Οι δύσκολες μέρες που έρχονται, απαιτούν υπεύθυνες αποφάσεις και προσεκτική στρατηγική. Από την πλευρά των
εξουσιαστών, γίνεται μία προσπάθεια για ισχυροποίηση και σταθεροποίηση του κρατικού μηχανισμού, κυρίως μέσω της επιβολής μίας ανάλογης εικόνας. Προσπαθούν να μας πείσουν ότι πρέπει να φοβόμαστε ένα τρομερό και φοβερό κράτος. Με την αναβάθμιση του νομικού οπλοστασίου, τη γενίκευση της αστυνόμευσης, τη συνεργασία της αντιτρομοκρατικής υπηρεσίας με τη Scotland yard, την αναδιάρθρωση της ΕΥΠ και τη διασύνδεσή της με τη δικαστική εξουσία μέσω της τοποθέτησης ως επικεφαλούς του γνωστού λαμόγιου από τον συγκαλυπτικό του ρόλου σε σκάνδαλα όπως αυτά των υποκλοπών και της απαγωγής μεταναστών, Δ. Παπαγγελόπουλου, την άνοδο του παρακράτους και φυσικά με την παλιά καλή τρομολαγνική προπαγάνδα των μμε και την “ανάδειξη” του εθνικού εχθρού, «την πηγή όλων των προβλημάτων της κοινωνίας».
Στην αρχή ήταν οι μετανάστες. Η κατασκευή μίας τόσο μεγάλης έντασης γύρω τους δημιούργησε μία αρκετά ισχυρή πόλωση, που συσπείρωσε αφενός κόσμο εναντίον τους και νομιμοποίησε εν μέρει κοινωνικά τα πογκρόμ, τις απελάσεις και τη δημόσια παρουσία φασιστών στους δρόμους, αφετέρου όμως εξέθεσε μία πραγματικότητα που πραγματικά εξοργίζει και που ισχυροποίησε τις ανάλογες κοινωνικές αντιστάσεις. Από τις δημόσιες δράσεις, τις -εκδηλώσεις και τις πολυπληθείς πορείες σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα, στις καθημερινές συγκρούσεις με φασίστες. Από την παραγωγή πολιτικού λόγου, στα μπλόκα πολιτών σε λιμάνια για την αποτροπή απελάσεων μεταναστών.
Και τώρα που το ζήτημα των μεταναστών έχει κάπως δρομολογηθεί, σειρά έχουν πλέον, σύμφωνα με το νοσταλγό της χούντας Μαρκογιαννάκη, οι αντιεξουσιαστές και τα σπίτια τους, οι καταλήψεις. Καθόλου παράξενο, αφού αποτελούμε ένα από τα ζωντανά κομμάτια της κοινωνίας, που επιθυμούν ένα κόσμο διαφορετικό. Βέβαια το γεγονός ότι, πλέον, το καταληψιακό – αντιεξουσιαστικό κίνημα αναγνωρίζεται ανοιχτά από μμε και πολιτικούς ως μία πολιτική και κοινωνική τάση, θα μεγιστοποιούσε το πολιτικό κόστος μίας ενδεχόμενης εκκένωσης καθώς θα θύμιζε κάτι από χούντα. Για αυτό άλλωστε και δε γίνονται από τους εξουσιαστές κινήσεις πιο άμεσες και πιο τολμηρές, ανάλογες δηλαδή των διαθέσεών τους. Από τα ζητήματα με τα οποία καταπιανόμαστε πολιτικά, μέχρι και τους τρόπους με τους οποίους επιλέγουμε να ζούμε, ενοχλούμε, γιατί οι επιλογές μας είναι που μας ορίζουν. Και οι καταλήψεις, τα σπίτια μας, αποτελούν χώρους κοινωνικούς, όπου ο κόσμος γνωρίζεται, συνάπτει σχέσεις, αποκτά αδιαμεσολάβητες γνώσεις, ζυμώνεται πολιτικά και μαθαίνει να οργανώνεται χωρίς αρχηγούς. Όλα αυτά χωρίς την επιθυμία για κέρδος και μακριά από την βλακώδη κυρίαρχη αντίληψη περί ιδιοκτησίας που κρατά χώρους, όπως και τους δικούς μας, πριν τους καταλάβουμε, αχρησιμοποίητους και νεκρούς.
Μερικά σημεία της κρατικής στρατηγικής· •Οι διατάξεις Σανιδά για την έναρξη διαδικασιών ελέγχου στις καταλήψεις, της αναγνώρισης των καταληψιών, του εντοπισμού των “ιδιοκτητών” και τη διερεύνηση των λόγων που δεν έχουν κινηθεί μέχρι τώρα νομικές διαδικασίες για την εκκένωσή τους. •Το μηντιακό κόλπο της “γραμμής” Καραμανλή στην αστυνομία για εκκένωση των καταλήψεων σε περίπτωση επεισοδίων στο κέντρο της Αθήνας, όπου το κράτος θα εμφανιστεί σαν ο Σωτήρας του πολίτη από «το κακό»(sic) . •Η τσαμπουκαλεμένη στάση της αστυνομίας έξω στους δρόμους και σε δημόσιες δράσεις, από αφισοκολλήσεις μέχρι συγκεντρώσεις αλληλεγγύης στα δικαστήρια και μηχανοκίνητες πορείες. •Τα δημοσιεύματα σε εφημερίδες με πιο πρόσφατο παράδειγμα τα τραγελαφικά δημοσιεύματα στην ασφαλιτοφυλλάδα “Μακεδονία” για τις καταλήψεις και τον αντιεξουσιαστικό χώρο στη Θεσσαλονίκη. •Τέλος, οι παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοοργανωμένους χώρους από τα φασιστάκια της χρυσής αυγής και του λάος για όλες τις βρωμοδουλιές, οργανώνονται μπας και δημιουργήσουν καταστάσεις που θα μπορούσαν να θεωρηθούν ως αφορμές για την ένταση του πολέμου εναντίον των καταλήψεων. Μια πρακτική που καλά κρατεί εδώ και χρόνια. Μέσα στο διάστημα του καλοκαιριού συνέβησαν οι εξής επιθέσεις…
9 Ιουλίου. Μισή ώρα μετά από ομιλία του Μαρκογιαννάκη στην πλατεία του Αγ. Παντελεήμονα με τα “διαμάντια” της περιοχής γίνεται επίθεση με μολότοφ και φωτοβολίδες στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας στην Αθήνα. Οι φασίστες κυνηγήθηκαν από κόσμο που βρίσκονταν στην κατάληψη καθώς εκείνη την ώρα είχε θεατρική παράσταση και κρύφτηκαν πίσω από δυνάμεις των ματ και της ομάδας δέλτα που βρισκόντουσαν, καθόλου τυχαία, λίγο πιο πέρα. 21 Ιουλίου. Τα ξημερώματα γίνεται απόπειρα διάρρηξης και εμπρηστική επίθεση με 3 μολότοφ στο κατειλλημένο βαγόνι στο χώρο του ΑΠΘ, όπου και λειτουργεί το αυτοοργανωμένο ραδιόφωνο Radio Revolt. Η ζημιές περιορίστηκαν μόνο στην τουαλέτα. 25 Ιουλίου. Στις 5.05 τα ξημερώματα τοποθετείται μία τσάντα με 6 γκαζάκια, 1 μπιτόνι και ένα κουτί προσανάμματα στην σιδερένια είσοδο της κατάληψης φάμπρικα υφανέτ. Η έκρηξη έγινε αμέσως αντιληπτή από κόσμο που βρισκόταν μέσα στην κατάληψη και η φωτιά σβήστηκε με τη βοήθεια γειτόνων χωρίς να προκαλέσει κάποια ζημιά στον χώρο. Η αστυνομία αμέσως έκανε παραπάνω από αισθητή την παρουσία της στο σημείο με περιπολικά, οπκίτικα, ασφαλίτικα και αργότερα δυνάμεις των ματ, ενώ τα αστικά μμε, επινόησαν έπειτα από «πληροφορίες» έναν πετροπόλεμο έξω από το χώρο της κατάληψης. 26 Ιουλίου. Κόσμος που διαχειρίζεται το ελευθεριακό στέκι Πικροδάφνη στην περιοχή Μπραχαμίου στην Αθήνα, με ανακοίνωσή του γνωστοποιεί πως τις νυχτερινές ώρες ο χώρος ήταν υπο παρακολούθηση από ασφαλίτες και πως μία νύχτα έγινε απόπειρα διάρρηξης. 1 Αυγούστου. Απόπειρα διάρρηξης και εμπρησμού, γύρω στις 2 τα ξημερώματα, της κατάληψης πραποπούλου στην Αθήνα από δύο άτομα. Ένας μετανάστης από την γειτονιά, που είχε σχέσεις με την κατάληψη, προσπάθησε να τους εμποδίσει και τον τραυμάτισαν σοβαρά χτυπώντας τον με σιδηρολοστούς ενώ φώναζαν ρατσιστικές βρισιές. Στο χώρο βρέθηκε στουπί με βενζίνη 4 Αυγούστου. Εμπρησμός του Radio Revolt γύρω στις 3 τα ξημερώματα. Αφού σπάστηκε ένα τζαμάκι στην πόρτα του βαγονιού, χύθηκε μέσα εύφλεκτο υλικό. Οι ζημιές στο χώρο ήταν λίγες και ο σταθμός εξακολουθεί να εκπέμπει χωρίς κάποιο πρόβλημα.
Τέτοιες κινήσεις, αντί να μας φοβίσουν, μας φέρνουν πιο κοντά και κάνουν ακόμα πιο ξεκάθαρη την ουσία του κρατικού μηχανισμού και την αισχρότητα του ρόλου των εξουσιαστών μέσα σε μια κοινωνία. Το ζήτημα βέβαια είναι να αναλογιστεί κανείς σε τι είδους πολιτικές αντιστοιχούν τέτοιες στρατηγικές. Μιλάμε πλέον ξεκάθαρα για μια νέα πολιτική ολοκληρωτισμού. Ένας ολοκληρωτισμός που αντλεί τη δύναμή του από την απάθεια, την αδιαφορία, το φόβο και την εμπιστοσύνη στους κατασταλτικούς μηχανισμούς με στόχο την διασφάλιση της κοινωνικής αδράνειας και την προστασία της ατομικής ιδιοκτησίας. Μιλάμε για τη μάστιγα του βολέματος και της αποχαύνωσης που έρχεται να καταπολεμήσει κάθε επιθυμία απελευθέρωσης και να καταστείλει κάθε μορφή αντίστασης απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα. Και μιλάμε για τώρα. Το ζήτημα πλέον είναι να αγωνίζεται κανείς για να μπορεί να αντιστέκεται και να οργανώνεται, με όποιον τρόπο ο καθένας θεωρεί πιο ταιριαστό. Γι’ αυτό κι εμείς θα βρούμε όλους τους τρόπους με τους οποίους μπορούμε να αντιστεκόμαστε και να πολεμάμε ο,τιδήποτε μας κλέβει τη ζωή. Θα προετοιμαζόμαστε για όλες τις μελλοντικές εξεγέρσεις τις οποίες επιθυμούμε ακόμη πιο επιθετικές και στοχευμένες. Θα ορίζουμε τους χώρους που θα συναντιόμαστε και θα ζούμε.
Γι’ αυτό ας το βάλουν όλοι καλά στο κεφάλι τους. Κανείς δε θα μας βγάλει από τους χώρους μας τόσο εύκολα. Θα υπερασπιστούμε τις ζωές μας με όποιον τρόπο περνάει από τα χέρια μας. Μέσα στα σπίτια μας ή έξω στους δρόμους.