Η παρακάτω είδηση πολύ πιθανόν, σε μια πρώτη ανάγνωση να φαίνεται θετική:”Στην τοποθέτηση καμερών παρακολούθησης, για λόγους ασφαλείας, σε παιδικές χαρές και παιδότοπους, συμφώνησαν ο υπουργός Εσωτερικών Πρ.Παυλόπουλος και ο δήμαρχος Αθηναίων Ν.Κακλαμάνης, παρουσιάζοντας το νέο πλαίσιο λειτουργίας τους. Την τελική απόφαση θα λάβει η Αρχή Προστασίας Προσωπικών Δεδομένων. “ Και παραθέτουν τους λόγους, λέει, που τους οδηγούν σε αυτό:καταγγελίες για «περίεργες συμπεριφορές» σε παιδικές χαρές αλλά και για «απίστευτους βανδαλισμούς». Επίσης ότι «είναι αδιανόητο να σκεφθούμε ότι μπορούν τα παιδιά να μείνουν χωρίς προστασία» και διαβεβαίωσε ότι στην περίπτωση που η Αρχή πει «όχι» στις κάμερες, θα ληφθούν άλλα μέτρα, τα οποία περιλαμβάνουν: “τη φύλαξή τους από περιφερόμενες ομάδες της Δημοτικής Αστυνομίας, ανέργους που θα προσληφθούν μέσω του ΟΑΕΔ, καθώς και από την παρουσία γυμναστών του Οργανισμού Νεολαίας και Αθλησης στους χώρους.” .
Η πρώτη αυτονόητη ένσταση είναι η εξής: Τα παιδιά που παίζουν, στερούνται προστασίας που χρειάζονται απέναντί σε τι ; Ούτως ή άλλως το ρόλο του προστάτη δεν έχουν οι γονείς; Χρειαζόμασταν όταν είμασταν παιδιά προστασία απέναντι σε κάτι όταν παίζαμε στις αλάνες και τα πάρκα και δεν την είχαμε; Μάλλον όχι… Ακόμα και να υποθέσουμε ότι κάποιος φανταστικός κίνδυνος για τα παιδιά υπάρχει, σε τι ακριβώς θα βοηθήσουν οι κάμερες;
Οι εναλλακτικές είναι επίσης εξοργιστικές: με μπόλικο ψευτο-ανθρωπισμό λέει ο Κακλαμάνης, πως ακόμα και κάμερες να μην μπουν, θα επιληφθεί της προστασίας των παιδιών , βάζοντας λέει μπάτσους να τα προσέχουν τα παιδιά. Ποιός θα προσέξει τα παιδιά από αυτούς;
Είναι για εμάς φανερό, πως άλλους σκοπούς εξυπηρετεί το “νέο θεσμικό πλαίσιο” για τις παιδικές χαρές. Να συνηθίσουμε την παρακολούθηση σε κάθε μέρος, από μικρή κιόλας ηλικία ώστε να μην αντιδρούμε σε αυτές. Να συνηθίσουμε πως δεν μπορούμε να είμαστε ασφαλείς (από ποιόν ή τι άραγε) χωρίς την εικοσιτετράωρη άγρυπνη ματιά του μπάτσου πίσω από τα μόνιτορ της κάμερας, που είναι στραμμένη πάνω μας. Αυτός είναι ο ρόλος της κάμερας και κανένας άλλος: να μας δημιουργεί φόβους και ανασφάλειες, να μας κάνει υποταγμένους στην εξουσία και “φιλήσυχους” πολίτες που θα κοιτάνε μόνο την δουλειά τους. Να σφηνώσει πολύ καλά μέσα στο κεφάλι μας την ιδέα που λέει: ”Πρόσεχε τι κάνεις και τι λες , σε βλέπω”. Η στρατηγική αυτή της τρομοκράτησης όλων μας είναι πολύ προσεγμένη και ξεδιπλώνεται χρόνια τώρα: οι κάμερες που έχουμε μέσα στα κέντρα των πόλεων αρχικά είχαν μπει για την “φύλαξη” των ολυμπιακών αγώνων το 2004 από τρομοκράτες και υποτίθεται ότι μετέπειτα θα έπαυε η λειτουργία τους. Δεν πέρασε, όμως πολύ καιρός που άρχισαν να στρέφονται πάνω σε διαδηλώσεις.
Η στάση που πρέπει να κρατήσουμε, δεν μπορεί να είναι παρά μια: έξω από τις γειτονιές μας , τα πάρκα και τις συνοικίες μας οι κάμερες-χαφιέδες και οι τραμπούκοι μπάτσοι. Μπορούμε μόνοι μας να προσέξουμε τους χώρους που κινούμαστε και τους κοντινούς μας ανθρώπους.