Η απεργία στη Χαλυβουργία συνεχίζεται. Ακόμη μιλάμε για εργάτες που έχουν να αντιμετωπίσουν πραγματικά προβλήματα, για έναν αγώνα κομβικής σημασίας μπροστά την επέλαση των αφεντικών, για την ανάγκη για αλληλεγγύη και για την καλύτερη οργάνωσή της, για την επανοικειοποίηση της έννοιας των κοινών, των πολιτικών πραγμάτων. Σίγουρα για όσους θέλουν και έχουν τη διάθεση να στηρίξουν τον αγώνα, ο καιρός είναι ακόμη κρίσιμος για να το κάνουν, αν βέβαια τα καταφέρουν. Ένας εργαζόμενος της Χαλυβουργίας είχε πει σε μια εκδήλωση αλληλεγγύης πως οι χαλυβουργοί είναι διατεθειμένοι να συμμαχήσουν και με το διάβολο για να νικήσουν, ενώ όλοι τους λένε πως έχουν μάθει να ξεχωρίζουν τους εχθρούς από τους φίλους. Έχουμε όμως τις αμφιβολίες μας για αυτό. Στις 17/2, ένα τσούρμο χρυσαυγητών εμφανίζεται στις πύλες της χαλυβουργίας με τρόφιμα και ύφος ηρωικό. Όχι μόνο γίνεται δεκτή η ενίσχυσή τους, αλλά αφού πάρουν το μικρόφωνο και αραδιάσουν τις γνωστές τους εθνικιστικές αηδίες, ακούνε και το χειροκρότημα όπως και τις επευφημίες του προέδρου του σωματείου που λέει που τους στηρίζουν όλοι οι έλληνες. Λίγες μέρες μετά, μέσα στην κατακραυγή και σε μια ζούγκλα μαλλιών που έχουν πέσει από τους αλληλέγγυους, οι χαλυβουργοί βγάζουν μια ανακοίνωση για να μαζέψουν τα ασυμμάζευτα. Οι ακροδεξιοί που στηρίζουν ανοιχτά τα συμφέροντα των αφεντικών, που μέσω του ρατσιστικού τους λόγου έχουν στρώσει το ιδεολογικό χαλί για την εργασιακή και κοινωνική υποτίμηση των, που έχουν βγάλει μέσω ενός πυρήνα τους στη Λάρισα επιθετικό λόγο απέναντι στη συγκεκριμένη απεργία, από πού κι' ως πού γίνονται αντιληπτοί σαν αλληλέγγυοι;
Οι εργαζόμενοι στο εργοστάσιο της coca cola 3Ε στη Θεσσαλονίκη προχωρούν σε μαχητική απεργία ενάντια στο κλείσιμο του εργοστασίου. Όλα καλά μέχρι εδώ. Το πρόβλημα όμως το εντοπίζουνε στο ότι το εργοστάσιο θα πάει στη Βουλγαρία. Από τις αρχές της δεκαετίας του 90, πολλές επιχειρήσεις μεταφέρθηκαν στα ρημαγμένα Βαλκάνια για να βρουν τα αφεντικά φτηνότερο εργατικό δυναμικό, η επεκτάθηκαν για να συσσωρεύσουν πλούτο και από άλλες αγορές. Αντί όμως να μιλήσουν οι εργάτες ενάντια στα αφεντικά για αυτή τους την τακτική, αντί να αναλογιστούν το γιατί μεταφέρεται το εργοστάσιο και το πόση περισσότερη εκμετάλλευση θα αντιμετωπίσουν οι εκεί εργάτες, γεμίζουν την πόλη με γελοία επιχειρήματα του τύπου “η βουλγάρικη coca cola θα είναι κατώτερη ποιοτικά της ελληνικής”. Δε θα ζητήσουμε από έναν άνθρωπο, που από το πουθενά χάνει τη δουλειά του, να καταστρώσει ένα επαναστατικό σχέδιο, πόσο μάλλον εάν δεν έχει αναπτύξει μια κουλτούρα αγώνα γιατί δεν τον πολυέκαιγε ο κώλος του μέχρι τώρα. Όμως από αυτό μέχρι την ιδεολογική στροφή στον οικονομικό εθνικισμό υπάρχει ένα τεράστιο χάσμα. Με ένα ερώτημα ξεκινάμε το συλλογισμό μας, ένα ερώτημα που θα θέλαμε να μοιραστούμε και με τους ίδιους τους εργαζόμενους. Αυτά τα επιχειρήματα ποιους θα συγκινήσουν, ποιους θα θέλανε οι εργάτες να προσεγγίσουν τελικά;
Ένας 45χρονος, απολυμένος και άνεργος για κάποιους μήνες, μπουκάρει με ένα όπλο στο εργοστάσιο που δούλευε στην ΒιΠε Κομοτηνής και πυροβολεί το αφεντικό και έναν εργαζόμενο που ήταν μαζί του, ενώ κρατά 3 ομήρους για κάποιες ώρες θέλοντας με αυτό τον τρόπο να πάρει τη δουλειά του πίσω. Επιτέλους. Μια απάντηση στις ανισότητες, που η βιαιότητα της σοκάρει, μια ιστορία που θα απασχολήσει αρκετά μυαλά σε σχέση με το πως εξελίσσεται πλέον η κατάσταση. Όμως δε θα τρελαθούμε κιόλας, γιατί ούτε το πρώτο περιστατικό τέτοιου είδους είναι ούτε και το επίπεδο της βίας μπορεί να νοηθεί σαν ποιοτικό χαρακτηριστικό. Δεν είναι λίγοι αυτοί και αυτές που λένε ότι είναι “μαζί του” και πως έχει δίκιο επειδή είναι έλληνας άνεργος. Τα κοινωνικά αντανακλαστικά είναι τέτοια ακόμη που μπορεί κανείς να ταυτιστεί με κάποιον μόνο επειδή είναι έλληνας. Δεν είναι λίγοι οι αγώνες των μεταναστών που περιθωριοποιήθηκαν, δεν είναι λίγη η βία εναντίον μεταναστών που γίνεται αντιληπτή σαν φυσιολογική, ούτε και είναι λίγο το βάρος που πέφτει παραπάνω στο έλληνας σε σχέση με το άνεργος. Η ταξική βία που είναι συσσωρευμένη μέσα σε όλους μας δε θα εξωτερικευτεί περασμένη μέσα από ένα συγκεκριμένο καλούπι, δεν είναι απαραίτητο ότι θα πάει τα πράγματα προς το καλύτερο. Αν κάτι έχουμε να προτείνουμε, είναι μάτια αυτιά και μυαλά ανοιχτά για την βαθύτερη κατανόηση τέτοιων η ανάλογων περιστατικών, για τον εντοπισμό του πραγματικού στόχου.