Στις 16 Ιανουαρίου 2006 συλλαμβάνεται ο αναρχικός Γιάννης Δημητράκης για την απαλλοτρίωση της Εθνικής
τράπεζας στην οδό Σόλωνος , στην Αθήνα.
Ο Γ. Δημητράκης συνελήφθη βαριά τραυματισμένος με τρεις σφαίρες στην πλάτη, ενώ τα άλλα τρία άτομα
που ήταν μαζί του κατάφεραν να διαφύγουν. Την ώρα της σύλληψης οι μπάτσοι τον κλωτσάνε βρίζοντας και
του περνάνε χειροπέδες. Λίγη ώρα μετά, μεταφέρεται στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο όπου και νοσηλεύεται
σε άσχημη κατάσταση ενώ μετά την παραμονή του στο νοσοκομείο μεταφέρεται υπόδικος στις φυλακές
Κορυδαλλού.
Το “αντιτρομοκρατικό επιτελείο” έπειτα από μία θολή καταγραφή των πραγμάτων, εκτιμά και αποδίδει την
ληστεία στη “συμμορία των ληστών με τα μαύρα”, καθώς βρέθηκε και το ποσό των 40.000 ευρώ σε θυρίδα του Γιάννη Δημητράκη. Ο ίδιος κατέθεσε πως τα χρήματα αυτά ήταν από συναυλίες και σκοπό είχαν την ενίσχυση ατόμων από τον αντιεξουσιαστικό χώρο που ήταν φυλακισμένοι. Το μιντιακό αυτό κατασκεύασμα για την εν λόγω “συμμορία…” είναι και ο τρόπος που θα αποδώσουν στον Δημητράκη (αλλά και στους υπόλοιπους) ένα βαρύτατο κατηγορητήριο. Βάσει του μαύρου χρώματος των ρούχων και με «στοιχεία» που με κάποιο μαγικό τρόπο έχουν συνδέσει μπάτσοι και Μ.Μ.Ε μιλούν για την «συμμορία των ληστών με τα μαύρα» που αποτελείται από αναρχικούς και έχει διαπράξει άλλες έξι ληστείες σε τράπεζες…
Στο Γενικό Κρατικό νοσοκομείο μετέβη ο 7ος τακτικός ανακριτής και ρουφιάνος Μανώλης Φουκαράκης,
προκειμένου να απαγγείλει το σαθρό κατηγορητήριο εις βάρος του Δημητράκη. Εκτός από τον Φουκαράκη στο
νοσοκομείο όπου ο Δημητράκης νοσηλεύεται σε άσχημη κατάσταση θα βρεθεί και ο αρχιρουφιάνος εισαγγελέας Διώτης. Θα παραδώσει και θα ζητήσει από τον Δημητράκη να υπογράψει το ένταλμα, πράγμα που ο γιατρός του θα αποτρέψει, επιβεβαιώνοντας ακόμη μία φορά την σοβαρότητα της κατάστασης του και την ανάγκη για ξεκούραση. Η απάντηση του Διώτη, όπως αναφέρεται από γράμμα του Δημητράκη, ήταν : «Σαφώς και σέβομαι την κατάσταση του παιδιού και δεν σκοπεύω να τον ταλαιπωρήσω άλλο, γιατί αν ήθελα θα μπορούσα να του τραβήξω λίγο τα σωληνάκια και να του πάω την πίεση στο 50..»
Τις επόμενες μέρες ακολούθησαν πογκρόμ και συλλήψεις σε σπίτια φίλων του. Η επίθεση που δέχτηκε ο αντιεξουσιαστικός χώρος ήταν ξεκάθαρη, ενώ λίγες μέρες αργότερα εκδίδεται ένταλμα σύλληψης για
ακόμη τρία άτομα τα οποία ανήκουν στον αναρχικό χώρο, για τα οποία οι αρχές μαζί με όλο το συρφετό των Μ.Μ.Ε, δημοσιεύουν τα ονόματα τους καθώς και την φωτογραφία του ενός. Τα τρία αυτά άτομα επέλεξαν
να μη δώσουν το παρόν στις αρχές, στάση την οποία κρατούν ακόμη και σήμερα.
Την αστυνομική βία διαδέχεται η δικαστική ασυδοσία καθώς η “δικαιοσύνη” έχει πλέον κατασκευάσει ένα αυθαίρετο και βαρύ κατηγορητήριο που έχει ως στόχο την εξόντωση του Γ. Δημητράκη και ταυτόχρονα τον παραδειγματισμό για τον υπόλοιπο αναρχικό – αντιεξουσιαστικό χώρο. Έτσι μαζί με την ληστεία της Εθνικής
τράπεζας, κατηγορείται για άλλες έξι αφού κατά τις αρχές είναι μέλος της “συμμορίας των ληστών με τα μαύρα”… Η τελική ποινή που του αποδίδεται από το τριμελές εφετείο κακουργημάτων , είναι : κάθειρξη 25
χρόνια κατά συγχώνευση για 2 απόπειρες ανθρωποκτονιών, εγκληματική οργάνωση, απόπειρα παράνομης βίας, παράνομη οπλοφορία και οπλοχρησία, ενώ κρίθηκε αθώος για τις έξι ληστείες, νομιμοποίηση εσόδων από παράνομη δραστηριότητα και για μία απόπειρα ανθρωποκτονίας. Η συνολική ποινή που του επέβαλε το δικαστήριο ήταν 35 χρόνια και 6 μήνες καθώς του κατέσχεσαν και τα χρήματα που βρέθηκαν στη θυρίδα ενώ τόνισε πως η ληστεία έγινε με ιδιαίτερη σκληρότητα, κάτι που θα μπορούσε να οδηγήσει στην ποινή της ισόβιας κάθειρξης…
Ο Γιάννης Δημητράκης αποδέχτηκε μόνο την ληστεία στην Σόλωνος και αρνήθηκε ότι τραυμάτισε μπάτσους, αφού πυροβόλησε μία φορά στον αέρα για εκφοβισμό. Χαρακτηρίζει την πράξη του κοινωνική ληστεία αλλά και μία επιθετική ενέργεια απέναντι στο ληστρικό σύστημα των τραπεζών, που έχουν μεταβληθεί σε σύγχρονους φεουδάρχες. Επίσης δηλώνει πως την ληστεία την έκανε για να μην καταντήσει δουλεύοντας σε ακόμη έναν εκμεταλλευόμενο από το κοινωνικό σύστημα και πως σε καμία περίπτωση δεν την διέπραξε με
σκληρότητα.
Η ίδρυση μιας τράπεζας και ο τρόπος λειτουργίας της από μόνα τους αποτελούν μία μορφή νόμιμης ληστείας, το σύστημα αυτό εκμεταλλευόμενο τις καθημερινές μας ανάγκες έχει εξελιχθεί σε νόμιμους τοκογλύφους. Εκατοντάδες άνθρωποι έχουνε χάσει το σπίτι τους ή ξεπληρώνουν για χρόνια χρέη ή τόκους ενώ οι τράπεζες συνεχίζουνε να πατάνε επί πτωμάτων… Ο τομέας της σημερινής “εργασίας” στο κοινωνικό σύστημα επίσης, εξισώνεται με την απόλυτη σκλαβιά αφού καλείται κανείς να “εργάζεται” για ψίχουλα πολλές ώρες, αφού για τα αφεντικά αυτό είναι το πρότυπο μιας παραγωγικής μονάδας.
Ο τρόπος που αντιμετωπίστηκε ο Γιάννης Δημητράκης από το κράτος ήταν σίγουρα εκδικητικός και
παραδειγματικός κλείνοντας τον για 25 χρόνια στις αποθήκες ψυχών και σωμάτων.
Αρχικά ήταν υπόδικος στις φυλακές Κορυδαλλού, έπειτα στην Νεάπολη Λασιθίου Κρήτης και από τις 22
Δεκεμβρίου 2006 μεταφέρθηκε στο Μαλανδρίνο Φωκίδας. Στις 23 Απριλίου 2007 ο ξυλοδαρμός του από
«σωφρονιστικό» υπάλληλο ήταν και ο λόγος για την γενικευμένη εξέγερση στις φυλακές. Η είδηση εξαπλώθηκε αστραπιαία, κρατούμενοι σε άλλες πόλεις όπως Κορυδαλλό, άγιο Στέφανο Πάτρας, Λάρισα, Τρίκαλα, Κέρκυρα, Ναύπλιο, Διαβατά, και Κομοτηνή προχώρησαν σε εκδηλώσεις διαμαρτυρίας (στάση, αποχή συσσιτίου κ.τ.λ) εκφράζοντας την οργή τους και απαιτώντας καλύτερες συνθήκες διαβίωσης στα κρατικά κολαστήρια.
Στις 25 Απριλίου έγινε επέμβαση των ματ στις φυλακές Μαλανδρίνου καθώς αρκετοί από τους εξεγερμένους
βρίσκονταν ακόμη στην ταράτσα των φυλακών, ενώ στον Κορυδαλλό η τιμωρία που επέβαλε εκδικητικά ο
“σωφρονιστικός μηχανισμός” στον Β. Στεργίου και στον Ν. Κουνταρδά ήταν η απομόνωση. Σε άλλες φυλακές
πολλοί από τους κρατούμενους μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο για τις Ά βοήθειες.
Σε συνέντευξη που έδωσε ο Δημητράκης περιγράφει πως στα κρατικά κολαστήρια δεν εξασφαλίζεται η
ανθρώπινη διαβίωση ούτε στο ελάχιστο… μικροί χώροι, προβλήματα ύδρευσης και αποχέτευσης, έλλειψη
επικοινωνίας λόγω τοποθεσίας ορισμένων φυλακών, επισκεπτήρια μισής ώρας και πολλά άλλα προβλήματα
που μαζί με την γνωστή συμπεριφορά των υπαλλήλων, βασανιστήρια σωματικά και ψυχολογικά γίνονται πλέον
καθημερινότητα.
Στις 9 Οκτωβρίου 2007 ο Γ. Δημητράκης δέχεται μία πειθαρχική μεταγωγή στις φυλακές Αλικαρνασσού
Κρήτης. Εκεί, στις 7 Δεκεμβρίου 2008 (μία μέρα μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου)
θα αρχίσει απεργία πείνας καθώς θα ζητήσει να γίνουν δεκτά τα αιτήματα του για τη μεταφορά του σε άλλες
φυλακές.
Στις 18 Μαρτίου και ενώ ο “σωφρονισμός” του συνεχίζεται στα κολαστήρια της Αλικαρνασσού, δέχεται επίθεση από τον φασίστα της χρυσής αυγής «περίανδρο» (αντώνη ανδρουτσόπουλο) και μεταφέρεται στο νοσοκομείο.
Την ίδια μέρα επίσης γίνεται άλλη μία κρατική δολοφονία καθώς βρίσκεται νεκρή η Κατερίνα Γκουλιώνη, στο
πλοίο όπου μεταφερόταν σε φυλακές της Κρήτης, κάτω από “άγνωστες συνθήκες”.
Τα “σωφρονιστικά ιδρύματα” αλλά και το σύστημά τους όπως και η “δικαιοσύνη” που αποδίδεται από όλους
τους ρουφιάνους δικαστές και εισαγγελείς, εκδικείται και τιμωρεί προσφέροντας απλά ένα αργό θάνατο. Ο
Γιάννης Δημητράκης, σήμερα, βρίσκεται αιχμάλωτος στα κολαστήρια της αστικής δημοκρατίας στη Δομοκό.
Στεκόμαστε αλληλέγγυοι για τον αξιοπρεπή αγώνα που συνεχίζει να δίνει καθημερινά μέσα από τις φυλακές
αλλά και για την επαναστατική του δράση ενάντια στο ληστρικό σύστημα των τραπεζών, στις 16 Ιανουαρίου
2006.
ΏΣΠΟΥ ΝΑ ΕΡΘΕΙ ΕΚΕΙΝΗ Η ΩΡΑ ΠΟΥ
ΘΑ ΓΚΡΕΜΙΣΟΥΜΕ ΤΗΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΦΥΛΑΚΗ
ΧΤΙΖΟΥΜΕ ΓΕΦΥΡΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗΣ.
ΜΕ ΤΟΝ ΑΓΩΝΑ ΤΩΝ ΚΡΑΤΟΥΜΕΝΩΝ
ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΣΤΟΝ ΓΙΑΝΝΗ ΔΗΜΗΤΡΑΚΗ