Δε σταματάμε εδώ…έχουμε έναν ολόκληρο κόσμο να κερδίσουμε!

Στις 5 Μάη, περίπου 300.000 άνθρωποι κατέβηκαν στους δρόμους της Αθήνας και πολλών ακόμη πόλεων, με αρκετά άγριες διαθέσεις εναντίον πολιτικών, μεγαλοκαρχαριών και αστυνομικών, αντιλαμβανόμενοι πως το πανηγύρι της ‘ισχυρής ελλάδας’ τελείωσε και ο λογαριασμός θα πληρωθεί από τους ίδιους. Ειδικότερα στην Αθήνα, το κοινοβούλιο πολιορκήθηκε για ώρες, με εφόδους που γίνονταν με τα χέρια, με πέτρες, μολότοφ ή ό,τι έβρισκε ο καθένας πρόχειρο, όμως τα σκυλιά του Χρυσοχοΐδη απέτρεψαν την πραγμάτωση του λαϊκού αιτήματος “να καεί να καεί το μπουρδέλο η βουλή” και γι’ αυτήν τους την αφοσίωση επιβραβεύθηκαν με μανιασμένες επιθέσεις απ’ το πλήθος.

Πάνω ακριβώς στην κορύφωση των ταραχών, σκάει και η πασίγνωστη πια τραγική είδηση για το θάνατο της Παρακευής Ζούλια, της Αγγελικής Παπαθανασοπούλου και του Επαμεινώνδα Τσάκαλη, των τριών υπαλλήλων στη Marfin Bank της Σταδίου. Παγωμάρα, αμηχανία και αδυναμία να γίνει αρχικά πιστευτό το γεγονός, είναι οι πρώτες αντιδράσεις του κόσμου που βρίσκεται στους δρόμους. Στις παρακάτω παραγράφους θα προσπαθήσουμε χωρίς φόβο να αναφερθούμε στις βασικότερες πτυχές αυτής της ιστορίας, με ειλικρίνεια απέναντι στους εαυτούς μας και εσάς που διαβάζετε, αλλά και μένος ενάντια σε όσους επιχειρούν ακόμη να κάνουν πολιτική πάνω σε αυτό το συμβάν, απ’ όπου και αν προέρχονται.

Τι να πούμε πάλι για το συρφετό των τηλερουφιάνων και όλα τα κοράκια της είδησης; Πραγματικά μας έχουν στερέψει τα επίθετα για το Σόμπολο και τα τσιράκια του που δεν διέκοψαν τη δήθεν απεργία τους για να δείξουν τον κόσμο να κάνει ντου στη βουλή, αλλά σήκωσαν τα μανίκια και ακόνισαν τις πένες τους για να στήσουν ένα τρελό κανιβαλικό χορό υποκρισίας και κροκοδείλιων δακρύων πάνω στο θάνατο των τριών τραπεζοϋπαλλήλων. Οι βρυκόλακες που θάβουν τα εργατικά “ατυχήματα” κάτω από την τσόντα της κάθε τηλεπερσόνας και αναφέρουν τις βυθίσεις ψαροκάϊκων γεμάτα μετανάστες ως επιτυχίες του ελληνικού λιμενικού, βρήκαν την ευκαιρία να προσφέρουν την ιδεολογική κάλυψη για μια άνευ προηγουμένου -σε βαθμό ταχύτητας και αγριότητας- κατασταλτική κρατική επίθεση σε πραγματικό χρόνο, εναντίον τόσο των διαδηλωτών γενικότερα αλλά και συγκεκριμένα του αναρχικού/αντιεξουσιαστικού κομματιού τους, με τη διπλή εκκένωση και το σφράγισμα της κατάληψης στη Ζαΐμη 11, την εισβολή και το σπάσιμο του στεκιού μεταναστών στην Τσαμαδού, ακόμη και σε σπίτια ανθρώπων και τον επιτόπου ξυλοδαρμό τους. Δε σταμάτησαν όμως εκεί. Τρομοκρατημένο το συνονθύλευμα του εθνικού κορμού από τη δυναμική των δρόμων, επιχείρησε έντεχνα να φορτώσει με αισθήματα συλλογικής ενοχής το σώμα των εξοργισμένων διαδηλωτών που βρισκόταν εκείνη ακριβώς την ώρα σε διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης, έτσι ώστε να θεωρήσουν εαυτούς υπεύθυνους για ό,τι είχε γίνει, να επιστρέψουν στα κλουβιά τους και να επαναφέρουν το κράτος στο ρόλο του μοναδικού και απόλυτου ρυθμιστή των καταστάσεων. Το μόνο που λέμε στους επαγγελματίες ψεύτες, είναι “κούνια που σας κούναγε”.

η επιτυχία έχει πολλούς πατέρες, η αποτυχία όμως είναι πάντα ορφανή…

Για ένα γεγονός τέτοιας βαρύτητας, η ευθύνη δε μπορεί να ανήκει μόνο σε ένα άτομο ή μια πλευρά. Προφανώς και φέρουν μερίδιο ευθύνης οι μπάτσοι που καθυστερούσαν τη διέλευση των πυροσβεστικών στο σημείο, όμως είναι τρομερά αντιφατικό να ζητάμε ή και να περιμένουμε κάτι καλύτερο απ’ αυτούς, όπως επίσης κι απ’ το Βγενόπουλο που εξ’ ορισμού και εκ θέσεως υπάρχει για να εκμεταλλεύεται τους πάντες και τα πάντα. Δεν έχουμε την όρεξη να κρυφτούμε πίσω από κανένα δάχτυλο. Το μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης βαραίνει τους ίδιους τους εμπρηστές της Marfin, που είτε επέδειξαν επιπολαιότητα με τραγικά αποτελέσματα (στην περίπτωση που δε βεβαιώθηκαν αν το κτίριο ήταν άδειο), είτε εγκληματική αδιαφορία (στην περίπτωση που κατάλαβαν πως είχε κόσμο), επιλέγοντας -αν ισχύει το δεύτερο- να παίξουν τις ζωές άλλων στη ρώσικη ρουλέτα των ορέξεων της φωτιάς. Στην περίπτωση που κάποιος ή κάποιοι βάζουν φωτιά σε κτίρια τα οποία εν γνώσει τους έχουν μέσα πελάτες ή υπαλλήλους, τότε εμείς σίγουρα δεν έχουμε τίποτα να υπερασπιστούμε απ’ αυτήν την πράξη, η οποία βρίσκεται εντελώς απέναντί μας. Απολύτως ξεκάθαρο.

ο ρόλος της επαναστατικής αντιβίας, τα ‘overkill’, η λύσσα κι η συνείδηση

Παρ’ όλα αυτά, θεωρούμε άστοχη και εκ του πονηρού την κριτική η οποία στοχεύει στην αντιβία ως εργαλείο και τα μέσα της, είτε αυτό είναι η πέτρα, είτε η φωτιά ή κάτι άλλο. Η αντιβία των καταπιεσμένων, όπως εκδηλώθηκε το Δεκέμβρη του 2008 (τον οποίο όλοι αγκάλιασαν), την 5η Μάη και όπως σύντομα θα ξαναεκδηλωθεί στο μέλλον, είναι γνήσιο τέκνο της οργής, και ως τέτοιο αδιανόητο να μην την ασπαστούμε. Όσοι χώροι, αντιεξουσιαστικοί, αριστεροί ή οτιδήποτε άλλο, μιλάνε για εξέγερση και στο όνομα αυτής χωρίς να αναγνωρίζουν την πιθανότητα να συμβούν καταστάσεις εντελώς ανεπιθύμητες ως προς τις δικές μας προσδοκίες και επιδιώξεις, όπως αυτή στη Σταδίου, είναι από αφελείς (το λιγότερο πιθανό) έως υποκριτές και ενδεχομένως επιθυμούν να προ-δηλώσουν ότι οι εξεγέρσεις θα πρέπει να πραγματοποιούνται με βάση τις δικές τους οδηγίες χρήσης. Όσοι γνωρίζουν τα βασικά της ιστορίας ξέρουν πολύ καλά πως σε καταστάσεις μαζικής πολιτικής αναταραχής, η εκατέρωθεν βία είναι η γλώσσα που μιλάνε οι αντιμαχόμενες πλευρές. Φυσικά, ακόμα και στις πλέον πολωμένες καταστάσεις υπάρχουν αυτοί που φαίνεται¹ να μην έχουν πάρει θέση. Η αντιμετώπισή τους, όμως, με λογικές όπως της Marfin, μας είναι παντελώς ξένη.

Η -με χειρουργική ακρίβεια- στόχευση της επαναστατικής αντιβίας και τα προληπτικά μέτρα αποφυγής θυμάτων που δε βρίσκονται στο στόχαστρο, καθίσταται πλέον υπερ-απαραίτητη. Οποιαδήποτε αστοχία ή επίδειξη συμπεριφοράς τύπου ‘γαμάω και δέρνω’ θα μας γυρίσει 50 χρόνια πίσω και θα μας καταστήσει συνώνυμο του Charles Manson στη συνείδηση του κόσμου. Το δυσάρεστο γεγονός ότι πολλές φορές η σύγχυση των μέσων με τα σύμβολα είναι τόσο μεγάλη ώστε αυτά τα δύο να συνταυτίζονται και να οδηγούν στο φετιχισμό της μολότοφ ή της βίας γενικότερα, σε συνδυασμό με το απαραίτητο άρωμα macho συμπεριφορών, το μόνο αποτέλεσμα που φέρνει είναι ο υποβιβασμός, η υπονόμευση και η απονομιμοποίηση των μέσων μας στα μάτια των κοινωνικών κομματιών που έχουν ριζοσπαστικές προθέσεις, ενεργές ή εν δυνάμει. Η διάχυση, λοιπόν, της αντιβίας, θα πρέπει να νοείται και να εφαρμόζεται ως εργαλείο ανατροπής του υπάρχοντος και όχι ως ξεκάβλωμα, τυφλό μίσος ή αυτιστικός μιμητισμός.

Το λέμε καθαρά και το πιστεύουμε βαθιά: αν η ποιότητα της ανατρεπτικής δράσης ορίζεται από την ισορροπία και σύνθεση ανάμεσα στη θεωρία και την πράξη, τις δημόσιες και τις υπόγειες διαδρομές, την ατομική επιλογή και το συλλογικό πρόταγμα, τότε καθετί που διαχωρίζει αυτά τα δύο, το μόνο που μας κάνει είναι λιγότερο αποτελεσματικούς. Αυτοί που καταδικάζουν τις δυναμικές ενέργειες, δεν πρέπει να ξεχνάνε πως ο λόγος και οι πράξεις νοηματοδοτούνται αμφίδρομα δοκιμάζοντας ανά πάσα στιγμή πόσο ώριμες, αξιόπιστες και ανθεκτικές είναι οι προτάσεις μας, αλλά και η δυνατότητα να επιτευχθούν. Κι όλα αυτά έχοντας πάντα κατά νου, πως τα μέσα από μόνα τους δεν ορίζουν κανέναν ως επαναστάτη, παρά μόνο η συνείδηση που μετουσιώνεται σε ανατρεπτική δράση, οποιασδήποτε μορφής.

Επιπλέον, θέλουμε να αναφερθούμε και σε ορισμένα γεγονότα που συνέβησαν στην πόλη μας, τη Θεσσαλονίκη. Σε παραπάνω από 2 περιπτώσεις επιθέσεων σε κρατικούς και καπιταλιστικούς στόχους, παρατηρήθηκε το φαινόμενο να επιχειρείται με ζήλο η θραύση και της τελευταίας γωνίας του τελευταίου τζαμιού της πρόσοψης, με κίνδυνο τραυματισμών. Η ποσότητα της βίας, δηλαδή, και ο τρόπος της ήταν αντιστρόφως ανάλογος της αποτελεσματικότητας και του συμβολισμού που αποπνέουν τέτοιου είδους επιθέσεις. Μιλάμε για καραμπινάτη περίπτωση Overkill². Εμείς δηλώνουμε πως αφενός εχουμε τις καλύτερες των προθέσεων, αφετέρου όμως υπήρξαμε κι εμείς πιτσιρικάδες -κάποιοι μαλιστα παραμένουμε ακόμη- και δεν θεωρούμε πως μια πρόχειρη δικαιολόγηση με μοναδικό κριτήριο το ελαφρυντικό της ηλικίας είναι καλή παρακαταθήκη για το μέλλον που προβλέπεται θερμότατο. Ούτε έχουμε τραμπουκίσει ποτέ κανέναν που προέρχεται απ’ το ίδιο μπλοκ με μας, αλλά ούτε πιστεύουμε πως σε ανάλογες περιπτώσεις στο μέλλον πρέπει να το βουλώνουμε και να κάνουμε τους κινέζους. Η διαλεκτική μας ικανότητα οφείλει να ανθίσει και στο δρόμο.
Όσον αφορά τώρα στον περιβόητο πια “μηδενισμό”. Αν είμαστε μηδενιστές ως προς κάτι, είναι απέναντι στις κινητήριες αξίες αυτής της κοινωνίας-φυλακής. Αν θέλουμε να μηδενίσουμε κάτι, αυτό είναι ο πατριωτισμός, η μισθωτή σκλαβιά, ο ρατσισμός, η έμφυλη καταπίεση. Οι εχθροί μας φυσικά έχουν ονόματα και διευθύνσεις, όμως οι οποιοιδήποτε ζαλισμένοι από δεκαετίες τηλεοπτικής -και όχι μόνο- πλύσης εγκεφάλου ‘μικροαστοί νοικοκυραίοι’ δεν πρόκειται να πειστούν αν αρχίσουμε να τους σκοτώνουμε. Αντίθετα είναι σχεδόν σίγουρο πως θα στραφούν στους πανίσχυρους μηχανισμούς του κράτους για τη σωτηρία τους. Φυσικά οι υλικές υποδομές του εχθρού είναι στόχοι προς σαμποτάζ, η μισθωτή σκλαβιά όμως, σαν σχέση δεν καταστρέφεται ούτε με εμπρησμό ούτε με λιθοβολισμό. Απλά ακυρώνεται με την οικοδόμηση και λειτουργία μιας εντελώς διαφορετικής σχέσης. Και κάτι περί εκφράσεων του τύπου “η βία είναι μαγική”, “η ομορφιά και η δύναμη είναι τα μόνα που υπάρχουν” και άλλα τέτοια που στολίζουν τελευταία διάφορα κείμενα ατόμων ή ομάδων του “χώρου”: Ναι,μια τράπεζα τυλιγμένη στις φλόγες είναι ένα θέαμα ποιητικό. Αν όμως υπάρχουν και τρεις νεκροί υπάλληλοι μέσα, είναι απλά μια τραγωδία. Όταν η λύσσα δεν συνοδεύεται από συνείδηση, τα αποτελέσματα μπορεί να είναι από αποκρουστικά μέχρι καταστροφικά.

η “έφοδος στον ουρανό” περνά απ’ το άλμα προς την άβυσσο

Στις 5 Μάη, όσο κι αν προσπάθησαν να το αποκρύψουν τα media, η συσσωρευμένη οργή μεγάλου μέρους του κόσμου που κατέβηκε τους δρόμους, έφτασε σε τέτοιο σημείο που κρίθηκε απαραίτητη η φυγάδευση βουλευτών και υπουργών απ’ την πίσω πόρτα της βουλής, με περούκες και φόρμες εργασίας, ενώ τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι αναφορές ακόμα και αστικών ΜΜΕ σχετικά με φραστικές επιθέσεις πολιτών σε πολιτικούς στο δρόμο, σε καφετέριες, παντού. Η διαφαινόμενη κατάρρευση του πολιτικού συστήματος επιταχύνει τις εξελίξεις. Με ολοένα και πιο γρήγορους ρυθμούς, ΟΛΟΙ -ακόμα και αυτοί που θέλουν να αυτοπροσδιορίζονται ως αμέτοχοι και ουδέτεροι- αντιλαμβάνονται πως υπάρχει ΠΟΛΕΜΟΣ. Ένας πόλεμος που δεν ξεκίνησε ούτε τώρα, ούτε το Δεκέμβρη του ’08, αλλά υπήρχε ΑΠΟ ΠΑΝΤΑ και θα μαίνεται όσο υπάρχει καταπίεση και εκμετάλλευση. Η ιδιαιτερότητα της τωρινής συγκυρίας αυτού του πολέμου, είναι πως βρίσκεται σε φάση εξαιρετικά μεγάλης έντασης και όξυνσης, με τη δημοκρατία να χαμηλώνει όλο και περισσότερο τη μάσκα της συναίνεσης-διαλλακτικότητας για να γαντζωθεί απ’ την καταστολή. Σε τέτοιες συνθήκες βρίσκονται οι ευκαιρίες να κερδίσουμε έδαφος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται, να κάνουμε τα αντιμαχόμενα στρατόπεδα πιο ξεκάθαρα, να αποικίσουμε καινούριους χώρους, να μολύνουμε τις βαλτωμένες σχέσεις κυριαρχίας και εκμετάλλευσης με το μικρόβιο της ελευθερίας και της διαρκούς καθημερινής επανάστασης, να επιτεθούμε στους γδάρτες των ονείρων μας.

Χρειαζόμαστε φαντασία, σοβαρότητα,, υπευθυνότητα, οργάνωση και ατσάλινη θέληση για να ζήσουμε με θάρρος την εποχή μας.

ΔΟΜΕΣ-ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ-ΕΠΙΘΕΣΗ

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ ΜΑΣ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΟΙ ΕΦΙΑΛΤΕΣ ΤΟΥΣ