Tag: μετανάστες

12/1, Θεσσαλονίκη: Πορεία αλληλεγγύης στη βίλλα αμαλίας και τους απελευθερωμένους χώρους

Το δηλώνουμε ξεκάθαρα,
θα υπερασπιστούμε τους κοινωνικούς αγώνες με όποιον τρόπο περνάει από το χέρι μας.

Κάτι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Οι επιθέσεις από κάθε πλευρά του κοινωνικού ταξικού πολέμου αυξάνονται πάλι απότομα, η σύγκρουση γίνεται πιο άμεση, πιο βίαιη, πιο αποφασιστική. Και φυσικά όλοι έχουν ακούσει για αυτά. Tα δελτία ειδήσεων αλαλάζουν για την “ανακατάληψη των πόλεων”, οι εφημερίδες θριαμβολογούν για την “πάταξη της ανομίας”, ο Σαμαράς κατεβάζει -λένε- επιτέλους τις κουκούλες . Παρόλα αυτά θα μιλήσουμε και εμείς για όλαναυτά. Θα μιλησουμε από τη θέση μας και για τη θέση μας μέσα σε αυτή τη δίνη. Και θα ξεκινήσουμε από αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο κέντρο της Αθήνας.

Ο Άγιος Παντελεήμονας αποδείχτηκε ένα “πετυχημένο πολιτικό πείραμα” και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κεφάλαιο, ο κρατικός μηχανισμός και οι πολιτικοί φορείς που τον πλαισιώνουν, προσπαθούν να οχυρώσουν τη χωροταξική του βάση αλλά και συνάμα να το επεκτείνουν. Έχουν πετύχει τη συνολική υποτίμηση της ευρύτερης περιοχής, ενώ πλέον αυτή αναγνωρίζεται σαν μία εμπόλεμη ζώνη από όλα τα κοινωνικά κομμάτια που υπάρχουν εντός της, μηδενός εξαιρουμένου. Καθώς λοιπόν η ουσιά του πολιτικού κόστους σε αυτή την κατάσταση έχει αλλάξει, δεδομένης της ξεκάθαρης πόλωσης που συμβαίνει, προχωρούνε σε πιο επιβλητικές κινήσεις για τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού περιβάλοντος. Οι σκόρπιες επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες μετατρέπονται σε οργανωμένα πολυήμερα πογκρόμ με τισ πλάτες της αστυνομίας. Οι συλλήψεις και η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, τοξικοεξαρημένων και μεταναστών χωρίς χαρτιά εξελίσσονται σε μια μόνιμη “επιχειρήση σκούπα” με την επονομασία ξένιος ζεύς. Οι επιθέσεις εθνικιστών και μπάτσων στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας καταλήγουν στην οργανωμένη επιχείρηση της 20ής δεκέμβρη από δήμο, κράτος και ΜΜΕ για την εκκένωση της και τη σύλληψη 8 συντρόφων. Γιατί όμως το ενδιαφέρον εστιάζεται εκεί;

Πολλές φορές στο παρελθόν η επέλαση των εθνικιστικών πογκρόμ έχει σταματήσει στη Βίλλα Αμαλίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των περσινών συγκεντρώσεων που έγιναν για τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη. Τότε, για ορισμένες μέρες, οι καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους συγκρούονταν με εθνικιστές και μπάτσους καθημερινά καταφέρνοντας τόσο την υπεράσπιση του χώρου τους όσο και τον περιορισμό των αντίπαλων συγκεντρώσεων σε εκείνη τη χωροταξία. Αυτή η στάση των καταληψιών εκπορεύεται από την 23χρονη παρουσία τους στην περιοχή, από την απόφασή τους να υπερασπιστούν έναν χώρο στον οποίο έχουν δραστηριοποιηθεί γενιές ολόκληρες του αντιεξουσιαστικού κινήματος. Πάντα αποτελούσε μια ανοιχτή δημόσια παρουσία του κινήματος στο κέντρο της πόλης με συναυλίες, καφενεία, εκδηλώσεις και κουζίνες. Εντός του στεγάζεται μία από τις πιο σημαντικές υποδομές του κινήματος, το αυτοοργανωμένο τυπογραφείο. Ήταν και θα παραμείνει το σπίτι συντρόφων και συντροφισσών το οποίο με τον κόπο, το μεράκι και την εργασία τους έχουν κρατήσει όρθιο ενώ για χρόνια είχε παρατηθεί από τους “νόμιμους ιδιοκτήτες” του να ρημάξει. Αυτός ο χώρος προωθεί αξίες και σχέσεις που δε μπορούν παρα να μπαίνουν εμπόδιο στις βλέψεις κράτους και κεφαλαίου για την περιοχή. Όσοι και όσες λοιπόν νοιώθουν τον χώρο αυτό σαν δικό τους θα τον υπερασπιστούν με τις αποφάσεις και την υπευθυνότητά τους, με τα σώματά τους και με ότι μέσα διαθέτουν. Όπως αυτοοργανώθηκαν ενάντια στους υπονομευτές των ζωών μας, έτσι θα συνεχίσουν να πορεύονται και τώρα.

Η πρόσφατη έφοδος στην ΑΣΟΟΕ, που απέχει μόλις 5 λεπτά από τη Βίλλα Αμαλίας είναι επίσης αποτέλεσμα της ίδιας κατάστασης. Μήνες τώρα, οι μετανάστες μικροπωλητές που έχουν τους πάγκους τους σε εκείνο το σημείο αντιμετωπίζουν επιθέσεις από το ίδιο μέτωπο που αντιμάχονται οι καταληψίες της Βίλλας. Και όπως οι παραπάνω, έτσι και οι μικροπωλητές όλο αυτό το διάστημα τους αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά, έχοντας πλέον οργανωθεί αναλόγως και στη βάση της ταξικής τους θέσης. Μπαίνοντας στη διαδικασία να υπερασπιστούν τη δυνατότητά τους να κάνουν ένα μεροκάματο, αποτελούν ένα παράδειγμα, μια πρόταση οργανωμένης αυτοάμυνας και ταξικής ενότητας για όλο το μεταναστευτικό πληθυσμό της περιοχής που έχει να αντιμετωπίσει μια διαρκή απειλή, μέρα νύχτα. Η έφοδος στην ΑΣΟΟΕ, παράλληλα, κατέληξε και στο χτύπημα μιας ακόμη σημαντικής υποδομής του κινήματος, του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης, που εξέπεμπε -και εξακολουθεί να εκπέμπει- στα fm μεταδίδοντας τη φωνή του κινήματος αντί να αναπαράγει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τέτοιες καταστάσεις όμως δε συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα. Στην πόλη μας, η εκκένωση στης κατάληψης Δέλτα στο Βαρδάρη συνέπεσε με το άνοιγμα γραφείων της χρυσής αυγής κεντρικής μακεδονίας, ένα τετράγωνο παρακάτω και απέναντι από τα γραφεία του επίσημου σώματος ψηφοφόρων της, κοινώς, το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Στην Ξάνθη μέσα σε μία πρωτόγνωρη για την πόλη κατάσταση, έχει ξεκινήσει μία ανοιχτή σύγκρουση. Από την πλευρά του κινήματος έχουν οργανωθεί αντιεθνικιστικές πορείες, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις καθώς και το σπάσιμο των γραφείων της χ.α.. Πρίν από λίγες μέρες, έγινε εμπρηστική επίθεση στον αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο Xanadu στο κέντρο της πόλης με το πολιτικό πρόσημο που την συνοδεύει να είναι ξεκάθαρο. Όπως όμως οι σύντροφοι συντηρούσαν το χώρο πριν από την επίθεση έτσι και τώρα θα τον επισκευάσουν και θα συνεχίσουν τη λειτουργία του. Στο Αγρίνιο, η δυναμική  παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος έχει κληθεί να αντιμετωπίσει την εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Apertus το περασμένο καλοκαίρι και το έχει κάνει. Ο κατάλογος βέβαια με καταστάσεις ρήξης είναι μακρύς.

Μέσα σε αυτό τον πόλεμο στεκόμαστε δίπλα σε αυτά τα πολιτικά εγχειρήματα και στους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες. Για να υπερασπιστούμε την ιστορία τους, τις συντροφικές μας σχέσεις αλλά και την προοπτική οικοδόμησης ενός ανατρεπτικού κινήματος που δε μπορεί παρά να περνά μέσα και από αυτούς τους  χώρους.

Η Βίλλα Αμαλίας θα παραμείνει εστία ανατρεπτικού αγώνα, οι καταλήψεις θα συνεχίσουν να υπονομεύουν την αναπαραγωγή του καπιταλισμού, αυτός ο πόλεμος δεν είναι μονόπλευρος.

Πορεία αλληλεγγύης στη Βίλλα Αμαλίας και τους κατειλημένους χώρους 12/1, 12:00, καμάρα

Συνέλευση αλληλέγγυων

Η διαφωτιστική περιπέτεια του Mitsos

Εδώ και αρκετό καιρό, ταυτόχρονα με την “επικοινωνιακή έκρηξη” της χρυσής αυγής, οι διευθύνσεις των ηλεκτρονικών μας ταχυδρομείων έχουν γίνει μέσω διαφόρων διακλαδώσεων (βλέπε forward mail) τόπος εναπόθεσης ηλεκτρονικών κοπράνων υπό τη μορφή 'ανωνύμων πατριωτικών μηνυμάτων'. Συνήθως πρόκειται για μικρά στο μέγεθος και δήθεν 'πρωτοτυπα' στη μορφή μηνύματα που συχνά έχουν αντιμνημονιακό-αντιμερκελικό μανδύα και σχεδόν πάντα δεν αποτελούν τίποτα άλλο από ξεκάθαρη εθνικιστική προπαγάνδα. Αυτά τα μηνύματα, μάλιστα, έχουμε παρατηρήσει ότι αναπαράγονται και διαδίδονται δυστυχώς από αφελείς και ανίδεους πολίτες (όταν δεν πρόκειται για συνειδητούς προπαγανδιστές της 'εθνικιστικής-φασιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση').


Ένα τέτοιο χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί και το παρακάτω μήνυμα-mail που εξιστορεί μια μέρα της ζωής ενός συμπαθή έλληνα ανέργου, του Γιάννη (αναπαράγουμε όπως λάβαμε ορισμένοι το mail στο προσωπικό μας ταχυδρομείο).

Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί … σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN) Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL) Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY) Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM) Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY), Φόρεσε εσώρουχο (MADE IN BAGLADESH) Τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) Κάλτσες (MADE IN EGUPT) Παπούτσια (MADE IN ITALY) Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούργια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA) ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOODA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ KAI ΜYLNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN) Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN). Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA), Ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA) μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN) το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA) και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ. Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA), ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL), Άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA) και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA). Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τι διάολο φταίει και δεν μπορεί να βρεί μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ…

H μικρή αυτή ιστορία, ωστόσο, έμεινε λειψή. Ο συγγραφέας της άφησε για έκπληξη το καλύτερο κομμάτι της, αυτό που αφηγούνταν το τι συνέβη όταν ο Γιάννης, ένα φθινοπωρινό βράδυ, μουρμούριζε στην παρέα του για τις άκαρπες προσπάθειες του να βρει δουλειά…Ένας απ΄τους ακροατές των παραπόνων του, ο Mitsos…

 

[Ο ΜΗΤΣΟΣ]

Ο Mitsos ήταν φίλος του ΓΙΑΝΝΗ. Ο Mitsos λοιπόν πήγε και έπαιξε στο καζίνο, σ' ένα απ' τα αρκετά που υπάρχουν στην Ελλάδα, καθώς παρατηρείται μια παγκόσμια σύμπτωση -η τρομακτική αύξηση των καζίνο και του τζόγου γενικότερα να συμπίπτει με την άνοδο της πείνας και της εξαθλίωσης- κέρδισε 500.000 ευρώ και σκέφτηκε να κάνει το γύρο του κόσμου σε ένα χρόνο.

Είχε ακούσει το φίλο του το Γιάννη να παραπονιέται για “τις θέσεις εργασίας που λείπουν από τη χώρα του ενώ αφθονούν στις υπόλοιπες”, οπότε αποφάσισε να περάσει από τις χώρες στις οποίες είχαν κατασκευαστεί τα προϊόντα που θύμιζαν στο Γιάννη την ανεργία του.

Ξεκίνησε λοιπόν από την Ελβετία, όπου είδε πως οι κατώτεροι μισθοί στη χώρα κυμαίνονται πάνω από τα 10 ευρώ την ώρα. Αυτό του έκανε εντύπωση οπότε έψαξε και έμαθε πως η χώρα αυτή, πάντα προστατευόμενη από τις μεγάλες γειτονικές καπιταλιστικές δυνάμεις που τη δημιούργησαν, δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο, από τον καιρό της ίδρυσής της, παρά ένα τεράστιο πλυντήριο για το ξέπλυμα αμύθητων “μα;ύρων” χρηματικών ποσών, διαφόρων μαφιόζων ναρκεμπόρων, οπλεμπόρων και σωματεμπόρων, οι οποίοι, έτσι με τις επενδύσεις τους στο νόμιμο κομμάτι της οικονομίας κατάφεραν και την ανεργία να ρίξουν, και τα λεφτάκια τους να ξεπλύνουν, και να διατηρούν σταθερή την κοινωνική ειρήνη προσφέροντας υψηλό βιοτικό επίπεδο στο ντόπιο πληθυσμό.

Μετά πετάχτηκε στη Σουηδία, τόπο κατασκευής του κρεβατιού του Γιάννη, κατασκευασμένο, φυσικά -από ποιον άλλο- από την ΙΚΕΑ… Εκεί λοιπόν διαπίστωσε πως το “θαύμα” της εν λόγω εταιρείας που ταίζει τόσα στόματα καθημερινά, είναι βασισμένο στις πρωτοποριακές ιδέες του ιδιοκτητη της, ονόματι IngvarKamprad, ο οποίος από τα νιάτα του κιόλας είχε δείξει τη διορατικότητα και τις προθέσεις του, αποτελώντας εξαιρετικά δραστήριο μέλος του σουηδικού ναζιστικού κινήματος, μαζεύοντας λεφτά και στρατολογώντας κόσμο για λογαριασμό του.

Έπειτα πήγε στη Βραζιλία καθώς στην Ευρώπη του φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά… Εκεί είδε πως η ανεργία είχε προσωρινα μειωθεί αισθητά, κυρίως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 αλλά και του Μουντιάλ ποδοσφαίρου που πρόκειται να διεξαχθεί εκεί το 2014. Αργότερα έμαθε για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στρατού και αστυνομίας στις φαβέλες του Ρίο, καθεμιά από τις οποίες [επιχειρήσεις] έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς [συχνά ανάμεσά τους μικρά παιδιά], και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια-παράγκες τους, για την ανάγκη 'καλλωπισμού' της πρωτεύουσας ενόψει των μεγάλων διοργανώσεων… [σχετικό δοκίμιο στα αγγλικά στο http://en.contrainfo.espiv.net/files/2012/06/Genocide–and–Spectacle1.pdf]. Ο Mitsos, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αισθάνθηκε σφοδρές προκαταβολικές τύψεις να τον περιτυλίγουν στη σκέψη οτι σε λίγα χρονάκια από τώρα, θα πανηγυρίζει σίγουρα τα γκολάκια της αγαπημένης του 'σελεσάο' στον τελικό ενός αιματοβαμμενου μουντιάλ…

Επιπλέον, τα ευρήματα αυτά του έφεραν απέχθεια κι έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στην Ευρώπη και στη Γερμανία, για να δει πώς εφαρμόζεται εκεί το μοντέλο που υποτίθεται πως θα σώσει και την Ελλάδα [κρατικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών, 'απελευθέρωση της εργασίας' κλπ].


Εκεί λοιπόν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει από κοντά ορισμένες βασικές παραμέτρους που διαμόρφωσαν το “θαύμα της γερμανικής οικονομίας” -με βασικό πυλώνα την υποτίμηση της αξίας της εργασίας- όπως για παράδειγμα έναν νόμο του 2005 που υποχρεώνει όσους παίρνουν επίδομα ανεργίας να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, όσο κακοπληρωμένη και αν είναι…Έμαθε για το παράδειγμα ενός 58χρονου μηχανικού που κλήθηκε να εργαστεί ως βοηθός κηπουρού για 5 μήνες-30 ώρες την εβδομάδα, με ωρομίσθιο…1,5 ευρώ, ενώ πληροφορήθηκε και για την πρωτοποριακή ιδέα ενός επιχειρηματία να προωθεί 20χρονους νεους και νεες σε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίοι δεν θα έπαιρναν δεκάρα τσακιστή από το μάρκετ ή από την επιχείρηση, αλλά θα ζούσαν από τα όποια φιλοδωρήματα των πελατών… Αντίιθετα ο επιχειρηματιας θα εισέπραττε ποσό για κάθε υπάλληλο από το σουπερ μαρκετ. 'Έτσι γίνονται τα φράγκα… Τελικά μάλλον δεν είναι ότι μας ζηλέυει η Μέρκελ και μας μισεί θανάσιμα ο Σόιμπλε για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αφού και στους αδύναμους της Γερμανίας όχι απλά κάνουνε τα ίδια, αλλά τα 'χουν κάνει εδώ και χρόνια, και μάλιστα οι Σοσιαλιστές του Σρέντερ… σκεφτηκε πικρά.
 
Όσο για την Ιταλία και την Ισπανία… αυτές τις είχε απορρίψει εξαρχής… Αμφότερες βρίσκονται ένα βήμα πριν την… ελληνοποίησή τους, από άποψης οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, άσε που η Ισπανία έχει έτσι κι αλλιώς από καιρό τώρα υψηλότερη ανεργία κι απ' την Ελλάδα την ίδια.
 
Απογοητευμένος από την Ευρώπη, o Μitsos σκέφτηκε να φύγει για μέρη μακρινά και επέλεξε το Μπαγκλαντές, καθώς διάβασε στις οικονομικές εφημερίδες ότι η χώρα παρουσιάζει εδώ και καιρό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της 7-8% ετησίως, οπότε έχοντας ακούσει τη λέξη “ανάπτυξη” και “ανταγωνιστικότητα” γύρω στις 34.000 χιλιάδες φορές από κανάλια, εφημερίδες κ φίλους στο καφενείο, ως το μεγάλο στόχο της χώρας, το βωμό στον οποίο κάθε θυσία είναι απαράιτητη, είπε να πάει να δει από κοντά πώς επιτυγχάνεται αυτό το μεγάλο όραμα. Φτάνοντας απόρησε που είδε εκατομμύρια ανθρώπων να περιφέρονται μεσ' την απόλυτη φτώχεια, ενώ διαπίστωσε πως ο μέσος μισθός στη χώρα κυμαίνεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 48 ευρώ το μήνα. Αυτό ήταν και το κίνητρο για την κατασκευή και τις “επενδύσεις” (άλλη μια λέξη που ο mitsos είχε φτάσει να βλέπει κ στον ύπνο του), τα χιλιάδες -κυριολεκτικά- εργοστάσια εταιρειών πασίγνωστων στα μέρη μας όπως η H&M, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον δυτικο καταναλωτή να αγοράσει με 5 ευρώ μπλουζάκι καλής σχετικα ποιότητας, και παράλληλα να προσφέρει απλόχερα τόσες θεσεις εργασίας στους ανθρώπους του “τρίτου κόσμου”… οι οποίοι ειναι τόσο ευγνώμονες για τη δουλειά τους, που ανά λίγους μήνες καίνε συθέμελες τις μονάδες των εργοστασίων όπου δουλεύουν, ενίοτε με τους διεθυντές μέσα, ως απάντηση στις απαγωγές, τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες διαφόρων εργαζομένων, κάθε φορά που αυτοί απεργούν για να ζητήσουν αύξηση των μισθών τους.
 
Ο mitsos συγκλονίστηκε πολύ από τη θέα προσώπων καμμένων με οξύ, μιας σταθερής πρακτικής αντεκδίκησης διαφόρων ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών και μαφιόζων εναντίον ατόμων που δουλεύουν για λογαριασμό τους και τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα. Τόσο πολύ που αποφάσισε να μην επιστρέψει ξανά εκεί, αλλά και να μην πάει καν στην Ταϊβάν και τη Σρι Λάνκα, αντιλαμβανόμενος ότι και εκεί λαμβάνουν χώρα παρόμοια “οικονομικά θαύματα”…Φεύγοντας, ένα παράξενο αίσθημα τον βασάνιζε, χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορίσει περί τίνος ακριβώς επρόκειτο… είχε πάντως να κάνει με το βιτριόλι στο πρόσωπο εκείνων των γυναικών, το οποίο του θύμιζε κάτι πολύ έντονα…. κάπου το είχε ξανακούσει αυτό.
 
Πριν εγκαταλείψει οριστικά την Ασία, αποφάσισε να φτάσει μέχρι και την Ιαπωνία, για να δει με τα ματια του την περιβόητη ιαπωνική πειθαρχία στους νόμους η οποία, σύμφωνα με τα όσα παραδοσιακά ακούγονταν στη χώρα του, είχε οδηγήσει τη χώρα στη μεγάλη ανάπτυξη που γνώρισε, την πτώση της ανεργίας κλπ. Η ανησυχία του Mitsos ξεκίνησε να εκδηλώνεται ένα πρωϊνό, όταν κοιτώντας τη λεκάνη της τουαλέτας που μόλις είχε χρησιμοποιήσει στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, λίγο έξω από το Τόκυο, αντίκρισε κάτι φωσφορίζοντα πράσινο-τιρκουάζ υγρά. Απευθύνθηκε στη ρεσεψιόν όπου και ενημερώθηκε ότι η ραδιενέργεια από το πυρηνικό 'ατύχημα' των σχετικών εγκαταστάσεων στη Φουκουσίμα είχε διαχυθεί μέσω της ατμόσφαιρας και του υδροφόρου ορίζοντα σε όλη την περιοχή, ακόμη και στις γειτονικές χώρες. O Mitsos θύμωσε και ρώτησε έξαλλος τη ρεσεψιόν γιατί δεν είχε ενημερωθεί σχετικά, λαμβάνοντας την απάντηση ότι η πληροφορία αυτή συνυπήρχε μέσα στο 15σέλιδο έγγραφο που συμπλήρωσε πριν κλείσει το δωμάτιό του και στο οποίο είχε βάλει τη τζίφρα του. Νοιώθοντας εξαπατημένος αποφάσισε να ψάξει λίγο ορισμένες “γκρίζες πτυχές” του μεγάλου ατυχήματος και πραγματικά γούρλωσε τα μάτια του την ώρα που διάβαζε ότι μια ολόκληρη φουρνιά προϊσταμένων, ελεγκτών ασφαλείας, κρατικών εμπειρογνωμόνων και μεγαλοστελεχών της ιδιοκτήτριας εταιρείας της μονάδας Tepco είχαν ξεσκιστεί στο λάδωμα, τις παρατυπίες και τους ψεύτικους ελέγχους στο εργοστάσιο, με στόχο -τι άλλο- τη συνέχιση της κερδοφόρας λειτουργίας του που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ιαπωνική οικονομία για μια σειρά από λόγους [πτώση ανεργίας- “ανάπτυξη”- “ενεργειακή αυτάρκεια”]… “Μα καλά, νόμιμες απλήρωτες δουλειές στη γερμανια, όργιο ρεμούλας και λαμογιάς με κόστος μια πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, μα…έτσι χτίζονται τελικά οι γερές και άσπιλες οικονομίες χωρίς ανεργία;” αναρωτήθηκε ο φίλος μας.
 
Έχοντας διαγράψει οριστικά την Ευρώπη στη συνείδησή του, ο mitsos επέστρεψε στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα επισκέφτηκε τη Χιλή και την Αργεντινή, μονάχα όμως για να πληροφορηθεί με απογοήτευση πως αμφότερα τα 2 αυτά κράτη, ιδρύθηκαν και μπολιάστηκαν κυριολεκτικά, για να αναπτυχθούν, με το αίμα των ανθρώπων που ζούσαν στα εδάφη αυτά για χιλιάδες χρόνια [“αυτόχθονες” – “ιθαγενείς” που τους αποκάλεσαν “ινδιάνους”], πριν την έλευση των Ισπανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν μάλιστα ορισμένες πρωτοποριακές οικονομικές εφαρμογές στη Χιλή, χώρα -”πρότυπο ανάπτυξης” της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα η ιδέα να ιδιωτικοιποιηθεί όχι μόνο το νερό της βροχής, αλλά κάθε κυβικό μέτρο ύδατος στη χώρα, από τη μεγαλύτερη λίμνη μέχρι το μικρότερο ποτάμι. Έτσι οι πλούσιοι μπόρεσαν να αγοράσουν τεράστιες υδροφόρες εκτάσεις και να τις χρησιμοποιήσουν για να υδροδοτήσουν τις business τους, όπως τα μεγαλύτερα λατομεία χαλκού και ασημιού του πλανήτη, αφήνοντας κατάξερα τα υπόλοιπα εδάφη και τους μικροαγρότες απελπισμένους να μην ξέρουν από πού τους ήρθε [η ξηρασία]. Λίγο πριν αναχωρήσει, ο mitsos πληροφορήθηκε πως ο σπόρος του πρωτοποριακού αυτού νόμου προερχόταν από την περίοδο της χούντας Πινοτσέτ, περίοδος κατά την οποία οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού [UniversityofChicago] έψαχναν μια χώρα-πειραματόζωο για να εφαρμόσουν τις ρηξικέλευθες θεωρίες τους και επισκέφτηκαν τη Χιλή όπου σε συνεργασία με το Στρατηγό Πινοτσέτ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα και πέθαναν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα, αλλά πέτυχαν να απελευθερώσουν την οικονομία.
 
…Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια τα καλά απολαμβάναμε την αξέχαστη Βίρνα Δράκου να φροντίζει τη Σελήνη…υπήρχε ποιότητα στη ζωή μας και οι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες έπαιρναν αυτά που τους αξίζαν,σκέφτηκε ο Mitsos στο αεροπλάνο της επιστροφής για την ελλάδα, αναλογιζόμενος τα “προ-κρίσης χρόνια” κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του.
 
Επιστρέφοντας από το μεγάλο του ταξίδι, ο Μitsos είχε πια συνειδητοποιήσει αρκετά πράγματα, με πρώτο και καλύτερο ότι οι 'οικονομικοί δείκτες ευμάρειας, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότας', είναι πολύ συχνά αντιστρόφως ανάλογοι του βιοτικού επιπέδου των χωρών τις οποίες συνοδεύουν. Συνειδητοποίησε το πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τα 'μεγάλα κράτη' είναι πάντοτε χτισμένα πάνω σε ολόκληρες δεξαμενές αίματος, ανθρώπινου και μη.
 
“H ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”, συλλογίστηκε, δεν συνεπάγεται “απλώς” την κατάληψη μιας υψηλότερης θέσης στην παγκόσμια κατάταξη των κρατών με βάση τα ΑΕΠ τους, αλλά πολύ περισσότερο αφορά στην εξώθηση προς έναν πολύμορφο και κυρίως ανελέητο ανταγωνισμό, πόλεμο κανονικό, μεταξύ των υποτελών κοινωνικών ομάδων κάθε χώρας, όχι πια με στόχο την ανέλιξη στις βαθμίδες του κοινωνικού status, αλλά για την ίδια την εξασφάλιση της επιβίωσης, για την εξασφάλιση τροφίμων, φαρμάκων, θέρμανσης και στέγης, όσοι δεν έχουν άλλους τρόπους για να τα βγάλουν πέρα εκτός από το μεροκάματο, οφείλουν να βρουν τους τρόπους να αυτοκτονήσουν κάθε μέρα κι από λίγο γινόμενοι πιο ελαστικοί, πιο ευέλικτοι, πιο πειθήνιοι και παραγωγικοί μα ταυτόχρονα και πιο φτηνοί στο αφεντικό τους, ώστε να καταλάβουν την επισφαλέστατη κι όμως πολυπόθητη θέση εργασίαςαυτοί,κι όχι οι άλλοι. Η αυτομείωση, λοιπόν, κι ο αυτοεξευτελισμός των 'από τα κάτω', αυτό είναι η δημιουργία εθνικής ανταγωνιστικής οικονομίας, κατέληξε το συλλογισμό του ο Mitsos.
 
Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε τη γαλάζια μας τη θάλασσα να φτύνει 'μαύρο χρυσό' -με κίνδυνο να καταστραφεί για πάντα-τους γλάρους να κλάνουνε φυσικό αέριο και τους εαυτούς μας να τρέχουνε πανικόβλητοι μην πα και λείψει κανένα παγάκι απ' το Mojito που θα μας παραγγέλνουνε οι σκαφάτοι της βουλιαγμένης, αυτό θα πει “αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου και ανθρώπινου δυναμικού;”
 
Αντιλαμβανόμενος πια ότι το αίτημα για άνοιγμα θέσεων εργασίας πάση θυσια –στοιχείο που του είχε κατά μειζονα λόγο προκαλέσει την επιθυμία να πραγματοποιήσει το ταξίδι του- είναι το αίτημα των πλουσίων και ισχυρών κάθε τόπου, να εκμεταλλευτούν με όσο το δυνατόν χειρότερους όρους το εργατικό δυναμικό της εκάστοτε χώρας, με στόχο, τι άλλο, τη μεγιστοποίηση των κερδών τους…
 
Έτσι αντιλήφθηκε τη σημασία ενός συνθήματος με σπρέι που είχε δει κάποτε σε ένα τοίχο, ο ρατσισμος ρίχνει τα μεροκάματα, έλεγε… "Εάν οι ντόπιοι είχαν υπερασπιστεί τα εργασιακά και συνολικά δικαιώματα των μεταναστών", σκέφτηκε, κερδισμένοι θα ήταν όλοι. Αντίθετα, τώρα έρχεται η Χρυσή Αυγή και προτείνει “ανοιγμα θέσεων εργασίας μονο για έλληνες”, με το μισθό που παίρνουν όμως οι ήδη απίστευτα υποτιμημένοι μετανάστες… “Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση και το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υπερασπίστηκε την αναξιοπαθούσα κοινωνική ομάδα των εφοπλιστών, στην απαίτηση των ευρωπαίων να καταβάλλουν ένα μικρο φόρο”, ολοκλήρωσε τη σκέψη του ο φιλος μας.
 
Η ιστορία του Mitsos έγινε τελικά ευρέως γνωστή, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αφότου επέστρεψε σπίτι του, ο Mitsos δεν έκατσε πολύ, αλλά τράβηξε για Αίγυπτο μεριά… Γοητευμένος από την αναγέννηση του συγκλονιστικού αγώνα της εκεί νεολαίας [αλλά όχι μόνο] που όχι μόνο κατάφερε να ρίξει μια 30χρονη δικτατορία, αλλα αναζωπυρώνεται διαρκώς μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι παρά το μεγάλο φόρο αίματος, η λευτεριά είναι ακόμη μακριά από το να κατακτηθεί, κι ότι ο αγώνας δε μπορεί να σταματάει ποτέ, παρά μόνο να συνεχίζεται μέχρι το τέλος κάθε είδους εκμεταλλευτικής σχέσης…

Μέρος 2ο: Ο θάνατος των άλλων

Με τη ραγδαία πολιτικοποίηση που συμβαίνει την τελευταία περίοδο, με όλο και περισσότερο
κόσμο να παίρνει θέση απέναντι ή δίπλα στα πράγματα που συμβαίνουν και στις πολιτικές που
αναπτύσσονται, καλούνται όλοι να τοποθετηθούν πάνω στο καυτό ζήτημα της διαχείρησης του
μεταναστευτικού πληθυσμού. Στο προηγούμενο άρθρο, μέρος 1ο: “να μη συνηθίσουμε το θάνατο";,
καταπιαστήκαμε με την εξοικείωση με το θάνατο που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ελληνική
κοινωνία, εδώ και δεκαετίες, και τον Λόγο που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξη του αντίθετου.
Εδώ λοιπόν, μετά από ένα σκοτεινό καλοκαίρι γεμάτο εθνικιστικές επιθέσεις και καμπάνιες, θα
μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ένα ευρύ κομμάτι του κοινωνικού συνόλου
επανασυγκροτείται πάνω σε ένα κοινό στόχο και μία ενιαία ταυτότητα, την κάθαρση της χώρας που
επιβάλλεται από τους προνομιούχους της κατοίκους, τους νόμιμους, και κατ'επέκταση το πεδίο που
έχει ανοιχτεί για την πρωτοπορία που θα οργανώσει αυτή την κίνηση. Με άλλα λόγια, για αυτό που
πολύ χοντρικά ονομάζεται άνοδος του φασισμού.

Δε θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε από τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Αν κάτι τέτοιο
συμβαίνει, οφείλεται αφ'ενός στην αφέλεια και το ρομαντισμό που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει
πλατιά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος και αφ'ετέρου στην πρόχειρη ή και άστοχη
ανάγνωση τόσο της εγχώριας ιστορίας όσο και του πρόσφατου παρελθόντος, που ήταν γεμάτο με
δείγματα αυτού που τώρα γιγαντώνεται. Θεωρούμε βέβαια πως είναι λάθος να εξετάζουμε την
πραγματικότητα ορίζοντας σαν άξονα την πολιτική και το ποιόν της νέας εθνικιστικής
πρωτοπορίας. Προφανώς και πολλά μπορούν να ειπωθούν – και έχουν ειπωθεί- για το ιδεολογικό
υπόβαθρο της χρυσής αυγής, για την οργανική της σύνδεση με την εθνική υπηρεσία πληροφοριών
και την αστυνομία, για τα νταραβέρια της με τις εγχώριες μαφίες. Για τους ψηφοφόρους της αυτά
δεν αποτελούν απ'ότι φαίνεται και πολύ αποτρεπτικά στοιχεία. Το ζητούμενο είναι να
κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους για τους οποίους αυτό το κόμμα έχει πιάσει, τους λόγους για
τους οποίους ο νεοελληνικός βούρκος αποτελεί ένα ευνοϊκό και γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση
του εθνικιστικού κόμματος και το πώς η στρατηγική αυτής της πρωτοπορίας δε διαμορφώνεται
τόσο για να προκαλέσει καταστάσεις, όσο για δημιουργήσει ένα προστατευτικό περιβάλλον σαν
ομπρέλα που να καλύπτει τις στιγμές έξαρσης της εθνικιστικής υπερηφάνειας. Στην πλειονότητα
των περιπτώσεων, όσον αφορά τους υποστηρικτές του εθνικισμού, δεν έχουμε να κάνουμε με
παραπλανημένα υποκείμενα, αλλά με μάζες που θέλουν μέσα στις δύσκολες στιγμές να
ακολουθήσουν κάποιον δυνατό. Για αυτό και η ανάλυσή μας είναι τέτοια, επειδή δεν κινούμαστε
μαζί, αλλά τους βλέπουμε να παίρνουν θέση απέναντι από εκεί που εμείς στεκόμαστε.

Ξεκινώντας με το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ας πάμε σε αυτά που συνέβησαν στην Κόρινθο
την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου. Τότε λοιπόν εφαρμόστηκε ένα πειραματικό σχέδιο όπου με
πλήρη μυστικότητα αναδιαμορφώθηκε μέρος ενός στρατιωτικού στρατοπέδου και μέσα σε μία
νύχτα μεταφέρθηκαν εκεί από την Αθήνα 400 προς απέλαση μετανάστες.“Βρισκόμαστε σε πόλεμο
και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται” έλεγε ο δήμαρχος Κορίνθου Α. Πνευματικός, όταν κλήθηκε να
εξηγήσει την απόφασή του να κόψει το νερό και να εμποδίσει τη συγκομιδή σκουπιδιών στο
στρατόπεδο μέσα στον καύσωνα. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, η ευκολία με την οποία
αντιμετώπισε τους κρατούμενους σαν κάτι το αναλώσιμο στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης με τους
ανώτερούς του και βέβαια η υποστήριξη που απήλαυσε από την τοπική κοινωνία που έδινε παρόν
για να διαμαρτυρηθεί έξω από το στρατόπεδο. Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο καθένας το
πως έχει εμπεδωθεί ο θάνατος των άλλων σαν προοπτική. Η ουσία αυτού του γεγονότος δεν
αναδείχθηκε, επισκιαζόμενη από το φαντασμαγορικό σόου της χρυσής αυγής που συγκρούστηκε με
την αστυνομία μπροστά στις κάμερες την ημέρα, ενώ το βράδυ έκανε τις κανονισιές της με στρατό
και αστυνομία εντός του στρατοπέδου, σύμφωνα με δημόσιο κείμενο ενός φαντάρου στο
indymedia. Όταν λοιπόν οργανώθηκε μια κρατική επιχείρηση για την απέλαση των μεταναστών, η
κοινωνική παρέμβαση φλέρταρε με την εξόντωσή τους.

Τον Ιούνη, η αστυνομία, το ΣΔΟΕ και διάφοροι άλλοι κρατικοί φορείς έκαναν έφοδο σε
“παράνομες” βιοτεχνίες ρούχων στην Αθήνα που λειτουργούσαν σαν κάτεργα, καθώς τα αφεντικά
κρατούσαν μετανάστες κλειδωμένους σε υπόγειους χώρους, να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια για
ψίχουλα και -προφανώς- ανασφάλιστοι, ενώ με τις μηχανές να δουλεύουν σχεδόν σε 24ωρη βάση
τα αφεντικά γεύονταν τους καρπούς της επικερδούς αυτής επιχείρησης. Από τους 88 εργάτες οι 60
πήγαν για απέλαση. Αυτή είναι απλά μια αρκετά οργανωμένη εκδοχή της ρατσιστικής
εκμετάλλευσης που ρίχνει τα μεροκάματα. Και όταν προκύπτει μια κρατική παρέμβαση, οι
μετανάστες είναι εντελώς αβοήθητοι απέναντι σε θεσμούς που έχουν ξεκάθαρα διαμορφωθεί όχι
για να διώκουν γενικά τους μετανάστες, αλλά υπολογίζοντας τους σαν ένα φθηνό και ευέλικτο
εργατικό δυναμικό με ημερομηνία λήξης και προστατεύοντας τους εκμεταλλευτές τους. Δε θα
μπορούσε αυτό να αποδειχθεί πιο ξεκάθαρα παρά από το πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στη
Σαλαμίνα. Ένας φούρναρης αποσχολούσε -με τους γνωστούς όρους- έναν αιγύπτιο εργάτη. Ενώ
λοιπόν τον είχε απλήρωτο, σύμφωνα με τον ίδιο τον μετανάστη, υποπτευόταν οτι τον έκλεβε. Ο
φούρναρης, μαζί με τον γιό και δυό φίλους τους, χτύπησαν τον μετανάστη, τον μετέφεραν σε έναν
στάβλο οπού τον αλυσόδεσαν και τον βασάνισαν με τρόπους που μάλλον δεν είναι σκόπιμο να
αναφέρουμε, ενώ απείλησαν και τη ζωή του. Ο αιγύπτιος Ουαλίντ Μοχάμετ Τάλεπ, παρέμεινε σε
αυτή την ιδιότυπη φυλακή του αφεντικού του για ένα 24ωρο, κατάφερε να δραπετεύσει και
βρέθηκε αλυσοδεμένος και παραμορφωμένος από το ξύλο. Τότε συνελήφθη και απειλείται με
απέλαση ενώ το αφεντικό, που δεν έχει νόημα να τον χαρακτηρήσουμε παραπάνω, αφέθηκε
-προφανώς- ελεύθερος. Η αντίδραση της αιγυπτιακής κοινότητας που προσέδωσε δημοσιότητα στο
θέμα, ανάγκασε τους κρατικούς μηχανισμούς να βάλουν λουκέτο στο φούρνο με την αιτιολόγηση
της παράνομης απασχόλησης εργάτη για δώσουν ένα τέλος στην υπόθεση. Ο βασικός ρόλος των
θεσμών είναι να στηρίζουν τους ισχυρότερους σε βάρος των ασθενέστερων, πράγμα που φαίνεται
και εδώ καθώς για την απαγωγή και τα βασανιστήρια που έκανε το αφεντικό, μάλλον στην πούδρα
τον έχουνε. Και αφεντικά σαν και το παραπάνω, σε όλες τις γωνιές της ελλάδας φαίνεται να το
εχουν εμπεδώσει για τα καλά. Όπως και να έχει, στα χαρτιά θα μείνει οτι τον απασχολούσε
παράνομα, όχι το οτι αποπειράθηκε έως και να τον σκοτώσει. Και δε χρειάζεται να πάμε πολλά
χρόνια πίσω, να θυμηθούμε αυτά που έχουν γίνει στη μανωλάδα, αφεντικά να σέρνουν μετανάστες
εργάτες από αμάξια.

Τον περασμένο Ιούλη στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου ο 28χρονος εργάτης από το Πακιστάν Μπασίρ
Τζαχανγκίρ, αντί να εισπράξει τα δεδουλευμένα που του χρώσταγε το αφεντικό, δέχθηκε επίθεση
με καραμπίνα. Κρατήθηκε όμηρος για 4 ημέρες, απέδρασε και απευθύνθηκε στην αστυνομία η
οποία φυσικά κάλυψε το αφεντικό. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων οτι θα μπορούσε να τεθεί ένας
αντίλογος που να βασίζεται στο οτι ουκ ολίγες φορές, μετανάστες εργάτες έχουν επιτεθεί στα
αφεντικά τους λόγω οικονομικών διαφορών. Σε ορισμένα τέτοια περιστατικά έχουμε αναφερθεί στο
παρελθόν και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας πως η βία που ασκείται σε αυτές τις
περιπτώσεις δε μπορεί να συγκρίνεται με αυτή των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά πιάνουν το όπλο,
το κάνουν για να επιβληθούν και αυτό το αντιλαμβανόμαστε σαν μια κίνηση εξαρχής εχθρική
απέναντι και σε εμάς. Όταν το πιάνει ένας εκμεταλευόμενος οι όροι αλλάζουν. Το όπλο και η
ταξική του θέση δε θα καθαγιάσουν την πράξη και τα κίνητρά του, αλλά σίγουρα, μια τέτοια πράξη
δεν μας είναι εχθρική. Αυτοί είναι και οι όροι του ταξικού πολέμου. Και είμαστε βέβαιοι πως στην
πραγματικότητα συμβαίνουν αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά βίας που δεν ακούγονται, που
ψιθυρίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Η στρατιωτικοποίηση τέλος που χαρακτηρίζει τον ακροδεξιό χώρο δεν περιορίζεται στα λεγόμενα
“τάγματα εφόδου” της χρυσής αυγής, όμως κανείς δε μιλάει για αυτό. Οι 600 επιθέσεις που έγιναν
στην αθήνα αυτό το καλοκαίρι δεν είναι μόνο από αυτούς. Το πρόταγμα της κάθαρσης έχει
απήχηση και αυτοί που γοητεύονται από την ευκολία του να σκοτώσεις κάποιον τον οποίο κανείς
δε θα ψάξει, και που μάλλον για τον οποίο κανείς δε θα σε συλλάβει δεν είναι λίγοι. Ο ακροδεξιός
χώρος, είναι ευέλικτος, και απ'ότι φαίνεται έχει πρόσβαση σε όπλα. Κανείς δε μίλησε ξεκάθαρα για
τον 38χρονο που πέθανε στο γύθειο όταν έσκασε αυτοσχέδια βόμβα στα χέρια του, με ποιά
ακροδεξιά οργάνωση είχε σχέσεις, που πήγαινε να βάλει τη βόμβα, για που προορίζονταν τα υλικά
για άλλες 60 βόμβες τα όπλα και οι ασύρματοι που βρέθηκαν σε σπίτι 34χρονου συνεργού του, τι
έγινε εν τέλει με τον τελευταίο που αφέθηκε ελεύθερος με τα τόσα πράγματα που βρέθηκαν στο
σπίτι του; Κανείς δε μιλάει ανοιχτά για τις οργανωμένες εθνικιστικές πολιτοφυλακές για τις οποίες
έχουμε γράψει, για το βαθύ παρακράτος που ονομάζεται πατριωτική κίνηση Καβάλας, για τους
πρόσφατους νέους συλληφθέντες στο βόλο που κουβαλούσαν εξοπλισμό μάχης μαζί τους. Από τους
τελευταίους μάλιστα, ο ένας πήγε να το πάρει πάνω του και να αθωώσει τους υπόλοιπους
(σύμφωνα βέβαια με την ρουφιανοφυλλάδα του Παπαχελά) λέγοντας δημόσια πως σκόπευε να
κάψει ένα τζαμί και πως γενικότερα κάνει θελήματα γιοα τη χρυσή αυγή με αντάλαγμα ορισμένα
μεροκάματα σε αγροτικές εργασίες – η παράδοση των πελατειακών σχέσεων δε φαίνεται να αλλάζει
ποτέ και πουθενά -. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν πολύ καλά το που έχουν φτάσει τα
πράγματα, ούτε και αυτοί που έχουν πληροφορίες τις οποίες δεν τις ανοίγουν. Ο θάνατος λοιπόν,
πλαταίνει, αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο που
διεξάγεται. Και η πληροφορία στον πόλεμο είναι όπλο, ενώ το μυστικό είναι προϋπόθεση.

Ακόμα και όλοι αυτοί που ζητάνε να φυλακιστούν οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ξέρουν πολύ καλά τι ζητάνε. Δε θα μιλήσουν ανοιχτά για αυτό. Αυτό όμως δε σημαίνει το οτι ο
θάνατος των άλλων θα είναι σα να μη συνέβη ποτέ. Και αυτό θα το δείξει η ιστορία.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της δουλειάς που είχε γίνει για την ανοιχτή συζήτηση “δράσεις και δομές για την οργάνωση της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”, που έλαβε μέρος στις 31/3/2012 στη θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τη συνέλευση για την προώθηση της αλληλεγγύης και το ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης φυλακισμένων αγωνιστών.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού.

Η εσωτερική αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση των τρόπων διαχείρησης κρίσεων από την πλευρά της ενωμένης (σίγουρα ως προς αυτό το θέμα) ευρώπης. Ένα από τα σημεία τομής για την εξέλιξή της είναι τα λεγόμενα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Ας σταθούμε λίγο στην κοινωνική σημασία αυτών των δομών[1].

Η ουσιαστική λειτουργία τους είναι να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους που περισσεύουν, αυτούς που δεν είναι σε αυτή τη συγκυρία εκμεταλεύσιμοι και που η παρουσία τους εντός του κοινωνικού πεδίου είναι πλέον ζημιογόνα για την τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι για να οδηγηθεί κάποιος μετανάστης εκεί δεν είναι απαραίτητο να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αρκεί το γεγονός οτι είναι μετανάστης, δηλαδή παράνομος[2], τόσο σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική, όσο και με τις ανάλογες νομικές της προεκτάσεις. Αυτό είναι ένα αρκετά κατατοπιστικό μέτρο για να αντιληφθεί κανείς την ακραία υποτίμηση, όχι μόνο της εργατικής δύναμης αλλά και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων που απαρτίζουν το κατώτατο κοινωνικό στρώμα. Δεν γίνεται κάποια επένδυση για τη συντήρηση αυτού του στρώματος μέχρι κάποιον καιρό που θα είναι και πάλι εκμεταλλεύσιμα, δεν προβλέπεται κάποιο είδος νομικής τιμωρίας εφ’όσον δεν υπάρχει κάποιο έγκλημα να τους βαραίνει, ούτε και προβλέπεται η κοινωνική (άρα και εργατική) πειθάρχισή τους μέσα στο περιβάλλον του εγκλεισμού. Αυτοί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για να συγκεντρώνουν και να εξοντώνουν αυτούς και αυτές που βρίσκονται πιο κάτω απ’όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όχι μέσα στις φυλακές.

Πρίν από τη δημιουργία των πιο σύγχρονων από αυτούς τους χώρους, ικανών να “φιλοξενήσουν” χιλιάδες άτομα, χρησιμοποιούνταν πρόχειρες αποθήκες, αστυνομικά τμήματα και ενίοτε φυλακές. Οι τελευταίοι όμως χώροι δεν αποτελούσαν μια ασφαλή επιλογή σε σχέση με τη διαχείριση του ζητήματος. Αρχικά υπήρχε ένα νομικό πρόβλημα, το οτι δεν κατηγορούνταν για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό θα εξελίσονταν σε κοινωνικό ζήτημα μέσα στις φυλακές, όχι μόνο λόγω της συμφόρησης που θα προέκυπτε, αν όλοι οι προς απέλαση μετανάστες στοιβάζονταν εκεί μέσα , και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε λιγότερο ή περισσότερο βίαιες και εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά και λόγω του πολιτικού διακυβεύματος μιας τέτοιας διαχείρισης. Όσο πιο προφανής και βίαιη είναι η, ούτως ή άλλως βασισμένη στην αδικία και τις ανισότητες, πραγματικότητα του εγκλεισμού τόσο διευρύνονται τα πεδία της πιθανής ριζοσπαστικοποίησης των έγκλειστων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για τους προς απέλαση μετανάστες προβλέπεται λοιπόν διαφορετικός χώρος, αποστέρηση της επαφής με οποιαδήποτε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και άν αυτά τα κομμάτια είναι παραβατικά. Η διαφορά είναι όπως προαναφέρθηκε πως οι μετανάστες δεν είναι παραβατικά αλλά εξ’ορισμού παράνομα κοινωνικά υποκείμενα. Η βία που εμπεριέχεται σε αυτό τον ταξικό διαχωρισμό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση για την αγορά πλωτών φυλακών αποκλειστικά για τον εγκλεισμό μεταναστών. Με τον εγκλεισμό σε αυτές τους αποστερείται ακόμα και η δυνατότητα να μπορούν να πατήσουν γή. Ο ξεχωριστός χώρος διευκολύνει την αναδίπλωση της βίας, είτε αυτή είναι άμεση είτε στις περισσότερες περιπτώσεις έμμεση. Το σωματικό βασανιστήριο του να ζείς στοιβαγμένος σε άθλιους χώρους σε πολλές περιπτώσεις με φαί που δεν είναι αρκετό, ο εγκεφαλικός πόλεμος του να μη γνωρίζεις πότε και αν ποτέ θα βγείς από εκεί μέσα, η ρευστότητα που δημιουργείται από τη συνεχή εναλλαγή κόσμου με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κενό στο πεδίο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, η αδυναμία επικοινωνίας με κάποιον δικηγόρο είναι πράγματα που οδηγούν σε αυτοκτονίες και θανάτους. Μα το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της συνολικής υποτίμησης της ζωής οι αγώνες που ξεσπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάν απαρατήρητοι και ξεχνιούνται.

Η διαφορά της σχέσης με το χρόνο που επιβάλλεται στους παράνομους σε σύγκριση με τους παραβατικούς είναι επίσης τεράστια. Οι παραβατικοί είχαν το περιθώριο συνδιαλλαγής με την κυρίαρχη ηθική και τις κανονικές ροές της κοινωνικής ζωής αλλά λόγω της μη συμβατικής τους συμπεριφοράς τιμωρούνται και το παρόν τους εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού σωφρονισμού, με την προοπτική να πειθαρχήσουν, να ζήσουν ένα ομαλό μέλλον. Οι παράνομοι δεν είχαν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, ή αυτό ήταν τουλάχιστον περιορισμένο μέχρι τη στιγμή που η εκμετάλλευσή τους θα έπαυε να είναι προσοδοφόρα. Ήρθαν σαν αιχμάλωτοι του πολέμου που διεξάγει ο πρώτος κόσμος, αναγκασμένοι να επιβιώσουν, μεταφερόμενοι από το δουλεμπόριο των μαφιών. Το παρελθόν τους έχει σβηστεί και δεν έχει σημασία. Το παρόν τους είναι ένα καθεστώς απόλυτης βίας και απομόνωσης εις βάρος τους. Η μοναδική προοπτική που ενυπάρχει στον εγκλεισμό τους είναι αυτή της απέλασης που ισοδυναμεί με την εξόντωσή τους. Δεν υπάρχει κάποιο υποσχόμενο μέλλον που θα λειτουργήσει σαν δέλεαρ για την πειθάρχισή και την ένταξή τους, καθώς η τελευταία κοστίζει ακριβά για την ευρώπη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

Το στοιχείο της μαζικότητας

“Δύο νέα μεγάλα κέντρα κράτησης (ΚΕΠΥ) μεταναστών στην Αττική, πέραν των προεπιλεγέντων που περιέχονται ρητά σε νόμο, επιδιώκει να συγκροτήσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυβέρνηση. […]. Οι έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, που συνδέονται με την απειλή αποβολής από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης Σένγκεν και τη δέσμευση των προεγκεκριμένων πιστώσεων ύψους 230 εκατομμυρίων ευρώ για τη μεταναστευτική διαχείριση, θα τεθούν σε διακυβερνητική διαβούλευση. […] Οι δύο μεγάλοι χώροι εκτιμάται από τους αρμοδίους ότι πρέπει να βρίσκονται στην Αττικοβοιωτία και να είναι χωρητικότητας περίπου 5-6 χιλιάδων ατόμων (σ.σ.*ο καθένας), ώστε να προσφέρουν πραγματική αποσυμφόρηση στην πρωτεύουσα και να διευκολύνουν όσους δικαιούνται προστασίας και ασύλου. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να έχουν υποδομές για μακροχρόνια παραμονή (τουλάχιστον έξι μηνών) όπως προβλέπει ο νόμος. Παραλλήλως πρέπει να λειτουργεί το πρόγραμμα επιστροφών τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ατόμων ετησίως. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι θα έχει νόημα η δουλειά των κέντρων πρώτης υποδοχής. «Είμαστε σε προχωρημένη σχεδιαστική φάση για τα κέντρα, καθώς έχουν οριστεί οι τεχνικές προδιαγραφές και οι ανάγκες σε προσωπικό» λέει η διευθύντρια της υπηρεσίας, κ. Σταυροπούλου. Κάθε κέντρο, που θα έχει χωρητικότητα 250 ατόμων, πρέπει να εκκαθαρίζει πέντε χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο. Περίπου τριάντα υπάλληλοι θα χρειαστούν για τη στελέχωση των 16 κέντρων. […] Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ένας χώρος που προοριζόταν για κέντρο στην Θράκη πυρπολήθηκε από αγνώστους. Προ ημερών ο αρμόδιος υπουργός, Χρ. Παπουτσής, εξήρε τη στάση του δημάρχου Ηγουμενίτσας, που επιδιώκει τη δημιουργία κέντρου στην περιοχή του προκειμένου να ρυθμιστεί η εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.”[3]

Άλλοι 14 χώροι συγκέντρωσης σε Λακωνία, Χίο, Σάμο, Αμυγδαλέζα, Ελληνικό, στη μονάδα πέτρου ράλλη, Ασπρόπυργο, Ροδόπη, Έβρο, Θεσπρωτία, Αιτωλοακαρνανία και Ορεστιάδα.

Οι φυλακίσεις των παράνομων δεν είναι μεμονωμένες αλλά μαζικές. Οι παραβατικοί δικάζονται και τιμωρούνται σαν άτομα, ενώ οι παράνομοι εξοντώνονται σαν μέρη ενός ενιαίου κοινωνικού κομματιού για το οποίο οργανώνεται και μια ενιαία διαχείρηση στο εγγύς μέλλον. Μια καταστροφική διαχείρηση. Οι ρυθμοί αποσυμφόρησης του αθηναϊκού κέντρου όπως αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα είναι ενδεικτικοί της εντατικοποίησης για την “επίλυση” του ζητήματος. Αν υπολογίσουμε πως μόνο αυτά τα δύο νέα κέντρα κράτησης θα εξυπηρετούν στη συγκέντρωση, άρα ενδεχομένως και την εξόντωση, τουλάχιστον 20.000 ανθρώπων το χρόνο, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να φανταστούμε από τι είδους και έντασης αστυνομικών και παρακρατικών πογκρόμ θα συνοδεύονται προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δίδαγμα: δίδαγμα τρόμου προς τον μεταναστευτικό πλυθησμό και προς κάθε έναν και μία που θα σταθεί δίπλα τους και δίδαγμα στάσης προς όλα τα κοινωνικά κομμάτια στα οποία βρίσκει απήχηση η ρατσιστική ρητορεία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα το οτι η διαχείρηση με αντικείμενο μάζες και όχι άτομα, ωριμάζει και αναβαθμίζεται από κάθε άποψη.


Οι επενδύσεις δε γίνονται χωρίς προοπτική

Η συγκεκριμένη διαχείριση ωστόσο δεν οργανώνεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα, δε θα σταματήσει να ισχύει μόλις γενικά η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα “ξεμπλέξει” με το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα μείνει σαν οργανωτική και ιδεολογική παρακαταθήκη ώστε να εφαρμοστεί μελλοντικά στο ενδεχόμενο που οι διάσπαρτες μοριακές αρνήσεις και αντιστάσεις συλλογικοποιηθούν και κινηθούν σαν ουσιαστικές απειλές απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και δε θα υπάρχει μόνο η εμπειρία, θα υπάρχουν και οι χώροι. Τα άδεια μπουντρούμια, θα είναι σε θέση να “βολέψουν” έως και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, να στηρίξουν υλικά τις πολιτικές διώξεις του μέλλοντος. Τα ΚΕΠΥ είναι μέρος της προετοιμασίας για έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το ζήτημα των σχέσεων με τους έγκλειστους στα ΚΕΠΥ

Το να μην αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των σύγχρονων “στρατοπέδων” συγκέντρωσης σαν ένα ζήτημα αναβαθμισμένου εγκλεισμού είναι λάθος. Η οργανική και όχι απλά ιδεολογική σύνδεση του αναρχικού χώρου με την αγωνιστική πραγματικότητα των φυλακών προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τον εγκλεισμό αρκετών συντρόφων και συντροφισσών μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι συντροφικές σχέσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την καθολική κοινωνική απομόνωση των έγκλειστων, και για την ανταπόκριση σε αυτές τις σχέσεις έχουν μέσα στα τελευταία χρόνια δημιουργηθεί δομές σχέσεων και υποδομές υλικής στήριξης για την προώθηση των αγώνων εντός των τειχών. Δεν προέκυψαν από κάποια αφηρημένη ιδεολογία, ή κάποιο φιλανθρωπικό βίτσιο αλλά από το γεγονός οτι μοιραζόμαστε έναν αγώνα και μια, τουλάχιστον στοιχειώδη, συλλογική υπόσταση.

Οι διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες είναι σχεδόν απόλυτα περιθωριοποιημένες. Κατά βάση έχει προκύψει ένα μεγάλο κενό δεσμών με άλλα κοινωνικά κομμάτια αλλά και οι συντροφικοί δεσμοί μεταξύ τους δε μπορούν σε περιπτώσεις εγκλεισμού να οργανωθούν υλικά λόγω της έλλειψης δυνατότητας που προκύπτει από την ταξική τους θέση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Αυτή η έλλειψη σχέσεων με τις κοινότητές τους είναι μια αντικειμενική συνθήκη που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις και στην μή επαρκή ενασχόληση σε κάποιες άλλες, από μέρος μας και ως προς το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης[4]. Αυτή η έλλειψη σχέσεων, αυτές οι αποστάσεις, όταν γίνονται παραδοχές και ιδεολογικοποιούνται δεν απέχουν και πολύ από αυτή την κατάσταση που ονομάζουμε ρατσισμό.

Είναι επιτακτικό το να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με τους αγώνες που ξεσπάνε σε αυτά τα μπουντρούμια, όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικής καθαρότητας, μα για λόγους κινηματικής αυτοπροστασίας. Όσο δύσκολο και να είναι, όσο πίσω και αν είμαστε ήδη. Η κυριαρχία αρπάζει έδαφος ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα αλλού, ενώ το βίωμα αυτής της συνθήκης δε μπορεί καλά καλά να μας επικοινωνηθεί σαν βίωμα, παρά μόνο σαν εικόνα, σαν ένα στατιστικό, σαν μιά αέρινη καταγγελία. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή που οι πρακτικές κοινωνικής διαίρεσης των απο τα κάτω απολυταρχικοποιούνται, μια στιγμή που εδραιώνονται οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός οτι, κατα τα φαινόμενα, θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι το μόνο σημείο στο οποίο θα βγούμε χαμένοι. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι το αν θα λειτουργήσουμε σα να παρακολουθούμε τη μεταχείρηση που ασκείται στους Άλλους αντί να επιδιώξουμε να μοιραστούμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων, ακόμα και αυτών που ξεσπούν στις πιό σκοτεινές γωνίες αυτού του κόσμου.


υποσημειώσεις:

[1] Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται η αναδρομή στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τους ή η εκτενέστερη ανάλυση τους στη βάση της σύγχρονης ιστορικής συγκυρίας. Αντιθέτως τα δύο παραπάνω κρίνονται απαραίτητα για τη βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος. Μια ολοκληρωμένη ανάλυση που συνέβαλλε στο να γεννηθούν αυτές οι σκέψεις υπάρχει στη μπροσούρα από την εκδήλωση της αντιφασιτιστικής συνέλευσης Antifa*Lab “τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως αυτό που πραγματικά είναι: στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης”, μέσα στην οποία πολλές καταστάσεις που εδώ παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, εκεί αναλύονται εκτενώς.

[2] Οι μόνες περιπτώσεις που ενδέχεται να εξαιρούνται είναι αυτές μεταναστών που προέρχονται από μικρομεσαίες και ανώτερες τάξεις, έχουν την εκπαίδευση, τα προσόντα και, ενδεχομένως, την ιδεολογία ενός αφεντικού, τα άτομα δηλαδή που είναι αρκετά πειθαρχημένα και έχουν τις ανάλογες δυνατότητες ώστε να αναλάβουν μια θέση λειτουργική και όχι έναν ρόλο αναλώσιμο.

[3] 20/11/11, Γιώργος Μαρνέλλος, Ελευθεροτυπία

[4] ΄Ενας άλλος παράγοντας βέβαια είναι και η ανεπάρκεια της θεωρητικής ανάλυσης και της διορατικότητάς μας αλλά ενδεχομένως αυτή η συζήτηση να χρειάζεται να γίνει σε πολλές βάσεις και όχι μόνο σε αυτή του παρόντος κειμένου.

Και στην Καβάλα και παντού, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές είναι εχθροί των κοινωνικών αγώνων.

Τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα φαινόμενο που ξυπνά αναμνήσεις από άλλους καιρούς. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς στο αστικό πολιτικό σκηνικό και με την προοπτική του κοινωνικού εκφασισμού να φαντάζει – κακά τα ψέματα – ολοένα και πιο πιθανή, δημιουργούνται ορισμένα θεσμικά σώματα, που έρχονται να καλύψουν το οργανωτικό κενό, να παράγουν μια καλύτερη δικτύωση αλλά και να χτίσουν ένα ακόμη πιο κοινωνικό προφίλ για την ακροδεξιά βία. Αναφερόμαστε στη δημιουργία των νέων ακροδεξιών πολιτοφυλακών που έγιναν ευρύτατα γνωστές στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσα από τις απειλές για οργανωμένη παρουσία στους δρόμους την 25η Μαρτίου με σκοπό την εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων και την αποτροπή επεισοδίων. Μετά από καταγγελίες και έναν σχετικό σάλο ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας τους, η οποία βέβαια ήταν προσωρινή.

Η πιο λάϊτ εκδοχή αυτής της ιστορίας ήταν η πρόταση του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων για τη δημιουργία της ελληνικής πολιτοφυλακής (Hellenicneighborhoodwatch) κατά τα πρότυπα μιας διεθνούς κίνησης ανάλογων δομών κατά τις οποίες, νόμιμοι πολίτες εξοπλίζονται και οργανώνονται ενάντια στους παράνομους, στους μη-πολίτες. Το ΕΚΕΟ είναι ΜΚΟ που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό/ στρατόκαυλο/ πυρηνικό φυσικό (χωρίς πλάκα) καθηγητή της Ευελπίδων, τον Θ. Λιόλιο (έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής). Ένας επιστημονικός φορέας που προωθεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και που απευθύνεται σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες ούτως ώστε να ενισχύσει το έργο τους. Αυτή η προσπάθεια υποτίθεται πως απευθυνόταν σε όλα τα φιλήσυχα κοινωνικά κομμάτια. Προφανώς και έπεσε στο κενό ως ασόβαρη, καθώς σε αυτή τη φάση δεν έχουν όλα τα κοινωνικά κομμάτια τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις και την ίδια ανάγκη για προστασία.

Η πιο οργανωμένη και ρεαλιστική εκδοχή είναι αυτή της πατριωτικής πολιτοφυλακής. Μέσω της συγχώνευσης δύο άλλων ΜΚΟ, της πατριωτικής πολιτοφυλακής και της ελληνικής οργάνωσης Χ (ναι καλά διαβάζετε, δεν πρόκειται βέβαια για τους γνωστούς Χήτες του Γρίβα αλλά μάλλον το έργο τους θα είναι ανάλογο) λειτουργεί πλέον θεσμικό σώμα το οποίο παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση, εξορμήσεις στα βουνά και εκπαίδευση με paintball για όσους ενδιαφέρονται. Δεν αφήνουν βέβαια περιθώρια για παρεξηγήσεις καθώς στην ιστοσελίδα τους κάνουν δημόσιο άνοιγμα σε όλα τα κομμάτια του εθνικιστικού χώρου. Υπεύθυνοι για αυτή την κίνηση είναι οι Γεώργιος Απέργης, Ελένη Σπανού, Βασίλειος Ζαφειρίου, Φίλιππος Μπουράτογλου, Γεώργιος Σαρρής. Ας υπάρχουν τα ονόματα μήπως και κανείς πέσει τυχαία πάνω τους. Έχει μάλιστα δηλωθεί προκλητικά πως αυτοί δεν έχουν σχέση με αληθινά όπλα, αλλά με κάποιο αντίτιμο μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί στα Βαλκάνια. Τα μπλόγκ τους περιλαμβάνουν την γνωστή ακροδεξιά αισθητική και επιχειρήματα του τύπου πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που οι λαθρομετανάστες ξεσηκωθούν ή να σταματήσουμε τους παρακρατικούς (sic) που κάνουν επεισόδια.. Μπορείτε πιστεύουμε να φανταστείτε εύκολα και τα υπόλοιπα..
Το συγκεκριμένο μοντέλο θυμίζει σε τεράστιο βαθμό τα τάγματα ασφαλείας που είχαν ιδρυθεί από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις την περίοδο της κατοχής για την αντιμετώπιση του αντάρτικου κομμουνιστικού κινήματος, και που μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛ.ΑΣ είχαν πάρει τα όπλα αυτά από το ελληνικό κράτος ούτως ώστε τα μέλη τους να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Ας το ανάγουμε στις σημερινές καταστάσεις για να δούμε πως και πάλι στοχεύουν στον εσωτερικό εχθρό, στα καταπιεσμένα στρώματα και τις εστίες οργανωμένης αντίστασης. Αν αυτή η ιστορία συνεχίσει να λειτουργεί και αρχίσει να παράγει σιγά σιγά έργο, θα είναι μια αναγνωρισμένη δομή η οποία θα μπορεί ενδεχομένως να συνδράμει στο κατασταλτικό έργο του κρατικού μηχανισμού στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρουν στο μέλλον τα όπλα, είτε επίσημα, είτε βέβαια ανεπίσημα. Όπως και να ‘χει, δουλέψει δε δουλέψει αυτή η προσπάθεια στο πεδίο της δημιουργίας ενός θεσμικού σώματος, η εκπαίδευση, η οργάνωση, οι “άκρες” και η δικτύωση μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών κύκλων θα μείνει.
Αυτή την προσπάθεια δε μπορούμε να τη δούμε αποκομμένα από τις πρόσφατες στρατηγικές που εφαρμόζει η χρυσή αυγή στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από τις εκστρατείες εκκαθάρισης, έχει βάλει μπροστά σχέδια προστασίας νόμιμων πολιτών. Για παράδειγμα καλεί συνταξιούχους που φοβούνται να βγάλουν τη σύνταξή τους από τα ATM της περιοχής να ζητήσουν τη βοήθειά της ώστε να τους περιφρουρεί. Καλεί επίσης όσους έχουν νοικάρηδες μετανάστες και απλήρωτα νοίκια, να φωνάξουν τα πρωτοπαλίκαρα της για να εισπράξουν εκ μέρους τους τα χρωστούμενα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Οι φάτσες που θα κάνουν τις παραπάνω δουλειές μάλλον δε θα είναι άλλες από αυτές που οργανώνονται στρατιωτικά, και πιθανότατα οι ομάδες πολιτοφυλακής θα εισπράξουν τη συμπάθεια που τα μέλη τους έχουν αποκομίσει από όλους αυτούς που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν για το έργο τους μέσα από το κόμμα τους.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καβάλας όπου μέσα στα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα μόρφωμα που απαρτίζεται από ακροδεξιούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και μπράβους το οποίο λέγεται πατριωτική κίνηση πολιτών Καβάλας. Είναι αρκετά συνεπείς απ' ότι φαίνεται στο κεντρικό τους σύνθημα, “όταν δεν είναι ικανή η πολιτεία αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες”. Κυριολεκτικά είναι σε θέση να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία περίπτωση μέλη τους έχουν βρεθεί στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος ανακρίνοντας προσαχθέντες γκραφιτάδες, σε μια άλλη αντιφασιστικής συγκέντρωσης, μέλος τους, γνωστός μπράβος της περιοχής, έχει βγει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας για να επιτεθεί σε συντρόφους, για να ακολουθήσουν μετά και οι ίδιοι οι μπάτσοι. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν δικτυώνονται με κάποια από τα παραπάνω εγχειρήματα, παρόλα αυτά είναι προφανές πως κινούνται αναλόγως, προχωρώντας και σε πιο στρατιωτικές μορφές δράσης.

Οι τελευταίες τους κινήσεις είναι οι εξής: κατά τις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε επίθεση με βαριοπούλες στο αυτόνομο στέκι Καβάλας με σκοπό τον εμπρησμό του ο οποίος δεν κατέστη βέβαια δυνατός, ενώ το βράδυ της 11ης Απριλίου μια ομάδα 8-10 ατόμων επιτέθηκε στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Έσπασαν την πόρτα και αφού μπήκαν μέσα έκαναν ζημίες στην κουζίνα και έριξαν τουλάχιστον 2 αυτοσχέδιες "χειροβομδίδες διασποράς" (κροτίδες με σιδερένιες μπίλιες). Η επίθεση κράτησε περίπου 1 λεπτό, ενώ μέσα ήταν 2 σύντροφοι. Αναγνωρίστηκε τουλάχιστον ένας από τους φασίστες, ο οποίος λέγεται Χρήστος Χατζηζιρλής, μέλος της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας την φάτσα του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε στη διπλανή φωτογραφία.

Δε θέλουμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο με ένα κλισέ του τύπου “θα τους τσακίσουμε”, ή με μια ρητορική ερώτηση για την οργάνωση της κινηματικής αυτοάμυνας, μάλλον θα υποβαθμίζαμε το ζήτημα. Θα κλείσουμε τονίζοντας το ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθούμε το βάρος αυτών των φαινομένων, το βαθμό διάχυσής τους μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και, από εκεί και έπειτα, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.

Η μάνα του Χίτλερ είναι πάλι έγκυος (του Πολύκαρπου Γεωργιάδη)

«Είναι μεγάλη ασέβεια για την πόλη/ να παρατήσει ικέτες ξένους/ που έχουν στους βωμούς της», Ευριπίδης: “Ηρακλείδαι”

Στην προσπάθειά της ν’ αλλάξει την προεκλογική πολιτική ατζέντα, η σοσιαλ-φιλελεύθερη συμμαχική κυβέρνηση, με τις πλάτες της άκρας δεξιάς και την ανοχή των πασόκων με πολιτικά ΔΗΜ.ΑΡ. (δημοσκοπική αριστερά), έχει εξαπολύσει ένα σύγχρονο κυνήγι μαγισσών εναντίον των οικονομικών μεταναστών και των πολιτικών προσφύγων που ζούνε το μύθο τους στην Ελλάδα…

Οι μετανάστες στοχοποιούνται και δαιμονοποιούνται, με σκοπό την ενεργοποίηση των πλέον οπισθοδρομικών και συντηρητικών αντανακλαστικών της ελληνικής κοινωνίας, εκείνων των αντανακλαστικών δηλαδή που στη θέση του ταξικού μίσους για την οικονομική και πολιτική ελίτ που λεηλατεί τις ζωές μας, τοποθετεί την ψευδή συνείδηση της ξενοφοβίας, του ρατσισμού και του εθνικισμού. Κι έτσι, όχι μονάχα οι γνωστοί φασίστες και οι πάσης φύσεως ελληναράδες, αλλά και απορποσανατολισμένοι προλετάριοι, μέχρι και αρκετοί «νόμιμοι» μετανάστες, συνδιαμορφώνουν το κλίμα εξόντωσης των “λαθρό”-μεταναστών. Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του προέδρου των αλβανών μεταναστών στα Τρίκαλα Β. Ντίμπρα, που σ’ ένα μικροαστικό παραλήρημα ξενοφοβίας (!) αλλά και ασχετοσύνης σχετικά με τα πραγματικά αίτια που γεννούν την ανεργία, δηλώνει:

«Η οικονομική κρίση που περνάει η Eλλάδα, μας έχει επηρεάσει όλους… Χάνουμε μεροκάματα και βρισκόμαστε σε εξαιρετικά δύσκολη θέση. Άνθρωποι που ήρθαμε και εγκατασταθήκαμε στην Ελλάδα, ακολουθήσαμε όλες τις νόμιμες διαδικασίες, στείλαμε τα παιδιά μας στα σχολεία, βρισκόμαστε τώρα στο χείλος του γκρεμού και στα όρια της επιβίωσης… Για τις ελάχιστες δουλειές που υπάρχουν πια, προτιμούν όλοι τους λαθρομετανάστες, κυρίως από Πακιστάν και χώρες της Ασίας και της Αφρικής, οι οποίοι παίρνουν χαμηλά μεροκάματα. Δε μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση». (tarantula: “η ιστορία επαναλαμβάνεται αλλά η μνήμη είναι κοντή”, Άπατρις τ.17)

Όταν ένας μετανάστης ζητά την απέλαση των “λαθρομεταναστών” και ο “κοινωνικός αυτοματισμός” παίρνει τη θέση της ταξικής αλληλεγγύης, τότε η κοινωνική σύγχυση έρχεται να δημιουργήσει τις φενακισμένες συνειδήσεις και τα μαχαίρια βγαίνουν (κυριολεκτικά και μεταφορικά). Ενδεικτικές αυτής της σύγχυσης είναι και οι δηλώσεις στελέχους της ναζιστικής γκρούπας “Χρυσή Αυγή” σε αστική εφημερίδα, στις οποίες κατηγορεί τους Αλβανούς για οπορτουνισμό, επειδή δεν αποφασίζουν με ποιανού το μέρος είναι!!

Σ’ αυτό το κλίμα, λοιπόν, ο σοσιαλ-φασίστας αμερικανοτσολιάς Μ. Χρυσοχοϊδης ξεκινά εν μέσω προεκλογικής περιόδου πογκρόμ εναντίον των μεταναστών, με “επιχειρήσεις σκούπα” και δημιουργία πάνω από 30 “κέντρων φιλοξενίας”. Και ιδού το θαύμα της εξουσιαστικής οργουελιανής νέο-γλώσσας: πρώτα εμμέσως πλην σαφώς αποκαλείς τους ανθρώπους σκουπίδια κι αφού τους σκουπίσεις τους “φιλοξενείς” στους κάδους απορριμμάτων των στρατοπέδων συγκέντρωσης! Φιλοξενία με σεκιουριτάδες μέσα και ένοπλους μπάτσους έξω! Φιλοξενία με ειδικό συρματόπλεγμα τύπου ΝΑΤΟ, ύψους τριών μέτρων, που εάν κάποιος προσπαθήσει να το διαπεράσει θα διαμελιστεί!

Το πογκρόμ έρχεται να προστεθεί στην ανέγερση ειδικού φράχτη στον Έβρο, για τη δημιουργία της Ελλάδας φρούριο, αλλά και στις “παραδοσιακές” και δοκιμασμένες μεθόδους δικαστικών και εξωδικαστικών λιντσαρισμάτων, από τις νόμιμες ή τις παρακρατικές αρχές: όπου δε φτάνει το γκλόμπ του μπάτσου φτάνει ο σουγιάς του φασίστα…

Ως αντιεξουσιαστές πρέπει να απαντήσουμε σ’ αυτό το ρατσιστικό ντελίριο, όχι με τον αστικό κοσμοπολιτισμό της αριστεράς του κεφαλαίου και τον συνακόλουθο “αντί”-ρατσισμό του θερμοκηπίου, αλλά με τον προλεταριακό διεθνισμό και τον διαρκή κοινωνικό-ταξικό πόλεμο εναντίον του κεφαλαίου και του κράτους του. Όσοι ζούμε στον πραγματικό κόσμο και όχι στα ροζ συννεφάκια του επιφανειακού ανθρωπισμού, δε μπορούμε καθόλου να αγνοούμε την τραγική κατάσταση στις φτωχογειτονιές της Αθήνας και όχι μόνο. Δεν μπορούμε να αγνοούμε το κράτος του φόβου που δημιουργεί η εμφύλια παραβατικότητα, η οποία στρέφεται εναντίον των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων και όχι εναντίον των πλουτοκρατικών παρασίτων. Δε μπορούμε να αγνοήσουμε πως αυτό το αυτοενισχυόμενο σπιράλ φόβου, εξαθλίωσης, παραβατικότητας, φτώχειας και ξενοφοβίας, που προκύπτει από τους πραγματικούς υλικούς όρους ύπαρξης του καπιταλισμού, χρησιμοποιείται από το κεφάλαιο και το κράτος του ως χρήσιμο εργαλείο της ταξικής διαίρεσης και αλληλοφαγώματος. Είδαμε μάλιστα την ιστορία να επαναλαμβάνεται και με τη χρήση εξαθλιωμένων μεταναστών ως απεργοσπαστικό μηχανισμό: όπως τον 19ο αιώνα τα αφεντικά των ΗΠΑ χρησιμοποιούσαν τους μαύρους εργάτες ως απεργοσπάστες με σκοπό τη διέγερση των ρατσιστικών αντανακλαστικών του αμερικάνικου προλεταριάτου, έτσι και το ελληνικό κράτος προσπάθησε να σπάσει την απεργία των εργαζομένων της καθαριότητας με τη χρήση ιδιωτικών συνεργείων, στα οποία εργάζονταν εξαθλιωμένοι και ανασφάλιστοι μετανάστες. Το κεφάλαιο προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευτεί τις εσωτερικές αντιφάσεις του προλεταριάτου, τροφοδοτώντας τον “κοινωνικό αυτοματισμό” του ρατσισμού.

Γι αυτό και ο επιφανειακός ανθρωπισμός του αντιρατσισμού είναι τουλάχιστον ανεπαρκής. Ο πραγματικός ανθρωπισμός, έλεγε ο Μάρξ, προϋποθέτει το μίσος για τους εχθρούς της ανθρωπότητας. Βαθύς ανθρωπισμός είναι το ταξικό μίσος εναντίον όλων όσων με την οικονομική και εξω-οικονομική βία, με τη φτώχεια και τους πολέμους, οδηγούν του ανθρώπους στην απόγνωση και την εξαθλίωση, τους εξωθούν στην αυτοταπείνωση και την παραβατικότητα. Και στον ίδιο φαύλο κύκλο, άλλοι άνθρωποι εξωθούνται, λόγω των πραγματικών προβλημάτων που βιώνουν και της άγνοιας τους για τα πραγματικά αίτια αυτών των προβλημάτων, στην ξενοφοβία και την αγκαλιά των ταξικών τους εχθρών (της αστυνομίας ή της ακροδεξιάς φράξιας του κεφαλαίου).

Εδώ ελλοχεύει και ο κίνδυνος ενός αντίστροφου ρατσισμού απ’ τη μεριά μας, που δαιμονοποιεί τσουβαληδόν τους “Έλληνες”, σε μια –απ’ την ανάποδη- εθνική ενότητα δίχως ταξικές διακρίσεις. Η λύση δεν είναι ένα απλό αναποδογύρισμα του ρατσισμού!
Να προτάξουμε την αγωνιστική ενότητα του ελληνικού και μεταναστευτικού προλεταριάτου, να προτάξουμε τον επαναστατικό διεθνισμό των εκμεταλλευομένων και των καταπιεσμένων, να προτάξουμε τον κοινωνικό-ταξικό πόλεμο για το οριστικό ξερίζωμα των συνθηκών που ξεριζώνουν τους ανθρώπους…

Να στείλουμε “μετανάστες” στον αγύριστο τους κεφαλαιοκράτες και να “φιλοξενήσουμε” στα στρατόπεδα τους Χρυσοχοϊδηδες, τους Καρατζαφέρηδες και τους Μιχαλολιάκους! Για να νοιώσουν ότι ένοιωσε ο έγκλειστος στη Woomera μετανάστης: «Έφτασα στην Αυστραλία και ήμουν ευτυχισμένος. Μετά βρέθηκα φυλακισμένος σε ένα στρατόπεδο. Ξέχασα το όνομά μου, τον εαυτό μου, με φώναζαν νούμερο 813…»
Πολύκαρπος Γεωργιάδης, φυλακές Κέρκυρας, 2/4/2012

*η εικόνα είναι από συνάντηση του υ.προ.πο Χρυσοχοϊδη με εκπροσώπους μεταναστευτικών κοινοτήτων. Τώρα, κατά πόσο κάτι τύποι με γραβάτες και κοστούμια εκπροσωπούν όσους οδηγούνται στα στρατόπεδα συγκέντρωσης… Αυτό είναι στην κρίση του καθενός.

Να μην ζήσουμε σαν κυνηγημένα ζώα! – συζήτηση με μικροπωλήτες από την Θεσσαλονίκη-

Το βράδυ πριν από την πορεία της δεθ, είδαμε ένα μεγάλο κύκλο ανθρώπων να συζητάει καθιστός στο γρασίδι. Ήταν όλοι τους μετανάστες μικροπωλητές. Πλησιάσαμε και μάθαμε πως συζητούσαν για το πως θα κατέβουν, οργανωμένοι σε διακριτό μπλόκ, στην διαδήλωση. Ο τρόπος τους αλλά και το ζήτημά τους μας ώθησαν να τους πλησιάσουμε λίγο καλύτερα για να δούμε αν θέλουν να συζητήσουν μαζί μας. Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα στον ελλαδικό χώρο θεωρούμε αναγκαίο το να χτίσουμε δεσμούς αλληλεγγύης με τους μετανάστες γιατί μπαίνουν αυτόματα στο στόχαστρο, λόγω της θέσης τους. Δε θέλουμε να γίνουμε μάρτυρες γενοκτονιών χωρίς να είμαστε σε θέση να κάνουμε κάτι, ούτε και θέλουμε όμως να μείνουν αυτοί οι άνθρωποι χωρίς μέσα και σχέσεις, ανάλυση και λόγο, πρόσβαση στην πληροφορία. Εμείς αυτά τα έχουμε ακόμη και όταν δεν ξέρουμε πως να τα διαχειριστούμε, ή δεν έχει παρουσιαστεί η αναγκαιότητα για κάτι τέτοιο. Εξίσου σημαντικό φαίνεται το να ξέρουμε πως οι ίδιοι αντιλαμβάνονται την πραγματικότητα γύρω τους, για να βρούμε κοινούς τόπους επικοινωνίας και για καταφέρουμε να συσχετιστούμε μαζί τους σε επίπεδο καθημερινότητας. Στον κόσμο των αφεντικών, είμαστε όλοι ξένοι, αλλά και αποξενωμένοι. Ας μην αρκεστούμε στο να αποτελούν αυτοί οι άνθρωποι έναν απρόσωπο παράγοντα στις αναλύσεις μας.

Πείτε μας λίγα λόγια για τις κινητοποιήσεις σας μέχρι τώρα, και για τη φύση της δουλειάς που κάνετε.

Τον τελευταίο καιρό, εδώ και τρείς με πέντε μήνες, πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα, γιατί ασκούσαν πολύ πίεση στους ανθρώπους μας. Ερχόντουσαν άνθρωποι με στολές, δημοτική αστυνομία ή από κάποιο τομέα του δήμου, δεν ξέρουμε με σιγουριά, αλλά λέγανε πως είναι αστυνομία. Δεν καταλαβαίναμε γιατί, αλλά αν μια φορά μας πάρουν τα πράγματα είναι δύσκολο να βρούμε άλλα, πολλές φορές δεν έχουμε λεφτά, οπότε για εμάς αυτό είναι πολύ μεγάλο πρόβλημα. Μετά πήγαμε στο δημαρχείο και μιλήσαμε με το δήμαρχο για το πρόβλημά μας. Του είπαμε δυο πράγματα, να μας δώσει άδεια και να σταματήσουν οι επιδρομές της δημοτικής αστυνομίας. Να μας δώσει χώρο να κάνουμε τη δουλειά μας και εφόσον θέλει να του καταβάλουμε κάποιον φόρο. Θα τον δίνουμε, κανένα πρόβλημα. Θέλουμε να κάνουμε αυτή τη δουλειά με ωραίο τρόπο, χωρίς να ενοχλούμε κανένα, χωρίς να μας ενοχλούν κι’ εμάς, με ειρηνικό τρόπο. Τότε ο δήμαρχος μας είπε πως πρέπει να κάνουν ακόμη μία συνεδρίαση και πως μετά θα μας ενημέρωνε, αλλά δεν έχουμε πάρει καμία απάντηση. Όταν πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα στην αριστοτέλους, όλοι οι αστυνομικοί είπανε πως δεν κάνανε οι ίδιοι αυτές τις επιχειρήσεις, δε μας πήραν τα πράγματα. Αυτό είναι δουλειά ενός άλλου τμήματος. Δεν ξέρουμε τι ακριβώς εννοούσαν, τον δήμο ή κάτι άλλο. Ξαναγυρίσαμε τότε στα πόστα μας και για 10 με 15 ημέρες δεν έκαναν κάποια κίνηση. Μετά ξαναπροσπάθησαν να μας πάρουν τα πράγματα. Συνέχεια το ίδιο πράγμα, δεν αλλάζει τίποτα. Μετά από αυτό καλέσαμε όλους τους μπαγκλαντεσιανούς που κάνουν αυτή τη δουλειά για να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε. Δε θέλουμε να μαλώνουμε, δε θέλουμε να μπλεχτούμε στο έγκλημα, δε θέλουμε να κάνουμε άσχημα πράγματα στο μέρος που μένουμε. Θέλουμε όλα να είναι καθαρά. Γιατί ψάχνουμε για δουλειά και είναι πολύ δύσκολο να βρούμε.

Χρειαζόμαστε λεφτά για την καθημερινότητά μας. Χρειζόμαστε το πολύ δεκαπέντε με είκοσι ευρώ την ημέρα (σ.σ. Όχι ανά άτομο, αλλά ανά ομάδα ατόμων). Πληρώνουμε νοίκι, ρεύμα και νερό, χρειαζόμαστε λεφτά για φαΐ, για καφέ, κάρτες για τα κινητά μας, κάρτες για να τηλεφωνούμε στις οικογένειές μας. Αν δεν κάνουμε κάτι, πού θα βρούμε τα χρήματα για να ζήσουμε; Δε θέλουμε να μπλεχτούμε με το έγκλημα, θέλουμε να κάνουμε κάτι καλό. Γυρνάμε σπίτι με το μεροκάματο, μαγειρεύουμε, βάζουμε λίγα λεφτά στην άκρη για τους λογαριασμούς. Ειδάλλως, δεν έχουμε τίποτα Τα πράγματα που πουλάμε, τα αγοράζουμε με λεφτά από την τσέπη μας. Κάθε εβδομάδα κρατάμε και λίγα από τα έσοδα για να αγοράζουμε πράγματα. Όταν μας παίρνουνε τα πράγματα, δανειζόμαστε λεφτά από φίλους και αγοράζουμε ξανά. Όταν πουλάμε επιστρέφουμε τα χρήματα στους φίλους μας, δεν κρατάμε στην τσέπη. Καμιά φορά δεν έχουμε να φάμε. Μια φορά που μας πήραν όλα τα πράγματα τρελαθήκαμε, τι να κάνουμε, τι θα φάμε, τι θα γίνει την επόμενη μέρα.

Είστε όλοι εσείς που οργανώνεστε άτομα τις ίδιας εθνικότητας; Έχετε σχέσεις και με άλλους εργάτες άλλων εθνικοτήτων;

Ένα κομμάτι είμαστε από το μπαγκλαντές, έχουμε όμως και άλλους ανθρώπους, έχουμε σενεγαλέγους, νιγηριανούς, έλληνες, μερικές ελληνικές οργανώσεις. Μιλάμε όλοι για το τι μπορούμε να κάνουμε, για τις αντιδράσεις μας. Αποφασίζουμε μετά από συζήτηση για τον καλύτερο τρόπο. Θέλουμε να είμαστε ειρηνικοί, αυτό είναι όλο.

Έχετε σκεφτεί τρόπους για να αντιμετωπίσετε τα νέα σώματα ιδιωτικής αστυνομίας που θα ασχολούνται αποκλειστικά μαζί σας*;
 
Όχι, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει. Πήγαμε στο αστυνομικό τμήμα περιμένοντας οτι θα δούμε αποτέλεσμα, περιμένουμε να αλλάξει κάτι από αυτούς. Όταν ο δήμος μας έπαιρνε τα πράγματα, ποτέ δε γίναμε βίαιοι, ποτέ δεν οργιζόμασταν μαζί τους. Ήμασταν πάντοτε ήσυχοι και τους ζητούσαμε συγνώμη. Δε μπορούμε να κάνουμε κάτι άλλο, γι’ αυτό τα κάνουμε αυτά. Ποτέ δεν συμπεριφερθήκαμε άσχημα μπροστά τους.

Σε περιπτώσεις που η αστυνομία σας κυνηγάει τι αντιδράσεις έχετε αντιμετωπίσει από τον κόσμο της πόλης;

Πολλοί άνθρωποι μας στηρίζουν. Είναι ήσυχοι, η κατάσταση είναι πολύ άσχημη, έχουν οικονομικά προβλήματα, πολιτικά προβλήματα, παντού υπάρχουν προβλήματα, γι’ αυτό και κανείς δε μας στηρίζει δυναμικά. Αλλά μας στηρίζουν, όλοι ξέρουν πως δεν έχουμε κλέψει αυτά τα πράγματα, δεν παρανομούμε, δεν ληστεύουμε, δεν βγάζουμε μαχαίρια σε κόσμο…

Ε, όχι και όλοι, πολλοί πιστεύουν ακριβώς το αντίθετο. Πολλοί άνθρωποι λένε έξω στους δρόμους πως οι μετανάστες είναι το πρόβλημα.

Ναι, αλλά η αλήθεια είναι πως δεν είμαστε, όλες αυτές οι κουβέντες δεν είναι αλήθεια. Οι μετανάστες εδώ δεν κάνουμε ποτέ άσχημα πράγματα. Ποιο είναι το νόημα σε κάτι τέτοιο, ερχόμαστε εδώ για να κάνουμε τις ζωές μας καλύτερες. Γιατί να μπλεχτούμε με το έγκλημα; Αν αυτή ήταν η πρόθεσή μας, γιατί να έρθουμε τόσο μακρυά, από το Μπανγκλαντές και την Ινδία; Θα μπορούσαμε να τα κάνουμε και στις χώρες μας αυτά. Δε θα ερχόμασταν μέχρι εδώ ενώ θέλουμε να βοηθήσουμε τις οικογένειές μας. Δεν θέλει και πολύ σκέψη.

Είστε ενήμεροι για τα γεγονότα της ηγουμενίτσας; Τι πιστεύετε για όλα αυτά;

Δεν έχουμε ιδέα για αυτά τα γεγονότα, ξέρουμε μόνο πως εκεί έχουνε μεγάλο πρόβλημα. Ακούμε πως πολλοί μετανάστες φεύγουν από αυτή την πόλη, αλλά δεν ξέρουμε τι ακριβώς γίνεται.

Τι σημασία πιστεύετε ότι έχουν για τη διαμόρφωση του ρατσιστικού περιβάλλοντος οι πολιτικές της ευρώπης, οι φιλοδοξίες των ντόπιων αφεντικών για φθηνούς εργάτες και η συντηρητική κοινωνική αντίληψη για το ζήτημα της μετανάστευσης.

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς πιστεύουν για τους μετανάστες και τους πρόσφυγες. Εδώ είναι μια πύλη στην Ευρώπη για όσους αποφασίζουν να συνεχίσουν για το εσωτερικό της, δε θέλουν να μείνουν στην ελλάδα. Για να πάει κανείς αγγλία, γερμανία, γαλλία πρέπει να περάσει από εδώ. Αλλιώς πρέπει να βγάλει βίζα και λίγες είναι οι πιθανότητες να συμβεί κάτι τέτοιο. Για αυτό όλοι προσπαθούν να έρθουν με τον παράνομο τρόπο, που κοστίζει και πολύ. Πολλοί άνθρωποι ξοδεύουν τόσα λεφτά για να έρθουν εδώ και δε βρίσκουν τίποτα, όλα είναι κατεστραμμένα, όλα έχουν τελειώσει. Μερικοί άνθρωποι πουλάνε τα πάντα για να έρθουν εδώ, τα χάνουν όλα. Και για ποια δουλειά μιλάμε… Αν ερχόμασταν εδώ και μας δίναν δουλειά, ακόμη και με χαμηλό μισθό, θα το καταλαβαίναμε. Δε βλέπουμε όμως τίποτα, δε μας λένε τίποτα, ακόμη και αυτούς που βρίσκουν μια δουλειά μετά δεν τους δίνουν σίγουρα άλλη. Δεν ξέρουμε τι κάνουν μαζί μας. Μας θέλουν εδώ, ή θέλουν να μας δώσουν την ελευθερία να πάμε όπου θέλουμε. Δεν ξέρουμε για αυτά τα πράγματα.

Αν η κυβέρνηση δε θέλει να είμαστε σε αυτή την κατάσταση ας μας δώσει χαρτιά για να μπορούμε να δουλεύουμε, ή να πάμε αλλού και να δουλέψουμε και να έχουμε καλύτερες ζωές. Αλλά με αυτή την κατάσταση θα χάσουμε τα πάντα, θα χάσουμε την ενέργειά μας. Εγώ είμαι τριάντα χρονών και είμαι άνεργος. Σε δέκα χρόνια από τώρα, δε θα μπορώ πια να δουλέψω σκληρά, οπότε τι θα κάνω τότε με τη ζωή μου αν δεν βάλω στην άκρη τώρα κάποια πράγματα. Καταλαβαίνεις; Αυτά είναι τα χρόνια για να δουλέψουμε. Και τι κάνουμε εδώ; Χάνουμε τα χρόνια μας και δε θα μας τα ξαναδώσει κανείς πίσω, για όλη μας τη ζωή. Καμιά φορά σκεφτόμαστε, για ποιο λόγο είμαστε εδώ; Αυτή η κατάσταση θα πρέπει να σταματήσει, τι επιφυλάσσει για εμάς το μέλλον; Είμαστε πολύ μπερδεμένοι, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Είναι πολύ δύσκολες οι ζωές μας. Η αστυνομία δε μας ενοχλεί για άλλα πράγματα, σου είπα και προηγουμένως, δε μπλεκόμαστε με το έγκλημα.

Εάν όμως αντί για την αστυνομία έρθουν οι φασίστες και αρχίσουν να σας χτυπάνε; Αυτός είναι ο τρόπος δράσης τους.

Αυτό θα είναι πολύ άσχημο. Γιατί χτυπάνε τους μετανάστες; Ποιο είναι το νόημα. Δε χρησιμοποιούν βαθιά τη γνώση τους. Τι κάνουμε εμείς εδώ; Οι έλληνες δεν έχουνε πάει σε άλλη χώρα; Στην αυστραλία, τη γερμανία, στην υπόλοιπη ευρώπη;

Σε εκείνες τις χώρες οι έλληνες είχαν να αντιμετωπίσουν το ίδιο ρατσιστικό κλίμα που υπάρχει και εδώ πέρα.

Ξέρω πως πολλοί έλληνες τώρα ζούνε σε άλλες χώρες, και σε εκείνες τις κυβερνήσεις δεν υπάρχει πρόβλημα. Γιατί να υπάρχει πρόβλημα εδώ; Να προχωρούμε όλοι μαζί, κανένα πρόβλημα. Άσπροι, μαύροι, δεν έχει σημασία. Μπορώ να γίνω ο καλύτερός σου φίλος. Αν οι άνθρωποι θέλουν να κάνουν κάτι, πρέπει να το στηρίζουμε. Μαζί να βρίσκουμε το τι είναι σωστό και τί λάθος. Αν θες να κάνεις κάτι καλό, να τα πούμε, κανένα πρόβλημα. Αν κάποιος θέλει να κάνει κάτι κακό, δεν έχει σημασία από πού είναι. Όποιος κάνει κάποιο έγκλημα πρέπει να τιμωρείται από την κυβέρνηση.

Καταλαβαίνω τι λες, αλλά εμείς δεν είμαστε αυτής της λογικής. Πολλοί άνθρωποι που πολεμάνε ενάντιον όχι μόνο κυβερνήσεων, αλλά συνολικά αυτών που έχουν δύναμη, πολλές φορές επιλέγουν παράνομους τρόπους. Είναι δύσκολο να ορίσεις το τι είναι το έγκλημα. Εάν οι πλούσιοι το ορίζουν, τότε δεν είναι το συμφέρον των φτωχών.

Περιμένουμε να αλλάξουν οι καιροί, να αλλάξουν τα πράγματα για να μπορέσουμε να ζήσουμε καλύτερα. Συνεχίζουμε να προσπαθούμε.

* αντιγράφουμε από καθεστωτικό:

Ιδιώτες διώκτες του παραεμπορίου θα μπορούν να προσλαμβάνουν τα επιμελητήρια, με νομοθετική ρύθμιση που θα προωθήσει σύντομα ο υπουργός Περιφερειακής Ανάπτυξης, Ανταγωνιστικότητας και Ναυτιλίας, Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, όπως δεσμεύτηκε ο ίδιος σε σύσκεψη για την καταπολέμηση του παραεμπορίου. Οι ιδιώτες αυτοί θα έχουν και εκτελεστική εξουσία. Δηλαδή, θα μπορούν να καταστρέφουν επιτόπου προϊόντα του παραεμπορίου, με τη χρήση ειδικού σπρέι, στη διάρκεια των ελέγχων που θα κάνουν, και ήδη ο πρόεδρος του Επαγγελματικού Επιμελητηρίου Θεσσαλονίκης, Μιχάλης Ζορπίδης, είπε ότι προγραμματίζουν να προσλάβουν 5-6 άτομα γι’ αυτή τη δουλειά).

Για την Ηγουμενιτσα και αλλού!

“Ας μας πουν γιατί είναι γεμάτος καρκίνο ο καλαμάς και ότι ποτίζεται από αυτόν. Ας μας πουν στο δέλτα του Καλαμά, περιοχή νατουρα, ποιος χτίζει τουριστικές επιχειρήσεις. Ποιος έφαγε τα λεφτά του παγοδρομίου Ηγουμενίτσας, 100 χιλιάδες ευρώ. Ποιός δήμαρχος έκοψε στα μπουζούκια “αστέρια” 7000ευρώ τιμολόγιο στο όνομα του δήμου για λουλούδια στη φοβερή καλλιτέχνιδα Πέγκυ Ζήνα. Γιατί ο δήμος Ηγουμενίτσας είναι 8 εκ.ευρώ χρεωμένος και οι υπάλληλοι του δήμου απλήρωτοι από το 2008. Γιατί ο δήμος Φιλιατίου είναι 3 εκ.ευρω χρεωμένος από τζόγο. Γιατί στείλαν τους μπράβους λίγο πριν γίνει δήμαρχος στον Κατσινο όταν είπε στο ΔΣ του δήμου ποιοι προύχοντες της πόλης εμπορεύονται την πρέζα. Γιατί όποιος αντιστέκεται του στέλνουν τους φασίστες ή τους μπράβους να τον χτυπήσουν με την κάλυψη των μπάτσων. Γιατί, γιατί, γιατί… Μα γιατί για όλα φταίνε οι μετανάστες.”

Μερικές ενδιαφέρουσες πληροφορίες από κάποιον σύντροφο που μας ενημέρωνε μέσω του indymedia στα τέλη Ιούλη για την κατάσταση στην πόλη της Ηγουμενίτσας.

Οι πληροφορίες μας είναι λίγες, καθώς η κατάσταση θάβεται κανονικά. Αυτό είναι το τρίτο στη σειρά άρθρο σε αυτό το έντυπο για την κατάσταση στην πόλη που έχει κηρύξει πόλεμο στους μετανάστες. Ο αποκλεισμός των μεταναστών στο βουνό που προυπήρχε ο καταυλισμός τους δε φαίνεται να έχει λήξει. Υπολογίζουμε πως στα τέλη Σεπτέμβρη συμπληρώνονται κοντά 110 ημέρες κρατικής και παρακρατικής βίας και αποκλεισμού από τα είδη πρώτης ανάγκης. Στις 22/8 ενημερωθήκαμε πως: “Τα άτομα πλέον που έχουν απομείνει είναι 20 οι οποίοι όταν τους αντικρίσει κανείς θυμίζουν φωτογραφίες από Άουσβιτς. Πριν τέσσερις μέρες στις 7 το πρωί σε ντου ασφαλιτών υπήρξαν ξυλοδαρμοί”. Την ίδια ημέρα “στις 6 το πρωί οι ασφαλίτες αξιοποιώντας πληροφορίες του ρουφιάνου από το Σουδάν που ήταν κι αυτός στο βουνό κάναν ντου σε ομάδα Κούρδων. Τους αντιλήφθηκε ο σκύλος Εντερ όπου είναι 2 χρόνια στον καταυλισμό και άρχισε να τους γαβγίζει. Οι μπάτσοι του φυτέψανε 2 σφαίρες και τον σκότωσαν και συνέλαβαν 3 Κούρδους. Οι ίδιοι οι μπάτσοι που διέδιδαν ψεύτικες φήμες στη πόλη ότι οι μετανάστες σαν βάρβαροι τρώνε σκυλιά (είναι σαφώς ένα γελοίο ψέμα!) αποδείχτηκε ότι οι μπάτσοι τρώνε σκύλους με τα 45άρια τους! Τέλος, οι μπάτσοι έχουν μαζέψει τον ρουφιάνο τους στο λιμεναρχείο γιατί κινδύνευε η σωματική του ακεραιότητα από τη λαϊκή δικαιοσύνη που θα του αποδιδόταν σαν ρουφιάνος που ήτανε”. Σύντροφοι επίσης φιλοξένησαν ένα κούρδο μετανάστη με πολύ σοβαρά προβλήματα υγείας και φρόντισαν για την περίθαλψή του: “επικοινώνησαν μαζί μας γιατροί του κόσμου, μετά από δική μας επικοινωνία με την ύπατη αρμοστεία και έτσι οι γιατροί του κόσμου στην Ηγουμενίτσα, ήρθαν και συνοδέψαμε τον Σαλί στο νοσοκομείο Φιλιατών”. Αργότερα πληροφορηθήκαμε πως 4 μετανάστες που έχουν συλληφθεί εδώ και 6 μήνες και κατηγορούνται για σύσταση συμμορίας, οπλοκατοχή και επίθεση στην αστυνομία απειλούνται με ποινές 2 έως 7 ετών : “Κατά τη διάρκεια του 6μήνου κρατήθηκαν στις φυλακές στο φιλιάτι, μεταφέρθηκαν Γιάννενα και μερικοί στο αλλοδαπών στην Αθήνα. Λέμε μερικοί γιατί η τύχη των δύο αγνοείται στα κολαστήρια της αστικής δικαιοσύνης. Επίσης ένας από τους μετανάστες από παλαιστίνη έκανε απόπειρα αυτοκτονίας και τον μετέφεραν σε ψυχιατρείο.”

Στο στόχαστρο όμως μπαίνουν και οι αλληλέγγυοι: “Υπενθυμίζουμε την τελευταία ανάρτηση-καταγγελία που είχε γίνει στο 892fm.blogspot.com απο μη υπαρκτό, όπως αποδείχτηκε πρόσωπο, Σταματία Ξενοπούλου, η οποία συκοφαντούσε συντρόφισσα- γιατρό του Κέντρου Υγείας Ηγ/τσας, με την κατηγορία ότι ζήτησε «φακελάκι» 20 ευρώ για να συνταγογραφήσει φάρμακα στη μητέρα της. Όπως αναφέρθηκε παραπάνω, μετά από μήνυση που έγινε, αποδείχθηκε πως το πρόσωπο αυτό είναι ανύπαρκτο, ενώ μετά από κάποιες «κουβέντες» που έγιναν, ο ρουφιάνος διαχειριστής του blog διέψευσε τη σχετική ανάρτηση με μία καινούργια στην οποία αναγνώριζε και το έργο της γιατρού στο δήμο!!! Αφού είχε ήδη δημοσιεύσει κάτι μη διασταυρωμένο. Την επόμενη μέρα Τετάρτη 29-6, η γιατρός δέχεται επίσκεψη στο γραφείο της, από δύο μετανάστες (οι οποίοι συμπεριλαμβάνονται στους 23 μετανάστες που πήραν ροζ κάρτα, μέσω δικηγόρων της οργάνωσης «αιτημα», και οι οποίοι μένουν σε ένα ξενοδοχείο έξω από την πόλη). Εκμεταλευόμενη την 2ωρη άδεια της, αποφάσισε να βγει προς τα έξω μαζί με τους δύο μετανάστες, όταν βλέπει ξαφνικά στην έξοδο του Κ.Υ. δύο μπάτσους να κατευθύνονται προς αυτήν. Ενώ της μιλούν επιθετικά, με άσχημο τρόπο, την υποχρεώνουν να γυρίσει τους μετανάστες πίσω στο ξενοδοχείο παρ’ όλο που διαπιστώνουν (αν και εννοείται πως γνωρίζουν ήδη) πως τα παιδιά έχουν ροζ κάρτες. Φυσικά η γιατρός τους αγνόησε και αυτοί αρκέστηκαν στο να την παρακολουθούν από απόσταση. Στο μεταξύ, υπήρξαν περιστατικά πεσίματος μπάτσων σε συντρόφους και αλληλέγγυους, απειλές, καθώς και ένα περιστατικό όπου ξεκρεμάστηκε ένα πανό από την πόλη, γράφτηκε από την πίσω πλευρά «αλήτες κουμμούνια θα γίνετε σαπούνια», το οποίο βρέθηκε το πρωί κρεμασμένο έξω από σπίτι αριστερού”, αργότερα, αφού όλες οι υπόλοιπες προσπάθειες κρίθηκαν άκαρπες, κυκλοφόρησαν στην πόλη τρικάκια με τη φωτογραφία της γιατρού συνοδευόμενη από συκοφαντικό κείμενο για το πρόσωπό της.

Ωστόσο αυτή η ακρότητα διαχέεται σιγά σιγά και σε άλλες γωνιές αυτής της χώρας. “Στις 29/6 -και ενώ χιλιάδες διαδηλωτές συγκρούονταν με τις δυνάμεις καταστολής, οι οποίες με απίστευτη βαρβαρότητα επιχείρησαν να διαλύσουν την απεργιακή συγκέντρωση στο Σύνταγμα και στους γύρω δρόμους- στα Κάτω Πετράλωνα, στο ΙΚΑ, δύο μετανάστες έπεσαν θύματα φασιστικής επίθεσης με αποτέλεσμα να μεταφερθούν αιμόφυρτοι στο νοσοκομείο. Πριν λίγες ημέρες, πάλι στα Πετράλωνα, Πακιστανοί μετανάστες δέχτηκαν ρατσιστική επίθεση στο σπίτι τους, ενώ κοιμόντουσαν.” Αυτά γράφτηκαν στα μέσα Σεπτέμβρη από συντρόφους του στεκιού αντίπνοια. Ολόκληρο το κείμενό τους εδώ .
Το σαββατοκύριακο 10 με 11/9 οργανώθηκε ρατσιστικό πογκρόμ στον Ασπρόπυργο στην Αθήνα. Η ομάδα των φασιστών οπλισμένη με ρόπαλα και μαχαίρια, ακόμη και περίστροφο χρησιμοποίησαν, έστησε καρτέρι στον ΕΘΕΛ ξυλοκοπώντας Πακιστανούς, ακινητοποίησε ένα λεωφορείο κάνοντας το ίδιο και εισέβαλλε σε σπίτια καταστρέφοντας και λεηλατώντας τα. Συνολικός απολογισμός είναι 35 τραυματίες, 4 εξ’ αυτών σοβαρά, και δεκάδες λεηλατημένα σπίτια. Μάλιστα όταν ένας μετανάστης κατευθύνθηκε προς το αστυνομικό τμήμα με το αυτοκίνητό του για να καταγγείλει το περιστατικό οι φασίστες τον καταδίωξαν και του επιτέθηκαν ακριβώς έξω από το τμήμα με την ανοχή της αστυνομίας. Στις 23/9 τα 1000 άτομα που συμμετείχαν σε αντιφασιστική συγκέντρωση δέχτηκαν την επίθεση φασιστών, συνέχισαν όμως την πορεία τους προς το τμήμα και σε όλη την γειτονιά. Τις ημέρες του πογκρόμ συνέβησαν ανάλογες επιθέσεις και στις περιοχές του Αγ. Παντελεήμονα, Αγ. Αναργύρων και Ρέντη με ανάλογη μεθοδολογία που είχαν σαν αποτέλεσμα τον τραυματισμό δεκάδων μεταναστών και τον εμπρησμό ενός μουσουλμανικού χώρου λατρείας. Φαίνεται ξεκάθαρα πως αυτές οι επιθέσεις δεν συνέπεσαν τυχαία αλλά ήταν οργανωμένες. Να σημειώσουμε τέλος πως ανα τακτά χρονικά διαστήματα γίνονται επιθέσεις και εμπρησμοί σε σπίτια μεταναστών σε όλη την Αθήνα, πράγμα που πέρα από τις ευνοϊκές για την προπαγάνδα τους καταστάσεις, οι ακροδεξιοί εκπαιδεύουν πολιτοφυλακή, εξοικειωμένη και με αντάρτικες μεθόδους.

Εργατικά “Ατυχήματα” Απρίλη-Μάη 2010

31 Μάρτη: Εργατικό ατύχημα προκαλώντας τον ελαφρύ ευτυχώς τραυματισμό 21χρονου οικονομικού μετανάστη σημειώθηκε σε εργοτάξιο της Ιονίας Οδού στην Αιτωλοακαρνανία. Ο εργαζόμενος χτύπησε κατά τη διάρκεια εργασιών κατασκευής γέφυρας στην περιοχή Μακύνεια Ναυπάκτου μετά από πτώση σιδήρου στο κεφάλι του. 2 Απρίλη: Τραυματίστηκε στο κεφάλι μετά από πτώση ο 56χρονος αλλοδαπός πλοίαρχος του «GEPA», στο νέο καρνάγιο Ρόδου . 4 Απρίλη: Σοβαρά τραυματίστηκε στην κοιλιακή χώρα, από αδιευκρίνιστη αιτία, 52χρονος ναυτικός, που βρισκόταν στην εξωτερική αριστερή πρωραία πλευρά του πλοίου «ΕΞΠΡΕΣ ΣΚΙΑΘΟΣ». 5 Απρίλη:Σκοτώνεται ο  Κουμαρ Βιτζαι με καταγωγή από την Ινδία, ο οποίος δούλευε "πακετάς" όταν τον χτυπάει φορτηγό. Ο Κουμαρ ήταν οικοδόμος στην ΔΙΕΚΑΤ κατασκευαστική η οποία πρόσφατα κήρυξε πτώχευση, και είχε μείνει απλήρωτος όπως και οι συνάδελφοι του. Έτσι για να βγάλει τα προς το ζην αναγκάστηκε να δουλεύει 12 ώρες την ημέρα, για επτά μέρες την εβδομάδα σαν διανομέας . Η σορός του στάλθηκε πίσω στην Ινδία, αποκλειστικά με χρήματα που συγκεντρώθηκαν από αλληλέγγυους εργάτες και φίλους του.* 7 Απριλίου: Νεκρός εργάτης σε ιχθυοκαλλιέργειες στην περιοχή του Αστακού. Ο 35χρονος φέρεται να έπεσε στη θάλασσα κατά την εκτέλεση εργασιών και ενώ βρισκόταν πάνω σε σκάφος. Στο σκάφος ήταν ο καπετάνιος και ο υπεύθυνος της Εταιρείας ΝΗΡΕΑΣ. Ο άτυχος εργάτης δεν ήξερε να κολυμπά και εννοείται ότι τα μέτρα ασφαλείας (σωσίβιο, μπότες, κράνη κλπ) ήταν ανύπαρκτα. Οι δύο συνεπιβάτες του στο σκάφος αντιλήφθηκαν την απουσία του αρκετή ώρα μετά. Το σώμα του άτυχου εργάτη βρέθηκε αρκετές ώρες μετά. Continue reading Εργατικά “Ατυχήματα” Απρίλη-Μάη 2010

Οι φυλακές γκρεμίζονται μονάχα με εξεγέρσεις. – για τους αγώνες των κρατουμένων στην Παγάνη-

Οι εξεγέρσεις και οι απεργίες πείνας είχανε ξεκινήσει από το καλοκαίρι στο στρατόπεδο συγκέντρωσης της Παγανής, στο νησί της Λέσβου. Μετά από το No Border Camp που πραγματοποιήθηκε μέσα στο καλοκαίρι, το ζήτημα των “κέντρων φιλοξενίας”, ανοίχτηκε αρκετά και κέντρισε το ενδιαφέρον πολλών. Η στήριξη επίσης που είχαν οι κρατούμενοι μετανάστες από κομμάτι της τοπικής κοινωνίας ήταν ένα πολύ σημαντικό όπλο για τους αγώνες που έδιναν για την ελευθερία τους.

Continue reading Οι φυλακές γκρεμίζονται μονάχα με εξεγέρσεις. – για τους αγώνες των κρατουμένων στην Παγάνη-