Ι. Ως τον φετινό δεκέμβρη
Αρχικά θα προσπαθήσουμε να συνοψίσουμε γεγονότα τα οποία θεωρούμε μαρτυρούν την αλλαγή
του πολιτικού κλίματος καθώς και την μεταστροφή της κυρίαρχης ρητορείας σχετικά με την καταστολή. Όλη η ιστορία ξεκινάει μετά την εξέγερση του περσινού Δεκέμβρη, όπου για ακόμα μια φορά επανανοηματοδοτείται έναν “αγαπημένο” του εσωτερικό εχθρό: τον πολιτικό χώρο που για χάρη ευκολίας θα ονομάσουμε αναρχικό-αντιεξουσιαστικό, παρόλο που είναι κάτι το πολύμορφο και αποτελείται από ανθρώπους με πολύ διαφορετική σκέψη και πρακτικές .
Αρχίζει ένα παιχνίδι που οι όροι του είναι μεταβλητοί: εναλλάσσονται ανάμεσα στο θεαματικό και στο πραγματικό . Την κήρυξη των “μεταδεκεμβριανών εχθροπραξιών” έκαναν χέρι-χέρι με την λίγο πολύ γνωστή μπουρδολογία τους οι πρώην εισαγγελέας Σανιδάς και υπουργός Μαρκογιαννάκης: δήθεν θα μπουν στα “κρησφύγετα των αναρχικών” τις καταλήψεις και άλλους ελεύθερους χώρους .
Ταυτόχρονα αρχίζει και ένας ιδεολογικός πόλεμος από τα ΜΜΕ: συνδέονται πράξεις αντιβίας όπως οι εμπρηστικές επιθέσεις σε τράπεζες με άσχετα γεγονότα όπως τα ξεκαθαρίσματα λογαριασμών μπράβων τις νύχτας, οι καταλήψεις δε, παρουσιάζονται σαν μέρη σκοτεινά και κακόφημα όπου μέρα-νύχτα αδίστακτοι τρομοκράτες πουλάνε ναρκωτικά και όπλα.
Παράλληλα δράση αναλαμβάνει ένας άλλος βραχίονας του κράτικου μηχανισμού, οι φασίστες: επιθέσεις διαφορετικής βαρύτητας έγιναν σε όλη την διάρκεια του περασμένου χρόνου και πιο συγκεκριμένα,
στην Αθήνα επιθέσεις δέχτηκαν, η κατάληψη «Αντί-Info Cafe», το στέκι μεταναστών, το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Περιστερίου,η κατάληψη Πραπούλου, η κατάληψη Λέλας καραγιάννη, η κατάληψη του Βοτανικού Κήπου, ο αυτοδιαχειριζόμενος αγρός στο πάρκο Τρίτση και δύο φορές η Βίλλα Αμαλίας, στην Πάτρα η κατάληψη «ΠΡΟΚΑΤ 35», στην Θεσσαλονίκη το αριστερό στεκι «Σφεντόνα», η κατάληψη Υφανετ, ο ανοιχτός κοινωνικός χώρος δυτικών συνοικιών, το στεκι Buena Ventura και δύο φορές το Ράδιο Revolt, στα Χανιά η κατάληψη Rosa Nera και το Στέκι μεταναστών και τέλος στην Ρόδο ο αυτοδιαχειριζόμενος χώρος του Παλιού Κυλικείου. Οι τρόποι που χρησιμοποιήθηκαν είναι διαφορετικοί: από βόμβες μεγάλης ισχύος μέχρι και χειροβομβίδα σε μια περίπτωση, από μολότοφ μέχρι επιθέσεις από ομάδες βλαμμένων.
Στην συνέχεια έχουμε το φιάσκο του Χαλανδρίου με τα γεγονότα να είναι και εκεί λίγο πολύ γνωστά: Η αντιτρομοκρατική πραγματοποιεί εισβολή σε σπίτι και στην συνέχεια συλλαμβάνει 5 άτομα και προφυλακίζει τα 3. Κανιβαλισμός και τρομολαγνεία από τα Μ.Μ.Ε. , απειλές προς κάθε κατεύθυνση για επιπλέον συλλήψεις . Το κράτος αρχίζει να χρησιμοποιεί το βαρύ νομικό του οπλοστάσιο και εκδίδει επιπλέον εντάλματα ενώ η δικαστικός που έχει αναλάβει την υπόθεση, αναπαράγει αυτούσια την αστυνομική προπαγάνδα, μιλώντας για 50 άτομα “που θα συλληφθούν αργά ή γρήγορα”. Το κριτήριο της αθωότητας έχει πάψει πλέον να ισχύει: σε δηλώσεις του, εκπρόσωπος του υπουργείου Προ.ΠΟ. αφού καλεί τα άτομα που καταζητούνται με τα παραπάνω εντάλματα να παραδοθούν, λέει πως είναι δουλειά κάθε υπόπτου να αποδείξει την μη-ενοχή του .
Εδώ αξίζει να σταθούμε σε δυο σημεία. Πρώτα στην σύλληψη 22χρονής μετά από πάρτυ στην κατάληψη Σκαραμαγκά όπου τα παπαγαλάκια της ασφάλειας ανάμεσα σε ένα όργιο πληροφοριών για την προσωπική της ζωή καθώς και την εκ των
προτέρων καταδίκη της, πρόλαβαν να μιλήσουν για πληθώρα στοιχείων, τα οποία στοιχεία σύντομα μεταμορφώθηκαν σε ένα κηροπήγιο. Εν τέλει κανείς δεν είδε το κηροπήγιο και η κοπέλα αφέθηκε ελεύθερη…
Δεύτερον στην σύλληψη 26χρονού στις 31 Δεκέμβρη λόγω εντάλματος που υποτίθεται είχε εκδοθεί μαζί με άλλα εννέα πριν από ενάμιση μήνα. Το τραγελαφικό είναι ότι μέχρι τότε είχε παρουσιαστεί δύο φορές σε ΑΤ για παλιότερη υπόθεση του, χωρίς να του γίνει καμία νύξη για το ένταλμα. Το στοιχείο για αυτόν ήταν ένα δακτυλικό αποτύπωμα στο εσωτερικό ενός υπολογιστή . Και αυτός αφέθηκε ελεύθερος λόγω έλλειψης στοιχείων ενώ από την δεύτερη κιόλας μέρα της ταλαιπωρίας του , αστυνομικοί είχαν ενημερώσει πως γνωρίζουν πως δεν έχει σχέση.
Οι πρωτοτυπίες όμως δεν σταματούν εκεί! Στις 26/10 επικηρύσσονται με το χρηματικό ποσό των εξακοσίων χιλιάδων ευρώ οι αδερφοί Σευσίδη και ο Γ. Τσιρώνης για την συμμετοχή τους υποτίθεται, σε μια ομάδα κατασκεύασμα των ΜΜΕ τους “ληστές με τα μαύρα”. Γρήγορα βέβαια γίνεται κατανοητός ο πραγματικός λόγος της επικήρυξης: “κύκλοι από το υπουργείο” αφήνουν να γίνει κατανοητό πως τους “χρεώνουν” συμμετοχή σε ένοπλη οργάνωση. Προκειμένου βέβαια να μην χαθεί το δημοκρατικό προσωπείο του κράτους λίγες μέρες μετά επικηρύσσονται και οι “άγνωστοι” που επιτέθηκαν στην Κ. Κούνεβα. Συνεχίζοντας στον τομέα της δικαστικής καταστολής, φαίνεται πως της μόδας εκτός από τις προσπάθειες για φυσική εξόντωση, τώρα προσπαθείτε και η οικονομική. Στο ηράκλειο κατά την διάρκεια της πορείας για το Πολυτεχνείο οι μπάτσοι συνέλαβαν 4 άτομα και ενώ δεν προέκυψε κάποιο στοιχείο εις βάρος τους τους επιβλήθηκε συνολικά εγγύηση 22 χιλιάδων ευρώ. Αντίστοιχα σε 11 από τα άτομα που είχαν συλληφθεί, όταν τα τσακάλια της ΕΛ.ΑΣ. εισέβαλαν στο στέκι Ρεσάλτο, επιβλήθηκε εγγύηση 51.000 ευρώ!
ΙΙ. Δεκέμβριος 2009
Ένα χρόνο μετά την δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου και ενώ στις περισσότερες πόλεις της Ελλάδας έγιναν πορείες, τα σκυλιά του κράτους φρόντισαν να κάνουν ¨σωστά ¨ την δουλειά τους εντείνοντας για άλλη μια φορά την καταστολή. Όλων των λογιών τα κομματόσκυλα, όλοι οι δούλοι κονδυλοφόροι της ηλιθιότητας αλλά ακόμη και διανοούμενοι πανεπιστημιακοί βγήκαν να μας μιλήσουν για το ΤΙ μπορεί να σήμαινε ο Δεκέμβρης το 2008, ΤΙ μπορεί να άφησε αυτή η εξέγερση, για τον «κοινωνικό εκβαρβαρισμό», την «διάλυση του κοινωνικού ιστού», όμως πάνω απ’ όλα βγήκαν να πούνε την αποψάρα τους για τον Δεκέμβρη του 2009, να κάνουν την σύγκριση των δύο και να επαινέσουν το έργο της ΕΛΑΣ για το ξύλο και τις συλλήψεις.
Στην Αθήνα ήδη από τις 5 Δεκέμβρη ο Χρυσοχοίδης και τα πιστά σκυλιά του έδειξαν τις διαθέσεις τους για το τι πρόκειται να ακολουθήσει. Το βράδυ λοιπόν της ίδιας μέρας τα ΜΑΤ εισβάλουν στο αυτοδιαχειροζόμενο στέκι ΡΕΣΑΛΤΟ σπάζοντας τζάμια σε ένα κλίμα τρομοκρατίας και συλλαμβάνουν 22 άτομα αποδίδοντας τους σωρό πλημμελημάτων και κακουργημάτων. Έπειτα από αυτήν την ενέργεια αλληλέγγυοι πραγματοποιούν πορεία προς το Κερατσίνι, όπου γίνεται και κατάληψη του δημαρχείου. Λίγη ώρα νωρίτερα είχαν γίνει συγκρούσεις με τους μπάτσους που παρέμεναν κλεισμένοι στο χώρο του στεκιού. Λίγες ώρες αργότερα η ΕΛΑΣ εισβάλει στο χώρο του δημαρχείου και συλλαμβάνει και εκεί 41 άτομα αποδίδοντας πλημμελήματα.
Τα ξημερώματα της ίδιας μέρας γίνεται καταπάτηση του ασύλου στην Θεσσαλονίκη, όταν ματατζήδες εισέβαλαν στον προαύλιο χώρο της πολυτεχνικής σχολής στο ΑΠΘ, οπού κόσμος βρισκόταν συγκεντρωμένος και συνέλαβαν 7 άτομα εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν. Το παραπάνω σκηνικό που διαδραματίστηκε στο πολυτεχνείο ήταν σίγουρα μία κίνηση η οποία δεν μας εξέπληξε καθόλου… Ο επίγονος του Παπαδόπουλου, Μιχάλης Χρυσοχοίδης δεν χρειαζόταν να βγάλει τα τανκς αφού ήδη έχει στρατό κατοχής στους δρόμους! Η καταπάτηση ασύλου (η οποία δεν έγινε μία μόνο φορά εκείνες τις μέρες αφού ματατζήδες και δελτάδες μπαινόβγαιναν κάνοντας βόλτες στο προαύλιο) και οι συλλήψεις που πραγματοποιήθηκαν δεν είχαν αφορμή αρχικά κάποια επεισόδια ή συγκρούσεις. Κόσμος ο οποίος απλά καθόταν στα σκαλιά του πανεπιστημίου από τις κατειλημμένες σχολές βρέθηκε να τρέχει όταν τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο χώρο. Η «ρίζα του κακού» η οποία κάθε φορά διαφημίζεται από Μ.Μ.Ε και πολιτικούς για τους «αλήτες», «κουκουλοφόρους» που κάνουνε φασαρίες μέσα από τα πανεπιστήμια, είναι και το καλοφτιαγμένο σχέδιο του Χρυσοχοϊδη έτσι ώστε τέτοιου είδους φασιστικές ενέργειες, όπως η καταπάτηση ασύλου, να μην προκαλεί καμία κοινωνική αντίδραση.
6 Δεκέμβρη και το πανηγύρι της χαρτογράφησης αρχίζει…
Ο αριθμός των προσαγωγών στην Αθήνα είναι απλά ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ, το φακέλωμα που είχε γίνει το 1995 με τα 500 περίπου άτομα που είχαν οδηγηθεί στη ΓΑΔΑ όταν πάλι τα ΜΑΤ εισέβαλαν στο πολυτεχνείο, ενισχύθηκε κατά πολύ, αφού ο αριθμός στις 6 Δεκέμβρη φτάνει σχεδόν στα 1000 άτομα ενώ οι συλλήψεις με αυτούς των προηγούμενων ημερών στα Εξάρχεια, στο Κερατσίνι και το αυτοδιαχειριζόμενο στέκι Ρεσάλτο φτάνει συνολικά τα 76 άτομα. Στην Θεσσαλονίκη και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη οι μπάτσοι εγκλώβισαν πολύ κόσμο στα γύρω στενά της πλατείας Αντιγονιδών και έπειτα πραγματοποίησαν προσαγωγές και συλλήψεις αφού όμως κάνανε κατανομή από μολότοφ και μάσκες σε όποιον απλά έβρισκαν μπροστά τους. Συνολικά γίνανε 104 προσαγωγές και υπήρχαν 9 συλληφθέντες εκ των οποίων οι 3 προφυλακίστηκαν.
Συλλήψεις όμως υπήρχαν και σε μικρότερες πόλεις αλλά και σε νησιά. Στη Ρόδο γίνανε 2 συλλήψεις, στα Χανιά 5 (οι 4 ανήλικοι), ενώ στο Ηράκλειο υπήρχαν 6 συλληφθέντες για πλημμελήματα,. Στο Ηράκλειο την ημέρα της πορείας και καθώς μια ομάδα ατόμων από την κατάληψη Ευαγγελισμού κατευθυνόταν στην προσυγκέντρωση της πορείας, διμοιρίες των ΜΑΤ και ασφαλίτες έκαναν έλεγχο στα άτομα και πραγματοποίησαν εκεί τις 4 από τις 6 συλλήψεις. Ανάμεσα στους συλληφθέντες βρισκόταν και ο Ridvan Celik, τον οποίο το τούρκικο κράτος τον διέγραψε από πολίτη του το 2002 επειδή για 11 χρόνια ήταν ανυπότακτος αφού επέλεξε να αυτοεξοριστεί στην Ελλάδα όταν η χώρα του, του ζήτησε να καταταγεί και να πολεμήσει ενάντια στους Κούρδους αντάρτες του ΡΚΚ . Κρατήθηκε στη Γ.Α.Δ. Ηρακλείου ως τις 24/12 και μεταφέρθηκε χωρίς καμία προειδοποίηση στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη ώστε να δρομολογηθεί η απέλαση του στην Τουρκία, το οποίο υπάρχει μεγάλη περίπτωση να θέσει την ζωή του σε κίνδυνο. O Celik έκανε νέα αίτηση πολιτικού ασύλου με αποτέλεσμα οι διαδικασίες της απέλασης να «παγώσουν», αλλά χωρίς να λήξει η υπόθεση του.
Στα Γιάννενα μετά το τέλος της πορείας πραγματοποιήθηκαν επιθέσεις σε βιτρίνες και ανάφτηκαν φωτιές σε κάδους, οι μπάτσοι απάντησαν με πολλά χημικά, προσήγαγαν 39 και συνέλαβαν 1 άτομο για πλημμέλημα. Την ίδια μέρα στα Γιάννενα και ενώ η πορεία βρισκόταν σε εξέλιξη, σε ακόμα μία προσπάθεια στοχοποίησης στεκιών και κατειλημμένων χώρων, μπάτσοι εισβάλουν από την πίσω πόρτα της πολυκατοικίας, στο Αυτοδιαχειριζόμενο Κοινωνικό Χώρο Ιωαννίνων, τραμπουκίζοντας τους πάντες για να πραγματοποιήσει έλεγχο.
Στο Αγρίνιο δυναμική ήταν η παρουσία των διαδηλωτών όταν πετάχτηκαν μολότοφ, σπαστήκαν τράπεζες αλλά και ένα αυτοκίνητο της ομάδας ΟΠΚΕ ενώ δυναμική πορεία με συγκρούσεις έγινε και στην Κόρινθο.
Οι προσαγωγές και οι συλλήψεις οι οποίες αναγράφονται παραπάνω αναφορικά δεν ήταν σαφώς οι μόνες που γίνανε στην Ελλάδα. Το «έργο» που παρήγαγε ο χρυσοχοίδης και τα «κομάντο» του, από την καταπάτηση ασύλου, τους ξυλοδαρμούς, τις μπούκες της ΕΛΑΣ σε αντιεξουσιαστικά στέκια, τις χιλιάδες προσαγωγές και εκατοντάδες συλλήψεις μας επιβεβαιώνει απλά πως η «προστασία» για την οποία μιλάνε δεν είναι τίποτα παραπάνω από στυγνό νταβατζηλίκι…
ΙΙΙ. Αντιεξέγερση.
Με αυτό τον όρο αντιλαμβανόμαστε την πολιτική -επικοινωνιακή και επιχειρησιακή- που στηρίζεται σε μία στρατηγική η οποία έχει σαν στόχο την καταστολή αλλά κυρίως την πρόληψη ανεξέλεγκτων καταστάσεων, όχι μόνο αστυνομικά αλλά και κοινωνικά.
Δεν τρέφουμε αυταπάτες πως ο αναρχικός/αντιεξουσιαστικός (α/α) χώρος είναι ο βασικός εχθρός του κράτους. Αποτελεί όμως έναν αστάθμητο παράγοντα δημιουργίας κοινωνικών καταστάσεων που μπορούν να συμβάλλουν στη γέννηση κάποιου αρνητικού για την εξουσία κλίματος και που, λόγω της κοινωνικής απεύθυνσης που έχει χτίσει ο χώρος, είναι εύκολο να διαχυθεί και σε περισσότερα κοινωνικά κομμάτια. Για αυτό και μπαίνει στο στόχαστρο αυτής της πολιτικής. Επιπλέον οι ανοιχτές δομές και η συλλογική εμπειρία λειτουργούν ως εργαλεία για την εξέλιξη και την κοινωνικοποίηση αντικανονικών, για την κυριαρχία, ιδεών και πρακτικών ενώ παράλληλα αφήνουν περιθώρια στα άτομα για την ανάπτυξη νέων.
Όπως το αντιλαμβανόμαστε, σκοπός αυτής της πολιτικής είναι ο α/α χώρος να αφομοιωθεί με τη μορφή ενός αναγνωρισμένου πολιτικού ρεύματος, προβλέψιμου και ελεγχόμενου, που θα περιορίζεται μόνο στο να αναπαράγει τον κυρίαρχο Πολιτικό λόγο, αντί να αποτελεί ένα δίκτυο σχέσεων και ένα πεδίο ανταλλαγής ανατρεπτικών γνώσεων και ιδεών. Με λίγα λόγια, να κάνει τον α/α χώρο ένα μη κίνημα, κάτι αμετάβλητο.
Το κόστος που θα επέφερε στην εξουσία μια ενδεχόμενη επανάληψη του πολιτικού κλίματος της περυσινής χρονιάς θα ήταν τεράστιο. Έτσι, από την εξέγερση του Δεκέμβρη και μετά, παράλληλα με την ένταση της ενεργητικότητας των αντιστάσεων, γίνονται διαρκώς προσπάθειες για την αδρανοποίηση τους. Αυτές οι προσπάθειες κορυφώνονται κατά το διάστημα πριν από τις πορείες και τις εκδηλώσεις του φετινού Δεκέμβρη. Υπολογίζοντας τα, καλώς ή κακώς, επετειακά κοινωνικά αντανακλαστικά, το υπουργείο “προστασίας του πολίτη” διαχειρίζεται με τον πλέον τρομοκρατικό τρόπο την καταστολή των δημόσιων δράσεων προβαίνοντας σε πρωτόγνωρο αριθμό «προληπτικών προσαγωγών» και προχωρώντας σε πολλές συλλήψεις, ακόμα και μέσα στο άσυλο το οποίο παραβιάστηκε αρκετές φορές και χωρίς ιδιαίτερο πολιτικό κόστος. Η δικαστική εξουσία μπαίνει στο παιχνίδι με πολλές προφυλακίσεις από τις πορείες της 6/12, με τη βαριά παραδειγματική ποινή του Ηλία Νικολάου και αφού έχουν προηγηθεί οι προφυλακίσεις για την υποτιθέμενη «γιάφκα του Χαλανδρίου». Η αντιτρομοκρατική συνεχίζει το ανθρωποκυνηγητό και επαναλαμβάνει τη συνταγή της γιάφκας στον κοινωνικό χώρο “Ρεσάλτο” στο Κερατσίνι. Οι παρακρατικοί, τέλος, συνεχίζουν να κάνουν τη «βρώμικη δουλειά» με βομβιστικές και εμπρηστικές επιθέσεις.
Το ζήτημα, σε πρώτο επίπεδο, ήταν απ’ ότι φάνηκε να εκλείψουν οι πιο βίαιες πρακτικές από τους δρόμους της πόλης και τις καθημερινότητές μας. Τα κατασκευασμένα εντάλματα και οι επικηρύξεις δημιουργούν τη θεαματική εικόνα του τρομοκράτη σε βάρος όχι απλά του α/α χώρου αλλά συγκεκριμένων ατόμων διαχωρίζοντάς τα έντεχνα, σε επικοινωνιακό επίπεδο, από το ευρύτερο σύνολό τους, και προσπαθώντας να υποβαθμίσουν το συνειδησιακό τους επίπεδο στα μάτια των θεατών. Όλα, για λόγους παραδειγματισμού των υπολοίπων, «εξόντωσης» των ίδιων μέσω της φυλάκισης, της διαρκούς καταδίωξης και της τεράστιας ψυχολογικής πίεσης που κάτι τέτοιο δημιουργεί, και τέλος, της κοινωνικής απομόνωσης ακόμα και στους ίδιους τους κύκλους τους, την εσωτερική περιθωριοποίησή τους με άλλα λόγια.
Οι διαχωρισμοί που προωθούνται από την «αντιεξουσιαστική εξουσία» εξυπηρετούν ακριβώς το τελευταίο: οι σοβαροί και ιδεολόγοι αντιεξουσιαστές, λένε, δε γίνεται να έχουν σχέση με τους «ψυχικά διαταραγμένους ταραξίες – χουλιγκάνους – συμμορίτες», δημιουργώντας έτσι απλά ταυτότητες εύκολα χειραγωγήσιμες και ξεκάθαρα φορτισμένες. Οι πρώτοι, φιλαράκια και ομοϊδεάτες του Χρυσοχοϊδη σύμφωνα με τον ίδιο, αποτελούν ένα σεβαστό και αξιόλογο κομμάτι της κοινωνίας άρα και έναν εν δυνάμει συνομιλητή (το σύστημα χρειάζεται πάντα έναν συνομιλητή, ακόμα και φαινομενικά εχθρικό, κι αυτό έγινε φανερό τις μέρες του Δεκέμβρη ‘08 όταν οι πανικόβλητοι αρμόδιοι δεν έβρισκαν κανέναν να διαπραγματευτούν μαζί του τη λήξη του χάους) ενώ οι δεύτεροι είναι τα μιάσματα που πρέπει να παταχθούν, σαν ένα βήμα για την ανάκαμψη της χώρας. Συμβολοποιούνται έτσι ο «καλός» και ο «κακός» αναρχικός, για να γίνει το πέρασμα -στα μυαλά μας πλέον- στο βλακώδες μα και επικίνδυνο δίπολο του «σωστού» και του «λάθους» (ή και αντίστροφα, στην αναλογία) αναρχικού. Κάτι τέτοιο στοχεύει στην υπονόμευση της αλληλεγγύης μεταξύ των ανθρώπων που επιλέγουν να αγωνίζονται, στενεύοντας τα περιθώρια ανάπτυξης σχέσεων καθώς ο καθένας ξαναμπαίνει στη θέση του, και ανάγοντας τις τάσεις, σε φράξιες, από τις οποίες θα επιβιώσουν κοινωνικά μόνο αυτές που κινούνται μέσα στα «επιτρεπτά» από την εξουσία όρια.
Εκεί είναι που που βάζει η εξουσία το απόλυτο κριτήριο διαχωρισμού, ιδεολογικού και κατασταλτικού χαρακτήρα, 
μεταξύ αυτών που την αμφισβητούν: στη βία. Όποιος ρητά και συνειδητά έχει αποκηρύξει τη βία σαν μέσο αγώνα ενάντια στο άδικο, σε επίπεδο θεωρίας και πρακτικών -ατομικών και συλλογικών- δεν έχει τίποτα να φοβάται (καθώς αντίστοιχα δεν έχει τίποτα να φοβηθεί και το καθεστώς από αυτόν). Αυτός ο διαχωρισμός, σίγουρα δεν είναι καινούριος, φαίνεται όμως τελευταία, πως τέμνει κάθετα ολόκληρη την αντίληψη και την τακτική των αρχών απέναντι στα κομμάτια που της αντιτίθενται. Ουρλιάζει η δημοκρατία σε όλους τους τόνους, προς κάθε κατεύθυνση και χρησιμοποιώντας όλα της τα παρακλάδια (ΠΟΑΣΥ, ΠΟΣΔΕΠ κ.ο.κ.): ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΒΙΑ! «Διαμαρτυρηθείτε, διαδηλώστε, διεκδικήστε, αλλά όπως σας υπαγορεύουμε εμείς,αυστηρά»…
Δεν είναι ζήτημα του δήθεν «ανθρωπιστικού-φιλειρηνικού» χαρακτήρα του καθεστώτος. Είναι ζήτημα στρατηγικής σημασίας για τη διατήρηση της θέσης τους. Αλίμονο, να μη χαθεί το μονοπώλιο της βίας απ’ τους κρατιστές. Να μην αντιληφθεί ο καθένας μας τη δύναμη που πηγάζει από μέσα του, να παρέμβει δυναμικά στα πράγματα. Να μη χάσουν οι αστυνομικοί τελείως το ηθικό και την ψυχραιμία τους. Να μην ξεφύγουν οι ζωντανοί άνθρωποι απ’ τους προκαθορισμένους φορείς αντιπροσώπευσης και εκτόνωσης της διαμαρτυρίας τους.
Το “σύστημα”, στον 21ο αιώνα, διαθέτει χιλιάδες παραλλαγές και προσωπεία, ενίοτε έχει εσωτερικευτεί και χωνευτεί βαθιά μέσα μας, και γι’ αυτό το λόγο η πολυμορφία απ’ την πλευρά μας (στις δράσεις και το λόγο μας, στην ίδια μας την ύπαρξη εν τέλει) είναι επιθυμία ζωτική. Όταν, όμως, μιλάμε για το δρόμο, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι πρόσωπο με πρόσωπο, μία είναι η γλώσσα που το φοβίζει και ξεγυμνώνει τις αδυναμίες του τόσο απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό όσο και σε εμάς. Κι αυτή, είναι η γλώσσα της πέτρας και της φωτιάς.
