Tag: ρατσισμός

Η διαφωτιστική περιπέτεια του Mitsos

Εδώ και αρκετό καιρό, ταυτόχρονα με την “επικοινωνιακή έκρηξη” της χρυσής αυγής, οι διευθύνσεις των ηλεκτρονικών μας ταχυδρομείων έχουν γίνει μέσω διαφόρων διακλαδώσεων (βλέπε forward mail) τόπος εναπόθεσης ηλεκτρονικών κοπράνων υπό τη μορφή 'ανωνύμων πατριωτικών μηνυμάτων'. Συνήθως πρόκειται για μικρά στο μέγεθος και δήθεν 'πρωτοτυπα' στη μορφή μηνύματα που συχνά έχουν αντιμνημονιακό-αντιμερκελικό μανδύα και σχεδόν πάντα δεν αποτελούν τίποτα άλλο από ξεκάθαρη εθνικιστική προπαγάνδα. Αυτά τα μηνύματα, μάλιστα, έχουμε παρατηρήσει ότι αναπαράγονται και διαδίδονται δυστυχώς από αφελείς και ανίδεους πολίτες (όταν δεν πρόκειται για συνειδητούς προπαγανδιστές της 'εθνικιστικής-φασιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση').


Ένα τέτοιο χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί και το παρακάτω μήνυμα-mail που εξιστορεί μια μέρα της ζωής ενός συμπαθή έλληνα ανέργου, του Γιάννη (αναπαράγουμε όπως λάβαμε ορισμένοι το mail στο προσωπικό μας ταχυδρομείο).

Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί … σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN) Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL) Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY) Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM) Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY), Φόρεσε εσώρουχο (MADE IN BAGLADESH) Τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) Κάλτσες (MADE IN EGUPT) Παπούτσια (MADE IN ITALY) Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούργια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA) ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOODA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ KAI ΜYLNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN) Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN). Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA), Ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA) μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN) το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA) και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ. Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA), ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL), Άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA) και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA). Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τι διάολο φταίει και δεν μπορεί να βρεί μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ…

H μικρή αυτή ιστορία, ωστόσο, έμεινε λειψή. Ο συγγραφέας της άφησε για έκπληξη το καλύτερο κομμάτι της, αυτό που αφηγούνταν το τι συνέβη όταν ο Γιάννης, ένα φθινοπωρινό βράδυ, μουρμούριζε στην παρέα του για τις άκαρπες προσπάθειες του να βρει δουλειά…Ένας απ΄τους ακροατές των παραπόνων του, ο Mitsos…

 

[Ο ΜΗΤΣΟΣ]

Ο Mitsos ήταν φίλος του ΓΙΑΝΝΗ. Ο Mitsos λοιπόν πήγε και έπαιξε στο καζίνο, σ' ένα απ' τα αρκετά που υπάρχουν στην Ελλάδα, καθώς παρατηρείται μια παγκόσμια σύμπτωση -η τρομακτική αύξηση των καζίνο και του τζόγου γενικότερα να συμπίπτει με την άνοδο της πείνας και της εξαθλίωσης- κέρδισε 500.000 ευρώ και σκέφτηκε να κάνει το γύρο του κόσμου σε ένα χρόνο.

Είχε ακούσει το φίλο του το Γιάννη να παραπονιέται για “τις θέσεις εργασίας που λείπουν από τη χώρα του ενώ αφθονούν στις υπόλοιπες”, οπότε αποφάσισε να περάσει από τις χώρες στις οποίες είχαν κατασκευαστεί τα προϊόντα που θύμιζαν στο Γιάννη την ανεργία του.

Ξεκίνησε λοιπόν από την Ελβετία, όπου είδε πως οι κατώτεροι μισθοί στη χώρα κυμαίνονται πάνω από τα 10 ευρώ την ώρα. Αυτό του έκανε εντύπωση οπότε έψαξε και έμαθε πως η χώρα αυτή, πάντα προστατευόμενη από τις μεγάλες γειτονικές καπιταλιστικές δυνάμεις που τη δημιούργησαν, δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο, από τον καιρό της ίδρυσής της, παρά ένα τεράστιο πλυντήριο για το ξέπλυμα αμύθητων “μα;ύρων” χρηματικών ποσών, διαφόρων μαφιόζων ναρκεμπόρων, οπλεμπόρων και σωματεμπόρων, οι οποίοι, έτσι με τις επενδύσεις τους στο νόμιμο κομμάτι της οικονομίας κατάφεραν και την ανεργία να ρίξουν, και τα λεφτάκια τους να ξεπλύνουν, και να διατηρούν σταθερή την κοινωνική ειρήνη προσφέροντας υψηλό βιοτικό επίπεδο στο ντόπιο πληθυσμό.

Μετά πετάχτηκε στη Σουηδία, τόπο κατασκευής του κρεβατιού του Γιάννη, κατασκευασμένο, φυσικά -από ποιον άλλο- από την ΙΚΕΑ… Εκεί λοιπόν διαπίστωσε πως το “θαύμα” της εν λόγω εταιρείας που ταίζει τόσα στόματα καθημερινά, είναι βασισμένο στις πρωτοποριακές ιδέες του ιδιοκτητη της, ονόματι IngvarKamprad, ο οποίος από τα νιάτα του κιόλας είχε δείξει τη διορατικότητα και τις προθέσεις του, αποτελώντας εξαιρετικά δραστήριο μέλος του σουηδικού ναζιστικού κινήματος, μαζεύοντας λεφτά και στρατολογώντας κόσμο για λογαριασμό του.

Έπειτα πήγε στη Βραζιλία καθώς στην Ευρώπη του φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά… Εκεί είδε πως η ανεργία είχε προσωρινα μειωθεί αισθητά, κυρίως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 αλλά και του Μουντιάλ ποδοσφαίρου που πρόκειται να διεξαχθεί εκεί το 2014. Αργότερα έμαθε για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στρατού και αστυνομίας στις φαβέλες του Ρίο, καθεμιά από τις οποίες [επιχειρήσεις] έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς [συχνά ανάμεσά τους μικρά παιδιά], και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια-παράγκες τους, για την ανάγκη 'καλλωπισμού' της πρωτεύουσας ενόψει των μεγάλων διοργανώσεων… [σχετικό δοκίμιο στα αγγλικά στο http://en.contrainfo.espiv.net/files/2012/06/Genocide–and–Spectacle1.pdf]. Ο Mitsos, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αισθάνθηκε σφοδρές προκαταβολικές τύψεις να τον περιτυλίγουν στη σκέψη οτι σε λίγα χρονάκια από τώρα, θα πανηγυρίζει σίγουρα τα γκολάκια της αγαπημένης του 'σελεσάο' στον τελικό ενός αιματοβαμμενου μουντιάλ…

Επιπλέον, τα ευρήματα αυτά του έφεραν απέχθεια κι έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στην Ευρώπη και στη Γερμανία, για να δει πώς εφαρμόζεται εκεί το μοντέλο που υποτίθεται πως θα σώσει και την Ελλάδα [κρατικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών, 'απελευθέρωση της εργασίας' κλπ].


Εκεί λοιπόν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει από κοντά ορισμένες βασικές παραμέτρους που διαμόρφωσαν το “θαύμα της γερμανικής οικονομίας” -με βασικό πυλώνα την υποτίμηση της αξίας της εργασίας- όπως για παράδειγμα έναν νόμο του 2005 που υποχρεώνει όσους παίρνουν επίδομα ανεργίας να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, όσο κακοπληρωμένη και αν είναι…Έμαθε για το παράδειγμα ενός 58χρονου μηχανικού που κλήθηκε να εργαστεί ως βοηθός κηπουρού για 5 μήνες-30 ώρες την εβδομάδα, με ωρομίσθιο…1,5 ευρώ, ενώ πληροφορήθηκε και για την πρωτοποριακή ιδέα ενός επιχειρηματία να προωθεί 20χρονους νεους και νεες σε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίοι δεν θα έπαιρναν δεκάρα τσακιστή από το μάρκετ ή από την επιχείρηση, αλλά θα ζούσαν από τα όποια φιλοδωρήματα των πελατών… Αντίιθετα ο επιχειρηματιας θα εισέπραττε ποσό για κάθε υπάλληλο από το σουπερ μαρκετ. 'Έτσι γίνονται τα φράγκα… Τελικά μάλλον δεν είναι ότι μας ζηλέυει η Μέρκελ και μας μισεί θανάσιμα ο Σόιμπλε για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αφού και στους αδύναμους της Γερμανίας όχι απλά κάνουνε τα ίδια, αλλά τα 'χουν κάνει εδώ και χρόνια, και μάλιστα οι Σοσιαλιστές του Σρέντερ… σκεφτηκε πικρά.
 
Όσο για την Ιταλία και την Ισπανία… αυτές τις είχε απορρίψει εξαρχής… Αμφότερες βρίσκονται ένα βήμα πριν την… ελληνοποίησή τους, από άποψης οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, άσε που η Ισπανία έχει έτσι κι αλλιώς από καιρό τώρα υψηλότερη ανεργία κι απ' την Ελλάδα την ίδια.
 
Απογοητευμένος από την Ευρώπη, o Μitsos σκέφτηκε να φύγει για μέρη μακρινά και επέλεξε το Μπαγκλαντές, καθώς διάβασε στις οικονομικές εφημερίδες ότι η χώρα παρουσιάζει εδώ και καιρό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της 7-8% ετησίως, οπότε έχοντας ακούσει τη λέξη “ανάπτυξη” και “ανταγωνιστικότητα” γύρω στις 34.000 χιλιάδες φορές από κανάλια, εφημερίδες κ φίλους στο καφενείο, ως το μεγάλο στόχο της χώρας, το βωμό στον οποίο κάθε θυσία είναι απαράιτητη, είπε να πάει να δει από κοντά πώς επιτυγχάνεται αυτό το μεγάλο όραμα. Φτάνοντας απόρησε που είδε εκατομμύρια ανθρώπων να περιφέρονται μεσ' την απόλυτη φτώχεια, ενώ διαπίστωσε πως ο μέσος μισθός στη χώρα κυμαίνεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 48 ευρώ το μήνα. Αυτό ήταν και το κίνητρο για την κατασκευή και τις “επενδύσεις” (άλλη μια λέξη που ο mitsos είχε φτάσει να βλέπει κ στον ύπνο του), τα χιλιάδες -κυριολεκτικά- εργοστάσια εταιρειών πασίγνωστων στα μέρη μας όπως η H&M, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον δυτικο καταναλωτή να αγοράσει με 5 ευρώ μπλουζάκι καλής σχετικα ποιότητας, και παράλληλα να προσφέρει απλόχερα τόσες θεσεις εργασίας στους ανθρώπους του “τρίτου κόσμου”… οι οποίοι ειναι τόσο ευγνώμονες για τη δουλειά τους, που ανά λίγους μήνες καίνε συθέμελες τις μονάδες των εργοστασίων όπου δουλεύουν, ενίοτε με τους διεθυντές μέσα, ως απάντηση στις απαγωγές, τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες διαφόρων εργαζομένων, κάθε φορά που αυτοί απεργούν για να ζητήσουν αύξηση των μισθών τους.
 
Ο mitsos συγκλονίστηκε πολύ από τη θέα προσώπων καμμένων με οξύ, μιας σταθερής πρακτικής αντεκδίκησης διαφόρων ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών και μαφιόζων εναντίον ατόμων που δουλεύουν για λογαριασμό τους και τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα. Τόσο πολύ που αποφάσισε να μην επιστρέψει ξανά εκεί, αλλά και να μην πάει καν στην Ταϊβάν και τη Σρι Λάνκα, αντιλαμβανόμενος ότι και εκεί λαμβάνουν χώρα παρόμοια “οικονομικά θαύματα”…Φεύγοντας, ένα παράξενο αίσθημα τον βασάνιζε, χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορίσει περί τίνος ακριβώς επρόκειτο… είχε πάντως να κάνει με το βιτριόλι στο πρόσωπο εκείνων των γυναικών, το οποίο του θύμιζε κάτι πολύ έντονα…. κάπου το είχε ξανακούσει αυτό.
 
Πριν εγκαταλείψει οριστικά την Ασία, αποφάσισε να φτάσει μέχρι και την Ιαπωνία, για να δει με τα ματια του την περιβόητη ιαπωνική πειθαρχία στους νόμους η οποία, σύμφωνα με τα όσα παραδοσιακά ακούγονταν στη χώρα του, είχε οδηγήσει τη χώρα στη μεγάλη ανάπτυξη που γνώρισε, την πτώση της ανεργίας κλπ. Η ανησυχία του Mitsos ξεκίνησε να εκδηλώνεται ένα πρωϊνό, όταν κοιτώντας τη λεκάνη της τουαλέτας που μόλις είχε χρησιμοποιήσει στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, λίγο έξω από το Τόκυο, αντίκρισε κάτι φωσφορίζοντα πράσινο-τιρκουάζ υγρά. Απευθύνθηκε στη ρεσεψιόν όπου και ενημερώθηκε ότι η ραδιενέργεια από το πυρηνικό 'ατύχημα' των σχετικών εγκαταστάσεων στη Φουκουσίμα είχε διαχυθεί μέσω της ατμόσφαιρας και του υδροφόρου ορίζοντα σε όλη την περιοχή, ακόμη και στις γειτονικές χώρες. O Mitsos θύμωσε και ρώτησε έξαλλος τη ρεσεψιόν γιατί δεν είχε ενημερωθεί σχετικά, λαμβάνοντας την απάντηση ότι η πληροφορία αυτή συνυπήρχε μέσα στο 15σέλιδο έγγραφο που συμπλήρωσε πριν κλείσει το δωμάτιό του και στο οποίο είχε βάλει τη τζίφρα του. Νοιώθοντας εξαπατημένος αποφάσισε να ψάξει λίγο ορισμένες “γκρίζες πτυχές” του μεγάλου ατυχήματος και πραγματικά γούρλωσε τα μάτια του την ώρα που διάβαζε ότι μια ολόκληρη φουρνιά προϊσταμένων, ελεγκτών ασφαλείας, κρατικών εμπειρογνωμόνων και μεγαλοστελεχών της ιδιοκτήτριας εταιρείας της μονάδας Tepco είχαν ξεσκιστεί στο λάδωμα, τις παρατυπίες και τους ψεύτικους ελέγχους στο εργοστάσιο, με στόχο -τι άλλο- τη συνέχιση της κερδοφόρας λειτουργίας του που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ιαπωνική οικονομία για μια σειρά από λόγους [πτώση ανεργίας- “ανάπτυξη”- “ενεργειακή αυτάρκεια”]… “Μα καλά, νόμιμες απλήρωτες δουλειές στη γερμανια, όργιο ρεμούλας και λαμογιάς με κόστος μια πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, μα…έτσι χτίζονται τελικά οι γερές και άσπιλες οικονομίες χωρίς ανεργία;” αναρωτήθηκε ο φίλος μας.
 
Έχοντας διαγράψει οριστικά την Ευρώπη στη συνείδησή του, ο mitsos επέστρεψε στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα επισκέφτηκε τη Χιλή και την Αργεντινή, μονάχα όμως για να πληροφορηθεί με απογοήτευση πως αμφότερα τα 2 αυτά κράτη, ιδρύθηκαν και μπολιάστηκαν κυριολεκτικά, για να αναπτυχθούν, με το αίμα των ανθρώπων που ζούσαν στα εδάφη αυτά για χιλιάδες χρόνια [“αυτόχθονες” – “ιθαγενείς” που τους αποκάλεσαν “ινδιάνους”], πριν την έλευση των Ισπανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν μάλιστα ορισμένες πρωτοποριακές οικονομικές εφαρμογές στη Χιλή, χώρα -”πρότυπο ανάπτυξης” της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα η ιδέα να ιδιωτικοιποιηθεί όχι μόνο το νερό της βροχής, αλλά κάθε κυβικό μέτρο ύδατος στη χώρα, από τη μεγαλύτερη λίμνη μέχρι το μικρότερο ποτάμι. Έτσι οι πλούσιοι μπόρεσαν να αγοράσουν τεράστιες υδροφόρες εκτάσεις και να τις χρησιμοποιήσουν για να υδροδοτήσουν τις business τους, όπως τα μεγαλύτερα λατομεία χαλκού και ασημιού του πλανήτη, αφήνοντας κατάξερα τα υπόλοιπα εδάφη και τους μικροαγρότες απελπισμένους να μην ξέρουν από πού τους ήρθε [η ξηρασία]. Λίγο πριν αναχωρήσει, ο mitsos πληροφορήθηκε πως ο σπόρος του πρωτοποριακού αυτού νόμου προερχόταν από την περίοδο της χούντας Πινοτσέτ, περίοδος κατά την οποία οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού [UniversityofChicago] έψαχναν μια χώρα-πειραματόζωο για να εφαρμόσουν τις ρηξικέλευθες θεωρίες τους και επισκέφτηκαν τη Χιλή όπου σε συνεργασία με το Στρατηγό Πινοτσέτ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα και πέθαναν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα, αλλά πέτυχαν να απελευθερώσουν την οικονομία.
 
…Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια τα καλά απολαμβάναμε την αξέχαστη Βίρνα Δράκου να φροντίζει τη Σελήνη…υπήρχε ποιότητα στη ζωή μας και οι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες έπαιρναν αυτά που τους αξίζαν,σκέφτηκε ο Mitsos στο αεροπλάνο της επιστροφής για την ελλάδα, αναλογιζόμενος τα “προ-κρίσης χρόνια” κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του.
 
Επιστρέφοντας από το μεγάλο του ταξίδι, ο Μitsos είχε πια συνειδητοποιήσει αρκετά πράγματα, με πρώτο και καλύτερο ότι οι 'οικονομικοί δείκτες ευμάρειας, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότας', είναι πολύ συχνά αντιστρόφως ανάλογοι του βιοτικού επιπέδου των χωρών τις οποίες συνοδεύουν. Συνειδητοποίησε το πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τα 'μεγάλα κράτη' είναι πάντοτε χτισμένα πάνω σε ολόκληρες δεξαμενές αίματος, ανθρώπινου και μη.
 
“H ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”, συλλογίστηκε, δεν συνεπάγεται “απλώς” την κατάληψη μιας υψηλότερης θέσης στην παγκόσμια κατάταξη των κρατών με βάση τα ΑΕΠ τους, αλλά πολύ περισσότερο αφορά στην εξώθηση προς έναν πολύμορφο και κυρίως ανελέητο ανταγωνισμό, πόλεμο κανονικό, μεταξύ των υποτελών κοινωνικών ομάδων κάθε χώρας, όχι πια με στόχο την ανέλιξη στις βαθμίδες του κοινωνικού status, αλλά για την ίδια την εξασφάλιση της επιβίωσης, για την εξασφάλιση τροφίμων, φαρμάκων, θέρμανσης και στέγης, όσοι δεν έχουν άλλους τρόπους για να τα βγάλουν πέρα εκτός από το μεροκάματο, οφείλουν να βρουν τους τρόπους να αυτοκτονήσουν κάθε μέρα κι από λίγο γινόμενοι πιο ελαστικοί, πιο ευέλικτοι, πιο πειθήνιοι και παραγωγικοί μα ταυτόχρονα και πιο φτηνοί στο αφεντικό τους, ώστε να καταλάβουν την επισφαλέστατη κι όμως πολυπόθητη θέση εργασίαςαυτοί,κι όχι οι άλλοι. Η αυτομείωση, λοιπόν, κι ο αυτοεξευτελισμός των 'από τα κάτω', αυτό είναι η δημιουργία εθνικής ανταγωνιστικής οικονομίας, κατέληξε το συλλογισμό του ο Mitsos.
 
Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε τη γαλάζια μας τη θάλασσα να φτύνει 'μαύρο χρυσό' -με κίνδυνο να καταστραφεί για πάντα-τους γλάρους να κλάνουνε φυσικό αέριο και τους εαυτούς μας να τρέχουνε πανικόβλητοι μην πα και λείψει κανένα παγάκι απ' το Mojito που θα μας παραγγέλνουνε οι σκαφάτοι της βουλιαγμένης, αυτό θα πει “αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου και ανθρώπινου δυναμικού;”
 
Αντιλαμβανόμενος πια ότι το αίτημα για άνοιγμα θέσεων εργασίας πάση θυσια –στοιχείο που του είχε κατά μειζονα λόγο προκαλέσει την επιθυμία να πραγματοποιήσει το ταξίδι του- είναι το αίτημα των πλουσίων και ισχυρών κάθε τόπου, να εκμεταλλευτούν με όσο το δυνατόν χειρότερους όρους το εργατικό δυναμικό της εκάστοτε χώρας, με στόχο, τι άλλο, τη μεγιστοποίηση των κερδών τους…
 
Έτσι αντιλήφθηκε τη σημασία ενός συνθήματος με σπρέι που είχε δει κάποτε σε ένα τοίχο, ο ρατσισμος ρίχνει τα μεροκάματα, έλεγε… "Εάν οι ντόπιοι είχαν υπερασπιστεί τα εργασιακά και συνολικά δικαιώματα των μεταναστών", σκέφτηκε, κερδισμένοι θα ήταν όλοι. Αντίθετα, τώρα έρχεται η Χρυσή Αυγή και προτείνει “ανοιγμα θέσεων εργασίας μονο για έλληνες”, με το μισθό που παίρνουν όμως οι ήδη απίστευτα υποτιμημένοι μετανάστες… “Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση και το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υπερασπίστηκε την αναξιοπαθούσα κοινωνική ομάδα των εφοπλιστών, στην απαίτηση των ευρωπαίων να καταβάλλουν ένα μικρο φόρο”, ολοκλήρωσε τη σκέψη του ο φιλος μας.
 
Η ιστορία του Mitsos έγινε τελικά ευρέως γνωστή, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αφότου επέστρεψε σπίτι του, ο Mitsos δεν έκατσε πολύ, αλλά τράβηξε για Αίγυπτο μεριά… Γοητευμένος από την αναγέννηση του συγκλονιστικού αγώνα της εκεί νεολαίας [αλλά όχι μόνο] που όχι μόνο κατάφερε να ρίξει μια 30χρονη δικτατορία, αλλα αναζωπυρώνεται διαρκώς μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι παρά το μεγάλο φόρο αίματος, η λευτεριά είναι ακόμη μακριά από το να κατακτηθεί, κι ότι ο αγώνας δε μπορεί να σταματάει ποτέ, παρά μόνο να συνεχίζεται μέχρι το τέλος κάθε είδους εκμεταλλευτικής σχέσης…

Μέρος 2ο: Ο θάνατος των άλλων

Με τη ραγδαία πολιτικοποίηση που συμβαίνει την τελευταία περίοδο, με όλο και περισσότερο
κόσμο να παίρνει θέση απέναντι ή δίπλα στα πράγματα που συμβαίνουν και στις πολιτικές που
αναπτύσσονται, καλούνται όλοι να τοποθετηθούν πάνω στο καυτό ζήτημα της διαχείρησης του
μεταναστευτικού πληθυσμού. Στο προηγούμενο άρθρο, μέρος 1ο: “να μη συνηθίσουμε το θάνατο";,
καταπιαστήκαμε με την εξοικείωση με το θάνατο που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ελληνική
κοινωνία, εδώ και δεκαετίες, και τον Λόγο που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξη του αντίθετου.
Εδώ λοιπόν, μετά από ένα σκοτεινό καλοκαίρι γεμάτο εθνικιστικές επιθέσεις και καμπάνιες, θα
μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ένα ευρύ κομμάτι του κοινωνικού συνόλου
επανασυγκροτείται πάνω σε ένα κοινό στόχο και μία ενιαία ταυτότητα, την κάθαρση της χώρας που
επιβάλλεται από τους προνομιούχους της κατοίκους, τους νόμιμους, και κατ'επέκταση το πεδίο που
έχει ανοιχτεί για την πρωτοπορία που θα οργανώσει αυτή την κίνηση. Με άλλα λόγια, για αυτό που
πολύ χοντρικά ονομάζεται άνοδος του φασισμού.

Δε θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε από τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Αν κάτι τέτοιο
συμβαίνει, οφείλεται αφ'ενός στην αφέλεια και το ρομαντισμό που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει
πλατιά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος και αφ'ετέρου στην πρόχειρη ή και άστοχη
ανάγνωση τόσο της εγχώριας ιστορίας όσο και του πρόσφατου παρελθόντος, που ήταν γεμάτο με
δείγματα αυτού που τώρα γιγαντώνεται. Θεωρούμε βέβαια πως είναι λάθος να εξετάζουμε την
πραγματικότητα ορίζοντας σαν άξονα την πολιτική και το ποιόν της νέας εθνικιστικής
πρωτοπορίας. Προφανώς και πολλά μπορούν να ειπωθούν – και έχουν ειπωθεί- για το ιδεολογικό
υπόβαθρο της χρυσής αυγής, για την οργανική της σύνδεση με την εθνική υπηρεσία πληροφοριών
και την αστυνομία, για τα νταραβέρια της με τις εγχώριες μαφίες. Για τους ψηφοφόρους της αυτά
δεν αποτελούν απ'ότι φαίνεται και πολύ αποτρεπτικά στοιχεία. Το ζητούμενο είναι να
κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους για τους οποίους αυτό το κόμμα έχει πιάσει, τους λόγους για
τους οποίους ο νεοελληνικός βούρκος αποτελεί ένα ευνοϊκό και γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση
του εθνικιστικού κόμματος και το πώς η στρατηγική αυτής της πρωτοπορίας δε διαμορφώνεται
τόσο για να προκαλέσει καταστάσεις, όσο για δημιουργήσει ένα προστατευτικό περιβάλλον σαν
ομπρέλα που να καλύπτει τις στιγμές έξαρσης της εθνικιστικής υπερηφάνειας. Στην πλειονότητα
των περιπτώσεων, όσον αφορά τους υποστηρικτές του εθνικισμού, δεν έχουμε να κάνουμε με
παραπλανημένα υποκείμενα, αλλά με μάζες που θέλουν μέσα στις δύσκολες στιγμές να
ακολουθήσουν κάποιον δυνατό. Για αυτό και η ανάλυσή μας είναι τέτοια, επειδή δεν κινούμαστε
μαζί, αλλά τους βλέπουμε να παίρνουν θέση απέναντι από εκεί που εμείς στεκόμαστε.

Ξεκινώντας με το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ας πάμε σε αυτά που συνέβησαν στην Κόρινθο
την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου. Τότε λοιπόν εφαρμόστηκε ένα πειραματικό σχέδιο όπου με
πλήρη μυστικότητα αναδιαμορφώθηκε μέρος ενός στρατιωτικού στρατοπέδου και μέσα σε μία
νύχτα μεταφέρθηκαν εκεί από την Αθήνα 400 προς απέλαση μετανάστες.“Βρισκόμαστε σε πόλεμο
και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται” έλεγε ο δήμαρχος Κορίνθου Α. Πνευματικός, όταν κλήθηκε να
εξηγήσει την απόφασή του να κόψει το νερό και να εμποδίσει τη συγκομιδή σκουπιδιών στο
στρατόπεδο μέσα στον καύσωνα. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, η ευκολία με την οποία
αντιμετώπισε τους κρατούμενους σαν κάτι το αναλώσιμο στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης με τους
ανώτερούς του και βέβαια η υποστήριξη που απήλαυσε από την τοπική κοινωνία που έδινε παρόν
για να διαμαρτυρηθεί έξω από το στρατόπεδο. Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο καθένας το
πως έχει εμπεδωθεί ο θάνατος των άλλων σαν προοπτική. Η ουσία αυτού του γεγονότος δεν
αναδείχθηκε, επισκιαζόμενη από το φαντασμαγορικό σόου της χρυσής αυγής που συγκρούστηκε με
την αστυνομία μπροστά στις κάμερες την ημέρα, ενώ το βράδυ έκανε τις κανονισιές της με στρατό
και αστυνομία εντός του στρατοπέδου, σύμφωνα με δημόσιο κείμενο ενός φαντάρου στο
indymedia. Όταν λοιπόν οργανώθηκε μια κρατική επιχείρηση για την απέλαση των μεταναστών, η
κοινωνική παρέμβαση φλέρταρε με την εξόντωσή τους.

Τον Ιούνη, η αστυνομία, το ΣΔΟΕ και διάφοροι άλλοι κρατικοί φορείς έκαναν έφοδο σε
“παράνομες” βιοτεχνίες ρούχων στην Αθήνα που λειτουργούσαν σαν κάτεργα, καθώς τα αφεντικά
κρατούσαν μετανάστες κλειδωμένους σε υπόγειους χώρους, να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια για
ψίχουλα και -προφανώς- ανασφάλιστοι, ενώ με τις μηχανές να δουλεύουν σχεδόν σε 24ωρη βάση
τα αφεντικά γεύονταν τους καρπούς της επικερδούς αυτής επιχείρησης. Από τους 88 εργάτες οι 60
πήγαν για απέλαση. Αυτή είναι απλά μια αρκετά οργανωμένη εκδοχή της ρατσιστικής
εκμετάλλευσης που ρίχνει τα μεροκάματα. Και όταν προκύπτει μια κρατική παρέμβαση, οι
μετανάστες είναι εντελώς αβοήθητοι απέναντι σε θεσμούς που έχουν ξεκάθαρα διαμορφωθεί όχι
για να διώκουν γενικά τους μετανάστες, αλλά υπολογίζοντας τους σαν ένα φθηνό και ευέλικτο
εργατικό δυναμικό με ημερομηνία λήξης και προστατεύοντας τους εκμεταλλευτές τους. Δε θα
μπορούσε αυτό να αποδειχθεί πιο ξεκάθαρα παρά από το πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στη
Σαλαμίνα. Ένας φούρναρης αποσχολούσε -με τους γνωστούς όρους- έναν αιγύπτιο εργάτη. Ενώ
λοιπόν τον είχε απλήρωτο, σύμφωνα με τον ίδιο τον μετανάστη, υποπτευόταν οτι τον έκλεβε. Ο
φούρναρης, μαζί με τον γιό και δυό φίλους τους, χτύπησαν τον μετανάστη, τον μετέφεραν σε έναν
στάβλο οπού τον αλυσόδεσαν και τον βασάνισαν με τρόπους που μάλλον δεν είναι σκόπιμο να
αναφέρουμε, ενώ απείλησαν και τη ζωή του. Ο αιγύπτιος Ουαλίντ Μοχάμετ Τάλεπ, παρέμεινε σε
αυτή την ιδιότυπη φυλακή του αφεντικού του για ένα 24ωρο, κατάφερε να δραπετεύσει και
βρέθηκε αλυσοδεμένος και παραμορφωμένος από το ξύλο. Τότε συνελήφθη και απειλείται με
απέλαση ενώ το αφεντικό, που δεν έχει νόημα να τον χαρακτηρήσουμε παραπάνω, αφέθηκε
-προφανώς- ελεύθερος. Η αντίδραση της αιγυπτιακής κοινότητας που προσέδωσε δημοσιότητα στο
θέμα, ανάγκασε τους κρατικούς μηχανισμούς να βάλουν λουκέτο στο φούρνο με την αιτιολόγηση
της παράνομης απασχόλησης εργάτη για δώσουν ένα τέλος στην υπόθεση. Ο βασικός ρόλος των
θεσμών είναι να στηρίζουν τους ισχυρότερους σε βάρος των ασθενέστερων, πράγμα που φαίνεται
και εδώ καθώς για την απαγωγή και τα βασανιστήρια που έκανε το αφεντικό, μάλλον στην πούδρα
τον έχουνε. Και αφεντικά σαν και το παραπάνω, σε όλες τις γωνιές της ελλάδας φαίνεται να το
εχουν εμπεδώσει για τα καλά. Όπως και να έχει, στα χαρτιά θα μείνει οτι τον απασχολούσε
παράνομα, όχι το οτι αποπειράθηκε έως και να τον σκοτώσει. Και δε χρειάζεται να πάμε πολλά
χρόνια πίσω, να θυμηθούμε αυτά που έχουν γίνει στη μανωλάδα, αφεντικά να σέρνουν μετανάστες
εργάτες από αμάξια.

Τον περασμένο Ιούλη στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου ο 28χρονος εργάτης από το Πακιστάν Μπασίρ
Τζαχανγκίρ, αντί να εισπράξει τα δεδουλευμένα που του χρώσταγε το αφεντικό, δέχθηκε επίθεση
με καραμπίνα. Κρατήθηκε όμηρος για 4 ημέρες, απέδρασε και απευθύνθηκε στην αστυνομία η
οποία φυσικά κάλυψε το αφεντικό. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων οτι θα μπορούσε να τεθεί ένας
αντίλογος που να βασίζεται στο οτι ουκ ολίγες φορές, μετανάστες εργάτες έχουν επιτεθεί στα
αφεντικά τους λόγω οικονομικών διαφορών. Σε ορισμένα τέτοια περιστατικά έχουμε αναφερθεί στο
παρελθόν και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας πως η βία που ασκείται σε αυτές τις
περιπτώσεις δε μπορεί να συγκρίνεται με αυτή των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά πιάνουν το όπλο,
το κάνουν για να επιβληθούν και αυτό το αντιλαμβανόμαστε σαν μια κίνηση εξαρχής εχθρική
απέναντι και σε εμάς. Όταν το πιάνει ένας εκμεταλευόμενος οι όροι αλλάζουν. Το όπλο και η
ταξική του θέση δε θα καθαγιάσουν την πράξη και τα κίνητρά του, αλλά σίγουρα, μια τέτοια πράξη
δεν μας είναι εχθρική. Αυτοί είναι και οι όροι του ταξικού πολέμου. Και είμαστε βέβαιοι πως στην
πραγματικότητα συμβαίνουν αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά βίας που δεν ακούγονται, που
ψιθυρίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Η στρατιωτικοποίηση τέλος που χαρακτηρίζει τον ακροδεξιό χώρο δεν περιορίζεται στα λεγόμενα
“τάγματα εφόδου” της χρυσής αυγής, όμως κανείς δε μιλάει για αυτό. Οι 600 επιθέσεις που έγιναν
στην αθήνα αυτό το καλοκαίρι δεν είναι μόνο από αυτούς. Το πρόταγμα της κάθαρσης έχει
απήχηση και αυτοί που γοητεύονται από την ευκολία του να σκοτώσεις κάποιον τον οποίο κανείς
δε θα ψάξει, και που μάλλον για τον οποίο κανείς δε θα σε συλλάβει δεν είναι λίγοι. Ο ακροδεξιός
χώρος, είναι ευέλικτος, και απ'ότι φαίνεται έχει πρόσβαση σε όπλα. Κανείς δε μίλησε ξεκάθαρα για
τον 38χρονο που πέθανε στο γύθειο όταν έσκασε αυτοσχέδια βόμβα στα χέρια του, με ποιά
ακροδεξιά οργάνωση είχε σχέσεις, που πήγαινε να βάλει τη βόμβα, για που προορίζονταν τα υλικά
για άλλες 60 βόμβες τα όπλα και οι ασύρματοι που βρέθηκαν σε σπίτι 34χρονου συνεργού του, τι
έγινε εν τέλει με τον τελευταίο που αφέθηκε ελεύθερος με τα τόσα πράγματα που βρέθηκαν στο
σπίτι του; Κανείς δε μιλάει ανοιχτά για τις οργανωμένες εθνικιστικές πολιτοφυλακές για τις οποίες
έχουμε γράψει, για το βαθύ παρακράτος που ονομάζεται πατριωτική κίνηση Καβάλας, για τους
πρόσφατους νέους συλληφθέντες στο βόλο που κουβαλούσαν εξοπλισμό μάχης μαζί τους. Από τους
τελευταίους μάλιστα, ο ένας πήγε να το πάρει πάνω του και να αθωώσει τους υπόλοιπους
(σύμφωνα βέβαια με την ρουφιανοφυλλάδα του Παπαχελά) λέγοντας δημόσια πως σκόπευε να
κάψει ένα τζαμί και πως γενικότερα κάνει θελήματα γιοα τη χρυσή αυγή με αντάλαγμα ορισμένα
μεροκάματα σε αγροτικές εργασίες – η παράδοση των πελατειακών σχέσεων δε φαίνεται να αλλάζει
ποτέ και πουθενά -. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν πολύ καλά το που έχουν φτάσει τα
πράγματα, ούτε και αυτοί που έχουν πληροφορίες τις οποίες δεν τις ανοίγουν. Ο θάνατος λοιπόν,
πλαταίνει, αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο που
διεξάγεται. Και η πληροφορία στον πόλεμο είναι όπλο, ενώ το μυστικό είναι προϋπόθεση.

Ακόμα και όλοι αυτοί που ζητάνε να φυλακιστούν οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ξέρουν πολύ καλά τι ζητάνε. Δε θα μιλήσουν ανοιχτά για αυτό. Αυτό όμως δε σημαίνει το οτι ο
θάνατος των άλλων θα είναι σα να μη συνέβη ποτέ. Και αυτό θα το δείξει η ιστορία.

Μέρος 1ο: “Να μη συνηθήσουμε τον θάνατο”;

 

Ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κοινωνικές εκδηλώσεις που ήρθαν σα συνέχεια της αυτοκτονίας του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος την 4/4/12. Ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος στο χώρο της αριστεράς, αφού χάνει τη σύνταξή του αφαιρεί τη ζωή του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος: “επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμ ουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου. πειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλλην ας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου." Η πράξη του αυτή χαρακτηρίστηκε ως πολιτική δολοφονία από διάφορους πολιτικούς χώρους.Ανάλογο περιστατικό σημειώθηκε την 21/4/12 στη Σταυρούπολη Ξάνθης οπού κρεμάστηκε ο 42χρονος εκπαιδευτικός Σάββας Μετοικίδης, επίσης πολιτικοποιημένος, δίνοντας μια ανάλογη χροιά στην πράξη του.


Τον Σεπτέμβρη του '11, ένας 55χρονος αυτοπυρπολήθηκε για δεύτερη φορά στη ζωή του έξω από τράπεζα της θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικών προβλημάτων, χωρίς ωστόσο να χάσει τη ζωή του καθώς μια περιπολίας ΔΙΑΣ έσβησε τη φωτιά. Προέβη σε αυτή την πράξη ζητώ ντας από την τράπεζα να του διαγράψει τα χρέη.

Υπήρξαν επίσης δεκάδες άλλα περιστατικ ά αυτοκτονιών μέσα στους τελευταίους μήνες, όπως μια 90χρονη μητέρα και ο 60χρονος και για πολλά χρόνια άνεργος γιός της που για οικονομικούς λόγους πέσαν στο κενό από το μπαλκόνι τους στην πλατεία βάθης. Μια 32χρονη μητέρα που κρεμάστηκε μέσα στο ΑΤ Πάτρας οπού κρατούνταν επειδή πιαστεί να κλέβει 3 μπλουζάκια. Μια 18χρονη που μετά το πέρας των πανελληνίων δεν άντεξε το άγχος. Ένα ζευγάρι απολυμένων από τον ΟΕΚ που απείλησαν να πηδήξουν από το κτήριο λόγω της απόλυσής τους αλλά τελικά δεν το έπραξαν. Ένας 70χρονος, έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, δίνοντας τραγικό τέλος στη ζωή του, όταν δικαστικός επιμελητής πήγε να του παραδώσει έγγραφο για έξωση. Πραγματικά δε θα είχε νόημα να παραθέσουμε μια θάλασσα πληροφοριών για τις υπόλοιπες αυτοκτονίες ή απόπειρες που έχουν γίνει μέσα στο τελευταίο διάστημα. Τα παραπάνω αναφέρονται ενδεικτικά.

Ένα ακόμα σημείο που θα σταθούμε είναι το περιστατικό που συνέβη στην περιοχή της Παιανίας οπού ένας 24χρονος αφού έδιωξε δύο ληστές από το σπίτι του, τους κατεδίωξε με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να πέσει νεκρός. Το γεγονός οτι οι ληστές ήταν Αλβανοί δημιούργ ησε μια ξενοφοβική έκρηξη κατά την οποία κάτοικοι της περιοχής αλλά και οργανωμένοι χρυσαυγίτες έσπευσαν να στηρίξουν πολιτικά την πράξη του και να τον εκθειάσουν μέσα στα δικαστήρια, τη στιγμή βέβαια που ο ίδιος τους άδειασε λέγοντας πως δεν προτείνει την αυτοδικία και πως έχει μετανοιώσει για αυτή την εξέλιξη, πως τον βαραίνουν τύψεις και τέλος ζητά από την οικογένεια του νεκρού να τον συγχωρήσει.
Αρχικά να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δε μας καλύπτει η ανάλυση που λέει οτι τα δύο αρχικά περιστατικά είναι πολιτικές δολοφονίες. Πρώτα απ' όλα, τα διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα περιστατικά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό αλλά και παλιότερα. Γιατί ακριβώς η πεποίθησή μας είναι οτι τον θάνατο, και συγκεκριμένα αυτόν που επιβάλλεται, τον έχουμε συνηθήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούριο, είναι κάτι που έχει κουρνιάσει στις συνειδήσεις των “νόμιμων” κατοίκων αυτής της χώρας από τα χρόνια που τα όπλα τους “εκπυσοκροτούσαν” πάνω στα σώματα μεταναστών που κλέβαν καρπούζια, που τα κεφάλια των τελευταίων έλιωναν κάτω από αρβύλες ένστολων στην Ηγουμενίτσα, από τις σφαίρες που πέφταν στα ελληνοαλβανικά σύνορα, τις βυθισμένες βάρκες σε όλο το Αιγαίο, τα “παράνομα” πτώματα που ξεβράζει ο Έβρος, την “κατα λάθος” δολοφονία του Nicola Todi από μπάτσους που ψάχνοντας κάποιους ληστές, είπαν να τον πυροβολήσουν γιατί ήταν αλβανός και, τί το διάολο, αυτός έπρεπε να το είχε κάνει.Φαίνεται ξεκάθαρα και από τα κοινωνικά αντανακλαστικά κατά το περιστατικό της Παιανίας, τα οποία δεν αποτέλεσαν ένα στιγμιαίο ξέσπασμα από τα πουθενά, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της επι χρόνια αναπτυσσόμενης συλλογικής ταυτότητας του ανώτερου έλληνα.

Της υποκειμενικότητας αυτής που εκτός των άλλων δεν την αγγίζουν ούτε οι θάνατοι των άστεγων από το κρύο του χειμώνα στους δρόμους των πόλεων, ούτε και τα εκατοντάδες εργατικά “ατυχήματα” που γίνονται κάθε χρόνο. Αυτό που αλλάζει όμως, είναι το οτι ο θάνατος πλαταίνει ταξικά. Δεν είναι μόνο ο θάνατος των Άλλων, που χωνεύεται εύκολα. Είναι ο επιβεβλημένος θάνατος που έχει αρχίσει να επελαύνει και που η μόνη διάκριση που κάνει είναι η δυνατότητα ενός ανθρώπου να επιβιώσει. Μια κατάσταση που επιμελλώς κρύβεται στις βαθύτερες σκέψεις του ατόμου, το χαρακτηριστικό εκείνο της κοινωνικής μηχανικής που κανέναν δεν προβληματίζει εάν δεν τον αφορά.

Όντως η αυτοκτονία του Χριστούλα είχε μια ειδοποιό διαφορά από τα υπόλοιπα περιστατικά. Δεν έγινε πίσω από κλεισμένες πόρτες ή μακριά από βλέμματα, δεν έγινε στο σπίτι ή στο γραφείο της δουλειάς. Έγινε σε έναν δημόσιο χώρο, που έχει ούτως ή άλλως φορτιστεί πολιτικά λόγω των δραστηριοτήτων του κινήματος των αγανακτισμένων και των συγκρούσεων που συχνα συμβαίνουν εκεί. Ο λόγος που εξέφρασε ο Χριστούλας, άγγιξε πολλούς ανθρώπους, εν μέρει γιατί προσδοκούσε σε συγκεκριμένα κοινωνικά αν τανακλαστικά, εν μέρει γιατί ήταν έλληνας. Το δεύτερο για την ώρα δε θα το σχολιάσουμε καθόλου. Όσον αφορά το πρώτο, αναφερόμαστε στη σημασία της αυτοχειρίας του Tarek al-Tayeb Mohamed Bouaziz, του 26χρονου μικροπωλητή που έβαλε φωτιά στο σώμα του εκκινώντας την διεθνοποιημένη επαναστατική διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης. Η πολιτική σημασία μιας τέτοιας πράξης αυτοχειρίας, αλλάζει από κοινωνία σε κοινωνία. Η σημασία του θανάτου δεν είναι ίδια παντού. Από τα λόγια του ίδιου του Χριστούλα, αλλά και από όλες τις ομάδες και οργανώσεις που τοποθετήθηκαν πάνω στο γεγονός, είναι ξεκάθαρη η εκτίμηση πως η συγκεκριμένη πράξη θα λειτουργούσε ανάλογα, πως θα πυροδοτούσε μια εξέγερση. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν ο Χριστούλας αυτοκτονεί όπως κάνουν τόσοι άλλοι και για τόσους διαφορετικούς λόγους; Μόνο επειδή ο ίδιος, όπως και συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να επιφορτίσουν αυτή την πράξη και να της δώσουν μια εξεγερτική κατεύθυνση; Είναι και αυτός ένας παράγοντας αναγκαίος αλλά όχι αρκετός για να καταστεί ένα τέτοιο γεγονός κοινωνικό.

Θεωρούμε λοιπόν πως οι πράξεις αυτοχειρίας δεν είναι πολιτικές δολοφονίες, ένα αίτιο που μπορεί να οδηγήσει σε μία εξέγερση, αλλά το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Είναι ένα φαινόμενο με πολιτική σημασία αλλά δεν μπορεί να επικοινωνηθεί κοινωνικά σαν, και να αποτελέσει μία πράξη αντίστασης. Για άλλους είναι μια ελπίδα εξέγερσης, για άλλους ένα χαρτί για να ξεμπλέξουν από κάποια χρέη ή να μη χάσουν τη δουλειά τους, για άλλους το κομβικό σημείο στο οποίο λυγίζουν κάτω από την πίεση της επιβίωσης, μή έχοντας τη δύναμη, τις γνώσεις και τις σχέσεις για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν με άλλο τρόπο. Δεν αποζητούμε μή αλλοτριωμένους μάρτυρες, απλά προσπαθούμε να επισημάνουμε πως εδώ, η μαρτυρικότητα, είναι απλά μια εικονική απομίμηση αυτού που μπορεί να είναι λόγου χάρη στον Αραβικό κόσμο. Εδώ δεν υπάρχουν μάρτυρες και δε φαίνεται να χρειάζονται. Δε θέλουμε να υποτιμήσουμε αλλά ούτε και να υπερτιμήσουμε κανένα θάνατο. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να αναλογιστούμε το τι σημαίνει κοινωνικά ο θάνατος, το πόσο στενά συνδεδεμένα είναι τα περιστατικά αυτοχειρίας με τη σχέση της μισθωτής εργασίας και σε ποιούς πρόκειται να επιβληθεί σαν πραγματικότητα στο εγγύς μέλλον.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες σχέσεις με τον θάνατο. Στις 24/5/12, ο Φραγκίσκος Π έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να επανασυνδέσει το κομμένου του ρεύμα. Ο απολυμένος τεχνικός ανελκυστήρων ανέβηκε στην κολώνα της ΔΕΗ έξω από το σπίτι του με ένα κλειδί και στην προσπάθειά του να επανασυνδέσει το ρεύμα στο σπίτι τον χτύπησαν 20.000 Volt. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά το σώμα του δεν άντεξε. Όπως αναφέρει η κατάληψη σινιάλο στο blog της, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Αιγάλεω: “Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έκανε ένα “απονεννοημένο διάβημα" αλλά για έναν άνθρωπο που έκανε μια κίνηση αντίστασης κάπου ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση. Αυτό ερμηνεύει και τα τραγικά λάθη του εγχειρήματός του. Από τη μια η αδικία και η απάθεια που την υποδαυλίζει και από την άλλη αυτό το ακατανίκητο αίσθημα φυσικού δικαίου και η οργή που του δίνει φωνή. Θα ρωτήσει κανείς πού είναι οι αγανακτισμένοι γείτονες, πού είναι η επίθεση στη ΔΕΗ, στην αστυνομία, στο Δημαρχείο… Προς το παρόν μια βουβή γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στη μοιρολατρία και την αβίωτη υπομονή." Ας κρατήσουμε την αντίθεση μεταξύ των αντιδράσεων της γειτονιάς του Αιγάλεω και αυτής της Παιανίας.
 
Για τέλος, ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Αλεξανδρούπολη, οπού ένας 60χρονος απείλησε με τσεκούρι τους υπαλλήλους της τοπικής εταιρίας ύδρευσης που πήγαν να μετρήσουν το ρολόι του. Όταν αργότερα κατεύθασαν αστυνομικοί για να χειριστούν την κατάσταση, ο 60χρονος κλείστηκε στο σπίτι του και όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω αυτός χτύπησε έναν από αυτούς με το τσεκούρι στο κεφάλι, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι αστυνομικοί να τον πυροβολήσουν στα πόδια. Κανείς εν τέλει δεν πέθανε, χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη βία που ασκήθηκε. Δεν πήγε να παίξει ο 60χρονος, ούτε αρκέστηκε βέβαια σε κάποιον συμβολισμό. Πήγε να σκοτώσει.
 
Ο επιβεβλημένος θάνατος είναι παντού, γενιέται μέσα από τη διαρθρωτική βία του καπιταλισμού, και σιγά σιγά γενικεύεται με χαοτικό τρόπο. Στο επόμενο άρθρο θα καταπιαστούμε με την πρόσφατη εξέλιξη των μεθόδων που χρησιμοποιεί τόσο το επίσημο κράτος, όσο και συγκεκριμένα η ακροδεξιά του πτέρυγα για να καναλιζάρει αυτή τη δυναμική προς μια συντηρητική κατεύθυνση, ένα σύγχρονο κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Και στην Καβάλα και παντού, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές είναι εχθροί των κοινωνικών αγώνων.

Τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα φαινόμενο που ξυπνά αναμνήσεις από άλλους καιρούς. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς στο αστικό πολιτικό σκηνικό και με την προοπτική του κοινωνικού εκφασισμού να φαντάζει – κακά τα ψέματα – ολοένα και πιο πιθανή, δημιουργούνται ορισμένα θεσμικά σώματα, που έρχονται να καλύψουν το οργανωτικό κενό, να παράγουν μια καλύτερη δικτύωση αλλά και να χτίσουν ένα ακόμη πιο κοινωνικό προφίλ για την ακροδεξιά βία. Αναφερόμαστε στη δημιουργία των νέων ακροδεξιών πολιτοφυλακών που έγιναν ευρύτατα γνωστές στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσα από τις απειλές για οργανωμένη παρουσία στους δρόμους την 25η Μαρτίου με σκοπό την εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων και την αποτροπή επεισοδίων. Μετά από καταγγελίες και έναν σχετικό σάλο ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας τους, η οποία βέβαια ήταν προσωρινή.

Η πιο λάϊτ εκδοχή αυτής της ιστορίας ήταν η πρόταση του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων για τη δημιουργία της ελληνικής πολιτοφυλακής (Hellenicneighborhoodwatch) κατά τα πρότυπα μιας διεθνούς κίνησης ανάλογων δομών κατά τις οποίες, νόμιμοι πολίτες εξοπλίζονται και οργανώνονται ενάντια στους παράνομους, στους μη-πολίτες. Το ΕΚΕΟ είναι ΜΚΟ που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό/ στρατόκαυλο/ πυρηνικό φυσικό (χωρίς πλάκα) καθηγητή της Ευελπίδων, τον Θ. Λιόλιο (έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής). Ένας επιστημονικός φορέας που προωθεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και που απευθύνεται σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες ούτως ώστε να ενισχύσει το έργο τους. Αυτή η προσπάθεια υποτίθεται πως απευθυνόταν σε όλα τα φιλήσυχα κοινωνικά κομμάτια. Προφανώς και έπεσε στο κενό ως ασόβαρη, καθώς σε αυτή τη φάση δεν έχουν όλα τα κοινωνικά κομμάτια τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις και την ίδια ανάγκη για προστασία.

Η πιο οργανωμένη και ρεαλιστική εκδοχή είναι αυτή της πατριωτικής πολιτοφυλακής. Μέσω της συγχώνευσης δύο άλλων ΜΚΟ, της πατριωτικής πολιτοφυλακής και της ελληνικής οργάνωσης Χ (ναι καλά διαβάζετε, δεν πρόκειται βέβαια για τους γνωστούς Χήτες του Γρίβα αλλά μάλλον το έργο τους θα είναι ανάλογο) λειτουργεί πλέον θεσμικό σώμα το οποίο παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση, εξορμήσεις στα βουνά και εκπαίδευση με paintball για όσους ενδιαφέρονται. Δεν αφήνουν βέβαια περιθώρια για παρεξηγήσεις καθώς στην ιστοσελίδα τους κάνουν δημόσιο άνοιγμα σε όλα τα κομμάτια του εθνικιστικού χώρου. Υπεύθυνοι για αυτή την κίνηση είναι οι Γεώργιος Απέργης, Ελένη Σπανού, Βασίλειος Ζαφειρίου, Φίλιππος Μπουράτογλου, Γεώργιος Σαρρής. Ας υπάρχουν τα ονόματα μήπως και κανείς πέσει τυχαία πάνω τους. Έχει μάλιστα δηλωθεί προκλητικά πως αυτοί δεν έχουν σχέση με αληθινά όπλα, αλλά με κάποιο αντίτιμο μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί στα Βαλκάνια. Τα μπλόγκ τους περιλαμβάνουν την γνωστή ακροδεξιά αισθητική και επιχειρήματα του τύπου πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που οι λαθρομετανάστες ξεσηκωθούν ή να σταματήσουμε τους παρακρατικούς (sic) που κάνουν επεισόδια.. Μπορείτε πιστεύουμε να φανταστείτε εύκολα και τα υπόλοιπα..
Το συγκεκριμένο μοντέλο θυμίζει σε τεράστιο βαθμό τα τάγματα ασφαλείας που είχαν ιδρυθεί από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις την περίοδο της κατοχής για την αντιμετώπιση του αντάρτικου κομμουνιστικού κινήματος, και που μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛ.ΑΣ είχαν πάρει τα όπλα αυτά από το ελληνικό κράτος ούτως ώστε τα μέλη τους να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Ας το ανάγουμε στις σημερινές καταστάσεις για να δούμε πως και πάλι στοχεύουν στον εσωτερικό εχθρό, στα καταπιεσμένα στρώματα και τις εστίες οργανωμένης αντίστασης. Αν αυτή η ιστορία συνεχίσει να λειτουργεί και αρχίσει να παράγει σιγά σιγά έργο, θα είναι μια αναγνωρισμένη δομή η οποία θα μπορεί ενδεχομένως να συνδράμει στο κατασταλτικό έργο του κρατικού μηχανισμού στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρουν στο μέλλον τα όπλα, είτε επίσημα, είτε βέβαια ανεπίσημα. Όπως και να ‘χει, δουλέψει δε δουλέψει αυτή η προσπάθεια στο πεδίο της δημιουργίας ενός θεσμικού σώματος, η εκπαίδευση, η οργάνωση, οι “άκρες” και η δικτύωση μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών κύκλων θα μείνει.
Αυτή την προσπάθεια δε μπορούμε να τη δούμε αποκομμένα από τις πρόσφατες στρατηγικές που εφαρμόζει η χρυσή αυγή στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από τις εκστρατείες εκκαθάρισης, έχει βάλει μπροστά σχέδια προστασίας νόμιμων πολιτών. Για παράδειγμα καλεί συνταξιούχους που φοβούνται να βγάλουν τη σύνταξή τους από τα ATM της περιοχής να ζητήσουν τη βοήθειά της ώστε να τους περιφρουρεί. Καλεί επίσης όσους έχουν νοικάρηδες μετανάστες και απλήρωτα νοίκια, να φωνάξουν τα πρωτοπαλίκαρα της για να εισπράξουν εκ μέρους τους τα χρωστούμενα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Οι φάτσες που θα κάνουν τις παραπάνω δουλειές μάλλον δε θα είναι άλλες από αυτές που οργανώνονται στρατιωτικά, και πιθανότατα οι ομάδες πολιτοφυλακής θα εισπράξουν τη συμπάθεια που τα μέλη τους έχουν αποκομίσει από όλους αυτούς που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν για το έργο τους μέσα από το κόμμα τους.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καβάλας όπου μέσα στα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα μόρφωμα που απαρτίζεται από ακροδεξιούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και μπράβους το οποίο λέγεται πατριωτική κίνηση πολιτών Καβάλας. Είναι αρκετά συνεπείς απ' ότι φαίνεται στο κεντρικό τους σύνθημα, “όταν δεν είναι ικανή η πολιτεία αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες”. Κυριολεκτικά είναι σε θέση να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία περίπτωση μέλη τους έχουν βρεθεί στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος ανακρίνοντας προσαχθέντες γκραφιτάδες, σε μια άλλη αντιφασιστικής συγκέντρωσης, μέλος τους, γνωστός μπράβος της περιοχής, έχει βγει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας για να επιτεθεί σε συντρόφους, για να ακολουθήσουν μετά και οι ίδιοι οι μπάτσοι. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν δικτυώνονται με κάποια από τα παραπάνω εγχειρήματα, παρόλα αυτά είναι προφανές πως κινούνται αναλόγως, προχωρώντας και σε πιο στρατιωτικές μορφές δράσης.

Οι τελευταίες τους κινήσεις είναι οι εξής: κατά τις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε επίθεση με βαριοπούλες στο αυτόνομο στέκι Καβάλας με σκοπό τον εμπρησμό του ο οποίος δεν κατέστη βέβαια δυνατός, ενώ το βράδυ της 11ης Απριλίου μια ομάδα 8-10 ατόμων επιτέθηκε στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Έσπασαν την πόρτα και αφού μπήκαν μέσα έκαναν ζημίες στην κουζίνα και έριξαν τουλάχιστον 2 αυτοσχέδιες "χειροβομδίδες διασποράς" (κροτίδες με σιδερένιες μπίλιες). Η επίθεση κράτησε περίπου 1 λεπτό, ενώ μέσα ήταν 2 σύντροφοι. Αναγνωρίστηκε τουλάχιστον ένας από τους φασίστες, ο οποίος λέγεται Χρήστος Χατζηζιρλής, μέλος της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας την φάτσα του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε στη διπλανή φωτογραφία.

Δε θέλουμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο με ένα κλισέ του τύπου “θα τους τσακίσουμε”, ή με μια ρητορική ερώτηση για την οργάνωση της κινηματικής αυτοάμυνας, μάλλον θα υποβαθμίζαμε το ζήτημα. Θα κλείσουμε τονίζοντας το ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθούμε το βάρος αυτών των φαινομένων, το βαθμό διάχυσής τους μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και, από εκεί και έπειτα, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Ο παραπάνω χάρτης χωροθετεί τις 30 μεγαλύτερες παραγκουπόλεις(“mega–slums”), χωρίς ωστόσο να αποτυπώνονται σε αυτόν το σύνολο των παραγκουπόλεων παγκοσμίως ο αριθμός των οποίων αγγίζει τις 250.000. Το μέγεθος των κύκλων και γκρίζοι τονισμοί προσδιορίζουν τον αριθμό των κατοίκων των παραγκουπόλεων σε εκατομμύρια.
 
Οι ανοιχτές φυλακές των καταπιεσμένων

Μια χωρική αποτύπωση της εκμετάλλευσης

Άλλη μια παγκοσμιοποιημένη κρίση ξεσπά, άλλος ένας κύκλος αποδοχής και κερδοφορίας κλείνει για το κεφάλαιο, ενώ παράλληλα ανοίγει άλλος ένας κύκλος αίματος για όσους βρίσκονται στο περιθώριο. Ανά τα χρόνια και σε όλο τον κόσμο, τα κοινωνικά αδιέξοδα, που προέκυπταν από την υπερσυσσώρευση πλούτου όπως αυτή οργανωνόταν από τους ισχυρούς, καλύπτονταν από την απόλυτη καταπίεση ή και την εξόντωση ολόκληρων κοινωνικών κομματιών. Αυτή γινότανε δυνατή με τρόπους ανάλογους των εκάστοτε κοινωνικών καταστάσεων. Στρατόπεδα συγκέντρωσης (εργασίας και εξόντωσης), γενοκτονίες, γκέτο, σφαγές στις παραγκουπόλεις, ρατσιμός και υποτίμηση των μεταναστευτικών πληθυσμών. Ανοιχτές, κλειστές και αόρατες φυλακές ορθώνονται παντού, για να περιορίσουν τους εκμεταλλεύσιμους και να εξοντώσουν αυτούς που “περισσεύουν”. Οι στρατηγικές διαφέρουν, αλλά ο στόχος είναι σταθερά ο ίδιος για τους ισχυρούς, που προσπαθούν διαχρονικά να προσαρμόσουν τις διεργασίες τις κοινωνικής ζωής στα δικά τους μέτρα. Αφού η ζωή δε φτάνει για όλους, να ξεμπερδεύουνε με κάποιους για να διατηρήσουνε την ειρήνη με τους υπόλοιπους. Σε αυτό το άρθρο θα εξετάσουμε κάποιες από τις εκφάνσεις των κοινωνικών ανισοτήτων και της βίαιης, ολοκληρωτικής διαχείρησής τους, όπως αυτές αποτυπώνονται στο χώρο και την πολεοδομία μέσα από το φαινόμενο των παραγκουπόλεων. Σκοπός μας δεν είναι να οριστεί μια γενική και απόλυτη κατάσταση σε σχέση με το πως διαμορφώνονται οι παραγκουπόλεις. Παρόλο που το φαινόμενο αυτό φαίνεται πως εξαπλώνεται καθολικά μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, μπορεί να κατανοηθεί μόνο αφού φιλτραριστεί από την ιστορία και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου τα οποία συνθέτουν μια διαφορετική πραγματικότητα κάθε φορά.

Ιστορικά – κοινωνικά στοιχεία του φαινομένου των παραγκουπόλεων
 
Μέσα στα πλαίσια του παγκοσμιοποιημένου καπιταλισμού οι πόλεις αποτελούν το δομικό στοιχείο πάνω στο οποίο αναπτύσσεται το κυρίαρχο σύστημα. Ένα σύστημα εξουσιαστικό και ιεραρχικό το οποίο βασίζεται σε ταξικές, έμφυλες και φυλετικές διακρίσεις. Ο παραγόμενος χώρος των πόλεων φέρει τα παραπάνω χαρακτηριστικά ενώ την ίδια στιγμή είναι αυτός που τα αναπαράγει εκ νέου. Καθώς η πόλη αποτελεί την χωρική προβολή των κοινωνικών διεργασιών, οι τόποι που αναδύονται εμφανίζουν το πιο σκληρό πρόσωπο της εκμετάλλευσης και της εξαθλίωσης αλλά ταυτόχρονα μετατρέπονται σε τόπους έντονων κοινωνικών αντιστάσεων και συγκρούσεων.

Οι πόλεις είναι οι πρωταγωνιστές χωρικής οργάνωσης του κυρίαρχου συστήματος και ως τέτοιοι συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού παγκοσμίως. Τόσο τα μεγάλα αστικά κέντρα όσο και οι πόλεις της περιφέρειας αυξάνουν και θα συνεχίζουν να αυξάνουν τον πληθυσμό τους σε αντίθεση με τον αγροτικό πληθυσμό της υπαίθρου ο οποίος συνεχώς συρρικνώνεται. Οι πόλεις των αναπτυσσόμενων χωρών είναι αυτές που προβλέπεται πως θα απορροφήσουν το 95% της μελλοντικής αύξησης του αστικού πληθυσμού.[1] Στις πόλεις αυτές εμφανίζεται μια εντινόμενη αστικοποίηση, κυρίως από την δεκαετία του ’70 και έπειτα, η οποία δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ταυτόχρονη εκβιομηχανοποίηση τους αλλά ούτε και με την οικονομική τους ανάπτυξη. Η κρίση του '70 και η οικονομική αναδιάρθρωση, υπο τη μορφή προγράμματων διαρθρωτικής προσαρμογής (SAP) του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου τη δεκαετία του '80, εξανάγκασαν μεγάλο μέρος του αγροτικού πληθυσμού να μετακινηθεί προς τα αστικά κέντρα των χωρών του αναπτυσσόμενου κόσμου προς αναζήτηση εργασίας. Το μεγαλύτερο κομμάτι αυτού του πληθυσμού στράφηκε προς τη μαύρη εργασία προκειμένου να βγάλει τα προς το ζην, κάτι που όμως πολλές φορές αδυνατούσε και αδυνατεί να εξασφαλίσει. Ο πληθυσμός αυτός εγκαστάθηκε μαζικά σε αυτοσχέδια καταλύματα, που οι ίδιοι κατασκεύασαν, κυρίως στα όρια των πόλεων, δημιουργώντας τις παραγκουπόλεις. Σε αυτές πέρα από τους οικονομικούς μετανάστες απαντώνται πολλές φορές και κατώτερα κοινωνικά στρώματα προερχόμενα από την πόλη τα οποία αδυνατούν να αντεπεξέλθουν στα αυξανόμενα ενοίκια και στο αυξανόμενο κόστος ζωής. Οι παραπάνω μαζί με διάφορες εθνοτικές μειονότητες και πρόσφυγες λόγω πολέμων συνθέτουν το σύνολο των κατοίκων των παραγκουπόλεων. Αυτοί κατά βάση απασχολούνται σε κλάδους της παραοικονομίας. Πλανόδιοι έμποροι, επιστάτριες, φορτοεκφορτωτές, οικιακές βοηθοί και τόσοι ακόμη συγκροτούν τις στρατιές εργασίας της παραοικονομίας των κρατών αυτών που μάλιστα αποτελούν, σε πολλές περιπτώσεις, ίσως το μεγαλύτερο ποσοστό του οικονομικά ενεργού πληθυσμού.

Η Τζακάρτα, το Λάγος, η Ντάκα, το Καρατσί, το Ρίο ντε Ζανέϊρο, το Καράκας, η Λίμα, το Νέο Μεξικό, το Κάϊρο είναι κάποιες από τις πόλεις όπου εμφανίζεται οι σύγχρονες παραγκουπόλεις. Μάλιστα σε ορισμένες πόλεις όπως το Ναϊρόμπι και το Μουμπάι, περίπου οι μισοί από τους κατοίκους ζουν σε παραγκόσπιτα. Το 43% του αστικού πληθυσμού των αναπτυσσόμενων χωρών ζει σε παραγκουπόλεις, ενώ το φαινόμενο δεν απουσιάζει και από τις δυτικές μητροπόλεις όπου το ποσοστό του αστικού πληθυσμού που ζει σε παραγκουπόλεις στις αναπτυγμένες χώρες φτάνει το 6%[2]. 

Οι παραγκουπόλεις – ως συνθήκη – δεν είναι ένα σύγχρονο φαινόμενο. Αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ανάδυσης και εδραίωσης του καπιταλιστικού συστήματος.Από τα τέλη του 17ου αιώνα, περίοδο της βιομηχανικής επανάστασης και ανόδου του πρώιμου καπιταλισμού, κάνουν την εμφάνισή τους γειτονιές -στις τότε αναπτυσσόμενες πόλεις της δύσης- όπου στοιβάζονται κάτω από άθλιες συνθήκες άνθρωποι, οι οποίοι εξαναγκασμένα έχουν μετακινηθεί από την ύπαιθρο στις πόλεις για να καλύψουν τις ανάγκες της βιομηχανίας για εργατικά χέρια. Τότε συναντούμε για πρώτη φορά τα slums, περιοχές του Λονδίνου που αποτελούν χαρακτηριστικά παραδείγματα τέτοιων γειτονιών.

Τα σύγχρονα σε εμάς slums είναι οι favelas του Ριο ντε Τζανέιρο, οι callampas της Χιλής, οι ranchitos της Βενεζουέλα, οι limonadas της Γουατεμάλα, οι «πόλεις των θαυμάτων» της Ουρουγουάη, τα «σπίτια των μαγισσών» της Αργεντινής και τόσες άλλες. Αυτά συνήθως θα τα συναντήσουμε στις παρυφές των πόλεων, σε απόκρημνες πλαγιές ή σε όχθες ποταμών, κοντά σε διυλιστήρια ή σε χημικά εργοστάσια, στα όρια αυτοκινητοδρόμων και σιδηροδρόμων και πιο σπάνια μέσα στις ίδιες τις πόλεις. Αποτελούνται από πρόχειρες κατασκευές χωρίς αποχετευτικό και υδροδοτικό σύστημα, χωρίς ηλεκτρισμό ή καθαρό νερό. Το μέγιστο των ορόφων φτάνει τους τρεις (αν και σπάνια), με την πυκνότητα του πληθυσμού να είναι μεγαλύτερη από οπουδήποτε αλλού και ο ζωτικός χώρος να συρρικνώνεται στο ελάχιστο. Τα όρια των παραγκουπόλεων πολλές φορές χαράσσονται, είτε από προϋπάρχουσες υποδομές των πόλεων (π.χ. σιδηροδρομικές γραμμές) είτε με νέες υλικές περιφράξεις όπου σε ορισμένες περιπτώσεις οι δημοτικές/ κρατικές αρχές επιλέγουν να ανορθώσουν (βλέπε το παράδειγμα του Ρίο όπου λόγω των ολυμπιακών αγώνων του 2012 το κράτος σηκώνει τείχους σε 14 faveles). Σε οποιαδήποτε περίπτωση η επιλογή είναι ξεκάθαρη: η γκετοποίηση των περιοχών αυτών. Ο χωρικός και συμβολικός αποκλεισμός τους από το υπόλοιπο κομμάτι της πόλης. Η καταστολή παίρνει λοιπόν σάρκα και οστά μέσα από την πολεοδομία κάνοντας έτσι δυνατό τον έλεγχο και τη διαχείριση αυτών των πληθυσμών προκρίνοντας , και με αυτόν τον τρόπο, την εγκαθίδρυση μιας ολοκληρωτικής κοινωνίας.

Μέσα όμως από αυτές τις σκοτεινές πλευρές των πόλεων, εκεί όπου τα έργα του Ντίκενς αναβιώνουν ξανά ακόμα πιο σκληρά και ανελέητα, αναδύονται αντιστάσεις οι οποίες κάποιες φορές μετατρέπονται σε αυθόρμητες εξεγέρσεις, ενώ άλλες φορές οργανώνονται αρνούμενες μαζικά τις κατεδαφίσεις ή και διεκδικώντας γη όπου θα μπορέσουν να στεγάσουν τους εαυτούς τους και τις ανάγκες τους στηριζόμενες στις δικές τους δυναμικές και δυνατότητες μέσω συλλογικών διαδικασιών.[3] 


Το χαρακτηριστικό παράδειγμα του Ρίο Ντε Τζανέιρο

“Ποια είναι η αποστολή σου, μαυροφόρε; Να μπουκάρεις στη φαβέλα και να σπείρεις πτώματα στο χώμα.” [4]

Στη Βραζιλία, τα τελευταία χρόνια, έχουν αναδυθεί κοινωνικά μορφώματα[5] τα οποία διεκδικούν καλύτερες ή και διαφορετικές συνθήκες στέγασης. Τα κοινωνικά αυτά μορφώματα ποικίλουν και ως προς τα ιδεολιγικά τους χαρακτηριστικά και ως προς τα μέσα που χρησιμοποιούν. Κάποια επιλέγουν την απο τα μέσα επιρροή της κρατικής πολιτικής για τις διεκδικήσεις τους, κάποιοι καταλαμβάνουν μεγάλα κομμάτια γής και κτίρια μέσα στην πόλη χρησιμοποιώντας τα ως πίεση έτσι ώστε το κράτος να αναλάβει την αξιοπρεπή στέγασή τους, κάποια προτάσσουν την αυτοδιαχείριση μέσα στις κοινότητες αγώνα διεκδικώντας μια ποιοτικά διαφορετική αυτοστέγαση. Η σημαντική διαφοροποίηση αυτών των μορφωμάτων είναι ξεκάθαρα η στάση/ ή και αντίσταση απέναντι στο κράτος. Σε γενικές γραμμές φαίνεται πως κυριαρχεί μια σχέση υποτέλειας των κινημάτων αυτών με την οικονομική και πολιτική εξουσία θέτοντας έτσι όρια στη σύγκρουση τους, αδυνατώντας/μη επιθυμώντας να περάσουν στην αντίπερα όχθη και να έρθουν σε μια συνολική αντιπαράθεση. Παρόλα αυτά είναι σημαντικό να αναδειχθούν οι τρόποι οργάνωσης των μορφωμάτων αυτών τα οποία κατα κύριο λόγο προτάσσουν τον κοινοτισμό και την αλληλεγγύη, κάτι που εκλίππει σχεδόν ολοκληρωτικά απο τις σημερινές μητροπόλεις.

Το 2014 και το 2016 θα φιλοξενηθούν στο Ρίο Ντε Τζανέιρο της Βραζιλίας το παγκόσμιο κύπελλο ποδοσφαίρου και οι ολυμπιακοί αγώνες. Οι ολυμπιακοί αγώνες συμπυκνώνουν σε μικρό χρονικό διάστημα, εκτός από τις διάφορες ντοπαρισμένες εθνικές υπερηφάνειες και ενότητες ανά τον κόσμο, όλες τις εφαρμοσμένες (αλλά και σε πειραματικό στάδιο) αξίες του λευκού και του μαύρου καπιταλισμού. Εντατική εκμετάλλευση των “εργατών της ολυμπιάδας”, εργατικά ατυχήματα, δοκιμές των νέων μορφών ντόπας, μίζα και επένδυση, θέαμα, διαφήμιση, έλεγχος και καταστολή αλλά και νέοι ορίζοντες στις “business as usual” των αφεντικών. Όποια μορφή και αν παίρνουν αυτές οι μπίζνες, σε όλο το φάσμα της οικονομίας και της παραοικονομίας. Στο Ρίο τα αφεντικά έχουν και την “τύχη” να προηγείται η προετοιμασία και η διεξαγωγή του Μουντιάλ πριν από αυτή των ολυμπιακών αγώνων, κάτι που τους δίνει επιπλέον χρόνο για σχέδια.

Ένα από τα πρώτα κύρια στοιχήματα των διοργανωτών είναι να πειστεί ο υπόλοιπος κόσμος ότι οι αγώνες θα διεξαχθούν με την απαραίτητη ασφάλεια, κάτι που θα προσελκύσει φυσικά “φίλαθλους” τουρίστες στο να επισκεφτούν τη μισή αλήθεια της πρωτεύουσας της Βραζιλίας, αυτήν που καταναλώνεται σαν προϊόν, υπηρεσία ή θέαμα. Η άλλη μισή, αυτή των παραγκουπόλεων (φαβέλες) στη μία πλευρά της πόλης, όπου έχει απωθηθεί και στριμωχτεί το φτωχό κομμάτι του πληθυσμού, πρέπει να κρυφτεί ή να πάρει και αυτή τη μορφή θεάματος εκ τους ασφαλούς (ίσως μέσα από ένα τελεφερίκ που σε ανεβάζει σε μια από τις ψηλές πλαγιές του Ρίο). Για καιρό τώρα οι ειδικές δυνάμεις της αστυνομίας του Ρίο πραγματοποιούν έναν πόλεμο ενάντια στο εμπόριο ναρκωτικών και την εγκληματικότητα με όσο γίνεται πιο πειστικές (άρα αιματηρές) εισβολές στις παραγκουπόλεις. Δεν είναι όμως μόνο η αίσθηση της “ασφάλειας” που επιδιώκουν.

Χρόνια τώρα η δουλειά του κράτους και της αστυνομίας του Ρίο σε ό,τι αφορά τις φαβέλες είναι να ελέγχει και να διαχειρίζεται αυτό το εν δυνάμει ανεξέλεγκτο κομμάτι του πληθυσμού που ζει σε άθλιες συνθήκες. Ένας αποδοτικός τρόπος είναι να φροντίζουν για την ισχυρή παρουσία των ναρκωτικών και των όπλων. Έτσι στήνονται συμμμορίες γύρω από τη διακίνησή τους και γύρω από τον έλεγχο περιοχών μέσα στις φαβέλες. Δουλειά της αστυνομίας είναι να εποπτεύει και να ρυθμίζει όλη αυτήν τη συμπεριφορά εισπράτοντας φυσικά και τους κατάλληλους “φόρους”. Αυτήν τη δουλειά την κάνει κυρίως με το πιο πειστικό μέσο, την ένοπλη βία, αφήνωντας μετά από τις επεμβάσεις της στις φαβέλες δεκάδες νεκρούς με το πρόσχημα του εμπορίου των ναρκωτικών ή της αντίστασης. Αυτές ήταν πάντα οι συνηθισμένες μπίζνες των αφεντικών στις παραγκουπόλεις, αυτός είναι ο περίφημος πόλεμος κατά των ναρκωτικών, που κατά τα άλλα συνεχίζουν να μαστίζουν τα κατώτερα στρώματα. Τώρα όμως παίρνει και άλλη μορφή.

Οι νέοι ορίζοντες για επενδύσεις που ανοίγονται με αφορμή το μουντιάλ και τους ολυμπιακούς αγώνες έχουν να κάνουν με το πού είναι χτισμένες κάποιες από αυτές τις παραγκουπόλεις. Είναι σε περιοχές “φιλέτα”, σε πλαγιές πανέμορφες δίπλα και μέσα στο τροπικό δάσος, με σπάνια θέα στους ωκεανούς. Εδώ και καιρό, αυτός ο πόλεμος που βαφτίστηκε “πόλεμος ενάντια στο ναρκεμπόριο” μαίνεται πιο σκληρός από ποτέ, τα θύματα (κυρίως άμαχος πληθυσμός) πολλαπλασιάζονται και οι αστυνομικές δυνάμεις λειτουργούν με τρόπο εξόφθαλμα αντισυνταγματικό, ακόμα και για τους δικούς τους όρους. Μόνο στην επιχείρηση στις φαβέλες του Αλεμάου στα τέλη του 2010 για την ανακατάληψη της περιοχής από τους έμπορους ναρκωτικών σκοτώθηκαν πάνω από 45 άτομα (χωρίς να συμμετέχουν όλοι στις συγκρούσεις), ενώ από 2008 μέχρι το 2010 ο αριθμός των νεκρών από τον εσωτερικό αυτό πόλεμο που έχει ξεσπάσει στις φτωχογειτονιές είναι πάνω από 1500. Ο πληθυσμός των παραγκουπόλεων δέχεται μία βίαιη σταδιακή έξωση με στόχο τον εξευγενισμό των περιοχών υψηλού οικονομικού ενδιαφέροντος, για να αξιοποιηθούν αργότερα εμπορικά και να κατοικηθούν από τις ανώτερες τάξεις. Αυτό που συμβαίνει στον απόηχο της προετοιμασίας των μεγάλων αθλητικών γεγονότων είναι μια μορφή γενοκτονίας που υπόκεινται οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων, μια αιματηρή διαχείριση κομματιών του φτωχού πληθυσμού που περισσεύουν από τα σχέδια των επενδυτών, ένα σπρώξιμο προς τα μέσα κατοίκων για να χωρέσουν και άλλα οικονομικά θαύματα στην “πόλη των θαυμάτων”. Και γίνεται με όλα τα μέσα: όπλα, εξώσεις, εκφοβισμούς, εκκενώσεις κατειλημμένων περιοχών και κτηρίων, κόψιμο ηλεκτροδότησης, τείχη που περιορίζουν την περαιτέρω επέκταση μιας φαβέλας και άλλα. Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι συνεργοί στην ίδια επιχείρηση, οι διάφορες ΜΚΟ που εμφανίζονται και δραστηριοποιούνται στις περιοχές, με κοινωνικό προφίλ εξ αριστερών, οι οποίες εκτός από τη δουλειά της σκούπας που καλύπτει τα ίχνη της αιματοχυσίας έχουν και το ρόλο της χαρτογράφησης της περιοχής και των κατοίκων, το ρόλο του μόνιμου ρουφιάνου. Ο πολιτιστικός όμιλος Afroreggae που προωθεί την ένταξη και την κοινωνική δικαιοσύνη κλπ κλπ και συμμετείχε σε ρόλο διαμεσολαβητή στις συγκρούσεις του Αλεμάου είναι μία από αυτές.

Οι εκκενώσεις παραγκουπόλεων εν όψει των αγώνων δε είναι φαινόμενο που εντοπίζεται μόνο στο Ρίο φυσικά. Στο Σάο Πάολο (συνδιοργανώτρια πόλη του μουντιάλ) επίσης πραγματοποιείται εκδίωξη κατοίκων φτωχογειτονιών με χαρακτηριστικό παράδειγμα τη σφαγή στο Πινεϊρίνιο το Γενάρη, όπου περίπου 2.000 μέλη της στρατιωτικής αστυνομίας, υπό την κάλυψη δύο στρατιωτικών ελικοπτέρων και με τη χρήση τεθωρακισμένων αρμάτων κατέλαβαν ένα οικόπεδο 1.380.000 τ.μ. που ανήκει στον επιχειρηματία και υπόδικο για οικονομικά εγκλήματα και διαφθορά Νάτζι Ναχάς και την εταιρεία του Selecta, αφήνοντας πίσω τους αγνώστου αριθμού νεκρούς και τραυματίες. Στρατιωτικές επιχειρήσεις πραγματοποιούνται και  στις φαβέλες του Μπέλο Οριζόντε, του Πόρτο Αλέγκρε, της Φορταλέσα και άλλων πόλεων

Οι όροι κάθαρσης του συγκεντρωμένου πληθυσμού στο Αθηναϊκό κέντρο

Η περιοχή οπού βρίσκεται τεχνηέντως συγκεντρωμένο το μεγαλύτερο κομμάτι του μεταναστευτικού πληθυσμού της Αθήνας. Αφ' ενός η μαύρη εργασία δεσμεύει την καθημερινότητα και τις μετακινήσεις τους εκεί πέρα, καθώς είναι ο μόνος κλάδος που πλέον μπορεί να τους απορροφήσει ενώ ταυτόχρονα κάτι τέτοιο να είναι προς το συμφέρον των νόμιμων και παράνομων αφεντικών. Εδώ και καιρό, παράλληλα με την προπαγάνδα για το αδιαχώρητο του κέντρου της Αθήνας, που παρουσιάζει την βίαιη πραγματικότητα σαν ένα αποτέλεσμα από κάποιον εξωγενή, κάποιον ξένο παράγοντα και όχι σαν αποτέλεσμα της όξυνσης της εκμετάλλευσης και των κοινωνικών ανισοτήτων, οργανώνονται αγοραπωλησίες από μεγαλοεργολάβους που αποκτούν ολόκληρα οικοδομικά τετράγωνα για να αναπλάσουν στα μέτρα τους την πόλη. Έχουμε αναφερθεί ξανά σε αυτό το ζήτημα στο τεύχος 6 των μαντάτων, εξετάζοντας την διαχείριση του σε σχέση με τον παράγοντα της άκρας δεξιάς. Επίσης στο επόμενο από αυτό τεύχος, του Ιούνη του '11, υπάρχει ένα άρθρο ανάλυσης του οικονομικό-πολιτικού διακυβεύματος της εκκαθάρισης του κέντρου. Παραπέμπουμε σε αυτά τα δύο άρθρα για να εξετάσουμε στη συνέχεια τη νομική κάλυψη για τις επιχειρήσεις εκτόπισης των μεταναστών από τις πρόσκαιρες κατοικίες τους.

Σε αντίθεση με την πραγματικότητα της Βραζιλίας, όπου και οι παραγκουπόλεις αποτελούν μία λύση, κατά κάποιο τρόπο, που έχει βρεθεί από τους φτωχούς για να καλύψουν τουλάχιστον την ανάγκη τους για στέγαση, στο κέντρο της Αθήνας υπάρχουν κελιά επί πληρωμή. Μιλάμε για τα “σπίτια τρώγλες” όπως έχουν γίνει ευρύτερα γνωστά από τα ΜΜΕ. Μιλάμε για διαμερίσματα που νοικιάζονται κατά κεφαλή και με ημερήσια ταρίφα σε μετανάστες. Αντί βέβαια η δημόσια συζήτηση να περιστρέφεται γύρω από τη βαναυσότητα αυτού του εκβιασμού, περιστρέφεται γύρω από τις υγειονομικές συνθήκες που επικρατούν μέσα σε αυτά τα σπίτια που προφανώς και είναι ανάλογες της υποτίμησης που έχουν υποστεί οι μετανάστες.

Σε αυτή την περίπτωση μιλάμε για έναν τρόπο στέγασης που ορίζεται ολοκληρωτικά από τους ιδιοκτήτες των διαμερισμάτων. Οι μετανάστες και μετανάστριες, μη έχοντας χρόνο να εγκατασταθούν σε μια πραγματικότητα και να βρουν μία γωνία απ' όπου και θα ζήσουν, οδηγούνται στην πιο εφήμερη των λύσεων. Το στήσιμο μιας παράγκας μπορεί στη Βραζιλία να οριστεί σαν ένα κομμάτι μιας κάποιας “λαϊκής κουλτούρας”, που είναι δηλαδή κάτι το κοινωνικό, κάτι αυστηρά ταξικά προσδιορισμένο και τέλος κάτι το διαφυλετικό καθώς είναι κοινό κτήμα τόσο βραζιλιάνων όσο και μεταναστών φτωχών. Αυτό που συμβαίνει στην Αθήνα είναι εκ διαμέτρου αντίθετο αναφορικά με τις σχέσεις που αναπτύσσονται εντός του αλλά και το συμφέρον όσων στεγάζονται με αυτό τον τρόπο. Αρχικά δε μπορεί να χαρακτηριστεί λαϊκό, καθώς αφορά μόνο όσους εξαιρούνται από την έννοια του “λαού”, και δη του ελληνικού, που επικαλείται τόσο η χρυσή αυγή όσο και ο σύριζα και όλο το υπόλοιπο φάσμα της καθεστωτικής πολιτικής. Επιπλέον αυτά τα κοινωνικά κομμάτια δεν είχαν την ευκαιρία να ριζώσουν, ας πούμε, σε μια γειτονιά, όπως συνέβαινε με τους μετανάστες των παλαιότερων κοινωνικών κρίσεων. Αν οι παραγκουπόλεις χρειάστηκαν ορισμένα χρόνια και ορισμένα παρατημένα στρέμματα γης για να αναπτυχθούν, αυτά στην Αθήνα δεν υπάρχουν. Έτσι οι μετανάστες, αντί να χτίσουν ένα κατάλυμα, οδηγούνται από το ένα σπίτι στο άλλο για να καταλήξουν σιγά σιγά στα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Για αυτή την τελευταία μετάβαση λοιπόν ψηφίζεται ένας νόμος που καθιστά τα σπίτια τρώγλες παράνομα, λόγω του ότι αποτελούν κίνδυνο για την δημόσια υγεία σαν εστίες μόλυνσης. Για την ώρα δεν έχει εφαρμοστεί ευρύτερα, παρά μόνο με έναν θεαματικό τρόπο κατά την προεκλογική περίοδο, οπότε και μια επιχείρηση που στήθηκε στον Άγιο Παντελεήμονα είχε σαν αποτέλεσμα τη σύλληψη 33 μεταναστών που πήγαν για απέλαση και ενός Έλληνα μεσάζοντα που εισέπραττε την ημερήσια ταρίφα. Για την επιχείρηση συνεργάστηκαν η Ελληνική Αστυνομία, το ΣΔΟΕ ο Δήμος Αθηναίων και το ΚΕΕΛΠΝΟ.
Ο πόλεμος αυτός όμως μπαίνει με πολλούς τρόπους στην καθημερινότητα των καταπιεσμένων. Μια άλλη πτυχή της συγκεκριμένης διαχείρισης είναι ένα ναρκωτικό που ονομάζεται σίσα. Είναι ένα φτηνό ναρκωτικό, που μπορεί κάποιος που θα αποκτήσει τις γνώσεις και το κίνητρο του εθισμού να το παρασκευάσει μόνος του από απορρυπαντικό και υγρό μπαταρίας. Η τακτική του χρήση μπορεί να διαλύσει ένα νεαρό σώμα μέσα σε τρεις μήνες. Απ' ότι μαθαίνουμε το συγκεκριμένο ναρκωτικό κάνει θραύση στους έφηβους μετανάστες. Είναι χαρακτηριστικό, το ότι αυτό το ναρκωτικό εμφανίζεται με παραπλήσιες συνταγές παρασκευής και διάφορες παραλλαγές ονόματος σε παραγκουπόλεις σε όλον τον κόσμο. Δε θεωρούμε πως κατά τύχη είχαν παντού την ιδέα να μπλέξουν αυτά τα υλικά και να δοκιμάσουν το αποτέλεσμα. Δεν θα ανακαλύψουμε όμως και μια καταστροφική παγκόσμια συνωμοσία, έτσι γίνονται αυτά τα πράγματα. Εμείς κρατάμε τα σωματικά αποτελέσματα και την πολιτική αποτελεσματικότητα της διάδοσης της χρήσης του και το πικρό συναίσθημα που συνοδεύει τη σκέψη ότι για ορισμένες μερίδες του νέου πληθυσμού, κάτι τέτοιο αποτελεί μια από τις ελάχιστες -για κάποιους ίσως και τη μοναδική- διέξοδο από ένα καθεστώς καθημερινής ολοκληρωτικής βαρβαρότητας.


[1]    Ο εκφυλισμός των πόλεων και το άτυπο προλεταριάτο, Mike Davis, (2004)

[2] Όπως προκύπτει από την έρευνα thechallengeofslums του UN–Habitat (2003)

[3]              Στις αγροτικές κοινότητες της Βραζιλίας έχει αναπτυχθεί ένα σύνολο από πρακτικές αυτοκατασκευής, το λεγόμενο mutirao, στις οποίες ολόκληρη η κοινότητα συμμετέχει καθώς προγραμματίζει και εκτελεί σύμφωνα με τις ατομικές δεξιότητες του καθένα και της καθεμιάς στόχους που αποφασίζονται κοινά. Αυτή η πρακτική μεταφέρθηκε, σε διάφορες περιπτώσεις, και στις πόλεις όταν οι κάτοικοι των παραγκουπόλεων ξεκίνησαν να διεκδικούν την εκ νέου στέγασή τους.

[4]    Στίχοι που τραγουδιούνται από το Τάγμα Ειδικών Επίχειρήσεων (BOPE) στο Ρίο κατά τη διάρκεια της εκπαίδευσης.

[5]    Ένα πολυ γνωστό το MTST (Movimento dos Trabajadores sem Teto, κίνημα των εργατών χωρίς στέγη) που δραστηριοποιείται σε Σάο Πάολο, Νορντέστε, Ρίο ντε Τζανέιρο.

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος (του Πολύκαρπου Γεωργιάδη)

«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και απορποσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”-μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δε μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!
Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

*η εικόνα είναι από συνάντηση του υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Για έναν ακόμη θάνατο μετανάστη…

Το πρωί της Παρασκευής 9/10/09, ο 38χρονος Νιγηριανός Victor Edokpayi, παντρεμένος και πατέρας τριών παιδιών, βρίσκεται νεκρός στην στη Σίνδο όπου και εργαζότανε. Το σώμα του κείτεται στην άσφαλτο γεμάτο αίματα και οι ροδιές που βρισκότανε στο δρόμο προδίδουν τροχαίο ατύχημα. Σύμφωνα με τη σύζυγο του, οVictor είχε φύγει από τις 6 π.μ. από το σπίτι του. Τα νέα του θανάτου του έφτασαν σε κόσμο τις Νιγηριανής κοινότητας γύρω στις 10 π.μ. και γύρω στις δύο ώρες αργότερα βρίσκονται ορισμένα άτομα συγκεντρωμένα έξω από τα δικαστήρια. Εκεί εμφανίζεται ένα άτομο από κάποιο γραφείο τελετών που, αφού τον ρωτάνε, οδηγεί τους φίλους του Victor εκεί που βρισκόταν το νεκρό του σώμα, μέσα σε ένα φορτηγάκι στο χώρο του parking του γραφείου όπου εργαζόταν. Continue reading Για έναν ακόμη θάνατο μετανάστη…

Στρατόπεδα συγκέντρωσης: Η Αναβίωση του φασισμού;

Η ιστορία είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Τα βυθισμένα πλοία στο Αιγαίο, τα παλιά, πλην όμως ακόμα ενεργά, στρατιωτικά ναρκοπέδια, οι σφαίρες των συνοριοφυλάκων, τα βασανιστήρια των λιμενόμπατσων. Ένας αδίστακτος πόλεμος εναντίον ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν στο σύγχρονο κόσμο με την επίπλαστη ελπίδα μίας “καλύτερης ζωής”.

17 Ιουνίου 2008 –
Ψήφιση της ντιρεκτίβας του αίσχους.

Βασικές διατάξεις για τα κράτη μέλη της Ε.Ε.
•Δυνατότητα 18μηνης κράτησης μεταναστών που παραβιάζουν τα σύνορα της Ευρώπης
•Δυνατότητα φυλάκισης και απέλασης ακόμα και ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (εγκύων, ηλικιωμένων, ανηλίκων και ανθρώπων που έχουν υποστεί βασανιστήρια).
•Παράκαμψη των δικαστικών αρχών κατά τη διαδικασία χορήγησης πολιτικού ασύλου. Δικαιοδοσία έχουν πλέον οι διοικητικές αρχές, δηλαδή οι μπάτσοι.
•Δυνατότητα απέλασης μεταναστών σε τρίτες χώρες (η Ελλάδα πχ, θα μπορεί να απελάσει έναν Ιρακινό σε Λιβύη ή Τουρκία)

16 Οκτωβρίου 2008-
Επικύρωση του συμφώνου
για τους μετανάστες και για το άσυλο

•Με το νέο σώμα πανευρωπαϊκής διαχείρισης της διαφύλαξης συνόρων Frontex, εκσυγχρονίζεται το οπλοστάσιο “προστασίας” των συνόρων. Υψηλά συστήματα ασφαλείας για τον έλεγχο των συνόρων, ραντάρ, συστήματα παρακολούθησης θάλασσας, γης και αέρα, , νέου τύπου βίζες με βιομετρικά στοιχεία και ηλεκτρονικό φακέλωμα από την ηλικία των 6 ετών, εκπαίδευση και επάνδρωση συνοριοφυλάκων στις χώρες προέλευσης και διέλευσης μεταναστών..
•Απαγόρευση μαζικών νομιμοποιήσεων μεταναστών χωρίς χαρτιά.
•Τυχόν νομιμοποιήσεις να γίνονται με κριτήρια που θα εξυπηρετούν την αγορά εργασίας.
•Αποσυμφόρηση των χωρών υποδοχής μέσα από ένα μηχανισμό κατανομής των αναγνωρισμένων προσφύγων σε ορισμένες χώρες,. Δυνατότητα μετακίνησης αξιωματούχων μεταξύ των κρατών μελών, για λόγους διαχείρισης μαζικής ροής μεταναστών.

•Δυνατότητα δημιουργίας και μεταφοράς στρατοπέδων συγκέντρωσης και σε χώρες εκτός της Ε.Ε

Φέτος το καλοκαίρι το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας τους σχεδιασμούς της Ε.Ε.., προχωρά σε “κάθαρση της χώρας”. Αποτελώντας γεωγραφικά και πολιτικά το σύνορο της Ευρώπης, η Ελλάδα λειτουργεί ως δίοδος στην Ευρώπη για τα κύματα μετανάστευσης. Συνεπώς είναι και η χώρα στην οποία πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα για την “καταπολέμηση” τους. Εμφανίζονται σχέδια για την αξιοποίηση παλιών νατοϊκών βάσεων με σκοπό τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Αυξάνεται η αστυνόμευση και πραγματοποιούνται σχέδια για επιχειρήσεις σκούπα σε δημόσιους χώρους, σε σπίτια και σε χώρους εργασίας για τις μαζικές συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά. Τα πολιτικά κόμματα αναδεικνύουν την ουσία τους είτε θριαμβολογώντας για αυτή τη στρατηγική, είτε παρατηρώντας αποχαυνωμένα τις πολιτικές εξελίξεις και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Η μηντιακή εξουσία σιγοντάρει. Continue reading Στρατόπεδα συγκέντρωσης: Η Αναβίωση του φασισμού;