Η διαφωτιστική περιπέτεια του Mitsos

Εδώ και αρκετό καιρό, ταυτόχρονα με την “επικοινωνιακή έκρηξη” της χρυσής αυγής, οι διευθύνσεις των ηλεκτρονικών μας ταχυδρομείων έχουν γίνει μέσω διαφόρων διακλαδώσεων (βλέπε forward mail) τόπος εναπόθεσης ηλεκτρονικών κοπράνων υπό τη μορφή 'ανωνύμων πατριωτικών μηνυμάτων'. Συνήθως πρόκειται για μικρά στο μέγεθος και δήθεν 'πρωτοτυπα' στη μορφή μηνύματα που συχνά έχουν αντιμνημονιακό-αντιμερκελικό μανδύα και σχεδόν πάντα δεν αποτελούν τίποτα άλλο από ξεκάθαρη εθνικιστική προπαγάνδα. Αυτά τα μηνύματα, μάλιστα, έχουμε παρατηρήσει ότι αναπαράγονται και διαδίδονται δυστυχώς από αφελείς και ανίδεους πολίτες (όταν δεν πρόκειται για συνειδητούς προπαγανδιστές της 'εθνικιστικής-φασιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση').


Ένα τέτοιο χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί και το παρακάτω μήνυμα-
mail που εξιστορεί μια μέρα της ζωής ενός συμπαθή έλληνα ανέργου, του Γιάννη (αναπαράγουμε όπως λάβαμε ορισμένοι το mail στο προσωπικό μας ταχυδρομείο).

Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί … σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN) Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL) Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY) Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM) Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY), Φόρεσε εσώρουχο (MADE IN BAGLADESH) Τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) Κάλτσες (MADE IN EGUPT) Παπούτσια (MADE IN ITALY) Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούργια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA) ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOODA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ KAI ΜYLNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN) Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN). Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA), Ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA) μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN) το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA) και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ. Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA), ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL), Άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA) και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA). Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τι διάολο φταίει και δεν μπορεί να βρεί μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ…

H μικρή αυτή ιστορία, ωστόσο, έμεινε λειψή. Ο συγγραφέας της άφησε για έκπληξη το καλύτερο κομμάτι της, αυτό που αφηγούνταν το τι συνέβη όταν ο Γιάννης, ένα φθινοπωρινό βράδυ, μουρμούριζε στην παρέα του για τις άκαρπες προσπάθειες του να βρει δουλειά…Ένας απ΄τους ακροατές των παραπόνων του, ο Mitsos

 

[Ο ΜΗΤΣΟΣ]

Ο
Mitsos ήταν φίλος του ΓΙΑΝΝΗ. Ο Mitsos λοιπόν πήγε και έπαιξε στο καζίνο, σ' ένα απ' τα αρκετά που υπάρχουν στην Ελλάδα, καθώς παρατηρείται μια παγκόσμια σύμπτωση -η τρομακτική αύξηση των καζίνο και του τζόγου γενικότερα να συμπίπτει με την άνοδο της πείνας και της εξαθλίωσης- κέρδισε 500.000 ευρώ και σκέφτηκε να κάνει το γύρο του κόσμου σε ένα χρόνο.

Είχε ακούσει το φίλο του το Γιάννη να παραπονιέται για “τις θέσεις εργασίας που λείπουν από τη χώρα του ενώ αφθονούν στις υπόλοιπες”, οπότε αποφάσισε να περάσει από τις χώρες στις οποίες είχαν κατασκευαστεί τα προϊόντα που θύμιζαν στο Γιάννη την ανεργία του.

Ξεκίνησε λοιπόν από την Ελβετία, όπου είδε πως οι κατώτεροι μισθοί στη χώρα κυμαίνονται πάνω από τα 10 ευρώ την ώρα. Αυτό του έκανε εντύπωση οπότε έψαξε και έμαθε πως η χώρα αυτή, πάντα προστατευόμενη από τις μεγάλες γειτονικές καπιταλιστικές δυνάμεις που τη δημιούργησαν, δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο, από τον καιρό της ίδρυσής της, παρά ένα τεράστιο πλυντήριο για το ξέπλυμα αμύθητων “μα;ύρων” χρηματικών ποσών, διαφόρων μαφιόζων ναρκεμπόρων, οπλεμπόρων και σωματεμπόρων, οι οποίοι, έτσι με τις επενδύσεις τους στο νόμιμο κομμάτι της οικονομίας κατάφεραν και την ανεργία να ρίξουν, και τα λεφτάκια τους να ξεπλύνουν, και να διατηρούν σταθερή την κοινωνική ειρήνη προσφέροντας υψηλό βιοτικό επίπεδο στο ντόπιο πληθυσμό.

Μετά πετάχτηκε στη Σουηδία, τόπο κατασκευής του κρεβατιού του Γιάννη, κατασκευασμένο, φυσικά -από ποιον άλλο- από την ΙΚΕΑ… Εκεί λοιπόν διαπίστωσε πως το “θαύμα” της εν λόγω εταιρείας που ταίζει τόσα στόματα καθημερινά, είναι βασισμένο στις πρωτοποριακές ιδέες του ιδιοκτητη της, ονόματι IngvarKamprad, ο οποίος από τα νιάτα του κιόλας είχε δείξει τη διορατικότητα και τις προθέσεις του, αποτελώντας εξαιρετικά δραστήριο μέλος του σουηδικού ναζιστικού κινήματος, μαζεύοντας λεφτά και στρατολογώντας κόσμο για λογαριασμό του.

Έπειτα πήγε στη Βραζιλία καθώς στην Ευρώπη του φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά… Εκεί είδε πως η ανεργία είχε προσωρινα μειωθεί αισθητά, κυρίως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 αλλά και του Μουντιάλ ποδοσφαίρου που πρόκειται να διεξαχθεί εκεί το 2014. Αργότερα έμαθε για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στρατού και αστυνομίας στις φαβέλες του Ρίο, καθεμιά από τις οποίες [επιχειρήσεις] έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς [συχνά ανάμεσά τους μικρά παιδιά], και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια-παράγκες τους, για την ανάγκη 'καλλωπισμού' της πρωτεύουσας ενόψει των μεγάλων διοργανώσεων… [σχετικό δοκίμιο στα αγγλικά στο http://en.contrainfo.espiv.net/files/2012/06/GenocideandSpectacle1.pdf]. Ο Mitsos, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αισθάνθηκε σφοδρές προκαταβολικές τύψεις να τον περιτυλίγουν στη σκέψη οτι σε λίγα χρονάκια από τώρα, θα πανηγυρίζει σίγουρα τα γκολάκια της αγαπημένης του 'σελεσάο' στον τελικό ενός αιματοβαμμενου μουντιάλ…

Επιπλέον, τα ευρήματα αυτά του έφεραν απέχθεια κι έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στην Ευρώπη και στη Γερμανία, για να δει πώς εφαρμόζεται εκεί το μοντέλο που υποτίθεται πως θα σώσει και την Ελλάδα [κρατικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών, 'απελευθέρωση της εργασίας' κλπ].


Εκεί λοιπόν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει από κοντά ορισμένες βασικές παραμέτρους που διαμόρφωσαν το “θαύμα της γερμανικής οικονομίας” -με βασικό πυλώνα την υποτίμηση της αξίας της εργασίας- όπως για παράδειγμα έναν νόμο του 2005 που υποχρεώνει όσους παίρνουν επίδομα ανεργίας να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, όσο κακοπληρωμένη και αν είναι…Έμαθε για το παράδειγμα ενός 58χρονου μηχανικού που κλήθηκε να εργαστεί ως βοηθός κηπουρού για 5 μήνες-30 ώρες την εβδομάδα, με ωρομίσθιο…1,5 ευρώ, ενώ πληροφορήθηκε και για την πρωτοποριακή ιδέα ενός επιχειρηματία να προωθεί 20χρονους νεους και νεες σε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίοι δεν θα έπαιρναν
δεκάρα τσακιστή από το μάρκετ ή από την επιχείρηση, αλλά θα ζούσαν από τα όποια φιλοδωρήματα των πελατών… Αντίιθετα ο επιχειρηματιας θα εισέπραττε ποσό για κάθε υπάλληλο από το σουπερ μαρκετ. 'Έτσι γίνονται τα φράγκα… Τελικά μάλλον δεν είναι ότι μας ζηλέυει η Μέρκελ και μας μισεί θανάσιμα ο Σόιμπλε για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αφού και στους αδύναμους της Γερμανίας όχι απλά κάνουνε τα ίδια, αλλά τα 'χουν κάνει εδώ και χρόνια, και μάλιστα οι Σοσιαλιστές του Σρέντερ… σκεφτηκε πικρά.
 
Όσο για την Ιταλία και την Ισπανία… αυτές τις είχε απορρίψει εξαρχής… Αμφότερες βρίσκονται ένα βήμα πριν την… ελληνοποίησή τους, από άποψης οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, άσε που η Ισπανία έχει έτσι κι αλλιώς από καιρό τώρα υψηλότερη ανεργία κι απ' την Ελλάδα την ίδια.
 
Απογοητευμένος από την Ευρώπη, o Μitsos σκέφτηκε να φύγει για μέρη μακρινά και επέλεξε το Μπαγκλαντές, καθώς διάβασε στις οικονομικές εφημερίδες ότι η χώρα παρουσιάζει εδώ και καιρό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της 7-8% ετησίως, οπότε έχοντας ακούσει τη λέξη “ανάπτυξη” και “ανταγωνιστικότητα” γύρω στις 34.000 χιλιάδες φορές από κανάλια, εφημερίδες κ φίλους στο καφενείο, ως το μεγάλο στόχο της χώρας, το βωμό στον οποίο κάθε θυσία είναι απαράιτητη, είπε να πάει να δει από κοντά πώς επιτυγχάνεται αυτό το μεγάλο όραμα. Φτάνοντας απόρησε που είδε εκατομμύρια ανθρώπων να περιφέρονται μεσ' την απόλυτη φτώχεια, ενώ διαπίστωσε πως ο μέσος μισθός στη χώρα κυμαίνεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 48 ευρώ το μήνα. Αυτό ήταν και το κίνητρο για την κατασκευή και τις “επενδύσεις” (άλλη μια λέξη που ο mitsos είχε φτάσει να βλέπει κ στον ύπνο του), τα χιλιάδες -κυριολεκτικά- εργοστάσια εταιρειών πασίγνωστων στα μέρη μας όπως η H&M, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον δυτικο καταναλωτή να αγοράσει με 5 ευρώ μπλουζάκι καλής σχετικα ποιότητας, και παράλληλα να προσφέρει απλόχερα τόσες θεσεις εργασίας στους ανθρώπους του “τρίτου κόσμου”… οι οποίοι ειναι τόσο ευγνώμονες για τη δουλειά τους, που ανά λίγους μήνες καίνε συθέμελες τις μονάδες των εργοστασίων όπου δουλεύουν, ενίοτε με τους διεθυντές μέσα, ως απάντηση στις απαγωγές, τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες διαφόρων εργαζομένων, κάθε φορά που αυτοί απεργούν για να ζητήσουν αύξηση των μισθών τους.
 
Ο mitsos συγκλονίστηκε πολύ από τη θέα προσώπων καμμένων με οξύ, μιας σταθερής πρακτικής αντεκδίκησης διαφόρων ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών και μαφιόζων εναντίον ατόμων που δουλεύουν για λογαριασμό τους και τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα. Τόσο πολύ που αποφάσισε να μην επιστρέψει ξανά εκεί, αλλά και να μην πάει καν στην Ταϊβάν και τη Σρι Λάνκα, αντιλαμβανόμενος ότι και εκεί λαμβάνουν χώρα παρόμοια “οικονομικά θαύματα”…Φεύγοντας, ένα παράξενο αίσθημα τον βασάνιζε, χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορίσει περί τίνος ακριβώς επρόκειτο… είχε πάντως να κάνει με το βιτριόλι στο πρόσωπο εκείνων των γυναικών, το οποίο του θύμιζε κάτι πολύ έντονα…. κάπου το είχε ξανακούσει αυτό.
 
Πριν εγκαταλείψει οριστικά την Ασία, αποφάσισε να φτάσει μέχρι και την Ιαπωνία, για να δει με τα ματια του την περιβόητη ιαπωνική πειθαρχία στους νόμους η οποία, σύμφωνα με τα όσα παραδοσιακά ακούγονταν στη χώρα του, είχε οδηγήσει τη χώρα στη μεγάλη ανάπτυξη που γνώρισε, την πτώση της ανεργίας κλπ. Η ανησυχία του Mitsos ξεκίνησε να εκδηλώνεται ένα πρωϊνό, όταν κοιτώντας τη λεκάνη της τουαλέτας που μόλις είχε χρησιμοποιήσει στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, λίγο έξω από το Τόκυο, αντίκρισε κάτι φωσφορίζοντα πράσινο-τιρκουάζ υγρά. Απευθύνθηκε στη ρεσεψιόν όπου και ενημερώθηκε ότι η ραδιενέργεια από το πυρηνικό 'ατύχημα' των σχετικών εγκαταστάσεων στη Φουκουσίμα είχε διαχυθεί μέσω της ατμόσφαιρας και του υδροφόρου ορίζοντα σε όλη την περιοχή, ακόμη και στις γειτονικές χώρες. O Mitsos θύμωσε και ρώτησε έξαλλος τη ρεσεψιόν γιατί δεν είχε ενημερωθεί σχετικά, λαμβάνοντας την απάντηση ότι η πληροφορία αυτή συνυπήρχε μέσα στο 15σέλιδο έγγραφο που συμπλήρωσε πριν κλείσει το δωμάτιό του και στο οποίο είχε βάλει τη τζίφρα του. Νοιώθοντας εξαπατημένος αποφάσισε να ψάξει λίγο ορισμένες “γκρίζες πτυχές” του μεγάλου ατυχήματος και πραγματικά γούρλωσε τα μάτια του την ώρα που διάβαζε ότι μια ολόκληρη φουρνιά προϊσταμένων, ελεγκτών ασφαλείας, κρατικών εμπειρογνωμόνων και μεγαλοστελεχών της ιδιοκτήτριας εταιρείας της μονάδας Tepco είχαν ξεσκιστεί στο λάδωμα, τις παρατυπίες και τους ψεύτικους ελέγχους στο εργοστάσιο, με στόχο -τι άλλο- τη συνέχιση της κερδοφόρας λειτουργίας του που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ιαπωνική οικονομία για μια σειρά από λόγους [πτώση ανεργίας- “ανάπτυξη”- “ενεργειακή αυτάρκεια”]… “Μα καλά, νόμιμες απλήρωτες δουλειές στη γερμανια, όργιο ρεμούλας και λαμογιάς με κόστος μια πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, μα…έτσι χτίζονται τελικά οι γερές και άσπιλες οικονομίες χωρίς ανεργία;” αναρωτήθηκε ο φίλος μας.
 
Έχοντας διαγράψει οριστικά την Ευρώπη στη συνείδησή του, ο mitsos επέστρεψε στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα επισκέφτηκε τη Χιλή και την Αργεντινή, μονάχα όμως για να πληροφορηθεί με απογοήτευση πως αμφότερα τα 2 αυτά κράτη, ιδρύθηκαν και μπολιάστηκαν κυριολεκτικά, για να αναπτυχθούν, με το αίμα των ανθρώπων που ζούσαν στα εδάφη αυτά για χιλιάδες χρόνια [“αυτόχθονες” – “ιθαγενείς” που τους αποκάλεσαν “ινδιάνους”], πριν την έλευση των Ισπανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν μάλιστα ορισμένες πρωτοποριακές οικονομικές εφαρμογές στη Χιλή, χώρα -”πρότυπο ανάπτυξης” της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα η ιδέα να ιδιωτικοιποιηθεί όχι μόνο το νερό της βροχής, αλλά κάθε κυβικό μέτρο ύδατος στη χώρα, από τη μεγαλύτερη λίμνη μέχρι το μικρότερο ποτάμι. Έτσι οι πλούσιοι μπόρεσαν να αγοράσουν τεράστιες υδροφόρες εκτάσεις και να τις χρησιμοποιήσουν για να υδροδοτήσουν τις business τους, όπως τα μεγαλύτερα λατομεία χαλκού και ασημιού του πλανήτη, αφήνοντας κατάξερα τα υπόλοιπα εδάφη και τους μικροαγρότες απελπισμένους να μην ξέρουν από πού τους ήρθε [η ξηρασία]. Λίγο πριν αναχωρήσει, ο mitsos πληροφορήθηκε πως ο σπόρος του πρωτοποριακού αυτού νόμου προερχόταν από την περίοδο της χούντας Πινοτσέτ, περίοδος κατά την οποία οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού [UniversityofChicago] έψαχναν μια χώρα-πειραματόζωο για να εφαρμόσουν τις ρηξικέλευθες θεωρίες τους και επισκέφτηκαν τη Χιλή όπου σε συνεργασία με το Στρατηγό Πινοτσέτ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα και πέθαναν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα, αλλά πέτυχαν να απελευθερώσουν την οικονομία.
 
Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια τα καλά απολαμβάναμε την αξέχαστη Βίρνα Δράκου να φροντίζει τη Σελήνη…υπήρχε ποιότητα στη ζωή μας και οι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες έπαιρναν αυτά που τους αξίζαν,σκέφτηκε ο Mitsos στο αεροπλάνο της επιστροφής για την ελλάδα, αναλογιζόμενος τα “προ-κρίσης χρόνια” κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του.
 
Επιστρέφοντας από το μεγάλο του ταξίδι, ο Μitsos είχε πια συνειδητοποιήσει αρκετά πράγματα, με πρώτο και καλύτερο ότι οι 'οικονομικοί δείκτες ευμάρειας, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότας', είναι πολύ συχνά αντιστρόφως ανάλογοι του βιοτικού επιπέδου των χωρών τις οποίες συνοδεύουν. Συνειδητοποίησε το πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τα 'μεγάλα κράτη' είναι πάντοτε χτισμένα πάνω σε ολόκληρες δεξαμενές αίματος, ανθρώπινου και μη.
 
H ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”, συλλογίστηκε, δεν συνεπάγεται “απλώς” την κατάληψη μιας υψηλότερης θέσης στην παγκόσμια κατάταξη των κρατών με βάση τα ΑΕΠ τους, αλλά πολύ περισσότερο αφορά στην εξώθηση προς έναν πολύμορφο και κυρίως ανελέητο ανταγωνισμό, πόλεμο κανονικό, μεταξύ των υποτελών κοινωνικών ομάδων κάθε χώρας, όχι πια με στόχο την ανέλιξη στις βαθμίδες του κοινωνικού status, αλλά για την ίδια την εξασφάλιση της επιβίωσης, για την εξασφάλιση τροφίμων, φαρμάκων, θέρμανσης και στέγης, όσοι δεν έχουν άλλους τρόπους για να τα βγάλουν πέρα εκτός από το μεροκάματο, οφείλουν να βρουν τους τρόπους να αυτοκτονήσουν κάθε μέρα κι από λίγο γινόμενοι πιο ελαστικοί, πιο ευέλικτοι, πιο πειθήνιοι και παραγωγικοί μα ταυτόχρονα και πιο φτηνοί στο αφεντικό τους, ώστε να καταλάβουν την επισφαλέστατη κι όμως πολυπόθητη θέση εργασίαςαυτοί,κι όχι οι άλλοι. Η αυτομείωση, λοιπόν, κι ο αυτοεξευτελισμός των 'από τα κάτω', αυτό είναι η δημιουργία εθνικής ανταγωνιστικής οικονομίας, κατέληξε το συλλογισμό του ο Mitsos.
 
Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε τη γαλάζια μας τη θάλασσα να φτύνει 'μαύρο χρυσό' -με κίνδυνο να καταστραφεί για πάντα-τους γλάρους να κλάνουνε φυσικό αέριο και τους εαυτούς μας να τρέχουνε πανικόβλητοι μην πα και λείψει κανένα παγάκι απ' το Mojito που θα μας παραγγέλνουνε οι σκαφάτοι της βουλιαγμένης, αυτό θα πει “αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου και ανθρώπινου δυναμικού;”
 
Αντιλαμβανόμενος πια ότι το αίτημα για άνοιγμα θέσεων εργασίας πάση θυσια –στοιχείο που του είχε κατά μειζονα λόγο προκαλέσει την επιθυμία να πραγματοποιήσει το ταξίδι του- είναι το αίτημα των πλουσίων και ισχυρών κάθε τόπου, να εκμεταλλευτούν με όσο το δυνατόν χειρότερους όρους το εργατικό δυναμικό της εκάστοτε χώρας, με στόχο, τι άλλο, τη μεγιστοποίηση των κερδών τους…
 
Έτσι αντιλήφθηκε τη σημασία ενός συνθήματος με σπρέι που είχε δει κάποτε σε ένα τοίχο, ο ρατσισμος ρίχνει τα μεροκάματα, έλεγε… "Εάν οι ντόπιοι είχαν υπερασπιστεί τα εργασιακά και συνολικά δικαιώματα των μεταναστών", σκέφτηκε, κερδισμένοι θα ήταν όλοι. Αντίθετα, τώρα έρχεται η Χρυσή Αυγή και προτείνει “ανοιγμα θέσεων εργασίας μονο για έλληνες”, με το μισθό που παίρνουν όμως οι ήδη απίστευτα υποτιμημένοι μετανάστες… “Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση και το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υπερασπίστηκε την αναξιοπαθούσα κοινωνική ομάδα των εφοπλιστών, στην απαίτηση των ευρωπαίων να καταβάλλουν ένα μικρο φόρο”, ολοκλήρωσε τη σκέψη του ο φιλος μας.
 
Η ιστορία του Mitsos έγινε τελικά ευρέως γνωστή, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αφότου επέστρεψε σπίτι του, ο Mitsos δεν έκατσε πολύ, αλλά τράβηξε για Αίγυπτο μεριά… Γοητευμένος από την αναγέννηση του συγκλονιστικού αγώνα της εκεί νεολαίας [αλλά όχι μόνο] που όχι μόνο κατάφερε να ρίξει μια 30χρονη δικτατορία, αλλα αναζωπυρώνεται διαρκώς μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι παρά το μεγάλο φόρο αίματος, η λευτεριά είναι ακόμη μακριά από το να κατακτηθεί, κι ότι ο αγώνας δε μπορεί να σταματάει ποτέ, παρά μόνο να συνεχίζεται μέχρι το τέλος κάθε είδους εκμεταλλευτικής σχέσης…