“Γιατί σε αυτή την χώρα όποιο παιδί γεννηθεί αγόρι από την στιγμή της γέννησης του, κουβαλάει μαζί του μια βαριά καταδίκη, που παύει, μόνο αν δεν εκτελεστεί μέχρι τα 50 χρόνια της ηλικίας του. Την καταδίκη να εξανδραποδιστεί, να γίνει, δηλαδή δούλος, χωρίς κανένα δικαίωμα, στην υπηρεσία των επαγγελματιών δολοφόνων …”
Ένα σύντομο ιστορικό
Η ιστορία της στράτευσης στο ελληνικό κράτος αρχίζει το 1825 όταν η τότε κυβέρνηση αποφάσισε την εφαρμογή υποχρεωτικής κληρωτής στράτευσης με τριετή θητεία, κατά την οποία επιλεγόταν μέσω κλήρωσης ένας ανά 100 άντρες ηλικίας 18 με 30. Η καθολική υποχρεωτική εισήχθηκε από την κυβέρνηση του Χαρίλαου Τρικούπη στις αρχές της δεκαετίας του ‘80.
Οι πρώτοι που πλήρωσαν την άρνηση τους να υποταχθούν στον στρατό, για θρησκευτικούς λόγους ήταν μάρτυρες του Ιεχωβά, με γνωστές τις περιπτώσεις του Γ. Τσούκαρη το 1945 στην Λάρισα και του Γ. Ορφανίδη στο Ναύπλιο που εκτελέστηκαν. Το 1977 θα έρθει η πρώτη νομοθετική ρύθμιση που αφορά την άοπλη θητεία για λόγους θρησκεύματος.
Οι δημόσιες αρνήσεις για πολιτικούς λόγους αυτή την φορά, θα αργήσουν μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του ‘80: Οι Μ. Μαραγκάκης το Μάρτη του 1987 είναι ο πρώτος που θα κάνει δημόσια την δήλωση για την άρνηση του να πάει στο στρατό ενώ ένα μήνα μετά θα ακολουθήσει και ο Θ. Μακρής οι οποίοι και φυλακίζονται. Μετά όμως από ένα σκληρό αγώνα με απεργίες πείνας που συνοδευόταν από ένα μεγάλο κίνημα αλληλεγγύης, νέες δημόσιες αρνήσεις στράτευσης, το ‘88 θα επέλθει η τροποποίηση του νόμου του ‘77 ώστε να περιλαμβάνει και άτομα που θέλανε άοπλη θητεία.
Το 1990 όμως η ολική άρνηση στράτευσης, η μη-αποδοχή και της άοπλης θητείας, του 19χρόνου τότε Νίκου Μαζιώτη έρχεται να ταράξει τα νερά. Αρχίζει ένας νέος κύκλος συλλήψεων και φυλακίσεων (οι επόμενες υποθέσεις είναι του Π. Ναθαναήλ και του Ν. Καρανίκα) ο οποίος θα λήξει το ‘97 με την νομική αναγνώριση των αντιρρησιών συνείδησης και την καθιέρωση την δυνατότητα εναλλακτικής θητείας.
Αν αυτοί που δεν πάνε στον στρατό λέγονται ανυπότακτοι, αυτοί που πάνε πως λέγονται;
Κοιτάζοντας τα νούμερα των αντιρρησιών συνείδησης, χωρίς να υπολογίζονται όσοι έφυγαν στο εξωτερικό ή πήραν γιώτα πέντε, και τα χρόνια που πέρασε κόσμος στην φυλακή για την υπόθεση αυτή μπορούμε να βγάλουμε ένα αρκετά ασφαλές συμπέρασμα πως η επιβολή της στράτευσης δεν σταμάτησε ποτέ να είναι σημαντική για το ελληνικό κράτος.
Μπορούμε να κατανοήσουμε όσους επιλέγουν να μην πάνε στο στρατό για λόγους θρησκευτικούς ή για να μην χαλάσουν την ροή της ζωής τους ή ακόμα να κάνουνε καριέρα. Η θέση μας όμως στο ζήτημα είναι διαφορετική:
Αντιλαμβανόμαστε τον κοινωνικό πόλεμο που έχουν ανοίξει τα αφεντικά εναντίον όλων μας και έχουμε ταχθεί στο κομμάτι όσων εχθρεύονται, ότι και όποιον προσπαθεί να ασκήσει εξουσία και να καταπιέσει τις ζωές μας. Η άρνηση στράτευσης λοιπόν, είναι μια συνειδητή επιλογή σε αυτό το πλαίσιο.
Αρνούμαστε να γίνουμε κομμάτι ενός μηχανισμού που δρα ανά την υφήλιο (Αφγανιστάν, Κόσσοβο, Σομαλία κτλ. ) προστατεύοντας και προωθώντας τα στρατηγικά και οικονομικά συμφέροντα των αφεντικών. Αρνούμαστε να δεχτούμε έστω και για λίγο την πλύση εγκεφάλου που γίνεται σε όσους φοράνε χακί: από την εθνικιστική προπαγάνδα για τους υπόλοιπους βαλκάνιους μέχρι και την πλαστή εικόνα του αγοριού-που-γίνεται-άντρας στο στρατό. Αρνούμαστε να διαθέσουμε εθελούσια τους εαυτούς μας σε μια πραγματικότητα επιβολής, ιεραρχίας και εκμηδένισης των προσωπικοτήτων μας.
Προτιμάμε να αφιερώσουμε τον χρόνο αυτό συνεχίζοντας τον αγώνα για την απελευθέρωση των ζωών μας. Αντί να μάθουμε να είμαστε εν δυνάμει βίαιοι για το “υπεράσπιση” του ελληνικού κράτους και των συμφερόντων των εξουσιαστών, προτιμάμε να χτίσουμε εκείνους τους κοινούς τόπους και να μάθουμε καλύτερους τρόπους ώστε να επιστρέφουμε την βία που μας ασκούν καθημερινά.
Στεκόμαστε δίπλα σε όσους είτε με δημόσια άρνηση είτε με άλλους τρόπους (ανυποταξία-τρελόχαρτο) επιλέγουν να μην περάσουν ούτε μια ώρα στο στρατό!
| Στις 22 Σεπτέμβρη δικάστηκε η έφεση του ολικού αρνητή στράτευσης Βαγγέλη Μιχαλόπουλου στο στρατοδικείο του Ρουφ στην Αθήνα, ο οποίος είχε πρωτόδικα καταδικαστεί σε 8μήνη φυλάκιση με τριετή αναστολή για την άρνηση του, Την ίδια μέρα στην Θεσσαλονίκη και σε ένδειξη αλληλεγγύης στον Μιχαλόπουλο, επιλέχθηκε να σταλεί “ένα συμβολικό μήνυμα παρεμβαίνοντας με μπογιές, τρικάκια και γράφοντας συνθήματα στο στρατιωτικό πρατήριο στην οδό Γρηγορίου Λαμπράκη …” |