12/1, Θεσσαλονίκη: Πορεία αλληλεγγύης στη βίλλα αμαλίας και τους απελευθερωμένους χώρους

Το δηλώνουμε ξεκάθαρα,
θα υπερασπιστούμε τους κοινωνικούς αγώνες με όποιον τρόπο περνάει από το χέρι μας.

Κάτι συμβαίνει τους τελευταίους μήνες. Οι επιθέσεις από κάθε πλευρά του κοινωνικού ταξικού πολέμου αυξάνονται πάλι απότομα, η σύγκρουση γίνεται πιο άμεση, πιο βίαιη, πιο αποφασιστική. Και φυσικά όλοι έχουν ακούσει για αυτά. Tα δελτία ειδήσεων αλαλάζουν για την “ανακατάληψη των πόλεων”, οι εφημερίδες θριαμβολογούν για την “πάταξη της ανομίας”, ο Σαμαράς κατεβάζει -λένε- επιτέλους τις κουκούλες . Παρόλα αυτά θα μιλήσουμε και εμείς για όλαναυτά. Θα μιλησουμε από τη θέση μας και για τη θέση μας μέσα σε αυτή τη δίνη. Και θα ξεκινήσουμε από αυτά που συμβαίνουν τον τελευταίο καιρό στο κέντρο της Αθήνας.

Ο Άγιος Παντελεήμονας αποδείχτηκε ένα “πετυχημένο πολιτικό πείραμα” και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο το κεφάλαιο, ο κρατικός μηχανισμός και οι πολιτικοί φορείς που τον πλαισιώνουν, προσπαθούν να οχυρώσουν τη χωροταξική του βάση αλλά και συνάμα να το επεκτείνουν. Έχουν πετύχει τη συνολική υποτίμηση της ευρύτερης περιοχής, ενώ πλέον αυτή αναγνωρίζεται σαν μία εμπόλεμη ζώνη από όλα τα κοινωνικά κομμάτια που υπάρχουν εντός της, μηδενός εξαιρουμένου. Καθώς λοιπόν η ουσιά του πολιτικού κόστους σε αυτή την κατάσταση έχει αλλάξει, δεδομένης της ξεκάθαρης πόλωσης που συμβαίνει, προχωρούνε σε πιο επιβλητικές κινήσεις για τη διαμόρφωση ενός νέου πολιτικού περιβάλοντος. Οι σκόρπιες επιθέσεις σε μετανάστες εργάτες μετατρέπονται σε οργανωμένα πολυήμερα πογκρόμ με τισ πλάτες της αστυνομίας. Οι συλλήψεις και η διαπόμπευση οροθετικών γυναικών, τοξικοεξαρημένων και μεταναστών χωρίς χαρτιά εξελίσσονται σε μια μόνιμη “επιχειρήση σκούπα” με την επονομασία ξένιος ζεύς. Οι επιθέσεις εθνικιστών και μπάτσων στην κατάληψη Βίλλα Αμαλίας καταλήγουν στην οργανωμένη επιχείρηση της 20ής δεκέμβρη από δήμο, κράτος και ΜΜΕ για την εκκένωση της και τη σύλληψη 8 συντρόφων. Γιατί όμως το ενδιαφέρον εστιάζεται εκεί;

Πολλές φορές στο παρελθόν η επέλαση των εθνικιστικών πογκρόμ έχει σταματήσει στη Βίλλα Αμαλίας, με πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτό των περσινών συγκεντρώσεων που έγιναν για τη δολοφονία του Μανώλη Καντάρη. Τότε, για ορισμένες μέρες, οι καταληψίες μαζί με αλληλέγγυους συγκρούονταν με εθνικιστές και μπάτσους καθημερινά καταφέρνοντας τόσο την υπεράσπιση του χώρου τους όσο και τον περιορισμό των αντίπαλων συγκεντρώσεων σε εκείνη τη χωροταξία. Αυτή η στάση των καταληψιών εκπορεύεται από την 23χρονη παρουσία τους στην περιοχή, από την απόφασή τους να υπερασπιστούν έναν χώρο στον οποίο έχουν δραστηριοποιηθεί γενιές ολόκληρες του αντιεξουσιαστικού κινήματος. Πάντα αποτελούσε μια ανοιχτή δημόσια παρουσία του κινήματος στο κέντρο της πόλης με συναυλίες, καφενεία, εκδηλώσεις και κουζίνες. Εντός του στεγάζεται μία από τις πιο σημαντικές υποδομές του κινήματος, το αυτοοργανωμένο τυπογραφείο. Ήταν και θα παραμείνει το σπίτι συντρόφων και συντροφισσών το οποίο με τον κόπο, το μεράκι και την εργασία τους έχουν κρατήσει όρθιο ενώ για χρόνια είχε παρατηθεί από τους “νόμιμους ιδιοκτήτες” του να ρημάξει. Αυτός ο χώρος προωθεί αξίες και σχέσεις που δε μπορούν παρα να μπαίνουν εμπόδιο στις βλέψεις κράτους και κεφαλαίου για την περιοχή. Όσοι και όσες λοιπόν νοιώθουν τον χώρο αυτό σαν δικό τους θα τον υπερασπιστούν με τις αποφάσεις και την υπευθυνότητά τους, με τα σώματά τους και με ότι μέσα διαθέτουν. Όπως αυτοοργανώθηκαν ενάντια στους υπονομευτές των ζωών μας, έτσι θα συνεχίσουν να πορεύονται και τώρα.

Η πρόσφατη έφοδος στην ΑΣΟΟΕ, που απέχει μόλις 5 λεπτά από τη Βίλλα Αμαλίας είναι επίσης αποτέλεσμα της ίδιας κατάστασης. Μήνες τώρα, οι μετανάστες μικροπωλητές που έχουν τους πάγκους τους σε εκείνο το σημείο αντιμετωπίζουν επιθέσεις από το ίδιο μέτωπο που αντιμάχονται οι καταληψίες της Βίλλας. Και όπως οι παραπάνω, έτσι και οι μικροπωλητές όλο αυτό το διάστημα τους αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά, έχοντας πλέον οργανωθεί αναλόγως και στη βάση της ταξικής τους θέσης. Μπαίνοντας στη διαδικασία να υπερασπιστούν τη δυνατότητά τους να κάνουν ένα μεροκάματο, αποτελούν ένα παράδειγμα, μια πρόταση οργανωμένης αυτοάμυνας και ταξικής ενότητας για όλο το μεταναστευτικό πληθυσμό της περιοχής που έχει να αντιμετωπίσει μια διαρκή απειλή, μέρα νύχτα. Η έφοδος στην ΑΣΟΟΕ, παράλληλα, κατέληξε και στο χτύπημα μιας ακόμη σημαντικής υποδομής του κινήματος, του αυτοοργανωμένου ραδιοφωνικού σταθμού, ραδιοζώνες ανατρεπτικής έκφρασης, που εξέπεμπε -και εξακολουθεί να εκπέμπει- στα fm μεταδίδοντας τη φωνή του κινήματος αντί να αναπαράγει τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τέτοιες καταστάσεις όμως δε συμβαίνουν μόνο στην Αθήνα. Στην πόλη μας, η εκκένωση στης κατάληψης Δέλτα στο Βαρδάρη συνέπεσε με το άνοιγμα γραφείων της χρυσής αυγής κεντρικής μακεδονίας, ένα τετράγωνο παρακάτω και απέναντι από τα γραφεία του επίσημου σώματος ψηφοφόρων της, κοινώς, το αστυνομικό τμήμα της περιοχής. Στην Ξάνθη μέσα σε μία πρωτόγνωρη για την πόλη κατάσταση, έχει ξεκινήσει μία ανοιχτή σύγκρουση. Από την πλευρά του κινήματος έχουν οργανωθεί αντιεθνικιστικές πορείες, συγκεντρώσεις και παρεμβάσεις καθώς και το σπάσιμο των γραφείων της χ.α.. Πρίν από λίγες μέρες, έγινε εμπρηστική επίθεση στον αυτοοργανωμένο κοινωνικό χώρο Xanadu στο κέντρο της πόλης με το πολιτικό πρόσημο που την συνοδεύει να είναι ξεκάθαρο. Όπως όμως οι σύντροφοι συντηρούσαν το χώρο πριν από την επίθεση έτσι και τώρα θα τον επισκευάσουν και θα συνεχίσουν τη λειτουργία του. Στο Αγρίνιο, η δυναμική  παρουσία του αντιφασιστικού κινήματος έχει κληθεί να αντιμετωπίσει την εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Apertus το περασμένο καλοκαίρι και το έχει κάνει. Ο κατάλογος βέβαια με καταστάσεις ρήξης είναι μακρύς.

Μέσα σε αυτό τον πόλεμο στεκόμαστε δίπλα σε αυτά τα πολιτικά εγχειρήματα και στους αδιαμεσολάβητους κοινωνικούς ταξικούς αγώνες. Για να υπερασπιστούμε την ιστορία τους, τις συντροφικές μας σχέσεις αλλά και την προοπτική οικοδόμησης ενός ανατρεπτικού κινήματος που δε μπορεί παρά να περνά μέσα και από αυτούς τους  χώρους.

Η Βίλλα Αμαλίας θα παραμείνει εστία ανατρεπτικού αγώνα, οι καταλήψεις θα συνεχίσουν να υπονομεύουν την αναπαραγωγή του καπιταλισμού, αυτός ο πόλεμος δεν είναι μονόπλευρος.

Πορεία αλληλεγγύης στη Βίλλα Αμαλίας και τους κατειλημένους χώρους 12/1, 12:00, καμάρα

Συνέλευση αλληλέγγυων

Η διαφωτιστική περιπέτεια του Mitsos

Εδώ και αρκετό καιρό, ταυτόχρονα με την “επικοινωνιακή έκρηξη” της χρυσής αυγής, οι διευθύνσεις των ηλεκτρονικών μας ταχυδρομείων έχουν γίνει μέσω διαφόρων διακλαδώσεων (βλέπε forward mail) τόπος εναπόθεσης ηλεκτρονικών κοπράνων υπό τη μορφή 'ανωνύμων πατριωτικών μηνυμάτων'. Συνήθως πρόκειται για μικρά στο μέγεθος και δήθεν 'πρωτοτυπα' στη μορφή μηνύματα που συχνά έχουν αντιμνημονιακό-αντιμερκελικό μανδύα και σχεδόν πάντα δεν αποτελούν τίποτα άλλο από ξεκάθαρη εθνικιστική προπαγάνδα. Αυτά τα μηνύματα, μάλιστα, έχουμε παρατηρήσει ότι αναπαράγονται και διαδίδονται δυστυχώς από αφελείς και ανίδεους πολίτες (όταν δεν πρόκειται για συνειδητούς προπαγανδιστές της 'εθνικιστικής-φασιστικής πρότασης εξόδου από την κρίση').


Ένα τέτοιο χαρακτηριστικότατο παράδειγμα αποτελεί και το παρακάτω μήνυμα-
mail που εξιστορεί μια μέρα της ζωής ενός συμπαθή έλληνα ανέργου, του Γιάννη (αναπαράγουμε όπως λάβαμε ορισμένοι το mail στο προσωπικό μας ταχυδρομείο).

Ο Γιάννης άρχισε την ημέρα του νωρίς βάζοντας το ξυπνητήρι του (MADE IN SWITCHERLAND) για τις 6 το πρωί … σηκώθηκε από το κρεβάτι του (MADE IN SWEDEN) Έφτιαξε τον καφέ του (PRODUCED IN BRASIL) Ξυρίστηκε με την ηλεκτρική του μηχανή (MADE IN GERMANY) Έβαλε αποσμητικό (MADE IN BELGIUM) Φόρεσε το πουκάμισό του (MADE IN TURKEY), Φόρεσε εσώρουχο (MADE IN BAGLADESH) Τα jeans με φίρμα (MADE IN SRI LANKA) Κάλτσες (MADE IN EGUPT) Παπούτσια (MADE IN ITALY) Έφτιαξε τα αυγά του στην καινούργια ηλεκτρική κουζίνα (MADE IN KOREA) ΕΦΑΓΕ ΛΙΓΟ ΤΥΡΙ GOODA ΟΛΛΑΝΔΙΑΣ KAI ΜYLNER ΓΕΡΜΑΝΙΑΣ ΜΑΖΙ ΜΕ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟ ΦΡΑΚΦΟΥΡΤΗΣ, ΚΑΙ ΤΟΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΟ ΙΣΡΑΗΛ ΜΕΤΑ ΔΥΟ ΜΗΛΑ ΧΙΛΗΣ, ΕΝΑ ΠΟΡΤΟΚΑΛΙ ΑΡΓΕΝΤΙΝΗΣ Έριξε μία ματιά στο laptop του (MADE IN JAPAN) Ήλεγξε τα emails του κοιτάζοντας συγχρόνως το ρολόι του (MADE IN TAIWAN). Μετά κλείδωσε την πόρτα (MADE IN CANADA), Ενεργοποίησε το συναγερμό (MADE IN USA) μπήκε στο αυτοκίνητό του (MADE IN SPAIN) το γέμισε με βενζίνη (από SAUDI ARABIA) και συνέχισε το ψάξιμο για μια καλή δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ. Στο τέλος μιάς ακόμα άκαρπης και αποκαρδιωτικής προσπάθειας για εύρεση εργασίας και αφού εκτύπωσε μερικά ακόμα αντίγραφα συστατικών επιστολών σε εκτυπωτή (made in MALAYSIA), ο Γιάννης αποφάσισε να ξεκουραστεί λίγο. Έβαλε τις παντούφλες του (MADE IN BRAZIL), Άνοιξε μια μπύρα (MADE IN ENGLAND) έφαγε μια μπριζόλα (PRODUCED IN BULGARIA) και άνοιξε την τηλεόραση (MADE IN INDONESIA). Καθώς παρακολουθούσε τα ΤΟΥΡΚΙΚΑ σίριαλ προσπαθούσε να σκεφτεί τι διάολο φταίει και δεν μπορεί να βρεί μιά δουλειά στην ΕΛΛΑΔΑ…

H μικρή αυτή ιστορία, ωστόσο, έμεινε λειψή. Ο συγγραφέας της άφησε για έκπληξη το καλύτερο κομμάτι της, αυτό που αφηγούνταν το τι συνέβη όταν ο Γιάννης, ένα φθινοπωρινό βράδυ, μουρμούριζε στην παρέα του για τις άκαρπες προσπάθειες του να βρει δουλειά…Ένας απ΄τους ακροατές των παραπόνων του, ο Mitsos

 

[Ο ΜΗΤΣΟΣ]

Ο
Mitsos ήταν φίλος του ΓΙΑΝΝΗ. Ο Mitsos λοιπόν πήγε και έπαιξε στο καζίνο, σ' ένα απ' τα αρκετά που υπάρχουν στην Ελλάδα, καθώς παρατηρείται μια παγκόσμια σύμπτωση -η τρομακτική αύξηση των καζίνο και του τζόγου γενικότερα να συμπίπτει με την άνοδο της πείνας και της εξαθλίωσης- κέρδισε 500.000 ευρώ και σκέφτηκε να κάνει το γύρο του κόσμου σε ένα χρόνο.

Είχε ακούσει το φίλο του το Γιάννη να παραπονιέται για “τις θέσεις εργασίας που λείπουν από τη χώρα του ενώ αφθονούν στις υπόλοιπες”, οπότε αποφάσισε να περάσει από τις χώρες στις οποίες είχαν κατασκευαστεί τα προϊόντα που θύμιζαν στο Γιάννη την ανεργία του.

Ξεκίνησε λοιπόν από την Ελβετία, όπου είδε πως οι κατώτεροι μισθοί στη χώρα κυμαίνονται πάνω από τα 10 ευρώ την ώρα. Αυτό του έκανε εντύπωση οπότε έψαξε και έμαθε πως η χώρα αυτή, πάντα προστατευόμενη από τις μεγάλες γειτονικές καπιταλιστικές δυνάμεις που τη δημιούργησαν, δεν ήταν ποτέ τίποτε άλλο, από τον καιρό της ίδρυσής της, παρά ένα τεράστιο πλυντήριο για το ξέπλυμα αμύθητων “μα;ύρων” χρηματικών ποσών, διαφόρων μαφιόζων ναρκεμπόρων, οπλεμπόρων και σωματεμπόρων, οι οποίοι, έτσι με τις επενδύσεις τους στο νόμιμο κομμάτι της οικονομίας κατάφεραν και την ανεργία να ρίξουν, και τα λεφτάκια τους να ξεπλύνουν, και να διατηρούν σταθερή την κοινωνική ειρήνη προσφέροντας υψηλό βιοτικό επίπεδο στο ντόπιο πληθυσμό.

Μετά πετάχτηκε στη Σουηδία, τόπο κατασκευής του κρεβατιού του Γιάννη, κατασκευασμένο, φυσικά -από ποιον άλλο- από την ΙΚΕΑ… Εκεί λοιπόν διαπίστωσε πως το “θαύμα” της εν λόγω εταιρείας που ταίζει τόσα στόματα καθημερινά, είναι βασισμένο στις πρωτοποριακές ιδέες του ιδιοκτητη της, ονόματι IngvarKamprad, ο οποίος από τα νιάτα του κιόλας είχε δείξει τη διορατικότητα και τις προθέσεις του, αποτελώντας εξαιρετικά δραστήριο μέλος του σουηδικού ναζιστικού κινήματος, μαζεύοντας λεφτά και στρατολογώντας κόσμο για λογαριασμό του.

Έπειτα πήγε στη Βραζιλία καθώς στην Ευρώπη του φάνηκε πως κάτι δεν πήγαινε καλά… Εκεί είδε πως η ανεργία είχε προσωρινα μειωθεί αισθητά, κυρίως λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων του 2016 αλλά και του Μουντιάλ ποδοσφαίρου που πρόκειται να διεξαχθεί εκεί το 2014. Αργότερα έμαθε για τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στρατού και αστυνομίας στις φαβέλες του Ρίο, καθεμιά από τις οποίες [επιχειρήσεις] έχουν ως αποτέλεσμα δεκάδες νεκρούς [συχνά ανάμεσά τους μικρά παιδιά], και το ξερίζωμα χιλιάδων ανθρώπων από τα σπίτια-παράγκες τους, για την ανάγκη 'καλλωπισμού' της πρωτεύουσας ενόψει των μεγάλων διοργανώσεων… [σχετικό δοκίμιο στα αγγλικά στο http://en.contrainfo.espiv.net/files/2012/06/GenocideandSpectacle1.pdf]. Ο Mitsos, φανατικός ποδοσφαιρόφιλος, αισθάνθηκε σφοδρές προκαταβολικές τύψεις να τον περιτυλίγουν στη σκέψη οτι σε λίγα χρονάκια από τώρα, θα πανηγυρίζει σίγουρα τα γκολάκια της αγαπημένης του 'σελεσάο' στον τελικό ενός αιματοβαμμενου μουντιάλ…

Επιπλέον, τα ευρήματα αυτά του έφεραν απέχθεια κι έτσι αποφάσισε να επιστρέψει στην Ευρώπη και στη Γερμανία, για να δει πώς εφαρμόζεται εκεί το μοντέλο που υποτίθεται πως θα σώσει και την Ελλάδα [κρατικοποίηση των ζημιών, ιδιωτικοποίηση των κερδών, 'απελευθέρωση της εργασίας' κλπ].


Εκεί λοιπόν είχε την ευκαιρία να διαπιστώσει από κοντά ορισμένες βασικές παραμέτρους που διαμόρφωσαν το “θαύμα της γερμανικής οικονομίας” -με βασικό πυλώνα την υποτίμηση της αξίας της εργασίας- όπως για παράδειγμα έναν νόμο του 2005 που υποχρεώνει όσους παίρνουν επίδομα ανεργίας να αποδέχονται οποιαδήποτε δουλειά τους προταθεί, όσο κακοπληρωμένη και αν είναι…Έμαθε για το παράδειγμα ενός 58χρονου μηχανικού που κλήθηκε να εργαστεί ως βοηθός κηπουρού για 5 μήνες-30 ώρες την εβδομάδα, με ωρομίσθιο…1,5 ευρώ, ενώ πληροφορήθηκε και για την πρωτοποριακή ιδέα ενός επιχειρηματία να προωθεί 20χρονους νεους και νεες σε αλυσίδες σουπερμάρκετ, οι οποίοι δεν θα έπαιρναν
δεκάρα τσακιστή από το μάρκετ ή από την επιχείρηση, αλλά θα ζούσαν από τα όποια φιλοδωρήματα των πελατών… Αντίιθετα ο επιχειρηματιας θα εισέπραττε ποσό για κάθε υπάλληλο από το σουπερ μαρκετ. 'Έτσι γίνονται τα φράγκα… Τελικά μάλλον δεν είναι ότι μας ζηλέυει η Μέρκελ και μας μισεί θανάσιμα ο Σόιμπλε για κάποιον μυστηριώδη λόγο, αφού και στους αδύναμους της Γερμανίας όχι απλά κάνουνε τα ίδια, αλλά τα 'χουν κάνει εδώ και χρόνια, και μάλιστα οι Σοσιαλιστές του Σρέντερ… σκεφτηκε πικρά.
 
Όσο για την Ιταλία και την Ισπανία… αυτές τις είχε απορρίψει εξαρχής… Αμφότερες βρίσκονται ένα βήμα πριν την… ελληνοποίησή τους, από άποψης οικονομικών και κοινωνικών συνθηκών, άσε που η Ισπανία έχει έτσι κι αλλιώς από καιρό τώρα υψηλότερη ανεργία κι απ' την Ελλάδα την ίδια.
 
Απογοητευμένος από την Ευρώπη, o Μitsos σκέφτηκε να φύγει για μέρη μακρινά και επέλεξε το Μπαγκλαντές, καθώς διάβασε στις οικονομικές εφημερίδες ότι η χώρα παρουσιάζει εδώ και καιρό ρυθμό ανάπτυξης της οικονομίας της 7-8% ετησίως, οπότε έχοντας ακούσει τη λέξη “ανάπτυξη” και “ανταγωνιστικότητα” γύρω στις 34.000 χιλιάδες φορές από κανάλια, εφημερίδες κ φίλους στο καφενείο, ως το μεγάλο στόχο της χώρας, το βωμό στον οποίο κάθε θυσία είναι απαράιτητη, είπε να πάει να δει από κοντά πώς επιτυγχάνεται αυτό το μεγάλο όραμα. Φτάνοντας απόρησε που είδε εκατομμύρια ανθρώπων να περιφέρονται μεσ' την απόλυτη φτώχεια, ενώ διαπίστωσε πως ο μέσος μισθός στη χώρα κυμαίνεται στο ιλιγγιώδες ποσό των 48 ευρώ το μήνα. Αυτό ήταν και το κίνητρο για την κατασκευή και τις “επενδύσεις” (άλλη μια λέξη που ο mitsos είχε φτάσει να βλέπει κ στον ύπνο του), τα χιλιάδες -κυριολεκτικά- εργοστάσια εταιρειών πασίγνωστων στα μέρη μας όπως η H&M, η οποία δίνει τη δυνατότητα στον δυτικο καταναλωτή να αγοράσει με 5 ευρώ μπλουζάκι καλής σχετικα ποιότητας, και παράλληλα να προσφέρει απλόχερα τόσες θεσεις εργασίας στους ανθρώπους του “τρίτου κόσμου”… οι οποίοι ειναι τόσο ευγνώμονες για τη δουλειά τους, που ανά λίγους μήνες καίνε συθέμελες τις μονάδες των εργοστασίων όπου δουλεύουν, ενίοτε με τους διεθυντές μέσα, ως απάντηση στις απαγωγές, τις εξαφανίσεις και τις δολοφονίες διαφόρων εργαζομένων, κάθε φορά που αυτοί απεργούν για να ζητήσουν αύξηση των μισθών τους.
 
Ο mitsos συγκλονίστηκε πολύ από τη θέα προσώπων καμμένων με οξύ, μιας σταθερής πρακτικής αντεκδίκησης διαφόρων ντόπιων και πολυεθνικών αφεντικών και μαφιόζων εναντίον ατόμων που δουλεύουν για λογαριασμό τους και τόλμησαν να σηκώσουν ανάστημα. Τόσο πολύ που αποφάσισε να μην επιστρέψει ξανά εκεί, αλλά και να μην πάει καν στην Ταϊβάν και τη Σρι Λάνκα, αντιλαμβανόμενος ότι και εκεί λαμβάνουν χώρα παρόμοια “οικονομικά θαύματα”…Φεύγοντας, ένα παράξενο αίσθημα τον βασάνιζε, χωρίς όμως να μπορεί να προσδιορίσει περί τίνος ακριβώς επρόκειτο… είχε πάντως να κάνει με το βιτριόλι στο πρόσωπο εκείνων των γυναικών, το οποίο του θύμιζε κάτι πολύ έντονα…. κάπου το είχε ξανακούσει αυτό.
 
Πριν εγκαταλείψει οριστικά την Ασία, αποφάσισε να φτάσει μέχρι και την Ιαπωνία, για να δει με τα ματια του την περιβόητη ιαπωνική πειθαρχία στους νόμους η οποία, σύμφωνα με τα όσα παραδοσιακά ακούγονταν στη χώρα του, είχε οδηγήσει τη χώρα στη μεγάλη ανάπτυξη που γνώρισε, την πτώση της ανεργίας κλπ. Η ανησυχία του Mitsos ξεκίνησε να εκδηλώνεται ένα πρωϊνό, όταν κοιτώντας τη λεκάνη της τουαλέτας που μόλις είχε χρησιμοποιήσει στο ξενοδοχείο όπου διέμενε, λίγο έξω από το Τόκυο, αντίκρισε κάτι φωσφορίζοντα πράσινο-τιρκουάζ υγρά. Απευθύνθηκε στη ρεσεψιόν όπου και ενημερώθηκε ότι η ραδιενέργεια από το πυρηνικό 'ατύχημα' των σχετικών εγκαταστάσεων στη Φουκουσίμα είχε διαχυθεί μέσω της ατμόσφαιρας και του υδροφόρου ορίζοντα σε όλη την περιοχή, ακόμη και στις γειτονικές χώρες. O Mitsos θύμωσε και ρώτησε έξαλλος τη ρεσεψιόν γιατί δεν είχε ενημερωθεί σχετικά, λαμβάνοντας την απάντηση ότι η πληροφορία αυτή συνυπήρχε μέσα στο 15σέλιδο έγγραφο που συμπλήρωσε πριν κλείσει το δωμάτιό του και στο οποίο είχε βάλει τη τζίφρα του. Νοιώθοντας εξαπατημένος αποφάσισε να ψάξει λίγο ορισμένες “γκρίζες πτυχές” του μεγάλου ατυχήματος και πραγματικά γούρλωσε τα μάτια του την ώρα που διάβαζε ότι μια ολόκληρη φουρνιά προϊσταμένων, ελεγκτών ασφαλείας, κρατικών εμπειρογνωμόνων και μεγαλοστελεχών της ιδιοκτήτριας εταιρείας της μονάδας Tepco είχαν ξεσκιστεί στο λάδωμα, τις παρατυπίες και τους ψεύτικους ελέγχους στο εργοστάσιο, με στόχο -τι άλλο- τη συνέχιση της κερδοφόρας λειτουργίας του που τόσο πολύ είχε ανάγκη η ιαπωνική οικονομία για μια σειρά από λόγους [πτώση ανεργίας- “ανάπτυξη”- “ενεργειακή αυτάρκεια”]… “Μα καλά, νόμιμες απλήρωτες δουλειές στη γερμανια, όργιο ρεμούλας και λαμογιάς με κόστος μια πυρηνική καταστροφή στην Ιαπωνία, μα…έτσι χτίζονται τελικά οι γερές και άσπιλες οικονομίες χωρίς ανεργία;” αναρωτήθηκε ο φίλος μας.
 
Έχοντας διαγράψει οριστικά την Ευρώπη στη συνείδησή του, ο mitsos επέστρεψε στη Λατινική Αμερική και συγκεκριμένα επισκέφτηκε τη Χιλή και την Αργεντινή, μονάχα όμως για να πληροφορηθεί με απογοήτευση πως αμφότερα τα 2 αυτά κράτη, ιδρύθηκαν και μπολιάστηκαν κυριολεκτικά, για να αναπτυχθούν, με το αίμα των ανθρώπων που ζούσαν στα εδάφη αυτά για χιλιάδες χρόνια [“αυτόχθονες” – “ιθαγενείς” που τους αποκάλεσαν “ινδιάνους”], πριν την έλευση των Ισπανών και των υπόλοιπων Ευρωπαίων. Ιδιαίτερη εντύπωση του προκάλεσαν μάλιστα ορισμένες πρωτοποριακές οικονομικές εφαρμογές στη Χιλή, χώρα -”πρότυπο ανάπτυξης” της Λατινικής Αμερικής, όπως για παράδειγμα η ιδέα να ιδιωτικοιποιηθεί όχι μόνο το νερό της βροχής, αλλά κάθε κυβικό μέτρο ύδατος στη χώρα, από τη μεγαλύτερη λίμνη μέχρι το μικρότερο ποτάμι. Έτσι οι πλούσιοι μπόρεσαν να αγοράσουν τεράστιες υδροφόρες εκτάσεις και να τις χρησιμοποιήσουν για να υδροδοτήσουν τις business τους, όπως τα μεγαλύτερα λατομεία χαλκού και ασημιού του πλανήτη, αφήνοντας κατάξερα τα υπόλοιπα εδάφη και τους μικροαγρότες απελπισμένους να μην ξέρουν από πού τους ήρθε [η ξηρασία]. Λίγο πριν αναχωρήσει, ο mitsos πληροφορήθηκε πως ο σπόρος του πρωτοποριακού αυτού νόμου προερχόταν από την περίοδο της χούντας Πινοτσέτ, περίοδος κατά την οποία οι θεωρητικοί του φιλελευθερισμού [UniversityofChicago] έψαχναν μια χώρα-πειραματόζωο για να εφαρμόσουν τις ρηξικέλευθες θεωρίες τους και επισκέφτηκαν τη Χιλή όπου σε συνεργασία με το Στρατηγό Πινοτσέτ ιδιωτικοποίησαν τα πάντα και πέθαναν χιλιάδες ανθρώπους στην πείνα, αλλά πέτυχαν να απελευθερώσουν την οικονομία.
 
Τουλάχιστον εκείνα τα χρόνια τα καλά απολαμβάναμε την αξέχαστη Βίρνα Δράκου να φροντίζει τη Σελήνη…υπήρχε ποιότητα στη ζωή μας και οι μεγάλοι έλληνες καλλιτέχνες έπαιρναν αυτά που τους αξίζαν,σκέφτηκε ο Mitsos στο αεροπλάνο της επιστροφής για την ελλάδα, αναλογιζόμενος τα “προ-κρίσης χρόνια” κι ένα σαρδόνιο χαμόγελο σχηματιζόταν στο πρόσωπό του.
 
Επιστρέφοντας από το μεγάλο του ταξίδι, ο Μitsos είχε πια συνειδητοποιήσει αρκετά πράγματα, με πρώτο και καλύτερο ότι οι 'οικονομικοί δείκτες ευμάρειας, ανάπτυξης και ανταγωνιστικότας', είναι πολύ συχνά αντιστρόφως ανάλογοι του βιοτικού επιπέδου των χωρών τις οποίες συνοδεύουν. Συνειδητοποίησε το πώς οι μεγάλες επιχειρήσεις, αλλά και τα 'μεγάλα κράτη' είναι πάντοτε χτισμένα πάνω σε ολόκληρες δεξαμενές αίματος, ανθρώπινου και μη.
 
H ανταγωνιστικότητα της οικονομίας”, συλλογίστηκε, δεν συνεπάγεται “απλώς” την κατάληψη μιας υψηλότερης θέσης στην παγκόσμια κατάταξη των κρατών με βάση τα ΑΕΠ τους, αλλά πολύ περισσότερο αφορά στην εξώθηση προς έναν πολύμορφο και κυρίως ανελέητο ανταγωνισμό, πόλεμο κανονικό, μεταξύ των υποτελών κοινωνικών ομάδων κάθε χώρας, όχι πια με στόχο την ανέλιξη στις βαθμίδες του κοινωνικού status, αλλά για την ίδια την εξασφάλιση της επιβίωσης, για την εξασφάλιση τροφίμων, φαρμάκων, θέρμανσης και στέγης, όσοι δεν έχουν άλλους τρόπους για να τα βγάλουν πέρα εκτός από το μεροκάματο, οφείλουν να βρουν τους τρόπους να αυτοκτονήσουν κάθε μέρα κι από λίγο γινόμενοι πιο ελαστικοί, πιο ευέλικτοι, πιο πειθήνιοι και παραγωγικοί μα ταυτόχρονα και πιο φτηνοί στο αφεντικό τους, ώστε να καταλάβουν την επισφαλέστατη κι όμως πολυπόθητη θέση εργασίαςαυτοί,κι όχι οι άλλοι. Η αυτομείωση, λοιπόν, κι ο αυτοεξευτελισμός των 'από τα κάτω', αυτό είναι η δημιουργία εθνικής ανταγωνιστικής οικονομίας, κατέληξε το συλλογισμό του ο Mitsos.
 
Δηλαδή, πρέπει να κάνουμε τη γαλάζια μας τη θάλασσα να φτύνει 'μαύρο χρυσό' -με κίνδυνο να καταστραφεί για πάντα-τους γλάρους να κλάνουνε φυσικό αέριο και τους εαυτούς μας να τρέχουνε πανικόβλητοι μην πα και λείψει κανένα παγάκι απ' το Mojito που θα μας παραγγέλνουνε οι σκαφάτοι της βουλιαγμένης, αυτό θα πει “αξιοποίηση του εθνικού μας πλούτου και ανθρώπινου δυναμικού;”
 
Αντιλαμβανόμενος πια ότι το αίτημα για άνοιγμα θέσεων εργασίας πάση θυσια –στοιχείο που του είχε κατά μειζονα λόγο προκαλέσει την επιθυμία να πραγματοποιήσει το ταξίδι του- είναι το αίτημα των πλουσίων και ισχυρών κάθε τόπου, να εκμεταλλευτούν με όσο το δυνατόν χειρότερους όρους το εργατικό δυναμικό της εκάστοτε χώρας, με στόχο, τι άλλο, τη μεγιστοποίηση των κερδών τους…
 
Έτσι αντιλήφθηκε τη σημασία ενός συνθήματος με σπρέι που είχε δει κάποτε σε ένα τοίχο, ο ρατσισμος ρίχνει τα μεροκάματα, έλεγε… "Εάν οι ντόπιοι είχαν υπερασπιστεί τα εργασιακά και συνολικά δικαιώματα των μεταναστών", σκέφτηκε, κερδισμένοι θα ήταν όλοι. Αντίθετα, τώρα έρχεται η Χρυσή Αυγή και προτείνει “ανοιγμα θέσεων εργασίας μονο για έλληνες”, με το μισθό που παίρνουν όμως οι ήδη απίστευτα υποτιμημένοι μετανάστες… “Δεν μπορεί να είναι σύμπτωση και το γεγονός ότι η Χρυσή Αυγή υπερασπίστηκε την αναξιοπαθούσα κοινωνική ομάδα των εφοπλιστών, στην απαίτηση των ευρωπαίων να καταβάλλουν ένα μικρο φόρο”, ολοκλήρωσε τη σκέψη του ο φιλος μας.
 
Η ιστορία του Mitsos έγινε τελικά ευρέως γνωστή, λίγοι όμως γνωρίζουν ότι αφότου επέστρεψε σπίτι του, ο Mitsos δεν έκατσε πολύ, αλλά τράβηξε για Αίγυπτο μεριά… Γοητευμένος από την αναγέννηση του συγκλονιστικού αγώνα της εκεί νεολαίας [αλλά όχι μόνο] που όχι μόνο κατάφερε να ρίξει μια 30χρονη δικτατορία, αλλα αναζωπυρώνεται διαρκώς μπροστά στη συνειδητοποίηση ότι παρά το μεγάλο φόρο αίματος, η λευτεριά είναι ακόμη μακριά από το να κατακτηθεί, κι ότι ο αγώνας δε μπορεί να σταματάει ποτέ, παρά μόνο να συνεχίζεται μέχρι το τέλος κάθε είδους εκμεταλλευτικής σχέσης…

Ανακοίνωση των καταληψιών της Villa Amalias

… Αυτοί είμαστε. Εμείς και οι χιλιάδες διαδηλωτές, αγωνιστές, καταληψίες, απεργοί, μαχητές των δρόμων. Είμαστε οι άστεγοι και οι ανέστιοι, οι πανκς και οι αλήτες, οι χορτοφάγοι και οι φεμινίστριες, οι ξενύχτηδες και οι εργάτες, οι πένητες και οι αδικημένοι, τα θύματα του ρατσισμού και οι εκδικητές του άδικου…

Από το πρωί της 20ης Δεκέμβρη 2012, από το πρωί που η Κατάληψη Villa Amalias  βρέθηκε στο στόχαστρο της κρατικής καταστολής και της μηντιακής παραπληροφόρησης ο χρόνος που έχει μεσολαβήσει είναι λίγος, αλλά πυκνός. Είναι χρόνος κατά τη διάρκεια του οποίου οι μηχανισμοί έννομης άσκησης βίας έχουν καταφέρει με τα στρατεύματα τους και τις δικαστικές μηχανορραφίες τους, να κρατήσουν όμηρους 8 συντρόφους και συντρόφισσες μας, να μας αποσπάσουν τον χώρο μας, το Μεγάλο Σπίτι του Κινήματος, να μας κρατήσουν μακριά από τα 2 κτίρια μέσα στα οποία ζούμε ισότιμα, εκφραζόμαστε και δημιουργούμε αντί-εμπορευματικά, στήνουμε υλικοτεχνικές κινηματικές υποδομές και συνδιαμορφώνουμε αυτό-οργανωμένα την Αντίσταση και τον Αγώνα ενάντια στην Εξουσία και τον «πολιτισμό» της. Κατάφεραν να μας λαβώσουν αλλά όχι να μας καθηλώσουν. Μέσα σ’ αυτά τα λίγα μερόνυχτα οι έννοιες της Συντροφικότητας και της Αλληλεγγύης πήραν μπροστά στα μάτια μας σάρκα και οστά και εκφράστηκαν πλατιά, αυθόρμητα, συλλογικά σε κάθε γωνιά αυτής της χώρας, αλλά και έξω απ’ αυτήν. Αυτή η χειροπιαστή πραγματικότητα είναι που μας δίνει τη δύναμη για ν’ αντικρίζουμε την αναγκαιότητα της επανάκτησης ως υλική δυνατότητα της συλλογικής αποφασιστικότητας μας.

Ο πρωθυπουργός με ιδεασμούς εθνικόφρονα αυτοκράτορα Σαμαράς έδωσε μια κομβική εντολή καταστολής, ο ομοϊδεάτης σερίφης του Δένδιας μας βάφτισε «εστία ανομίας» και έστειλε τους έμμισθους πραίτορες του ν’ «αποκαταστήσουν τη νομιμότητα» ενώ οι «κεντροαριστεροί» συγκυβερνήτες τους μαζί με τον «δημοκράτη» δήμαρχο Καμίνη καμώνονται τους πόντιους πιλάτους. Οι αναβαθμισμένοι κοινοβουλευτικά νεοναζί και όλο το φασιστικό σκυλολόι χαίρεται σιωπηλά, βλέποντας τους ένστολους ψηφοφόρους τους να τους ανοίγουν δρόμο και να καταφέρνουν προσωρινά αυτό που δεν κατάφεραν τόσα χρόνια όλες οι προηγούμενες κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις εναντίον μας. Megaλοι παπαγάλοι μας βαφτίζουν «βία Αμαλίας», κίτρινες φασιστοφυλλάδες (όπως η Espresso) μας βαφτίζουν «βίλα των μολότωφ» και οι Εισαγγελάτοι ονειρεύονται το «τέλος εποχής» μας. Όμως το ξέρουμε και εμείς το ξέρουν και αυτοί. Η αλήθεια στέκεται ωμή μπροστά στα μάτια όλων αυτών που θέλουν να δουν: μιλούν για ανομία αυτοί που ξεφτιλίζουν τους ίδιους τους νόμους τους, αυτοί που στους πλέον χουντικούς καιρούς της «καλύτερης δημοκρατίας που είχαμε ποτέ» κυβερνούν με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου, αυτοί που για να επιβάλουν την ταξική αφαίμαξη και το κοινωνικό σφαγείο, την υποτίμηση της εργασίας και την μαζικοποίηση της ανεργίας, το μπιρ-παρά ξεπούλημα της εναπομείνασας δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο καθιστούν σε κουρελόχαρτα το ίδιο το σύνταγμα τους και τις αποφάσεις της «δικαιοσύνης» τους. Μιλούν για κουκουλοφόρους οι απόγονοι των κατοχικών κουκουλοφόρων, των δοσίλογων και των μαυραγοριτών. Μιλούν για στρατηγεία της βίας αυτοί που ματώνουν και βομβαρδίζουν με χημικά κάθε απεργία και κάθε διαδήλωση, αυτοί που καταστέλλουν και στοχοποιούν κάθε εργατική κινητοποίηση, κάθε  κατάληψη και αυτό-οργανωμένο χώρο, αυτοί που διώκουν και ποινικοποιούν κάθε εστία αντίστασης και κάθε φωνή ανυπακοής, αυτοί που φυλακίζουν φτωχοδιάβολους και αγωνιστές, αυτοί που στοιβάζουν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης μετανάστες και πρόσφυγες, αυτοί που περιφρουρούν και κανακεύουν τους θρασύδειλους φασίστες μαχαιροβγάλτες, αυτοί που επιβάλλουν με τη βία και το ψεύδος, με τον φόβο και το τρόμο τον κοινωνικό εκφασισμό, την φτωχοποίηση και το ρήμαγμα των ζωής μας. Μιλούν για δημοκρατία αυτοί που εγκαθιδρύουν μ’ ένα καθεστώς μόνιμης έκτακτης ανάγκης τον σύγχρονο ολοκληρωτισμό.             

Το ξέρουμε και εμείς το ξέρουν και αυτοί Όπως και να βαφτίζουν τα άδεια μπουκάλια μπύρας, το πετρέλαιο της σόμπας και τα στοιχειώδη μέσα αυτοάμυνας και αυτοπροστασίας ενός ανοιχτού κοινωνικού-πολιτικού-πολιτιστικού χώρου που εδώ και δεκαετίες έχει γίνει στόχος πολλών φασιστικών-παρακρατικών δολοφονικών εμπρησμών, επιθέσεων, μαχαιρωμάτων που έχουν αφήσει πίσω τους τραυματισμούς και υλικές ζημιές. Άλλωστε όπως και στις τρείς προηγούμενες αστυνομικές εισβολές που πραγματοποιήθηκαν στη διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, έτσι και σ’ αυτήν της 20ης Δεκέμβρη τα «ευρήματα» δεν μπόρεσαν να στηρίξουν ούτε στο ελάχιστο τις προσδοκίες των αστυνομικών επιτελείων περί «οπλοστασίου», «εργαστηρίου παραγωγής μολότοφ» και «κέντρου ναρκομανών». Ότι και αν προπαγανδίζουν, όσο και να γυροφέρνουν την πραγματικότητα, το κρέας ψάρι δεν γίνεται.

Η Κατάληψη Villa Amalias βρέθηκε στο επιχειρησιακό στόχαστρο της καταστολής γι’ αυτό που είναι και για αυτό που κάνει εδώ και 23 χρόνια:  θέλουν να μας σβήσουν από τον χάρτη του κέντρου της αθηναϊκής μητρόπολης γιατί εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες αντί να είμαστε δανειολήπτες και ιδιοκτήτες είμαστε καταληψίες, αντί να βολευόμαστε με την ιδιώτευση και την εξατομίκευση, επιλέγουμε το δρόμο της συλλογικής αντίστασης και του αδιαμεσολάβητου αγώνα,  αντί να συμβιβαζόμαστε με την ανάθεση, την ιεραρχία και τον ετεροκαθορισμό, δρούμε με βάση την αυτενέργεια, την ισότητα, τον αυτό-καθορισμό και αποπειρόμαστε την αυτό-οργανωμένη κάλυψη των αναγκών και των επιθυμιών μας, αντί να ακολουθούμε το αστραφτερό τίποτα του (ξεφτι(λι)σμένου πλέον…) life style και του κέρδους, πραγματώνουμε και προτάσσουμε τον δικό μας αδέσποτο πολιτισμό της αντί-εμπορευματικής έκφρασης και δημιουργίας, αντί να παραμυθιαζόμαστε με την «ανάπλαση» και την «ανάπτυξη» του αθηναϊκού κέντρου, δηλαδή με την επέλαση του κατασκευαστικού κεφαλαίου πάνω στο σώμα αυτής της μητρόπολης, επιλέγουμε να επισκευάζουμε και να διατηρούμε στη ζωή με τα ίδια μας τα χέρια ένα χώρο που τον πονάμε πολύ περισσότερο απ’ όλους τους υπουργούς, απ’ όλους τους εισαγγελείς, απ’ όλους τους δημάρχους. Θέλουν να μας εξαφανίσουν από την πολυεθνική φτωχογειτονιά μας γιατί αντί να μοιρολατρούμε για τη χαμοζωή που μας προσφέρουν, διεκδικούμε στην καθημερινότητα μας τη Ζωή που μας κλέβουν, αντί να φτύνουμε ρατσιστικό δηλητήριο, στεκόμαστε αλληλέγγυοι με τους απόκληρους και τους κυνηγημένους αυτού του κόσμου, αντί να κανιβαλίζουμε τους ακόμα πιο κάτω και να συντασσόμαστε με τους φασίστες, χτίζουμε στις γειτονιές μας γέφυρες επαφής και συμβίωσης ντόπιων και μεταναστών, ανοίγουμε χαρακώματα ενάντια στα φασιστικά πογκρόμ, ορθώνουμε αναχώματα ενάντια στην επέκταση του ρατσιστικού απαρτχάιντ.

Είναι αλήθεια ότι ζούμε το τέλος μιας εποχής, αλλά όχι της δικής μας εποχής. Ο κόσμος της αντίστασης και του αγώνα, ο κόσμος των δεκάδων καταλήψεων και των άλλων αυτοδιαχειριζόμενων χώρων, ο κόσμος των αυτό-οργανωμένων υποδομών αλληλοβοήθειας και αλληλεγγύης, οι χιλιάδες του κόσμου του οποίου η Villa Amalias αποτελεί κομμάτι της ζωής του  και σάρκα από τη σάρκα του είναι εικόνα από το μέλλον, έρχεται από πολύ μακριά και θα πάει πολύ μακρύτερα απ’ όσο θέλουν να πιστεύουν. Κυνηγάνε χίμαιρες θα εισπράξουν εφιάλτες.

ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕ ΘΑ ΜΑΣ ΣΤΕΡΗΣΕΙ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΜΑΣ ΑΝΗΚΟΥΝ

ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΓΙΑ ΠΑΝΤΑ VILLA AMALIAS

Κατάληψη Villa Amalias

24.12.2012

Τα υπόλοιπα κείμενα της κατάληψης και των συλληφθέντων μπορούν να βρεθούν στο http://villa-amalias.blogspot.gr/

Κυβερνώντας από τα παρασκήνια. Η δολοφονία ενός ενοχλητικού κοινοτάρχη

Πριν από κανά μήνα ο Βαρδής Βαρδινογιάννης έκανε μήνυση στην ιστοσελίδα jungle report  για το άρθρο που ακολουθεί και το οποίο αναδημοσιεύουμε ως είχε. Η google κατέβασε το άρθρο από τον ιστοχώρο ενώ ο ενάγων ζητά αποζημίωση ύψους 5 εκατομμυρίων ευρώ γιατί μέσω αυτού θίχτηκε λέει η τιμή και η αξιοπρέπεια της οικογένειας του. Ξέρουμε πολύ καλά πως ένα αφεντικό του βεληνεκούς του μπορεί να κάνει τα πάντα. Να βγάζει από τη μέση όσους του χαλάνε τις μπίζνες και να παραμένει «ατιμώρητος» ενώ και ο ίδιος ξέρει πως δεν πείθει κανέναν σε σχέση με την αγνότητα των προθέσεών του. Η ισχύς αυτού και της συγκεκριμένης οικογένειας τους επιτρέπει να μεταχειρίζονται όλους τους θεσμούς κατά το συμφέρον τους, ή στη χειρότερη των περιπτώσεων τους εξασφαλίζει μια σημαντική δυνατότητα παρεμβατισμού σε όποιες διεργασίες τους αφορούν. Δεν πέφτουμε από τα σύννεφα, αυτές είναι θεμελιώδεις διαδικασίες του καπιταλισμού. Εδώ όμως θεωρούμε πως μπορούμε να παρέμβουμε και εμείς από την πλευρά μας καθώς ένα από τα ισχυρότερα αναχώματά μας στον πόλεμο ενάντια σε τέτοιου βεληνεκούς καθάρματα είναι η συλλογική μνήμη όπως αυτή αποτυπώνεται από τα κάτω. Αυτή είναι η σημαντικότητα του παρακάτω άρθρου και αυτός είναι ο λόγος που ο Βαρδινογιάννης κινήθηκε δικαστικά εναντίον των συντακτών του. Αυτός βέβαια είναι και ο λόγος που, στο μέτρο των δυνατοτήτων μας, δε θα αφήσουμε αυτή η δουλειά να θαφτεί.


«Μπορείς να κόψεις όλα τα λουλούδια,
αλλά δεν μπορείς να εμποδίσεις την Άνοιξη να ρθει»
Πάμπλο Νερούντα

 

Το απόγευμα της Μεγάλης Δευτέρας του 1986, έξω από το χωριό Πόμπια, στα νότια του νομού Ηρακλείου, το αυτοκίνητο που κινείται αργά στον άδειο και επικίνδυνο επαρχιακό δρόμο αναγκάζεται να σταματήσει όταν σε μία στροφή κάποιοι έχουν πετάξει κλαδιά και πέτρες που κλείνουν τον δρόμο. Ο οδηγός γνωρίζει καλά την περιοχή, είναι ο πρόεδρος της κοινότητας Πηγαδάκια. Ανυποψίαστος βγαίνει από το αυτοκίνητο για να δει τι συμβαίνει, όταν δέχεται τον πρώτο πυροβολισμό. Τραυματισμένος προσπαθεί να καλυφθεί πίσω από το αυτοκίνητο, αλλά ο δολοφόνος πλησιάζει και τον εκτελεί μπροστά στα έντρομα μάτια της οικογένειάς του. Η δολοφονία του κοινοτάρχη Γιάννη Κουτσάκη, άγνωστη δυστυχώς στους περισσότερους, έβαλε τίτλους τέλους σε μια μακροχρόνια αντιπαράθεση, και είναι χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το παρακράτος στην χώρα μας.

 

Αλλά ας πάρουμε την ιστορία από την αρχή.

 

Το μοναστήρι της Οδηγήτριας κατέχει μεγάλες εκτάσεις, τις οποίες νοικιάζει ή παραχωρεί σε βοσκούς της περιοχής. Το 1961 ο Νίκος Βαρδινογιάννης, αξιωματικός τότε του πολεμικού ναυτικού, βρίσκεται ξαφνικά ιδιοκτήτης 4.400στρεμμάτων στην συγκεκριμένη περιοχή, μόνο που δεν τα αγοράζει από τον νόμιμο ιδιοκτήτη (την μονή δηλαδή) αλλά από τους βοσκούς ενοικιαστές για ένα κομμάτι ψωμί. Παρά τις διαμαρτυρίες που έφτασαν τότε μέχρι και το κοινοβούλιο, το σκάνδαλο κουκουλώνεται μια που η οικογένεια διαθέτει ισχυρή πολιτική κάλυψη. Η κομπίνα ολοκληρώνεται με την μυστηριώδη…«εξαφάνιση» των τίτλων ιδιοκτησίας που είχε στην κατοχή της η μονή, έτσι ώστε να μην μπορεί να στοιχειοθετηθεί η απάτη σε βάρος του δημοσίου.

 

Λίγο αργότερα, η οικογένεια Βαρδινογιάννη δημιουργεί την εταιρία ΣΕΚΑ και αγοράζει με αποικιοκρατικές διαδικασίες από το Ελληνικό δημόσιο το νησάκι «Άγιος Παύλος» στην είσοδο του όρμου των Καλών Λιμένων, έναντι 78.000 δραχμών. Στην συνέχεια, με υποθήκη το νησί που αγόρασαν, παίρνουν δάνειο 36 εκατομμυρίων δρχ. (!) από Αμερικανική τράπεζα, και σε συνεργασία με την Mobil δημιουργούν στην περιοχή εγκαταστάσεις υγρών καυσίμων και ανεφοδιασμού πλοίων (βλέπε αμερικανικός 6ος στόλος).

 

Μοναδικό αγκάθι στα μεγαλεπήβολα σχέδια της οικογένειας ήταν ο μικρός οικισμός των Καλών Λιμένων και οι λιγοστοί ψαράδες κάτοικοί του. Οι κάτοικοι του οικισμού βρέθηκαν ξαφνικά περικυκλωμένοι από τις εγκαταστάσεις της εταιρίας. Πολλοί εγκαταλείπουν την περιοχή και μεταναστεύουν, ενώ οι εναπομείναντες έχουν να αντιμετωπίσουν έναν συνεχή και ψυχοφθόρο πόλεμο νεύρων από την εταιρία και τους τραμπούκους της. Βροχή οι ξυλοδαρμοί και οι μηνύσεις για ανύπαρκτες πολεοδομικές παρατυπίες ακόμα και όταν κάποιος προσπαθούσε να επιδιορθώσει την τουαλέτα του, ενώ την ίδια στιγμή η εταιρία έχτισε παράνομα διάφορα κτίρια, ένα ξενοδοχείο, και μια βίλα για την οικογένεια Βαρδινογιάννη.

 

Η εκλογή του Γιάννη Κουτσάκη το 1978 δίνει ελπίδα στους κατοίκους. Το πρώτο του μέλημα είναι να ανοίξει επιτέλους ο δρόμος από τα Πηγαδάκια στους Καλούς Λιμένες. Ο δρόμος είχε χαραχθεί το 1962, οι απαλλοτριώσεις είχαν τελειώσει το 1966, αλλά η εταιρία παρόλο που είχε πληρωθεί, δεν άφηνε τα συνεργεία της νομαρχίας να προχωρήσουν.

 

Το 1981 μετά την νίκη του ΠΑΣΟΚ ο Κουτσάκης πιστεύει πως θα μπορέσει επιτέλους να ξεπεράσει τα εμπόδια και την τρομοκρατία της ΣΕΚΑ, τελειώνει τον δρόμο και ξεκινά να φτιάχνει δίκτυο ηλεκτρισμού και ύδρευσης στην περιοχή, δίνοντας καθημερινά μάχη με τους μπράβους της ΣΕΚΑ που τα βράδια καταστρέφουν ότι φτιάχνουν τα κρατικά συνεργεία την ημέρα. Τα έργα του κοινοτάρχη έχουν ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα κύμα επιστροφής των εκδιωγμένων κατοίκων, σε μια προσπάθεια να ξαναφτιάξουν τα σπίτια τους. Η ΣΕΚΑ τους κάνει την ζωή δύσκολη, με ένα καταιγισμό μηνύσεων προσπαθώντας έτσι να κατεδαφίσει τα σπίτια των κατοίκων ως αυθαίρετα! Οι Βαρδινογιάννηδες ασκούν αφόρητη πίεση στον νομάρχη να γκρεμίσει τα σπίτια των ανθρώπων, όμως όλα πέφτουν πάνω στην άρνηση του κοινοτάρχη ο οποίος απαντά ότι πρώτα θα γκρεμιστούν τα αυθαίρετα της εταιρίας, οι βίλες των Βαρδινογιάννηδων κλπ.

 

Τον χειμώνα του 1985 γίνεται απόπειρα δολοφονίας του κοινοτάρχη όταν ένα άγνωστο αυτοκίνητο προσπαθεί να ρίξει το αυτοκίνητο του Κουτσάκη σε γκρεμό, ενώ σε μια συνάντηση του με τους εκπροσώπους της εταιρίας, οι μπράβοι ξυλοκοπούν τον ανυπόταχτο κοινοτάρχη. Ο Κουτσάκης σχεδιάζει να επισκεφτεί το Οικουμενικό Πατριαρχείο στην Κωνσταντινούπολη σε μια προσπάθεια να εντοπίσει τα εξαφανισμένα συμβόλαια της μονής Οδηγήτριας και να ξεσκεπάσει την απάτη των Βαρδινογιάννηδων, μόνο που τον πρόλαβαν οι πληρωμένοι δολοφόνοι.

 

Ενδιαφέρον έχει και ο διάλογος μεταξύ Βαρδή Βαρδινογιάννη και Δημήτρη Κουφοντίνα στη δίκη της 17 Νοέμβρη.

 

Οι συγγενείς του δολοφονημένου κοινοτάρχη περιμένουν εδώ και δεκαετίες να πέσει φως στην υπόθεση, ενώ οι απειλές συνεχίστηκαν και μετά τον θάνατο του Κουτσάκη. Το κόλπο με την αρπαγή κρατικής περιουσίας με την βοήθεια μοναστηριών ήταν τόσο πετυχημένο που ο όμιλος Βαρδινογιάννη το επανέλαβε και στην Χαλκιδική.

 

Η περίπτωση της Σιθωνίας

 

Πρόκειται για τη μονή Ξενοφώντος και μια έκταση 57.000 στρεμμάτων στην Σιθωνία. Το 1965 η μονή υποβάλλει αίτηση αναγνώρισης ιδιοκτησίας στο Ελληνικό δημόσιο, η οποία και φυσικά απορρίπτεται. Επί χούντας όμως η μονή κάνει και δεύτερη προσπάθεια και με την βοήθεια του θεού και της χούντας, ως εκ θαύματος δικαιώνεται. Αμέσως μεταβιβάζει την έκταση για ένα συμβολικό ποσό -μαντέψτε που- στην ΣΕΚΑ!

 

Με την μεταπολίτευση, και μετά από τις έντονες αντιδράσεις τοπικών φορέων και κατοίκων, το 1974 η πολιτεία ακυρώνει την χουντική απόφαση και ανακηρύσσει την έκταση δημόσια. Από τότε η μονή σε συνεργασία με την ΣΕΚΑ έχουν ξεκινήσει ένα δικαστικό αγώνα κατά του δημοσίου με τα γνωστά κόλπα, ψευδομάρτυρες, απειλές, δωροδοκίες, κλπ. Οι απάτες με τις εκκλησιαστικές περιουσίες δεν έχουν σταματήσει να επαναλαμβάνονται μέχρι και τις μέρες μας, με διάφορες εκδοχές, όπως πχ με το σκάνδαλο της Μονής Βατοπεδίου, τη μονή Τοπλού, και άλλες. Έτσι λοιπόν δύο απόστρατοι του ναυτικού βρέθηκαν ξαφνικά με τεράστιες περιουσίες με την βοήθεια των Αμερικανών που τόσο τους εξυπηρέτησαν στο εμπάργκο της Ροδεσίας. Ας θυμηθούμε και αυτό το ..κατόρθωμα.

 


«Ioanna V»: το πειρατικό του ομίλου Βαρδινογιάννη

 

Τα χρόνια της πειρατείας

 

Η οικογένεια Βαρδινογιάννη …διαπρέπει στο σπάσιμο του αποκλεισμού του ρατσιστικού καθεστώτος της Ροδεσίας από τον ΟΗΕ που έγινε παγκόσμια γνωστός ως «Beira Patrol», προμηθεύοντας πετρέλαιο την κυβέρνηση του Ιαν Σμίθ με την υποστήριξη της CIA. Οι Αμερικανοί θέλοντας να πάρουν κάτω από την σφαίρα επιρροής τους τις πρώην αποικίες της Μεγάλης Βρετανίας αλλά αποφεύγοντας να συγκρουστούν μετωπικά με τους Βρετανούς συμμάχους, βοηθούν τους Βαρδινογιάννηδες να δράσουν ως πειρατές χωρίς αυτοί να χρειαστεί να λερώσουν τα χέρια τους. Η συγκεκριμένη υπόθεση είναι μία από τις μαύρες σελίδες της ελληνικής ναυτιλίας: περιφρόνηση ψηφισμάτων του ΟΗΕ, αλλαγή σημαίας από λιμάνι σε λιμάνι, αλλαγή ονόματος του καραβιού μεσοπέλαγα, κλπ.

 

Πηγή: http://kora.matrix.msu.edu/files/50/304/32-130-9D0-84-al.sff.document.nusa19660407.pdf

 

Η συνέχεια είναι λίγο πολύ γνωστή. Το 1972, επί χούντας δηλαδή, ιδρύουν την Μότορ Όιλ. Το 1979 με υπουργό Συντονισμού τον Μητσοτάκη τους δίνεται πεσκέσι ο Παναθηναϊκός. Και αυτό το κόλπο ήταν τόσο πετυχημένο που το μιμήθηκε κάθε σωστός απατεώνας (Κοσκωτάς κλπ) που θέλησε να κάνει καριέρα στο ελληνικό Ελ Ντοράντο.


Κατά τραγική σύμπτωση, πάλι επί πρωθυπουργίας Μητσοτάκη, αποκτούν την τράπεζα Πειραιώς, καταπίνουν την Μακεδονίας-Θράκης, ενώ ας μην ξεχνάμε πως μερικές μόνο μέρες μετά τον σχηματισμό της Οικουμενικής Kυβέρνησης του Ξενοφώντα Ζολώτα, το 1989, ξεκινά το MEGA Channel. Το «τηλεοπτικό πλυντήριο» όχι μόνο βοηθά στις μπίζνες της οικογένειας προσφέροντας δωρεάν διαφήμιση με το γνωστό κόλπο των …αγαθοεργιών της φιλεύσπλαχνης οικογένειας ως υποκατάστατο της ανύπαρκτης δικαιοσύνης, αλλά και ελέγχοντας έτσι έμμεσα το πολιτικό σύστημα δίνοντας τηλεοπτικό χρόνο σε άτομα της αρεσκείας τους.

 

Και έτσι φτάσαμε σήμερα στα γελοία ψευτοδιλήμματα «ευρώ ή μνημόνιο» και τα καταστροφολογικά σενάρια του παρακράτους και των παπαγάλων τους, που ευτυχώς αρχίζουν να ξεθωριάζουν στα μάτια της κοινής γνώμης. Ο μόνος τρόπος πια για να κρατηθούν στην εξουσία είναι πουλώντας φόβο. «Δεν θα έχουμε φάρμακα, πετρέλαιο, τρόφιμα, οδοντόβουρτσες, αν βγει η αριστερά» φωνάζουν χωρίς να ντρέπονται, αυτοί που κατέστρεψαν τον τόπο επί τόσες δεκαετίες. Σε μία χώρα που έχει τόσο ανάγκη από ριζικές αλλαγές, προσπαθούν απελπισμένα να περάσουν το μήνυμα ότι «δεν είναι τώρα εποχή για αλλαγές, ας κάτσουμε στα αυγά μας» Σταθεροί στις αξίες τους ως γνήσια τέκνα ενός συστήματος Φρανκεστάιν, προσπαθούν να πείσουν την κοινή γνώμη ότι τίποτα δεν πρέπει να γίνεται για πρώτη φορά. Τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις μιας κομματοκρατίας που απέτυχε σε όλα πουλώντας ταυτόχρονα πατριωτική ηθική, ενώ ακόμα και τώρα που όλα έχουν καταρρεύσει γύρω τους, αδυνατούν να ψελλίσουν έστω και δυο κουβέντες ουσιαστικής αυτοκριτικής. «Οι μεγαλύτερες καταστροφές δεν προήλθαν από την ανυπακοή, αλλά από την υπακοή», είχε πει κάποτε ο Χάουαρντ Ζιν, ενώ ο ίδιος υπερασπιζόμενος πριν αρκετά χρόνια μια ομάδα οικολόγων που είχε εισβάλει σε ένα πυρηνικό εργοστάσιο, είχε πει απευθυνόμενος προς τους δικαστές: «Χωρίς την πολιτική ανυπακοή, εσείς σήμερα δεν θα ήσασταν εδώ»

 

Μέρος 2ο: Ο θάνατος των άλλων

Με τη ραγδαία πολιτικοποίηση που συμβαίνει την τελευταία περίοδο, με όλο και περισσότερο
κόσμο να παίρνει θέση απέναντι ή δίπλα στα πράγματα που συμβαίνουν και στις πολιτικές που
αναπτύσσονται, καλούνται όλοι να τοποθετηθούν πάνω στο καυτό ζήτημα της διαχείρησης του
μεταναστευτικού πληθυσμού. Στο προηγούμενο άρθρο, μέρος 1ο: “να μη συνηθίσουμε το θάνατο";,
καταπιαστήκαμε με την εξοικείωση με το θάνατο που χαρακτηρίζει την λεγόμενη ελληνική
κοινωνία, εδώ και δεκαετίες, και τον Λόγο που έχει αναπτυχθεί για την υποστήριξη του αντίθετου.
Εδώ λοιπόν, μετά από ένα σκοτεινό καλοκαίρι γεμάτο εθνικιστικές επιθέσεις και καμπάνιες, θα
μιλήσουμε για τον τρόπο με τον οποίο ένα ευρύ κομμάτι του κοινωνικού συνόλου
επανασυγκροτείται πάνω σε ένα κοινό στόχο και μία ενιαία ταυτότητα, την κάθαρση της χώρας που
επιβάλλεται από τους προνομιούχους της κατοίκους, τους νόμιμους, και κατ'επέκταση το πεδίο που
έχει ανοιχτεί για την πρωτοπορία που θα οργανώσει αυτή την κίνηση. Με άλλα λόγια, για αυτό που
πολύ χοντρικά ονομάζεται άνοδος του φασισμού.

Δε θα έπρεπε να εκπλησσόμαστε από τα εκλογικά ποσοστά της Χρυσής Αυγής. Αν κάτι τέτοιο
συμβαίνει, οφείλεται αφ'ενός στην αφέλεια και το ρομαντισμό που ούτως ή άλλως χαρακτηρίζει
πλατιά κομμάτια του ανταγωνιστικού κινήματος και αφ'ετέρου στην πρόχειρη ή και άστοχη
ανάγνωση τόσο της εγχώριας ιστορίας όσο και του πρόσφατου παρελθόντος, που ήταν γεμάτο με
δείγματα αυτού που τώρα γιγαντώνεται. Θεωρούμε βέβαια πως είναι λάθος να εξετάζουμε την
πραγματικότητα ορίζοντας σαν άξονα την πολιτική και το ποιόν της νέας εθνικιστικής
πρωτοπορίας. Προφανώς και πολλά μπορούν να ειπωθούν – και έχουν ειπωθεί- για το ιδεολογικό
υπόβαθρο της χρυσής αυγής, για την οργανική της σύνδεση με την εθνική υπηρεσία πληροφοριών
και την αστυνομία, για τα νταραβέρια της με τις εγχώριες μαφίες. Για τους ψηφοφόρους της αυτά
δεν αποτελούν απ'ότι φαίνεται και πολύ αποτρεπτικά στοιχεία. Το ζητούμενο είναι να
κατανοήσουμε βαθύτερα τους λόγους για τους οποίους αυτό το κόμμα έχει πιάσει, τους λόγους για
τους οποίους ο νεοελληνικός βούρκος αποτελεί ένα ευνοϊκό και γόνιμο έδαφος για την ενδυνάμωση
του εθνικιστικού κόμματος και το πώς η στρατηγική αυτής της πρωτοπορίας δε διαμορφώνεται
τόσο για να προκαλέσει καταστάσεις, όσο για δημιουργήσει ένα προστατευτικό περιβάλλον σαν
ομπρέλα που να καλύπτει τις στιγμές έξαρσης της εθνικιστικής υπερηφάνειας. Στην πλειονότητα
των περιπτώσεων, όσον αφορά τους υποστηρικτές του εθνικισμού, δεν έχουμε να κάνουμε με
παραπλανημένα υποκείμενα, αλλά με μάζες που θέλουν μέσα στις δύσκολες στιγμές να
ακολουθήσουν κάποιον δυνατό. Για αυτό και η ανάλυσή μας είναι τέτοια, επειδή δεν κινούμαστε
μαζί, αλλά τους βλέπουμε να παίρνουν θέση απέναντι από εκεί που εμείς στεκόμαστε.

Ξεκινώντας με το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα, ας πάμε σε αυτά που συνέβησαν στην Κόρινθο
την τελευταία βδομάδα του Αυγούστου. Τότε λοιπόν εφαρμόστηκε ένα πειραματικό σχέδιο όπου με
πλήρη μυστικότητα αναδιαμορφώθηκε μέρος ενός στρατιωτικού στρατοπέδου και μέσα σε μία
νύχτα μεταφέρθηκαν εκεί από την Αθήνα 400 προς απέλαση μετανάστες.“Βρισκόμαστε σε πόλεμο
και στον πόλεμο όλα επιτρέπονται” έλεγε ο δήμαρχος Κορίνθου Α. Πνευματικός, όταν κλήθηκε να
εξηγήσει την απόφασή του να κόψει το νερό και να εμποδίσει τη συγκομιδή σκουπιδιών στο
στρατόπεδο μέσα στον καύσωνα. Αυτή είναι η ουσία της υπόθεσης, η ευκολία με την οποία
αντιμετώπισε τους κρατούμενους σαν κάτι το αναλώσιμο στα πλαίσια μιας αντιπαράθεσης με τους
ανώτερούς του και βέβαια η υποστήριξη που απήλαυσε από την τοπική κοινωνία που έδινε παρόν
για να διαμαρτυρηθεί έξω από το στρατόπεδο. Ο καλύτερος τρόπος για να καταλάβει ο καθένας το
πως έχει εμπεδωθεί ο θάνατος των άλλων σαν προοπτική. Η ουσία αυτού του γεγονότος δεν
αναδείχθηκε, επισκιαζόμενη από το φαντασμαγορικό σόου της χρυσής αυγής που συγκρούστηκε με
την αστυνομία μπροστά στις κάμερες την ημέρα, ενώ το βράδυ έκανε τις κανονισιές της με στρατό
και αστυνομία εντός του στρατοπέδου, σύμφωνα με δημόσιο κείμενο ενός φαντάρου στο
indymedia. Όταν λοιπόν οργανώθηκε μια κρατική επιχείρηση για την απέλαση των μεταναστών, η
κοινωνική παρέμβαση φλέρταρε με την εξόντωσή τους.

Τον Ιούνη, η αστυνομία, το ΣΔΟΕ και διάφοροι άλλοι κρατικοί φορείς έκαναν έφοδο σε
“παράνομες” βιοτεχνίες ρούχων στην Αθήνα που λειτουργούσαν σαν κάτεργα, καθώς τα αφεντικά
κρατούσαν μετανάστες κλειδωμένους σε υπόγειους χώρους, να δουλεύουν εξαντλητικά ωράρια για
ψίχουλα και -προφανώς- ανασφάλιστοι, ενώ με τις μηχανές να δουλεύουν σχεδόν σε 24ωρη βάση
τα αφεντικά γεύονταν τους καρπούς της επικερδούς αυτής επιχείρησης. Από τους 88 εργάτες οι 60
πήγαν για απέλαση. Αυτή είναι απλά μια αρκετά οργανωμένη εκδοχή της ρατσιστικής
εκμετάλλευσης που ρίχνει τα μεροκάματα. Και όταν προκύπτει μια κρατική παρέμβαση, οι
μετανάστες είναι εντελώς αβοήθητοι απέναντι σε θεσμούς που έχουν ξεκάθαρα διαμορφωθεί όχι
για να διώκουν γενικά τους μετανάστες, αλλά υπολογίζοντας τους σαν ένα φθηνό και ευέλικτο
εργατικό δυναμικό με ημερομηνία λήξης και προστατεύοντας τους εκμεταλλευτές τους. Δε θα
μπορούσε αυτό να αποδειχθεί πιο ξεκάθαρα παρά από το πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στη
Σαλαμίνα. Ένας φούρναρης αποσχολούσε -με τους γνωστούς όρους- έναν αιγύπτιο εργάτη. Ενώ
λοιπόν τον είχε απλήρωτο, σύμφωνα με τον ίδιο τον μετανάστη, υποπτευόταν οτι τον έκλεβε. Ο
φούρναρης, μαζί με τον γιό και δυό φίλους τους, χτύπησαν τον μετανάστη, τον μετέφεραν σε έναν
στάβλο οπού τον αλυσόδεσαν και τον βασάνισαν με τρόπους που μάλλον δεν είναι σκόπιμο να
αναφέρουμε, ενώ απείλησαν και τη ζωή του. Ο αιγύπτιος Ουαλίντ Μοχάμετ Τάλεπ, παρέμεινε σε
αυτή την ιδιότυπη φυλακή του αφεντικού του για ένα 24ωρο, κατάφερε να δραπετεύσει και
βρέθηκε αλυσοδεμένος και παραμορφωμένος από το ξύλο. Τότε συνελήφθη και απειλείται με
απέλαση ενώ το αφεντικό, που δεν έχει νόημα να τον χαρακτηρήσουμε παραπάνω, αφέθηκε
-προφανώς- ελεύθερος. Η αντίδραση της αιγυπτιακής κοινότητας που προσέδωσε δημοσιότητα στο
θέμα, ανάγκασε τους κρατικούς μηχανισμούς να βάλουν λουκέτο στο φούρνο με την αιτιολόγηση
της παράνομης απασχόλησης εργάτη για δώσουν ένα τέλος στην υπόθεση. Ο βασικός ρόλος των
θεσμών είναι να στηρίζουν τους ισχυρότερους σε βάρος των ασθενέστερων, πράγμα που φαίνεται
και εδώ καθώς για την απαγωγή και τα βασανιστήρια που έκανε το αφεντικό, μάλλον στην πούδρα
τον έχουνε. Και αφεντικά σαν και το παραπάνω, σε όλες τις γωνιές της ελλάδας φαίνεται να το
εχουν εμπεδώσει για τα καλά. Όπως και να έχει, στα χαρτιά θα μείνει οτι τον απασχολούσε
παράνομα, όχι το οτι αποπειράθηκε έως και να τον σκοτώσει. Και δε χρειάζεται να πάμε πολλά
χρόνια πίσω, να θυμηθούμε αυτά που έχουν γίνει στη μανωλάδα, αφεντικά να σέρνουν μετανάστες
εργάτες από αμάξια.

Τον περασμένο Ιούλη στο Σταυρωμένο Ρεθύμνου ο 28χρονος εργάτης από το Πακιστάν Μπασίρ
Τζαχανγκίρ, αντί να εισπράξει τα δεδουλευμένα που του χρώσταγε το αφεντικό, δέχθηκε επίθεση
με καραμπίνα. Κρατήθηκε όμηρος για 4 ημέρες, απέδρασε και απευθύνθηκε στην αστυνομία η
οποία φυσικά κάλυψε το αφεντικό. Γνωρίζουμε εκ των προτέρων οτι θα μπορούσε να τεθεί ένας
αντίλογος που να βασίζεται στο οτι ουκ ολίγες φορές, μετανάστες εργάτες έχουν επιτεθεί στα
αφεντικά τους λόγω οικονομικών διαφορών. Σε ορισμένα τέτοια περιστατικά έχουμε αναφερθεί στο
παρελθόν και πρέπει να ξεκαθαρίσουμε τη θέση μας πως η βία που ασκείται σε αυτές τις
περιπτώσεις δε μπορεί να συγκρίνεται με αυτή των αφεντικών. Όταν τα αφεντικά πιάνουν το όπλο,
το κάνουν για να επιβληθούν και αυτό το αντιλαμβανόμαστε σαν μια κίνηση εξαρχής εχθρική
απέναντι και σε εμάς. Όταν το πιάνει ένας εκμεταλευόμενος οι όροι αλλάζουν. Το όπλο και η
ταξική του θέση δε θα καθαγιάσουν την πράξη και τα κίνητρά του, αλλά σίγουρα, μια τέτοια πράξη
δεν μας είναι εχθρική. Αυτοί είναι και οι όροι του ταξικού πολέμου. Και είμαστε βέβαιοι πως στην
πραγματικότητα συμβαίνουν αναρίθμητα ανάλογα περιστατικά βίας που δεν ακούγονται, που
ψιθυρίζονται πίσω από κλειστές πόρτες.

Η στρατιωτικοποίηση τέλος που χαρακτηρίζει τον ακροδεξιό χώρο δεν περιορίζεται στα λεγόμενα
“τάγματα εφόδου” της χρυσής αυγής, όμως κανείς δε μιλάει για αυτό. Οι 600 επιθέσεις που έγιναν
στην αθήνα αυτό το καλοκαίρι δεν είναι μόνο από αυτούς. Το πρόταγμα της κάθαρσης έχει
απήχηση και αυτοί που γοητεύονται από την ευκολία του να σκοτώσεις κάποιον τον οποίο κανείς
δε θα ψάξει, και που μάλλον για τον οποίο κανείς δε θα σε συλλάβει δεν είναι λίγοι. Ο ακροδεξιός
χώρος, είναι ευέλικτος, και απ'ότι φαίνεται έχει πρόσβαση σε όπλα. Κανείς δε μίλησε ξεκάθαρα για
τον 38χρονο που πέθανε στο γύθειο όταν έσκασε αυτοσχέδια βόμβα στα χέρια του, με ποιά
ακροδεξιά οργάνωση είχε σχέσεις, που πήγαινε να βάλει τη βόμβα, για που προορίζονταν τα υλικά
για άλλες 60 βόμβες τα όπλα και οι ασύρματοι που βρέθηκαν σε σπίτι 34χρονου συνεργού του, τι
έγινε εν τέλει με τον τελευταίο που αφέθηκε ελεύθερος με τα τόσα πράγματα που βρέθηκαν στο
σπίτι του; Κανείς δε μιλάει ανοιχτά για τις οργανωμένες εθνικιστικές πολιτοφυλακές για τις οποίες
έχουμε γράψει, για το βαθύ παρακράτος που ονομάζεται πατριωτική κίνηση Καβάλας, για τους
πρόσφατους νέους συλληφθέντες στο βόλο που κουβαλούσαν εξοπλισμό μάχης μαζί τους. Από τους
τελευταίους μάλιστα, ο ένας πήγε να το πάρει πάνω του και να αθωώσει τους υπόλοιπους
(σύμφωνα βέβαια με την ρουφιανοφυλλάδα του Παπαχελά) λέγοντας δημόσια πως σκόπευε να
κάψει ένα τζαμί και πως γενικότερα κάνει θελήματα γιοα τη χρυσή αυγή με αντάλαγμα ορισμένα
μεροκάματα σε αγροτικές εργασίες – η παράδοση των πελατειακών σχέσεων δε φαίνεται να αλλάζει
ποτέ και πουθενά -. Δεν είναι λίγοι αυτοί που καταλαβαίνουν πολύ καλά το που έχουν φτάσει τα
πράγματα, ούτε και αυτοί που έχουν πληροφορίες τις οποίες δεν τις ανοίγουν. Ο θάνατος λοιπόν,
πλαταίνει, αφορά όλο και περισσότερους ανθρώπους γιατί το ίδιο συμβαίνει και με τον πόλεμο που
διεξάγεται. Και η πληροφορία στον πόλεμο είναι όπλο, ενώ το μυστικό είναι προϋπόθεση.

Ακόμα και όλοι αυτοί που ζητάνε να φυλακιστούν οι μετανάστες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης,
ξέρουν πολύ καλά τι ζητάνε. Δε θα μιλήσουν ανοιχτά για αυτό. Αυτό όμως δε σημαίνει το οτι ο
θάνατος των άλλων θα είναι σα να μη συνέβη ποτέ. Και αυτό θα το δείξει η ιστορία.

Κείμενο των 15 συλληφθέντων της αντιφασιστικής μοτοπορείας της 30/9/12 στην Αθήνα

« Σήμερα εμφύλιος πόλεμος κηρύχθηκε από το κράτος. Όσους δεν σκοτώνουν τα μαχαίρια των φασιστών, τους στέλνουν στη φυλακή, χουντικές δικαστικές αποφάσεις.

Καλούμε τους αγωνιστές και όσους νιώθουν πώς ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ, ΙΣΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ δεν είναι κενές λέξεις, αλλά στάση ζωής, να συνειδητοποιήσουν την ιστορική στιγμή που ζούμε και να πράξουν ανάλογα.

ΟΙ ΙΔΕΕΣ δεν καταστέλλονται κ δεν φυλακίζονται.

Οι 15 συλληφθέντες, αντιφασίστες – αντιφασίστριες.»

 

Ολοένα και πιο πολύ τον τελευταίο καιρό πληθαίνουν οι ενδείξεις ότι ακόμα και τα “προσχήματα δημοκρατίας” που συνεχώς χρησιμοποιεί το κράτος αρχίζουν και γίνονται τόσο θολά όσο και δυσδιάκριτα. Η επιλογή της ολομέτωπης κατασταλτικής επίθεσης σε όποιους όχι μόνο επιλέγουν το δρόμο της άμεσης σύγκρουσης αλλά ακόμα και απέναντι σε αυτούς που απλά διεκδικούν τα αυτονόητα, δείχνει πως με τίποτα δεν μπορούμε να μιλάμε όπως μιλούσαμε πριν 5,10 ή περισσότερα χρόνια. Η συνεχιζόμενη οικονομική κρίση που ωθεί ολοένα και περισσότερους στην εξαθλίωση και τη φτώχεια ενώ παράλληλα ενισχύεται ο κοινωνικός κανιβαλισμός, η ενδοταξική βία και η άνοδος του φασισμού δείχνουν ένα κοινωνικό αναβρασμό που κανείς δε μπορεί να πει με σιγουριά πού θα καταλήξει και με τί όρους. Μπροστά σε μια ενδεχόμενη ΣΥΝΟΛΙΚΗ κοινωνική έκρηξη, το κράτος σκληραίνει τους όρους καταστολής, επιβολής και τρομοκράτησης ενώ παράλληλα ενδυναμώνει και το νομικό του οπλοστάσιο ώστε να κρατά “δικαστικά όμηρους” ολοένα και περισσότερους. Οι συνθήκες είναι γνωστές και επαναλαμβανόμενες. Απαγόρευση πορειών ή συγκεντρώσεων, καταστολή απεργιακών κινητοποιήσεων, ωμή βία απέναντι σε διαδηλωτές και απεργούς, δημοσίευση φωτογραφιών και προσωπικών στοιχείων, εκκενώσεις καταλήψεων και κοινωνικών χώρων, εισβολές αστυνομικών δυνάμεων σε σχολεία και πανεπιστήμια, συλλήψεις, προσαγωγές κτλ…ο κατάλογος είναι αρκετά μακρύς όσο και η διαστροφή τους.

            Παράλληλα πριμοδοτούνται οι φασιστικές συμμορίες ώστε να “καθαρίσουν” τα μετόπισθεν, να σκουπίσουν εκεί που το επίσημο κράτος δε φτάνει. Και μαζί με τα πογκρόμ ενάντια σε μετανάστες, αριστερούς ή αναρχικούς, οι εμπρησμοί σπιτιών, μαγαζιών ή στεκιών, τα μαχαιρώματα και οι ξυλοδαρμοί, έρχεται και το πλασάρισμα της ακροδεξιάς ως “αντισυστημικής”, ως νέας εναλλακτικής πρότασης. Αυτό που πρέπει συνεχώς να γράφεται με κεφαλαία είναι πως ο φασισμός ΠΟΤΕ δεν προσέφερε κάτι νέο στις ανθρώπινες κοινωνίες, ΠΑΝΤΑ ερχόταν ως κρατικό δεκανίκι και σε περιόδους κρίσης (οικονομικής, συστημικής ή πολιτικής) αναλάμβανε πάντα να στηρίζει της κυριαρχικές επιλογές, να “δίνει χρόνο” στο κράτος ώστε να αναδιπλώνεται και να ξεπερνά τους όποιους κλυδωνισμούς του.

            Μέσα σε αυτές τις συνθήκες αποφασίσαμε ως αγωνιστές-ριες, αναρχικοί-ές, αντιφασίστες-ριες, να συμμετέχουμε στην αντιφασιστική μηχανοκίνητη πορεία την 30/9, η οποία ξεκινώντας από την πλατεία Εξαρχείων θα περνούσε από γειτονιές όπου τον τελευταίο καιρό λαμβάνουν όλο και περισσότερες και πιο βίαιες ρατσιστικές-φασιστικές επιθέσεις εναντίον μεταναστών. Να στηρίξουμε, να σπάσουμε το φόβο της καθημερινής ζωής, να δώσουμε κουράγιο και δύναμη αλλά ταυτόχρονα και ένα πρόταγμα αυτοοργάνωσης και αντίστασης σε αυτούς τους ανθρώπους που βιώνουν καθημερινά το ρατσισμό στο πετσί τους, ενώ επιπλέον να δείξουμε ότι δεν “φασιστικοποιείται” γενικά και αόριστα ολόκληρη η ελληνική κοινωνία, υπάρχουν και άνθρωποι που πιστεύουν και αγωνίζονται για ΙΣΟΤΗΤΑ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ, ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΗ.

            Η μοτοπορεία δέχεται λυσσαλέα επίθεση από τις εποχούμενες δυνάμεις καταστολής και μετά από ξυλοδαρμούς 15 άτομα συλλαμβάνονται, βασανίζονται και κρατούνται προσωρινά με βαριές κατηγορίες. Το να αναφέρουμε τα γεγονότα κατά τη σύλληψη και παραμονή μας στη ΓΑΔΑ για 5 ημέρες δεν είναι του παρόντος και δε θέλουμε να ενισχύσουμε καμιά λογική θυματοποίησης. Για όποιον δεν το έχει καταλάβει, το κράτος επιτίθεται χρησιμοποιώντας τα κάθε λογής δεκανίκια του, μας κηρύττει πόλεμο και ο πόλεμος θα έχει και απώλειες και κακουχίες. Αυτό που έχει όμως ιδιαίτερη σημασία είναι το εμφυλιοπολεμικό κλίμα που καλλιεργείται ολοένα και περισσότερο τόσο από τους θεσμικούς φορείς, όσο και από τα σώματα ασφαλείας και στην προκειμένη περίπτωση από τις ένστολες (και όχι μόνο) συμμορίες των μπάτσων. Η συνεχιζόμενη αναφορά τους στο “Γράμμο και στο Βίτσι”, στον εμφύλιο και τους παππούδες μας δείχνει ξεκάθαρα το πού πάει αυτή η ιστορία. Προσπαθούν να τρομοκρατήσουν αγωνιστές, να τους σπρώξουν σε μια κατάσταση παρανομίας ή φόβου (αφού απειλούσαν με επισκέψεις κατ' οίκον), με παράλληλες άμεσες απειλές για δολοφονίες και άλλα καραγκιοζιλίκια…

          Στο ίδιο εμφυλιοπολεμικό κλίμα, οι εισαγγελικές αρχές από την πλευρά τους εντείνουν την προσπάθεια τρομοκράτησης με απειλές προφυλακίσεων, καταργώντας στην ουσία τον δικό τους κώδικα ποινικής δικονομίας που υποτίθεται ότι υπηρετούν και υπερασπίζονται.

 

ΕΠΕΙΔΗ ΌΜΩΣ…

αντιλαμβανόμενοι την σημαντικότητα της ιστορικής στιγμής, το χρέος μας απέναντι σε μας αλλά και την ιστορία, δε μπορούμε παρά να φωνάξουμε ΟΥΤΕ ΒΗΜΑ ΠΙΣΩ!!!

Να συγκροτηθούμε, να σηκώσουμε το γάντι που μας πετούν και να τους το επιστρέψουμε στα μούτρα. Να δυναμώσουμε κάθε εστία αντίστασης και αγώνα, κάθε τι που αντιπαλεύει τη βαρβαρότητα που μας επιβάλλουν. Να οργανώσουμε την αγριότητα της ανθρώπινης αξιοπρέπειας…για μας, για όλους.

 

"...Στη διάρκεια αυτής της πορείας πολλοί πέθαναν ή έμειναν αιχμάλωτοι στα χέρια του εχθρού και άλλοι πολλοί τέθηκαν εκτός μάχης ή τραυματίστηκαν και δεν θα εμφανιστούν πια σε τέτοιες συναντήσεις. Συνέβη ακόμα να εγκαταλείψει μερικούς το θάρρος και να οπισθοχωρήσουν αλλά ποτέ, τολμώ να πω, δεν παρέκλινε από τη γραμμή του ο σχηματισμός μας, μέχρι να φτάσει στην ίδια την καρδιά της καταστροφής…"

 

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

ΣΤΟΥΣ ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΑ

ΣΤΟΥΣ 4 ΣΥΛΛΗΦΘΕΝΤΕΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΥΕΛΠΙΔΩΝ

ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΥΣ ΣΥΝΤΡΟΦΟΥΣ ΜΑΣ ΣΕ ΕΛΛΑΔΑ ΚΑΙ ΕΞΩΤΕΡΙΚΟ

 

ΤΙΠΟΤΑ ΔΕΝ ΤΕΛΕΙΩΣΕ

ΟΛΑ ΣΥΝΕΧΙΖΟΝΤΑΙ

 

οι 15 αναρχικοί-ες, αντιφασίστες-ριες, αγωνιστές-ριες

(κάποιοι από αυτούς περήφανα εγγόνια αναρχοκομμουνιστοσυμμοριτών)

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού

Το κείμενο που ακολουθεί είναι μέρος της δουλειάς που είχε γίνει για την ανοιχτή συζήτηση “δράσεις και δομές για την οργάνωση της αλληλεγγύης με τους φυλακισμένους και διωκόμενους αγωνιστές”, που έλαβε μέρος στις 31/3/2012 στη θεσσαλονίκη και συνδιοργανώθηκε από τη συνέλευση για την προώθηση της αλληλεγγύης και το ταμείο αλληλεγγύης και οικονομικής υποστήριξης φυλακισμένων αγωνιστών.

Σκέψεις γύρω από τη δομική αναβάθμιση της αντιμεταναστευτικής πολιτικής στο πεδίο του εγκλεισμού.

Η εσωτερική αντιμεταναστευτική πολιτική αποτελεί ποιοτική αναβάθμιση των τρόπων διαχείρησης κρίσεων από την πλευρά της ενωμένης (σίγουρα ως προς αυτό το θέμα) ευρώπης. Ένα από τα σημεία τομής για την εξέλιξή της είναι τα λεγόμενα κέντρα κράτησης παράνομων μεταναστών. Ας σταθούμε λίγο στην κοινωνική σημασία αυτών των δομών[1].

Η ουσιαστική λειτουργία τους είναι να συγκεντρώνουν τους ανθρώπους που περισσεύουν, αυτούς που δεν είναι σε αυτή τη συγκυρία εκμεταλεύσιμοι και που η παρουσία τους εντός του κοινωνικού πεδίου είναι πλέον ζημιογόνα για την τάξη. Είναι χαρακτηριστικό το γεγονός οτι για να οδηγηθεί κάποιος μετανάστης εκεί δεν είναι απαραίτητο να έχει διαπράξει κάποιο έγκλημα. Αρκεί το γεγονός οτι είναι μετανάστης, δηλαδή παράνομος[2], τόσο σύμφωνα με την κυρίαρχη κοινωνική ηθική, όσο και με τις ανάλογες νομικές της προεκτάσεις. Αυτό είναι ένα αρκετά κατατοπιστικό μέτρο για να αντιληφθεί κανείς την ακραία υποτίμηση, όχι μόνο της εργατικής δύναμης αλλά και της ίδιας της ζωής των ανθρώπων που απαρτίζουν το κατώτατο κοινωνικό στρώμα. Δεν γίνεται κάποια επένδυση για τη συντήρηση αυτού του στρώματος μέχρι κάποιον καιρό που θα είναι και πάλι εκμεταλλεύσιμα, δεν προβλέπεται κάποιο είδος νομικής τιμωρίας εφ’όσον δεν υπάρχει κάποιο έγκλημα να τους βαραίνει, ούτε και προβλέπεται η κοινωνική (άρα και εργατική) πειθάρχισή τους μέσα στο περιβάλλον του εγκλεισμού. Αυτοί οι χώροι είναι φτιαγμένοι για να συγκεντρώνουν και να εξοντώνουν αυτούς και αυτές που βρίσκονται πιο κάτω απ’όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Γιατί όχι μέσα στις φυλακές.

Πρίν από τη δημιουργία των πιο σύγχρονων από αυτούς τους χώρους, ικανών να “φιλοξενήσουν” χιλιάδες άτομα, χρησιμοποιούνταν πρόχειρες αποθήκες, αστυνομικά τμήματα και ενίοτε φυλακές. Οι τελευταίοι όμως χώροι δεν αποτελούσαν μια ασφαλή επιλογή σε σχέση με τη διαχείριση του ζητήματος. Αρχικά υπήρχε ένα νομικό πρόβλημα, το οτι δεν κατηγορούνταν για κάτι συγκεκριμένο. Αυτό θα εξελίσονταν σε κοινωνικό ζήτημα μέσα στις φυλακές, όχι μόνο λόγω της συμφόρησης που θα προέκυπτε, αν όλοι οι προς απέλαση μετανάστες στοιβάζονταν εκεί μέσα , και η οποία αναπόφευκτα θα οδηγούσε σε λιγότερο ή περισσότερο βίαιες και εκρηκτικές καταστάσεις, αλλά και λόγω του πολιτικού διακυβεύματος μιας τέτοιας διαχείρισης. Όσο πιο προφανής και βίαιη είναι η, ούτως ή άλλως βασισμένη στην αδικία και τις ανισότητες, πραγματικότητα του εγκλεισμού τόσο διευρύνονται τα πεδία της πιθανής ριζοσπαστικοποίησης των έγκλειστων σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο.

Για τους προς απέλαση μετανάστες προβλέπεται λοιπόν διαφορετικός χώρος, αποστέρηση της επαφής με οποιαδήποτε άλλα κοινωνικά κομμάτια. Ακόμη και άν αυτά τα κομμάτια είναι παραβατικά. Η διαφορά είναι όπως προαναφέρθηκε πως οι μετανάστες δεν είναι παραβατικά αλλά εξ’ορισμού παράνομα κοινωνικά υποκείμενα. Η βία που εμπεριέχεται σε αυτό τον ταξικό διαχωρισμό, αποτυπώνεται ξεκάθαρα στην απόφαση για την αγορά πλωτών φυλακών αποκλειστικά για τον εγκλεισμό μεταναστών. Με τον εγκλεισμό σε αυτές τους αποστερείται ακόμα και η δυνατότητα να μπορούν να πατήσουν γή. Ο ξεχωριστός χώρος διευκολύνει την αναδίπλωση της βίας, είτε αυτή είναι άμεση είτε στις περισσότερες περιπτώσεις έμμεση. Το σωματικό βασανιστήριο του να ζείς στοιβαγμένος σε άθλιους χώρους σε πολλές περιπτώσεις με φαί που δεν είναι αρκετό, ο εγκεφαλικός πόλεμος του να μη γνωρίζεις πότε και αν ποτέ θα βγείς από εκεί μέσα, η ρευστότητα που δημιουργείται από τη συνεχή εναλλαγή κόσμου με αποτέλεσμα ένα τεράστιο κενό στο πεδίο των σχέσεων που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν, η αδυναμία επικοινωνίας με κάποιον δικηγόρο είναι πράγματα που οδηγούν σε αυτοκτονίες και θανάτους. Μα το χειρότερο όλων είναι πως λόγω της συνολικής υποτίμησης της ζωής οι αγώνες που ξεσπάνε ανά τακτά χρονικά διαστήματα περνάν απαρατήρητοι και ξεχνιούνται.

Η διαφορά της σχέσης με το χρόνο που επιβάλλεται στους παράνομους σε σύγκριση με τους παραβατικούς είναι επίσης τεράστια. Οι παραβατικοί είχαν το περιθώριο συνδιαλλαγής με την κυρίαρχη ηθική και τις κανονικές ροές της κοινωνικής ζωής αλλά λόγω της μη συμβατικής τους συμπεριφοράς τιμωρούνται και το παρόν τους εξελίσσεται σε ένα περιβάλλον καπιταλιστικού σωφρονισμού, με την προοπτική να πειθαρχήσουν, να ζήσουν ένα ομαλό μέλλον. Οι παράνομοι δεν είχαν κανένα περιθώριο συνδιαλλαγής, ή αυτό ήταν τουλάχιστον περιορισμένο μέχρι τη στιγμή που η εκμετάλλευσή τους θα έπαυε να είναι προσοδοφόρα. Ήρθαν σαν αιχμάλωτοι του πολέμου που διεξάγει ο πρώτος κόσμος, αναγκασμένοι να επιβιώσουν, μεταφερόμενοι από το δουλεμπόριο των μαφιών. Το παρελθόν τους έχει σβηστεί και δεν έχει σημασία. Το παρόν τους είναι ένα καθεστώς απόλυτης βίας και απομόνωσης εις βάρος τους. Η μοναδική προοπτική που ενυπάρχει στον εγκλεισμό τους είναι αυτή της απέλασης που ισοδυναμεί με την εξόντωσή τους. Δεν υπάρχει κάποιο υποσχόμενο μέλλον που θα λειτουργήσει σαν δέλεαρ για την πειθάρχισή και την ένταξή τους, καθώς η τελευταία κοστίζει ακριβά για την ευρώπη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ιδεολογικά.

Το στοιχείο της μαζικότητας

“Δύο νέα μεγάλα κέντρα κράτησης (ΚΕΠΥ) μεταναστών στην Αττική, πέραν των προεπιλεγέντων που περιέχονται ρητά σε νόμο, επιδιώκει να συγκροτήσει το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, εκμεταλλευόμενο τη συγκυβέρνηση. […]. Οι έντονες ευρωπαϊκές πιέσεις, που συνδέονται με την απειλή αποβολής από τη ζώνη ελεύθερης διακίνησης Σένγκεν και τη δέσμευση των προεγκεκριμένων πιστώσεων ύψους 230 εκατομμυρίων ευρώ για τη μεταναστευτική διαχείριση, θα τεθούν σε διακυβερνητική διαβούλευση. […] Οι δύο μεγάλοι χώροι εκτιμάται από τους αρμοδίους ότι πρέπει να βρίσκονται στην Αττικοβοιωτία και να είναι χωρητικότητας περίπου 5-6 χιλιάδων ατόμων (σ.σ.*ο καθένας), ώστε να προσφέρουν πραγματική αποσυμφόρηση στην πρωτεύουσα και να διευκολύνουν όσους δικαιούνται προστασίας και ασύλου. Τα κέντρα κράτησης πρέπει να έχουν υποδομές για μακροχρόνια παραμονή (τουλάχιστον έξι μηνών) όπως προβλέπει ο νόμος. Παραλλήλως πρέπει να λειτουργεί το πρόγραμμα επιστροφών τουλάχιστον πέντε χιλιάδων ατόμων ετησίως. Με αυτόν τον τρόπο εκτιμάται ότι θα έχει νόημα η δουλειά των κέντρων πρώτης υποδοχής. «Είμαστε σε προχωρημένη σχεδιαστική φάση για τα κέντρα, καθώς έχουν οριστεί οι τεχνικές προδιαγραφές και οι ανάγκες σε προσωπικό» λέει η διευθύντρια της υπηρεσίας, κ. Σταυροπούλου. Κάθε κέντρο, που θα έχει χωρητικότητα 250 ατόμων, πρέπει να εκκαθαρίζει πέντε χιλιάδες περιπτώσεις τον χρόνο. Περίπου τριάντα υπάλληλοι θα χρειαστούν για τη στελέχωση των 16 κέντρων. […] Ενδεικτικό της κατάστασης είναι ότι ένας χώρος που προοριζόταν για κέντρο στην Θράκη πυρπολήθηκε από αγνώστους. Προ ημερών ο αρμόδιος υπουργός, Χρ. Παπουτσής, εξήρε τη στάση του δημάρχου Ηγουμενίτσας, που επιδιώκει τη δημιουργία κέντρου στην περιοχή του προκειμένου να ρυθμιστεί η εφιαλτική κατάσταση που επικρατεί στην περιοχή.”[3]

Άλλοι 14 χώροι συγκέντρωσης σε Λακωνία, Χίο, Σάμο, Αμυγδαλέζα, Ελληνικό, στη μονάδα πέτρου ράλλη, Ασπρόπυργο, Ροδόπη, Έβρο, Θεσπρωτία, Αιτωλοακαρνανία και Ορεστιάδα.

Οι φυλακίσεις των παράνομων δεν είναι μεμονωμένες αλλά μαζικές. Οι παραβατικοί δικάζονται και τιμωρούνται σαν άτομα, ενώ οι παράνομοι εξοντώνονται σαν μέρη ενός ενιαίου κοινωνικού κομματιού για το οποίο οργανώνεται και μια ενιαία διαχείρηση στο εγγύς μέλλον. Μια καταστροφική διαχείρηση. Οι ρυθμοί αποσυμφόρησης του αθηναϊκού κέντρου όπως αναφέρονται στο παραπάνω απόσπασμα είναι ενδεικτικοί της εντατικοποίησης για την “επίλυση” του ζητήματος. Αν υπολογίσουμε πως μόνο αυτά τα δύο νέα κέντρα κράτησης θα εξυπηρετούν στη συγκέντρωση, άρα ενδεχομένως και την εξόντωση, τουλάχιστον 20.000 ανθρώπων το χρόνο, δεν είναι καθόλου δύσκολο το να φανταστούμε από τι είδους και έντασης αστυνομικών και παρακρατικών πογκρόμ θα συνοδεύονται προκειμένου να λειτουργήσουν σαν δίδαγμα: δίδαγμα τρόμου προς τον μεταναστευτικό πλυθησμό και προς κάθε έναν και μία που θα σταθεί δίπλα τους και δίδαγμα στάσης προς όλα τα κοινωνικά κομμάτια στα οποία βρίσκει απήχηση η ρατσιστική ρητορεία. Και στις δύο αυτές περιπτώσεις φαίνεται ξεκάθαρα το οτι η διαχείρηση με αντικείμενο μάζες και όχι άτομα, ωριμάζει και αναβαθμίζεται από κάθε άποψη.


Οι επενδύσεις δε γίνονται χωρίς προοπτική

Η συγκεκριμένη διαχείριση ωστόσο δεν οργανώνεται μόνο σε χρόνο ενεστώτα, δε θα σταματήσει να ισχύει μόλις γενικά η Ευρώπη και ειδικά η Ελλάδα “ξεμπλέξει” με το ζήτημα της μετανάστευσης. Θα μείνει σαν οργανωτική και ιδεολογική παρακαταθήκη ώστε να εφαρμοστεί μελλοντικά στο ενδεχόμενο που οι διάσπαρτες μοριακές αρνήσεις και αντιστάσεις συλλογικοποιηθούν και κινηθούν σαν ουσιαστικές απειλές απέναντι στον κρατικό μηχανισμό. Και δε θα υπάρχει μόνο η εμπειρία, θα υπάρχουν και οι χώροι. Τα άδεια μπουντρούμια, θα είναι σε θέση να “βολέψουν” έως και δεκάδες χιλιάδες ανθρώπων, να στηρίξουν υλικά τις πολιτικές διώξεις του μέλλοντος. Τα ΚΕΠΥ είναι μέρος της προετοιμασίας για έναν εμφύλιο πόλεμο.

Το ζήτημα των σχέσεων με τους έγκλειστους στα ΚΕΠΥ

Το να μην αντιμετωπίζουμε το ζήτημα των σύγχρονων “στρατοπέδων” συγκέντρωσης σαν ένα ζήτημα αναβαθμισμένου εγκλεισμού είναι λάθος. Η οργανική και όχι απλά ιδεολογική σύνδεση του αναρχικού χώρου με την αγωνιστική πραγματικότητα των φυλακών προέκυψε σε μεγάλο βαθμό από τον εγκλεισμό αρκετών συντρόφων και συντροφισσών μέσα στα τελευταία χρόνια. Οι συντροφικές σχέσεις δεν άφηναν κανένα περιθώριο για την καθολική κοινωνική απομόνωση των έγκλειστων, και για την ανταπόκριση σε αυτές τις σχέσεις έχουν μέσα στα τελευταία χρόνια δημιουργηθεί δομές σχέσεων και υποδομές υλικής στήριξης για την προώθηση των αγώνων εντός των τειχών. Δεν προέκυψαν από κάποια αφηρημένη ιδεολογία, ή κάποιο φιλανθρωπικό βίτσιο αλλά από το γεγονός οτι μοιραζόμαστε έναν αγώνα και μια, τουλάχιστον στοιχειώδη, συλλογική υπόσταση.

Οι διάφορες μεταναστευτικές κοινότητες είναι σχεδόν απόλυτα περιθωριοποιημένες. Κατά βάση έχει προκύψει ένα μεγάλο κενό δεσμών με άλλα κοινωνικά κομμάτια αλλά και οι συντροφικοί δεσμοί μεταξύ τους δε μπορούν σε περιπτώσεις εγκλεισμού να οργανωθούν υλικά λόγω της έλλειψης δυνατότητας που προκύπτει από την ταξική τους θέση και την κοινωνική τους περιθωριοποίηση. Αυτή η έλλειψη σχέσεων με τις κοινότητές τους είναι μια αντικειμενική συνθήκη που σε πολύ μεγάλο βαθμό έχει οδηγήσει στην αποστασιοποίηση σε ορισμένες περιπτώσεις και στην μή επαρκή ενασχόληση σε κάποιες άλλες, από μέρος μας και ως προς το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης[4]. Αυτή η έλλειψη σχέσεων, αυτές οι αποστάσεις, όταν γίνονται παραδοχές και ιδεολογικοποιούνται δεν απέχουν και πολύ από αυτή την κατάσταση που ονομάζουμε ρατσισμό.

Είναι επιτακτικό το να προσπαθήσουμε να συνδεθούμε και με τους αγώνες που ξεσπάνε σε αυτά τα μπουντρούμια, όχι για λόγους πολιτικής ορθότητας και ιδεολογικής καθαρότητας, μα για λόγους κινηματικής αυτοπροστασίας. Όσο δύσκολο και να είναι, όσο πίσω και αν είμαστε ήδη. Η κυριαρχία αρπάζει έδαφος ενώ τα μάτια μας είναι στραμμένα αλλού, ενώ το βίωμα αυτής της συνθήκης δε μπορεί καλά καλά να μας επικοινωνηθεί σαν βίωμα, παρά μόνο σαν εικόνα, σαν ένα στατιστικό, σαν μιά αέρινη καταγγελία. Αυτή είναι μια ιστορική στιγμή που οι πρακτικές κοινωνικής διαίρεσης των απο τα κάτω απολυταρχικοποιούνται, μια στιγμή που εδραιώνονται οι κυρίαρχες κοινωνικές σχέσεις. Το γεγονός οτι, κατα τα φαινόμενα, θα τα βρούμε όλα αυτά μπροστά μας μέσα στα επόμενα χρόνια δεν θα είναι το μόνο σημείο στο οποίο θα βγούμε χαμένοι. Το μεγαλύτερο διακύβευμα είναι το αν θα λειτουργήσουμε σα να παρακολουθούμε τη μεταχείρηση που ασκείται στους Άλλους αντί να επιδιώξουμε να μοιραστούμε τον πλούτο των κοινωνικών αγώνων, ακόμα και αυτών που ξεσπούν στις πιό σκοτεινές γωνίες αυτού του κόσμου.


υποσημειώσεις:

[1] Σε καμία περίπτωση δεν υποτιμάται η αναδρομή στην πρόσφατη ευρωπαϊκή ιστορία τους ή η εκτενέστερη ανάλυση τους στη βάση της σύγχρονης ιστορικής συγκυρίας. Αντιθέτως τα δύο παραπάνω κρίνονται απαραίτητα για τη βαθύτερη κατανόηση του ζητήματος. Μια ολοκληρωμένη ανάλυση που συνέβαλλε στο να γεννηθούν αυτές οι σκέψεις υπάρχει στη μπροσούρα από την εκδήλωση της αντιφασιτιστικής συνέλευσης Antifa*Lab “τα κέντρα κράτησης μεταναστών ως αυτό που πραγματικά είναι: στρατόπεδα συγκέντρωσης / εξόντωσης”, μέσα στην οποία πολλές καταστάσεις που εδώ παρουσιάζονται συμπυκνωμένα, εκεί αναλύονται εκτενώς.

[2] Οι μόνες περιπτώσεις που ενδέχεται να εξαιρούνται είναι αυτές μεταναστών που προέρχονται από μικρομεσαίες και ανώτερες τάξεις, έχουν την εκπαίδευση, τα προσόντα και, ενδεχομένως, την ιδεολογία ενός αφεντικού, τα άτομα δηλαδή που είναι αρκετά πειθαρχημένα και έχουν τις ανάλογες δυνατότητες ώστε να αναλάβουν μια θέση λειτουργική και όχι έναν ρόλο αναλώσιμο.

[3] 20/11/11, Γιώργος Μαρνέλλος, Ελευθεροτυπία

[4] ΄Ενας άλλος παράγοντας βέβαια είναι και η ανεπάρκεια της θεωρητικής ανάλυσης και της διορατικότητάς μας αλλά ενδεχομένως αυτή η συζήτηση να χρειάζεται να γίνει σε πολλές βάσεις και όχι μόνο σε αυτή του παρόντος κειμένου.

Ενόψει της πορείας στις 28/9/12, κείμενο αλληλεγγύης με την κατάληψη Δέλτα

Η κατάληψη Δέλτα είναι κομμάτι και της δικιάς μας ιστορίας καθώς σαν δομή δημιουργηθήκαμε μέσα σε αυτό το χώρο. Δε θα μπορούσαμε λοιπόν να μείνουμε απαθείς γιατί ακόμη και αν τα τελευταία χρόνια δε στεγαζόμασταν πολιτικά εντός της, θα ήμασταν ανεύθυνοι απέναντι στους ίδιους εμάς πρώτα απ’ όλα, γιατί θα ήταν σα να ξεχνάμε τις συντροφικές σχέσεις που αναπτύξαμε, τις φιλίες, τις δραστηριότητες και την καθημερινότητά μας εκεί μέσα με όρους που δε θα μπορούσαν να τεθούν σε κανένα άλλο πεδίο σε αυτή την εποχή και εντός αυτών των συνόρων. Κατ’ επέκταση, αν θέλουμε να υπερασπιστούμε την δυνατότητα να βρίσκονται μαζί υποκείμενα με τέτοιους όρους, η καθημερινότητά τους να μπορεί να ταυτιστεί με ποικίλους αγώνες και διαδικασίες αλληλεγγύης και αυτομόρφωσης, είναι αναγκαίο να υπερασπιστούμε και χώρους σαν αυτούς, τόσο κατά τη διάρκεια τις ακμής τους, όσο και στις δύσκολές τους στιγμές. Προς το παρόν, όλα αυτά τα εγχειρήματα, οι σχέσεις και οι δομές που απαρτίζουν τον ευρύτερο αντιεξουσιαστικό χώρο αποτελούν μία πιθανότητα ανατροπής του υπάρχοντος και αυτοθέσμισης των ζωών μας. Δεν χρειάζεται λοιπόν να έχει κανείς θερμές συντροφικές σχέσεις με ένα εγχείρημα ή να είναι ένα σημείο αναφοράς του για να το υπερασπιστεί, χρειάζεται μόνο να κατανοεί το διακύβευμα αυτών των κατασταλτικών κινήσεων και να μοιράζεται την εκτίμηση πως οι σχέσεις μας θα ανθίσουν σε ένα περιβάλλον στο οποίο θα μοιραζόμαστε τις ευθύνες και τους καρπούς των ζωών μας.

Η επίθεση στην κατάληψη Δέλτα βέβαια δεν ήρθε από το πουθενά. Μέσα στο καλκαίρι είχαμε διαδοχικές κρατικές και παρακρατικές επιθέσεις σε αυτοδιαχειριζόμενους χώρους. Επιγραμματικά απαραθέτουμε ημερομηνίες και γεγονότα. 11 Ιούλη, εμπρηστική επίθεση στην κατάληψη Apertus στο Αγρίνιο. 13 Ιούλη, εμπρησμός της κατάληψης Δράκα στην Κέρκυρα, 7 Αυγούστου, εμπρησμός οχήματος έξω από την κατάληψη Πατησίων & Σκαραμαγκά. 18 Αυγούστου, αστυνομική εκκένωση της κατειλημμένης Δημοτικής Αγοράς Κυψέλης έπειτα από εντολή του πρώην “συνήγορου του πολίτη”, νυν συνήγορου των “προστατών του πολίτη”-δημάρχου Καμίνη. 6 και 13 Σεπτέμβρη, διαδοχικοί εμπρησμοί του Αυτοδιαχειριζόμενου Στεκιού του πανεπιστημίου Ρεθύμνου.

Στην επιχείρηση για την εκκένωση της κατάληψης Δέλτα ωστόσο, η αστυνομία εισήγαγε νέα δεδομένα στις πρακτικές της ενάντια σε εγχειρήματα τέτοιας φύσης. Αρχικά το θέαμα που παρήγαγαν ήταν ανάλογο του επιπέδου της βίας και της οργάνωσης που χαρακτήρισε την έφοδό τους. Οι πάνοπλοι εκαμίτες που μαζί με τους ματατζήδες κατέστρεψαν μέρος των υποδομών της κατάληψης και συνέλαβαν τους καταληψίες προβλήθηκαν σε όλα τα μέσα ενημέρωσης με την ευθύνη της ίδιας της αστυνομίας. Ένας μετανάστης καταληψίας που συνελήφθη κατηγορήθηκε για κατοχή πλαστών εγγράφων και για αυτό κρατείται στα μπουντρούμια μεταγωγών και πρόκειται να απελαθεί, τη στιγμή που με έγγραφο της Interpol αποδεικνύεται πως το διαβατήριό του είναι καθ’ όλα νόμιμο ενώ ο διευθυντής του τμήματος μεταγωγών παραδέχεται στους δικηγόρους πως πρέπει να φέρει εις πέρας την κατ’ουσίαν παράνομη απέλαση καθώς δέχεται ασφυκτικές πιέσεις από «ψηλά». Τέλος η επιχείρηση τέθηκε σαν παράδειγμα αποφασιστικότητας της κυβέρνησης για την πάταξη της ανομίας από τον μετριοπαθή εθνικιστή Θ. Πλεύρη σε τηλεοπτικό παράθυρο, ενώ η ακραία εθνικιστική τηλεπερσόνα του Κασιδιάρη πρότεινε στον αέρα την ανάλογη αντιμετώπιση των καταλήψεων Βίλλα Αμαλίας και Λέλας Καραγιάννη, με το πρόσχημα ότι η οργανωμένη τους αντίσταση στον επελαύνοντα εκφασισμό των γειτονιών του κέντρου της Αθήνας αποτελεί εγκληματική δράση. Ο δημόσιος χαρακτήρας αυτού του διαλόγου μεταξύ ΝΔ και ΧΑ μας κάνει να εκτιμήσουμε διαφορετικά τις πληροφορίες που κυκλοφορούν στην πόλη οτι η ΧΑ πρόκειται να μεταφέρει τα γραφεία της απέναντι από το αστυνομικό τμήμα στην οδό Δωδεκανήσου, μόλις ένα οικοδομικό τετράγωνο από την κατάληψη Δέλτα.

Πηγαίνοντας λίγο πίσω στο χρόνο, έχει σημασία να αναφέρουμε κάποια σημεία της ιστορίας του κτηρίου της Δέλτα ώστε να γίνει αντιληπτή η αντιμετώπιση που τύγχανε το κτήριο από τις εκάστοτε ηγεσίες του ΤΕΙ.

«Οι εργαζόμενοι του άλλοτε ξενοδοχείου Δέλτα προέβησαν σε κατάληψη του κτηρίου όταν η διοίκηση του είχε κηρύξει τη διακοπή λειτουργίας της επιχείρησης. Μετά από αγώνα, κέρδισαν κάποιες θέσεις εργασίας στο υπηρεσιακό προσωπικό του ΤΕΙ. Εν συνεχεία κατά την περίοδο που το κτήριο λειτουργούσε σαν εστίες, ο φοιτητικός σύλλογος οικότροφων Πράξη είχε προβεί σε κατάληψη του κτηρίου το 2004 με τα εξής αιτήματα: εισδοχή φοιτητών, άμεση συντήρηση των δωματίων και εγκαταστάσεων (υδραυλικά, αποχέτευση, θέρμανση, βάψιμο) και επιτροπή διαφάνειας για τους εισαχθέντες, καθότι τα αρχιλαμόγια της διοίκησης στέγαζαν στις τότε εστίες κατά συρροή τους κομματικά προσφιλείς τους.

Το ΤΕΙ αδιαφορώντας για τα αιτήματα των οικότροφων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και θέλοντας να περάσει την ιδιωτικοποίηση της εστίας μεθοδικά έπαψε την εισαγωγή νέων φοιτητών και στους ήδη διαμένοντες υποσχέθηκε να δώσει ένα επίδομα στέγασης έως ότου συντηρηθεί η εστία. Το επίδομα τελικά τους δόθηκε μερικώς και το κτήριο ουδέποτε επισκευάστηκε. Εγκαταλείφθηκε με τις βρύσες να τρέχουν και τα φώτα να καίνε, ένα ατέλειωτο σκουπιδαριό το οποίο εμείς καθαρίσαμε, επισκευάσαμε και συντηρήσαμε.
Από το 2005 έως το 2007 το κτήριο παρέμεινε εγκαταλελειμμένο από το ΤΕΙ. Το 2007 μετά τις φοιτητικές κινητοποιήσεις για το νόμο πλαίσιο και έπειτα από μαζικές συνελεύσεις αποφασίστηκε από αγωνιζόμενους φοιτητές και άτομα από τον ελευθεριακό και αναρχικό χώρο η επαναλειτουργία του κτηρίου μέσω μιας κατάληψης η οποία θα πήγαινε ένα βήμα παραπέρα, δηλαδή δε θα στέγαζε μόνο τις ανάγκες των συμμετεχόντων αλλά και τις επιθυμίες τους.»

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από κείμενο που μοιράστηκε σε παρέμβαση στο ΤΕΙ στις 25/9/12 που ενημερώνει για τις δραστηριότητες της κατάληψης και αποκαθιστά την αλήθεια σε σχέση με τους λόγους που έγινε η επιχείρηση ενάντια στις συκοφαντίες της ηγεσίας του ΤΕΙ και των εκπροσώπων της. Περιγράφει βέβαια και το ποιόν αυτών των καθαρμάτων.

«Πρόκειται για μια σειρά διοικητικών συμβουλίων, καθηγητάδων και κομματικών παρατάξεων που εξαπάτησαν, κορόιδεψαν και έκλεψαν φοιτητές, εργαζόμενους και κοινωνία.

Ο Ιωάννης Τσίτσης, Γενικός Γραμματέας του ΑΤΕΙΘ, κατέθεσε ψευδώς στο δικαστήριο πως οι καταληψίες παρακωλύσαμε υπηρεσίες του ΤΕΙ που λειτουργούσαν στη Δέλτα το 2007, οπού και εκτέθηκε από δικηγόρο, ενώ το κτήριο ήταν έρημο επί τρία χρόνια. Επίσης λένε πως ήθελαν να μας βγάλουν έξω και να μετατρέψουν το κτήριο σε εστίες, ενώ οι ίδιοι πρίν από ένα χρόνο το έβαλαν σε πλειστηριασμό…

Οι σχέσεις της διοίκησης-καθηγητάδων του ΑΤΕΙΘ με τη ΝΔ και τη ΔΑΠ είναι γνωστές και έχουν μακρά ιστορία. Ουσιαστικά πρόκειται για μία κομματική κλίκα όπου οι μέν (διοίκηση- καθηγητές) εξασφαλίζουν την εκλογική παραμονή τους συνεργαζόμενοι με τους δε (ΔΑΠ-ΝΔΦΚ) οι οποίοι τους ψηφίζουν, με τους δεύτερους να χαίρουν προνομιακής μεταχείρησης από τους καθηγητές. Ένα δείγμα από τα άπλυτα τους που βγήκαν στη φόρα είναι τα εξής:

Το 2004 πέταξαν έξω τους φοιτητές από τις εστίες με σκοπό να τις ιδιωτικοποιήσουν, αργότερα έγιναν γνωστές συνομιλίες του πρώην προέδρου του ΤΕΙ, Ιωαννίδη Στυλιανού με υψηλόβαθμα στελέχη της ΔΑΠ με τους οποίους διαπραγματευόταν την επανεκλογή του, τάζοντας ότι θα τους περάσει μαθήματα και θα τους δώσει θέσεις εργασίας και μεταπτυχιακά αλλά και μοιράζοντας απειλές σε αυτούς που δεν τον στήριζαν.
Στη συνέχεια ένα άλλο σκάνδαλο με εμπλεκόμενο τον υπεύθυνο της σχολής της Ηλεκτρονικής του ΑΤΕΙΘ και καθηγητή Αθανάσιο Χατζηγκάιδα έφτασε μέχρι τα κανάλια, παρόλα αυτά ο ίδιος παραμένει μέχρι και σήμερα στη θέση του. Ο Θανάσης Χατζηγκάιδας χρησιμοποιώντας χώρους της σχολής της Ηλεκτρονικής, έβαζε φοιτητές να μετατρέπουν πλακέτες για “φρουτάκια” και τα πουλούσε σε μαγαζιά με παράνομο ηλεκτρονικό τζόγο.

Ο τωρινός πρόεδρος του ΑΤΕΙΘ, Κωνσταντίνος Βαρσαμίδης ήταν ο πρώτος που άνοιξε το δρόμο για την εφαρμογή του νέου νόμου-πλαισίου χρησιμοποιώντας μια στρατιά από ΔΑΠίτες και μπράβους προκειμένου να προστατέψει την εκλογική διαδικασία, τη στιγμή που σε όλη την Ελλάδα υπήρχαν κινητοποιήσεις από την πανεπιστημιακή και φοιτητική κοινότητα για την ακύρωση επί του πρακτέου του συγκεκριμένου νόμου.

Επιπλέον εντύπωση μας προκαλεί πως όλη αυτή η συνομοταξία της ρεμούλας, βγαίνει με θράσος και κατηγορεί όλους εμάς τους καταληψίες, δηλώνοντας πως έχουμε διαπράξει ζημιές 3,5 εκατομμυρίων ευρώ, ζημιές τις οποίες καλούταν από τους εστιακούς φοιτητές 7 χρόνια πριν να επιδιορθώσουν. Όλοι αυτοί οι ταληράδες κόρακες μυρίστηκανότι μπορεί και να κονομήσουν από αυτή την ιστορία εκκένωσης της κατάληψης Δέλτα, αλλά εμείς είμαστε εδώ για να τους χαλάσουμε τα σχέδια.»

Έτσι και εμείς δε θα μπορούσαμε παρά να στηρίξουμε την πορεία που καλείται από συλλογικότητες και συνελεύσεις της πόλης, στις 28/9, 17:00 στην Καμάρα. Στην εκκένωση, στις διώξειις αλλά και απέναντι στο ΑΤΕΙΘ και τη δικογραφία που μαγειρεύει θα είμαστε εκεί τόσο για να στηρίξουμε τους καταληψίες όσο και για να υπερασπιστούμε τη συλλογική μας πολιτική παρουσία σε αυτή την πόλη.

Μέρος 1ο: “Να μη συνηθήσουμε τον θάνατο”;

 

Ένα από τα συνθήματα που κυριάρχησαν στις κοινωνικές εκδηλώσεις που ήρθαν σα συνέχεια της αυτοκτονίας του Δημήτρη Χριστούλα στην πλατεία συντάγματος την 4/4/12. Ένας άνθρωπος πολιτικοποιημένος στο χώρο της αριστεράς, αφού χάνει τη σύνταξή του αφαιρεί τη ζωή του σαν ένδειξη διαμαρτυρίας. Όπως αναφέρει ο ίδιος: “επειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλληνας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμ ουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου. πειδή έχω μια ηλικία που δεν μου δίνει την ατομική δυνατότητα δυναμικής αντίδρασης (χωρίς βέβαια να αποκλείω αν ένας Έλλην ας έπαιρνε το καλάσνικωφ ο δεύτερος θα ήμουν εγώ) δεν βρίσκω άλλη λύση από ένα αξιοπρεπές τέλος πριν αρχίσω να ψάχνω τα σκουπίδια για την διατροφή μου." Η πράξη του αυτή χαρακτηρίστηκε ως πολιτική δολοφονία από διάφορους πολιτικούς χώρους.Ανάλογο περιστατικό σημειώθηκε την 21/4/12 στη Σταυρούπολη Ξάνθης οπού κρεμάστηκε ο 42χρονος εκπαιδευτικός Σάββας Μετοικίδης, επίσης πολιτικοποιημένος, δίνοντας μια ανάλογη χροιά στην πράξη του.


Τον Σεπτέμβρη του '11, ένας 55χρονος αυτοπυρπολήθηκε για δεύτερη φορά στη ζωή του έξω από τράπεζα της θεσσαλονίκης, λόγω οικονομικών προβλημάτων, χωρίς ωστόσο να χάσει τη ζωή του καθώς μια περιπολίας ΔΙΑΣ έσβησε τη φωτιά. Προέβη σε αυτή την πράξη ζητώ ντας από την τράπεζα να του διαγράψει τα χρέη.

Υπήρξαν επίσης δεκάδες άλλα περιστατικ ά αυτοκτονιών μέσα στους τελευταίους μήνες, όπως μια 90χρονη μητέρα και ο 60χρονος και για πολλά χρόνια άνεργος γιός της που για οικονομικούς λόγους πέσαν στο κενό από το μπαλκόνι τους στην πλατεία βάθης. Μια 32χρονη μητέρα που κρεμάστηκε μέσα στο ΑΤ Πάτρας οπού κρατούνταν επειδή πιαστεί να κλέβει 3 μπλουζάκια. Μια 18χρονη που μετά το πέρας των πανελληνίων δεν άντεξε το άγχος. Ένα ζευγάρι απολυμένων από τον ΟΕΚ που απείλησαν να πηδήξουν από το κτήριο λόγω της απόλυσής τους αλλά τελικά δεν το έπραξαν. Ένας 70χρονος, έπεσε από το μπαλκόνι του σπιτιού του στον τρίτο όροφο πολυκατοικίας στο Γαλάτσι, δίνοντας τραγικό τέλος στη ζωή του, όταν δικαστικός επιμελητής πήγε να του παραδώσει έγγραφο για έξωση. Πραγματικά δε θα είχε νόημα να παραθέσουμε μια θάλασσα πληροφοριών για τις υπόλοιπες αυτοκτονίες ή απόπειρες που έχουν γίνει μέσα στο τελευταίο διάστημα. Τα παραπάνω αναφέρονται ενδεικτικά.

Ένα ακόμα σημείο που θα σταθούμε είναι το περιστατικό που συνέβη στην περιοχή της Παιανίας οπού ένας 24χρονος αφού έδιωξε δύο ληστές από το σπίτι του, τους κατεδίωξε με αποτέλεσμα ένας από αυτούς να πέσει νεκρός. Το γεγονός οτι οι ληστές ήταν Αλβανοί δημιούργ ησε μια ξενοφοβική έκρηξη κατά την οποία κάτοικοι της περιοχής αλλά και οργανωμένοι χρυσαυγίτες έσπευσαν να στηρίξουν πολιτικά την πράξη του και να τον εκθειάσουν μέσα στα δικαστήρια, τη στιγμή βέβαια που ο ίδιος τους άδειασε λέγοντας πως δεν προτείνει την αυτοδικία και πως έχει μετανοιώσει για αυτή την εξέλιξη, πως τον βαραίνουν τύψεις και τέλος ζητά από την οικογένεια του νεκρού να τον συγχωρήσει.
Αρχικά να ξεκινήσουμε λέγοντας πως δε μας καλύπτει η ανάλυση που λέει οτι τα δύο αρχικά περιστατικά είναι πολιτικές δολοφονίες. Πρώτα απ' όλα, τα διαχωρίζει από όλα τα υπόλοιπα περιστατικά που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό αλλά και παλιότερα. Γιατί ακριβώς η πεποίθησή μας είναι οτι τον θάνατο, και συγκεκριμένα αυτόν που επιβάλλεται, τον έχουμε συνηθήσει σε κοινωνικό επίπεδο. Και αυτό δεν είναι κάτι το καινούριο, είναι κάτι που έχει κουρνιάσει στις συνειδήσεις των “νόμιμων” κατοίκων αυτής της χώρας από τα χρόνια που τα όπλα τους “εκπυσοκροτούσαν” πάνω στα σώματα μεταναστών που κλέβαν καρπούζια, που τα κεφάλια των τελευταίων έλιωναν κάτω από αρβύλες ένστολων στην Ηγουμενίτσα, από τις σφαίρες που πέφταν στα ελληνοαλβανικά σύνορα, τις βυθισμένες βάρκες σε όλο το Αιγαίο, τα “παράνομα” πτώματα που ξεβράζει ο Έβρος, την “κατα λάθος” δολοφονία του Nicola Todi από μπάτσους που ψάχνοντας κάποιους ληστές, είπαν να τον πυροβολήσουν γιατί ήταν αλβανός και, τί το διάολο, αυτός έπρεπε να το είχε κάνει.Φαίνεται ξεκάθαρα και από τα κοινωνικά αντανακλαστικά κατά το περιστατικό της Παιανίας, τα οποία δεν αποτέλεσαν ένα στιγμιαίο ξέσπασμα από τα πουθενά, αλλά ήταν το αποτέλεσμα της επι χρόνια αναπτυσσόμενης συλλογικής ταυτότητας του ανώτερου έλληνα.

Της υποκειμενικότητας αυτής που εκτός των άλλων δεν την αγγίζουν ούτε οι θάνατοι των άστεγων από το κρύο του χειμώνα στους δρόμους των πόλεων, ούτε και τα εκατοντάδες εργατικά “ατυχήματα” που γίνονται κάθε χρόνο. Αυτό που αλλάζει όμως, είναι το οτι ο θάνατος πλαταίνει ταξικά. Δεν είναι μόνο ο θάνατος των Άλλων, που χωνεύεται εύκολα. Είναι ο επιβεβλημένος θάνατος που έχει αρχίσει να επελαύνει και που η μόνη διάκριση που κάνει είναι η δυνατότητα ενός ανθρώπου να επιβιώσει. Μια κατάσταση που επιμελλώς κρύβεται στις βαθύτερες σκέψεις του ατόμου, το χαρακτηριστικό εκείνο της κοινωνικής μηχανικής που κανέναν δεν προβληματίζει εάν δεν τον αφορά.

Όντως η αυτοκτονία του Χριστούλα είχε μια ειδοποιό διαφορά από τα υπόλοιπα περιστατικά. Δεν έγινε πίσω από κλεισμένες πόρτες ή μακριά από βλέμματα, δεν έγινε στο σπίτι ή στο γραφείο της δουλειάς. Έγινε σε έναν δημόσιο χώρο, που έχει ούτως ή άλλως φορτιστεί πολιτικά λόγω των δραστηριοτήτων του κινήματος των αγανακτισμένων και των συγκρούσεων που συχνα συμβαίνουν εκεί. Ο λόγος που εξέφρασε ο Χριστούλας, άγγιξε πολλούς ανθρώπους, εν μέρει γιατί προσδοκούσε σε συγκεκριμένα κοινωνικά αν τανακλαστικά, εν μέρει γιατί ήταν έλληνας. Το δεύτερο για την ώρα δε θα το σχολιάσουμε καθόλου. Όσον αφορά το πρώτο, αναφερόμαστε στη σημασία της αυτοχειρίας του Tarek al-Tayeb Mohamed Bouaziz, του 26χρονου μικροπωλητή που έβαλε φωτιά στο σώμα του εκκινώντας την διεθνοποιημένη επαναστατική διαδικασία της Αραβικής Άνοιξης. Η πολιτική σημασία μιας τέτοιας πράξης αυτοχειρίας, αλλάζει από κοινωνία σε κοινωνία. Η σημασία του θανάτου δεν είναι ίδια παντού. Από τα λόγια του ίδιου του Χριστούλα, αλλά και από όλες τις ομάδες και οργανώσεις που τοποθετήθηκαν πάνω στο γεγονός, είναι ξεκάθαρη η εκτίμηση πως η συγκεκριμένη πράξη θα λειτουργούσε ανάλογα, πως θα πυροδοτούσε μια εξέγερση. Πως όμως θα γίνει αυτό όταν ο Χριστούλας αυτοκτονεί όπως κάνουν τόσοι άλλοι και για τόσους διαφορετικούς λόγους; Μόνο επειδή ο ίδιος, όπως και συγκεκριμένοι πολιτικοί χώροι προσπαθούν να επιφορτίσουν αυτή την πράξη και να της δώσουν μια εξεγερτική κατεύθυνση; Είναι και αυτός ένας παράγοντας αναγκαίος αλλά όχι αρκετός για να καταστεί ένα τέτοιο γεγονός κοινωνικό.

Θεωρούμε λοιπόν πως οι πράξεις αυτοχειρίας δεν είναι πολιτικές δολοφονίες, ένα αίτιο που μπορεί να οδηγήσει σε μία εξέγερση, αλλά το αποτέλεσμα της κοινωνικής αλλοτρίωσης. Είναι ένα φαινόμενο με πολιτική σημασία αλλά δεν μπορεί να επικοινωνηθεί κοινωνικά σαν, και να αποτελέσει μία πράξη αντίστασης. Για άλλους είναι μια ελπίδα εξέγερσης, για άλλους ένα χαρτί για να ξεμπλέξουν από κάποια χρέη ή να μη χάσουν τη δουλειά τους, για άλλους το κομβικό σημείο στο οποίο λυγίζουν κάτω από την πίεση της επιβίωσης, μή έχοντας τη δύναμη, τις γνώσεις και τις σχέσεις για να καταφέρουν να ανταπεξέλθουν με άλλο τρόπο. Δεν αποζητούμε μή αλλοτριωμένους μάρτυρες, απλά προσπαθούμε να επισημάνουμε πως εδώ, η μαρτυρικότητα, είναι απλά μια εικονική απομίμηση αυτού που μπορεί να είναι λόγου χάρη στον Αραβικό κόσμο. Εδώ δεν υπάρχουν μάρτυρες και δε φαίνεται να χρειάζονται. Δε θέλουμε να υποτιμήσουμε αλλά ούτε και να υπερτιμήσουμε κανένα θάνατο. Μέσα όμως σε αυτές τις συνθήκες χρειάζεται να αναλογιστούμε το τι σημαίνει κοινωνικά ο θάνατος, το πόσο στενά συνδεδεμένα είναι τα περιστατικά αυτοχειρίας με τη σχέση της μισθωτής εργασίας και σε ποιούς πρόκειται να επιβληθεί σαν πραγματικότητα στο εγγύς μέλλον.

Υπάρχουν βέβαια και άλλες σχέσεις με τον θάνατο. Στις 24/5/12, ο Φραγκίσκος Π έχασε τη ζωή του προσπαθώντας να επανασυνδέσει το κομμένου του ρεύμα. Ο απολυμένος τεχνικός ανελκυστήρων ανέβηκε στην κολώνα της ΔΕΗ έξω από το σπίτι του με ένα κλειδί και στην προσπάθειά του να επανασυνδέσει το ρεύμα στο σπίτι τον χτύπησαν 20.000 Volt. Μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο αλλά το σώμα του δεν άντεξε. Όπως αναφέρει η κατάληψη σινιάλο στο blog της, τα μέλη της οποίας δραστηριοποιούνται στην περιοχή του Αιγάλεω: “Δεν πρόκειται για έναν άνθρωπο που έκανε ένα “απονεννοημένο διάβημα" αλλά για έναν άνθρωπο που έκανε μια κίνηση αντίστασης κάπου ανάμεσα στην απελπισία και την απόγνωση. Αυτό ερμηνεύει και τα τραγικά λάθη του εγχειρήματός του. Από τη μια η αδικία και η απάθεια που την υποδαυλίζει και από την άλλη αυτό το ακατανίκητο αίσθημα φυσικού δικαίου και η οργή που του δίνει φωνή. Θα ρωτήσει κανείς πού είναι οι αγανακτισμένοι γείτονες, πού είναι η επίθεση στη ΔΕΗ, στην αστυνομία, στο Δημαρχείο… Προς το παρόν μια βουβή γειτονιά ακροβατεί ανάμεσα στη μοιρολατρία και την αβίωτη υπομονή." Ας κρατήσουμε την αντίθεση μεταξύ των αντιδράσεων της γειτονιάς του Αιγάλεω και αυτής της Παιανίας.
 
Για τέλος, ένα πρόσφατο περιστατικό που συνέβη στην Αλεξανδρούπολη, οπού ένας 60χρονος απείλησε με τσεκούρι τους υπαλλήλους της τοπικής εταιρίας ύδρευσης που πήγαν να μετρήσουν το ρολόι του. Όταν αργότερα κατεύθασαν αστυνομικοί για να χειριστούν την κατάσταση, ο 60χρονος κλείστηκε στο σπίτι του και όταν οι αστυνομικοί προσπάθησαν να τον βγάλουν έξω αυτός χτύπησε έναν από αυτούς με το τσεκούρι στο κεφάλι, με αποτέλεσμα οι υπόλοιποι αστυνομικοί να τον πυροβολήσουν στα πόδια. Κανείς εν τέλει δεν πέθανε, χωρίς όμως αυτό να μειώνει τη βία που ασκήθηκε. Δεν πήγε να παίξει ο 60χρονος, ούτε αρκέστηκε βέβαια σε κάποιον συμβολισμό. Πήγε να σκοτώσει.
 
Ο επιβεβλημένος θάνατος είναι παντού, γενιέται μέσα από τη διαρθρωτική βία του καπιταλισμού, και σιγά σιγά γενικεύεται με χαοτικό τρόπο. Στο επόμενο άρθρο θα καταπιαστούμε με την πρόσφατη εξέλιξη των μεθόδων που χρησιμοποιεί τόσο το επίσημο κράτος, όσο και συγκεκριμένα η ακροδεξιά του πτέρυγα για να καναλιζάρει αυτή τη δυναμική προς μια συντηρητική κατεύθυνση, ένα σύγχρονο κοινωνικό ολοκληρωτισμό.

Και στην Καβάλα και παντού, οι ακροδεξιές πολιτοφυλακές είναι εχθροί των κοινωνικών αγώνων.

Τους τελευταίους μήνες έχει αρχίσει και αναπτύσσεται ένα φαινόμενο που ξυπνά αναμνήσεις από άλλους καιρούς. Μαζί με την άνοδο της ακροδεξιάς στο αστικό πολιτικό σκηνικό και με την προοπτική του κοινωνικού εκφασισμού να φαντάζει – κακά τα ψέματα – ολοένα και πιο πιθανή, δημιουργούνται ορισμένα θεσμικά σώματα, που έρχονται να καλύψουν το οργανωτικό κενό, να παράγουν μια καλύτερη δικτύωση αλλά και να χτίσουν ένα ακόμη πιο κοινωνικό προφίλ για την ακροδεξιά βία. Αναφερόμαστε στη δημιουργία των νέων ακροδεξιών πολιτοφυλακών που έγιναν ευρύτατα γνωστές στα τηλεοπτικά παράθυρα μέσα από τις απειλές για οργανωμένη παρουσία στους δρόμους την 25η Μαρτίου με σκοπό την εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των παρελάσεων και την αποτροπή επεισοδίων. Μετά από καταγγελίες και έναν σχετικό σάλο ανακοινώθηκε η αναστολή λειτουργίας τους, η οποία βέβαια ήταν προσωρινή.

Η πιο λάϊτ εκδοχή αυτής της ιστορίας ήταν η πρόταση του Ελληνικού Κέντρου Ελέγχου Όπλων για τη δημιουργία της ελληνικής πολιτοφυλακής (Hellenicneighborhoodwatch) κατά τα πρότυπα μιας διεθνούς κίνησης ανάλογων δομών κατά τις οποίες, νόμιμοι πολίτες εξοπλίζονται και οργανώνονται ενάντια στους παράνομους, στους μη-πολίτες. Το ΕΚΕΟ είναι ΜΚΟ που ιδρύθηκε από έναν ακροδεξιό/ στρατόκαυλο/ πυρηνικό φυσικό (χωρίς πλάκα) καθηγητή της Ευελπίδων, τον Θ. Λιόλιο (έγινε γνωστός για τις ακραίες δηλώσεις υπεράσπισης των ακροδεξιών-φιλοχουντικών σπουδαστών της Στρατιωτικής Σχολής). Ένας επιστημονικός φορέας που προωθεί τη στρατιωτικοποίηση της οικονομίας και που απευθύνεται σε διάφορους κοινωνικούς και πολιτικούς παράγοντες ούτως ώστε να ενισχύσει το έργο τους. Αυτή η προσπάθεια υποτίθεται πως απευθυνόταν σε όλα τα φιλήσυχα κοινωνικά κομμάτια. Προφανώς και έπεσε στο κενό ως ασόβαρη, καθώς σε αυτή τη φάση δεν έχουν όλα τα κοινωνικά κομμάτια τα ίδια συμφέροντα, τις ίδιες επιδιώξεις και την ίδια ανάγκη για προστασία.

Η πιο οργανωμένη και ρεαλιστική εκδοχή είναι αυτή της πατριωτικής πολιτοφυλακής. Μέσω της συγχώνευσης δύο άλλων ΜΚΟ, της πατριωτικής πολιτοφυλακής και της ελληνικής οργάνωσης Χ (ναι καλά διαβάζετε, δεν πρόκειται βέβαια για τους γνωστούς Χήτες του Γρίβα αλλά μάλλον το έργο τους θα είναι ανάλογο) λειτουργεί πλέον θεσμικό σώμα το οποίο παρέχει στρατιωτική εκπαίδευση, εξορμήσεις στα βουνά και εκπαίδευση με paintball για όσους ενδιαφέρονται. Δεν αφήνουν βέβαια περιθώρια για παρεξηγήσεις καθώς στην ιστοσελίδα τους κάνουν δημόσιο άνοιγμα σε όλα τα κομμάτια του εθνικιστικού χώρου. Υπεύθυνοι για αυτή την κίνηση είναι οι Γεώργιος Απέργης, Ελένη Σπανού, Βασίλειος Ζαφειρίου, Φίλιππος Μπουράτογλου, Γεώργιος Σαρρής. Ας υπάρχουν τα ονόματα μήπως και κανείς πέσει τυχαία πάνω τους. Έχει μάλιστα δηλωθεί προκλητικά πως αυτοί δεν έχουν σχέση με αληθινά όπλα, αλλά με κάποιο αντίτιμο μπορεί κάποιος να εκπαιδευτεί στα Βαλκάνια. Τα μπλόγκ τους περιλαμβάνουν την γνωστή ακροδεξιά αισθητική και επιχειρήματα του τύπου πρέπει να είμαστε έτοιμοι σε περίπτωση που οι λαθρομετανάστες ξεσηκωθούν ή να σταματήσουμε τους παρακρατικούς (sic) που κάνουν επεισόδια.. Μπορείτε πιστεύουμε να φανταστείτε εύκολα και τα υπόλοιπα..
Το συγκεκριμένο μοντέλο θυμίζει σε τεράστιο βαθμό τα τάγματα ασφαλείας που είχαν ιδρυθεί από τις δοσιλογικές κυβερνήσεις την περίοδο της κατοχής για την αντιμετώπιση του αντάρτικου κομμουνιστικού κινήματος, και που μετά την υπογραφή της συνθήκης της Βάρκιζας και την παράδοση των όπλων του ΕΛ.ΑΣ είχαν πάρει τα όπλα αυτά από το ελληνικό κράτος ούτως ώστε τα μέλη τους να κυνηγήσουν τους κομμουνιστές. Ας το ανάγουμε στις σημερινές καταστάσεις για να δούμε πως και πάλι στοχεύουν στον εσωτερικό εχθρό, στα καταπιεσμένα στρώματα και τις εστίες οργανωμένης αντίστασης. Αν αυτή η ιστορία συνεχίσει να λειτουργεί και αρχίσει να παράγει σιγά σιγά έργο, θα είναι μια αναγνωρισμένη δομή η οποία θα μπορεί ενδεχομένως να συνδράμει στο κατασταλτικό έργο του κρατικού μηχανισμού στο ενδεχόμενο μιας γενικευμένης κοινωνικής έκρηξης. Δεν είναι καθόλου απίθανο να πάρουν στο μέλλον τα όπλα, είτε επίσημα, είτε βέβαια ανεπίσημα. Όπως και να ‘χει, δουλέψει δε δουλέψει αυτή η προσπάθεια στο πεδίο της δημιουργίας ενός θεσμικού σώματος, η εκπαίδευση, η οργάνωση, οι “άκρες” και η δικτύωση μεταξύ των διάφορων ακροδεξιών κύκλων θα μείνει.
Αυτή την προσπάθεια δε μπορούμε να τη δούμε αποκομμένα από τις πρόσφατες στρατηγικές που εφαρμόζει η χρυσή αυγή στο κέντρο της Αθήνας. Πέρα από τις εκστρατείες εκκαθάρισης, έχει βάλει μπροστά σχέδια προστασίας νόμιμων πολιτών. Για παράδειγμα καλεί συνταξιούχους που φοβούνται να βγάλουν τη σύνταξή τους από τα ATM της περιοχής να ζητήσουν τη βοήθειά της ώστε να τους περιφρουρεί. Καλεί επίσης όσους έχουν νοικάρηδες μετανάστες και απλήρωτα νοίκια, να φωνάξουν τα πρωτοπαλίκαρα της για να εισπράξουν εκ μέρους τους τα χρωστούμενα, με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει. Οι φάτσες που θα κάνουν τις παραπάνω δουλειές μάλλον δε θα είναι άλλες από αυτές που οργανώνονται στρατιωτικά, και πιθανότατα οι ομάδες πολιτοφυλακής θα εισπράξουν τη συμπάθεια που τα μέλη τους έχουν αποκομίσει από όλους αυτούς που τους εμπιστεύονται και τους ψηφίζουν για το έργο τους μέσα από το κόμμα τους.

Ιδιαίτερα χαρακτηριστική είναι η περίπτωση της Καβάλας όπου μέσα στα τελευταία χρόνια έχει δημιουργηθεί ένα μόρφωμα που απαρτίζεται από ακροδεξιούς, στρατιωτικούς, αστυνομικούς και μπράβους το οποίο λέγεται πατριωτική κίνηση πολιτών Καβάλας. Είναι αρκετά συνεπείς απ' ότι φαίνεται στο κεντρικό τους σύνθημα, “όταν δεν είναι ικανή η πολιτεία αναλαμβάνουν δράση οι πολίτες”. Κυριολεκτικά είναι σε θέση να παίρνουν το νόμο στα χέρια τους. Σε μία περίπτωση μέλη τους έχουν βρεθεί στα κρατητήρια του αστυνομικού τμήματος ανακρίνοντας προσαχθέντες γκραφιτάδες, σε μια άλλη αντιφασιστικής συγκέντρωσης, μέλος τους, γνωστός μπράβος της περιοχής, έχει βγει μέσα από τις γραμμές της αστυνομίας για να επιτεθεί σε συντρόφους, για να ακολουθήσουν μετά και οι ίδιοι οι μπάτσοι. Δεν είναι ξεκάθαρο το αν δικτυώνονται με κάποια από τα παραπάνω εγχειρήματα, παρόλα αυτά είναι προφανές πως κινούνται αναλόγως, προχωρώντας και σε πιο στρατιωτικές μορφές δράσης.

Οι τελευταίες τους κινήσεις είναι οι εξής: κατά τις αρχές Φλεβάρη πραγματοποιήθηκε επίθεση με βαριοπούλες στο αυτόνομο στέκι Καβάλας με σκοπό τον εμπρησμό του ο οποίος δεν κατέστη βέβαια δυνατός, ενώ το βράδυ της 11ης Απριλίου μια ομάδα 8-10 ατόμων επιτέθηκε στην Κατάληψη Βύρωνος 3. Έσπασαν την πόρτα και αφού μπήκαν μέσα έκαναν ζημίες στην κουζίνα και έριξαν τουλάχιστον 2 αυτοσχέδιες "χειροβομδίδες διασποράς" (κροτίδες με σιδερένιες μπίλιες). Η επίθεση κράτησε περίπου 1 λεπτό, ενώ μέσα ήταν 2 σύντροφοι. Αναγνωρίστηκε τουλάχιστον ένας από τους φασίστες, ο οποίος λέγεται Χρήστος Χατζηζιρλής, μέλος της Πατριωτικής Κίνησης Πολιτών Καβάλας την φάτσα του οποίου μπορείτε να θαυμάσετε στη διπλανή φωτογραφία.

Δε θέλουμε να κλείσουμε αυτό το άρθρο με ένα κλισέ του τύπου “θα τους τσακίσουμε”, ή με μια ρητορική ερώτηση για την οργάνωση της κινηματικής αυτοάμυνας, μάλλον θα υποβαθμίζαμε το ζήτημα. Θα κλείσουμε τονίζοντας το ότι είναι ζωτικής σημασίας να αντιληφθούμε το βάρος αυτών των φαινομένων, το βαθμό διάχυσής τους μέσα στην κοινωνική πραγματικότητα και, από εκεί και έπειτα, ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του.