Category: Διεθνή Νέα

ΗΡΘΑΝ ΟΙ ΜΕΡΕΣ ΠΟΥ ΔΙΚΑΖΟΥΝΕ, ΛΟΙΠΟΝ…

και δεν είναι ότι κατέφτασαν προσφάτως, ούτε πως υπάρχει περίπτωση να τελειώσουν, πριν σβήσουμε πρώτα εμείς από το χάρτη τα αφεντικά και τους δυνάστες μας. Είναι όμως που η ολοένα μεγαλύτερη ένταση της καταστολής και των βασανιστηρίων τους εναντίον μας, δε μπορεί παρά να αποτελεί σημείο αιχμής του λόγου και της δράσης μας, μόνιμη επανεκκίνηση των εχθροπραξιών μας εναντίον τους. Οι πολιτικοί κρατούμενοι και οι αντιστεκόμενοι άνθρωποι εν γένει που διώκονται ή δέχονται την καταστολή με κάθε τρόπο, από τη στέρηση της προσωπικής ελευθερίας μέχρι τη φυσική εξόντωση είναι για μας, πέρα από πεδίο ανάδειξης της απανθρωπιάς του συστήματος, υπαρκτές και υλικές αποτυπώσεις του κοινωνικού πολέμου που διαδραματίζεται όλο και πιο έντονα, απ' άκρη σ' άκρη της γης.

 

O Λουσιάνο Πιτρονέλλο, ο 23χρονος αναρχικός που βρίσκεται προφυλακισμένος σε φυλακή υψίστης ασφαλείας του Σαντιάγο της Χιλής εδώ και κάποιους μήνες, κατηγορούμενος για βομβιστική επίθεση σε τράπεζα την 1η Ιούνη του 2011, αντιμετωπίζει ποινή φυλάκισης 15 ετών, όπως πρότεινε ο εισαγγελέας, με το δικαστήριο να έχει προγραμματιστεί μέσα στον Απρίλη.Ο Λουσιάνο, έχει αναλάβει με γράμμα του [στα ελληνικά στο http://tinyurl.com/77f79sr] την ευθύνη για τη βόμβα η οποία έσκασε στα χέρια του τραυματίζοντάς τον σοβαρά. Στους 10 μήνες από τη γνωστοποίηση του συμβάντος, η υπόθεσή του έχει επικοινωνηθεί πολύμορφα μέσα από διάφορα κείμενα, αφίσες και εκδηλώσεις αντιπληροφόρησης σε αρκετές χώρες -κυρίως της Λατινικής Αμερικής- αλλά και δεκάδες επιθετικά χτυπήματα εναντίον κρατικών και καπιταλιστικών στόχων τα οποία του έχουν αφιερωθεί. Η 20η Μάρτη, μάλιστα, ήταν ημέρα παγκοσμίου καλέσματος για δράσεις αλληλεγγύης ενόψει της δίκης του. Στα τέλη Μάρτη ο Luciano Pitronello προχώρησε σε μερική αποχή συσσιτίου σε ένδειξη αλληλεγγύης με την απεργία πείνας των Juan Vega, Freddy Fuentevilla και Marcelo Villaroel, των 3 κατηγορουμένων για την 'υπόθεση Security'.

 

Οι 3 τελευταίοι, άκουσαν τον εισαγγελέα να προτείνει ποινές εναντίον τους από 40 έως 60 χρόνια -δηλαδή ουσιαστικά ισόβια- χρεώνοντάς τους από 1 έως 3 ληστείες τραπεζών στη μία εκ των οποίων σκοτώθηκε από τα πυρά των ληστών ένας μπάτσος-φύλακας της τράπεζας. Οι 3 σύντροφοι, είχαν συλληφθεί πολλούς μήνες μετά τις ληστείες για τις οποίες τους κατηγορούν, αρνούμενοι τη συμμετοχή τους, ενώ στα χρόνια κατά τα οποία βρίσκονται στα χέρια των διωκτικών και σωφρονιστικών μηχανισμών έχουν υποστεί πολλά βασανιστήρια, απομονώσεις και μεταγωγές, παραμένοντας όμως με σταθερό το ηθικό τους. Στο τεύχος 11 και στο […] του site του εντύπου υπάρχει εκτενέστερη αναφορά στην υπόθεσή τους. Οι Βέγα, Φουεντεβίγια και Βιγιαροέλ προχώρησαν σε απεργία πείνας στα τέλη Φλεβάρη καταγγέλλοντας τις συνθήκες κράτησής και τις διώξεις εναντίον τους, σ' ένα διάστημα που επίσης είχαν πραγματοποιηθεί παγκόσμια καλέσματα αλληλεγγύης.

 

Στις 14-22 Μάη δικάζονται με τον αντι-τρομοκρατικό νόμο 6 σύντροφοι στη Γαλλία. Η ιστορία τους ξεκινά το Γενάρη του ’08 καθώς πηγαίναν σε διαδήλωση μπροστά απ’ το κέντρο κράτησης μεταναστών της Vincennes με αυτοσχέδια καπνογόνα και μεταλλικά αιχμηρά αντικείμενα για σκάσιμο λάστιχων, τα οποία μετατράπηκαν απ’ τη δικαιοσύνη και τα μίντια σε «βόμβα από καρφιά». Μερικές μέρες αργότερα, η Ινές ( Ίζα) κι ο Φρανκ (Φαρίντ) συνελήφθησαν στη διάρκεια τελωνειακού ελέγχου για κατοχή εγχειριδίων που εξηγούσαν τεχνικές σαμποτάζ καθώς κι ενός σχεδιαγράμματος μιας φυλακής ανηλίκων και σκόνης χλωρικών αλάτων. Η αντιτρομοκρατική άρπαξε την υπόθεση. Οι μπάτσοι ισχυρίζονται ότι το DNA της Ίζα αντιστοιχεί σε ένα από τα πέντε ίχνη DNA που βρέθηκαν σε μια τσάντα που περιείχε μπουκάλια με βενζίνη, κι η οποία βρέθηκε κάτω από ένα όχημα-γερανό της αστυνομίας την περίοδο ανάμεσα στον πρώτο και στο δεύτερο γύρο των προεδρικών εκλογών του ’07. Αμέσως οι δυο αυτές υποθέσεις ενώθηκαν σ’ έναν ενιαίο φάκελο, που βρίσκεται υπό τη δικαιοδοσία των εισαγγελέων της αντιτρομοκρατικής. Η αστυνομία ερευνά τον περίγυρο των συλληφθέντων και άτομα που είναι φακελωμένα ως «αναρχο-αυτόνομοι» επιχειρώντας να βρει ποιοι κρύβονται πίσω από τα υπόλοιπα ίχνη DNA. Ο Ζαβιέ (Χουάν), αδερφός της Ίζα κι έπειτα ο Νταμιέν (που είχε συλληφθεί με τον Ιβάν και τον Μπρούνο) φυλακίσθηκαν για αρκετούς μήνες καθότι τα προφίλ του DNA τους αντιστοιχούσαν επίσης στα ίχνη που είχαν βρεθεί κάτω από το όχημα της αστυνομίας. Τον Ιούνη του 2010, ο Χουάν είχε προσαχθεί για μια σειρά από εμπρησμούς σε ηλεκτρικούς πίνακες ελέγχου της φωτεινής σηματοδότησης που ανήκαν στην κρατική εταιρεία εθνικού σιδηροδρομικού δικτύου, SNCF . Οι εμπρησμοί παρέλυσαν ένα τμήμα του δικτύου το 2006 στη διάρκεια του κινήματος “CPE”, του γνωστού κινήματος κατά του συμβολαίου πρώτης πρόσληψης στη Γαλλία. Σύμφωνα με την αστυνομία και πάλι, το DNA του έχει βρεθεί στο σημείο μιας απόπειρας σαμποτάζ.

Η Ίζα, ο Χουάν, οι Νταμιέν, Ιβάν, Φαρίντ κι ο Μπρούνο έχουν προφυλακισθεί ο καθένας από 5 εώς 13 μήνες στα πλαίσια αυτής της διαδικασίας κι εξακολουθούν να βρίσκονται υπό δικαστικό έλεγχο μέχρι τη δίκη.

 

O Walter Bond [ή Abdul Haqq], μέλος του ALF, καταδικάστηκε σε 12.5 χρόνια κάθειρξης, έχοντας αναλάβει την ευθύνη για 3 εμπρησμούς που προξένησαν μεγάλες ζημιές σε 2 εργοστάσια επεξεργασίας δερμάτων από ζώα στο Denver, και ενός πολυτελούς ρεστωράν στο Salt Lake City των ΗΠΑ. Το μικρό μα ενδιαφέρον κείμενο της 'απολογίας' του στο δικαστήριο μπορεί να βρεθεί στα ελληνικά στο http://tinyurl.com/cbfbq87

 

Το βράδυ της 29ης Μάρτη, ξεκίνησε μια ακόμη κατασταλτική επιχείρηση εναντίον αναρχικών συντρόφων στην Ιταλία. Οι μπάτσοι 3 διαφορετικών ειδικών αντικατασταλτικών μονάδων -η Ιταλία διαθέτει διαχρονικά ποικιλία στην καταστολή- εισέβαλαν σε σπίτια στις πόλεις Πίζα, Κιέτι, Μπρέσια, Γένοβα, Κατάνια, Ραβέννα και αλλού, κατάσχοντας τα παγκοσμίως αγαπημένα πια είδη των απανταχού εισαγγελέων: υπολογιστές, τηλέφωνα, μπροσούρες, χειρόγραφα, έντυπα και γράμματα πολιτικών κρατουμένων. Κάποιοι συνελήφθησαν, ανακρίθηκαν, σε κάποιους επιβλήθηκαν περιοριστικοί όροι και κατ’ οίκον περιορισμός, ενώ τελικά 4 αναρχικοί σύντροφοι κατηγορήθηκαν, μεταξύ άλλων, για «σύσταση εγκληματικής οργάνωσης ανατρεπτικής φύσεως». Η Tomo, μια εκ των συλληφθέντων, αναφέρει στο γράμμα της [ολόκληρο στο http://tinyurl.com/c26wk6c] πως η επίθεση αυτή σχετίζεται και στοχεύει άμεσα εναντίον του ιταλικού site αντιπληροφόρησης Parole Armate, του οποίου αποτελεί μέλος και των σχέσεων του site με το culmine.noblogs.org πολύγλωσσου site αντιπληροφόρησης. Οι διαχειριστικές ομάδες αμφότερων των ιστότοπων κοινοποίησαν ότι οι βάσεις δεδομένων και τα e-mail τους βρίσκονται στα χέρια των ιταλών μπάτσων, οι οποίοι θα επιχειρήσουν να ανιχνεύσουν κάθε επαφή και μήνυμα που έχει σταλεί από/προς τα συγκεκριμένα site, μέσω του ρουφιανοπρογράμματος 'Spytech Spyagent Software', καλώντας όποιον διατηρούσε επαφή με τα παλιά e-mails να τη σταματήσει άμεσα.

 

Οι κατηγορίες και οι διώξεις αγωνιστών για 'σύσταση εγκληματικής οργάνωσης' οι οποίες βασίζονται σε δραστηριότητες που αφορούν δομές αντιπληροφόρησης, δείχνουν ξεκάθαρα 2 πράγματα: ένα, πως βρισκόμαστε ήδη σε καθεστώς ενός νέου τύπου ολοκληρωτισμού, που συνδυάζει πανάρχαιες κατασταλτικές λογικές όπως η φίμωση και οι φρονηματικές διώξεις, με διαρκώς εξελισσόμενα νομικά οπλοστάσια, σχεδιασμένα να απενεργοποιούν ο,τιδήποτε μπορεί να θεωρηθεί ανατρεπτικό. Και δύο, πως σε καιρούς έντονης δυσκινησίας του καπιταλιστικού συστήματος ως προς την αναπαραγωγή του εαυτού του -όπως η εποχή μας- τα εγχειρήματα και οι δομές αντιπληροφόρησης που φέρνουν νοητά κοντά συντρόφους από κάθε μεριά του πλανήτη δικτυώνοντάς τους και διαχέουν κάθε είδηση που αφορά σε ανατρεπτικούς κοινωνικούς αγώνες παγκοσμίως, από τις μάχες των ινδονήσιων, περουβιανών, φιλιππινέζων αγροτών για τη γη τους ενάντια στις πολυεθνικές, μέχρι τον αγώνα ενάντια στα τρένα TAV στην Ιταλία και τις συνεχείς συγκρούσεις στη Χιλή, αποτελούν πραγματικά απειλή για την κυριαρχία.

Πως όταν η δημόσια σφαίρα -είτε πρόκειται για το δρόμο, είτε για το διαδίκτυο- κατακλύζεται από κάθε είδους καλέσματα για συμμετοχή στον κοινωνικό πόλεμο, για αυτο-οργάνωση και έμπρακτη αλληλεγγύη, αντί να πλημμυρίζει από σκουπίδια όπως η τηλεόραση ή ακόμη και το σύνολο των καθεστωτικών blogs, τότε οι λέξεις μπορούν, δύνανται να σκίσουν σαν τις σφαίρες και το μελάνι να τρέξει σαν το ποτάμι που θα παρασύρει τα αφεντικά και τα τσιράκια τους μια για πάντα στο βόθρο της ιστορίας…

 

ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΣΤΗΝ ΙΤΑΛΙΑ ΠΟΥ ΔΙΩΚΟΝΤΑΙ ΓΙΑ 'ΣΥΣΤΑΣΗ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗΣ ΟΡΓΑΝΩΣΗΣ ΑΝΑΤΡΕΠΤΙΚΩΝ ΠΡΟΘΕΣΕΩΝ' ΚΑΤΗΓΟΡΟΥΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΑΦΟΡΟΥΝ ΣΤΑ SITE ΑΝΤΙΠΛΗΡΟΦΟΡΗΣΗΣ PAROLE ARMATE ΚΑΙ CULMINE

Η ΣΦΑΓΗ ΤΩΝ 'ΑΧΛΑΟΥΙ'

Η τελευταία ιστορία εκδίκησης του Ανώτατου Στρατιωτικού Συμβουλίου εναντίον των αντικαθεστωτικών στην Αίγυπτο

 

Λίγες ώρες πριν ξημερώσει η 2η του Φλεβάρη, η Al Masry, ομάδα του Port Said, ενός λιμανιού στη βόρεια Αίγυπτο, κέρδιζε 3-1 την Al Ahly του Καΐρου, ομάδα-σύμβολο ολόκληρης της Αφρικής, την ώρα που ο διαιτητής σφύριζε τη λήξη του αγώνα. Δεν ήταν ότι όλα είχαν κυλήσει ως τότε 'ομαλά', σύμφωνα με την συνηθισμένη κανονικότητα ενός οποιουδήποτε ποδοσφαιρικού αγώνα, όμως τα όσα επακολούθησαν μόλις ακούστηκε το σφύριγμα της λήξης, αποτελούν ένα από τα μεγαλύτερα και πιο οργανωμένα σχέδια σφαγής αντικαθεστωτικών της Αιγύπτου, από πλευράς του οργανωμένου πολιτικο/στρατιωτικο/αστυνομικού παρακρατικού συμπλέγματος που δεν έχασε ποτέ ουσιαστικά τον έλεγχο της χώρας κατά τους τελευταίους 16 εξεγερτικούς μήνες.

 

Εκατοντάδες αρχικά, και χιλιάδες λίγο αργότερα, 'οπαδοί' της γηπεδούχου Αλ Μάσρυ μπουκάρουν στον αγωνιστικό χώρο, τρέχοντας προς το πέταλο όπου βρίσκονταν περίπου 500 οπαδοί της 'φιλοξενούμενης' Αλ Αχλύ, οι επονομαζόμενοι 'Ultras Ahlawy'. Τα βίντεο που δείχνουν αυτήν την εισβολή¹ δε διαφέρουν και πολύ από δεκάδες άλλα που όλοι έχουμε δει κατά καιρούς εδώ στην Ελλάδα και παντού στον κόσμο σε ποδοσφαιρικούς αγώνες, σίγουρα όμως δε μπορούν να αποτυπώσουν τη θηριωδία που ακολούθησε: οι 'οπαδοί' της γηπεδούχου, ομάδας φιλικά προσκείμενης στο μουμπαρικό καθεστώς (το ποδόσφαιρο στην Αίγυπτο -οι κερκίδες των οπαδών, ακριβέστερα- όπως στην Κύπρο και σε πολλά άλλα μέρη, είναι έντονα πολιτικοποιημένες) δεν εισβάλλουν κρατώντας ξύλα, σίδερα, άντε και καπνογόνα, όπως είθισται να κρατούν οι 'συνηθισμένοι' χούλιγκανς. Κρατούν μαχαίρια και σπαθιά με τα οποία επιτίθενται λυσσαλέα εναντίον των φιλοξενούμενων οπαδών της Αλ Αχλύ. Όταν οι τελευταίοι υποχωρούν στα πάνω διαζώματα της κερκίδας τους, οι επιτιθέμενοι τους πετούν κυριολεκτικά κάτω, από τα 10 μέτρα. Πολλοί απ' όσους ψάχνουν τη σωτηρία στην έξοδο των θυρών της εξέδρας τους, ποδοπατιούνται μέχρι θανάτου…μικρή λεπτομέρεια:οι πόρτες είναι κλειδωμένες απ' έξω. Ομάδες ένοπλων 'οπαδών' περιμένουν έξω από το συγκεκριμένο πέταλο για να περιλάβουν όσους τυχόν πρόλαβαν να ξεφύγουν, ενώ κάποιες μαρτυρίες αναφέρουν ακόμα και εκρήξεις στους εσωτερικούς διαδρόμους της κερκίδας που οδηγούσαν προς την έξοδο. Ο απολογισμός σκληρός: 79 νεκροί [ένας 14χρονος ανάμεσά τους] και πάνω από 1.000 τραυματίες, πολλοί εκ των οποίων σοβαρά, μέσα σε 30 λεπτά.

 

Γιατί λέμε ότι δεν επρόκειτο για ένα ακόμη επεισόδιο 'κλασσικής', ακραίας -έστω- οπαδικής βίας, αλλά για οργανωμένη σφαγή μάχιμων αντικαθεστωτικών; Ακολουθεί η παράθεση συγκεκριμένων γεγονότων για να βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του:

 

Η σφυρίχτρα του διαιτητή φαίνεται πως είχε μαγικές ιδιότητες: δεν έληξε απλά το ματς, αλλά κατάφερε να σβήσει και τα περισσότερα φώτα των μεγάλων προβολέων του γηπέδου, δίνοντας πλεονέκτημα στους επιτιθέμενους. Στα βίντεο φαίνεται ξεκάθαρα η στάση των ΜΑΤάδων που στέκονταν μπροστά από τις κερκίδες των γηπεδούχων, η οποία είναι 'τους αφήνουμε όλους να μπουν μέσα κανονικότατα'. Αργότερα έγινε γνωστό πως στην είσοδο των ίδιων κερκίδων δεν είχε πραγματοποιηθεί ο παραμικρός σωματικός 'έλεγχος ασφαλείας' που προβλέπεται στους αγώνες, ενώ μέσα βρίσκονταν τουλάχιστον 3.000 υπεράριθμοι οπαδοί (πάντα των γηπεδούχων), δηλαδή η αστυνομία επέτρεψε να βρίσκονται στις εξέδρες το λιγότερο 3.000 άνθρωποι παραπάνω απ' τη χωρητικότητα του γηπέδου. Τα αδέρφια Mohamed και Κarim Zekri, παίκτες της γηπεδούχου Al Masry, προσθέτουν στις 'περίεργες συμπτώσεις' εκείνης της νύχτας το γεγονός ότι για πρώτη φορά στην ιστορία της πόλης, ο κυβερνήτης και ο αρχηγός της τοπικής αστυνομίας δεν παραβρέθηκαν στο στάδιο. Συμπληρώνοντας πως κάποιος που συνελήφθη αργότερα ομολογώντας τη συνέργειά του στη σφαγή, είπε πως υπήρχαν πέριξ και μέσα στο γήπεδο πάνω από 600 πληρωμένοι τραμπούκοι που όχι μόνο οπαδοί της γηπεδούχου δεν ήταν, αλλά κατάγονταν από άλλα μέρη, στρατολογημένοι από υψηλόβαθμα στελέχη του πρώην κόμματος του Μουμπάρακ (γι' αυτό και τα εισαγωγικά στη φράση 'οπαδοί της Al Masry' που χρησιμοποιήσαμε επανειλημμένα παραπάνω).

Αυτά ως προς τις αποδείξεις οργάνωσης του συμβάντος.

 

Τις επόμενες μέρες, το Κάιρο καιγόταν από χιλιάδες εξαγριωμένους διαδηλωτές, κυρίως οπαδούς, όχι μόνο της Αλ Αχλύ αλλά και της αιωνίου αντιπάλου της Ζάμαλεκ (σα να λέμε Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός) και άλλων ομάδων της πρωτεύουσας που ενώθηκαν εναντίον της αστυνομίας και του στρατού, με νέους νεκρούς και τραυματίες από τις συκγρούσεις. Ακόμα και στο Πορτ Σάιντ, την πόλη της Αl Masry, έγιναν πορείες με όγκο πολύ μεγαλύτερο κι από τις πιο μεγάλες περσινές αντικαθεστωτικές διαδηλώσεις. Οι παίκτες της Al Ahly εγκατέλειψαν εκείνο το βράδυ το γήπεδο με στρατιωτικό ελικόπτερο και οι περισσότεροι παράτησαν το ποδόσφαιρο, έχοντας δει ανθρώπους να ξεψυχάνε μέσα στα ίδια τους τα αποδυτήρια, όπου είχαν προσπαθήσει να βρουν καταφύγιο, όντας ήδη τραυματισμένοι. Η Al Masry τιμωρήθηκε με υποβιβασμό, ενώ το Μάρτη έγιναν 75 συλλήψεις, μεταξύ των οποίων ήταν 9 μπάτσοι -οι 6 υψηλόβαθμοι αξιωματικοί- και 3 στελέχη της γηπεδούχου, αποδίδοντας στην αστυνομία καθαρά την ευθύνη για 'αμέλεια πρόβλεψης της σύγκρουσης μεταξύ οπαδών', σε μια τραγελαφική απόπειρα του στρατιωτικού καθεστώτος να συγκαλυφθεί η υψηλότατη προέλευση του σχεδίου σφαγής και να ερμηνευτούν όλα ως οπαδικά επεισόδια.

 

Και γιατί όμως κάποιοι οργανωμένοι οπαδοί μιας ποδοσφαιρικής ομάδας αναφέρονται ως 'μάχιμοι αντικαθεστωτικοί';

 

Μια μεγάλη μερίδα οπαδών της Αλ Αχλύ, οι Ultras Ahlawy, έπαιξαν καθοριστικό ρόλο σε πολλές φάσεις της συνεχιζόμενης αιγυπτιακής εξέγερσης με την εμπειρία τους στην αντιμετώπιση των μπάτσων στο δρόμο. Ελάχιστες είναι οι μαρτυρίες γύρω από τις καθημερινές συγκρούσεις πέριξ της πλατείας Ταχρίρ, τόσο από ντόπιους όσο και από ξένους ανταποκριτές, που δεν στέκονται στην ουσιαστική σημασία και συμβολή που είχαν από την 1η μέρα αυτοί οι άνθρωποι τόσο στην πτώση του Μουμπάρακ όσο και στη διατήρηση της μαχητικότητας στους δρόμους -την ίδια ώρα που μεγάλο κομμάτι των αιγυπτίων είχαν υποκύψει στις 'σειρήνες' των εκλογικών κέντρων-τον Ιούνη, το Νοέμβρη και το Δεκέμβρη².

 

Ο 'Αθλητικός Σύλλογος Αλ Αχλύ', είχε ιδρυθεί το 1907 από συνδικάτα φτωχών φοιτητών και εργατών του Καΐρου, λειτουργώντας τότε ως σύνδεσμος συνάντησης αγωνιστών ενάντια στην αποικιοκρατία. Με τα χρόνια εξελίχθηκε σε μεγάλη ανώνυμη εταιρεία, όπως όλες οι επαγγελματικές ομάδες του κόσμου και έφτασε να αναφέρεται ως η 'ομάδα του αιώνα' για ολόκληρη την αφρικανική ήπειρο, με 122 κύπελλα στην τροπαιοθήκη της και περίπου 50 εκατομμύρια οπαδούς. Και να λοιπόν που 97 χρόνια μετά την ίδρυσή του, σε μια στιγμή απ' αυτές που η ιστορία μοιάζει να κλείνει πονηρά το μάτι σ' αυτούς και σ' αυτές που επιθυμούν να συμμετάσχουν ενεργά στη διαμόρφωσή της, ο σύλλογος του Καΐρου δικαίωσε τον ιστορικό/ιδρυτικό του ρόλο, λειτουργώντας ως βάση συσπείρωσης για πολύ κόσμο που στόχευσε στην -κατ' αρχήν- εκδίωξη ενός δικτάτορα και στη διατήρηση ενός μόνιμου πονοκεφάλου για το στρατιωτικό καθεστώς που κυβερνά έκτοτε.

 

Όσοι είχαν παρακολουθήσει από κάποια σχετική εγγύτητα τις πρώτες βδομάδες της αιγυπτιακής εξέγερσης, θα θυμούνται σίγουρα τα βίντεο από την ημέρα που ο Μουμπάρακ, σε μια απέλπιδα προσπάθειά του να πνίξει τους εξεγερμένους στο ίδιο τους το αίμα, έστειλε καταπάνω τους εκατοντάδες πληρωμένους φονιάδες πάνω σε καμήλες, άλογα και γαϊδούρια, οι οποίοι κρατώντας σπαθιά και χατζάρες επιτίθονταν μανιωδώς στο πλήθος προσπαθώντας να το διαλύσουν. Εκείνη τη μέρα, που έμεινε στην ιστορία ως 'The Camel Battle' η Ταχρίρ άντεξε χάρη στις γενναίες προσπάθειες των Ultras, των οπαδών -όχι μόνο της Al Ahly- που μαζί με άλλους ανθρώπους βγήκαν μπροστά και συγκρούστηκαν για ώρες με τους μισθοφόρους του καθεστώτος, προστάτεψαν τους τραυματίες και κράτησαν τελικά την πλατεία.

 

Το ημερολόγιο έγραφε 2 Φλεβάρη 2011 και φαίνεται πως το καθεστώς όχι μόνο δεν ξέχασε εκείνη την ημέρα αλλά την επέλεξε για να πάρει παραδειγματικά τη ρεβάνς από τους αντικαθεστωτικούς, 1 χρόνο αργότερα.

 

Δεύτερη μαζική απόδραση κατάφεραν να πραγματοποιήσουν οι Ταλιμπάν, μετά απ' αυτή του Ιούνη του 2008 όταν είχαν απελευθερωθεί 870 κρατούμενοι. Τουλάχιστον 475 άτομα που κρατούνταν σε φυλακή της επαρχίας Κανταχάρ στο Αφγανιστάν, κατάφεραν να αποδράσουν τις πρώτες πρωινές ώρες της 25ης Απρίλη χρησιμοποιώντας ένα τούνελ μήκους 350 μέτρων, το οποίο πέρασε κάτω από την κεντρική λεωφόρο, τα σημεία ελέγχου, τους τοίχους και τα συρματοπλέγματα φυλακής. Η όλη επιχείρηση άρχισε πριν από πέντε μήνες και από το σύνολο των κρατούμενων που απελευθερώθηκαν μόνο 3-4 άτομα γνώριζαν το σχέδιο. Ομάδα ανταρτών άνοιξε το τούνελ χωρίς να χρησιμοποιήσει κανένα σκαπτικό μηχάνημα αφού κάτι τέτοιο θα μπορούσε να τραβήξει την προσοχή των κατοχικών δυνάμεων. Από την στιγμή που το τούνελ έφτασε στην φυλακή, η εσωτερική ομάδα ξεκλείδωσε τα κελιά με την βοήθεια αντιγράφων των κλειδιών που είχαν προμηθευτεί πρωτύτερα και άρχισε να απομακρύνει ανά πεντάδες τους φυλακισμένους. Έως τις 3.30 το πρωί και μετά από τεσσερισήμισι ώρες δράσης όλοι οι κρατούμενοι ήταν εκτός φυλακής και με αυτοκίνητα που είχαν οργανώσει από πριν όλοι μεταφέρθηκαν σε ασφαλή σημεία. Την όλη επιχείρηση υποστήριξε ομάδα ενόπλων Ταλιμπάν, που όμως δεν χρειάστηκε να επέμβει αφού κανένας δεν κατάλαβε τίποτα. 

Λίγο αργότερα, στις 28 Απρίλη, περίπου 800 κρατούμενοι κατάφεραν να αποδράσουν από δύο φυλακές στις πόλεις Casserine και Gafsa της Τυνησίας. Στην πρώτη περίπτωση υπήρξε φωτιά σε δυο κελιά, ενώ στη φυλακή της Gafsa οι δεσμοφύλακες απεργούσαν. Την επόμενη μέρα συνελήφθησαν 130 από τους δραπέτες. Στο διάστημα που διήρκεσε η μεγάλη τυνησιακή εξέγερση, περίπου 11.000 φυλακισμένοι -σχεδόν το άθροισμα των κρατουμένων στις ελληνικές φυλακές- βρήκαν την ευκαιρία να αποδράσουν. Απ' αυτούς συνελήφθησαν μερικές εκατοντάδες, ενώ άλλοι 2.000 περίπου παραδόθηκαν μόνοι τους, μετά από προειδοποίηση του υπουργείου δικαιοσύνης ότι δυσχεραίνουν την θέση τους.
 

Μία απ' τις προεκλογικές δεσμεύσεις του Μπαράκ Ομπάμ(ι)α ήταν το οριστικό κλείσιμο της φυλακής του Γκουαντάναμο. Τόσο αληθινή ήταν η δέσμευσή του που πρόσφατα υπέγραψε διάταγμα με το οποίο μπορούν να κρατηθούν για αόριστο χρονικό διάστημα -δηλαδή ακόμη και για πάντα- χωρίς δίκη, συγκεκριμένοι κρατούμενοι. Με βάση αυτό το χαρτί, αρκετοί μεταφέρθηκαν σε άλλη πτέρυγα, με ακόμη χειρότερες συνθήκες κράτησης και 15 από αυτούς ξεκίνησαν απεργία πείνας. Τελικά η απεργία σταμάτησε έπειτα από ένα μήνα, αφού οι φύλακες βελτίωσαν την ποιότητα του φαγητού, τους επέτρεπαν περισσότερο χρόνο προαυλισμού και τη δυνατότητα να προσεύχονται μαζί. Ωστόσο, έχει καταγγελθεί πολλές φορές η πρακτική της αναγκαστικής σίτισης, που διεθνώς θεωρείται βασανιστήριο, πρακτική στην οποία προβαίνουν συχνά οι ανθρωποφύλακες για να αντιμετωπίσουν αρκετές από τις περιπτώσεις απεργιών πείνας σ' αυτό το κολαστήριο των ΗΠΑ. Η φωτογραφία είναι από το επίσημο site του Πενταγώνου. Εξέγερση ξέσπασε και στο Κέντρο Κράτησης Ανηλίκων της κοινότητας DeKalb στην Georgia των ΗΠΑ, στις 26 Μάη. Για τη λήξη της, που προκάλεσε τον τραυματισμό 5 ανηλίκων επενέβησαν τα SWAT, τα περίφημα αμερικάνικα ΕΚΑΜ, αφού ήδη είχαν τραυματιστεί 5 φύλακες.

Τριάντα τρεις κρατούμενοι ξεσηκώθηκαν στις φυλακές Bogambara της Sri Lanka, ανεβαίνοντας στην οροφή, ενώ 195 που αντιμετωπίζουν ισόβια κάθειρξη και βαριές ποινές, προχώρησαν σε απεργία πείνας απαιτώντας μείωση των ποινών τους. Κρατούμενοι σε ακόμη 2 φυλακές της χώρας ξεσηκώθηκαν επίσης, σε ένδειξη αλληλεγγύης. Οι 33 προκάλεσαν φθορές σε εγκαταστάσεις της φυλακής. Στη Μαλαισία, οργισμένοι τρόφιμοι πυρπόλησαν ένα κέντρο αποτοξίνωσης από ναρκωτικά-όπου άνθρωποι στέλνονται και κρατούνται με τη βία από το κράτος- καταστρέφοντας μεγάλο μέρος των εγκαταστάσεών του, στις αρχές Ιούνη. Πάνω στην αναταραχή κατάφεραν να αποδράσουν 43 από αυτούς, οι 38 όμως συνελήφθησαν λίγες ώρες αργότερα. Τα κέντρα κράτησης-αποτοξίνωσης-φυλακές χαρακτηρίζονται από αξιωματούχους της Μαλαισίας ως -τι πρωτότυπο-'υπερπληθυσμένες και απάνθρωπες, πραγματικές ωρολογιακές βόμβες'. Χαρακτηριστικά, ήταν η δεύτερη εξέγερση στο συγκεκριμένο κέντρο έπειτα από το 1999, ενώ τον Απρίλη είχαν αποδράσει πυρπολώντας παρόμοια εγκατάσταση στην ίδια περιοχή 109 'παράνομοι' μετανάστες.

Όπως έχουμε ξαναγράψει σε αυτό το έντυπο, η κατάσταση που επικρατεί σε όλες τις φυλακές των χωρών της Λατινικής Αμερικής, είναι το λιγότερο, εκρηκτική. Η φτώχεια και η εξαθλίωση δεκαετιών έχουν γεμίσει τα 'σωφρονιστικά ιδρύματα' με χιλιάδες χιλιάδων φτωχοδιαβόλους και παραβατικούς, οι οποίοι προσπαθώντας να επιβιώσουν γίνονται πιόνια των πανίσχυρων μαφιόζικων ναρκο-καρτέλ. Τα τελευταία χρόνια, είναι κυριολεκτικά δεκάδες οι περιπτώσεις πυρκαγιών σε τέτοια κάτεργα, όπου έχουν καεί ζωντανοί εκατοντάδες άνθρωποι -με πιο πρόσφατο παράδειγμα τη φωτιά στο San Miguel της Χιλής το Δεκέμβρη, με 81 νεκρούς- περιπτώσεις που θα ήταν αφελές να χαρακτηρίσουμε 'ατυχήματα', αφού μάλλον πρόκειται για οργανωμένο σχέδιο εξόντωσης αυτών που 'περισσεύουν κοινωνικά'. (παραδείγματα)
Στη Βενεζουέλα, στα μέσα Ιούνη, έπεσαν νεκροί 19 κρατούμενοι στη φυλακή Rodeo I, χωρίς περαιτέρω εξήγηση από το κράτος πέραν του ότι έγινε κάποια 'εσωτερική σύγκρουση' μεταξύ των κρατουμένων και λίγες ώρες αργότερα άλλοι 4 κρατούμενοι σκοτώθηκαν υπό εξίσου αδιευκρίνιστες συνθήκες σε άλλη φυλακή της χώρας. Η πρώτη φυλακή, χωρητικότητας 750 ατόμων, 'φιλοξενεί' 3.600 κρατούμενους.
Λίγες μέρες αργότερα, το κράτος συνέθεσε μια κατασταλτική υπερπαραγωγή που συμπεριελάμβανε 3.500 εθνοφρουρούς, 400 στρατιώτες επίλεκτου παραστρατιωτικού σώματος αλεξιπτωτιστών και 6 τεθωρακισμένα οχήματα που περικύκλωσαν τη φυλακή και εκτόξευαν συνεχώς δακρυγόνα, καθώς η προηγούμενη προσπάθεια αφοπλισμού των κρατουμένων από ΕΚΑΜίτες κατέληξε στο θάνατο 2 εξ αυτών και ενός κρατουμένου, ενώ τραυματίστηκαν ακόμη 20 ΕΚΑΜίτες, πριν καταληφθεί η φυλακή από τους κρατούμενους. Στο τέλος της τρίτης μέρας ξέσπασε μεγάλη φωτιά. Οι αξιωματούχοι αρνούνταν να δώσουν πληροφορίες για την κατάσταση στις φυλακές, αναφέροντας μόνο ότι η πυρκαγιά οφείλεται σε βραχυκύκλωμα και ότι συνολικά 2.500 κρατούμενοι είχαν μεταφερθεί αλλού εγκαίρως, ενώ οι συγγενείς των κρατουμένων κρέμονταν κυριολεκτικά από δέντρα σε παραπλήσιους λόφους για να δουν με κιάλια την εξέλιξη της κατάστασης και υποστήριζαν ότι σύμφωνα με δικούς τους ανθρώπους μέσα στη φυλακή που είχαν κινητά, η φωτιά ξέσπασε από τους στρατό-μπατσους. Η εξέγερση είχε ήδη εξαπλωθεί και στη φυλακή Rodeo II. Ο υπουργός εσωτερικών δήλωσε ότι κάποιοι ηγέτες της εξέγερσης-μαφιόζοι, εκτέλεσαν κρατούμενους που επιθυμούσαν να παραδοθούν, η πληροφορία όμως δεν έχει διασταυρωθεί. Λίγες μέρες αργότερα κρατούμενοι της φυλακής La Planta ξεκίνησαν απεργία πείνας σε ένδειξη αλληλεγγύης με τους εξεγερμένους των φυλακών Rodeo. Οι ανθρωποφύλακες απειλήθηκαν από τους κρατούμενους και έσπευσαν να εκκενώσουν το χώρο. Στη φυλακή Rodeo II, στα τέλη Απρίλη, οι κρατούμενοι είχαν πάρει ομήρους 21 ανθρωποφύλακες και τον διευθυντή της φυλακής, καθώς ένας κρατούμενος είχε σημάδια φυματίωσης και οι ίδιοι φοβούνταν για ξέσπασμα επιδημίας, παρά τις συνεχείς διαμαρτυρίες τους για τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης. Στις φυλακές της Βενεζουέλας, χωρητικότητας 12.500 ανθρώπων, βρίσκονται στοιβαγμένοι 48.000 άνθρωποι, σε προφανώς ελεεινές συνθήκες, οι περισσότεροι υπόδικοι. Μόνο πέρυσι χάθηκαν 467 άνθρωποι και τραυματίστηκαν 1.000 για διάφορους λόγους. Εκπρόσωπος ΜΚΟ με αρμοδιότητα τις βενεζουελάνικες φυλακές υποστηρίζει ότι κάποιες μαφίες έχουν κάνει 'άτυπη' συμφωνία με τις αρχές να στραγγαλίζουν τους αντιπάλους τους, αντί να τους μαχαιρώνουν ή πυροβολούν, έτσι ώστε να καταγράφονται οι θάνατοι σαν αυτοκτονίες.

Δεκάδες ήταν τους τελευταίους μήνες οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πείνας σε πολλές φυλακές του κόσμου. 200 κρατούμενοι ανακοίνωσαν 28ήμερη απεργία πείνας σε φυλακές του Trinidad&Tobago στις 20 Ιούνη, ενώ σε ανάλογη κινητοποίηση προέβησαν φυλακισμένοι στη Hindalga της Ινδίας. Απεργία πείνας ξεκίνησαν στις 11 Ιούνη περίπου 500 αυτόχθονες ινδιάνοι στο San Cristobal de las Casas, στην Chiapas. Εξέγερση με έναν νεκρό κρατούμενο και 3 τραυματίες έγινε στον Κανκούν του Μεξικό, άλλοι 3 τραυματίστηκαν στη φυλακή Avenal της California, 25 μπάτσοι τραυματίες ήταν ο απολογισμός της έρευνας για ναρκωτικά σε φυλακή της Ταϊλάνδης, 6 δεσμοφύλακες πάρθηκαν όμηροι 38 κρατουμένων σε φυλακή υψίστης ασφαλείας της Αργεντινής, στις αρχές Ιούνη. Σε όλες τις περιπτώσεις, οι ταραχές και οι αγώνες προέκυψαν εξαιτίας των άθλιων συνθηκών κράτησης, (φαγητό, συμπεριφορά ανθρωποφυλάκων, υπερπληθυσμός) και της πολύ αργής διαδικασίας διεξαγωγής των δικαστηρίων.

H Patricia Heras, μια 35χρονη ισπανίδα, είναι το πιο πρόσφατο θύμα των μπατσο-δικαστικών σκευωριών στην ισπανία. Η Patricia κρεμάστηκε μέσα στο σπίτι της στη Βαρκελώνη, λίγο πριν επιστρέψει στις φυλακές Wad-Ras όπου εξέτιε εδώ και έξι μήνες ποινή τριών ετών για την υπόθεση που έγινε γνωστή ως «4F»: το 2006 γίνεται ένα πάρτυ 1.500 ατόμων σε ένα κατειλημμένο κτίριο. Για απροσδιόριστο λόγο ξεκινούν αψιμαχίες με μπάτσους που έχουν καταφτάσει, με αποτέλεσμα ένας ασφαλίτης να φάει στο κεφάλι μια πήλινη γλάστρα και να μείνει έκτοτε τετραπληγικός. Οι μπάτσοι κάνουν συλλήψεις στο σωρό από περαστικούς, θαμώνες και νοσοκομεία, ανάμεσα στους οποίους και η Patricia, -η οποία κατήγγειλε όπως και άλλοι κατηγορούμενοι, σκληρά βασανιστήρια με αποτέλεσμα να παρέμβει η Διεθνής Αμνηστία- με το σύντροφό της, πιθανότατα λόγω της 'εναλλακτικής' τους εμφάνισης, την ώρα που βρίσκονταν στο θάλαμο αναμονής του νοσοκομείου, την οποία κατηγορούν όχι για τη γλάστρα, καθώς η αρχική αστυνομική έκθεση είχε μυστηριωδώς εξαφανιστεί, αλλά για ρίψη αντικειμένου, γενικώς, και την καταδικάζουν σε 3 χρόνια φυλάκισης. Η ποιήτρια, μουσικός και φιλόλογος Patricia αφαίρεσε μόνη της τη ζωή της στις 27 Απρίλη 2011.

 

Δεν θα ανεχτώ άλλο την αδικία και αν ο θάνατος μου είναι το τίμημα που πρέπει να πληρώσω για να βάλω ένα τέλος στην αδικία που προκάλεσε ο στρατός, είμαι έτοιμος να πληρώσω.   Mikael Nabil 23/8/2011   Ο Αιγύπτιος αρνητής στράτευσης Mikael Nabil έχει καταδικαστεί σε τριετή φυλάκιση με την κατηγορία της δημοσίευσης προσβολών προς το στρατό. Μέσα από το blog που διατηρεί έχει εκφράσει αρκετές φορές τις επικριτικές απόψεις του ενάντια στο μιλιταρισμό και την υποχρεωτική στρατιωτική θητεία. Αυτές οι απόψεις τον οδήγησαν στη φυλακή τον Απρίλιο του 2011 με την κατηγορία πως η έκκλησή του για κατάργηση της στρατιωτικής θητείας διεγείρει και είναι πιθανόν να έχει αρνητικές επιπτώσεις στην αιγυπτιακή νεολαία.   Στις 23 Αυγούστου ο Mikael Nabil ξεκίνησε απεργία πείνας διαμαρτυρόμενος για την άδικη φυλάκισή του μετά από εκδίκαση της υπόθεσης του από αιγυπτιακό στρατοδικείο, για τη δυσμενή διάκριση που υπέστη -καθώς σε δυο παρόμοιες περιπτώσεις bloggers που ασκούσαν κριτική στο στρατό οι κατηγορίες κατέρρευσαν- και για την αδιαφορία των υπευθύνων στο αίτημα του να μεταφερθεί στο νοσοκομείο των φυλακών λόγω καρδιακού προβλήματος.

 

Τη Δευτέρα, 29 Αυγούστου, ο 18χρονος Μάριο Παραγές Πίντο [Mario Parraguéz Pinto] υπέκυψε τελικά στα σοβαρά κρανιοεγκεφαλικά του τραύματα. Ο νέος νοσηλευόταν σε κρίσιμη κατάσταση στο νοσοκομείο μετά τον πυροβολισμό που είχε δεχτεί –κάτω από αδιευκρίνιστες ακόμα συνθήκες– κατά τη διάρκεια συγκρούσεων στην περιοχή της Πινκόγια στο Σαντιάγο τη νύχτα της Πέμπτης, 25 Αυγούστου.

Σοβαρές συγκρούσεις έλαβαν χώρα εκείνη τη νύχτα στην κοινότητα της Ουετσουράμπα ανάμεσα σε διαδηλωτές και δυνάμεις των καραμπινιέρων, με χρήση πυροβόλων όπλων και από τις δύο πλευρές. Κατά τη διάρκεια της πρώτης μέρας της 48ωρης γενικής απεργίας (24 Αυγούστου) τρεις μπάτσοι κατέληξαν τραυματίες από σφαίρες. Δύο εξ αυτών υπάγονταν στο 54ο αστυνομικό τμήμα, το οποίο αποτέλεσε στόχο επίθεσης. Την επομένη, 25 Αυγούστου, ένας ακόμα μπάτσος τραυματίστηκε στο πρόσωπο όταν μια ριπή διαπέρασε ένα από τα παράθυρα του εν κινήσει τεθωρακισμένου (στρατιωτικού τύπου) οχήματος στο οποίο επέβαινε.

Ο τραυματισμός μιας 18χρονης από πυροβολισμούς μπάτσων κατά τη διάρκεια της προσπάθειάς της να διαφύγει τη σύλληψη, τη νύχτα της 24ης Αυγούστου, δεν στάθηκε αρκετός. Οι μπάτσοι προφανώς αποζητούσαν κι άλλη εκδίκηση για τους τραυματίες τους (συνολικά 156 σε όλη τη χώρα).

Ο 18χρονος Μάριο Παραγές Πίντο βρέθηκε ανάμεσα σε διασταυρούμενα πυρά και δεν υπάρχει ξεκάθαρη εικόνα για το πώς εξελίχτηκαν τα γεγονότα (αντίθετα με την περίπτωση της δολοφονίας του Μανουέλ). Η αστυνομία και ο Τύπος προωθούν το σενάριο της δολοφονίας του Μάριο από ένα ναρκέμπορο, ώστε η ευθύνη να μη βαρύνει τους καραμπινιέρους που συνηθίζουν να πυροβολούν αδιακρίτως εναντίον του κόσμου.

 

από contrainfo