Η ιστορία είναι γνωστή εδώ και χρόνια. Τα βυθισμένα πλοία στο Αιγαίο, τα παλιά, πλην όμως ακόμα ενεργά, στρατιωτικά ναρκοπέδια, οι σφαίρες των συνοριοφυλάκων, τα βασανιστήρια των λιμενόμπατσων. Ένας αδίστακτος πόλεμος εναντίον ανθρώπων που προσπαθούν να περάσουν στο σύγχρονο κόσμο με την επίπλαστη ελπίδα μίας “καλύτερης ζωής”.
17 Ιουνίου 2008 –
Ψήφιση της ντιρεκτίβας του αίσχους.
Βασικές διατάξεις για τα κράτη μέλη της Ε.Ε.
•Δυνατότητα 18μηνης κράτησης μεταναστών που παραβιάζουν τα σύνορα της Ευρώπης
•Δυνατότητα φυλάκισης και απέλασης ακόμα και ατόμων που ανήκουν σε ευπαθείς ομάδες (εγκύων, ηλικιωμένων, ανηλίκων και ανθρώπων που έχουν υποστεί βασανιστήρια).
•Παράκαμψη των δικαστικών αρχών κατά τη διαδικασία χορήγησης πολιτικού ασύλου. Δικαιοδοσία έχουν πλέον οι διοικητικές αρχές, δηλαδή οι μπάτσοι.
•Δυνατότητα απέλασης μεταναστών σε τρίτες χώρες (η Ελλάδα πχ, θα μπορεί να απελάσει έναν Ιρακινό σε Λιβύη ή Τουρκία)
16 Οκτωβρίου 2008-
Επικύρωση του συμφώνου
για τους μετανάστες και για το άσυλο
•Με το νέο σώμα πανευρωπαϊκής διαχείρισης της διαφύλαξης συνόρων Frontex, εκσυγχρονίζεται το οπλοστάσιο “προστασίας” των συνόρων. Υψηλά συστήματα ασφαλείας για τον έλεγχο των συνόρων, ραντάρ, συστήματα παρακολούθησης θάλασσας, γης και αέρα, , νέου τύπου βίζες με βιομετρικά στοιχεία και ηλεκτρονικό φακέλωμα από την ηλικία των 6 ετών, εκπαίδευση και επάνδρωση συνοριοφυλάκων στις χώρες προέλευσης και διέλευσης μεταναστών..
•Απαγόρευση μαζικών νομιμοποιήσεων μεταναστών χωρίς χαρτιά.
•Τυχόν νομιμοποιήσεις να γίνονται με κριτήρια που θα εξυπηρετούν την αγορά εργασίας.
•Αποσυμφόρηση των χωρών υποδοχής μέσα από ένα μηχανισμό κατανομής των αναγνωρισμένων προσφύγων σε ορισμένες χώρες,. Δυνατότητα μετακίνησης αξιωματούχων μεταξύ των κρατών μελών, για λόγους διαχείρισης μαζικής ροής μεταναστών.
•Δυνατότητα δημιουργίας και μεταφοράς στρατοπέδων συγκέντρωσης και σε χώρες εκτός της Ε.Ε
Φέτος το καλοκαίρι το ελληνικό κράτος, ακολουθώντας τους σχεδιασμούς της Ε.Ε.., προχωρά σε “κάθαρση της χώρας”. Αποτελώντας γεωγραφικά και πολιτικά το σύνορο της Ευρώπης, η Ελλάδα λειτουργεί ως δίοδος στην Ευρώπη για τα κύματα μετανάστευσης. Συνεπώς είναι και η χώρα στην οποία πρέπει να παρθούν δραστικά μέτρα για την “καταπολέμηση” τους. Εμφανίζονται σχέδια για την αξιοποίηση παλιών νατοϊκών βάσεων με σκοπό τη δημιουργία στρατοπέδων συγκέντρωσης μεταναστών. Αυξάνεται η αστυνόμευση και πραγματοποιούνται σχέδια για επιχειρήσεις σκούπα σε δημόσιους χώρους, σε σπίτια και σε χώρους εργασίας για τις μαζικές συλλήψεις μεταναστών χωρίς χαρτιά. Τα πολιτικά κόμματα αναδεικνύουν την ουσία τους είτε θριαμβολογώντας για αυτή τη στρατηγική, είτε παρατηρώντας αποχαυνωμένα τις πολιτικές εξελίξεις και τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων. Η μηντιακή εξουσία σιγοντάρει.
Εν μέσω μίας έντονης οικονομικής και πολιτισμικής κρίσης η ανισότητες αυτού του κόσμου φαίνονται πιο ξεκάθαρα, οι κοινωνικές αντιθέσεις οξύνονται, οι αντιδράσεις απέναντι στην αδικία μαζικοποιούνται και γίνονται ολοένα πιο ριζοσπαστικές. Οι άνθρωποι αλλάζουν. Σαν άμεση αντίδραση, στην απέναντι πλευρά, η καταστολή σκληραίνει, οι πολιτικές γίνονται πιο συντηρητικές, η εξουσία ακόμα πιο συγκεντρωτική, πιο απόλυτη και ένα από τα βασικά της όπλα, η προπαγάνδα, αναβαθμίζεται. Είναι παλιά και καλά δοκιμασμένη η μέθοδος της κατασκευής του εθνικού εχθρού, με σκοπό τη συσπείρωση της κοινωνίας.
Με αφετηρία το γεγονός ότι οι μετανάστες αποτελούν για αρκετό κόσμο κάτι το ”ξένο”, στήνεται μία ολόκληρη καμπάνια και υιοθετείται η ανάλογη ρητορική, με βασικούς εκφραστές της την άκρα δεξιά. Θέλει να πείσει πως οι μετανάστες είναι υπαίτιοι για την υποβάθμιση της ζωής του καθενός, διότι σε αυτούς αποκλειστικά οφείλονται η αύξηση της ανεργίας, της εγκληματικότητας και του μαύρου εμπορίου. Αυτά τα φαινόμενα, στην ουσία είναι διάχυτα στην κοινωνία και δομικά στοιχεία λειτουργίας του καπιταλισμού. Άλλωστε η σύγχρονη μετανάστευση οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στους πολέμους που διεξάγουν οι «ανθρωπιστικοί»- δημοκρατικοί δυτικοί πολιτισμοί, στο παγκοσμιοποιημένο ελεύθερο εμπόριο, νόμιμο ή παράνομο (ή ακόμα καλύτερα, επίσημο ή ανεπίσημο) άρα και στην επιθυμία συσσώρευσης του φυσικού και κοινωνικού πλούτου σε βάρος γης και ανθρώπων. Το «πρόβλημα της παράνομης μετανάστευσης» φανερώνει τα αδιέξοδα που γεννά ο καπιταλισμός ως ένα σύστημα που βασίζεται στην εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.
Το πρόβλημα για τα κοινωνικά ζητήματα ενός τόπου δεν είναι οι μετανάστες. Το πρόβλημα είναι οι ίδιες οι κοινωνικές συνθήκες και σχέσεις που επιβάλλουν σε αυτά τα άτομα την ιδιότητα του μετανάστη και ό,τι αυτή συνεπάγεται. Απέναντι σε αυτή την πραγματικότητα όλοι μας έχουμε μερίδιο ευθύνης.
Οι μετανάστες αποτελούν το πιο καταπιεσμένο κομμάτι των πρωτοκοσμικών δυτικών πολιτισμών. Ο διάχυτος ρατσισμός τους ορίζει σαν κοινωνικά όντα, σαν σώματα, ως τους πιο βρώμικους, τους πιο αδύναμους, ως τα μιάσματα αυτής της κοινωνίας. Ως τους υποτελείς. Τους πιο απομονωμένους κοινωνικά λόγω της ιδιότητάς τους. Αυτούς πάνω στους οποίους θα ξεσπάσει ακόμα και ο κάθε μικροαστός που τον πνίγει η εθνική του υπερηφάνεια, που τον τρελαίνει η επιθυμία να εξουσιάσει και αυτός κάποιον άνθρωπο για να νοιώσει πιο ολοκληρωμένος. Εργασιακή εκμετάλλευση, δημόσιοι εξευτελισμοί, ξυλοδαρμοί, μαχαιρώματα, εμπρησμοί σπιτιών, πογκρόμ, βιασμοί και δολοφονίες μέσα σε αστυνομικά τμήματα… Ο κατάλογος είναι μεγάλος.
Σύμφωνα με τη στρατηγική του διαίρει και βασίλευε, προωθούνται διαχωρισμοί που θα αποτρέπουν την δημιουργία σχέσεων αλληλεγγύης μεταξύ των καταπιεσμένων. Διαχωρισμοί όπως αυτοί της εθνικότητας ή της θρησκείας. Επιπλέον ο διαχωρισμός των νόμιμων και “εξελληνισμένων” από τους “λαθραίους” μετανάστες γεννά ανισότητες ακόμα και μεταξύ των μεταναστών, καθώς οι νόμιμοι, οι προνομιούχοι δηλαδή, αφού αφομοιωθούν από τις κυρίαρχες σχέσεις, πιθανών δε θα είναι στο πλευρό των εξαθλιωμένων (όπως πχ φάνηκε στα γεγονότα της Mανωλάδας), καθώς θα έχουν πλέον και αυτοί το «προνόμιο» να εξουσιάσουν κάποιους, το οποίο θα φαντάζει σαν κατάκτηση. Θα είναι πια, με μικροαστικούς όρους, βολεμένοι. Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα του σχεδιασμού του Υπ. Εσωτερικών για τη δημιουργία αστυνομικού σώματος που θα απαρτίζεται αποκλειστικά από μετανάστες, ώστε να εσωτερικοποιηθεί η καταστολή στους κύκλους τους και να φαντάζει σαν κάτι το φυσικό και το αναγκαίο κοινωνικά.
Μία αντικειμενική δυσκολία που επίσης συναντάται είναι αυτή των πολιτισμικών διαφορών που καθιστά δύσκολη την επικοινωνία μεταξύ των καταπιεσμένων, λόγω διαφορετικής γλώσσας ή κουλτούρας. Έτσι δημιουργούνται μειονότητες που ελέγχονται και καθοδηγούνται από θρησκευτικούς ή φυλετικούς ηγέτες, οι οποίες λειτουργούν σαν υποκατάστατα του αισθήματος κοινότητας, ναρκώνοντας έτσι την επιθυμία για κοινωνικοποίηση και για δημόσια ζωή.
Στις τελευταίες επιχειρήσεις σκούπα, για την αντιμετώπιση της «μάστιγας» των μεταναστών, στο κέντρο της Αθήνας, στη ναζιστική εκστρατεία των «αγανακτισμένων πολιτών» του Αγίου Παντελεήμονα και στις συγκρούσεις που ακολούθησαν στους δρόμους της πόλης, ήτανε ξεκάθαρη η παρουσία τραμπούκων, φανατισμένων με φασιστικά ιδεώδη και οργανωμένων στην χρυσή αυγή, όπως ξεκάθαρος ήτανε και ο ρόλος τους σε αυτές τις καταστάσεις.
Τέτοια άτομα υιοθετούν πρακτικές οι οποίες, πέρα από τον τρομοκρατικό-δολοφονικό τους χαρακτήρα, προπαγανδίζουν τον παραλογισμό της εθνικής ακεραιότητας. Η στήριξη που έχουν από τα ΜΜΕ και η στενή τους συνεργασία με την αστυνομία και την άκρα δεξιά, τους ενδυναμώνει σε πρώτο επίπεδο και καταλήγει, περαιτέρω, να τους νομιμοποιεί σε κάποιο βαθμό κοινωνικά σαν αντιδραστικά κομμάτια της κοινωνίας που αντιστέκονται στον “εκφυλισμό” της.
Αυτό που ισχύει στην πραγματικότητα είναι ότι αποτελούν κομμάτι μιας «κοινωνίας» αυτοκαταστροφικής, όπου κομμάτια της βρίσκονται σε πόλεμο, σαν ένα μη θεσμοθετημένο στρατιωτικό σώμα για την επιβολή της τάξης. Έτσι οι παρακρατικές συμμορίες στρατεύονται εντελώς απροκάλυπτα από τους εξουσιαστικούς μηχανισμούς για να εξαφανίσουν κάθε μορφή αντίστασης, από όπου και αν προέρχεται. Αποτελούν άλλο ένα άμεσο και ξεκάθαρο παράδειγμα του πως τα εξουσιαστικά συστήματα κοινωνικής οργάνωσης επιβάλλουν τις πολιτικές τους μέσω της βίας και του φόβου που ενδεχόμενα αυτή γεννά.
Μετά το Δεκέμβρη και τη ριζοσπαστικοποίηση των κοινωνικών αντιδράσεων απέναντι στην εκμετάλλευση, την ανισότητα, την κρατική βία και τον κοινωνικό έλεγχο, βιώνουμε την διαρκώς αυξανόμενη ένταση αυτών των φαινομένων καθώς έρχονται να επιβάλλουν την τάξη, και να ακρωτηριάσουν την κοινωνία από τα πιο «απειλητικά» της κομμάτια. Για την εγκαθίδρυση ακόμα πιο απολυταρχικών καθεστώτων. Για ένα περιβάλλον αποπνικτικά “ασφαλές”. Για ένα κόσμο λοβοτομημένο.
Η κοινωνία χωρίζεται σιγά σιγά σε δύο στρατόπεδα Όσο κομμάτια της τείνουν προς την συντηρητικοποίηση της τόσο θα αυξάνονται και οι άνθρωποι που αντιστέκονται στη νάρκωση της. Οι άνθρωποι που τον Δεκέμβρη δείξαμε τον αριθμό και τη δύναμή μας. Ολοένα και πιο οργανωμένοι, θα πολεμάμε τους φόβους μας μέχρι την ρήξη με ότι μας κλέβει τη ζωή, μέχρι την ανατροπή του υπάρχοντος.
Εθνική είναι η ενότητα των δολοφόνων!