Είμαστε από αυτούς που φλερτάρουν με την ιδέα της από-αστικοποίησης. Αν μείνουμε εγκλωβισμένοι στα αστικά κέντρα για πάντα, λίγες πιθανότητες υπάρχουν για να οργανώσουμε τις ζωές μας αυτόνομα. Θα είμαστε καταδικασμένοι είτε να πουλάμε την εργασία μας στα αφεντικά για να βγάλουμε τα προς το ζην (ή μήπως προς το καταναλώνειν;), είτε, στο ενδεχόμενο μιας κατάστασης εργατικής χειραφέτησης συνεπαγόμενης της αυτοδιαχείρισης των μέσων παραγωγής, να διεκπεραιώνουμε αυτά τα προϊόντα που τα μέσα παραγωγής είναι σχεδιασμένα να παράγουν ώστε να τα προμηθεύουμε στις αγορές. Η από-αστικοποίηση, για να συμβεί με ανατρεπτικούς όρους είναι αναγκαίο να ξεφύγει από το ζυγό της αγοράς και του κεφαλαίου. Αυτονομία εκτός του αστικού τοπίου (και όχι μόνο εκεί) θα υπάρξει, μόνο στην περίπτωση που οι κοινωνικές σχέσεις και οι διαδικασίες κοινωνικής αναπαραγωγής κομμουνιστικοποιηθούν, ούτως ώστε να αλλάξει το περιεχόμενο και η φύση της παραγωγής αλλά και των κοινωνικών αναγκών.
Ωστόσο, δεν είμαστε από αυτούς που έχουν βάλει σαν προτεραιότητα την δραστηριοποίηση εκτός αστικού τοπίου γιατί, καλώς ή κακώς, έχουμε σε μεγάλο βαθμό συσχετιστεί έντονα με αστικούς αγώνες και αντίστοιχους κοινωνικούς κύκλους. Αναγνωρίζουμε επίσης το γεγονός οτι οι (συνειδητές ή ασυνείδητες) στιγμές συστημικών αρνήσεων από πλευράς των προλετάριων, ή αυτών των κοινωνικών στρωμάτων που προλεταριοποιούνται, αποτελούν μια εύφλεκτη ύλη που απειλεί τα ανάκτορα και την ακριβή επίπλωση των γραφειοκρατών.
Ας περάσουμε στο κυρίως θέμα. Τέλη Αυγούστου ανακοινώθηκε κυβερνητικό σχέδιο για την παραχώρηση γαιών από όλη την ελλαδική επικράτεια που ανήκουν στο δημόσιο, σε ακτήμονες, άνεργους, νέους και επαγγελματίες αγρότες. Τι έγινε; έχουμε μια αναβίωση του κοινωνικού κράτους έτσι στα ξαφνικά; Μπα..
1ον: Αμφιβάλλουμε για το άν πραγματικά οι αστοί μπερδεύουν τη λέξη παραχώρηση με τη λέξη ενοικίαση. Για αυτούς αρκεί να βάλλουν το χέρι στην τσέπη τους και να μετρήσουν τα κέρδη που συνοδεύουν την κάθε τους απόφαση, για να αντιληφθούν τη διαφορά. Η λέξη παραχώρηση χρησιμοποιείται σαν ξερό θέαμα. Ουσιαστικά μιλάμε για ενοικίαση γαιών με πενταετή και εικοσιπενταετή συμβόλαια, προφανώς με παραγωγικά κριτήρια. Μιλάμε δηλαδή για ασφαλή κρατικά έσοδα.
2ον: Αυτές οι γαίες προορίζονται αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς. Όλα καλά εδώ; Μια λίγο πιο προσεκτική ματιά φανερώνει πως λόγω της ενοικίασης αυτών των γαιών οι εκάστοτε αγρότες είναι αναγκασμένοι να ακολουθήσουν τους νόμους της αγοράς, ούτως ώστε να εξασφαλίσουν τουλάχιστον το ποσό μίσθωσης των γαιών που τους αντιστοιχούν. Δεν είμαστε αυτή τη στιγμή σε θέση να γνωρίζουμε γα τι ποσά μιλάμε. Παρόλα αυτά δεν μπορεί ένα σύνολο ανθρώπων να πει πως θα πάει να στήσει μια κοινότητα σε μια τέτοια γαία και να καλύπτει όλες του τις ανάγκες χωρίς ουσιαστικά να εργάζεται για κανέναν έμπορα ή καταναλωτή από τη στιγμή που η βασική ανάγκη θα μετριέται σε ευρώ (ή μήπως δραχμές;). Με άλλα λόγια, το αποκλειστικά για αγροτικούς σκοπούς σημαίνει στην ουσία για την τροφοδότηση της εγχώριας αγοράς και των εξαγωγών, να ρέει το χρήμα στο αυλάκι για χάρη του συμφέροντος των αφεντικ… συγνώμη, του εθνικού συμφέροντος.
3ον: Θα επιμείνουμε λιγάκι στο ζήτημα της στήριξης ανέργων. Αυτός ο σχεδιασμός δεν είναι για να τους προσφέρει μια ευκαιρία λόγω της κυβερνητικής κοινωνικής ευαισθησίας, είναι για να τους τοποθετήσει εκεί που δε θα ενοχλούν. Κάθε κυβερνήτης που σέβεται την κυριαρχία της τάξης του, σε καμία περίπτωση δεν θέλει άνεργους μέσα στα πόδια του σε καιρούς κρίσης και μπροστά σε ενδεχόμενα κοινωνικών εκρήξεων. Επιπλέον, θα επενδύσει στον ιδιόκτητο -και σε καμία περίπτωση κοινωνικό- φυσικό πλούτο της επικράτειάς του.
Άντε, θυμηθήκαμε και τον καραγκιόζη τον Σαββόπουλο μέρες που είναι, που έλεγε να στείλουμε τους μετανάστες στα νησιά να τα καλλιεργήσουν. Κάτι ήξερε, υπήρξε άλλωστε ποτέ δημοκρατία χωρίς είλωτες;