Έργα και ημέρες στα “χρόνια του σοσιαλισμού”… ή μια μικρή ιστορική αναδρομή για όσους έχουν ακόμα αυταπάτες…

Το ξεγκάστρωμα της κάλπης της 4ης Οκτώβρη, (απ)έδειξε ότι 5,5 χρόνια χωρίς “σοσιαλισμό” ήταν τελικά πολλά για τον “κυρίαρχο ελληνικό λαό”. Ο οποίος με 3 εκ. ψήφους και κάτι ψιλά (εκεί εξαντλείται και η κυριαρχία του) έδωσε στο ΠΑΣΟΚ το δικαίωμα εξουσίας. Το πείραμα “ας φέρουμε τους νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες στην κυβέρνηση μπας και γίνουμε Ευρώπη” τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες, για να ξανάρθει η ΠΑΣΟΚάρα που κατέχει την απόλυτη τεχνοτροπία στο αθόρυβο μασούλημα, καταφέρνει με ένα μαγικό τρόπο να τους βολέψει σχεδόν όλους και σαν κερασάκι στην τούρτα φέρνει σε κάποιους (ομολογουμένως πραγματικά ηλίθιους) και μια εσάνς αντιδικτατορικού αγώνα.
Επειδή λοιπόν πριν την “καταραμένη δεξιά” ο πράσινος ήλιος μεσουράνησε για σχεδόν 20 χρόνια με ελάχιστα διαλείμματα και άρα ολόκληρη η δική μας γενιά μεγάλωσε μέσα στο “σοσιαλισμό”, οφείλουμε ένα μικρό tribute (φόρο τιμής) σε μερικές από τις “καλύτερες στιγμές” του ένδοξου αυτού κινήματος, για να αναψηλαφίσουν μελαγχολικά τα ανεξίτηλα σημάδια του “σοσιαλισμού” επάνω τους οι μεγαλύτεροι και να προγεύονται οι νεότεροι τι είδους “σοσιαλισμό” πρόκειται να ζήσουν.

Ο Μιχάλης Καλτεζάς, ήταν το άτυχο παιδί που άνοιξε την ειδική κατηγορία στη λίστα με τα κατορθώματα της ελληνικής αστυνομίας “εν ψυχρώ δολοφονίες 15χρονων στα Εξάρχεια”. Πυροβολήθηκε πισώπλατα στο κεφάλι από το μπάτσο Αθ. Μελίστα στις 17/11/1985, ενώ έτρεχε προς την πλατεία Εξαρχείων μαζί με πλήθος κόσμου, μετά από πορεία για την επέτειο του Πολυτεχνείου. Είχαν ακολουθήσει πολυήμερες συγκρούσεις στην Αθήνα, ενώ υπουργός δημόσιας τάξης ήταν ο Μ. Κουτσόγιωργας και πρωθυπουργός ο… μέγιστος Ανδρέας Παπανδρέου. Ο Μελίστας αθωώθηκε από το εφετείο το 1990.

Ακριβώς 10 χρόνια αργότερα, το μΠΑτΣΟΚ προσπάθησε να επαναλάβει το ίδιο αρρωστημένο “αριστούργημα”, αλλά από καθαρή “ατυχία” ευτυχώς δεν τα κατάφερε. Ενώ είχε προηγηθεί συγκρουσιακή πορεία για την επέτειο του πολυτεχνείου, πάρα πολύς κόσμος καταλαμβάνει το εθνικό μετσόβιο πολυτεχνείο και συγκρούεται με τους μπάτσους.    “Αιτήματα” η απελευθέρωση 2 αναρχικών φυλακισμένων που βρίσκονται σε απεργία πείνας, του Κώστα Καλαρέμα και του Χριστόφορου Μαρίνου και η αλληλεγγύη στον αγώνα των φυλακισμένων του Κορυδαλλού που έχουν εξεγερθεί. Η συνήθης τακτική της  σταδιακής αποχώρησης των ΜΑΤ, αυτή τη φορά αντιστρέφεται. “Εγκλωβισμένοι  φοιτητές” αποχωρούν, τα ΜΑΤ πολλαπλασιάζονται διαρκώς και πετάνε για 12 ώρες χημικά, η σύγκλητος αίρει το άσυλο προσωρινά, παίρνει πίσω την απόφασή της και το  αίρει οριστικά στις 8 το πρωί της επομένης. Ο στρατός κατοχής της δημοκρατίας (που κυριολεκτικά ΔΕΝ ΚΡΑΤΙΕΤΑΙ, σύμφωνα και με μαρτυρίες δημοσιογράφων) εισβάλλει με λύσσα και συλλαμβάνει 504 άτομα. Από τη λίστα αυτή, τροφοδοτούνται ως και τις μέρες μας όλα τα σενάρια και οι “συνήθεις ύποπτοι” για οποιαδήποτε επιθετική ενέργεια συνέβη μετέπειτα στον ελλαδικό χώρο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://tinyurl.com/yce76tf  υπάρχει το βίντεο του απίστευτου ξυλοδαρμού ενός 13χρονου που συνελήφθη, από 40 ΜΑΤατζήδες. Τον έλεγαν Σωτήρη και αντιμετωπίζει ψυχικά προβλήματα μέχρι σήμερα.

Λίγο νωρίτερα την ίδια χρονιά, το ένδοξο “σοσιαλιστικό κίνημα” είχε βαλθεί να ξεπαστρέψει μερικούς συνταξιούχους πριν ξανασχοληθεί με την νεολαία. Σε πορεία διαμαρτυρίας που κατευθυνόταν  προς το μέγαρο Μαξίμου, τα
ΜΑΤ επιτέθηκαν με γκλομπς και χημικά σε 80χρονους παππούδες. Αρκετοί κατέληξαν στο νοσοκομείο με αναπνευστικά, από θαύμα δεν πέθανε κανένας, ενώ ο τότε υπουργός  δημόσιας τάξης, ο υπερπατριώτης
Παπαθεμελής σερνόταν στα κανάλια για να ζητήσει υποκριτικά συγγνώμη, όπως και η πανελλήνια ομοσπονδία αστυνομικών υπαλλήλων. 1 χρόνο   νωρίτερα, είχε δοθεί και νομοθετικά (με το προεδρικό διάταγμα 78 14/4/1994) η αρμοδιότητα στους αρχιδιμοιρίτες, να κάνουν ό,τι νομίζουν απαραίτητο προκειμένου να αποκαθίσταται η τάξη στις διαδηλώσεις “παντί τω τρόπω”.

Το Σεπτέμβρη του 2000 βυθίζεται μετά από πρόσκρουση σε βραχονησίδα έξω από την Πάρο το “Εξπρές Σάμινα”, παίρνοντας μαζί του 81 ανθρώπους και αφήνοντας εκατοντάδες άλλους με ανεπούλωτα ψυχολογικά τραύματα. Γεγονότα; Εφοπλιστικές εταιρείες-μονοπωλιακοί κολοσσοί με τη χορηγία του κράτους που χρησιμοποιούν σκυλοπνίχτες σε υπολειτουργία, με πληρώματα  σε καθεστώς εκβιασμού. 3370 πλοία, εμπορικά και επιβατηγά, 20 δις. ευρώ  περιουσία συγκεντρωμένη σε λίγες οικογένειες που ρυθμίζουν τη διεθνή αγορά. Η ευθύνη ολόκληρη, έπεσε στο πλήρωμα και τον καπετάνιο που τη γλύτωσαν με πλημμελήματα. Από την ιδιοκτήτρια Minoan Flying Dolphins,
η μοναδική “απώλεια” ήταν η αυτοκτονία του αντιπροέδρου της Σφηνιά που πήδηξε από το παράθυρο, ενώ ο τότε υπουργός εμπορικής ναυτιλίας Χ.Παπουτσής -που μοίραζε τις άδειες στα σαπιοκάραβα για πλάκα- όχι μόνο δεν παραιτήθηκε αλλά είχε το θράσος λίγο καιρό αργότερα να βάλει υποψηφιότητα για το μεγαλύτερο δήμο της χώρας (και μερικές χιλιάδες απίθανων, την έμπνευση  να τον ψηφίσουν).

Όλα αυτά  τα “μεμονωμένα σκάνδαλα” είναι μόνο η κορυφή του “σοσιαλιστικού” παγόβουνου. Καθώς έτσι κι αλλιώς σκάνδαλο δεν είναι κατά τη γνώμη μας η μια ή η άλλη προγραμματισμένη εκτροπή της νόμιμης καπιταλιστικής κανονικότητας, αλλά η ίδια η ύπαρξη του κράτους. Το μεγαλύτερο, λοιπόν, “επίτευγμα”του ΠΑΣΟΚ, αυτό που του έδωσε τη δυνατότητα να κυβερνά τόσα χρόνια και να επανέρχεται τώρα δριμύτερο, είναι ότι σμίλευσε μαεστρικά μέσα στις τρεις τελευταίες δεκαετίες την πιο άρρωστη και σάπια νοοτροπία στους υπηκόους του. Αυτήν του μικροαστισμού. Μέσα από τα δάνεια και τις αντιπαροχές, τα αμάξια, τα εξοχικά και τις ηλεκτρικές συσκευές, τα καινούρια σαλόνια, τις κουζίνες και γενικότερα την ιδιοκτησιακή φρενίτιδα, αλλά και την περαιτέρω καλλιέργεια της ήδη καλά μπολιασμένης λογικής του βολέματος, μια σημαντική μερίδα του καινούριου είδους των Νεοελλήνων, απέκτησε μια τεράστια ψευδαίσθηση για να κυνηγάει (την πραγμάτωση του “είναι” της μέσα από την κατανάλωση) και έναν αδυσώπητο φόβο για να της δημιουργεί εχθρούς. Το φόβο της απώλειας της ψευδαίσθησης.

Δημιούργησε έτσι το ΠΑΣΟΚ, ένα πανίσχυρο όπλο για τον εαυτό του. Τον μικροαστικό στρατό που θα το φέρνει ξανά και ξανά στην εξουσία, ή τουλάχιστον για όσο νομίζει ότι μπορεί να εγγυηθεί τη διαιώνιση αυτού του ποταπού ονείρου. “Οι Έλληνες πρέπει πάση θυσία να προστατέψουν το όνειρο του μικροαστισμού τους…και να ψηφίσουν το ΠΑΣΟΚ” δήλωσε με ειλικρίνεια ο Θ. Πάγκαλος στην “ελευθεροτυπία” στις 16/11/2003, λίγο πριν τις εκλογές.

Το μόνο που έχουμε να κάνουμε εμείς με τη σειρά μας, είναι να συμβάλλουμε -όπως μπορεί και θέλει ο καθένας- ώστε να επαληθευτεί όσο το δυνατόν ταχύτερα ο άγραφος εκείνος νόμος που λέει ότι τα πιο μικροπρεπή, αδειανά και αγχωμένα όνειρα, είναι και αυτά που κάνουν τον πιο εκκωφαντικό θόρυβο, όταν γκρεμιστούν…

Leave a Reply

Your email address will not be published. Required fields are marked *