America's prison exploitation
Ιδιωτικές φυλακές!
Εξ' ορισμού, οι ιδιωτικές φυλακές αποτελούν κατά βάση ιδιοκτησίες μεγαλοεταιριών και πολυεθνικών, οι οποίες συνάπτοντας συμφωνίες με την εκάστοτε κυβέρνηση, πληρώνονται (ημερησίως ή μηνιαίως) για κάθε έγκλειστο που κρατούν στα σωφρονιστικά τους κελιά. Το μοντέλο των ιδιωτικών φυλακών εφαρμόζεται και εξελίσσεται ραγδαία σε διάφορες χώρες (Αγγλία, Αυστραλία, Νέα Ζηλανδία,Νότια Αφρική, Γαλλία κ.α.), την πρωτιά όμως κατέχει η Αμερική, όπου στηρίζει αδρά την ιδιωτικοποίηση των φυλακών και ενισχύει διαρκώς αυτό το σύστημα ψηφίζοντας νέους νόμους που διευκολύνουν τον εγκλεισμό.
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Η πρώτη ιδιωτική φυλακή δημιουργήθηκε το 1852 στην Καλιφόρνια. Στη συνέχεια όμως μετά τον πολλαπλασιασμό των κρατουμένων κατά τη διάρκεια του “πολέμου κατά των ναρκωτικών” από τον πρόεδρο Νίξον, πολλοί επενδυτές είδαν αρκετά προσοδοφόρα αυτή την επιχείρηση. Έτσι, το 1984 ιδρύεται από τη CCA, η πρώτη ιδιωτική φυλακή “¨νέου τύπου” με λειτουργική αυτονομία και πλέον μόνο στις Ηπα, υπάρχουν πάνω από 260 ιδιωτικές φυλακές που (μαζί με τις δημόσιες) εκμεταλλεύονται δύο εκατομμύρια κρατούμενους εξαναγκάζοντάς τους να δουλεύουν για ευτελείς αμοιβές. Οι κρατούμενοι των ιδιωτικών φυλακών, δουλεύουν καθημερινά 6 ώρες (ή και παραπάνω)για περίπου 20 δολλάρια το μήνα, ενώ στις ομοσπονδιακές φυλακές το μάξιμουμ μπορεί να φτάσει τα 300 δολλάρια το μήνα δουλεύοντας και υπερωρίες. Οι πάμπλουτοι μεγαλοκαρχαρίες, συνεχίζουν να πλουτίζουν μέσω της βιομηχανίας των φυλακών, έχοντας εργαζόμενους πλήρους απασχόλησης που δε δύνανται να τους προκαλέσουν κανένα πρόβλημα για τον πολύ απλό λόγο ότι η επιλογή τη μη εργασίας ισούται με μακρόχρονη απομόνωση.
Τρεις μεγάλες ιδιωτικές κερδοσκοπικές εταιρίες, οι Corrections Corporation of America (CCA), ο όμιλος GEO και τα Community Education Centers, σχεδόν μονοπωλούν αυτό τον κλάδο με περίπου 264 φυλακές χωρητικότητας 99.000 κρεβατιών κρατουμένων. Άλλα παραδείγματα εταιριών που έχουν επεκτείνει τις δραστηριότητές τους εντός των τοιχών είναι οι Revlon, Pierre Cardin, Ιntel, Motorola, Microsoft, Dell, Hewlett Packard, Boeing καθώς και εκατοντάδες άλλες, με τις Ηπα να ξαναγίνονται (εξαιτίας αυτού του καθεστώτος) ελκυστικές για επενδύσεις σε εργασία που προορίζονταν για τριτοκοσμικές χώρες. Κοινώς, διάφορες εταιρείες που δραστηριοποιούνταν εκτός των συνόρων της Αμερικής μετακομίζουν ξανά στο αμερικανικό έδαφος, όπου τα ημερομίσθια των κρατουμένων είναι πολύ κατώτερα κι από αυτά των εργατών.
Βέβαια, όλοι αυτοί οι επενδυτές δε θα μπορούσαν να επωφεληθούν σε τέτοιο βαθμό από αυτή την επιχείρηση αν δεν είχαν και την ανάλογη πολιτική υποστήριξη (σαφώς με αμοιβαίο όφελος). Έτσι, συμμετέχοντας και χρηματοδοτώντας γενναιόδωρα το αμερικάνικο νομοθετικό συμβούλιο (ALEC), το αποτέλεσμα είναι ολοένα και αυστηρότερες ποινές σε όλο και περισσότερες πολιτείες και μια διαρκής αύξηση των συμβολαίων που συνάπτονται με το κράτος σχετικά με τις υλικές απολαβές που κερδίζουν για κάθε κρατούμενο.Η αύξηση των φυλακισμένων σημαίνει για τους μετόχους των εταιριών ακόμα μεγαλύτερη εργατική δύναμη, δισεκατομμύρια κέρδη το χρόνο και τη βιομηχανία των φυλακών να γίνεται μία από τις γρηγορότερα αναπτυσσόμενες βιομηχανίες στις Ηπα με τους επενδυτές της να βρίσκονται στη Wall street.
Σύμφωνα με στατιστικά στοιχεία, οι Ηπα με το 5% του παγκόσμιου πληθυσμού, έχουν το 25% του παγκόσμιου πληθυσμού των φυλακισμένων και γενικότερα έχουν το μεγαλύτερο αριθμό κρατουμένων από κάθε άλλη χώρα. Η οργάνωση για τα δικαιώματα των κρατουμένων California prison focus, ισχυρίζεται πως καμία άλλη πολιτεία δεν έχει φυλακίσει τόσους πολλούς απ' τους πολίτες της.
Ο ρατσισμός και η παράνομη μετανάστευση παίζουν κυρίαρχο ρόλο στη σύνθεση του πληθυσμού των φυλακισμένων. Το ποσοστό των λευκών αμερικανών στις φυλακές είναι 2%, ενώ το ποσοστό των μαύρων αγγίζει το 16% και η θανατική ποινή εφαρμόζεται με μεγαλύτερη ευκολία στους δεύτερους. Οι μετανάστες επίσης είναι στο στόχαστρο, αποτελώντας και το μεγαλύτερο ποσοστό του πληθυσμού της φυλακής. Μέσα σε πέντε χρόνια ο αριθμός των διώξεων μεταναστών αυξήθηκε κατά 400% και οι αντιμεταναστευτικοί νόμοι που ψηφίζονται με απίστευτη συχνότητα τινάζουν τα κέρδη των εταιριών στα ύψη, φυλακίζοντας εκατοντάδες μετανάστες χωρίς χαρτιά. Αυτονόητο είναι πως οι ιδιωτικές φυλακές ξοδεύουν εκατομμύρια δολλάρια στο lobbying με τους κρατικούς νομοθέτες, για την έγκριση αντιμεταναστευτικών νόμων που τους εξασφαλίζουν τη “σταθερή πελατεία” των αυξανόμενων έγκλειστων μεταναστών.
Η αύξηση των φυλακίσεων και η επιβολή μεγάλων ποινών ακόμα και για μικρά παραπτώματα, δεν άφησε ανεπηρέαστο το ποσοστό των ανηλίκων που στέλνονταν με ευκολία στα πειθαρχικά κελιά για ασήμαντες αφορμές. Τον Ιανουάριο του 2009, οι δικαστές της Πενσιλβάνια Μichael Conahan και Μark Ciavarella, παραδέχτηκαν στο ομοσπονδιακό δικαστήριο του Σκράντον ότι από το 2003 ως το 2006 που “προσέφεραν τις υπηρεσίες” τους, εισέπρατταν χρήματα από δύο ιδιωτικές εταιρίες προστασίας ανηλίκων, τις PA Childcare και Western PA Childcare. Οι ιδιωτικές αυτές εταιρίες, κατέχουν κέντρα κράτησης και πληρώνονταν από τις τοπικές αρχές τα έξοδα φυλάκισης, ανάλογα πάντα με τον αριθμό των κρατουμένων τους. Άρα για άλλη μία φορά, όσο περισσότεροι φυλακισμένοι, τόσο μεγαλύτερα κέρδη για τις εταιρίες. Μέσα στο διάστημα αυτό, οι δύο δικαστές κατάφεραν να στείλουν στη φυλακή 1.000 ως 2.000 παιδιά με σκληρές ποινές.
Όσον αφορά τις συνθήκες διαβίωσης, θα ήταν αστείο να πιστέψει κανείς τους μεγαλοεπενδυτές που ισχυρίζονται ότι είναι καλύτερες από αυτές των δημόσιων φυλακών. Για εξοικονόμηση κέρδους γίνονται περικοπές σε ότι αφορά την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη και τις βασικές ανάγκες των φυλακισμένων. Βασανισμοί, δολοφονίες, “αυτοκτονίες”, πειθαρχικά κελιά, χρήση δακρυγόνων και ασφυξιογόνων, εκμετάλλευση και βία απ' τους ανθρωποφύλακες είναι επίσης στοιχεία που δομούν τις συνθήκες λειτουργίας αυτών των φυλακών όπως και κάθε άλλης.
Το παράδειγμα της ιδιωτικοποίησης, τείνουν ν' ακολουθούν ολοένα και περισσότερες χώρες. Στο Ηνωμένο Βασίλειο υπάρχουν ήδη 11 ιδιωτικές φυλακές με το 11% των κρατουμένων να βρίσκονται σ' αυτές, ενώ στην Αυστραλία το 17% των φυλακισμένων είναι στα ιδιωτικά κελιά. Στην Ελλάδα μπορεί να μην υπάρχουν ακόμα τέτοιου τύπου φυλακές, αλλά η κερδοσκοπια και τα συμφέροντα βείσκουν έδαφος να υφίστανται, στο σωφρονιστικό σύστημα (και όχι μόνο). Το επιχειρηματικό δαιμόνιο βρίσκει διαρκώς νέα πατήματα για να ξεχειλίζουν οι ήδη γεμάτες τσέπες και η εκμετάλλευση των κρατουμένων δεν σταματά εδώ..