς που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν για το έργο τους μέσα από το κόμμα τους.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καβάλας όπου μέσα στα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα μόρφωμα που απαρτίζεται από ακροδεξιούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και μπράβους το οποίο λέγεται πατριωτική κίνηση πολιτών Καβάλας. Είναι αρκετά συνεπείς απ' ότι φαίνεται στο κεντρικό τους σύνθημα, “όταν δεν είναι ικανή η πολιτεία αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες”. Κυριολεκτικά είναι σε θέση να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία περίπτωση μέλη τους έχουν βρεθεί στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος ανακρίνοντας προσαχθέντες γκραφιτάδες, σε μια άλλη αντιφασιστικής συγκέντρωσης, μέλος τους, γνωστός μπράβος της περιοχής, έχει βγει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας για να επιτεθεί σε συντρόφους, για να ακολουθήσουν μετά και οι ίδιοι οι μπάτσοι. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν δικτυώνονται με κάποια από τα παραπάνω εγχειρήματα, παρόλα αυτά είναι προφανές πως κινούνται αναλόγως, προχωρώντας και σε πιο στρατιωτικές μορφές δράσης.

Οι τελευταίες τους κινήσεις είναι οι εξής: κατά τις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε επίθεση με βαριοπούλες στο αυτόνομο στέκι Καβάλας με σκοπό τον εμπρησμό του ο οποίος δεν κατέστη βέβαια δυνατός, ενώ το βράδυ της 11ης Απριλίου μια ομάδα 8-10 ατόμων επιτέθηκε στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Έσπασαν την πόρτα και αφού μπήκαν μέσα έκαναν ζημίες στην κουζίνα και έριξαν τουλάχιστον 2 αυτοσχέδιες "χειροβομδίδες διασποράς" (κροτίδες με σιδερένιες μπίλιες). Η επίθεση κράτησε περίπου 1 λεπτό, ενώ μέσα ήταν 2 σύντροφοι. Αναγνωρίστηκε τουλάχιστον ένας από τους φασίστες, ο οποίος λέγεται Χρήστος Χατζηζιρλής, μέλος της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας την φάτσα του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε στη διπλανή φωτογραφία.

Δε θέλουμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο με ένα κλισέ του τύπου “θα τους τσακίσουμε”, ή με μια ρητορική ερώτηση για την οργάνωση της κινηματικής αυτοάμυνας, μάλλον θα υποβαθμίζαμε το ζήτημα. Θα κλείσουμε τονίζοντας το ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθούμε το βάρος αυτών των φαινομένων, το βαθμό διάχυσής τους μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και, από εκεί και έπειτα, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Ο παραπάνω χάρτης χωροθετεί τις 30 μεγαλύτερες παραγκουπόλεις(“mega–slums”), χωρίς ωστόσο να αποτυπώνονται σε αυτόν το σύνολο των παραγκουπόλεων παγκοσμίως ο αριθμός των οποίων αγγίζει τις 250.000. Το μέγεθος των κύκλων και γκρίζοι τονισμοί προσδιορίζουν τον αριθμό των κατοίκων των παραγκουπόλεων σε εκατομμύρια.
 
Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Μια χωρική αποτύπωση της εκμετάλλευσης

Άλλη μια παγκοσμιοποιημένη κρίση ξεσπά, άλλος ένας κύκλος αποδοχής και κερδοφορίας κλείνει για το κεφάλαιο, ενώ παράλληλα ανοίγει άλλος ένας κύκλος αίματος για όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Ανά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, τα κοινωνικά αδιέξοδα, που προέκυπταν από την υπερσυσσώρευση πλούτου όπως αυτή οργανωνόταν από τους ισχυρούς, καλύπτονταν από την απόλυτη καταπίεση ή και την εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών. Αυτή γινότανε δυνατή με τρόπους ανάλογους των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας και εξόντωσης), γενοκτονίες, γκέτο, σφαγές στις παραγκουπόλεις, ρατσιμός και υποτίμηση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ανοιχτές, κλειστές και αόρατες φυλακές ορθώνονται παντού, για να περιορίσουν τους εκμεταλλεύσιμους και να εξοντώσουν αυτούς που “περισσεύουν”. Οι στρατηγικές διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι σταθερά ο ίδιος για τους ισχυρούς, που προσπαθούν διαχρονικά να προσαρμόσουν τις διεργασίες τις κοινωνικής ζωής στα δικά τους μέτρα. Αφού η ζωή δε φτάνει για όλους, να ξεμπερδεύουνε με κάποιους για να διατηρήσουνε την ειρήνη με τους υπόλοιπους. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες από τις εκφάνσεις των κοινωνικών ανισοτήτων και της βίαιης, ολοκληρωτικής διαχείρησής τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στο χώρο και την πολεοδομία μέσα από το φαινόμενο των παραγκουπόλεων. Σκοπός μας δεν είναι να οριστεί μια γενική και απόλυτη κατάσταση σε σχέση με το πως διαμορφώνονται οι παραγκουπόλεις. Παρόλο που το φαινόμενο αυτό φαίνεται πως εξαπλώνεται καθολικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αφού φιλτραριστεί από την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου τα οποία συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα κάθε φορά.

Ιστορικά – κοινωνικά στοιχεία του φαινομένου των παραγκουπόλεων
 
Μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι πόλεις αποτελούν το δομικό στοιχείο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το κυρίαρχο σύστημα. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και ιεραρχικό το οποίο βασίζεται σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις. Ο παραγόμενος χώρος των πόλεων φέρει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτός που τα αναπαράγει εκ νέου. Καθώς η πόλη αποτελεί την χωρική προβολή των κοινωνικών διεργασιών, οι τόποι που αναδύονται εμφανίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται σε τόπους έντονων κοινωνικών αντιστάσεων και συγκρούσεων.

Οι πόλεις είναι οι πρωταγωνιστές χωρικής οργάνωσης του κυρίαρχου συστήματος και ως τέτοιοι συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως. Τόσο τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και οι πόλεις της περιφέρειας αυξάνουν και θα συνεχίζουν να αυξάνουν τον πληθυσμό τους σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό της υπαίθρου ο οποίος συνεχώς συρρικνώνεται. Οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών είναι αυτές που προβλέπεται πως θα απορροφήσουν το 95% της μελλοντικής αύξησης του αστικού πληθυσμού.[1] Στις πόλεις αυτές εμφανίζεται μια εντινόμενη αστικοποίηση, κυρίως από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, η οποία δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ταυτόχρονη εκβιομηχανοποίηση τους αλλά ούτε και με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η κρίση του '70 και η οικονομική αναδιάρθρωση, υπο τη μορφή προγράμματων διαρθρωτικής προσαρμογής (SAP) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τη δεκαετία του '80, εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού να μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου προς αναζήτηση εργασίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού στράφηκε προς τη μαύρη εργασία προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, κάτι που όμως πολλές φορές αδυνατούσε και αδυνατεί να εξασφαλίσει. Ο πληθυσμός αυτός εγκαστάθηκε μαζικά σε αυτοσχέδια καταλύματα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, κυρίως στα όρια των πόλεων, δημιουργώντας τις παραγκουπόλεις. Σε αυτές πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες απαντώνται πολλές φορές και κατώτερα κοινωνικά στρώματα προερχόμενα από την πόλη τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα αυξανόμενα ενοίκια και στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι παραπάνω μαζί με διάφορες εθνοτικές μειονότητες και πρόσφυγες λόγω πολέμων συνθέτουν το σύνολο των κατοίκων των παραγκουπόλεων. Αυτοί κατά βάση απασχολούνται σε κλάδους της παραοικονομίας. Πλανόδιοι έμποροι, επιστάτριες, φορτοεκφορτωτές, οικιακές βοηθοί και τόσοι ακόμη συγκροτούν τις στρατιές εργασίας της παραοικονομίας των κρατών αυτών που μάλιστα αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η Τζακάρτα, το Λάγος, η Ντάκα, το Καρατσί, το Ρίο ντε Ζανέϊρο, το Καράκας, η Λίμα, το Νέο Μεξικό, το Κάϊρο είναι κάποιες από τις πόλεις όπου εμφανίζεται οι σύγχρονες παραγκουπόλεις. Μάλιστα σε ορισμένες πόλεις όπως το Ναϊρόμπι και το Μουμπάι, περίπου οι μισοί από τους κατοίκους ζουν σε παραγκόσπιτα. Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το φαινόμενο δεν απουσιάζει και από τις δυτικές μητροπόλεις όπου το ποσοστό του αστικού πληθυσμού που ζει σε παραγκουπόλεις στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει το 6%[2]. 

Οι παραγκουπόλεις – ως συνθήκη – δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάδυσης και εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.Από τα τέλη του 17ου αιώνα, περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ανόδου του πρώιμου καπιταλισμού, κάνουν την εμφάνισή τους γειτονιές -στις τότε αναπτυσσόμενες πόλεις της δύσης- όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες άνθρωποι, οι οποίοι εξαναγκασμένα έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας για εργατικά χέρια. Τότε συναντούμε για πρώτη φορά τα slums, περιοχές του Λονδίνου που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων γειτονιών.

Τα σύγχρονα σε εμάς slums είναι οι favelas του Ριο ντε Τζανέιρο, οι callampas της Χιλής, οι ranchitos της Βενεζουέλα, οι limonadas της Γουατεμάλα, οι «πόλεις των θαυμάτων» της Ουρουγουάη, τα «σπίτια των μαγισσών» της Αργεντινής και τόσες άλλες. Αυτά συνήθως θα τα συναντήσουμε στις παρυφές των πόλεων, σε απόκρημνες πλαγιές ή σε όχθες ποταμών, κοντά σε διυλιστήρια ή σε χημικά εργοστάσια, στα όρια αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων και πιο σπάνια μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αποτελούνται από πρόχειρες κατασκευές χωρίς αποχετευτικό και υδροδοτικό σύστημα, χωρίς ηλεκτρισμό ή καθαρό νερό. Το μέγιστο των ορόφων φτάνει τους τρεις (αν και σπάνια), με την πυκνότητα του πληθυσμού να είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και ο ζωτικός χώρος να συρρικνώνεται στο ελάχιστο. Τα όρια των παραγκουπόλεων πολλές φορές χαράσσονται, είτε από προϋπάρχουσες υποδομές των πόλεων (π.χ. σιδηροδρομικές γραμμές) είτε με νέες υλικές περιφράξεις όπου σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικές/ κρατικές αρχές επιλέγουν να ανορθώσουν (βλέπε το παράδειγμα του Ρίο όπου λόγω των ολυμπιακών αγώνων του 2012 το κράτος σηκώνει τείχους σε 14 faveles). Σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιλογή είναι ξεκάθαρη: η γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Ο χωρικός και συμβολικός αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κομμάτι της πόλης. Η καταστολή παίρνει λοιπόν σάρκα και οστά μέσα από την πολεοδομία κάνοντας έτσι δυνατό τον έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών προκρίνοντας , και με αυτόν τον τρόπο, την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.

Μέσα όμως από αυτές τις σκοτεινές πλευρές των πόλεων, εκεί όπου τα έργα του Ντίκενς αναβιώνουν ξανά ακόμα πιο σκληρά και ανελέητα, αναδύονται αντιστάσεις οι οποίες κάποιες φορές μετατρέπονται σε αυθόρμητες εξεγέρσεις, ενώ άλλες φορές οργανώνονται αρνούμενες μαζικά τις κατεδαφίσεις ή και διεκδικώντας γη όπου θα μπορέσουν να στεγάσουν τους εαυτούς τους και τις ανάγκες τους στηριζόμενες στις δικές τους δυναμικές και δυνατότητες μέσω συλλογικών διαδικασιών.[3] 


Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο

“Ποια είναι η αποστολή σου, μαυροφόρε; Να μπουκάρεις στη φαβέλα και να σπείρεις πτώματα στο χώμα.” [4]

Στη Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, έχουν αναδυθεί κοινωνικά μορφώματα[5] τα οποία διεκδικούν καλύτερες ή και διαφορετικές συνθήκες στέγασης. Τα κοινωνικά αυτά μορφώματα ποικίλουν και ως προς τα ιδεολιγικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κάποια επιλέγουν την απο τα μέσα επιρροή της κρατικής πολιτικής για τις διεκδικήσεις τους, κάποιοι καταλαμβάνουν μεγάλα κομμάτια γής και κτίρια μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας τα ως πίεση έτσι ώστε το κράτος να αναλάβει την αξιοπρεπή στέγασή τους, κάποια προτάσσουν την αυτοδιαχείριση μέσα στις κοινότητες αγώνα διεκδικώντας μια ποιοτικά διαφορετική αυτοστέγαση. Η σημαντική διαφοροποίηση αυτών των μορφωμάτων είναι ξεκάθαρα η στάση/ ή και αντίσταση απέναντι στο κράτος. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως κυριαρχεί μια σχέση υποτέλειας των κινημάτων αυτών με την οικονομική και πολιτική εξουσία θέτοντας έτσι όρια στη σύγκρουση τους, αδυνατώντας/μη επιθυμώντας να περάσουν στην αντίπερα όχθη και να έρθουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι τρόποι οργάνωσης των μορφωμάτων αυτών τα οποία κατα κύριο λόγο προτάσσουν τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη, κάτι που εκλίππει σχεδόν ολοκληρωτικά απο τις σημερινές μητροπόλεις.

Το 2014 και το 2016 θα φιλοξενηθούν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου και οι ολυμπιακοί αγώνες. Οι ολυμπιακοί αγώνες συμπυκνώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα, εκτός από τις διάφορες ντοπαρισμένες εθνικές υπερηφάνειες και ενότητες ανά τον κόσμο, όλες τις εφαρμοσμένες (αλλά και σε πειραματικό στάδιο) αξίες του λευκού και του μαύρου καπιταλισμού. Εντατική εκμετάλλευση των “εργατών της ολυμπιάδας”, εργατικά ατυχήματα, δοκιμές των νέων μορφών ντόπας, μίζα και επένδυση, θέαμα, διαφήμιση, έλεγχος και καταστολή αλλά και νέοι ορίζοντες στις “business as usual” των αφεντικών. Όποια μορφή και αν παίρνουν αυτές οι μπίζνες, σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της παραοικονομίας. Στο Ρίο τα αφεντικά έχουν και την “τύχη” να προηγείται η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Μουντιάλ πριν από αυτή των ολυμπιακών αγώνων, κάτι που τους δίνει επιπλέον χρόνο για σχέδια.

Ένα από τα πρώτα κύρια στοιχήματα των διοργανωτών είναι να πειστεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν με την απαραίτητη ασφάλεια, κάτι που θα προσελκύσει φυσικά “φίλαθλους” τουρίστες στο να επισκεφτούν τη μισή αλήθεια της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, αυτήν που καταναλώνεται σαν προϊόν, υπηρεσία ή θέαμα. Η άλλη μισή, αυτή των παραγκουπόλεων (φαβέλες) στη μία πλευρά της πόλης, όπου έχει απωθηθεί και στριμωχτεί το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού, πρέπει να κρυφτεί ή να πάρει και αυτή τη μορφή θεάματος εκ τους ασφαλούς (ίσως μέσα από ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε μια από τις ψηλές πλαγιές του Ρίο). Για καιρό τώρα οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Ρίο πραγματοποιούν έναν πόλεμο ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την εγκληματικότητα με όσο γίνεται πιο πειστικές (άρα αιματηρές) εισβολές στις παραγκουπόλεις. Δεν είναι όμως μόνο η αίσθηση της “ασφάλειας” που επιδιώκουν.

Χρόνια τώρα η δουλειά του κράτους και της αστυνομίας του Ρίο σε ό,τι αφορά τις φαβέλες είναι να ελέγχει και να διαχειρίζεται αυτό το εν δυνάμει ανεξέλεγκτο κομμάτι του πληθυσμού που ζει σε άθλιες συνθήκες. Ένας αποδοτικός τρόπος είναι να φροντίζουν για την ισχυρή παρουσία των ναρκωτικών και των όπλων. Έτσι στήνονται συμμμορίες γύρω από τη διακίνησή τους και γύρω από τον έλεγχο περιοχών μέσα στις φαβέλες. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εποπτεύει και να ρυθμίζει όλη αυτήν τη συμπεριφορά εισπράτοντας φυσικά και τους κατάλληλους “φόρους”. Αυτήν τη δουλειά την κάνει κυρίως με το πιο πειστικό μέσο, την ένοπλη βία, αφήνωντας μετά από τις επεμβάσεις της στις φαβέλες δεκάδες νεκρούς με το πρόσχημα του εμπορίου των ναρκωτικών ή της αντίστασης. Αυτές ήταν πάντα οι συνηθισμένες μπίζνες των αφεντικών στις παραγκουπόλεις, αυτός είναι ο περίφημος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να μαστίζουν τα κατώτερα στρώματα. Τώρα όμως παίρνει και άλλη μορφή.

Οι νέοι ορίζοντες για επενδύσεις που ανοίγονται με αφορμή το μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες έχουν να κάνουν με το πού είναι χτισμένες κάποιες από αυτές τις παραγκουπόλεις. Είναι σε περιοχές “φιλέτα”, σε πλαγιές πανέμορφες δίπλα και μέσα στο τροπικό δάσος, με σπάνια θέα στους ωκεανούς. Εδώ και καιρό, αυτός ο πόλεμος που βαφτίστηκε “πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο” μαίνεται πιο σκληρός από ποτέ, τα θύματα (κυρίως άμαχος πληθυσμός) πολλαπλασιάζονται και οι αστυνομικές δυνάμεις λειτουργούν με τρόπο εξόφθαλμα αντισυνταγματικό, ακόμα και για τους δικούς τους όρους. Μόνο στην επιχείρηση στις φαβέλες του Αλεμάου στα τέλη του 2010 για την ανακατάληψη της περιοχής από τους έμπορους ναρκωτικών σκοτώθηκαν πάνω από 45 άτομα (χωρίς να συμμετέχουν όλοι στις συγκρούσεις), ενώ από 2008 μέχρι το 2010 ο αριθμός των νεκρών από τον εσωτερικό αυτό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις φτωχογειτονιές είναι πάνω από 1500. Ο πληθυσμός των παραγκουπόλεων δέχεται μία βίαιη σταδιακή έξωση με στόχο τον εξευγενισμό των περιοχών υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, για να αξιοποιηθούν αργότερα εμπορικά και να κατοικηθούν από τις ανώτερες τάξεις. Αυτό που συμβαίνει στον απόηχο της προετοιμασίας των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι μια μορφή γενοκτονίας που υπόκεινται οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, μια αιματηρή διαχείριση κομματιών του φτωχού πληθυσμού που περισσεύουν από τα σχέδια των επενδυτών, ένα σπρώξιμο προς τα μέσα κατοίκων για να χωρέσουν και άλλα οικονομικά θαύματα στην “πόλη των θαυμάτων”. Και γίνεται με όλα τα μέσα: όπλα, εξώσεις, εκφοβισμούς, εκκενώσεις κατειλημμένων περιοχών και κτηρίων, κόψιμο ηλεκτροδότησης, τείχη που περιορίζουν την περαιτέρω επέκταση μιας φαβέλας και άλλα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεργοί στην ίδια επιχείρηση, οι διάφορες ΜΚΟ που εμφανίζονται και δραστηριοποιούνται στις περιοχές, με κοινωνικό προφίλ εξ αριστερών, οι οποίες εκτός από τη δουλειά της σκούπας που καλύπτει τα ίχνη της αιματοχυσίας έχουν και το ρόλο της χαρτογράφησης της περιοχής και των κατοίκων, το ρόλο του μόνιμου ρουφιάνου. Ο πολιτιστικός όμιλος Afroreggae που προωθεί την ένταξη και την κοινωνική δικαιοσύνη κλπ κλπ και συμμετείχε σε ρόλο διαμεσολαβητή στις συγκρούσεις του Αλεμάου είναι μία από αυτές.

Οι εκκενώσεις παραγκουπόλεων εν όψει των αγώνων δε είναι φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στο Ρίο φυσικά. Στο Σάο Πάολο (συνδιοργανώτρια πόλη του μουντιάλ) επίσης πραγματοποιείται εκδίωξη κατοίκων φτωχογειτονιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σφαγή στο Πινεϊρίνιο το Γενάρη, όπου περίπου 2.000 μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας, υπό την κάλυψη δύο στρατιωτικών ελικοπτέρων και με τη χρήση τεθωρακισμένων αρμάτων κατέλαβαν ένα οικόπεδο 1.380.000 τ.μ. που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο για οικονομικά εγκλήματα και διαφθορά Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta, αφήνοντας πίσω τους αγνώστου αριθμού νεκρούς και τραυματίες. Στρατιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται και  στις φαβέλες του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων

Οι όροι κάθαρσης του συγκεντρωμένου πληθυσμού στο Αθηναϊκό κέντρο

Η περιοχή οπού βρίσκεται τεχνηέντως συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού της Αθήνας. Αφ' ενός η μαύρη εργασία δεσμεύει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους εκεί πέρα, καθώς είναι ο μόνος κλάδος που πλέον μπορεί να τους απορροφήσει ενώ ταυτόχρονα κάτι τέτοιο να είναι προς το συμφέρον των νόμιμων και παράνομων αφεντικών. Εδώ και καιρό, παράλληλα με την προπαγάνδα για το αδιαχώρητο του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει την βίαιη πραγματικότητα σαν ένα αποτέλεσμα από κάποιον εξωγενή, κάποιον ξένο παράγοντα και όχι σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, οργανώνονται αγοραπωλησίες από μεγαλοεργολάβους που αποκτούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα για να αναπλάσουν στα μέτρα τους την πόλη. Έχουμε αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα στο τεύχος 6 των μαντάτων, εξετάζοντας την διαχείριση του σε σχέση με τον παράγοντα της άκρας δεξιάς. Επίσης στο επόμενο από αυτό τεύχος, του Ιούνη του '11, υπάρχει ένα άρθρο ανάλυσης του οικονομικό-πολιτικού διακυβεύματος της εκκαθάρισης του κέντρου. Παραπέμπουμε σε αυτά τα δύο άρθρα για να εξετάσουμε στη συνέχεια τη νομική κάλυψη για τις επιχειρήσεις εκτόπισης των μεταναστών από τις πρόσκαιρες κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα της Βραζιλίας, όπου και οι παραγκουπόλεις αποτελούν μία λύση, κατά κάποιο τρόπο, που έχει βρεθεί από τους φτωχούς για να καλύψουν τουλάχιστον την ανάγκη τους για στέγαση, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν κελιά επί πληρωμή. Μιλάμε για τα “σπίτια τρώγλες” όπως έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά από τα ΜΜΕ. Μιλάμε για διαμερίσματα που νοικιάζονται κατά κεφαλή και με ημερήσια ταρίφα σε μετανάστες. Αντί βέβαια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τη βαναυσότητα αυτού του εκβιασμού, περιστρέφεται γύρω από τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά τα σπίτια που προφανώς και είναι ανάλογες της υποτίμησης που έχουν υποστεί οι μετανάστες.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν τρόπο στέγασης που ορίζεται ολοκληρωτικά από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι μετανάστες και μετανάστριες, μη έχοντας χρόνο να εγκατασταθούν σε μια πραγματικότητα και να βρουν μία γωνία απ' όπου και θα ζήσουν, οδηγούνται στην πιο εφήμερη των λύσεων. Το στήσιμο μιας παράγκας μπορεί στη Βραζιλία να οριστεί σαν ένα κομμάτι μιας κάποιας “λαϊκής κουλτούρας”, που είναι δηλαδή κάτι το κοινωνικό, κάτι αυστηρά ταξικά προσδιορισμένο και τέλος κάτι το διαφυλετικό καθώς είναι κοινό κτήμα τόσο βραζιλιάνων όσο και μεταναστών φτωχών. Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο αναφορικά με τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του αλλά και το συμφέρον όσων στεγάζονται με αυτό τον τρόπο. Αρχικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό, καθώς αφορά μόνο όσους εξαιρούνται από την έννοια του “λαού”, και δη του ελληνικού, που επικαλείται τόσο η χρυσή αυγή όσο και ο σύριζα και όλο το υπόλοιπο φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής. Επιπλέον αυτά τα κοινωνικά κομμάτια δεν είχαν την ευκαιρία να ριζώσουν, ας πούμε, σε μια γειτονιά, όπως συνέβαινε με τους μετανάστες των παλαιότερων κοινωνικών κρίσεων. Αν οι παραγκουπόλεις χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια και ορισμένα παρατημένα στρέμματα γης για να αναπτυχθούν, αυτά στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Έτσι οι μετανάστες, αντί να χτίσουν ένα κατάλυμα, οδηγούνται από το ένα σπίτι στο άλλο για να καταλήξουν σιγά σιγά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για αυτή την τελευταία μετάβαση λοιπόν ψηφίζεται ένας νόμος που καθιστά τα σπίτια τρώγλες παράνομα, λόγω του ότι αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία σαν εστίες μόλυνσης. Για την ώρα δεν έχει εφαρμοστεί ευρύτερα, παρά μόνο με έναν θεαματικό τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε και μια επιχείρηση που στήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη 33 μεταναστών που πήγαν για απέλαση και ενός Έλληνα μεσάζοντα που εισέπραττε την ημερήσια ταρίφα. Για την επιχείρηση συνεργάστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ο Δήμος Αθηναίων και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ο πόλεμος αυτός όμως μπαίνει με πολλούς τρόπους στην καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Μια άλλη πτυχή της συγκεκριμένης διαχείρισης είναι ένα ναρκωτικό που ονομάζεται σίσα. Είναι ένα φτηνό ναρκωτικό, που μπορεί κάποιος που θα αποκτήσει τις γνώσεις και το κίνητρο του εθισμού να το παρασκευάσει μόνος του από απορρυπαντικό και υγρό μπαταρίας. Η τακτική του χρήση μπορεί να διαλύσει ένα νεαρό σώμα μέσα σε τρεις μήνες. Απ' ότι μαθαίνουμε το συγκεκριμένο ναρκωτικό κάνει θραύση στους έφηβους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αυτό το ναρκωτικό εμφανίζεται με παραπλήσιες συνταγές παρασκευής και διάφορες παραλλαγές ονόματος σε παραγκουπόλεις σε όλον τον κόσμο. Δε θεωρούμε πως κατά τύχη είχαν παντού την ιδέα να μπλέξουν αυτά τα υλικά και να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Δεν θα ανακαλύψουμε όμως και μια καταστροφική παγκόσμια συνωμοσία, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Εμείς κρατάμε τα σωματικά αποτελέσματα και την πολιτική αποτελεσματικότητα της διάδοσης της χρήσης του και το πικρό συναίσθημα που συνοδεύει τη σκέψη ότι για ορισμένες μερίδες του νέου πληθυσμού, κάτι τέτοιο αποτελεί μια από τις ελάχιστες -για κάποιους ίσως και τη μοναδική- διέξοδο από ένα καθεστώς καθημερινής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.


[1]    Ο εκφυλισμός των πόλεων και το άτυπο προλεταριάτο, Mike Davis, (2004)

[2] Όπως προκύπτει από την έρευνα thechallengeofslums του UN–Habitat (2003)

[3]              Στις αγροτικές κοινότητες της Βραζιλίας έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο από πρακτικές αυτοκατασκευής, το λεγόμενο mutirao, στις οποίες ολόκληρη η κοινότητα συμμετέχει καθώς προγραμματίζει και εκτελεί σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες του καθένα και της καθεμιάς στόχους που αποφασίζονται κοινά. Αυτή η πρακτική μεταφέρθηκε, σε διάφορες περιπτώσεις, και στις πόλεις όταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων ξεκίνησαν να διεκδικούν την εκ νέου στέγασή τους.

[4]    Στίχοι που τραγουδιούνται από το Τάγμα Ειδικών Επίχειρήσεων (BOPE) στο Ρίο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

[5]    Ένα πολυ γνωστό το MTST (Movimento dos Trabajadores sem Teto, κίνημα των εργατών χωρίς στέγη) που δραστηριοποιείται σε Σάο Πάολο, Νορντέστε, Ρίο ντε Τζανέιρο.