φυλακές – Ομάδα Αντιπληροφόρησης Κακά Μαντάτα

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της δουλειάς που είχε γίνει για την ανοιχτή συζήτηση “δράσεις και δομές για την οργάνωση της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”, που έλαβε μέρος στις 31/3/2012 στη θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τη συνέλευση για την προώθηση της αλληλεγγύης και το ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης φυλακισμένων αγωνιστών.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού.

Η εσωτερική αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση των τρόπων διαχείρησης κρίσεων από την πλευρά της ενωμένης (σίγουρα ως προς αυτό το θέμα) ευρώπης. Ένα από τα σημεία τομής για την εξέλιξή της είναι τα λεγόμενα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Ας σταθούμε λίγο στην κοινωνική σημασία αυτών των δομών[1].

Η ουσιαστική λειτουργία τους είναι να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους που περισσεύουν, αυτούς που δεν είναι σε αυτή τη συγκυρία εκμεταλεύσιμοι και που η παρουσία τους εντός του κοινωνικού πεδίου είναι πλέον ζημιογόνα για την τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι για να οδηγηθεί κάποιος μετανάστης εκεί δεν είναι απαραίτητο να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αρκεί το γεγονός οτι είναι μετανάστης, δηλαδή παράνομος[2], τόσο σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική, όσο και με τις ανάλογες νομικές της προεκτάσεις. Αυτό είναι ένα αρκετά κατατοπιστικό μέτρο για να αντιληφθεί κανείς την ακραία υποτίμηση, όχι μόνο της εργατικής δύναμης αλλά και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων που απαρτίζουν το κατώτατο κοινωνικό στρώμα. Δεν γίνεται κάποια επένδυση για τη συντήρηση αυτού του στρώματος μέχρι κάποιον καιρό που θα είναι και πάλι εκμεταλλεύσιμα, δεν προβλέπεται κάποιο είδος νομικής τιμωρίας εφ’όσον δεν υπάρχει κάποιο έγκλημα να τους βαραίνει, ούτε και προβλέπεται η κοινωνική (άρα και εργατική) πειθάρχισή τους μέσα στο περιβάλλον του εγκλεισμού. Αυτοί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για να συγκεντρώνουν και να εξοντώνουν αυτούς και αυτές που βρίσκονται πιο κάτω απ’όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όχι μέσα στις φυλακές.

Πρίν από τη δημιουργία των πιο σύγχρονων από αυτούς τους χώρους, ικανών να “φιλοξενήσουν” χιλιάδες άτομα, χρησιμοποιούνταν πρόχειρες αποθήκες, αστυνομικά τμήματα και ενίοτε φυλακές. Οι τελευταίοι όμως χώροι δεν αποτελούσαν μια ασφαλή επιλογή σε σχέση με τη διαχείριση του ζητήματος. Αρχικά υπήρχε ένα νομικό πρόβλημα, το οτι δεν κατηγορούνταν για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό θα εξελίσονταν σε κοινωνικό ζήτημα μέσα στις φυλακές, όχι μόνο λόγω της συμφόρησης που θα προέκυπτε, αν όλοι οι προς απέλαση μετανάστες στοιβάζονταν εκεί μέσα , και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε λιγότερο ή περισσότερο βίαιες και εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά και λόγω του πολιτικού διακυβεύματος μιας τέτοιας διαχείρισης. Όσο πιο προφανής και βίαιη είναι η, ούτως ή άλλως βασισμένη στην αδικία και τις ανισότητες, πραγματικότητα του εγκλεισμού τόσο διευρύνονται τα πεδία της πιθανής ριζοσπαστικοποίησης των έγκλειστων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για τους προς απέλαση μετανάστες προβλέπεται λοιπόν διαφορετικός χώρος, αποστέρηση της επαφής με οποιαδήποτε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και άν αυτά τα κομμάτια είναι παραβατικά. Η διαφορά είναι όπως προαναφέρθηκε πως οι μετανάστες δεν είναι παραβατικά αλλά εξ’ορισμού παράνομα κοινωνικά υποκείμενα. Η βία που εμπεριέχεται σε αυτό τον ταξικό διαχωρισμό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση για την αγορά πλωτών φυλακών αποκλειστικά για τον εγκλεισμό μεταναστών. Με τον εγκλεισμό σε αυτές τους αποστερείται ακόμα και η δυνατότητα να μπορούν να πατήσουν γή. Ο ξεχωριστός χώρος διευκολύνει την αναδίπλωση της βίας, είτε αυτή είναι άμεση είτε στις περισσότερες περιπτώσεις έμμεση. Το σωματικό βασανιστήριο του να ζείς στοιβαγμένος σε άθλιους χώρους σε πολλές περιπτώσεις με φαί που δεν είναι αρκετό, ο εγκεφαλικός πόλεμος του να μη γνωρίζεις πότε και αν ποτέ θα βγείς από εκεί μέσα, η ρευστότητα που δημιουργείται από τη συνεχή εναλλαγή κόσμου με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κενό στο πεδίο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, η αδυναμία επικοινωνίας με κάποιον δικηγόρο είναι πράγματα που οδηγούν σε αυτοκτονίες και θανάτους. Μα το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της συνολικής υποτίμησης της ζωής οι αγώνες που ξεσπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάν απαρατήρητοι και ξεχνιούνται.

Η διαφορά της σχέσης με το χρόνο που επιβάλλεται στους παράνομους σε σύγκριση με τους παραβατικούς είναι επίσης τεράστια. Οι παραβατικοί είχαν το περιθώριο συνδιαλλαγής με την κυρίαρχη ηθική και τις κανονικές ροές της κοινωνικής ζωής αλλά λόγω της μη συμβατικής τους συμπεριφοράς τιμωρούνται και το παρόν τους εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού σωφρονισμού, με την προοπτική να πειθαρχήσουν, να ζήσουν ένα ομαλό μέλλον. Οι παράνομοι δεν είχαν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, ή αυτό ήταν τουλάχιστον περιορισμένο μέχρι τη στιγμή που η εκμετάλλευσή τους θα έπαυε να είναι προσοδοφόρα. Ήρθαν σαν αιχμάλωτοι του πολέμου που διεξάγει ο πρώτος κόσμος, αναγκασμένοι να επιβιώσουν, μεταφερόμενοι από το δουλεμπόριο των μαφιών. Το παρελθόν τους έχει σβηστεί και δεν έχει σημασία. Το παρόν τους είναι ένα καθεστώς απόλυτης βίας και απομόνωσης εις βάρος τους. Η μοναδική προοπτική που ενυπάρχει στον εγκλεισμό τους είναι αυτή της απέλασης που ισοδυναμεί με την εξόντωσή τους. Δεν υπάρχει κάποιο υποσχόμενο μέλλον που θα λειτουργήσει σαν δέλεαρ για την πειθάρχισή και την ένταξή τους, καθώς η τελευταία κοστίζει ακριβά για την ευρώπη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

Το στοιχείο της μαζικότητας

“Δύο νέα μεγάλα κέντρα κράτησης (ΚΕΠΥ) μεταναστών στην Αττική, πέραν των προεπιλεγέντων που περιέχονται ρητά σε νόμο, επιδιώκει να συγκροτήσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυβέρνηση. […]. Οι έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, που συνδέονται με την απειλή αποβολής από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης Σένγκεν και τη δέσμευση των προεγκεκριμένων πιστώσεων ύψους 230 εκατομμυρίων ευρώ για τη μεταναστευτική διαχείριση, θα τεθούν σε διακυβερνητική διαβούλευση. […] Οι δύο μεγάλοι χώροι εκτιμάται από τους αρμοδίους ότι πρέπει να βρίσκονται στην Αττικοβοιωτία και να είναι χωρητικότητας περίπου 5-6 χιλιάδων ατόμων (σ.σ.*ο καθένας), ώστε να προσφέρουν πραγματική αποσυμφόρηση στην πρωτεύουσα και να διευκολύνουν όσους δικαιούνται προστασίας και ασύλου. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να έχουν υποδομές για μακροχρόνια παραμονή (τουλάχιστον έξι μηνών) όπως προβλέπει ο νόμος. Παραλλήλως πρέπει να λειτουργεί το πρόγραμμα επιστροφών τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ατόμων ετησίως. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι θα έχει νόημα η δουλειά των κέντρων πρώτης υποδοχής. «Είμαστε σε προχωρημένη σχεδιαστική φάση για τα κέντρα, καθώς έχουν οριστεί οι τεχνικές προδιαγραφές και οι ανάγκες σε προσωπικό» λέει η διευθύντρια της υπηρεσίας, κ. Σταυροπούλου. Κάθε κέντρο, που θα έχει χωρητικότητα 250 ατόμων, πρέπει να εκκαθαρίζει πέντε χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο. Περίπου τριάντα υπάλληλοι θα χρειαστούν για τη στελέχωση των 16 κέντρων. […] Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ένας χώρος που προοριζόταν για κέντρο στην Θράκη πυρπολήθηκε από αγνώστους. Προ ημερών ο αρμόδιος υπουργός, Χρ. Παπουτσής, εξήρε τη στάση του δημάρχου Ηγουμενίτσας, που επιδιώκει τη δημιουργία κέντρου στην περιοχή του προκειμένου να ρυθμιστεί η εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.”[3]

Άλλοι 14 χώροι συγκέντρωσης σε Λακωνία, Χίο, Σάμο, Αμυγδαλέζα, Ελληνικό, στη μονάδα πέτρου ράλλη, Ασπρόπυργο, Ροδόπη, Έβρο, Θεσπρωτία, Αιτωλοακαρνανία και Ορεστιάδα.

Οι φυλακίσεις των παράνομων δεν είναι μεμονωμένες αλλά μαζικές. Οι παραβατικοί δικάζονται και τιμωρούνται σαν άτομα, ενώ οι παράνομοι εξοντώνονται σαν μέρη ενός ενιαίου κοινωνικού κομματιού για το οποίο οργανώνεται και μια ενιαία διαχείρηση στο εγγύς μέλλον. Μια καταστροφική διαχείρηση. Οι ρυθμοί αποσυμφόρησης του αθηναϊκού κέντρου όπως αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα είναι ενδεικτικοί της εντατικοποίησης για την “επίλυση” του ζητήματος. Αν υπολογίσουμε πως μόνο αυτά τα δύο νέα κέντρα κράτησης θα εξυπηρετούν στη συγκέντρωση, άρα ενδεχομένως και την εξόντωση, τουλάχιστον 20.000 ανθρώπων το χρόνο, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να φανταστούμε από τι είδους και έντασης αστυνομικών και παρακρατικών πογκρόμ θα συνοδεύονται προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δίδαγμα: δίδαγμα τρόμου προς τον μεταναστευτικό πλυθησμό και προς κάθε έναν και μία που θα σταθεί δίπλα τους και δίδαγμα στάσης προς όλα τα κοινωνικά κομμάτια στα οποία βρίσκει απήχηση η ρατσιστική ρητορεία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα το οτι η διαχείρηση με αντικείμενο μάζες και όχι άτομα, ωριμάζει και αναβαθμίζεται από κάθε άποψη.

Οι επενδύσεις δε γίνονται χωρίς προοπτική

Η συγκεκριμένη διαχείριση ωστόσο δεν οργανώνεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα, δε θα σταματήσει να ισχύει μόλις γενικά η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα “ξεμπλέξει” με το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα μείνει σαν οργανωτική και ιδεολογική παρακαταθήκη ώστε να εφαρμοστεί μελλοντικά στο ενδεχόμενο που οι διάσπαρτες μοριακές αρνήσεις και αντιστάσεις συλλογικοποιηθούν και κινηθούν σαν ουσιαστικές απειλές απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και δε θα υπάρχει μόνο η εμπειρία, θα υπάρχουν και οι χώροι. Τα άδεια μπουντρούμια, θα είναι σε θέση να “βολέψουν” έως και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, να στηρίξουν υλικά τις πολιτικές διώξεις του μέλλοντος. Τα ΚΕΠΥ είναι μέρος της προετοιμασίας για έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το ζήτημα των σχέσεων με τους έγκλειστους στα ΚΕΠΥ

Το να μην αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των σύγχρονων “στρατοπέδων” συγκέντρωσης σαν ένα ζήτημα αναβαθμισμένου εγκλεισμού είναι λάθος. Η οργανική και όχι απλά ιδεολογική σύνδεση του αναρχικού χώρου με την αγωνιστική πραγματικότητα των φυλακών προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τον εγκλεισμό αρκετών συντρόφων και συντροφισσών μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι συντροφικές σχέσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την καθολική κοινωνική απομόνωση των έγκλειστων, και για την ανταπόκριση σε αυτές τις σχέσεις έχουν μέσα στα τελευταία χρόνια δημιουργηθεί δομές σχέσεων και υποδομές υλικής στήριξης για την προώθηση των αγώνων εντός των τειχών. Δεν προέκυψαν από κάποια αφηρημένη ιδεολογία, ή κάποιο φιλανθρωπικό βίτσιο αλλά από το γεγονός οτι μοιραζόμαστε έναν αγώνα και μια, τουλάχιστον στοιχειώδη, συλλογική υπόσταση.

Οι διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες είναι σχεδόν απόλυτα περιθωριοποιημένες. Κατά βάση έχει προκύψει ένα μεγάλο κενό δεσμών με άλλα κοινωνικά κομμάτια αλλά και οι συντροφικοί δεσμοί μεταξύ τους δε μπορούν σε περιπτώσεις εγκλεισμού να οργανωθούν υλικά λόγω της έλλειψης δυνατότητας που προκύπτει από την ταξική τους θέση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Αυτή η έλλειψη σχέσεων με τις κοινότητές τους είναι μια αντικειμενική συνθήκη που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις και στην μή επαρκή ενασχόληση σε κάποιες άλλες, από μέρος μας και ως προς το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης[4]. Αυτή η έλλειψη σχέσεων, αυτές οι αποστάσεις, όταν γίνονται παραδοχές και ιδεολογικοποιούνται δεν απέχουν και πολύ από αυτή την κατάσταση που ονομάζουμε ρατσισμό.

Είναι επιτακτικό το να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με τους αγώνες που ξεσπάνε σε αυτά τα μπουντρούμια, όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικής καθαρότητας, μα για λόγους κινηματικής αυτοπροστασίας. Όσο δύσκολο και να είναι, όσο πίσω και αν είμαστε ήδη. Η κυριαρχία αρπάζει έδαφος ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα αλλού, ενώ το βίωμα αυτής της συνθήκης δε μπορεί καλά καλά να μας επικοινωνηθεί σαν βίωμα, παρά μόνο σαν εικόνα, σαν ένα στατιστικό, σαν μιά αέρινη καταγγελία. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή που οι πρακτικές κοινωνικής διαίρεσης των απο τα κάτω απολυταρχικοποιούνται, μια στιγμή που εδραιώνονται οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός οτι, κατα τα φαινόμενα, θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι το μόνο σημείο στο οποίο θα βγούμε χαμένοι. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι το αν θα λειτουργήσουμε σα να παρακολουθούμε τη μεταχείρηση που ασκείται στους Άλλους αντί να επιδιώξουμε να μοιραστούμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων, ακόμα και αυτών που ξεσπούν στις πιό σκοτεινές γωνίες αυτού του κόσμου.

υποσημειώσεις:

[1] Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται η αναδρομή στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τους ή η εκτενέστερη ανάλυση τους στη βάση της σύγχρονης ιστορικής συγκυρίας. Αντιθέτως τα δύο παραπάνω κρίνονται απαραίτητα για τη βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος. Μια ολοκληρωμένη ανάλυση που συνέβαλλε στο να γεννηθούν αυτές οι σκέψεις υπάρχει στη μπροσούρα από την εκδήλωση της αντιφασιτιστικής συνέλευσης Antifa*Lab “τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως αυτό που πραγματικά είναι: στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης”, μέσα στην οποία πολλές καταστάσεις που εδώ παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, εκεί αναλύονται εκτενώς.

[2] Οι μόνες περιπτώσεις που ενδέχεται να εξαιρούνται είναι αυτές μεταναστών που προέρχονται από μικρομεσαίες και ανώτερες τάξεις, έχουν την εκπαίδευση, τα προσόντα και, ενδεχομένως, την ιδεολογία ενός αφεντικού, τα άτομα δηλαδή που είναι αρκετά πειθαρχημένα και έχουν τις ανάλογες δυνατότητες ώστε να αναλάβουν μια θέση λειτουργική και όχι έναν ρόλο αναλώσιμο.

[3] 20/11/11, Γιώργος Μαρνέλλος, Ελευθεροτυπία

[4] ΄Ενας άλλος παράγοντας βέβαια είναι και η ανεπάρκεια της θεωρητικής ανάλυσης και της διορατικότητάς μας αλλά ενδεχομένως αυτή η συζήτηση να χρειάζεται να γίνει σε πολλές βάσεις και όχι μόνο σε αυτή του παρόντος κειμένου.

Ιδιωτικές φυλακές

America's prison exploitation

Ιδιωτικές φυλακές!

Εξ' ορισμού, οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν κατά βάση ιδιοκτησίες μεγαλοεταιριών και πολυεθνικών, οι οποίες συνάπτοντας συμφωνίες με την εκάστοτε κυβέρνηση, πληρώνονται (ημερησίως ή μηνιαίως) για κάθε έγκλειστο που κρατούν στα σωφρονιστικά τους κελιά. Το μοντέλο των ιδιωτικών φυλακών εφαρμόζεται και εξελίσσεται ραγδαία σε διάφορες χώρες (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία,Νότια Αφρική, Γαλλία κ.α.), την πρωτιά όμως κατέχει η Αμερική, όπου στηρίζει αδρά την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και ενισχύει διαρκώς αυτό το σύστημα ψηφίζοντας νέους νόμους που διευκολύνουν τον εγκλεισμό.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη ιδιωτική φυλακή δημιουργήθηκε το 1852 στην Καλιφόρνια. Στη συνέχεια όμως μετά τον πολλαπλασιασμό των κρατουμένων κατά τη διάρκεια του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” από τον πρόεδρο Νίξον, πολλοί επενδυτές είδαν αρκετά προσοδοφόρα αυτή την επιχείρηση. Έτσι, το 1984 ιδρύεται από τη CCA, η πρώτη ιδιωτική φυλακή “¨νέου τύπου” με λειτουργική αυτονομία και πλέον μόνο στις Ηπα, υπάρχουν πάνω από 260 ιδιωτικές φυλακές που (μαζί με τις δημόσιες) εκμεταλλεύονται δύο εκατομμύρια κρατούμενους εξαναγκάζοντάς τους να δουλεύουν για ευτελείς αμοιβές. Οι κρατούμενοι των ιδιωτικών φυλακών, δουλεύουν καθημερινά 6 ώρες (ή και παραπάνω)για περίπου 20 δολλάρια το μήνα, ενώ στις ομοσπονδιακές φυλακές το μάξιμουμ μπορεί να φτάσει τα 300 δολλάρια το μήνα δουλεύοντας και υπερωρίες. Οι πάμπλουτοι μεγαλοκαρχαρίες, συνεχίζουν να πλουτίζουν μέσω της βιομηχανίας των φυλακών, έχοντας εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης που δε δύνανται να τους προκαλέσουν κανένα πρόβλημα για τον πολύ απλό λόγο ότι η επιλογή τη μη εργασίας ισούται με μακρόχρονη απομόνωση.

Τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America (CCA), ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, σχεδόν μονοπωλούν αυτό τον κλάδο με περίπου 264 φυλακές χωρητικότητας 99.000 κρεβατιών κρατουμένων. Άλλα παραδείγματα εταιριών που έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητές τους εντός των τοιχών είναι οι Revlon, Pierre Cardin, Ιntel, Motorola, Microsoft, Dell, Hewlett Packard, Boeing καθώς και εκατοντάδες άλλες, με τις Ηπα να ξαναγίνονται (εξαιτίας αυτού του καθεστώτος) ελκυστικές για επενδύσεις σε εργασία που προορίζονταν για τριτοκοσμικές χώρες. Κοινώς, διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν εκτός των συνόρων της Αμερικής μετακομίζουν ξανά στο αμερικανικό έδαφος, όπου τα ημερομίσθια των κρατουμένων είναι πολύ κατώτερα κι από αυτά των εργατών.

Βέβαια, όλοι αυτοί οι επενδυτές δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν σε τέτοιο βαθμό από αυτή την επιχείρηση αν δεν είχαν και την ανάλογη πολιτική υποστήριξη (σαφώς με αμοιβαίο όφελος). Έτσι, συμμετέχοντας και χρηματοδοτώντας γενναιόδωρα το αμερικάνικο νομοθετικό συμβούλιο (ALEC), το αποτέλεσμα είναι ολοένα και αυστηρότερες ποινές σε όλο και περισσότερες πολιτείες και μια διαρκής αύξηση των συμβολαίων που συνάπτονται με το κράτος σχετικά με τις υλικές απολαβές που κερδίζουν για κάθε κρατούμενο.Η αύξηση των φυλακισμένων σημαίνει για τους μετόχους των εταιριών ακόμα μεγαλύτερη εργατική δύναμη, δισεκατομμύρια κέρδη το χρόνο και τη βιομηχανία των φυλακών να γίνεται μία από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις Ηπα με τους επενδυτές της να βρίσκονται στη Wall street.

Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι Ηπα με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των φυλακισμένων και γενικότερα έχουν το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων από κάθε άλλη χώρα. Η οργάνωση για τα δικαιώματα των κρατουμένων California prison focus, ισχυρίζεται πως καμία άλλη πολιτεία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς απ' τους πολίτες της.

Ο ρατσισμός και η παράνομη μετανάστευση παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σύνθεση του πληθυσμού των φυλακισμένων. Το ποσοστό των λευκών αμερικανών στις φυλακές είναι 2%, ενώ το ποσοστό των μαύρων αγγίζει το 16% και η θανατική ποινή εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ευκολία στους δεύτερους. Οι μετανάστες επίσης είναι στο στόχαστρο, αποτελώντας και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της φυλακής. Μέσα σε πέντε χρόνια ο αριθμός των διώξεων μεταναστών αυξήθηκε κατά 400% και οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι που ψηφίζονται με απίστευτη συχνότητα τινάζουν τα κέρδη των εταιριών στα ύψη, φυλακίζοντας εκατοντάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αυτονόητο είναι πως οι ιδιωτικές φυλακές ξοδεύουν εκατομμύρια δολλάρια στο lobbying με τους κρατικούς νομοθέτες, για την έγκριση αντιμεταναστευτικών νόμων που τους εξασφαλίζουν τη “σταθερή πελατεία” των αυξανόμενων έγκλειστων μεταναστών.

Η αύξηση των φυλακίσεων και η επιβολή μεγάλων ποινών ακόμα και για μικρά παραπτώματα, δεν άφησε ανεπηρέαστο το ποσοστό των ανηλίκων που στέλνονταν με ευκολία στα πειθαρχικά κελιά για ασήμαντες αφορμές. Τον Ιανουάριο του 2009, οι δικαστές της Πενσιλβάνια Μichael Conahan και Μark Ciavarella, παραδέχτηκαν στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σκράντον ότι από το 2003 ως το 2006 που “προσέφεραν τις υπηρεσίες” τους, εισέπρατταν χρήματα από δύο ιδιωτικές εταιρίες προστασίας ανηλίκων, τις PA Childcare και Western PA Childcare. Οι ιδιωτικές αυτές εταιρίες, κατέχουν κέντρα κράτησης και πληρώνονταν από τις τοπικές αρχές τα έξοδα φυλάκισης, ανάλογα πάντα με τον αριθμό των κρατουμένων τους. Άρα για άλλη μία φορά, όσο περισσότεροι φυλακισμένοι, τόσο μεγαλύτερα κέρδη για τις εταιρίες. Μέσα στο διάστημα αυτό, οι δύο δικαστές κατάφεραν να στείλουν στη φυλακή 1.000 ως 2.000 παιδιά με σκληρές ποινές.

Όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης, θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς τους μεγαλοεπενδυτές που ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερες από αυτές των δημόσιων φυλακών. Για εξοικονόμηση κέρδους γίνονται περικοπές σε ότι αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις βασικές ανάγκες των φυλακισμένων. Βασανισμοί, δολοφονίες, “αυτοκτονίες”, πειθαρχικά κελιά, χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων, εκμετάλλευση και βία απ' τους ανθρωποφύλακες είναι επίσης στοιχεία που δομούν τις συνθήκες λειτουργίας αυτών των φυλακών όπως και κάθε άλλης.

Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης, τείνουν ν' ακολουθούν ολοένα και περισσότερες χώρες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν ήδη 11 ιδιωτικές φυλακές με το 11% των κρατουμένων να βρίσκονται σ' αυτές, ενώ στην Αυστραλία το 17% των φυλακισμένων είναι στα ιδιωτικά κελιά. Στην Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα τέτοιου τύπου φυλακές, αλλά η κερδοσκοπια και τα συμφέροντα βείσκουν έδαφος να υφίστανται, στο σωφρονιστικό σύστημα (και όχι μόνο). Το επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει διαρκώς νέα πατήματα για να ξεχειλίζουν οι ήδη γεμάτες τσέπες και η εκμετάλλευση των κρατουμένων δεν σταματά εδώ..

Ζωή και Θάνατος Πίσω απ’ τα Σίδερα στις Φυλακές Όλου του Κόσμου Γενάρης-Απρίλης 2012

Γενάρης-Απρίλης 2012

Τη νύχτα της 14ης Φλεβάρη ξεσπάει πυρκαγιά στην 'αγροτική φυλακή Κομαγιάγουα' στις Ονδούρες. Μια παμπάλαια εγκατάσταση συνολικής χωρητικότητας 400 ατόμων, χωρισμένη σε 12 μέρη σαν στρατώνας, όπου οι 856 στοιβαγμένοι κρατούμενοι καλλιεργούσαν καλαμπόκι για λογαριασμό της μαφίας του κρατικού μηχανισμού. Υπόδικοι, οι περισσότεροι, κάποιοι εξ' αυτών μονάχα λόγω των τατουάζ που έχουν πάνω στο σώμα τους, τα οποία τους καθιστούν ύποπτους για συμμετοχή σε συμμορίες. Οι αρχές απέδωσαν τη φωτιά σε κάποιο βραχυκύκλωμα, ανώνυμες μαρτυρίες φυλακισμένων, ωστόσο, μιλάνε για οργανωμένο σχέδιο σφαγής. Οι 12 δεσμοφύλακες της βάρδιας εμποδίζουν για μισή ώρα τους πυροσβέστες να μπουν μέσα στη φυλακή ενώ παράλληλα πυροβολούν στον αέρα και αφήνουν τους θαλάμους κλειδωμένους, αιτιολογώντας τη στάση τους με το επιχείρημα πως νόμιζαν, αρχικά, ότι πρόκειται για εξέγερση κρατουμένων. Οι πυροσβέστες δηλώνουν επίσης πως 'δε μπορούσαμε να κάνουμε κάτι ουσιαστικό γιατί δε βρίσκαμε ούτε τα κλειδιά των θαλάμων, ούτε τους δεσμοφύλακες που τα κρατούσαν'. Οι φλόγες τυλίγουν ταχύτατα μεγάλο μέρος της φυλακής. Αρκετοί κρατούμενοι σκαρφαλώνουν στους τοίχους και προσπαθούν να δραπετεύσουν ανοίγοντας την αλουμινένια οροφή. Ελάχιστοι τα καταφέρνουν, οι περισσότεροι βρίσκουν τραγικό θάνατο κολλημένοι πάνω στο μέταλλο. Κάποιοι άλλοι καταφεύγουν στην απελπισία τους προς τα ντους αλλά καίγονται όλοι στοιβαγμένοι ο ένας πάνω στον άλλο σε σημείο που να μην αναγνωρίζονται οι σωροί τους. Ο απολογισμός τρομερός: 360 άνθρωποι νεκροί, πολλοί τραυματίες, η φονικότερη καταγεγραμμένη πυρκαγιά σε φυλακή, παγκοσμίως. Ανάμεσα στους νεκρούς, σύζυγοι κρατουμένων που βρίσκονταν για επισκεπτήριο.

Είναι η 4η πυρκαγιά σε φυλακή στις Ονδούρες που αφήνει πάνω από 70 νεκρούς από το 1994 και η πολλοστή σε φυλακές της Κεντρικής και Νότιας Αμερικής με τέτοια αποτελέσματα τα τελευταία χρόνια [όπως αυτή στο San Miguel στη Χιλή πριν 1,5 χρόνο για την οποία γράφαμε στο τεύχος 6]. "Η υφιστάμενη αποσύνθεση στα κρατικά σώματα ασφαλείας, η λεηλασία των οπλοστασίων, το λαθρεμπόριο όπλων από τις ΗΠΑ, η στρατιωτικοποίηση των καρτέλ ναρκωτικών, οι ανεξέλεγκτες συμμορίες («μάρας», παιδιά του νεοφιλελευθερισμού) συνθέτουν αυτό το κοκτέιλ βίας, που συνθλίβει το λαό της Ονδούρας" αναφέρει σε ανακοίνωσή της με αφορμή το συμβάν η 'Ονδουριανή Μαύρη Αδερφική Οργάνωση' (OFRANEH)¹. Οι άνθρωποι που κατοικούν στις Ονδούρες, το Ελ Σαλβαδόρ, τη Νικαράγουα, τη Γουατεμάλα, τη Μπελίς, εκείνο το κομμάτι γης δηλαδή που ενώνει τη Βόρεια με τη Νότια Αμερική, είχαν την 'τύχη' να θεωρείται ο τόπος τους ως η 'πίσω αυλή' των πανίσχυρων ΗΠΑ. Δεκάδες πραξικοπήματα, καθεστώτα μαριονέτες, εκμετάλλευση μεσαιωνικού τύπου στις μπανανοφυτείες², κρατικές/παρα-κρατικές και κάθε είδους μαφίες³, τόσο σκληρές που θα έκαναν τις ντόπιες εδώ να 'ντραπούν', έχουν υπάρξει τα βασικά εργαλεία με τα οποία η υπερδύναμη έχει εξασφαλίσει τόσα χρόνια τη λεηλασία των εδαφών και των ζωών αυτών των ανθρώπων, σε συνεργασία φυσικά με τους εκάστοτε στρατιωτικούς της κάθε χώρας κι αυτούς που δε διστάζουν να παίξουν τα πειθήνια σκυλιά των ισχυρών με αντάλλαγμα ένα ξεροκόμματο. Η τωρινή κυβέρνηση του εθνικιστή Πορφίριο Λόμπο είναι ουσιαστικός καρπός του τελευταίου πραξικοπήματος που συνέβη στις Ονδούρες το 2009 εναντίον του εκλεγμένου Σελάγια, ο οποίος ηγείτο κυβέρνησης αριστερού συνασπισμού.
Λίγες βδομάδες αργότερα, σημειώθηκε και νέα πυρκαγιά στη φυλακή Σαν Πέδρο Σούλα της Ονδούρας με 13 κρατούμενους νεκρούς. Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές όλου του πλανήτη, είναι ως γνωστόν αισχρές, σχεδόν παντού. Οι επαναλαμβανόμενες 'συμπτωματικές' πυρκαγιές, όμως, σε συγκεκριμένα μέρη, δείχνουν πως μάλλον δεν πρόκειται για 'ατυχήματα', μα για μια -παλιά μα όλο και πιο επίκαιρη καταπώς φαίνεται- μέθοδο διαχείρισης υπεράριθμων πληθυσμών-μη εκμεταλλεύσιμων απ' τους πλούσιους, των 'κοινωνικών απόβλητων' που δεν υπάρχει πια περίπτωση να απορροφηθούν με κάποιο τρόπο στην διαδικασία παραγωγής χρηματικής υπεραξίας: pile and burn.

Τα καθεστώτα πλήρους απομόνωσης, τα βασανιστήρια και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης στις φυλακές της California, όπου 80.000 κοινωνικοί κρατούμενοι βιώνουν καθεστώς καθολικής αισθητηριακής απομόνωσης (μόνοι τους για 23 ώρες τη μέρα, 'προαυλισμός' 1 ώρα σε χώρους 3×4 με κλουβί από πάνω) έχουν οδηγήσει χιλιάδες κρατούμενους σε επαναλαμβανόμενες κυλιόμενες απεργίες πείνας τον τελευταίο χρόνο, τη ροή των οποίων έχουμε καταγράψει στα προηγούμενα τεύχη. Κατά τη διάρκεια μιας από τις τελευταίες απεργίες στη φυλακή Corcoran, στα τέλη Φλεβάρη, βρέθηκε νεκρός στο κελί του ο Christian Alexander Gomez, 27 ετών. Ο Gomez αντιμετώπιζε σύμφωνα με την οικογένειά του προβλήματα υγείας (υψηλή πίεση, θυρεοειδή, νεφρά) τα οποία είχαν παραμεληθεί εντελώς στη φυλακή και είχε συμπληρώσει ήδη μια εβδομάδα απεργίας πείνας. O Gomez είχε φάει ισόβια για ανθρωποκτονία και απόπειρα ανθρωποκτονίας από πρόθεση, χωρίς να τον έχει αναγνωρίσει κανένας μάρτυρας. Κατάσταση εξαιρετικά διαδεδομένη αν είσαι μαύρος ή λατινογενής -όπως ο Gomez- στα δικαστήρια των ΗΠΑ, τα οποία έχουν μια ιδιαίτερη προτίμηση να καταδικάζουν ανθρώπους των παραπάνω πληθυσμιακών ομάδων σε ποσοστά εντελώς δυσανάλογα του συνολικού πληθυσμού. Ενδεικτικά, το 40% των φυλακισμένων στις ΗΠΑ είναι μαύροι, τη στιγμή που το ποσοστό των μαύρων στο σύνολο του πληθυσμού είναι 10%. Οπότε 2 ερμηνείες θα μπορούσε κανείς να δώσει γι' αυτήν την πραγματικότητα: ή ότι πέραν των λευκών (ανδρών, ακόμα περισσότερο) οι υπόλοιπες πληθυσμιακές ομάδες και κυρίως μαύροι και λατίνοι εξωθούνται στην παραβατικότητα λόγω του πολύμορφου και πολυεπίπεδου κοινωνικού αποκλεισμού που βιώνουν, ταυτόχρονα με τη ρατσιστική αντιμετώπισή τους από τους δικαστές ή ότι απλά, 'έχουν το έγκλημα στο αίμα τους'… Οι ΗΠΑ, άλλωστε, πέραν όλων των άλλων τομέων πρωτοπορίας, είναι και η πρώτη χώρα παγκοσμίως σε αριθμό φυλακισμένων ανθρώπων επί του συνολικού πληθυσμού, με 2.300.000 κρατούμενους, περίπου 800 για κάθε 100.000, με τη Ρωσία να ακολουθεί από κοντά.
Μεγάλα κράτη, μεγάλη ανάγκη για βίαιη καταστολή.

Οι συνθήκες κράτησης στις φυλακές των πρώην σοβιετικών κρατών της Κεντρικής Ασίας [Καζακστάν, Κυργιστάν, Ουζμπεκιστάν κ.α.] είναι από καιρό περιβόητες για την αθλιότητά τους. Είναι συχνές οι απεργίες πείνας όπως και οι αυτοτραυματισμοί/αυτο-ακρωτηριασμοί που πραγματοποιούν οι κρατούμενοι σε ένδειξη διαμαρτυρίας. Στις 16 Γενάρη οι κρατούμενοι μιας φυλακής στο Κιργιστάν δέχθηκαν την επίθεση μπάτσων και δεσμοφυλάκων ενώ είχαν ξεκινήσει μια ακόμα απεργία, με αποτέλεσμα ένας 25χρονος, ο Νουρμπέκ Αλιμπάεφ να σκοτωθεί κατά τις συγκρούσεις. Το κράτος παρουσίασε τα γεγονότα ως αντίδραση των φίλων ενός μαφιόζου και αποφάσισε να σκληρύνει ακόμη περισσότερο τη στάση του εναντίον των κρατουμένων. Η απάντηση ήταν μια μαζική αλλά σύντομη απεργία πείνας 7.000 κρατουμένων, με πολιτικό αίτημα την απομάκρυνση του διευθυντή του σωφρονιστικού συστήματος και φυσικά τη βελτίωση των συνθηκών, όπως να μην τους ταΐζουν σάπια ληγμένα φαγητά, να σταματήσουν οι ξυλοδαρμοί και τα βασανιστήρια, να υπάρχουν καρτοτηλέφωνα [δεν υπάρχουν] για την επικοινωνία με τον έξω κόσμο, καινούρια σεντόνια, επισκεπτήρια. Η απεργία -η οποία πλαισιώθηκε από κάποιες συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στις οποίες συμμετείχαν σχεδόν αποκλειστικά γυναίκες-συγγενείς των κρατουμένων- έληξε 10 μέρες αργότερα και αφού 1.200 κρατούμενοι είχαν ήδη ράψει τα χείλη τους μεταξύ τους, σε μια ακόμα διαμαρτυρία ενάντια στην αναγκαστική σίτιση που χρησιμοποιούσαν ως τακτική οι ανθρωποφύλακες. Οι 250 κρατούμενες της μοναδικής φυλακής για γυναίκες στη χώρα, συνέχιζαν ακόμη. Video από τις κινητοποιήσεις στις ειδυλλιακές Κυργυζιανές φυλακές στο http://tinyurl.com/bovsmv7

Στην επαρχία Trang της Ταϊλάνδης 700 κρατούμενοι εξεγέρθηκαν καίγοντας στρώματα και σπάζοντας τη φυλακή στα τέλη Γενάρη, απαιτώντας την απομάκρυνση ενός συγκεκριμένου σαδιστή ανθρωποφύλακα. Τελικά μπάτσοι με τουφέκια έζωσαν το μέρος και κατέστειλαν την εξέγερση χωρίς να είναι γνωστά περαιτέρω στοιχεία. Στη γειτονική Σρι Λάνκα, στα τέλη Γενάρη, πραγματοποιήθηκε πολυήμερη εξέγερση σε φυλακές της πρωτεύουσας Κολόμπο, χωρίς όμως και πάλι να γίνουν γνωστές πολλές λεπτομέρειες. Το σίγουρο είναι ότι οι κρατούμενοι εξεγέρθηκαν βίαια εναντίον νέων κανονισμών που επιχείρησε να περάσει η διεύθυνση της φυλακής, οι οποίοι θα έκαναν τις ήδη άθλιες συνθήκες, χειρότερες. Αρκετά κτίσματα της φυλακής πυρπολήθηκαν ενώ κάποιοι από τους κρατούμενους είχαν βγει στην ταράτσα κρατώντας πανό, στην προσπάθειά τους να σπάσουν τα τείχη της σιωπής γύρω από την κατάστασή τους. Οι δεσμοφύλακες απάντησαν με σφαίρες τραυματίζοντας συνολικά 26 άτομα, έχοντας και οι ίδιοι 5 τραυματίες, ενώ υπήρξαν φήμες για 3 νεκρούς φυλακισμένους.

Το Γενάρη ξεκίνησε η λειτουργία του Caricole, ενός νέου κλειστού κέντρου κράτησης στο Steenokkerzeel του Βελγίου, χωροθετημένου στο τέρμα της πίστας του αεροδρομίου. Σκοπός του, ο εγκλεισμός των πιο απείθαρχων μεταναστών που το κράτος θέλει να απελάσει, ένα μέσο πίεσης για να αποτρέψει και να καταστείλει τις εξεγέρσεις μέσα στα διάφορα κέντρα κράτησης. Η έναρξη λειτουργίας του καθυστέρησε για πάνω από ένα χρόνο, πιθανότατα χάρη στους αγώνες και στα σαμποτάζ που πραγματοποιήθηκαν όσο ήταν ακόμα εργοτάξιο.
Τους προηγούμενους μήνες είχαν πραγματοποιηθεί συγκεντρώσεις έξω απ' το συγκεκριμένο χώρο που κατέληξαν σε βανδαλισμούς μέσα κι έξω από το κέντρο, καθώς και αποδράσεις. Έτσι, οι αρχές ετοίμασαν μια στρατιά από μπάτσους πεζούς και έφιππους, πυροσβεστικά οχήματα καθώς και μια απόφαση για απαγόρευση κάθε συγκέντρωσης(!) σκοπεύοντας να θάψουν τις αντιδράσεις για το ζήτημα, στα πλαίσια της συνολικότερης "σκλήρυνσης της στάσης τους τόσο όσον αφορά στην πολιτική ασύλου, όσο και στη μεταναστευτική πολιτική". Τελικά αυτό που κατάφεραν οι αρχές ήταν να διαχυθεί η διαδήλωση μέσα στις Βρυξέλλες, ενώ την επομένη έγινε επίθεση με πέτρες και καπνογόνα στο Κέντρο Αλλοδαπών, ένα τεράστιο κτίριο στην καρδιά της βελγικής πρωτεύουσας [γραφειοκρατικό κέντρο της διοικητικής δομής ολόκληρης της Ε.Ε., για να μην ξεχνιόμαστε] από την οποία προκλήθηκαν σοβαρές ζημιές. Τα δύο τελευταία χρόνια ο αγώνας ενάντια στην κατασκευή αυτού του κέντρου είχε ακολουθήσει, έτσι κι αλλιώς, και αυτό το μονοπάτι. Οι κατασκευαστές του κέντρου, Besix και Valens, υπήρξαν πολλές φορές στόχος άμεσων δράσεων, σαμποτάζ και εμπρησμών, όπως και άλλες επιχειρήσεις που βγάζουν κέρδη εκμεταλλευόμενες αυτά τα κέντρα, οι ISS Cleaning, Sodexo, Post Bank, Dalkia ή ακόμα οι οργανισμοί που χειρίζονται όλη τη γραφειοκρατία όπως οι δημοτικές διοικητικές υπηρεσίες.

Συνεχίζοντας με τα καλά μαντάτα, ευχόμαστε καλή λευτεριά στους 20 περίπου μετανάστες που κατάφεραν να δραπετεύσουν από κέντρο κράτησης στο Τορίνο της Ιταλίας ανήμερα τα Χριστούγεννα, εκμεταλλευόμενοι το γιορτινό τραπέζι στο οποίο ήταν στημένοι οι περισσότεροι δεσμοφύλακες, στρατιωτικοί και μέλη του Ερυθρού Σταυρού. Οι λίγοι που είχαν απομείνει βάρδια τρόμαξαν από τον μεγάλο αριθμό των ανθρώπων που σκαρφάλωναν τα τείχη και κλείστηκαν στα φυλάκιά τους. Τις αμέσως προηγούμενες μέρες είχαν προκληθεί ταραχές μέσα στο κέντρο με αρκετούς μετανάστες σοβαρά τραυματίες, ταραχές που προκάλεσαν διάφορες φθορές στα κελιά και τα συστήματα ασφαλείας, οι οποίες είχαν μείνει αδιόρθωτες λόγω των εορτών.

Στο προηγούμενο τεύχος [10] είχαμε αναφερθεί σε κάποιες από τις απεργίες πείνας που κάνουν παλαιστίνιοι κρατούμενοι, καταγγέλλοντας τις πρακτικές που εφαρμόζει εναντίον τους το κράτος του Ισραήλ, πρακτικές που δύσκολα εντοπίζονται οπουδήποτε αλλού στον κόσμο [όπως επ' αόριστον κράτηση χωρίς απαγγελία κατηγοριών κ.ά.]. Στα μέσα Απρίλη λοιπόν, ξεκίνησαν επ' αόριστον απεργία πείνας άλλοι 1.600 παλαιστίνιοι κρατούμενοι, τα αιτήματα των οποίων μπορούν να βρεθούν αναλυτικά στο http://tinyurl.com/cm84s5b

Ο 25χρονος κρατούμενος Patricio Barros Cisneros ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από 10 δεσμοφύλακες στις 29 Ιανουαρίου στις φυλακές του Μπουένος Άυρες στην Αργεντινή, επειδή ανταπέδωσε ένα ειρωνικό σχόλιο που του έκανε δεσμοφύλακας λίγο πριν δεχθεί επισκεπτήριο από τη σύντροφό του. Η διοίκηση των φυλακών επιχείρησε φυσικά να συγκαλύψει το γεγονός, αλλά αυτό δεν κατέστη δυνατό, καθώς οι δεσμοφύλακες είχαν το θράσος να πάρουν τόσο βάναυσα τη ζωή αυτού του ανθρώπου μπροστά στα μάτια αρκετών άλλων κρατουμένων, που συνέβαλαν στη γνωστοποίηση των πραγματικών γεγονότων γύρω απ' το συμβάν.

Τέλος, η φωτιά που είχε καταστρέψει μέρος της φυλακής Fleury-Merogis στο Παρίσι στις 2 Γενάρη και συγκεκριμένα κομμάτι των εγκαταστάσεων όπου εργάζονται οι κρατούμενοι, ήταν τελικά σχεδιασμένη ενέργεια και όχι ατύχημα όπως είχε εκτιμηθεί αρχικά, καθώς ανιχνεύτηκαν ίχνη εύφλεκτου υλικού, χωρίς κάποιος, ωστόσο, να έχει αναλάβει ως τώρα την ευθύνη.

1.πηγή: http://tinyurl.com/c8oaxpb [contrainfo.espiv.net]

2. από τα 2 τελευταία χαρακτηριστικά προέρχεται και ο όρος "μπανανίες" περιγράφοντας την κατάσταση σε αυτές ακριβώς τις χώρες.

3.όπως οι περιβόητες 'Maras' με τα 65.000 μέλη, ένα φαινόμενο που χρίζει σελίδες αναλύσεων.

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος (του Πολύκαρπου Γεωργιάδη)

«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και απορποσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”-μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δε μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19^ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!

Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»

Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

*η εικόνα είναι από συνάντηση του υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Γεγονότα και σκέψεις από την εξέγερση της 12ης Φλεβάρη ’12

Ξεκινώντας έχει μια σημασία να παραθέσουμε, έστω και αναφορικά, τις καταλήψεις δημοσίων κτηρίων, έναν απολογισμό των συγκρούσεων αλλά και των διώξεων που συνέβησαν εκείνη την ημέρα ψήφισης του “μνημονίου 2”. Σκοπός δεν είναι να εντυπωσιαστεί κανείς, αλλά να αντιληφθεί το πόσο διευρυμένες ήταν οι συγκρούσεις και το πώς αυτές εξαπλώθηκαν σε όλη την ελλαδική επικράτεια.

Στην Αθήνα, μέσα σε μια τεράστια πορεία (οι εκτιμήσεις λένε για μισό εκατομμύριο κόσμου) ξεσπούσαν συγκρούσεις σε όλα τα σημεία της πόλης. Πυρπολήθηκαν συνολικά 47 κτήρια, δεκάδες μπάτσοι τραυματίστηκαν, πολυτελή μαγαζιά, τράπεζες και ένα οπλοπωλείο λεηλατήθηκαν συνθέτοντας ένα κλίμα εκρηκτικό, μια κατάσταση ανεξέλεγκτη. Για 4 ημέρες η νομική σχολή τέλεσε υπό κατάληψη για να λειτουργήσει σαν ένα κέντρο αγώνα, με δυνατότητα περίθαλψης τραυματιών, ένα πραγματικό άσυλο που δεν εξασφαλίζεται από κανένα θεσμό παρά μόνο από την οργάνωση των συμμετεχόντων, που σε πολλές περιπτώσεις μάλιστα το υπερασπίστηκαν συγκρουόμενοι με τις αστυνομικές δυνάμεις. Οι εξεγερμένοι κατέλαβαν το ΚΕΠ Χαλανδρίου, το δημαρχείο Αγ. Παρασκευής, έγιναν πολλές αυθόρμητες μεταμεσονύχτιες πορείες σε γειτονιές της πόλης. Μια ομάδα 16 ατόμων επιχείρησε να καταλάβει το δημαρχείο Αθηνών, όμως μετά από επέμβαση της αστυνομίας συνελήφθησαν όλοι. Το κατασταλτικό κλίμα ήταν εξίσου οξυμένο με προληπτικές προσαγωγές αγωνιστών κάτω από τα σπίτια τους, με δημοσιοποίηση φωτογραφιών από το δρόμο με σκοπό τη συγκέντρωση πληροφοριών από επίδοξους ρουφιάνους για τις διώξεις εξεγερμένων καθώς και φωτογραφιών και βίντεο από τη λεηλασία του οπλοπωλείου. Δημοσιοποιήθηκαν επίσης και φωτογραφίες συλληφθέντων από την πορεία, πριν καν οι τελευταίοι περάσουν από εισαγγελέα, δημιουργώντας ένα κλίμα που συνέβαλλε στην προφυλάκιση των συγκεκριμένων, αλλά και καλλιεργώντας μαζί με τα προηγούμενα την εμπέδωση ενός καθεστώτος πανοπτικού ελέγχου των δημόσεων δράσεων, την κοινωνική νομιμοποίηση της προληπτικής καταστολής. Στη Βόρεια Ελλάδα πραγματοποιήθηκαν πορείες σε πολλές πόλεις, ενώ κατελήφθησαν ο κινηματογράφος Ολύμπιον στη Θεσσαλονίκη, η νομαρχία Καβάλας και η περιφέρεια Ανατολικής Μακεδονίας Θράκης στην Κομοτηνή. Στο Αγρίνιο, μετά την πορεία στο κέντρο της πόλης, ομάδα 25 περίπου ατόμων κατευθύνθηκε στα γραφεία του υφυπουργού Μωραΐτη και τα κατέστρεψε πετώντας έπιπλα και άλλα αντικείμενα από το παράθυρο στο δρόμο. Την επόμενη μέρα, ομάδα 50 περίπου εξεγερμένων πραγματοποιεί επιθέσεις σε τράπεζες, ενεχυροδανειστήριο και τα γραφεία του ΛΑΟΣ στην πλατεία δημοκρατίας. Ενώ καίγεται και η ελληνική σημαία στο κέντρο της πλατείας. Κατά την αποχώρηση τους προξενούνται φθορές στο ταχυδρομείο της πόλης, αυτοκίνητα των ΕΛ.ΤΑ. και σε κατάστημα ρούχων που ανήκει σε γνωστό φασιστοειδές που επανειλημμένα έχει συνδράμει τις αστυνομικές αρχές με πληροφορίες και όχι μόνο. Η επίθεση, λίγο αργότερα, των αστυνομικών δυνάμεων απαντήθηκε με πέτρες και βόμβες μολότοφ ενώ οδοφράγματα στήθηκαν ως την περιοχή του δημοτικού πάρκου Αγρινίου. Η απάντηση σε όλα αυτά ήταν μια γενικευμένη αστυνομοκρατία στους δρόμους της πόλης και η έφοδος για έλεγχο σε σπίτι ενός συντρόφου που συνοδεύτηκε από ένα όργιο παραπληροφόρησης σε σχέση με τους λόγους και τα αποτελέσματα της εφόδου. Και στην Κρήτη τεταμένο το κλίμα. Στο Ηράκλειο σπάστηκαν τα δικαστήρια, κατέβηκαν κάμερες , κυνηγήθηκαν ασφαλίτες, και στην πλατεία Κορνάρου, μπροστά από τα γραφεία του ΛΑΟΣ και ορισμένες τράπεζες έγιναν επιθέσεις στους μπάτσους, όπως και σε ένα ασφαλίτικο τζιπάκι που εντοπίστηκε στην Έβανς. Στην πλατεία Ελευθερίας ο κόσμος μπήκε στα γραφεία του βουλευτή Κεγκέρογλου και ανέβασαν πανό για λίγη ώρα. Αμέσως μετά συνεχίστηκαν οι επιθέσεις στο πολιτικό γραφείο της Σκραφνάκη, πετάχτηκαν κάτω τα σύμβολα του ΠΑΣΟΚ και κάηκαν οι σημαίες τους. 2 ημέρες αργότερα κατά τη διάρκεια πορείας πάνω από 500 μαθητές πετούν πέτρες στην αστυνομία και στις τράπεζες ενώ προσπαθούν να εισβάλλουν στην Περιφέρεια Κρήτης και στο Δημαρχείο. Στα Χανιά πραγματοποιήθηκε κατάληψη στην αντιπεριφέρεια οπού συντονίστηκαν δράσεις και στα πλαίσιά της λειτούργησε ραδιοφωνικός σταθμός μέσω internet. Στο Ρέθυμνο έγινε κατάληψη στο δημαρχείο, όπως και στην αντιπεριφέρεια Λασιθίου, στην οποία μετά από γενική συνέλευση των εργαζομένων σε αυτή βγήκε ψήφισμα στήριξης. Στα Τρίκαλα σπάστηκαν 3 τράπεζες, για τις οποίες συνελήφθησαν 3 άτομα. Στην Άρτα πραγματοποιήθηκαν συνολικά 5 πορείες μέσα σε τρεις μέρες και το α/α μπλοκ πραγματοποίησε συμβολικές επιθέσεις με σκουπίδια σε πολιτικά γραφεία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Στο Βόλο, σε μια πορεία τεράστια για τα δεδομένα της πόλης με συμμετοχή 4500 ανθρώπων, κάηκε ολοσχερώς ένα κατάστημα της eurobank και η εφορία, σπάστηκαν ορισμένα super market, πραγματοποιήθηκε κατάληψη στο δημαρχείο η οποία όμως δεν κρατήθηκε, αφ' ενός γιατί έξω μαίνονταν συγκρούσεις με την αστυνομία, αφ' ετέρου γιατί έγινε μία απόπειρα εμπρησμού ενώ κόσμος βρισκόταν μέσα, πράγμα που μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πιθανότατα επρόκειτο για μια κατασταλτική κίνηση. 6 άτομα συνελήφθησαν. Στην Πάτρα πραγματοποιήθηκε πορεία 5000 ατόμων ενώ το βράδυ έγιναν συγκρούσεις με την αστυνομία. Κατάληψη έγινε και στο κτήριο Νομαρχίας Φθιώτιδας και Περιφέρειας Στερεάς Ελλάδος μετά από μεγάλη πορεία στο κέντρο της Λαμίας. Τέλος, κατάληψη πραγματοποιήθηκε και στο δημαρχείο Ρόδου.

Η συσσωρευμένη οργή του τελευταίου διαστήματος εκτονώθηκε μέσα σε μία ημέρα, δείχνοντας μια ξεκάθαρη αλλαγή των κοινωνικών αντανακλαστικών και της εξοικείωσης με τις συγκρουσιακές τακτικές. Όλοι περίμεναν πως θα έρθει μία τέτοια ημέρα. Είναι χαρακτηριστικό το ότι η εξέγερση απλώθηκε σε τόσες πόλεις χωρίς να προϋπάρχει κάποια οργανωτική προετοιμασία και χωρίς να συντονιστεί από κάποια επίδοξη πολιτική πρωτοπορία. Ούτε κατά τη διάρκειά της, ούτε και μετά σοκαρίστηκε κανείς πραγματικά από το επίπεδο της βιαιότητας. Ούτε καν όσοι και όσες αναμασάνε την προπαγάνδα που αναπαράγεται αδιάκοπα από τα μμε για μεροκαματιάρηδες που πάθανε ζημιά, για μικροεπιχειρηματίες που καταστράφηκαν, για την αίγλη και την αξιοπιστία της χώρας μας που υποβαθμίζονται. Τέτοιες κοινωνικές εκρήξεις είναι πλέον αναμενόμενες και υπολογίσιμες, και πώς να μην είναι άλλωστε όταν από το παράδειγμα της 12/2 φαίνεται το τι μπορεί να γίνει μόλις σε μια μέρα, από ένα τόσο μεγάλο πλήθος και με ένα τόσο θολό και ετεροκαθοριζόμενο πλην όμως συσπειρωτικό σημείο αναφοράς, την ολομέτωπη επίθεση των αφεντικών. Δεδομένου αυτού δε μας εκπλήσσει πως αυτή η κατάσταση δεν είχε μεγαλύτερη διάρκεια, όπως για παράδειγμα ο Δεκέμβρης του '08. Εξ' άλλου δεν είχε προοπτικές, δεν είχε – κατά τα φαινόμενα – εφικτούς στόχους. Ήταν ένα φαινόμενο χαοτικό, μια ένδειξη για τις προοπτικές που ανοίγουν από εδώ και πέρα για την πολιτικοποίηση της δημόσιας ζωής. Ήταν όντως μια εκτόνωση, χωρίς αυτό να μειώνει τη σημασία της για τις κινηματικές διεργασίες. Ήταν η κατάρριψη του επιχειρήματος “αφού με όλα αυτά τα σπασίματα και όλη αυτή την βία δεν αλλάζει κάτι”, ένα επιχείρημα που ακούγεται συνέχεια μέσα στα τελευταία χρόνια. Φαίνεται όμως ότι έχουν αλλάξει πολλά, και φαίνεται ότι είναι δυνατό να αλλάξουν πολλά περισσότερα. Ένα μεγάλο θετικό στοιχείο είναι η αποτυχία των εργατοπατεράδων της ΓΣΕΕ να περιφράξουν τις κινητοποιήσεις καθώς αυτή η έκρηξη συνέβη μετά την προγραμματισμένη διήμερη σαμποταριστική τους τελετουργία. Ο τρόπος τέλος με τον οποίο εξελίχθηκαν οι διώξεις και ξεδιπλώθηκε η καταστολή, επιβεβαιώνει για άλλη μια φορά τις εκτιμήσεις πως όλες αυτές οι τακτικές που εφαρμόζονται μέσα στα τελευταία χρόνια για τις διώξεις αγωνιστών του α/α χώρου είναι η βάση για τη δημιουργία ενός νέου κατασταλτικού δόγματος. Μιας πτυχής της πορείας για την επιβολή μιας ολοκληρωτικής, ή καλύτερα ολοκληρωμένης, δημοκρατίας για τη συντήρηση της τάξης των πραγμάτων και την επέκταση του ελέγχου της κυρίαρχης τάξης σε όλες τις πτυχές της ζωής. Τα αφεντικά δεν πρόκειται να κάνουν πίσω. Το ερώτημα είναι αν θα κάνουμε εμείς.

Για να προστατεύσει κανείς μια τράπεζα είναι ή μπάτσος ή ηλίθιος…

Στις 16 Ιανουαρίου 2006 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης για την απαλλοτρίωση της Εθνικής
τράπεζας στην οδό Σόλωνος , στην Αθήνα.
Ο Γ. Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος με τρεις σφαίρες στην πλάτη, ενώ τα άλλα τρία άτομα
που ήταν μαζί του κατάφεραν να διαφύγουν. Την ώρα της σύλληψης οι μπάτσοι τον κλωτσάνε βρίζοντας και
του περνάνε χειροπέδες. Λίγη ώρα μετά, μεταφέρεται στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται
σε άσχημη κατάσταση ενώ μετά την παραμονή του στο νοσοκομείο μεταφέρεται υπόδικος στις φυλακές
Κορυδαλλού.
Το “αντιτρομοκρατικό επιτελείο” έπειτα από μία θολή καταγραφή των πραγμάτων, εκτιμά και αποδίδει την
ληστεία στη “συμμορία των ληστών με τα μαύρα”, καθώς βρέθηκε και το ποσό των 40.000 ευρώ σε θυρίδα του Γιάννη Δημητράκη. Ο ίδιος κατέθεσε πως τα χρήματα αυτά ήταν από συναυλίες και σκοπό είχαν την ενίσχυση ατόμων από τον αντιεξουσιαστικό χώρο που ήταν φυλακισμένοι. Το μιντιακό αυτό κατασκεύασμα για την εν λόγω “συμμορία…” είναι και ο τρόπος που θα αποδώσουν στον Δημητράκη (αλλά και στους υπόλοιπους) ένα βαρύτατο κατηγορητήριο. Βάσει του μαύρου χρώματος των ρούχων και με «στοιχεία» που με κάποιο μαγικό τρόπο έχουν συνδέσει μπάτσοι και Μ.Μ.Ε μιλούν για την «συμμορία των ληστών με τα μαύρα» που αποτελείται από αναρχικούς και έχει διαπράξει άλλες έξι ληστείες σε τράπεζες…

Στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο μετέβη ο 7ος τακτικός ανακριτής και ρουφιάνος Μανώλης Φουκαράκης,
προκειμένου να απαγγείλει το σαθρό κατηγορητήριο εις βάρος του Δημητράκη. Εκτός από τον Φουκαράκη στο
νοσοκομείο όπου ο Δημητράκης νοσηλεύεται σε άσχημη κατάσταση θα βρεθεί και ο αρχιρουφιάνος εισαγγελέας Διώτης. Θα παραδώσει και θα ζητήσει από τον Δημητράκη να υπογράψει το ένταλμα, πράγμα που ο γιατρός του θα αποτρέψει, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την σοβαρότητα της κατάστασης του και την ανάγκη για ξεκούραση. Η απάντηση του Διώτη, όπως αναφέρεται από γράμμα του Δημητράκη, ήταν : «Σαφώς και σέβομαι την κατάσταση του παιδιού και δεν σκοπεύω να τον ταλαιπωρήσω άλλο, γιατί αν ήθελα θα μπορούσα να του τραβήξω λίγο τα σωληνάκια και να του πάω την πίεση στο 50..»
Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν πογκρόμ και συλλήψεις σε σπίτια φίλων του. Η επίθεση που δέχτηκε ο αντιεξουσιαστικός χώρος ήταν ξεκάθαρη, ενώ λίγες μέρες αργότερα εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για
ακόμη τρία άτομα τα οποία ανήκουν στον αναρχικό χώρο, για τα οποία οι αρχές μαζί με όλο το συρφετό των Μ.Μ.Ε, δημοσιεύουν τα ονόματα τους καθώς και την φωτογραφία του ενός. Τα τρία αυτά άτομα επέλεξαν
να μη δώσουν το παρόν στις αρχές, στάση την οποία κρατούν ακόμη και σήμερα.
Την αστυνομική βία διαδέχεται η δικαστική ασυδοσία καθώς η “δικαιοσύνη” έχει πλέον κατασκευάσει ένα αυθαίρετο και βαρύ κατηγορητήριο που έχει ως στόχο την εξόντωση του Γ. Δημητράκη και ταυτόχρονα τον παραδειγματισμό για τον υπόλοιπο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Έτσι μαζί με την ληστεία της Εθνικής
τράπεζας, κατηγορείται για άλλες έξι αφού κατά τις αρχές είναι μέλος της “συμμορίας των ληστών με τα μαύρα”… Η τελική ποινή που του αποδίδεται από το τριμελές εφετείο κακουργημάτων , είναι : κάθειρξη 25
χρόνια κατά συγχώνευση για 2 απόπειρες ανθρωποκτονιών, εγκληματική οργάνωση, απόπειρα παράνομης βίας, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, ενώ κρίθηκε αθώος για τις έξι ληστείες, νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα και για μία απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η συνολική ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο ήταν 35 χρόνια και 6 μήνες καθώς του κατέσχεσαν και τα χρήματα που βρέθηκαν στη θυρίδα ενώ τόνισε πως η ληστεία έγινε με ιδιαίτερη σκληρότητα, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ποινή της ισόβιας κάθειρξης…

Ο Γιάννης Δημητράκης αποδέχτηκε μόνο την ληστεία στην Σόλωνος και αρνήθηκε ότι τραυμάτισε μπάτσους, αφού πυροβόλησε μία φορά στον αέρα για εκφοβισμό. Χαρακτηρίζει την πράξη του κοινωνική ληστεία αλλά και μία επιθετική ενέργεια απέναντι στο ληστρικό σύστημα των τραπεζών, που έχουν μεταβληθεί σε σύγχρονους φεουδάρχες. Επίσης δηλώνει πως την ληστεία την έκανε για να μην καταντήσει δουλεύοντας σε ακόμη έναν εκμεταλλευόμενο από το κοινωνικό σύστημα και πως σε καμία περίπτωση δεν την διέπραξε με
σκληρότητα.
Η ίδρυση μιας τράπεζας και ο τρόπος λειτουργίας της από μόνα τους αποτελούν μία μορφή νόμιμης ληστείας, το σύστημα αυτό εκμεταλλευόμενο τις καθημερινές μας ανάγκες έχει εξελιχθεί σε νόμιμους τοκογλύφους. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουνε χάσει το σπίτι τους ή ξεπληρώνουν για χρόνια χρέη ή τόκους ενώ οι τράπεζες συνεχίζουνε να πατάνε επί πτωμάτων… Ο τομέας της σημερινής “εργασίας” στο κοινωνικό σύστημα επίσης, εξισώνεται με την απόλυτη σκλαβιά αφού καλείται κανείς να “εργάζεται” για ψίχουλα πολλές ώρες, αφού για τα αφεντικά αυτό είναι το πρότυπο μιας παραγωγικής μονάδας.

Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε ο Γιάννης Δημητράκης από το κράτος ήταν σίγουρα εκδικητικός και
παραδειγματικός κλείνοντας τον για 25 χρόνια στις αποθήκες ψυχών και σωμάτων.
Αρχικά ήταν υπόδικος στις φυλακές Κορυδαλλού, έπειτα στην Νεάπολη Λασιθίου Κρήτης και από τις 22
Δεκεμβρίου 2006 μεταφέρθηκε στο Μαλανδρίνο Φωκίδας. Στις 23 Απριλίου 2007 ο ξυλοδαρμός του από
«σωφρονιστικό» υπάλληλο ήταν και ο λόγος για την γενικευμένη εξέγερση στις φυλακές. Η είδηση εξαπλώθηκε αστραπιαία, κρατούμενοι σε άλλες πόλεις όπως Κορυδαλλό, άγιο Στέφανο Πάτρας, Λάρισα, Τρίκαλα, Κέρκυρα, Ναύπλιο, Διαβατά, και Κομοτηνή προχώρησαν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (στάση, αποχή συσσιτίου κ.τ.λ) εκφράζοντας την οργή τους και απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα κρατικά κολαστήρια.
Στις 25 Απριλίου έγινε επέμβαση των ματ στις φυλακές Μαλανδρίνου καθώς αρκετοί από τους εξεγερμένους
βρίσκονταν ακόμη στην ταράτσα των φυλακών, ενώ στον Κορυδαλλό η τιμωρία που επέβαλε εκδικητικά ο
“σωφρονιστικός μηχανισμός” στον Β. Στεργίου και στον Ν. Κουνταρδά ήταν η απομόνωση. Σε άλλες φυλακές
πολλοί από τους κρατούμενους μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για τις Ά βοήθειες.
Σε συνέντευξη που έδωσε ο Δημητράκης περιγράφει πως στα κρατικά κολαστήρια δεν εξασφαλίζεται η
ανθρώπινη διαβίωση ούτε στο ελάχιστο… μικροί χώροι, προβλήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, έλλειψη
επικοινωνίας λόγω τοποθεσίας ορισμένων φυλακών, επισκεπτήρια μισής ώρας και πολλά άλλα προβλήματα
που μαζί με την γνωστή συμπεριφορά των υπαλλήλων, βασανιστήρια σωματικά και ψυχολογικά γίνονται πλέον
καθημερινότητα.

Στις 9 Οκτωβρίου 2007 ο Γ. Δημητράκης δέχεται μία πειθαρχική μεταγωγή στις φυλακές Αλικαρνασσού
Κρήτης. Εκεί, στις 7 Δεκεμβρίου 2008 (μία μέρα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου)
θα αρχίσει απεργία πείνας καθώς θα ζητήσει να γίνουν δεκτά τα αιτήματα του για τη μεταφορά του σε άλλες
φυλακές.
Στις 18 Μαρτίου και ενώ ο “σωφρονισμός” του συνεχίζεται στα κολαστήρια της Αλικαρνασσού, δέχεται επίθεση από τον φασίστα της χρυσής αυγής «περίανδρο» (αντώνη ανδρουτσόπουλο) και μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Την ίδια μέρα επίσης γίνεται άλλη μία κρατική δολοφονία καθώς βρίσκεται νεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη, στο
πλοίο όπου μεταφερόταν σε φυλακές της Κρήτης, κάτω από “άγνωστες συνθήκες”.
Τα “σωφρονιστικά ιδρύματα” αλλά και το σύστημά τους όπως και η “δικαιοσύνη” που αποδίδεται από όλους
τους ρουφιάνους δικαστές και εισαγγελείς, εκδικείται και τιμωρεί προσφέροντας απλά ένα αργό θάνατο. Ο
Γιάννης Δημητράκης, σήμερα, βρίσκεται αιχμάλωτος στα κολαστήρια της αστικής δημοκρατίας στη Δομοκό.

Στεκόμαστε αλληλέγγυοι για τον αξιοπρεπή αγώνα που συνεχίζει να δίνει καθημερινά μέσα από τις φυλακές
αλλά και για την επαναστατική του δράση ενάντια στο ληστρικό σύστημα των τραπεζών, στις 16 Ιανουαρίου
2006.

ΏΣΠΟΥ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΩΡΑ ΠΟΥ
ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΥΛΑΚΗ
ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.

ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ

Για τον όχι-και-τόσο τυχαίο θάνατο μιας κρατούμενης και τα σύγχρονα κολαστήρια.

thiva-fire Οι περσινές κινητοποιήσεις των φυλακισμένων και συγκεκριμένα η μαζική απεργία πείνας στην οποία προχώρησαν απέκτησαν ιδιαίτερα κοινωνικό χαρακτήρα. Αυτό οφείλεται στο δίκαιο των αιτημάτων τους, τα οποία αν και στοιχειώδη ήταν και αναγκαία για την κάπως πιο ανθρώπινη διαβίωση τους μέσα στα κρατικά κολαστήρια, αλλά και στην στήριξη που συνάντησαν από πολλούς πολιτικούς χώρους, τα μέσα προπαγάνδισης των οποίων βοήθησαν στον μεταξύ τους συντονισμό και έδωσαν ένα πάτημα για απεύθυνση στο σύνολο ουσιαστικά της κοινωνίας. Σημαντική ήταν και η πίεση που ασκήθηκε σε πολιτικό επίπεδο μέσω των πορειών έξω από τις φυλακές και το ξεκάθαρο συναίσθημα αλληλεγγύης που ήταν το ίδιο ισχυρό τόσο εντός όσο και εκτός των τειχών.
Continue reading Για τον όχι-και-τόσο τυχαίο θάνατο μιας κρατούμενης και τα σύγχρονα κολαστήρια.