Πάτρα. Ένας ενδιάμεσος σταθμός σε ένα μακρύ ταξίδι για τις πύλες
του πολιτισμού, των ευκαιριών, μιας ‘καλύτερης ζωής’. Τουλάχιστον έτσι πιστεύουν αυτοί που έρχονται από πολύ μακριά για να συναντήσουν τους δυτικούς ‘δημοκρατικούς’ πολιτισμούς.Αφήνοντας πίσω τους ένα πόλεμο για να έρθουν σε έναν άλλο. Για τους μετανάστες ο λόγος, τους αόρατους που το Δεκέμβρη απέκτησαν πρόσωπο, κατεβαίνοντας στο δρόμο και διεκδικώντας τα ελάχιστα από αυτά που τους ανήκουν. Έτσι, στοχοποιήθηκαν από το κράτος και μια αντιμεταναστευτική πολιτική άρχισε να παίρνει σάρκα. Κράτος, παρακρατικοί φασίστες, μπάτσοι, ξενοφοβικοί ρατσιστές και ΜΜΕ άρχισαν να παίζουν το ρόλο τους. Ξυλοδαρμοί, συλλήψεις, απελάσεις, πογκρόμ σε πλατείες και μέρη όπου συχνάζουν μετανάστες και κάψιμο κατειλημμένων κτιρίων στα οποία οι πρόσφυγες βρίσκαν στέγη. Θεαματικά η αποκορύφωση ήρθε με τη κατεδάφιση του καταυλισμού της Πάτρας.
Ο καταυλισμός που βρίσκονταν δίπλα στο λιμάνι της Πάτρας, στην οδό της Ηρωών Πολυτεχνείου, ήταν για τουλάχιστον 10 χρόνια ένα μέρος που φιλοξένησε κατά καιρούς πάνω από 2.000 άτομα, που στη προσπάθειά τους να περάσουν στο ‘ευρωπαϊκό όνειρο’ βρίσκαν σ’ αυτόν ένα πρόχειρο κατάλυμα. Όσοι γλίτωναν από τα σαπιοκάραβα, τις νάρκες στα σύνορα, τους λιμενόμπατσους, τους πνιγμούς με τις πλαστικές σακούλες στο κεφάλι έφταναν και διέμεναν στο καταυλισμό έως ότου βρεθεί κάποιος λαθρέμπορος να τους περάσει στην Ιταλία ή μέχρι οι ίδιοι να μπορέσουν να τρυπώσουν κρυφά σε κάποιο καράβι με κίνδυνο της ζωής τους.
Το ελληνικό κράτος που συμμετέχει στις υποτιθέμενες ειρηνευτικές δυνάμεις, είναι από αυτούς δηλαδή που στηρίζουν ουσιαστικά το πόλεμο στις χώρες καταγωγής αυτών των ανθρώπων, έδωσε την εντολή κατεδάφισης του καταυλισμού, των σπιτιών, εν ολίγοις, των μεταναστών. Γιατί όσο περίεργο και αν φαίνεται αυτό στους ‘πολιτισμένους’ αυτά ήταν τα σπίτια αυτών των ανθρώπων.
Τα ξημερώματα της Κυριακής 12 Ιουλίου αστυνομικές δυνάμεις συνοδεία μηχανισμών κατεδάφισης αφού περικύκλωσαν το καταυλισμό και έπειτα εισήλθαν σε αυτόν ,άρχισαν τους ελέγχους και τις συλλήψεις των μεταναστών. Αφού τέλειωσαν με αυτά προχώρησαν στη κατεδάφιση των παραπηγμάτων, στα οποία διέμεναν οι μετανάστες. Την ίδια ώρα, για κάθε άλλο παρά άγνωστο λόγο, ξέσπασε φωτιά στο πίσω μέρος του καταυλισμού και έκαψε όσα παραπήγματα δεν είχαν ρίξει ακόμα οι μπουλντόζες. Έτσι σε ένα βράδυ το κράτος έδειξε για άλλη μια φορά το πραγματικό του πρόσωπο και τις αγαστές συνεργασίες του,επιτιθέμενο σε αυτούς που ούτως ή άλλως βιώνουν ένα καθημερινό πόλεμο εκμετάλλευσης, που αλλάζει πρόσωπο ανάλογα με αυτό του εκάστοτε εξουσιαστή,Του αφεντικού, του μπάτσου, του δημοσιογράφου, του ρατσιστή.
Πολλοί από τους μετανάστες που συνελήφθησαν, ανάμεσά τους αρκετοί ανήλικοι, οδηγήθηκαν σε κέντρα κράτησης, τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης (από ότι φαίνεται ο Χίτλερ έχει ακόμα νοσταλγούς) άλλοι απελάθηκαν και κάποιοι οδηγήθηκαν σε φυλακές κοντινών πόλεων όπως αυτές του Αγρινίου, όπου οι μετανάστες ξεκίνησαν απεργία πείνας απαιτώντας την αξιοπρέπειά τους.
Η εκκένωση του καταυλισμού, μια κίνηση κορύφωσης του θεάματος,με το οποίο το κράτος καιρό τώρα προσπαθεί να επιτεθεί. Μια κίνηση από τα πάνω (στην οποία ο δήμαρχος και ο νομάρχης Πάτρας δεν πήραν σαφή θέση δίνοντας εντολή εκκένωσης, σιωπώντας ο καθένας για τους δικούς του λόγους, είτε αντιπολιτευτικούς είτε διατήρησης ενός προφίλ. Η σιωπή, βέβαια, είναι συνενοχή), ενταγμένη σε μια γενικότερη κρατική πολιτική επίθεσης που μετά το Δεκέμβρη -εκεί που φάνηκε ότι όλα μπορούν να συμβούν- και την οικονομική κρίση στοχοποίησε τους πιο εύκολους και ευάλωτους ‘εχθρούς’. Αυτούς που ήρθαν στη χώρα μας(;) να κάνουν μπάχαλα, αυτούς που ‘παίρνουν τις δουλείες’ από τα αγνά ελληνόπουλα. Πάλι τους μετανάστες,δηλαδή, όπως κύρρηταν τα παπαγαλάκια της ακροδεξιάς.
Παρόλα αυτά υπήρξε και η αλληλεγγύη από αυτούς που επιλέγουν να είναι δίπλα στους καταπιεσμένους και απέναντι στους εχθρούς της ελευθερίας. Από αυτούς που και οι ίδιοι βιώνουν την εκμετάλλευση και την καταστολή καθημερινά στους χώρους δουλειάς-δουλείας, στους δημόσιους χώρους, στις νεκροπόλεις της σαπίλας και της διάχυτης μιζέριας.
Κινήσεις αλληλεγγύης στους μετανάστες έγιναν σε διάφορες πόλεις με πιο πρόσφατη το no border camp Μυτιλήνης.